Morgunblaðið - 17.03.2002, Blaðsíða 24

24 SUNNUDAGUR 17. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
HREINNEggertssonfæddist íBolungar-vík 27. jan-
úar 1945. Hann lenti í flugóhappi 19.
ágúst 1965 sem sagt var frá í Morg-
unblaðinu daginn eftir. Við eftir-
grennslan kom í ljós að Hreinn býr
enn í Bolungarvík og hefur „marga
fjöruna sopið“ eftir að hann lenti í
umræddu flugóhappi sem hann hafði
þetta að segja um:
„Ég var með yngri flugmönnum Ís-
lands og hafði byrjað að fljúga sem
flugmaður hjá flugskólanum Þyt
þetta vor.
19. ágúst var ég á leið til Bíldudals
að ná í farþega. Ég „missti mótor“ yf-
ir miðjum Breiðafirði, eins og við
segjum flugmennirnir. Ég fór að at-
huga, þegar ég var að svífa niður und-
ir sjóinn, hvert ég ætti að stefna. Ég
fór framhjá eyju áður en ég lenti.
Þegar ég var lentur kom ég ekki auga
á neitt sem gæti orðið mér til hjálpar
en hafði rétt áður séð bát sigla á bak
við umrædda eyju. Þetta var bátur-
inn Sigurfari SÁ og skipstjóri var
Hjálmar Gunnarsson, sem nú er lát-
inn. Hjálmar hafði heyrt í vélinni og
sá hana vera komna niður undir sjó
þegar hann fór á bak við eyjuna. Þeg-
ar hann kom framundan eyjunni sá
hann enga vél og velti þá fyrir sér
hvort hefði orðið slys. Hann keyrði á
hugsanlegan stað og kom þá auga á
mig í sjónum, þar sem ég veifaði eins
og vitlaus maður. Hann bjargaði mér
þarna úr sjónum.“
Stórslasaðist í bílslysi
Hættir þú að fljúga eftir þetta?
„Nei, ég lét þetta óhapp hreint ekki
á mig fá. Ég hélt áfram að fljúga fram
á haust en fór þá á síld með tengda-
pabba mínum Hávarði Ol-
geirssyni og var með hon-
um á þorskanetum og síld
næstu tvö ár. Þá réð ég
mig hjá Finnboga Jakobs-
syni skipstjóra á Bergrúnu og var
stýrimaður hjá honum í víst ein tvö
ár, allt þangað til við lentum í því
óhappi að báturinn sökk undan okkur
út af Rit. Við björguðumst giftusam-
lega og ég fór fljótlega eftir þetta að
fást við útgerð og var við það í nokkur
ár, eða þar til ég réð mig sem háseta
hjá tengdapabba mínum á nýjan ís-
fisktogara sem hann var að fá frá
Frakklandi. Ég fór út með honum að
ná í skipið, þetta var árið 1975. Hinn
nýi togari bar nafnið Dagrún ÍS-9.
Ég var á þeim togara í tvö ár og þá
fór ég í land og réð mig sem verk-
stjóra hjá saltfiskverkun hér í bæ, í
Bolungarvík. Við það var ég þangað
til ég lenti í bílslysi 1983 á Eyrarhlíð
milli Ísafjarðar og Hnífsdals. Komst
ég þá næst því að drepa mig.
Það vildi svo lánlega til að menn frá
Landhelgisgæslunni voru að skoða
þyrlu með kaup í huga og voru þeir
staddir út af Norðurlandinu. Þeir
voru fengnir til að koma til Ísafjarðar
og flytja mig til Reykjavíkur. Bolvík-
ingur hafði komið að mér á Eyrar-
hlíðinni eftir að ég hafði ekið á ljósa-
staur og kubbað hann í tvennt. Við
höggið kastaðist ég út úr bílnum og
eina 20 metra eftir götunni. Ég háls-
brotnaði, viðbeinsbrotnaði, kjálka-
brotnaði og hlaut mikla heila-
skemmd. Þeir landhelgisgæslumenn
flugu sem sagt með mig ásamt lækni
frá Ísafirði suður á Borgarspítala og
var ég þar meðvitundarlaus í einar
níu til tíu vikur.
Þegar ég rankaði við mér var ég
fluttur á Grensásdeild til endurhæf-
ingar og var þar þar til um áramót
1984 til 1985, eða tæpu ári eftir að ég
hafði orðið fyrir slysinu.
Þetta slys hafði geysilega mikil
áhrif á mig og mína fjölskyldu. Ég er
svo lánsamur að eiga trygga konu,
Hildi Hávarðardóttur, sem staðið
hefur sem klettur við hlið mína frá því
við vorum ung og til þessa dags. Ekki
síst hefur mér verið þetta mikilvægt
þau tuttugu ár sem liðin eru frá því að
ég varð fyrir umræddu slysi.
Ég byrjaði að vinna lítinn hluta úr
deginum hjá bæjarsjóði Bolungarvík-
ur árið 1985. Um ári síðar var ég far-
inn að vinna fulla vinnu, eða í átta
tíma á dag og þykist ég góður að geta
unnið þetta – sem mér fannst þó ekki
mikið áður fyrri.
Höfuðhöggið og heilaskemmdin
höfðu alvarlegustu áhrifin á mig, ég
hef slæmt skammtímaminni. Líkam-
leg heilsa er aftur á móti nokkuð góð
nema hvað jafnvægið er heldur lé-
legt. Ég á einnig erfitt með ýmsar fín-
hreyfingar. Ég varð t.d. að læra að
skrifa upp á nýtt eftir slysið (e. Kr.
eins og ég kalla það).
Ég grínast oft með það við fjöl-
skylduna að ég sé „heilbrigður sjúk-
lingur“ í dag. Lækningaforstjórinn
Guðný Daníelsdóttir kvaddi mig í lok
dvalar minnar á Grensásdeildinni
með þeim orðum að ég mætti búast
við að fá oft miklar höfuðkvalir. En
reyndin hefur orðið sú að ég hef aldr-
ei fengið þær höfuðkvalir en hins veg-
ar hef ég stundum fengið verk í bakið.
Það kalla ég vel sloppið. Pétur Pét-
ursson læknir sagði við mig eitt sinn:
„Þú ert verðugt rannsóknarefni fyrir
læknastéttina, Hreinn minn.“
Læt tryggilega á mig öryggisbeltið
En hvernig var það með flug-
óhappið – hafði það engin áhrif á and-
lega eða líkamlega heilsu?
„Nei, ég þakka það því að ég hafði
undirbúið mig vel undir nauðlend-
inguna. Ég fór t.d. úr skónum og setti
þá í hurðarfals svo hurðin myndi ekki
lokast ef vélin myndi vinda upp á sig.
Ég setti og á mig öll fjögur björg-
unarbeltin sem voru í vélinni – tvö að
framan og tvö að aftan.
Þegar ég sá að vélin myndi sökkva,
fór ég út og út á vænginn og kastaði
mér í sjóinn til þess að sogast ekki
niður ef eitthvert sog yrði í kjölfar
vélarinnar.“
Fannstu ekki fyrir flughræðslu eft-
ir þetta?
„Nei, eiginlega þvert á móti. Ég
hef enn mikinn áhuga á flugi og
kannski er þetta í blóðinu því yngri
sonur minn Óttar er flugmaður hjá
Flugleiðum. Sá eldri heitir Birkir og
er hann yfirmaður hjá Samherja – nú
um stundir 1. stýrimaður á Wilhelm
Þorsteinssyni.
Ég var heldur ekkert hræddur eft-
ir óhappið þegar báturinn Bergrún
sökk. Það var rússneskur verk-
smiðjutogari sem bjargaði okkur úr
gúmmíbátnum sem ég og fjórir aðrir
vorum í skamma stund. Togarinn sá
þegar við skutum upp neyðarblysi og
kom strax á vettvang. Við sluppum
því ótrúlega vel frá því óhappi.“
En hvað með bíla – hefur þú keyrt
síðan þú lentir í slysinu á Eyrarhlíð?
„Já, ég keyri um allt. Konan mín
segir stundum við mig þegar við för-
um framhjá slysstaðnum á Eyrar-
hlíðinni hvort ég muni hvað hafi raun-
verulega gerst. En það kviknar aldrei
ljós hvað það snertir.
Ég var ekki með öryggisbelti þeg-
ar slysið á Eyrarhlíðinni varð en það
get ég sagt að ég fer aldrei „spönn frá
rassi“ síðan nema að láta tryggilega á
mig öryggisbeltið.“
„Heilbrigður
sjúklingur“
Oft er sagt frá slysum, óhöppum og alls kyns
uppákomum í fjölmiðlum, hins vegar segir sjaldn-
ast eftir það margt af þeim sem hlut eiga að máli.
Hreinn Eggertsson lenti í flugóhappi á Breiðafirði
1965. Hann sagði Guðrúnu Guðlaugsdóttur frá
þessari reynslu sinni og ýmsu því sem á daga hans
hefur drifið síðan.
HVAR ERU
ÞAU NÚ?
19. ágúst var ég á leið til Bíldu-
dals að ná í farþega. Ég „missti
mótor“ yfir miðjum Breiðafirði,
eins og við segjum flugmennirnir.
Ég fór að athuga, þegar ég var að
svífa niður undir sjóinn, hvert ég
ætti að stefna.