Morgunblaðið - 13.01.2002, Qupperneq 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. JANÚAR 2002 43
laugardags 5. janúar. Svo sannarlega
voru spor okkar hjóna og barna erfið
þann dag. Erfitt verður að skilja að
Dídí okkar sé horfin á braut. Eftir lif-
ir minning í hjörtum okkar um ynd-
islega konu, móður, tendamóður og
ömmu. Mikill er missir fjölskyldunn-
ar, ættingja og vina. Vil ég votta
þeim öllum samúð mína á þessum
erfiðu tímum.
Brynjar.
Í dag kveðjum við hjartans systur
mína og vinkonu. Árin eru orðin
mörg og við orðnar aldnar en aldur
er svo afstæður og systir mín var
ætíð ung í anda og létt í lund.
Við áttum yndislega æsku hjá góð-
um foreldrum. Við vorum þrjár syst-
urnar, Binna elst, svo Dídí og ég
yngst. Binna lést fyrir tæpum 14 ár-
um og var það okkur öllum mikill og
sár missir.
Við Dídí vorum svo lánsamar að
búa alltaf nálægt hvor annarri og
hefur alla tíð verið mikill samgangur
milli fjölskyldna okkar og við systur
haft samband daglega og alltaf verið
til staðar hvor fyrir aðra.
Dídí átti yndislegan eiginmann,
Ingvar N. Pálsson, sem svo sannar-
lega stóð við hlið og studdi sína konu
í gegnum súrt og sætt.
Margs er að minnast frá samveru-
stundum okkar, hvort sem það voru
ferðalög erlendis eða innanlands svo
ekki sé talað um þær yndislegu
stundir sem við eyddum í sumarbú-
stöðum okkar, það voru dásamlegir
tímar sem aldrei gleymast.
Síðustu fimm til sex árin háði Dídí
baráttu við erfiðan sjúkdóm sem svo
að lokum batt hana við hjólastól, en
góða skapið hennar og kímni var allt-
af til staðar. Þetta voru erfið ár fyrir
Ingvar, börnin og tengdabörnin, en
það var með eindæmum hve vel var
hugsað um hana og allt gert til að
létta henni lífið. Það er sárt að sjá
ástvin sinn þurfa að ganga í gegnum
þessi ósköp, en allan tímann hélt hún
reisn sinni og kvartaði aldrei.
Það segir meira en mörg orð um
það hve hún systir mín var lífsglöð og
félagslynd að hún og Ingvar mættu í
nýársfagnað sem við hjónin héldum í
ár og skemmtu sér með okkur og
góðum og tryggum sameiginlegum
vinum okkar.
Að leiðarlokum þakka ég elsku
systur minni alla ást, vináttu og um-
hyggju og bið algóðan Guð að styrkja
Ingvar og börnin í þeirra sorg.
Hún hvíli í friði.
Björg systir.
Enn eitt skarð er nú höggvið í okk-
ar 54 ára gamla saumaklúbb; tvær af
okkur tíu eru farnar. Alltaf var
ánægjulegt að hittast á tveggja vikna
fresti. Dídí var óneitanlega okkar
trausta uppistaða; alltaf í góðu skapi
og hrókur alls fagnaðar. Til í allt sem
stungið var upp á að gera okkur til
skemmtunar. Dídí var afskaplega
blíð manneskja og alltaf tilbúin með
hjálparhönd ef eitthvað bjátaði á hjá
okkur hinum; vildi hvers manns
vanda leysa en hafði aldrei hátt um
sín eigin vandamál. Hún var bara
alltaf kát og hress, og lét okkur hinar
njóta þess með gleði sinni og falleg-
um söng. Það var alltaf gaman að
heimsækja hana enda þótt hún væri
bundin hjólastól, undir það síðasta,
og gæti enga björg sér veitt. Bara
það að tala við hana því ekki leyndi
sér húmorinn. Oft furðaði maður sig
á hversu minnug hún var og hafði
áhuga á öllu og öllum í kringum sig.
Hún átti því láni að fagna að eiga
yndislegan eiginmann, sem fórnaði
öllu fyrir hana, ekki síst í hennar
þungbæru veikindum. Hún var um-
vafin ást og kærleika af allri fjöl-
skyldunni, enda endurgalt hún það í
ríkum mæli.
Það var sem bjartur dagur kæmi og dveldi
dálitla stund – og hnigi svo að kveldi.
(Matthías Johannessen.)
Við vottum allri hennar stóru fjöl-
skyldu okkar dýpstu samúð. Megi
elskuleg vinkona okkar vera Guði
falin.
Saumaklúbburinn.
✝ Ása G. Stefáns-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. janúar
1937. Hún lést í
Reykjavík 4. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
laug Katrín Gísla-
dóttir, hárgreiðslu-
meistari, f. 7.
september 1916, d.
11. nóvember 1968,
og Stefán Þórhallur
Stefánsson verkstjóri
og tónlistarmaður, f.
26. desember 1915, d.
14. janúar 1986. Þau
skildu. Seinni kona Stefáns var
Unnur Torfadóttir Hjaltalín.
Systkini Ásu eru Vigdís, f. 30. des-
ember 1940, Skafti Sæmundur, f.
1. janúar 1947, Ásdís f. 23. febr-
úar 1952 og Torfhildur, f. 8. nóv-
ember 1953.
Ása giftist ung Walter Jónssyni
og áttu þau eitt barn, Stefán Þór-
hall, f. 26. ágúst 1954, d. 5. nóv-
ember 1954. Þau slitu samvistum.
Hinn 15. ágúst 1959 giftist Ása
Jóni Björgvini Guðmundsyni,
skrifstofumanni, f. 22. janúar
1936 á Barði í Fljótum, d. 2. mars
1991. Foreldrar hans voru Guð-
rún Sigrún Jónsdóttir, f. 27. ágúst
1905, d. 23. desember 1959, og
séra Guðmundur Benediktsson, f.
6. apríl 1901, d. 25. október 1987.
Börn Ásu og Jóns
eru 1) Guðrún Sig-
rún, f. 26. mars 1963,
maki Guðlaugur
Halldór Guðjónsson,
f. 3. október 1961.
Börn þeirra Ása
Björg, f. 14. apríl
1984, Sigrún María,
f. 1. desember 1987,
Ásta Vigdís, f. 26.
apríl 1996. 2) Guð-
laug Jónsdóttir, f.
24. ágúst 1966, maki
Sigurður Ingi Hall-
dórsson, f. 7. maí
1966. Börn þeirra:
Halldór Hafsteinn, f. 26. mars
1994, Jón Björgvin f. 26. mars
1994, Hrafnhildur, f. 3. apríl 2001.
3) Þórhallur, f. 4. mars 1973.
Fyrstu æviárin bjó Ása í Hafn-
arfirði og fluttist síðar í Kópavog.
Fyrstu búskaparár sín bjó hún
Reykjavík. Frá 1962–1966 bjó hún
á Flateyri ásamt Jóni eiginmanni
sínum. Frá 1966 bjuggu þau í
Reykjvík. Eftir lát Jóns, 1991, bjó
hún í Krummahólum 4.
Ása vann ýmis störf samhliða
húsmóðurstörfum. Hún rak meðal
annars matvöruverslun og sölu-
turn.
Útför Ásu fer fram frá Árbæj-
arkirkju á morgun, mánudaginn
14. janúar, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ég hugar kveðju sendi, mamma mín,
þig man ég alla stund
og guð ég bið um að gæta þín
uns geng ég á þinn fund.
(Gylfi Ævarsson.)
Guðrún, Guðlaug og Þórhallur.
„Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur.“ Þessi orð voru sögð í
sjónvarpinu sama dag og ég frétti að
þú hefðir dáið. Maður hefur oft heyrt
þessi orð en aldrei fullkomlega skilið
þau fyrr en núna.
Í seinasta mánuði var ég mikið að
hugsa um lífið og tilveruna. Hvers
vegna erum við hér og hver er til-
gangurinn með lífinu? Því miður
komst ég ekki að neinni sérstakri
niðurstöðu nema því að við lifum
hratt og deyjum síðan. Ég var líka
farin að pæla í því hvað ég gerði ef
eitthver í fjölskyldunni myndi nú
deyja. En það er lítið sem maður get-
ur gert nema syrgja og rifja upp
minningar. Ég vissi samt ekki að
þetta ætti eftir að verða svona erfitt.
Ég man eftir því að þú varst alltaf
að segja okkur systrunum sögur af
þér þegar þú varst lítil. Sérstaklega
man ég eftir sögunni þegar mamma
þín var að baða þig í eldhúsvaskinum
heima hjá þér og strákarnir í hverf-
inu sáu þig. Þú sagðist hafa skamm-
ast þín svo mikið. Þú sagðir okkur
fullt af fleiri sögum af þér, þér þótti
voðalega gaman að segja okkur þær
og við báðum þig alltaf að segja okk-
ur fleiri.
Eftir að afi dó fluttirðu í nýja íbúð í
Breiðholtinu. Við systurnar komum
oft til þín til skiptis og gistum.Við
vöktum fram á nótt að spjalla, horfa
á sjónvarpið og borða nammi. En
þeim heimsóknum hafði fækkað
verulega seinustu árin. Það var alltaf
gaman að fá að fara heim til Ásu
ömmu og gista. Við rifumst meira að
segja nokkrum sinnum um hvor væri
næst að fá að koma til þín því það var
svo gaman.
Mér er oft líkt við þig. Við vorum
mjög líkar í okkur og ekki skrítið
enda heitum við sama nafni. Ég er
hreykin af því, því að þú varst sterk í
þér, þrjósk, og vildir ekki að neitt
vont kæmi fyrir þína nánustu. Þú
vildir bara verða frísk og koma þér
heim aftur.
Seinasta stundin sem ég átti með
þér var á gamlárskvöld. Ætlunin var
að fara á ball um kvöldið en ég hætti
sem betur fer við það því annars
hefði ég ekki getað átt þessa síðustu
stund okkar saman sem mér þótti
mjög notaleg.
Um jólin fyrir nokkrum árum
sagðirðu við mig: „Þegar ég dey,
viltu þá hugsa um hann Halla minn?“
Ég vissi ekkert hvað ég átti að segja
því mér brá svo. En auðvitað sagði
ég já. Við munum öll gera okkar
besta til að hann hafi það sem best.
Seinustu ár höfðu verið erfið fyrir
þig. En núna ertu komin til himna til
afa og litla barnsins þíns. Vonandi
líður þér vel þar. Við hin sem eftir
sitjum erum með skarð í lífi okkar
sem verður aldrei fyllt.
Elsku amma, takk fyrir allt sem
þú gafst og kenndir mér. Ég mun
aldrei gleyma þér.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvíl-
ast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Þín
Ása Björg.
Elsku amma mín. Nú ertu farin og
kemur aldrei aftur. Nú kveður þú
þetta jarðríki og ert á hinu endalausa
og glæsta ferðalagi upp til Guðs föð-
ur þar sem enginn sársauki eða kvöl
er. Ég vona að þér líði vel. Ég á eftir
að sakna þín.
Bless, bless, amma.
Þín
Sigrún María.
Janúar! Það gat nú verið. Hún Ása
mín er dáin og auðvitað þurfti það að
vera í janúar því þannig er það alltaf
í okkar fjölskyldu, sá mánuður er sá
sem skiptir sköpum. Við systkinin
Ása og ég erum bæði fædd í janúar
og mamma og pabbi dóu í janúar,
mánuði gleði og sorgar í lífi mínu og
Ásu systur, sem var mér ekki bara
systir heldur líka móðir því að allt frá
því að ég var 12–13 ára gekk hún mér
í móðurstað og ég ólst upp hjá henni
og Jóni manni hennar frá þeim tíma
vegna veikinda móður minnar. Ása
og Jón voru ekki að velta hlutunum
fyrir sér, þau bara tóku strákinn.
Upp frá því átti ég tvær mömmur og
tvo pabba. Hjá Ásu og Nenna eins og
Jón Björgvin var alltaf kallaður af
sínum nánustu leið mér vel og þar
fann ég þá festu sem mig vantaði í líf-
inu. Já! Ása var kona sem alltaf var
hægt að treysta á og ef hún gekk í
málið og fór af stað þá stóð ekkert
fyrir henni, hún kom sínum málum í
höfn því hún var alveg ótrúlega
ákveðin en jafnframt hrein og bein.
Þegar Ása talaði fór ekkert á milli
mála hvað hún meinti, allt frá því að
hún var ung hafði hún vanist því að
gera hlutina sjálf, það reyndist henni
best, en þótt hún væri ákveðin þá var
hún alltaf góð við alla. Fáir voru eins
greiðviknir og hún Ása, hún var allt-
af að hugsa um aðra og hafa áhyggj-
ur af þeim en sat svo kannski sjálf á
hakanum. Þau hjónin Ása og Nenni
voru óskaplega samrýnd og gerðu
allt saman. Nenni var henni mjög
kær, reyndar svo kær að þegar hann
dó langt fyrir aldur fram missti hún
svo mikið að hún náði sér aldrei og
kom það engum á óvart sem þekkti
þau. Ég hef verið svo heppinn í lífi
mínu að eiga marga og góða vini, eða
eins og ég kalla það, Haukana mína,
það er eins og þeir séu alls staðar, en
nú eru tveir aðalhaukarnir farnir úr
hornum sínum. Það er mikil synd að
þeir fóru svo snemma en í sorg minni
veit ég þó að þau svífa yfir okkur öll-
um vakandi og sofandi, sameinuð á
ný í umhyggju sinni fyrir okkur sem
eftir erum bíðandi um stund eftir að
hitta þau aftur.
Elsku Ása mín, guð geymi þig og
Nenna og veiti börnum þínum þrem-
ur, Guðrúnu, Guðlaugu og Halla,
styrk og þrek í sorg sinni. Við skul-
um muna að
Það er svo margt sem minningarnar
geyma.
Það er svo margt sem áttum við ég og þú.
Þinn bróðir,
Skafti.
Hinn 15. ágúst árið 1959 var haldið
þrefalt systkinabrúðkaup á Barði í
Fljótum í Skagafirði. Tveir synir og
dóttir prestshjónanna á Barði giftu
sig þennan dag. Önnur tengdadótt-
irin, Ása G. Stefánsdóttir, giftist
yngri bróðurnum, Jóni B. Guð-
mundssyni. Þetta var upphafið að
kynnum okkar af þessari ágætu
mág- og svilkonu sem kvatt hefur nú
þennan heim.
Ása var myndarleg stúlka, góð í
viðkynningu, gekk ötullega að hverju
verki og tókst með okkur öllum hin
besta vinátta.
Líf Ásu átti eftir að verða fjöl-
breytilegt. Hún flutti fljótlega eftir
að þau Jón giftust vestur á Flateyri,
þar sem Jón tók við skrifstofustjóra-
starfi við útgerðarfyrirtæki. Það var
vissulega krefjandi starf, ekki síður
fyrir hina ungu eiginkonu, þar sem
starfssviðið færðist meira eða minna
inn á heimilið og einskorðaðist þá
ekki við dagvinnutíma. Hér sýndi
Ása fljótt hvað í henni bjó, ráðagóð
fyrirmyndarhúsmóðir og var hún
fyrir það virt og elskuð af starfsfólki
fyrirtækisins.
Eftir nokkurra ára dvöl á Flateyri
lá leiðin aftur til Reykjavíkur, þar
sem Jón gerðist skrifstofustjóri í bif-
reiðafyrirtæki. Þau bjuggu fyrstu
árin í Árbæjarhverfinu, en fluttust
síðar í fallegt einbýlishús í Grófinni.
Fyrstu árin eftir endurkomuna til
Reykjavíkur sinnti Ása húsmóður-
störfum enda fæddust þeim Jóni á
þessum árum þrjú börn, tvær dætur
og einn sonur. Sonurinn fæddist fatl-
aður og lögðu þau hjónin á sig
ómælda vinnu og erfiði við að gera
syninum lífið bærilegra og reyna allt
sem að gagni mætti koma til að
draga úr fötluninni. Fóru þau m.a.
tvisvar til útlanda á eigin vegum til
sérfræðinga þar og lærðu ýmsar að-
ferðir og meðhöndlun við svona fötl-
un. Þetta voru erfið ár, sérstaklega
fyrir Ásu, þar sem hún var auk hús-
móðurstarfa með umönnun drengs-
ins.
Þegar börnin komust á legg réð-
ust þau hjónin í að kaupa matvöru-
verslunina Ingólfskjör við Njálsgötu,
sem þau ráku með miklum myndar-
brag í fleiri ár. Ása blómstraði í
þessu starfi og sýndi svo að ekki varð
um villst mikla hæfileika til verslun-
arstarfa. Þegar Jón tók síðar við
starfi hjá Ríkisendurskoðun keypti
Ása söluturn á horni Sætúns og Dal-
brautar.
Mikill harmur var kveðinn að fjöl-
skyldu Ásu, þegar Jón lést langt fyr-
ir aldur fram árið 1991. Eftir það
starfaði Ása í nokkur ár við matseld
hjá Rannsóknastofnuninni á Keldna-
holti meðan heilsa og starfsþrek
leyfðu. Eftir það helgaði hún krafta
sína dætrum sínum og barnabörnum
og fatlaða syninum.
Ekki verður skilist við æviferil
ÁSA G.
STEFÁNSDÓTTIR
Ásu öðru vísi en minnast baráttu
hennar og þeirra hjóna fyrir bættum
hag fatlaðra. Bar það umtalsverðan
árangur, sérstaklega varðandi bygg-
ingu vistheimila og annars aðbúnað-
ar. Nýtur sonur þeirra, Þórhallur, nú
þessa góða árangurs.
Gengin er góð kona, ástkær móðir
og amma og fyrirmyndarhúsmóðir.
Við sendum dætrunum Guðrúnu og
Guðlaugu og fjölskyldum þeirra, svo
og Þórhalli, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Blessuð veri minning
Ásu Stefánsdóttur.
Signý og Ágúst Berg,
Hiltrud og Guðmundur
Guðmundsson.
Elsku vinkona og kæra mágkona.
Þegar ég lít yfir farinn veg kemur
upp í hugann sú stund þegar við hitt-
umst í fyrsta sinn, þú bauðst mér í
kaffi til að fá að sjá þessa dömu sem
hann Skafti þinn var að draga sig eft-
ir.
Frá þeirri stundu hefur þú allt
viljað fyrir okkur gera.
Margt höfum við brallað í gegnum
tíðina, setið löngum stundum saman
og spjallað, oft var líka sungið og þá
var efst á listanum lagið hans
tengdapabba, „Litla lagið“.
Ferðirnar ykkar í sumarbústað-
inn, Jón með ykkur Viddýju og allan
krakkaskarann. Þið hlóguð svo
skemmtilega saman, þið Viddý og
hann Nenni þinn sem alltaf var svo
góður og notalegur. Dæturnar Guð-
rún og Guðlaug og auðvitað hann
Halli þinn og barnabörnin voru þér
allt í lífinu. Þetta er erfitt fyrir Halla,
sérstaklega vegna þess að framund-
an voru svo spennandi tímar, hann
var byrjaður að safna í búið. Ég veit
að þú hafðir áhyggjur af framtíð
hans en ég veit að stelpurnar og
tengdasynirnir eiga eftir að hugsa
vel um hann fyrir þig, Ása mín. Oft
hefur lífið verið þér erfitt en ég vona
að þér líði vel núna og þú sitjir með
Nenna þér við hlið.
Guðrún, Guðlaug, Halli og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur samúð mína
á þessum erfiða tíma.
Þín vinkona,
Þórný.
Elsku Ása mín. Mig langar að
minnast þín í nokkrum orðum, minn-
ing þín yljar mér enn. Þegar ég
hugsa til Ásu frænku rifjast upp
margar góðar minningar. Sú sem er
mér efst í minni er hvað hún Ása tók
alltaf vel á móti okkur þegar við
komum í Blesugrófina. Þaðan á ég
margar góðar minningar, þangað
komu allir á annan í jólum þar sem
afi átti afmæli. Þá var alltaf hringt til
Ameríku til Viddýjar. Einu sinni
kom Viddý frænka líka. Hún setti
permanent í Ásu og þeim systrunum
tókst að láta permanent í pabba, ég
held að hún hafi sett permanent í alla
þetta árið.
Ég vil þakka fyrir þær stundir
sem ég fékk með þér, elsku Ása mín,
bæði sem barn og fullorðin.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Guðrún, Guðlaug og Halli.
Ég votta ykkur alla mína samúð.
Katrín Björk.
Hinn 6. janúar sl. bárust okkur
þær sorgarfréttir að Ása Stefáns-
dóttir væri látin.
Ásu kynntumst við fyrst fyrir um
fjórtán árum, þegar Þórhallur Jóns-
son, sonur hennar, flutti á Sambýlið
á Holtavegi 27. Höfum við átt mikil
samskipti á þessum árum. Hún sýndi
heimilinu ævinlega mikla tryggð og
lagði áherslu á réttindi sonar síns.
Íbúar og starfsfólk á Sambýlinu á
Holtavegi 27 votta Halla, Guðlaugu,
Guðrúnu og fjölskyldum þeirra sam-
úð. Megi Guð styrkja ykkur á sorg-
arstundum.
Valborg Helgadóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Steinunni Herdísi Berndsen
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
 Fleiri minningargreinar um Ásu
G. Stefánsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.