Morgunblaðið - 06.01.2002, Page 35

Morgunblaðið - 06.01.2002, Page 35
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. JANÚAR 2002 35 Elsku afi. Núna ertu kominn til ömmu og líður vonandi vel. Við viljum þakka þér fyrir allan tímann sem við höfum fengið að eiga með þér og kveðjum þig með sökn- uði. Spor lífsins eru þung en ég get ekki gengið veginn fyrir þig, sjálfur ganga þú þarft en ég mun ganga með þér. Ég þekki þína sorg en ég get ekki grátið þínum tárum, sjálfur gráta þú þarft en ég mun gráta með þér. Þú vilt gefast upp en ég get ekki lifað þínu lífi, sjálfur lifa þú þarft en ég mun lifa með þér. Þú óttast dauðans vald og veist svo vel að enginn fær það flúið, sjálfur deyja þú þarft en dauði minn er sigur þinn, ég mun vera hjá þér, þú munt lifa með mér. (Þýð. Guðmundur K. Brynjarsson.) Þín barnabörn Karen, Birgir Þór og Tanja Rún. Það vorar hægt á dalnum.Vega- gerðin hættir að skrölta fram veg- inn snemma á morgnana, þegar snjóa leysir. Hrafninn ræður ekki lengur ríki fugla. Gæsir og álftir þreyta flugið inn í heiðina, komnar um langan veg. Það eru endur á tjörninni, grasnálin gægist upp úr sverðinum og brumin þrútna á trjánum. Vorboðarnir birtast einn af öðrum. Það eru annir um allan mó- ann og stelkurinn er tekinn til við að stríða hundinum. Einn og einn veiði- maður egnir fyrir fisk í hylnum. Þá gerist það að prúður maður og hæg- látur fer að venja komur sínar hing- að fram á dalinn. Okkur er sagt að þetta sé hann Dóri veiðivörður. Það stafar frá honum hlýju og við skynj- um að sumarið er komið. Halldór er maður nokkuð við ald- ur en óvenjulega vel á sig kominn líkamlega, dökkur á brún og brá, kvikur í hreyfingum og léttur í spori. Við kynnumst honum fljótt enda reynist hann okkur í Króki vel- viljaður og hjálpsamur. Af og til lít- ur hann inn, flytur okkur kannski blöðin, rennir stundum í fljótheitum úr kaffibolla, svo er hann horfinn, stendur sjaldan lengi við, enda þarf hann vítt að fara með ánni. Hann er hluti af umhverfinu og manni finnst, ekki síst nú þegar hann hverfur okkur, að hann hafi verið ómissandi hluti þess. Við Dóri áttum eftir að kynnast nánar. Það gerðist þegar ég tók við veiðivörslunni af honum fyrir nokkrum árum. Hann bjó þá á sumrum, ásamt konu sinni, henni Bertu, í túnjaðrinum á Skarðshömr- um. Þar höfðu þau byggt sér lítinn og snotran bústað og ræktað upp dáfagran trjálund á gróðurvana mel. Á þessum vinalega stað, sem grann- konan hinum megin árinnar nefndi réttilega Túnprýði, undu þau vel hag sínum með vinum og barna- börnum. Halldór átti þangað ættir að rekja, þekkti staðinn allt frá bernsku og var hann honum einkar kær. Ég varð þess fljótt var að Dóri átti erfitt með að skiljast við starfið og kom margt til. Hann naut þess mjög að fara með ánni. Honum þótti vænt um veiðimennina og þeim um hann. Hann fór því með mér flesta daga allt þar til hann veiktist á liðnu sumri. Það voru að mörgu leyti for- réttindi mín. Hann þekkti ána að HALLDÓR ÞORSTEINN NIKULÁSSON ✝ Halldór Þor-steinn Nikulás- son fæddist í Reykja- vík 20. ágúst 1918. Hann lést á Hrafn- istu í Reykjavík 24. desember síðastlið- inn og fór útför hans fram frá Áskirkju 3. janúar. sjálfsögðu mjög vel eftir liðlega tveggja áratuga starf á bökk- um hennar og sagði mér sitt af hverju um það, sem þar hafði skeð á þeirri tíð. Var þar í bland margs kon- ar fróðleikur af mönn- um og dýrum bæði lífs og liðnum. Lífríki ár- innar og mannlífið á bökkum hennar var honum hugleikið. Það var eins og hann sæi stundum það, sem okk- ur hinum er hulið, enda kominn af fólki, sem frægt er á bókum fyrir slíkar gáfur. Fyrir kom að hann fann á sér hvert fara skyldi. Eitt kvöld að áliðnu sumri þegar hann kom heim í Túnprýði beið hans að vanda matur á borðum en honum fannst hann verða að fara fram á dalinn og bað því konuna að bíða með matinn. Á Háreksstaða- eyrum mætti hann manni, sem var þar blautur og hrakinn við veg- brúnina. Sá hafði fest bíl sinn á ánni og sloppið í land við illan leik. Í ann- að skipti var sagt að hann sæi tvo menn á veiðum þar sem einn átti að vera. Sá þó aldrei nema einn í kík- inum. Hann þekkti svo sem báða, annar var faðir hins látinn fyrir nokkrum árum, hafði verið einn af tryggustu aðdáendum árinnar. Hafði sem sagt brugðið sér úr veiði- lendunum efra í ána sína hér í neðra. Á einum stað vildi hann aldr- ei stoppa, taldi vera óhreint og greikkaði sporið þegar við áttum leið þar hjá. Ég varð hins vegar einskis var í sljóleika mínum. Það voru þó fleiri en eilífðarverur á reiki við ána. Dóri þekkti auðvitað veiði- mennina af langri reynslu, vissi hverjir væru helst líklegir til þess að misstíga sig á vegi dyggðarinnar, en hann var dálítið sérstakur sem veiðivörður. Ég varð þess aldrei var að hann leitaðist við að standa slíka að verki enda eru þeir sárafáir sem betur fer. Í slíkum tilvikum var hann hins vegar vel sýnilegur, kom oft og ræddi málin, kom jafnvel fljótt til baka aftur eftir að hafa far- ið. Til er af honum sú saga að hann hafi talað þannig utan í brotlegan veiðimann að sá hafi gengið upp frá ánni gráti nær og iðrast beisklega gjörða sinna. Ég veit ekki hvort sagan er sönn en hún gæti verið það, því að þannig var Dóri. Hann kaus frið ef friður var í boði. Það er því ekki að undra að veiðimönnum væri hlýtt til hans. Hvar er Dóri? spurðu þeir oft fljótlega eftir að þeir komu í veiðihúsin. Oftast þurftu þeir ekki lengi að spyrja. Hann var venjulega ekki langt undan með sitt hlýja bros og fagnandi faðmlag sem og koss á kinn að gömlum sveitasið. Stúlkurnar úr eldhúsinu minnast hans vafalaust margar um langa tíð því þegar þær mættu til starfa sinna smemma morguns beið þeirra oftar en ekki fagur vöndur af vallarins grösum, sem hann tíndi þeim í garði sínum við Túnprýði. Starf hans var oft líkara sálgæslu en eftirliti. Gott andrúmsloft er mikils virði á stað þangað sem menn leita til and- legrar hvíldar og tilbreytingar frá amstri hversdagsins. Þetta vissi Dóri vel, var alls staðar nærri þar sem þörfin var, hvatti og hughreysti á víxl, tók snúninga af starfsfólkinu, snyrti umhverfið, hafði vakandi auga á öllu, en dreifði umfram allt í kringum sig glaðværð og vinsam- legu andrúmslofti. Honum lét illa að gera ágreining við menn. Ég sá hann aldrei reiðast eða leggja til at- lögu með hörku, jafnvel þótt ástæða væri til, en ég sá honum oft sárna og ég varð þess oft var að honum leið illa ef einhver braut þær reglur sem virða ber eða sýndi sínar slæmu hliðar. Hann kunni naumast að beita þeim vopnum, sem flestum eru til- tækust þegar út af bregður í sam- skiptum manna. Hann átti þó þann brand, sem best bítur þegar allt kemur til alls. Þessi kjörgripur hans var kærleikur. Þannig mun ég ætíð minnast Dóra. Hann verður í mín- um huga maður friðar og góðvildar. Ég er honum þakklátur fyrir marg- ar ánægjustundir á bökkum árinnar fögru. Sumarkoman á dalnum verð- ur óneitanlega með öðrum svip nú þegar einn vorboðanna er horfinn á braut. Gunnar Jónsson. Í dag kveðjum við góðan vin, sem mætti manni ávallt með hlýjum móttökum og hógværð, þegar mætt var til veiða við Norðurá, Halldór sýndi alltaf mikinn áhuga á veiðinni í þau ófáu skipti sem ég kom til veiða í Norðurárdalinn. Hvort sem það var um vatnabúa eða lyngvargi lá Dóri ekki á upplýsingum. Í mín- um huga er veiðin fyrst og fremst keppni við sjálfan sig – Dóri var aft- ur á móti mikill náttúruunnandi. Þegar við áttum tveggja manna tal barst það oftast að ævintýralegri fegurðinni í kringum okkur – það eru mér ógleymanlegar stundir. Oft hét ég á þig í veiðinni og minnist ég hve þið glöddust yfir „litlu“, þá fannst mér ég vera ríkur þegar veiðinni var deilt með ykkur. Það er svo merkilegt að Dóri virt- ist vera hluti af Norðurá í mínum huga, hann féll svo vel inn í alla um- görðina sem umlykur Norðurá. Lengi tókst Dóra að standast glímu- brögð elli kerlingar svo að það vakti undrun og aðdáun þeirra sem hon- um kynntust. Hann var til æviloka teinréttur í baki og fyrirmannlegur. Hitt var ekki minna um vert að and- legt atgervi og sálarkraftur virtust óskert og öflugri en hjá flestum þótt yngri væru að árum. Komin er kveðjustundin. Far þú í friði og þakka þér samfylgdina. Lárus Valbergsson. Okkur langar að minnast góðs vinar okkar, hans Dóra, eins og hann var ávallt kallaður á meðal okkar. Við kynntumst Dóra fyrst í veiðihúsinu við Norðurá árið 1992 þar sem Guðmundur vann þar. Síð- an liðu nokkur ár á milli eða þar til 1996 sem við Gummi tókum við rekstri veiðihússins við Norðurá. Þar kynntumst við Dóra okkar enn betur svo söknuðurinn verður mikill í veiðihúsinu í sumar sem kemur því það vantar mikið að hafa ekki hann Dóra í kringum okkur og þegar hann kom á skiptidögum var alltaf það fyrsta sem maður heyrði þegar hann kom inn í eldhúsið: „Hér sé friður,“ og svo voru allir faðmaðir og kysstir fram og til baka. Ekki kom hann einsamall því yfirleitt var með honum lítill drengur, hann Birgir, yndislegur drengur sem unni honum afa sínum mikið og hún Tanja litla sem kom líka með honum afa. Söknuðurinn hjá þeim er eflaust mikill og ekki síður okkur, því ég á eftir að sakna þess að taka ekki til mat handa honum Dóra mínum sem hann tók ávallt með sér, heim í bú- stað. Fannst honum nú óþarfa dek- ur við sig því ekki vildi hann nú mik- ið tilstand í kringum sig. Við þurftum oft að biðja hann að koma daginn eftir til að taka hitt og þetta. Elsku Dóri, hvíl þú í friði því nú líður þér vel . Við sendum okkar innilegustu samúðarkveðjur til fjöl- skyldu Dóra með mínu uppáhalds ljóði: Í bljúgri bæn og þökk til þín, sem þekkir mig og verkin mín. Ég leita þín, Guð, leiddu mig og lýstu mér um ævistig. Ég reika oft á rangri leið, sú rétta virðist aldrei greið. Ég geri margt, sem miður fer, og man svo sjaldan eftir þér. Sú ein er bæn í brjósti mér, ég betur kunni þjóna þér, því veit mér feta veginn þinn, að verðir þú æ drottinn minn. (Pétur Þórarinsson.) Mjöll Daníelsdóttir og Guðmundur Viðarsson. Mig langar að minn- ast góðrar vinkonu minnar, hennar Binnu, í fáeinum orðum, en hún lést eftir erfið veikindi á heimili sínu aðfaranótt Þorláks- messu og hafði þá glímt við veikindi allt sl. ár en aldrei bugast. Hún gat slegið á létta strengi allt fram á það síðasta. Ég ætlaði að heimsækja hana sl. haust á Landspítalann en þar hafði hún verið lögð inn. Þar var enga Binnu að finna, þar var sagt að hún væri á Sankti Jósefsspítala í Hafn- arfirði. Þangað fór ég en ekki var hana heldur þar að finna, hún var sögð farin heim og ætlaði að vera þar í veikindum sínum. Mikið var það líkt Binnu. Ég pantaði þá leigu- bíl til að fara heim til hennar. Hver mætir þá á leigubíl annar en sonur hennar Óli og keyrir mig heim til þeirra hjóna? Svona geta tilviljan- irnar verið en þetta varð í síðasta skipti sem ég sá vinkonu mína þótt ég ætti eftir að heyra í henni sím- leiðis oftar. Það var ósk Binnu að vera sem lengst á heimili sínu með ástvini sína í kringum sig og fjölskyldan stóð þétt saman í veikindum hennar og annaðist hana af ást og um- hyggju allt fram í það síðasta. Eða eins og Binna sagði svo oft sjálf: „Ég veit ekki hvað ég gerði án hans Eiríks míns, hann ber mig á höndum sér og krakkarnir, þessar elskur, þau vilja allt fyrir mig gera, ég veit ekki hvar ég væri án þeirra.“ Já, vissulega var Binna lánsöm að eiga svo góðan og traustan lífsföru- naut sem Eiríkur var henni og börn- in þeirra sem nú eru orðin fullorðið fólk. Þau Bergþór, Steingrímur, Ólafur og Inga Villa hafa reynst henni vel í veikindum hennar. Þegar Binna og Eiríkur fluttu til Súgandafjarðar frá Hafnarfirði árið 1962 með börnin sín fjögur áttu þau eftir að búa hér nær óslitið næstu 30 ár eða þar til 1992 þegar þau flytja aftur á heimaslóðir í Hafnarfirði. Heimili þeirra hjóna hér á Suður- eyri stóð ætíð opið og sérstaklega var það áberandi hversu vinir og kunningjar barna þeirra voru ávallt velkomnir og varð heimilið hálfgerð félagsmiðstöð unga fólksins. En þau hjón hafa alltaf verið gestrisin og höfðingjar heim að sækja eins og ættingjar og vinir þekkja vel. Leiðir okkar Binnu lágu ekki saman fyrir alvöru fyrr en fjölskyldur okkar beggja fluttu í fyrstu blokkina sem byggð var á Suðureyri og þar bjuggum við í sitthvorum endanum í rúm tíu ár. Við göntuðumst oft með það að við værum eins og príma- donnur hvor í sínum endanum á blokkinni og stjórnuðum sameign- inni með harðri hendi svo að allt væri þar í röð og reglu. Samgangur okkar á milli var mikill og góður öll þessi ár og aldrei bar þar skugga á. Binna og Eiríkur voru einstaklega góðir vinir og nágrannar sem fjöl- skylda mín er þakklát fyrir að hafa kynnst svo vel þessi ár. Binna dásamaði alltaf fjörðinn sinn, Hafn- arfjörð, og þótt þau hefðu eytt stærstum hluta sinnar búskapartíð- ar hér í Súgandafirði þá vissum við að þegar heilsan færi að gefa sig myndu þau hugsa sér til hreyfings og ekkert annað kæmi til greina en að fara aftur heim til Hafnarfjarðar eins og hún sagði alltaf. Þar hafa BJARNÞÓRA ÓLAFSDÓTTIR ✝ Bjarnþóra Ólafs-dóttir fæddist í Hafnarfirði 21. maí 1923. Hún lést 23. desember síðastlið- inn og fór útför hennar fram frá Hafnarfjarðarkirkju 4. janúar. þau búið síðastliðin tíu ár með afkomendur sína í næsta nágrenni og liðið vel í faðmi fjöl- skyldunnar, því velferð hennar var Binnu allt- af efst í huga. Ég heimsótti Binnu og Eirík oft eftir að þau fluttu í Hafnar- fjörðinn og var alltaf tekið opnum örmum og spurð frétta af mann- lífi og aflabrögðum í Súgandafirði. Í síðasta símtali okk- ar Binnu í desember sagði hún frá því að sig langaði að koma til Súgandafjarðar næsta sumar og sjá jarðgöngin og fjörðinn sinn aftur og hitta gamla vini. Úr því gat því miður ekki orðið en þú verður ávallt hugstæð vinum þínum og samferðafólki hér í Súgandafirði og ég kveð þig með söknuði, kæra vinkona. Við hjónin sendum Eiríki og öll- um afkomendum innilegar samúðar- kveðjur. Megi Guð vera með ykkur. Kærar kveðjur frá Súgandafirði. Lilja Rafney, Hilmar og börn. Að hryggjast og gleðjast hér um fáa daga, að heilsast og kveðjast það er lífsins saga. (P. J. Árdal.) Föstudaginn 4. janúar síðastlið- inn var til moldar borin Bjarnþóra Ólafsdóttir. Af vinum sínum var hún alltaf kölluð Binna. Hún var fædd og uppalin á Vesturbrautinni í Hafnarfirði. Þegar foreldrar okkar voru að hefja búskap fengu þau af- not af herbergi hjá fjölskyldu Binnu og eignuðust þau fyrstu börnin sín þar. Fjölskyldurnar tengdust sterk- um vináttuböndum sem hafa haldið síðan. Fyrir tíma sjónvarps hafði út- varpið mikið vægi, og voru leikritin sérstaklega vinsæl. Á versta tíma hafði útvarpið heima bilað, en þá var framhaldsleikritið „Gregory“ í gangi. Þá var farið heim til Binnu á Vesturbrautina að hlusta. Við krakkarnir sátum saman á gólfinu fyrir framan tækið og störðum á það án þess að depla auga og hlust- uðum með andakt. Sú stemmning gleymist ekki. Um tíma bjó Binna með fjöl- skyldu sinni í Súgandafirði, þá var gott að leita til þeirra hjóna til að fá húsaskjól þegar á þurfti að halda. Heimili þeirra stóð manni alltaf til boða. Binna var vinamörg, mikill vinur vina sinna, blíðlynd og mikil barnagæla, en hörð í horn að taka þeim sem fengu hana upp á móti sér. Það var gott að eiga Binnu að, hún var fyrst til þeirra sem voru hjálpar þurfi eða áttu um sárt að binda – já trygglynd var hún. Þau hjón áttu fallegt heimili með börnum sínum fyrir vestan, en hún ætlaði samt að flytja aftur í fjörðinn sinn. Við það stóð hún, því fáir unnu Hafnarfiði meira en hún Binna. Fyrir nokkrum árum veiktist hún af illkynja sjúkdómi og síðasta árið var henni erfitt þar sem hún lá að mestu leyti rúmliggjandi. Hún óskaði ein- dregið eftir því að fá að vera heima í veikindum sínum og eins og Binna sagði sjálf: „Ég á svo góða að,“ og það gekk eftir. Binna naut um- hyggju fjölskyldu sinnar og eigin- manns til hinstu stundar á heimili sínu og var aðdáunarvert hversu vel henni var hjúkrað. Guð blessi minningu þína. Við systkinin og fjölskyldur okk- ar sendum Eiríki, börnum og fjöl- skyldum þeirra innilegar samúðar- kveðjur. Aðalheiður og Hannes. Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf- undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.