Morgunblaðið - 23.11.2001, Side 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2001 45
Hún gafst aldrei upp á mér og hætti
ekki fyrr en hún kom mér á vinnu-
markaðinn aftur og nú lá leið okkar
til Landssímans. Síðan leið varla sá
dagur sem við hefðum ekki samband
eða værum eitthvað að bralla.
Á meðan á veikindunum stóð naut
hún aðstoðar Heimahlynningar
Krabbameinsfélagsins. Hún talaði
alltaf svo vel um þetta fólk, það var
svo gott við hana. Mig langar að
þakka þeim fyrir frábæra umönnun í
hennar garð.
En það sem mér er efst í huga er
fjölskylda þeirra Hrannar og Björg-
vins Halldórssonar, ég var svo hepp-
in að fá að fylgjast með þegar fjöl-
skyldan stækkaði. Fyrst komu
tengdasynirnir, allir voru þeir eins
og synir þeirra hjóna. Svo komu
barnabörnin og hlakkaði Hrönn til að
fá sjöunda barnabarnið um áramótin.
Þessi fjölskylda er samheldnasta
fjölskylda sem ég hef haft kynni af,
enda var Hrönn afar stolt af því og er
það ekki of mælt.
Um leið og ég kveð kæra vinkonu
Hrönn Viggósdóttur, óska ég henni
góðrar heimkomu og þakka henni
samfylgdina. Megi algóður Guð
styrkja Björgvin, Ninnu, Jennýju,
Daníelu, Lizzý, tengdasyni og barna-
börn.
Verið þið sæl þið sólarbörn,
þið sofið til vorsins rótt.
Þið hurfuð mér öll í einum svip,
á einni kaldri nótt.
(Bjarni Jónsson.)
Hrönn mun ég aldrei gleyma.
Karen Gestsdóttir.
Síminn hringdi morguninn 13.
nóvember. Það var móðir mín sem
sagði að Jenný vinkona væri að
reyna ná í mig. Ég fékk sting í mag-
ann og spurði mömmu hvort það
væri út af Hrönn. Mamma vildi ekk-
ert segja en ég fann það. Síðast þeg-
ar ég og Jenný töluðumst við þá hafði
Hrönn verið slök og máttlítil. En ég
fann á Jenný að hún trúði því að
mamma hennar myndi hressast.
Jenný var svo stolt af styrk mömmu
sinnar og var sannfærð um að hún
myndi sigrast á veikindunum. Síðast
þegar ég og Jenný hittumst þá var ég
að fylgja föður mínum til grafar. Nú
er það hún og hennar yndislega fjöl-
skylda sem ganga þessi þungu spor.
Engin orð ná að sefa tilfinningarnar,
það eina sem ég megna er að vera til
staðar og reyna að verða að liði þegar
þörf er á mér.
Ég man þegar faðir minn dó þá var
nærvera Jennýjar svo mikilvæg bæði
fyrir mig og fjölskyldu mína. Það var
fjölskylda hennar sem sá til þess að
hún kæmist út til okkar. Þau vissu að
ég þurfti á bestu vinkonu minni að
halda. Nú er það ég sem kem til
hennar og fjölskyldu til að fylgja
þessari stórglæsilegu og góðu konu
til síðasta spölinn. Ég skrifa fyrir alla
fjölskyldu mína þegar ég segi: Elsku
Björgvin, Ninna, Jenný, Dadda og
Lizzý. Megi allar góðar vættir
styrkja ykkur í ykkar stóru sorg. Við
erum með ykkur í huganum.
Sigríður Valdís og
fjölskyldan í Svíþjóð.
Ég hef oft hugsað hve dýrmætt er
að eiga góða vini og tel ég mig hafa
verið sérstaklega heppna með vin-
konur. Ég kynntist Hrönn Viggós-
dóttur árið 1981 þegar við unnum á
Landspítalanum. Það fyrsta sem ég
sá var glæsileg, vel klædd ung kona
með fallegt bros. Hún var stórkost-
legur persónuleiki og ekki var mann-
gerðin minni. Í sannleika sagt er erf-
itt fyrir mig að kveðja Hrönn því ég
var alltaf svo viss um að hún myndi
sigra í baráttunni þessa átta mánuði
sem hún var veik, en hún er farin.
Þótt sumri taki að halla
er sól í augum þínum
og söngur vors og angan
í brosi þínu og raust
því inn í slíkar sálir
nær aldrei skuggi að falla,
þar eilíft ríkir sumar,
þar kemur ekki haust.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Þessar ljóðlínur eiga vel við þegar
ég kveð mína kæru vinkonu Hrönn
Viggósdóttur. Hún var einstaklega
lífsglöð kona og þrátt fyrir alvarleg
veikindi ríkti sumar í sálu hennar. Er
ég kvaddi hana í hinsta sinn var enn
blik í augum og brosið hennar fallega
yljaði mér um hjartarætur.
Hrönn hafði allt til að bera sem
prýða má eina konu. Hún var glæsi-
leg, allt að því tignarleg og framkoma
hennar var svo fáguð að athygli
vakti. Hún hafði einstakt hjartalag
og reyndist þeim sem hún tók traust-
ur og góður vinur. Ég var sautján ára
er ég kom fyrst inn á heimili Hrann-
ar og Björgvins. Frá fyrstu stundu
tók Hrönn mér opnum örmum. Vin-
átta okkar dýpkaði og styrktist með
árunum og í návist hennar leið mér
alltaf vel. Hún gladdist með vinum á
góðri stund en jafnframt kunni hún
svo vel að sýna skilning og hluttekn-
ingu þegar eitthvað bjátaði á. Hún
var sönn vinkona.
Í mínum augum var Hrönn heims-
kona. Hún hafði yndi af lestri góðra
bóka og fylgdist vel með. Hrönn
kunni að njóta þeirra lystisemda sem
lífið hefur að bjóða. Hún hafði gaman
af að dansa og yndi af að ferðast,
einkum til annarra landa.
Nú hefur mín kæra vinkona lagt
upp í hinstu för. Ég kveð hana með
djúpri virðingu og söknuði en jafn-
framt með þakklæti fyrir að hafa átt
hlutdeild í lífi hennar. Þar mæli ég
fyrir hönd okkar Daníels og
barnanna okkar allra.
Elsku vinir, Björgvin, dæturnar
fjórar, tengdasynir og ömmubörn.
Megi góður Guð veita ykkur styrk í
ykkar miklu sorg.
Hvíl þú í friði, kæra vinkona.
Kristrún Guðmundsdóttir.
Látin er vinkona mín og skólasyst-
ir, Hrönn Viggósdóttir, langt fyrir
aldur fram. Hún varð undan að hopa
fyrir hinum skæða vágesti sem
krabbameinið er. Baráttan var hörð
og óvægin og Hrönn lagði alla sína
krafta í hana, það var ekki hennar
lífsmáti að gefast upp fyrirhafnar-
laust. Hún hafði alla tíð mikla sjálfs-
bjargarviðleitni, var dugleg og
atorkusöm og hvatti jafnframt aðra
til dáða. Hún var ekki fyrir það að
láta sitja við orðin tóm.
Leiðir okkar lágu saman þegar við
settumst í annan bekk Skógaskóla
haustið 1955. Þar bundumst við strax
þeim vináttuböndum sem aldrei kom
hnökri á allar götur síðan. Hún hafði
líka þá kosti til að bera sem prýða
mega góðan vin, trygg og trú, hrein-
skilin, kát og lífsglöð. Það var stutt í
hláturinn enda oft mikið hlegið á
Odda, herberginu sem við deildum á
Skógum ásamt þeim Álfheiði, Dísu
og Sillu. Við kölluðum okkur Odda-
verjana síðan og það er erfitt að
sætta sig við að nú vanti einn í hóp-
inn. Við tímamót sem þessi er manni
tamt að líta til baka og tilfinningin
sem kemur upp er hlýja og gleði yfir
að hafa átt samleið með Hrönn svo
langa vegferð.
Hvort sem við hittumst á heimilum
annarrar hvorrar, skelltum okkur í
gönguferð á Hengilssvæðið eða vor-
um í símasambandi, alltaf var maður
ríkari eftir. Það var gott að eiga hana
að.
Hrönn starfaði við símaþjónustu
mestan hluta starfsævi sinnar, lengst
af hjá Landssímanum á Selfossi og í
Reykjavík að frátöldum nokkrum ár-
um sem hún vann á skiptiborði Land-
spítalans við Hringbraut. Hún byrj-
aði sinn starfsferil hjá
Landssímanum á Selfossi ung að ár-
um og þar kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Björgvini Hall-
dórssyni frá Króktúni í Hvolhreppi.
Þau áttu heimili sitt á Selfossi fyrstu
árin en fluttu síðan til Reykjavíkur
og settust að í Árbjæjarhverfinu. Á
lóðinni við Þykkvabæinn, sem þau
byggðu húsið sitt á, voru fyrir stór og
mikil tré sem þurfti að grisja til þess
að hægt væri að hefjast handa við
bygginguna.
Þá fannst þeim alveg sjálfsagt að
hóa í okkur hjónin til þess að við gæt-
um fengið stór tré í garðinn okkar.
Mér er enn í fersku minni vornóttin
sem þessi trjáflutningur fór fram og
við hjálpuðumst að við að koma
trjánum á leiðarenda. Að verki loknu
stóðum við í garðinum moldug og
sveitt en harla glöð, sólin var að
koma upp og kyrrðin og angan vors-
ins barst að vitum okkar. Svona
stundir er gott að upplifa með vinum
sínum. Heimilið þeirra í Þykkvabæn-
um ber fagurt vitni smekkvísi og
natni Hrannar og þau hjónin voru
samhent í því að prýða og snyrta ut-
andyra sem innan. Alltaf var jafn vel
tekið á móti mér hvenær sem maður
rakst inn úr dyrunum og hláturinn
hennar Hrannar hljómaði fyrr en
varði um húsið.
Við vinir hennar og skólafélagar
munum sakna hennar sárt en sárast-
ur er þó söknuður eiginmanns, fjög-
urra dætra, tengdasona og barna-
barna. Megi Guð styrkja þau í sorg
sinni.
Ragnheiður Guðnadóttir.
Í dag kveð ég hinstu kveðju vel-
gjörðarkonu mína Hrönn Viggós-
dóttur. Ég man það eins og það hefði
gerst í gær þegar fundum okkar bar
fyrst saman. Eftirlifandi eiginmaður
hennar, Björgvin Halldórsson, var að
koma með unnustu sína í fyrsta
skipti að Króktúni. Ég var sjö ára.
Hún var svo framandi. Hún var
glæsileg ung kona, dökk á brún og
brá og hló svo smitandi hlátri. Hún
flutti með sér birtu og eftirvæntingu
þess ókunna. Reyndar var hún að
taka sér hlutdeild í mínum besta vini,
næstum uppeldisbróður, en var fyr-
irgefið það strax. Við gátum átt hann
bæði.
Mér var ekki ofaukið heldur var
þessum spurula, ágenga dreng tekið
opnum örmum. Hverrar heimsóknar
var beðið með eftirvæntingu. Þeim
fylgdi gleði.
En árin liðu. Björgvin og Hrönn
stofnuðu heimili, fyrst á Selfossi en
fluttu síðan til Reykjavíkur. Þar bjó
ég hjá þeim í tvo vetur. Íbúðin var
ekki stór og dæturnar orðnar þrjár
og urðu síðar fjórar, en samt var
pláss. Þá kynntist ég Hrönn. Undir
glaðlegu yfirbragðinu var alvörugef-
in kona. Kona, sem hafði í æsku feng-
ið að reyna sitt af hverju. Henni var
mikið gefið og því gat hún borið það
sem á hana var lagt. Henni var mjög
annt um fjölskylduna, hún var metn-
aðargjörn fyrir hönd dætra sinna,
hún hafði svo einstaklega notalega
nærveru.
Það var svo gott að vera unglingur
að máta sig við heiminn í návist henn-
ar. Á þessum árum eignaðist ég minn
lífsförunaut. Ekkert mál að bæta ein-
um við á heimilið. Hrönn fylgdist
með því og með umburðalyndi, góð-
vild og væntumþykju hlúði hún að
því unga sambandi. Við Kristrún eig-
um henni mikið að þakka frá þessum
árum og æ síðan. Eftir að við stofn-
uðum okkar heimili umvöfðu Hrönn
og Björgvin okkur eins og við værum
þeirra eigin börn. Síðar þróaðist
samband okkar sem vinasamband
fullorðins fólks. Hrönn reyndist
börnunum okkar Kristrúnar vel,
samgladdist okkur á gleðistundum,
tók þátt í sorgum okkar, henni fylgdu
svo notalegir straumar. Hvar sem
hún fór var eftir henni tekið. Þannig
bjó hún líka heimili þeirra Björgvins
í Þykkvabæ 8. Þar var allt svo fágað
en um leið notalegt.
Við höfum misst mikið en mestur
er þó missir Björgvins, dætranna
fjögurra, tengdasona og barnabarna.
Megi þeim gefast máttur í þeirra
miklu sorg. Þökk fyrir allt. Blessuð
sé minnig þín, Hrönn mín.
Daníel Gunnarsson.
Samstarfskona okkar, Hrönn
Viggósdóttir, er látin langt fyrir ald-
ur fram.
Við minnumst hennar sem elsku-
legrar, prúðrar og fallegrar konu
sem alltaf vann sitt starf af alúð og
natni og gott var að hafa nálægt sér.
Við sendum eiginmanni hennar og
dætrum innilegar samúðarkveðjur
og óskum þess að almættið sendi
þeim styrk á þessari sorgarstundu.
Elsku Hrönn. Við kveðjum þig
með þessari bæn:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Samstarfsfólk
í Þjónustuveri Símans.

 


 
 

 
 





 




 

 

    

 
 

    
 
 

    !
! " 
# 

# 
 $
  
  % #& ' $
   (()$((()
" # 


 
 

 
 



 


*+,-*.+ *  /0
1&22
$  %
 &

  

 ' 
 (


  
  )






 *   *!!
+
  


 ,
  
 
-


$

 
314  
 )
*'  31'56 $
* ! *'   "' 7 $
3 *'  
&! '8
 "* *'  
&9 $
31' *' $ " 9
# 
 *'  *    $
$(()
+



/

0 


  0   #  
 


 


 

,+: ,9
;+ 
&9 
)$

 .


 
  0
,0
  1
&

9)' ,  $ 9" ! "7 
, ,  $ "1<& "
 5$(),  .(3 $
 31(),  +1  $
5$()3 ,  -= 92 $
5,  $ 9 6
->,  3"     $
 * 9) 
(()$((()


 


  0&

  
5+ ,?+:
&9  )1'
(
 1 &+1 @2
$  )0
,0
)
  




   *85$   
$
()
31'* '9 $
$  2#  &

 


 
 

 





 



!+*-*3  2 # '0
+ 2"2
$  ,


 



   
 ' 3 
* '! $ <'
*)*1 @9) $
314
!  
 
$
<& '! $
#*
2 
3"!  $ 1 $
3
! $
(()$(((