Morgunblaðið - 29.12.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 29. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Látinn er móður-
bróðir minn, Hall-
grímur Árnason, 83
ára að aldri. Andlát
hans bar snöggt að.
Nýkominn heim úr
stuttri bæjarferð ásamt eiginkonu
sinni með viðkomu í kirkjugarð-
inum, til að huga að leiði dóttur
þeirra, leið hann hljóður út af í
stólnum sínum við hlið og að segja
má í faðmi eiginkonu, dóttur og
ungs dóttursonar. Og þrátt fyrir
skjót neyðarviðbrögð til hjálpar
varð ekkert að gert. Lokakallið
var komið.
Hallgrímur, eða Halli eins og
hann var jafnan kallaður, var mér
meira en frændi. Við ólumst nán-
ast upp saman ásamt systur minni
og bróður. Foreldrar hans fluttu
frá Reykjavík til Hafnarfjarðar
með móður mína unga skömmu
eftir næstsíðustu aldamót, þar sem
þau höfðu ráðist í að byggja eigið
hús. Þar fæddist Halli tæpum ára-
tug síðar og þar byrjuðu foreldrar
mínir búskap og bjuggu alla tíð í
húsinu, sem faðir Halla og móð-
urafi minn byggði. Eftir lát for-
eldra sinna bjó Halli þar í skjóli
móður minnar, sem var 13 árum
eldri, eða þar til hann stofnaði sitt
eigið heimili á öðrum stað í Hafn-
arfirði. Eins og flestir fór Halli
ekki varhluta af áföllum í lífinu. Á
unglings- og yngri árum vann
hann ýmsa verkamannavinnu. Á
sumrin fyrir síðari heimsstyrjöld
vann hann við síldarvinnslu á
Djúpuvík, og þar dundi ógæfan yf-
ir hann. Þegar hann var 24 ára
uppgötvaðist, að hann hafði smit-
ast af berklum. Smitleiðin var rak-
in til fyrrverandi herbergisfélaga
hans í síldarvinnslunni á Djúpuvík.
Halli fékk vist á St. Jósepsspítala,
sem var svo til við húsgaflinn
heima hjá okkur. Þar fékk hann þá
bestu umönnum sem á þeim tíma
var fáanleg. Með hjálp Theódórs
Mathiesens, heimilislæknis hans,
og dr. Óla Hjaltesteds, berkla-
læknis, sem þá var nýkominn frá
sérnámi erlendis í þeim fræðum,
tókst að vinna bug á berklaveik-
inni með svokallaðri blástursað-
ferð.
Ekki má hér gleyma þætti móð-
ur minnar, sem annaðist hann og
hjúkraði eftir heimkomuna, eins
og hann væri hennar eigin sonur.
Til allra ráða var gripið og til
margra leitað til að vinna bug á
HALLGRÍMUR
ÁRNASON
✝ Hallgrímur F.Árnason fæddist
í Hafnarfirði 12.
september 1918.
Hann lést á heimili
sínu 18. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði 28. desember.
þessum vágesti, sem á
þeim tíma knúði dyra
hjá mörgum. Eftir
hjálp áðurnefndra
sérfróðra lækna og
fyrirbæna, sem móðir
mín hafði forgöngu
um, náði Halli ótrú-
lega snöggum bata.
Segja má, að öll él
stytti upp um síðir.
Þrátt fyrir bakslag
árið 1947 náði Halli
ótrúlegri heilsu, sem
bar hann langan ævi-
veg. Hann lauk bók-
legum hluta Iðnskól-
ans í Hafnarfirði með sóma og
bera teikningar hans vott um fal-
legt handbragð, en hann komst
ekki að í verklegu iðnnámi. Aðal-
lífsstarf hans varð bifreiðaakstur.
Hann rak vörubíl í stríðsbyrjun,
ók strætisvögnum hjá Áætlunar-
bílum Hafnarfjarðar hf., eftir að
hafa tekið meirapróf, og eftir að
það félag missti sérleyfið og lagð-
ist af ók hann eigin leigubíl allt til
ársins 1976 að hann gerðist bif-
reiðarstjóri hjá Verzlunarbankan-
um hf. Hann lauk starfsferli sínum
í árslok 1990, þá hjá hinum nýja
Íslandsbanka, eftir tæplega 15 ára
störf hjá bankanum.
Halli varð gæfumaður í einkalífi
sínu, þegar hann kynntist Sigrúnu
Guðmundsdóttur, ættaðri frá Ísa-
firði, síðar forstöðukonu leikskóla í
Reykjavík. Þau giftust 30. október
1954 og hún varð honum tryggur
förunautur til æviloka hans. Eign-
uðust þau þrjú börn, en sorgin
dundi yfir, þegar þau misstu dótt-
ur sína, Rósu, tveggja ára, árið
1961. Önnur börn þeirra eru Árni,
starfsmaður Morgunblaðsins, og
Lára, cand. mag., starfsmaður hjá
Marel, dugnaðarfólk til sóma for-
eldrum sínum.
Halli var um margt einstakur
maður. Hann var mér og reyndar
systkinum mínum tveimur sem
bezti bróðir. Hann gætti okkar
ungra og aldrei gleymi ég þegar
hann keypti eða smíðaði handa
mér leikföng og tók mig til bíl-
prófs, þegar ég náði þeim aldri.
Hann fylgdist með mér og systk-
inum mínum til síns hinzta dags.
Hann var einstaklega vel liðinn af
viðskiptamönnum sínum, átti árum
saman fastan og tryggan hóp
þeirra, enda einstaklega dagfars-
prúður og samvizkusamur, lipur
og heiðarlegur. Í störfum sínum
fyrir bankann var hann trú-
mennskan fram í fingurgóma, enda
dáður af öllu samstarfsfólki. Þótt
ljúfur væri gat hann verið fastur
fyrir og harður í horn að taka, ef
honum þótti að beita ætti órétti
eða rangindum og var það ekki
síður, ef ganga átti á rétt vinnu-
veitandans.
Hallgrímur barst ekki á í dag-
legu lífi. Hann hafði yndi af ferða-
lögum og fóru þau hjón nokkrum
sinnum til útlanda. Ættingjar mín-
ir í föðurætt, sem búa í Englandi,
rifja oft upp þegar Halli og Sigrún
óku eitt sinn frá Danmörku, þar
sem dóttir þeirra var við nám, og
óku Austin Mini-bíl sínum, full-
pökkuðum af fólki og farangri,
með ferju yfir til Englands og
áfram þvert yfir til suðvestur-
strandarinnar til að heimsækja af-
komendur föðurbróður míns, sem
þar búa. Frændfólkið þar minnist
þess oft með kátínu, þegar það við
lok heimsóknar þeirra, horfði á
eftir þeim aka á fullri ferð upp
götuna að skyndilega fór Austin
Mini-bíllinn þeirra yfir á rangan
vegarhelming. Þeim varð nokkuð
hverft við, sérstaklega vegna þess
að við götuna bjuggu sex lögreglu-
þjónar, en þeim létti, þegar þau
sáu að fljótlega tók bíllinn skarpa
vinstri sveiflu yfir á réttan veg-
arhelming. Ferðin aftur til Dan-
merkur gekk áfallalaust, enda var
Halli farsæll ökumaður allan sinn
ökumannsferil.
Aðallega ferðuðust þau Halli og
Sigrún þó á eigin bíl um ættlandið
þvert og endilangt og nutu þess í
ríkum mæli. Að öðru leyti var fjöl-
skyldan, eiginkona, börn og fjöl-
skyldur þeirra, honum allt. Eftir
að þau hjón luku störfum á vinnu-
markaði, viku þau ekki hvort frá
öðru. Það var því dæmigert hvern-
ig vistaskiptin nú bar að, Sigrún
stóð við hlið hans og bar hann á
höndum sér til síðustu stundar.
Nú er langri ævi lokið og Hall-
grímur Árnason genginn á vit
skapara síns. Þó flest sé enn ósagt
um öðlinginn hann frænda minn,
vil ég þakka honum langa og
trygga samleið og veit ég, að svo
er einnig um systkini mín. Ég
þakka honum allt sem hann var
mér og mínum og votta eiginkonu,
börnum hans og fjölskyldum
þeirra dýpstu samúð okkar hjóna
og fjölskyldu minnar. Guð blessi
minningu Halla.
Árni H. Bjarnason.
Aðeins fáein kveðjuorð. Minn-
ingin, sem líf okkar eignast hvern
dag, geymir mörg orð, sögð og
ósögð. Ég man ekki hvaða orð fóru
á milli okkar þegar við hittumst
fyrst. Ég man ekki heldur hvað ég
sagði við þig þegar ég heimsótti
þig síðast heim á Álfaskeiðið. En
það skiptir ekki öllu. Frá þeim
tíma, er ég hitti þig fyrst og þar til
ég kvaddi síðast, stendur minn-
ingin ein eftir. Hana geymi ég.
Hún rúmast ekki í fáeinum orðum.
Hlýjan, hin mennska hlýja, sem
stafaði frá þér, er sú minning, sem
þú lést mér eftir. Í þeirri hlýju bjó
sá ómengaði kristni kærleiki, sem
einkenndi þig og líf þitt. Nú ert þú
horfinn á vit þess kærleika. Eftir
stendur minningin. Ég þakka fyrir
hana og allar þær stundir sem ég
átti með þér. Ég kveð þig í þeirri
þökk.
Gunnar Jóhannesson.
Í þessum fáu orðum
viljum við, vinnufélag-
ar þínir hjá Flugleiðum
í Þýskalandi, minnast þín. Sum okk-
ar þekktu þig í tæplega 30 ár, eða frá
því að þú hófst starfsferil þinn hjá fé-
laginu árið 1972 í Hamborg. Þú gerð-
ir reyndar tveggja ára hlé á störfum
þínum hér, þegar þú snerir til Ís-
lands, en komst síðan aftur og þá til
Frankfurt og varst hjá okkur alla tíð
síðan.
Við minnumst þín sem einstaklega
duglegs og hjálpsams samstarfs-
manns. Þú varst ávallt viðbúinn,
sama á hverju gekk. Reyndar varstu
langbestur þegar allt gekk á aftur-
fótunum, því þú hafðir einstakt lag á
því að bjarga því sem flestir aðrir
gáfust upp á. Þekking þín á félaginu
og starfinu var mikil og þú vannst vel
það sem þurfti að vinna. Þú varst svo
vinnusamur og áhugasamur um fyr-
irtækið okkar að það þurfti að beita
þig hörðu til að láta þig taka lög-
bundin sumarfrí, sem þér þóttu hinn
mesti óþarfi.
Sérþekking þín og áhugi á öllu
sem sneri að flugvöllum leiddi til
þess að þú varst ráðinn stöðvarstjóri
yfir meginlandsstöðvum Flugleiða í
Evrópu, með aðsetur í Frankfurt.
Við vorum stolt af þér og okkur
fannst rökrétt að þú fengir þessa
stöðu, enda sinntirðu henni afar vel.
Það merktum við ekki síst þegar við
hittum samstarfsmenn þína á
Frankfurtarflugvelli. Þau báru til
þín mikið traust og þú varst mjög
virtur á meðal þeirra, sem og hjá
áhöfnum Flugleiða.
Þú hefur nú yfirgefið okkur í síð-
asta skipti eftir tæplega 30 ára sam-
starf og ert farinn heim til Íslands og
síðan þaðan til himnaföðurins, þar
sem þú munt örugglega takast á við
ný og spennandi verkefni. Þótt þú
sért farinn á brott verðurðu alltaf til
í hjarta okkar samstarfsmanna
þinna í Frankfurt, sem eftir sitjum
og söknum þín.
Eftirlifandi móður og systrum
þínum vottum við okkar dýpstu sam-
úð.
Fyrir hönd starfsmanna Flugleiða
í Þýskalandi,
Gunnar Már Sigurfinnsson.
Skólabróðir okkar er borinn til
moldar í dag, langt fyrir aldur fram.
HANS
SÆTRAN
✝ Hans Sætran,stöðvarstjóri
Flugleiða í Frank-
furt, fæddist í
Reykjavík 10. maí
1947. Hann varð
bráðkvaddur í
Frankfurt í Þýska-
landi 13. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 28.
desember.
Hans Sætran féll bráð-
kvaddur í Frankfurt í
Þýskalandi við störf hjá
Flugleiðum í borginni.
Við Hans vorum bekkj-
arfélagar í þrem skól-
um og samtals í tíu ár.
Skólagangan hófst hjá
Ísaki Jónssyni í gömlu
Grænuborg á Land-
spítalalóðinni en lauk í
Verslunarskólanum við
Grundarstíg með án-
ingu í Gaggó Aust.
Hans Sætran var fé-
lagslyndur piltur og
þurfti ekki hjálparefni
til að gera sér dagamun í hópi gáska-
fullra skólafélaga þegar aðrir krakk-
ar skáluðu undir borðum. Snemma
valdi hann sér félagsskap skáta til að
finna lífsgleðinni frekari útrás.
Minnisstæður er Hans gömlum
skólafélögum fyrir sæg ljósmynda
sem hann tók af félagslífi Verslunar-
skólans innan og utan leikvallar. Í
safni hans leynast miklar heimildir
um stuðið á sjötta áratugnum.
Skólafélagarnir drúpa höfði í dag
en minningin um hjálpsaman og
græskulausan dreng býr móður
hans og ástvinum í hjarta uns endur-
fundir verða hinum megin.
Hvíli vinur okkar í friði.
Ásgeir Hannes.
Hans Sætran, gamall vinur og
fóstbróðir, er allur. Hansi var skáti,
Jómsvíkingur, í gamla skátaheim-
ilinu við Snorrabraut. Það var helsti
samkomustaður bæjarins og þar
voru allir. Hansi fékk þá hugmynd að
stofna dróttskátasveit þar sem fé-
lagar skyldu veljast hver úr sinni átt-
inni.
Þannig urðu Jókerar til, með
Hansa, Sigurjóni Mýrdal, Gunnari
Aðalsteinssyni og mér. Við urðum
fleiri. Margt var brallað, haldið ball í
Lindarbæ, tekið þátt í Jóta, gefið út
blað og söngbók og farið á skátamót
á Akureyri. Þá vantaði einn okkar
hvíta skyrtu fyrir ballið í Sjallanum
en Hansi bjargaði því. Einn heima-
manna kom gangandi í réttri stærð
af skyrtu, hann var talaður til og bak
við hús urðu skyrtuskipti. Vornótt
eina bættum við nafni okkar í mosa-
þembu í fjallshlíð skammt frá bæn-
um, þar voru fyrir nöfn á liðnum
hetjum og okkur þótti við hæfi að
bæta okkur á listann. Nú er að mestu
gróið yfir þessi brek. Hansi ílengdist
í Þýskalandi, starfaði lengst af fyrir
Flugleiðir í Frankfurt, var einhleyp-
ur og barnlaus. Dag nokkurn fór
hann út að ganga og kom ekki aftur,
fannst látinn skammt frá heimili
sínu.
Við minnumst leiðtoga og vinar
sem leiddi okkur félagana gegnum
ýmis ævintýr.
Andrés Þórarinsson.
Elsku Tommi minn.
Ég var ekki há í loftinu
er ég var send í sveit
þvert yfir landið til afa
og ömmu á Bergþórshvoli. Fyrstu
dagana var ég mjög öryggislaus og
hrædd en það rann fljótt af mér er
þú, Ísak bróðir þinn og pabbi þinn
komuð á gráa jeppanum í heimsókn.
Þvílíkt fjör! Þetta fjör hefur haldist
TÓMAS
KRISTINSSON
✝ Tómas Kristins-son fæddist í Mið-
koti í Vestur-Land-
eyjum 16. september
1920. Hann lést á St.
Jósefsspítala í Hafn-
arfirði 21. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Akureyjarkirkju í
Vestur-Landeyjum
1. desember.
síðan er Miðkotsfjöl-
skyldan og Berþórs-
hvolsfjölskyldan hitt-
ast.
Mörgum árum síðar
er ég kom aftur að
Bergþórshvoli með
mann og börn hittumst
við á ný. Þú varst dag-
legur gestur á heim-
ilinu enda vinskapur
mikill milli ykkar Egg-
erts frænda míns. En á
þessum árum eignaðist
ég þann besta vin sem
ég hef nokkurn tíman
eignast. Tommi, þú
varst yndislegur. Allar stundirnar
okkar við eldhúsborðið er þú sagðir
mér sögur frá fyrri tíð, veiðiferð í
Affallið, vertíðum úr Eyjum, lífsbar-
áttu bændanna við útræði frá sand-
inum svo eitthvað sé nefnt. Allar
vísurnar sem þú reyndir að kenna
mér og gáturnar.
Oft skiptust á skin og skúrir í lífi
okkar beggja. Það var gott að fá þig
í heimsókn þegar mótlætið virtist
óyfirstíganlegt, leið þá ekki löng
stund er við vorum farin að skelli-
hlæja og allt mótlæti gleymt.
Börnin mín dáðu þig eins og afa
sinn, þú varst þeim svo góður. Bros-
in á andlitum þeirra er þú laumaðir
ópali í lófa þeirra, kysstir þau og
knúsaðir, sögðu meira en nokkurt
orð. Hvað þú stjanaðir í kringum
mig eftir að ég lenti í bílslysi og
fékk oft að kenna á vondum verkj-
um. Þá fannst þér það minnsta sem
þú gast gert að keyra í Hvolsvöll og
kaupa handa mér almennilegan
hitapoka og langa framlengingar-
snúru svo ég kæmist um allt með
hann.
Já, minningarnar eru margar og
ljúfar og verða aldrei frá mér tekn-
ar. Þökk fyrir allan þann tíma sem
þú gafst mér og börnum mínum.
Hafðu það gott í nýjum heimkynum.
Við hittumst síðar.
Guðrún Auður.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

 


'
 

 ' 



%5
82(23;5 +
!<
 
+ 


,  

.  


%
  
 

 
 
,   
  
*
!
 
"#
"
'/ 2+/ ''* 
 9'"
'/ ''* 
2+/ 
0"
'/ ''* 
1
=* ' 
 
"
'/ ' 
 % >



''* 
2+
9 "
'/ ' 
 5/
=?
''* 
"
', "
'/ ''* 
1
# 
+




*


0