Morgunblaðið - 26.07.2001, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 26. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Oddbjörg S. Sig-urðardóttir
fæddist í Kerlingar-
dal í V-Skaftafells-
sýslu 27. febrúar
1932. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 16. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
urður Sverrisson, f.
4. okt. 1895, d. 7. júní
1992 og Ástríður
Bárðardóttir, f. 6.
des. 1904, d. 1967.
Systkini Oddbjargar
voru Ásgeir, f. 1929,
Sigríður, f. 1934, Jóhanna Bára,
f. 1935, Sverrir, f. 1936, d. 1967,
Þórhildur, f. 1939 og Sigur-
sveinn, f. 1941. Oddbjörg giftist
Steindóri Bjarnfreðssyni árið
1961. Þau skildu 1980. Börn
þeirra eru: 1) Erlingur, f. 29.
september 1963, d. 27. nóvember
1999. 2) Sigurður, f. 13. júlí 1965,
kona hans er Valgerður Ósk Ott-
ósdóttir og eiga þau tvo syni. 3)
Ásgeir, f. 25. júní 1966. 4) Sverr-
ir, f. 21. júlí 1967, kona hans er
Jórunn F. Víglundsdóttir og eiga
þau þrjú börn. 5) Ingibjörg, f. 26.
desember 1969, maður hennar er
Alfons Sólbjartsson og eiga þau
þrjú börn.
Oddbjörg fluttist ársgömul
með fjölskyldu sinni
að Jórvíkurhryggj-
um í Álftaveri í V-
Skaftafellssýslu, þar
sem hún ólst upp.
Hún gekk í barna-
skóla á Herjólfsstöð-
um. 17 ára gömul
fluttist Oddbjörg til
Reykjavíkur og hóf
störf á barnaheim-
ilinu Silungapolli og
starfaði þar í tvö ár.
Næstu tvö árin
starfaði hún hjá
Mjólkurstöð Reykja-
víkur og svo á Rík-
isspítölunum. Á sumrin, á árun-
um 1952–1960, aðstoðaði hún
foreldra sína, sem þá bjuggu á
Ljótastöðum í Skaptártungu við
ýmiss konar bústörf. Oddbjörg
var heimavinnandi á meðan börn
hennar uxu úr grasi en hóf störf
utan heimilis að nýju, nú hjá
Heimilishjálp í Reykjavík upp úr
1980. Þar starfaði hún allt þar til
hún lét af störfum vegna heilsu-
brests árið 1994. Alla sína tíð var
Oddbjörg mikil handverkskona
og síðustu ár ævi sinnar notaði
hún tímann í að sinna því áhuga-
máli af miklum móð.
Útför Oddbjargar fer fram í
Mosfellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Aldrei hefði mig órað fyrir hversu
stóru hlutverki þú gegndir í lífi mínu.
Það er sem maður missi alla fótfestu.
Þó svo ég hafi ekki fengið að njóta
þess að alast upp alla mína bernsku
hjá þér, þá gegndirðu alltaf miklu
hlutverki í mínu uppeldi. Ég minnist
þín sem stoðar minnar og stytta, al-
veg sama hvað gekk á. Þú gast verið
hörð sem húsbóndi eða mjúk sem
ástríkasta móðir. Ég gleymi aldrei
þeim stundum sem við systkinin sát-
um saman við eldhúsborðið á kvöldin
og þú sagðir okkur sögur úr sveitinni
og því sem á daga þína hafði drifið.
Þannig veittirðu mér þekkingu og
fordæmi sem nýtist svo í lífsins
skóla. Það var gaman að fylgjast með
því hve mikla þolinmæði þú hafðir
við handavinnuna þína og er ég nán-
ast viss um að það eru mörg heimilin
sem skarta handverksmunum þínum
enn í dag. Þú varst ekki að velta þér
upp úr því sem gera þurfti eða þú
vildir, allt frá því að bora fyrir gard-
ínutöppum eða mála smæstu myndir
á postulín. Í dag mun ég fylgja þér til
hinstu hvílu við hlið Ella bróður og
megi minning þín lifa. Hvíl í friði.
Þinn sonur,
Sverrir.
Oddbjörg tengdamóðir mín er lát-
in, aðeins rúmum mánuði eftir að ég
keyrði hana upp á Landspítala, í
„smátékk“ eins og hún orðaði það.
Þú hafðir fundið svolítið til í hjartanu
þínu einhverja daga og ákvaðst að
tala við lækninn, en það fór aðeins
öðruvísi. Þú varst lögð inn og sagðir
mér að ef þú hefðir vitað að það ætti
að leggja þig inn þá hefðir þú líklega
sleppt því að fara. En þetta voru nú
bara nokkrir dagar, síðan komstu
heim og fórst að taka upp þína fyrri
iðju, að mála postulín sem þú hafðir
svo gaman af að gera. En hjartað fór
að segja til sín aftur og aðeins örfá-
um dögum eftir að þú komst heim
var ég aftur á leið með þig upp á spít-
ala, nú í sjúkrabíl. Þú jafnaðir þig
fljótt en það var ákveðið að þú færir í
aðgerð. Daginn fyrir aðgerðina kom
ég með Sigga og Theodór í heim-
sókn. Það lá svo vel á þér og það var
ekki að sjá að þú kviðir nokkuð fyrir
aðgerðinni. Við töluðum svo vel og
lengi saman um heima og geima á
meðan strákarnir skottuðust í kring-
um okkur og þú dáðist svo að krafti
þeirra og orku að þér var bara nokk-
uð skemmt að sjá þá hlaupa upp og
niður stigann. Við töluðum um að
skella okkur til Spánar næsta vor í
tilefni af sjötugsafmæli þínu og svo
voru líka tvö önnur tilefni fyrir Spán-
arferðinni, þó svo að megintilgangur
ferðarinnar værir þú, þá yrði Sverrir
35 ára næsta sumar og við (Sverrir)
ættum 10 ára brúðkaupsafmæli. „Já,
eruð þið búin að skottast saman í
heilan áratug“ sagðir þú og hlóst
dátt. Við þessi orð fór maður að
hugsa til baka frá því að ég hitti þig
fyrst á Langholtsvegi 46. Það var
upphafið að góðum vinskap sem
hélst alla tíð. Þó svo að við værum
ekki alltaf sammála gátum við alltaf
talað saman um allt og ekkert. Það
var svo gaman að koma til þín í kaffi
og hlusta á þig segja sögur, því þú
sagðir svo skemmtilega frá hlutun-
um, svo ekki sé minnst á spábollana
sem þú last úr. Það var nú ýmislegt
spaugilegt í þeim hvort sem það var
satt eða logið.
Stefanía Lind er enn að tala um
þegar hún kom trítlandi upp til þín
eða niður, eftir því hvar við bjuggum
hverju sinni, í kjallaranum eða uppi,
til að fá hafragraut og þegar Siggi
fór að hafa vit til, fylgdi hann líka
fast á eftir. Já, þetta var nú meira
vesenið á okkur, en þú máttir ekki
heyra á það minnst að við færum að
leigja eins og við vorum búin að gera
í nokkur ár. Það var með þinni hjálp
að við gátum keypt okkur íbúðina
uppi í Hraunbæ, en þú náttúrlega
leist ekki svoleiðis á málið. Já, við
eigum þér mikið að þakka og það er
mikið skarð sem þú skilur eftir. Ég
er ekki bara að missa tengdamömmu
og ömmu barnanna minna heldur
líka kæra vinkonu. Ég hef lært svo
mikið af þér og mun gera mitt besta
að kenna börnunum okkar Sverris
að læra að meta það sem mestu máli
skiptir, að einblína ekki á vonbrigðin
heldur gera meira úr því sem gott er.
Elsku Oddbjörg mín, nú ertu
komin til hans Ella og í sameiningu
gætið þið okkar þar til við hittumst á
ný.
Þín tengdadóttir.
Jórunn Víglundsdóttir.
Elsku amma. Nú ertu hjá Ella. Ég
veit þú hefur saknað hans mikið.
Takk fyrir allar stytturnar og jóla-
diskana sem þú málaðir og gafst
okkur. Við munum passa það vel. Nú
ertu orðin engill á himnum sem mun
vaka yfir okkur. Við munum sakna
þín mjög mikið og það var gott að þú
kenndir pabba að baka flatkökur, nú
getum við alltaf fengið ömmuflat-
kökur, þó svo pabbi hafi ekki náð að
fletja þær út eins og þú gerðir, en
hann er að læra. Passaðu vel Ella
fyrir okkur og hina sem við þekkjum
hjá Guði.
Ástarkveðjur,
Stefanía, Sigurður og
Theodór.
Í dag kveðjum við þig, kæra syst-
ir, frænka og mágkona. Þrátt fyrir
erfið veikindi gerðum við okkur von-
ir um að þú mundir ná heilsu á ný.
En kallið kom fyrr en við áttum von
á.
Elsku Oddbjörg okkar, það koma
margar góðar minningar upp í hug-
ann. Við minnumst áranna heima í
Álftaveri þar sem þú varst hægri
hönd foreldra okkar og leiddir okkar
litlu hendur fyrstu skrefin. Við vor-
um yngst systkinanna og þú hafðir
alltaf nægan tíma og þolinmæði fyrir
okkur.
Ó, leiddu mína litlu hendi
ljúfi Jesú, ég þér sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesú að mér gáðu.
(Á.E)
Ung að árum fórst þú til Reykja-
víkur að vinna. Við minnumst þess
hve glöð við vorum yfir jólapökkun-
um sem þú sendir okkur og ekki var
gleðin minni þegar þú gast verið hjá
okkur. Alltaf varst þú mjög gestrisin
og notalegt að koma til þín, þiggja
hjá þér kaffisopa og hvolfa bolla. Þá
var oft mikið hlegið og gert að gamni
sínu. Þú hafðir mikið yndi af allri
handavinnu hvort sem það var
prjónaskapur, flos, keramik eða
postulínsmálun, allt lék þetta í hönd-
unum á þér. Þú varst sérstaklega
listfeng og eftir þig liggja mörg fall-
eg verk. Þú varst dugleg að búa til
fallega hluti, en samt enn duglegri að
gefa frá þér, því gjafmildi þín var
einstök.
Við biðjum góðan Guð að vernda
og styrkja börnin þín, barnabörn,
tengdabörn og alla ástvini. Við sökn-
um þín öll. En vitum að vel hefur ver-
ið tekið á móti þér, af þínum elsku-
lega syni, bróður og foreldrum.
Elsku Oddbjörg, við þökkum þér
alla góðvild og hlýju,
Guð geymi þig
Þórhildur, Sigursveinn,
Svandís og Rósa.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elsku frænku minnar henn-
ar Oddbjargar. Við Oddbjörg ólumst
upp sem nágrannar og hefur hún í
gegnum árin verið ein af mínum
tryggustu og bestu vinkonum. Nú er
komið að kveðjustund elsku Odd-
björg mín og mikill er söknuðurinn
en efst í huga mér er þakklæti fyrir
ljúfa samfylgd í gegnum öll okkar ár.
Margs er að minnast og má þar
t.d. nefna hin ógleymanlegu hrossa-
kjötsboð þegar Oddbjörg bauð okk-
ur Siggu systur og systrum sínum
þeim Þórhildi og Báru heim til sín,
þá var nú mikið skrafað og hlegið.
Oddbjörg var einstaklega gjafmild
og hafði mjög gaman af að gefa og
gleðja aðra og oftast voru það hlutir
sem hún hafði sjálf búið til og vil ég
þar helst nefna postulínshlutina sem
hún málaði svo einstaklega vel. Hún
prjónaði einnig og saumaði af mikilli
list og öll handavinna lék í höndum
frænku minnar.
Um síðustu hvítasunnuhelgi átt-
um við Oddbjörg saman yndislega
stund. Við fórum saman í sveitina til
Siggu frænku okkar til þess að gleðj-
ast með henni á áttræðisafmælisdegi
hennar og auðvitað hafði Oddbjörg
meðferðis fallegan postulínsvasa
handmálaðan eftir sig sjálfa sem hún
færði afmælisbarninu. Mikið er ég
þakklát fyrir þennan dag sem ég átti
með þér elsku frænka mín og geymi
ég hann ljúft í minningu minni.
Ég sendi börnum Oddbjargar,
systkinum og fjölskyldum þeirra
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og kveð ég þig með þessu fallega
ljóði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig elsku frænka mín.
Minning þín er ljós í lífi mínu.
Ingibjörg Guðmannsdóttir.
Á bláum hestum hugans,
um himin minn eg svíf.
Eg sé í djúpum draumi,
að dauðinn skapar líf.
Þar búa ótal andar,
og áfram streyma þeir.
Þar er í lausu lofti,
eitt ljós sem aldrei deyr.
Eg flýg í allar áttir,
og yfir skýjaborg.
Þar inni í þéttri þoku,
er þagnarinnar sorg.
En djúpt í hugans hafi,
er heimsins minnsta ögn.
Hún býr um alla eilífð,
í endalausri þögn.
(Kristján Hreinsson)
Kæra Oddbjörg mín. Þessar ljóð-
línur komu í huga minn þegar ég veit
að þú svífur um loftin blá. Það hafa
verið fagnaðarfundir þegar þú hittir
Erling son þinn sem farinn var á
undan þér. Þú valdir ykkur legstað
sem þú varst í alla staði ánægð með.
Mér datt ekki í hug að þú færir svo
fljótt frá okkur en þegar heilsan er
farin þá er gott að fá að leggjast til
hinstu hvíldar. Við söknum þín öll.
Ég sendi börnum þínum, barnabörn-
um, systkinum og vinum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín frænka
Guðbjörg.
ODDBJÖRG
SIGURÐARDÓTTIR
Guðsteinn S. Sigur-
jónsson var Borgnes-
ingur í húð og hár eða
„orginal“ eins og hann
sagði sjálfur. Hann var
engum líkur! Guð-
steinn eða Steini Jóru eins og hann
var gjarnan kallaður var svo sann-
arlega hrókur alls fagnaðar. Steini
hafði allt til að bera til að segja góðar
sögur: hann var vel lesinn, fylgdist
vel með fréttum, hafði lifað tímana
tvenna og þekkti svo marga. Þegar
þetta blandaðist saman við góðan
húmor, eftirhermuleikni og létta
stríðni var árangur tryggður. Einn
af föstu punktunum í tilveru Steina
GUÐSTEINN
SIGURÞÓR
SIGURJÓNSSON
✝ Guðsteinn Sigur-þór Sigurjónsson
fæddist í Borgarnesi
9. janúar 1931. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 10. júlí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Borgarneskirkju 20.
júlí.
seinni árin var morg-
unspjall öldungaráðs-
ins í Hyrnuhorninu.
Betri sölumann en
Steina hef ég ekki
þekkt. Reyndar voru
fyrstu kynni mín af
honum, fyrir u.þ.b. 15
árum, að ég þurfti að
fara í byggingarvöru-
deildina eftir einhverju
smálegu. Eftir sam-
skiptin við Steina gekk
ég út með „alveg ómiss-
andi handryksugu“.
Þeir eru líka margir
sem hafa keypt af hon-
um bíl í gegnum tíðina. Steini var
alla tíð heilsuhraustur en varð þó
fyrir því að missa bæði tá og fingur.
Hann hafði afar gaman af því að
segja barnabörnunum frá því. Tána
missti hann þegar hann var ungling-
ur á skátamóti í Kaupmannahöfn og
varð undir járnbrautarlest! Fingur-
inn missti hann við fjárflutninga.
Hann var að stökkva niður af vöru-
bílspalli þegar giftingarhringurinn
kræktist í nagla og varð eftir, sem og
fingurinn. Á þessum árum var mal-
arvegur og varð Steina heldur illt
þegar verið var að keyra með hann
til læknis. Datt þeim þá það snjall-
ræði í hug að koma við hjá dýralækn-
inum og fá hjá honum deyfilyf. Fékk
Steini smáskammt af morfíni og þeg-
ar á spítalann var komið var hann
skælbrosandi og kátur. Vinur hans
hafði um þetta að segja: Níu tær og
níu fingur – teldu betur Jórulingur!
Eins og áður hefur komið fram gat
Steini verið stríðinn: Eitt sinn hitti
hann ónefndan mann sem nýkominn
var frá Ólafsvík með farm. Sá var að
barma sér yfir því að farmurinn
hefði verið vigtaður í Ólafsvík og síð-
an aftur í Borgarnesi og munaði 300
kílóum á vigtinni. Steini var snöggur
til svars: „Veistu ekki af hverju það
er? Það veit ég, það eru nefnilega
fahrenheit í Ólafsvík en celcius í
Borgarnesi.“ „Veit ég það, veit ég
það,“ segir hinn, „en munurinn er
samt mikill!“ Steini var barngóður
og barnabörnin sóttu í að fara með
afa að veiða í Afavatni eða kíkja í
heimsókn til hans og Soffíu ömmu.
Sem loftbára rísi við hörpuhljóm
og hverfi í eilífðargeiminn,
skal þverra hver kraftur og kulna hvert
blóm
– þau komu til þess í heiminn.
En þó á sér vonir hvert lífsins ljós,
er lúta skal dauðans veldi,
og moldin sig hylur með rós við rós,
er roðna í sólareldi.
En svo eru vonirnar – vonir um líf,
sem veldinu heljar ei lúti,
þær lýsa oss hátt yfir kvalir og kíf
– og kennist, þá bernskan er úti.
Þær tala um sífögur sólskins-lönd
og saklausa eilífa gleði,
með kærleik og frið, engin fjötrandi bönd,
en frjálst allt, sem drottinn léði.
(Einar Benediktsson.)
Steini birtist mér í draumi fjórum
dögum eftir lát sitt. Mér fannst ég
sæti í kirkjunni og væri að bíða eftir
að útför hans hæfist. Skyndilega
birtist hann mér ljóslifandi vinstra
megin við kistuna sína. Ég sagði:
„Ert þetta virkilega þú Steini?“
Hann játti því og brosti. „Hvernig er
þarna, ertu búinn að sjá tvíburana?“
„Nei, ekki ennþá, en þeir eru hérna
allir, Stebbi, Pétur og Gummi Við-
ar.“ „Og hvernig hefurðu það?“ spyr
ég. „Fínt, en ég sakna ykkar bara.“ Í
þessu vakna ég og gat ekki sofnað
aftur. Söknuðurinn er gagnkvæmur.
Hér eru margir sem sakna Steina og
hjá sumum okkar verður ekkert aft-
ur eins og áður var. Soffía mín, lífs-
förunautur Guðsteins og hans besti
vinur. Þú og börnin ykkar eigið sam-
úð mína alla. Ég þakka Guðsteini
tengdaföður mínum fyrir samfylgd-
ina. Hún var alltaf ljúf.
Anna S. Einarsdóttir.
við Nýbýlaveg, Kópavogi