Morgunblaðið - 02.02.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. FEBRÚAR 2002 43
✝ Jóhann IngvarGuðmundsson,
fyrrverandi flugvall-
arstjóri, fæddist í
Vestmannaeyjum 15.
maí 1932. Þar bjó
hann og starfaði alla
tíð. Hann lést 23. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar Jóhanns voru
Guðmundur Ingvars-
son, f. 25. ágúst 1904,
d. 10. maí 1986, og
Clara Lambertsen, f.
15. des. 1909, d. 6.
júní 1993. Bróðir Jó-
hanns er Steinn, f. 15.
maí 1933, maki Guðbjörg Petersen
og eiga þau þrjár dætur.
Árið 1954 kvæntist Jóhann Guð-
björgu Kristjánsdóttur röntgen-
myndara, f. 23. jan. 1936. Dætur
Börn þeirra eru Guðmundur Óli, f.
12. júní 1975, sambýliskona Hrund
Gísladóttir, sonur þeirra Gísli
Snær. Jóhann Sveinn, f. 9. maí
1978, sambýliskona Perla Kristins-
dóttir, dóttir þeirra Jenný. Ársæll,
f. 17. júlí 1992, og Júlíanna, f. 24.
ágúst 1997.
Jóhann Ingvar var alla tíð kall-
aður Diddi eða Diddi á fluginu. Að
loknu námi hóf hann störf hjá Loft-
leiðum og starfaði þar, þar til Loft-
leiðir hættu innanlandsflugi.
Hann starfaði hjá Hraðfrystistöð
Vestmannaeyja nokkrar vetrarver-
tíðir en á sumrin hjá Tryggva
Ólafssyni málarameistara og um
tíma með Magnúsi Helgasyni mál-
arameistara. Jóhann varð fisk-
matsmaður og verkstjóri hjá Fisk-
iðjunni. Hann var afgreiðslumaður
hjá Flugleiðum og síðar starfsmað-
ur Flugmálastjórnar sem flugvall-
arstjóri frá 1. júlí 1979 til 1. desem-
ber 2000.
Útför Jóhanns Ingvars fer fram
frá Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan 14.
þeirra eru: 1) Margrét
Klara, f. 9. ágúst 1954,
gift Ólafi P. Hauks-
syni, f. 13. febr. 1958.
Dóttir þeirra er Hildur
Ýr, f. 27. júní 1992.
Dætur Margrétar
Klöru af fyrra hjóna-
bandi eru Selma Ragn-
arsdóttir, f. 28. ágúst
1972, sambýlismaður
Kristófer Jónsson,
barn Selmu Óskar
Alex Sindrason; og
Guðbjörg Ragnars-
dóttir, f. 13. apríl 1976,
sambýlismaður Þor-
valdur Þórarinsson, sonur þeirra
Ragnar Smári. Sonur Ólafs P. er
Haukur Ingi, f. 25. júní 1986. 2)
Jenný, f. 25. mars 1958, gift Sveini
B. Sveinssyni, f. 21. apríl 1956.
Elsku pabbi, þá er komið að
kveðjustund. Þrátt fyrir hetjulega
baráttu í rúmt ár við erfiðan sjúk-
dóm. Þú sem varst alltaf svo hress og
hraustur og varðst aldrei veikur,
mættir alltaf til þinnar vinnu af þinni
alkunnu samviskusemi, og því voru
veikindi þín mikið reiðarslag fyrir
okkur, en þú varst alltaf jafn bjart-
sýnn á að sigrast á þessu, en varðst
að játa þig sigraðan að lokum. Hug-
urinn leitar aftur í tímann, til
bernskuáranna. Þú varst alltaf mjög
vinnusamur, og þeir voru oft langir
vinnudagarnir, því þú lést ekki þitt
eftir liggja þegar vinna var annars
vegar, enda með eindæmum dugleg-
ur og samviskusamur. Þrátt fyrir
þessa miklu vinnu var það einhvern
veginn svo að þú hafði alltaf tíma fyr-
ir okkur.
Minningarnar eru margar, til
dæmis sunnudagsgöngutúrarnir, því
þeir voru orðnir fastur liður hjá okk-
ur. Að fara með pabba í bæinn, kíkja í
ísbúðina og til afa og ömmu á Kirkju-
veginum eða bara skoða okkur um,
það var frábært, enda vorum við svo
stoltar að eiga þig sem pabba. Það
var þinn lífsstíll að ganga mjög hratt,
og þó svo að þú hægðir aðeins á út af
okkur jókst hraðinn aðeins, og við
þurftum að hlaupa við í öðru hverju
spori, og við hlæjum að því núna í
minningunni. Við vöndumst þessu og
það var orðið metnaður litlu stelpn-
anna þinna að halda í við þig, án þess
að þú tækir eftir því að við þyrftum
að hafa töluvert fyrir því í fyrstu, en
síðan héldum við okkar striki sem við
búum enn að í dag.
Þið mamma hvöttuð okkur alltaf til
dáða, alveg frá æskuárum til dagsins
í dag. Þegar við fórum á vinnumark-
aðinn sem unglingar að vinna í humri
lagðir þú okkur grundvallarlífsregl-
ur. Ef þið eruð stundvísar og dugleg-
ar þá er framtíðin björt, og vitnaðir
oft í það þegar þú varst verkstjóri í
Fiskiðjunni, hvað þú lagðir mikið upp
úr þessum eiginleikum þegar ráða
átti fólk til starfa.
Þegar við fórum að festa ráð okkar
fylgdist þú með og varst alltaf til í að
hjálpa okkur. Þú varst alltaf tilbúinn
að rétta okkur hjálparhönd hvort
sem það var við byggingarfram-
kvæmdir eða eitthvað annað. Það
þorði enginn að lyfta málningarpensli
eða -rúllu, því þú varst snillingurinn á
því sviði ásamt ýmsu öðru sem þú
tókst þér fyrir hendur hverju sinni.
Þegar við fluttum að heiman og
fórum að búa kom upp nýtt lífs-
munstur hjá ykkur mömmu, voruð
orðin afi og amma og það var hlut-
verk sem þið voruð virkilega sátt við.
Barnabörnin komu hvert af öðru og
þið ljómuðuð af ánægju og höfðuð svo
gaman af að vera með þau. Hver man
ekki eftir því þegar þú sast með
barnabörnunum og horfðir á grín-
myndir eða teiknimyndir, þá hlóst þú
manna mest, og þú hafðir svo smit-
andi hlátur að börnunum fannst orðið
meira gaman að horfa á afa sinn en
myndina.
Þú varst þessi gegnheili Eyjapeyi
og mikill vinur vina þinna. Þú sást
alltaf björtu hliðarnar á öllu mannlíf-
inu í Eyjum og fylgdist vel með því
sem var að gerast. Þú varst alltaf
boðinn og búinn að leggja góðum
málum lið og ef þú varst beðinn um
að gera hlutina gekkstu hreint til
verks og það þurfti ekki að biðja þig
um hlutina nema einu sinni.
Elsku pabbi, þín verður sárt sakn-
að, en minningarnar geymum við í
hjörtum okkar. Við viljum þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir okk-
ur og fjölskyldur okkar. Þú varst
bæði pabbi og besti vinur, og því gát-
um við alltaf leitað til þín.
Elsku mamma, megi góður Guð
gefa þér styrk á þessari sorgarstund.
Margrét Klara og Jenný.
„Lærdómstími ævin er.“ Oft hefur
þessi hending komið upp í hugann
þegar eitthvað óvænt eða eitthvað
sem kemur manni úr jafnvægi, gerist
á lífsleiðinni.
Minningar og myndir sem koma
fram í hugskotið eru svo margar og
fjölbreyttar þegar hugurinn reikar
um liðna tíð, sæludaga og nætur sem
maður hefur upplifað.
Það er alveg með ólíkindum að all-
ar eru þessar myndir og minningar
með sama hætti. Þegar við hjónin
hugsum til áranna sem senn verða
orðin fjörutíu sem vinskapur okkar
með Guðbjörgu og Didda hefur stað-
ið, eru þessar minningar allar á sama
veg, mikil hamingja, gagnkvæmt
traust og væntumþykja, umvafið
mikilli gleði.
Íþróttafélagið Þór, Félagið Akóg-
es, Sjálfstæðisflokkurinn, allt sem
viðkemur flugi, mannlíf hér í Eyjum
og það sem hér mætti til betri vegar
færa, öll þessi málefni voru okkur
sameiginleg og okkar mál. Margar
samverustundir urðu umræðuefni
þegar við hittumst og mikið var hleg-
ið og gantast með það sem upp á hef-
ur komið á ferðum okkar, bæði hér á
landi og erlendis. Margar hafa ferð-
irnar orðið og margar voru ófarnar,
svona er lífið og við alltaf af læra.
Samt verður allt eitthvað svo óum-
ræðilega endanlegt þegar þessi
stund kemur og ferðin er á enda.
Ferðin sem við erum öll þátttakend-
ur í og við vitum öll hvar endar. Allt
lífið erum við að fá áminningar um
það að við eigum ekki daginn sem er
að líða, hvað þá með óvissu morgun-
dagsins.
„Það er yndislegt hvað lífið hefur
verið okkur gott og ekki getum við
kvartað.“ Þetta sagði Diddi við okkur
fyrir nokkrum dögum, þegar við
heimsóttum hann og við ræddum lífs-
ins gang. Hann var hugprúður og
hógvær, gerði ekki kröfur eða ætl-
aðist til einhvers fyrir sig sem ekki
var fyrir alla. Diddi var vinur vina
sinna, enda vinsæll og vel liðinn, hann
naut sín vel í störfum sínum hjá Flug-
leiðum og ekki síður hjá Flugmála-
stjórn eftir að hann varð flugvallar-
stjóri hér í Vestmannaeyjum. Þar gat
hann sameinað störf og áhugamál.
Það er ábyggilega leitun að starfs-
manni sem var alla tíð vakinn og sof-
inn að hugsa um flugvöllinn okkar og
erum við viss um að þar var unnið
miklu meira en honum bar eða fékk
borgað fyrir, en það var aldrei í huga
Didda málið, þetta eða hitt átti að
gera og þá var það gert.
Það er sárt til þess að hugsa að Jó-
hann Ingvar Guðmundsson sé látinn.
Ekki bara vegna náinna kynna um
svo langan tíma, heldur og vegna
þess að þar höfum við hjónin misst
okkar besta vin. Söknuður dætra
okkar, tengdasona og barnabarna er
mikill og við vitum að söknuðurinn á
eftir að hellast yfir okkur þegar frá
líður, en söknuðurinn má ekki
skyggja á þakklætið fyrir að hafa
kynnst Didda og átt samleið með
honum um áratugi.
Við vottum Guðbjörgu, dætrunum
Margréti og Jenný, Steini bróður og
Gógó, fjölskyldum þeirra og öðrum
ættingjum okkar dýpstu samúð.
Takk fyrir allt og allt. Takk fyrir að
hafa átt þig að vini og samferða-
manni, en þannig er þetta nú.
„Lærdómstími ævin er.“
Kristín Bergsdóttir,
Kristmann Karlsson.
Þá er helstríðinu lokið. Það tók
ekki langan tíma að brjóta niður
þennan hrausta mann, sem varla
varð nokkurn tíma misdægurt. Að-
eins tæpt ár.
Hann fæddist 15. maí 1932, eldri
bróðir Steins sem fæddur var sama
dag, ári seinna. Hann hefði því orðið
70 ára á þessu ári.
Diddi og kona hans Guðbjörg voru
góðir vinir okkar. Við kynntumst í
Akóges og við konurnar vorum sam-
an í saumaklúbbnum „Þögninni“ – yf-
ir 30 ára vinátta.
Diddi var vinur vina sinna, sem
aldrei mátti vamm sitt vita. Það var
gott að eiga svo traustan vin sem allt-
af var tilbúinn að hjálpa, ef með
þurfti.
Margt hefur á daga hans drifið um
ævina. Hann var ekki gamall þegar
hann fór að vinna í Sjálfstæðishúsinu
heima. Höllinni eins og húsið var allt-
af kallað. Með foreldrum sínum, síðar
konunni og dætrum sínum. Hann
gekk þar í öll störf. Þrif og þjónustu,
hvað sem var.
Þekktastur var hann á flugvellin-
um, „Diddi á fluginu“. Hann vann
sem flugvallarstarfsmaður og yfir-
maður hjá Flugmálastjórn í 21 ár.
Hann var afburða vinnumaður sem
hugsaði um flugvöllinn eins og hann
ætti hann sjálfur. Hann var uppi
heilu næturnar, eða eldsnemma á
morgnana til að ryðja völlinn ef ófært
var. Alltaf ósérhlífinn og gaf hvergi
eftir. Til gamans má geta þess að tal-
ið var að mörg börn hefðu komið und-
ir, þegar drunur í moksturstækinu
vöktu fólk upp um miðjar nætur.
Þreif girðingar af rusli eftir rokið,
málaði að utan og innan, alltaf að
hugsa um hag húsbænda sinna.
Meira að segja blómin á flugstöðinni
nutu umhyggju hans. Nærri árlega
málaði hann Akógeshúsið að utan og
innan. Hann gat aldrei iðjulaus verið.
Eins og fleiri missti hann hús sitt
undir hraun og hraktist upp á land.
Þau hjónin komu aftur með dætur
sínar tvær og byggðu sér hús við
Dverghamar. Þar undu þau glöð við
sitt. Þau eignuðust tengdasyni,
barnabörn og langafabörn sem voru
hans yndi.
Árið 2000 ákvað hann að hætta
störfum hjá Flugmálastjórn og fara
að njóta lífsins.
Honum var haldið kveðjuhóf, hann
kvaddur með virktum. Hann var og
heiðursfélagi í Akóges.
Mörg ferðalög fórum við saman
bæði í Akóges og saumaklúbbnum.
Innanlands og utan. Sumarferðir,
berjaferðir, leikhúsferðir og alltaf
var jafn ánægjulegt að vera til.
Nú átti að fara að njóta lífsins. Þau
hjónin ætluðu að ferðast meira en áð-
ur.
Ein ferð var farin. Önnur átti að
verða með saumaklúbbnum til
Barcelona. Þá veiktist Guðbjörg svo
þau fóru ekki með. Við förum með
næst.
Þá kom reiðarslagið. Hann fékk í
bakið, fór til læknis og krabbamein
kom í ljós. Hann vildi berjast. Hann
barðist og barðist. Meðferðin gekk
vel framan af, en enginn ræður sínum
næturstað. Hann átti að fara til
Reykjavíkur, en lenti inn á sjúkra-
húsinu í Eyjum. Komst heim, ætlaði
suður um mánaðamótin, en fékk þá
lungnabólgu.
Þar með var stríðið tapað.
Hve ósanngjarnt lífið getur verið.
Þegar fólk hefur puðað alla sína ævi
og loks sér fram á að njóta lífsins þá
er öllu lokið.
Að leiðarlokum þökkum við sam-
fylgdina og biðjum Guðbjörgu, Mar-
gréti, Jennýju, Steini og fjölskyldum
Guðs blessunar.
Sigurbjörg Axelsdóttir,
Axel Ó. Lárusson.
Jóhann Ingvar, eða Diddi eins og
hann var ávallt kallaður meðal vina
og kunningja, fæddist í Vestmanna-
eyjum 15. maí 1932 og voru foreldrar
hans hjónin Klara Lambertsen og
Guðmundur Ingvarsson. Diddi ólst
upp ásamt yngri bróður sínum,
Steini, í Vestmannaeyjum við ástríki
foreldra sinna, þar sem gamlar og
góðar dygðir voru í hávegum hafðar.
Diddi var kátur piltur sem umfaðm-
aði lífið og var frá fyrstu bernsku at-
hafnasamur og hvetjandi í leik og
starfi. Það var gott að alast upp í Eyj-
um, þar sem var iðandi og fjölbreytt
mannlíf og mörg spennandi viðfangs-
efni fyrir börn og unglinga. Lengi
býr að fyrstu gerð og það var gott
veganesti sem Diddi hafði með sér
þegar hann hleypti heimdraganum. Í
árdögum farþegaflugs milli lands og
Eyja hóf Diddi störf hjá Loftleiðum í
Eyjum, en um 1950 hóf hann störf
sem verkstjóri í Hraðfrystistöðinni
og þar varð fljótlega á vegi hins unga
manns Guðbjörg Kristjánsdóttir og
voru þau fljótt frátekin hvort fyrir
annað og gengu þau í hjónaband á
jóladag 1954. Diddi starfaði um ára-
bil við verkstjórn, fyrst í Hraðfrysti-
stöðinni og síðar í Fiskiðjunni. Um
árabil starfaði hann hjá Flugfélagi
Íslands og síðar um stundarsakir hjá
Flugmálastjórn, sem aðstoðarflug-
vallarstjóri um tíma. Hann vann um
nokkurra ára bil við málarastörf, en
seinna, eða árið 1980, réðst hann til
Flugmálastjórnar sem flugvallar-
stjóri og starfaði við það samfellt í
tuttugu ár. Þrátt fyrir mikið vinnu-
álag á sínum yngri árum starfaði
hann um árabil sem þjónn í Sam-
komuhúsinu í aukavinnu. Diddi var
heilshugar í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur og líkaði vel að hafa
fangið fullt af verkefnum og var hug-
myndaríkur og óragur og fylginn sér
þegar því var að skipta. Hann var
góður félagi og yfir honum var glað-
legt yfirbragð, hann var hláturmildur
og eftirminnilegur þeim sem kynnt-
ust honum og áttu vináttu hans.
Diddi og Guðbjörg eignuðust tvær
dætur, Margréti Klöru og Jennýju,
sem báðar eru giftar. Barnabörnin
eru orðin sjö talsins og langafa- og
ömmubörnin fjögur.
Hjónaband Guðbjargar og Didda
einkenndist af samstöðu og samhug í
því sem máli skipti og báru þau virð-
ingu hvort fyrir öðru. Börnin voru
uppfylling vona þeirra og drauma og
af sama toga var gleði þeirra. Diddi
var góður og hlýr faðir, afi og langafi.
Heimili þeirra hjóna var opið frænd-
fólki og vinum og gestrisni mikil og
þau höfðingjar heim að sækja. Í
meira en aldarfjórðung hefur heimili
þeirra staðið við Dverghamar 31, en
áður áttu þau einbýlishús við Búa-
staðabraut sem fór undir ösku í gos-
inu. Heimili þeirra ber vott um
snyrtimennsku og myndarskap og
þau eru orðin mörg handtökin hjá
Didda við að bæta og hlúa að heim-
ilinu.
Diddi var félagslyndur og naut
trausts samferðafólks fyrir dugnað
sinn og fágaða framkomu. Hann
starfaði mikið fyrir félag sitt, íþrótta-
félagið Þór, og ég veit að félagar hans
kveðja dyggan og traustan félaga
með söknuði og þakklæti.
Með söknuði og trega kveð ég góð-
an vin og félaga, en mestur er þó
söknuður eiginkonu og dætra og fjöl-
skyldna þeirra, svo og Steins bróður
hans og fjölskyldu.
Við Helga sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur. Guð blessi minn-
ingu um góðan dreng.
Stefán Runólfsson.
Metnaður hans byggðist á því að
gera vel, standa vel að verki og sam-
viskusamlega. Hann var fastur fyrir
en þó sérlega lipur og þægilegur og
kunni að gleðjast yfir góðum árangri,
vinur vina sinna en gat verið snöggur
upp á lagið ef því var að skipta og
eitthvað var til umfjöllunar sem var
andstætt samvisku hans. Þessi blær
er þekktur í hans rómuðu ætt frá
Stóra-Hofi á Rangárvöllum.
Diddi á fluginu, Jóhann I. Guð-
mundsson, var flugvallarstjóri í Vest-
mannaeyjum um langt árabil. Hann
var naskur að benda á það sem betur
mátti fara og fylgdi því eftir á sinn
látlausa en markvissa hátt samt. Það
er lenska að í kringum flugið skapist
sérstök stemning, spjall og vanga-
veltur. Þetta á við um alla þætti
flugsins, hvort sem er í háloftunum
eða á jörðu niðri. Þessi félagsþáttur
hefur lengi fylgt Vestmannaeyjaflug-
velli með ýmsum tilbrigðum. Hann
byggist í rauninni á einstaklingum
sem tengjast fluginu á einn eða ann-
an hátt eða hafa áhuga á stemning-
unni í kringum flugið og kannski því
að fylgjast svolítið með hverjir eru að
koma eða fara. Það er því oft kátt í
kaffispjallinu uppi á flugi eins og það
er oft orðað í Eyjum.
Diddi var einn af þessum góðu
drengjum sem lét ekki sitt eftir liggja
í jóraspjallinu þótt sjaldan færi hann
óvarlega með orð, þetta brothættasta
af öllu brothættu. En þegar Stór-
höfðaroka hljóp í hann var mjög
skemmtilegt að verða vitni að slíku,
því þá hrikti í og það var svo ólíkt
honum, þessum dagfarsprúða og
kurteisa manni.
Diddi var í hópi fremstu flugvall-
arstjóra landsins og til að mynda er
það viðtekin venja á Vestmannaeyja-
flugvelli að slökkviliðsbíll er ávallt á
ferðinni í lendingu og flugtaki áætl-
unarvéla. Þetta er hefð sem hefur
skapast og tryggir meðal annars að
menn hafa góða yfirsýn yfir allt er
lýtur að stjórn umferðar á flugvall-
arsvæðinu. Þetta fyrirkomulag hefur
ekki verið til staðar á öðrum stóru
flugvöllum landsins, þar sem sams-
konar vakt er að öllu jöfnu úr flug-
stjórnarbyggingum.
Þegar Diddi hætti störfum hjá
Flugmálastjórn fyrir nokkrum miss-
erum vegna réttar miðað við starfs-
reynslu og aldur hlakkaði hann mikið
til að geta nú gert eitt og annað þótt
hann á hinn bóginn saknaði hins dag-
lega starfs. En þá skall á honum sjúk-
dómur sem hafði betur þrátt fyrir
hetjulega baráttu Didda og fólksins
hans sem studdi hann svo vel.
Þegar sólin fangar okkur með
geislum sínum þá hlýnar okkur. Nú
er fallega brosið hans Didda orðið að
minningu, en góð minning hlýjar
meira en margt annað þótt áþreifan-
legt sé og þannig býr Diddi með okk-
ur áfram í lífsins melódí.
Þótt Diddi gæti verið stoltur af
mörgu þá var konan hans hún Guð-
björg Kristjánsdóttir gimsteinninn
hans og dæturnar Margrét og Jenny
og fjölskyldur þeirra. Það er svo sárt
að sporin skyldu ekki verða fleiri, að
lífið skyldi ekki getað leikið lengur
við þennan ljúfa dreng þegar hann
átti loksins frí frá samvisku stundvís-
innar og ábyrgðarinnar í mikilvægu
starfi.
Megi góður Guð styrkja ástvini
Didda, megi minningarnar um góðan
vin minna á metnað hans.
Árni Johnsen.
JÓHANN INGVAR
GUÐMUNDSSON
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hann Ingvar Guðmundsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.