Morgunblaðið - 17.03.2002, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. MARS 2002 37
ræktarfélag Rangæinga skógrækt í
stórum stíl upp úr 1990 í samstarfi
við Skógræktarfélag Íslands og
Landgræðsluskóga. Með tilkomu
Landgræðsluskóga buðust félaginu
þúsundir trjáplantna ár hvert til
gróðursetningar. Félagið gerði
samninga við landeigendur víðs veg-
ar um héraðið um að þeir léðu land til
uppgræðslu og gróðursetningar.
Markús var driffjöðrin í þessu starfi
og afar laginn við að leiða mönnum
fyrir sjónir mikilvægi skógræktar
sem þátt í varanlegri uppgræðslu
lands og endurheimt landgæða.
Til að auka afköstin við gróður-
setninguna gerði Markús tilraunir
með eins konar niðursetningarvél
fyrir trjáplöntur. Hannaði hann á
nokkrum tíma gróðursetningarvél
sem hlotið hefur nafnið Markúsar-
plógurinn og þykir bera af öðrum
tækjum á þessu sviði. Markús lét
smíða tvær vélar af þessari gerð.
Auk verkefna í Rangárþingi tók
Markús að sér gróðursetningu víðs
vegar um landið með þessum vélum
sem hvarvetna vöktu verðskuldaða
athygli. Árið 2000 hlaut Markús
verðlaun Skógarsjóðsins fyrir þessa
uppfinningu og veitti þeim viðtöku úr
hendi forseta Íslands á Bessastöð-
um. Við góðar aðstæður er unnt að
setja niður með þessu tæki um 1.500
plöntur á klukkustund. Árið 2000
voru gróðursettar rúmlega 400.000
plöntur með þessum hætti undir
stjórn Markúsar, en það munu hafa
verið tæp 10% af allri gróðursetn-
ingu á landinu það ár. Alls hefur nú
verið plantað í um 1.000 hektara
lands á tíu svæðum í héraðinu. Stór
hluti þessa lands var lítt eða ógróinn
þegar gróðursetning hófst, en er nú
víðast hvar algróið og skógivaxið
land, komandi kynslóðum til yndis og
hagsbóta.
Við fráfall Markúsar hefur verið
höggvið stórt skarð í raðir okkar
skógræktarfólks. Það skarð er vand-
fyllt, en okkur ber skylda til að halda
áfram að efla starfsemi félagsins og
halda þannig merki hans á lofti. Með
því móti heiðrum við minningu félaga
okkar og vinar, Markúsar frá Langa-
gerði. Jóhönnu og fjölskyldu hans
flytjum við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Stjórn Skógræktarfélags
Rangæinga.
Í dag kveðjum við Markús Run-
ólfsson. Ég kynntist Markúsi þegar
við kenndum saman í Hvolsskóla.
Hann hætti kennslu þegar hann var
kominn á aldur eins og sagt er en
hann hætti ekki að vinna. Markús
var ekki bara kennari og skólastjóri,
hann gerði svo margt annað auk þess
sem hann var bóndi, skógræktar-
maður, framkvæmdastjóri á Dvalar-
heimilinu Kirkjuhvoli, hreppsnefnd-
armaður í Hvolhreppi í 24 ár, tók
þátt í mörgum stjórnum og nefndum
og svo mætti lengi telja.
Mér kemur í hug eitt orð sem lýsir
Markúsi en það er hugsjónamaður.
Hann vann af hugsjón því sem hann
vildi koma fram. Þegar hann var að
koma málum í höfn var það að gefast
upp eða leggja árar í bát ekki til í
hans orðabók. Hann var alltaf að
vinna að einhverju til hagsbóta fyrir
samfélagið og sú vinna var ekki neitt
níu til fimm-dæmi.
Nokkur undanfarin ár hef ég ekki
komist hjá því að fylgjast með elju-
semi hans út um eldhúsgluggann
minn. Hann kom fram með þá hug-
mynd að þrengja Þverá þannig að
með tímanum gæti hún orðið gjöful
fiskiá. Hann ásamt öðrum lét útbúa
garða út í ána til þess að þrenging
ætti sér stað en það var nú ekki nóg
heldur vildi hann hafa uppgróna
bakka og skjólsæla. Hann af sínum
alkunna dugnaði plantaði bæði lúp-
ínu og trjáplöntum með ánni. Auk
þess girti hann þetta landsvæði af og
var seint og snemma að vinna við
þetta verkefni. En þannig var Mark-
ús, hann vann að sínum hugðarefn-
um af eljusemi og kappi til að skapa
komandi kynslóðum betra líf. Þannig
hefur hann komið í verk mörgum
þjóðþrifamálum. Við samferðamenn
hans stöndum í þakkarskuld við
Markús Runólfsson, megi minning
um hann og verk hans lifa.
Pálína Björk Jónsdóttir
oddviti.
Kveðja frá
Skógræktarfélagi Íslands
„Við norður rísa Heklu tindar háu.
Svell er á gnípu, eldur geisar undir.
Í ógna djúpi, hörðum vafin dróma,
skelfing og dauði dvelja langar stundir.
En spegilskyggnd í háu lofti ljóma
hrafntinnuþökin yfir svörtum sal.
Þaðan má líta sælan sveitarblóma,
Því Markarfljót í fögrum skógardal
dunar á eyrum. Breiða þekur bakka
fullgróinn akur. Fegurst engjaval
þaðan af breiðir hátt í hlíðar slakka
glitaða blæju, gróna blómum smám“.
(Jónas Hallgrímsson.)
Fallinn er frá einn af áhrifamönn-
um í íslenskri skógrækt, atorku- og
hugsjónarmaðurinn Markús Run-
ólfsson, formaður Skógræktarfélags
Rangæinga. Glíma hans við erfið
veikindi síðustu misserin var erfið en
ætíð var horft fram á veg og allt fram
á síðasta dag var hann vakinn og sof-
inn yfir þeim verkefnum sem hann
hafði tekið sér fyrir hendur.
Markús gekk til liðs við skógrækt-
arhreyfinguna með endurnýjuðum
krafti um miðjan áttunda áratuginn
en áður hafði hann með kennslu-
störfum stundað hefðbundinn bú-
skap um árabil. Skógræktaráhugi
mun þó lengi hafa blundað með
Markúsi en hann hafði sótt námskeið
í skógrækt vorið 1950 hjá Hákoni
Bjarnasyni, fyrrum skógræktar-
stjóra, fyrir nýútskrifuð kennara-
efni. Markús var viðloðandi skóg-
rækt í nokkur sumur eftir þetta, m.a.
sem verkstjóri í Haukadal og Borg-
arfirði. Síðan verður nokkurt hlé á
skógræktarstörfum Markúsar.
Markús var kosinn í stjórn Skóg-
ræktarfélags Rangæinga 1985, varð
formaður félagsins 1987 og gegndi
því starfi til dauðadags. Markús var
tæknilega sinnaður og mun fljótlega
hafa komið auga á það, að ein af for-
sendum þess að auka árangur í skóg-
rækt var að auka afköst við trjá-
plöntun. Árið 1994 hóf Markús að
þróa búnað til gróðursetningar sem
fullyrða má að hafi valdið byltingu
við gróðursetningu plantna hér á
landi.
Markúsarplógurinn eins og tækið
heitir, er nú vel þekkt í íslenskri
skógrækt og hefur á undanförnum
árum átt stóra hlutdeild í trjáplöntun
á Íslandi. Þannig er talið að á síðustu
árum hafi rúmlega fimmta hver
planta á Íslandi verið gróðursett með
Markúsarplógnum. Þróun Markús-
arplógsins var nákvæmnisvinna og
þolinmæðisstarf, þar sem eiginleikar
Markúsar frumleiki, þrautseigja og
dugnaður komu vel í ljós. Atorka
hans og elja voru einstök. Það má
með sanni segja að Markús hafi kom-
ið með nýja vídd í íslenska skógrækt,
þegar búið var að leggja góðan þekk-
ingargrunn fyrir skógrækt hér á
landi. Af einstökum verkefnum í
skógrækt, sem Markús bar hitann og
þungann af, má nefna ræktun í Bol-
holti á Rangárvöllum og uppgræðslu
á Markarfljótsaurum. Skógræktina
á Markarfljótsaurum ber tvímæla-
laust að telja meðal meiri háttar af-
reka og bendir allt til þess að sýn
listaskáldsins góða um „Markarfljót í
fögrum skógardal“ eigi eftir að verða
að veruleika í nánustu framtíð.
Ræktun skóga krefst þolinmæði
og ekki er víst að sá njóti skógarins
sem til hans stofnar. Þetta var Mark-
úsi fullkomlega ljóst og hann vann að
skógræktinni af atorku og hugsjón
sem ungur maður væri, þó líkamlegir
burðir færu þverrandi hin síðari ár.
Markús Runólfsson var kosinn
heiðursfélagi Skógræktarfélags Ís-
lands og sæmdur æðsta heiðurs-
merki félagsins, á aðalfundi þess á
Akureyri árið 2000, fyrir mikilsvert
framlag til íslenskrar skógræktar.
Hann tók við þeirri viðurkenningu af
hógværð og lítillæti sem einkenndi
fas hans alla tíð.
Ég vil fyrir hönd Skógræktar-
félags Íslands þakka fyrir að hafa
notið liðveislu hans og krafta í þágu
skógræktarfélaganna. Eiginkonu
hans Jóhönnu Jóhannsdóttur, sem
var stoð hans og stytta í lífinu, dóttur
og fjölskyldu, vottum við innilega
samúð.
Blessuð sé minning Markúsar
Runólfssonar.
Magnús Jóhannesson
formaður.
✝ Sigfús G. Þor-grímsson fæddist
á Geirmundarhólum
í Fellshreppi í Skaga-
firði 15. júlí 1928.
Hann lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 11.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þorgrímur Guð-
brandsson, f. í Ólafs-
firði 20. apríl 1897, d.
27. júlí 1983, og Sig-
ríður Sigfúsdóttir, f.
á Holtsmúla í Staðar-
hreppi í Skagafirði
30. júlí 1905, d. 23. 8.
1978. Sigfús var einbirni. Hann
kvæntist 21. ágúst 1952 Jónínu
Ingu Harðardóttur, f. 21.3. 1931,
þau eiga fjóra syni: 1) Sigurður, f.
23. 7. 1951, sambýliskona Eva
Persson. Börn hans eru Adda Sig-
ríður, f. 24.8. 1972, ættleidd af Jó-
hanni Kristjánssyni 1986, Erla
Björg, f. 27.10. 1972, er uppeld-
isdóttir og börn hans og Guðrúnar
Guðmundsdóttur eru Helga Rut
og Ragnar Ingi, f. 12.12. 1976, og
Hrefna, f. 29.1. 1983. 2) Hörður, f.
10. 7. 1953, maki Guðrún Árna-
dóttir. 3) Þórir, f. 19. 7. 1959, maki
Margrét Gunnars-
dóttir, börn þeirra
Stefanía Ósk, f. 22.3.
1992, og Guðrún
Margrét, f. 9.10.
1995. Frá fyrra
hjónabandi á Þórir
Hildi Maríu, f. 29.10.
1986. 4) Sigfús, f.
29.8. 1960, maki Est-
er Davíðsdóttir,
börn þeirra eru Dav-
íð Þór, f. 1.10. 1982,
Thelma Rún, f. 27.6.
1986, og Inga Sif, f.
15.12. 1992. Barna-
barnabörnin eru
fjögur.
Sigfús ólst upp á Bræðrá í
Skagafirði. Hann lauk gagn-
fræðaprófi á Siglufirði 1947 og
prófi frá Samvinnuskólanum
1950. Sigfús vann hin ýmsu störf
áður en hann hóf störf í Lögregl-
unni á Keflavíkurflugvelli 1954
þar sem hann var aðalvarðstjóri
er hann lét af störfum 1989 eftir
um 35 ára starf.
Útför Sigfúsar fer fram frá Víd-
alínskirkju á morgun, mánudag-
inn 18. mars, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Með nokkrum orðum langar mig að
minnast elskulegs tengdaföður míns
Sigfúsar Þorgrímssonar sem lést á
Hrafnistu í Hafnarfirði mánudaginn
11. mars. Ég kynntist Fúsa, eins og
við í fjölskyldunni kölluðum hann allt-
af, fyrir um 12 árum þegar ég og Þór-
ir sonur hans hófum okkar samband.
Strax frá fyrstu kynnum tók hann
mér opnum örmum.
Hann var nýlega orðinn veikur
þegar ég kynnist honum en þrátt fyr-
ir það hafði hann mikinn áhuga á að
vita allt um mig, hvað ég gerði og
hverra manna ég væri. Alltaf þegar
við komum í heimsókn spurði hann
hvernig gengi. Nú hin síðustu ár hafði
hann miklar áhyggjur af því hvað ég
ynni mikið og sagði: „Magga mín, þú
vinnur of mikið.“
Stuttu áður en hann veiktist höfðu
þau hjón Inga og hann fest kaup á
húsi á Spáni ásamt vinnufélaga sínum
úr lögreglunni. Nú átti að fara að
slappa af og njóta efri áranna en því
miður gat aldrei orðið af því en ég
held að hann hafi haft uppi stórar
hugmyndir um að njóta þeirra vel
með henni Ingu sinni. Sigfús hafði
alltaf mikinn áhuga á því hvernig
gengi hjá öllum í fjölskyldunni, ef ein-
hver var að laga eða breyta hjá sér
húsnæðinu var hann alltaf mættur til
að sjá hvernig verkið gengi því hon-
um var annt um að öllu hans fólki
gengi vel.
Eitt verð ég að þakka Sigfúsi sér-
staklega fyrir. Það var fyrir um
þremur árum að Þórir sonur hans
hélt upp á 40 ára afmælið sitt um mitt
sumar í sumarbústað foreldra minna
og sátu allir úti á veröndinni, nema
Sigfús. Hann vildi sitja inni og gæta
að kertunum sem þar loguðu og var
þar sem betur fer þegar eitt kertið
valt um koll. Ekki þarf að spyrja
hvernig hefði getað farið hefði hans
ekki notið við. Foreldrar mínir þakka
honum fyrirhyggjuna sem hann sýndi
þarna.
Já minningarnar sem koma upp í
hugann eru margar, en allar góðar og
jákvæðar. Ég og fjölskyldan, afabörn
hans, þökkum honum blessunarríka
samfylgd.
Nú hefur Fúsi lagt upp í sína hinstu
för, farsælu lífi er lokið og komið að
kveðjustund. Blessuð sé minningin
hans fagra og ljúfa.
Þín tengdadóttir
Margrét.
Okkur systrunum finnst það hálf-
skrítið að sitja hér og skrifa um afa
Fúsa eins og við kölluðum hann þar
sem við fylgjum honum síðasta spöl-
inn.
Það var síðastliðinn mánudags-
morgun er við vorum að gera okkur
klárar fyrir skólann að við fengum þá
frétt að þú værir dáinn. Þú varst orð-
inn mjög veikur en þér hafði hrakað
mikið seinustu vikur, þó grunaði okk-
ur ekki að það yrði svo fljótt.
Fyrir tveimur og hálfu ári, er þú
fluttir á Hrafnistu, eignaðist þú spila-
félaga og ef maður kom í heimsókn og
þú varst ekki í herberginu þínu vissi
maður alltaf hvar þig var að finna. Þú
laumaðir líka alltaf til okkar nammi
sem þú geymdir í ísskápnum þínum
og varst líka mjög ánægður að fá okk-
ur, því þá gastu spilað við okkur. Eitt
af því sem við munum helst eftir var
það að þú sast alltaf og lagðir kapal
þegar við vorum í heimsókn, og eins
er þú kenndir okkur að spila. Föstu-
daginn fyrir andlát þitt komum við í
heimsókn og hittum þar einn spila-
félaga þinn, hún sagði: „Ég ætla að
passa sætið hans og sitja í því þangað
til hann kemur aftur.“
Þegar þú og amma bjugguð á
Hringbrautinni í Hafnarfirðinum
fengum ég (Hildur) og Thelma
frænka að gista hjá ykkur. Amma
snerist í kringum okkur eins og við
værum prinsessur. Á meðan amma
var í eldhúsinu að baka eða elda sát-
um við inni í stofu og spiluðum við þig.
Þrátt fyrir langvarandi veikindi
var húmorinn í lagi hjá þér, þú hafðir
líka mikinn áhuga á að vita hvað allir
væru að gera því þú vildir að allir
næðu langt og hefðu það sem allra
best. Alltaf þegar við komum í heim-
sókn spurðir þú hvernig okkur gengi í
skólanum.
Við systurnar vitum núna að þú ert
kominn á betri stað og hlýnar okkur
um hjartarætur við þá tilhugsun. Við
munum sakna þín sárt.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Þínar afastelpur
Hildur María, Stefanía Ósk
og Guðrún Margrét.
Dauðinn og ástin eru vængirnir sem bera
góðan mann til himins.
(Michelangelo.)
Afi okkar var lögga. Þegar við
minnumst afa þá horfum við til baka
með stolti, hann var virðulegur mað-
ur. Þegar við krakkarnir fengum leyfi
til þess að máta lögguhúfurnar hans
vakti það mikla kátínu. Afi var þétt-
vaxinn maður sem alltaf var gott að
kúra hjá eða sitja á lærinu meðan
hann lagði kapal. Hann var í okkar
huga holdgerving karlmennskunnar,
lögga, klæddur í fallegan búning sem
alltaf var hægt að leita til ef eitthvað
bjátaði á. Það var alltaf gaman að
koma til afa og ömmu í heimsókn þar
sem alltaf var til framandi góðgæti,
t.d. morgunkorn, tyggjó og margt
fleira sem hann fékk á „vellinum“.
Hann var jólasveinninn okkar því fyr-
ir jólin kom hann alltaf með kalkún til
okkar hvar sem við bjuggum, Kefla-
vík, Laugarvatni eða Reykjavík.
Síðustu tólf ár voru þér ekki auð-
veld eftir að þú veiktist. Heimurinn
breyttist mikið við það. Þú hættir að
vinna og gast ekki gert alla þá hluti
sem þú vildir.
Við vitum að þú ert farinn á betri
stað þar sem við hittum þig aftur síð-
ar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Erla Björg, Helga Rut,
Ragnar Ingi og Hrefna.
Elsku afi. Nú þegar þú hefur kvatt
okkur hlaðast upp yndislegar minn-
ingar um þig, minningar sem við
munum gæta vel í hjarta okkar um
ókomna framtíð.
Á kveðjustund sækir sorgin á en öll
sú hamingja sem þú hefur fært okkur
er henni yfirsterkari.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann nú er mynd af þér þar sem þú
hefur komið þér fyrir í hægindastóln-
um þínum með appelsínugula bollann
að leggja kapal. Þannig munum við
eftir þér og munum ávallt gera. Það
var alltaf stutt í brosið og góða skapið
fylgdi þér eftir sem skugginn. Þú
tókst sjaldan til máls án þess að
skjóta inn ómetanlegum bröndurum
og gullmolum og komst okkur alltaf
til að hlæja.
Við kveðjum þig nú elsku afi með
þessum orðum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Guð geymi þig.
Davíð Þór, Thelma Rún,
Inga Sif og Marin.
SIGFÚS G.
ÞORGRÍMSSON
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284