Morgunblaðið - 17.03.2002, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. MARS 2002 27
...fegurð og ferskleiki
Það er eins og ég
hafi endurheimt
eitthvað sem ég
hafði tapað eftir
að ég fór að nota
súrefnisvörur
Karin Herzog.
Þær gera
kraftaverk fyrir
húð ungra kvenna
á öllum aldri.
Hiklaus meðmæli!
Elín Gestsdóttir
framkvæmdastjóri fegurðarsamkeppni
Íslands
Skógarhlíð 18, sími 595 1000. www.heimsferdir.is
Ótrúlegt tilboð á síðustu sætunum til Benidorm þann 10.
apríl í heilar 4 vikur. Vorin eru fegursti tími ársins á Spáni,
og hér getur þú notið veðurblíðu og einstakra aðstæðna á
kjörum sem aldrei hafa sést fyrr. Þú bókar núna og tryggir
þér síðustu sætin, og 4 dögum fyrir brottför hringjum við í
þig og tilkynnum þér hvar þú býrð. Og að sjálfsögðu nýtur
þú traustrar þjónustu fararstjóra Heimsferða allan tímann.
Aðeins 23 sæti í boði
Vorið á
Benidorm
10. apríl í 4 vikur
frá kr. 39.863
Verð kr. 39.863
M.v. hjón með 2 börn, 2–11 ára.
Flug, gisting, skattar.
Staðgreitt. Alm. verð kr. 41.860.
Verð kr. 49.950
M.v. 2 í íbúð, 10. apríl, 4 vikur.
Flug og gisting, skattar.
Staðgreitt. Alm. verð kr. 52.450.
þannig að þetta er eins og fjölskyldan manns.“
Nánasti samstarfsmaður Gígju í vinnunni er yf-
irmaðurinn, Per Magne Lund. „Við vinnum mikið
saman og það er voðalega gaman þegar viðskipta-
vinurinn tekur ástfóstri við mann eins og Tine,
stærsti mjólkurvöruframleiðandinn. Þeir vilja ein-
ungis að við gerum hlutina fyrir þá. Það er ekki búið
að segja þeim að ég sé ófrísk,“ segir hún glettin og
ég rek augun í pínulitla bumbu á annars fyrirferð-
arlitlum maganum. Gígja upplýsir að hún eigi von á
öðru barni sínu í júní. „Ætli ég taki ekki svona ís-
lenskt fæðingarorlof eða sex mánuði sem er miklu
styttra en venjan er hér. En ég verð með tölvu
heima og verð örugglega í sambandi við þá.“
Skyndilega dregur hún fram innkaupapoka full-
an af ýmiskonar vörum. „Ég fór út í búð í morgun
og keypti svolítið af því sem ég hef verið að gera,“
segir hún um leið og hún dregur upp jógúrt, í doll-
um og fernum, ávaxtasafa, svaladrykki, kexpakka,
sælgæti og fleira. „Við fáum oft að velja og koma
með hugmyndir að pappír eða löguninni á umbúð-
unum. Eins er hluti af vinnu okkar að finna nafn á
vöruna.“
Gígja segist njóta frumhönnunarinnar mest en
það er þegar hún skissar upp fyrstu hugmyndirnar.
„Mér finnst skemmtilegast þegar ég hef alveg
frjálsar hendur. Eins og þú veist eru Norðmenn
voða mikið A4 og þurfa alltaf að passa sig á að gera
allt rétt og getað rökstutt hvers vegna. En þó að
það sé gagnlegt að hafa kannanir og annað slíkt
finnst mér gott að hugsa ekki of mikið um þær held-
ur gera hlutinn eftir tilfinningunni og einfaldlega
leika mér. Það er það sem er svo gaman við þessa
vinnu. Þess vegna verða skissurnar mínar kannski
fjölbreyttari fyrir vikið og samstarfsfólk mitt hælir
mér stundum fyrir það og spyr hvernig ég fái allar
þessar hugmyndir. Ég held að það sé af því að ég
legg allt þetta til hliðar og geri það sem mér finnst
skemmtilegt.“
Þjóðarrembingurinn kemur upp í mér og ég spyr
Gígju hvort það sé íslenska eðlið í henni sem geri
þetta að verkum. „Já,“ svarar hún að bragði, „ég
held það. Þetta „spontanitet“ er ekki í Norðmönn-
um því þeir þora það ekki. Þeir hreinlega þora ekki
að sýna skissurnar sínar því þær verða að vera rétt-
ar fyrst!“ Hún hlær dátt að þessum hugrenningum
sínum.
Gígja verður feimnisleg þegar ég spyr hana hvað
einkenni hana sem umbúðahönnuð en tuldrar þó
eitthvað um mýkt og litagleði. Mitt í þessu kemur
Per Magne inn og ég ákveð að pumpa hann frekar.
Svarið kemur á óvart því hann segir hana ekki hafa
nein sérstök sérkenni en það sé einmitt það sem
geri hana að góðum hönnuði því varan eigi ekki að
þjóna sem auglýsing fyrir hönnuðinn heldur fyrst
og fremst sjálfri sér. Í framhaldinu upplýsir hann
að Gígja hafi nýlega unnið samkeppni um hönnun á
mest seldu matvöru í Noregi sem sé gott dæmi um
hversu mikilvæg hún er fyrir fyrirtækið og hversu
miklu hún hafi áorkað. Nú er yfirmaðurinn kominn
verulega á skrið og lýsir kostum samstarfsmanns
síns fjálglega en þegar hér er komið sögu stoppar
Gígja hann af í lofræðunni og rekur hann út með
harðri hendi.
Eins og gefur að skilja eru verkefnin hjá Design
House ærin. „Þau eru endalaus,“ segir Gígja. „Það
er að breytast svo mikið hvernig við verslum því
matur er alltaf að verða stærri hluti af lífsstíl fólks.
Kannanir sýna að það eru stöðugt meiri kröfur í
sambandi við mat og þar af leiðandi umbúðir. Þú átt
að fá innblástur af því að fara í búð og finnast það
skemmtilegt. Áherslan á þetta er svo mikil að aug-
lýsingarnar eru jafnvel lagðar til hliðar því umbúð-
irnar eiga að selja sig sjálfar.“
„Þetta er búinn að vera
ótrúlegur tími,“ segir hún
og er þar að vísa til síð-
ustu fjögurra áranna í lífi sínu. Þessi fíngerða kona
trítlar á undan mér framhjá nýtískulegum gler-
hurðum sem hafa verið felldar inn í ævagamalt tré-
húsið og útskýrir um leið þá starfsemi sem fram fer
í þeim krókum og kimum sem leið okkar liggur hjá.
„Þetta hús er æðislegt,“ segir hún með áherslu og
stoltið fer ekki framhjá manni. „Virkilega hús með
sál. Þegar einhver hlær hér inni hristist allt húsið
með.“
Þrátt fyrir stutta veru í Noregi hefur Unnur
Gígja Gunnarsdóttir unnið sig upp í að vera einn
virtasti hönnuður landsins og er nú einn af fjórum
eigendum Design House, fyrirtækis sem sérhæfir
sig í hönnun umbúða fyrir matvöru og annan varn-
ing sem finna má í hillum matvöruverslana vítt og
breitt um landið. Viðskiptavinir fyrirtækisins eru
velflestir stór nöfn í viðskiptalífi Noregs og nægir
þar að nefna mjólkurvöruframleiðandann Tine,
sem helst má líkja við Mjólkursamsöluna hér á
Fróni, Mills, sem Íslendingar þekkja kannski fyrir
kavíarinn og Kims, sem er
einn stærsti kartöfluflögu-
framleiðandinn á Norður-
löndum.
„Ég er grafískur hönnuð-
ur og var búin að vinna við
það heima á auglýsingastofu
áður en ég kom út. Þar var
maður að gera allt mögulegt
en hér er þetta meira sér-
hæft því markaðurinn er
stærri og miklu fleira fólk.
Þannig erum við ekki aug-
lýsingastofa heldur hönnun-
arstofa og ég vinn nær ein-
göngu við hönnun umbúða
fyrir matvöru og annað
slíkt.“
Gígja heldur áfram:
„Þetta á rosalega vel við mig
því hér vinn ég við hluti í þrí-
vídd. Ég vinn ekki við texta
eða mynd á blaði heldur geri
ég eitthvað sem lifir áfram.
Þetta er eitthvað sem fólk er
með á borðunum heima hjá
sér og í skápunum og þegar
það labbar um með körfurnar í búðinni þá kíki ég
jafnvel í þær til að sjá hvort það sé að kaupa eitt-
hvað sem ég bjó til. Ég stend mig líka oft að því að
raða betur í hillurnar ef hlutirnir eru skakkir í þeim
þannig að þeir líti betur út.“ Hér skellihlær viðmæl-
andi minn og ég smitast auðveldlega enda óneit-
anlega skondið að sjá hann fyrir sér snuðrandi ofan
í innkaupakörfum bláókunnugs fólks þegar það sér
ekki til.
Ástæða þess að Gígja villtist til Noregs er sú að
maðurinn hennar, Jón Guðmundsson, fékk tilboð
um að koma í Tónlistarháskólann í Noregi, sem er í
Ósló, til að læra tónsmíðar. Eftir að hafa verið
heima í eitt ár með ungan son sinn, lært tungumálið
og „fengið sjálfstraust“ eins og hún segir sjálf, gekk
Gígja inn í draumafyrirtækið Design House með
möppuna sína undir hendinni og sótti um vinnu.
„Þá var að vísu nýbúið að ráða tvo og ekkert verið
að sækjast eftir fólki en ég fékk vinnuna. Ég man
eftir því að ég kom með þessa möppu í fyrsta við-
talið til eigandans og hann sagði: Þetta er rosalega
fínt hjá þér en hentu helmingnum út úr henni! Þá
var ég með allt frá Rúmfatalagersauglýsingu til
skjáauglýsinga fyrir Krabbameinsfélagið,“ segir
hún og hlær innilega eins og henni er tamt. „Þá
grunaði mig ekki að einu og hálfu ári síðar ætti ég
eftir að vera einn af eigendunum að fyrirtækinu. En
þetta fyrirtæki er rekið á nútímalegan hátt þannig
fólk sem er duglegt og leggur sig fram fær tæki-
færi.“
Tækifærin hafa enda verið fjölmörg að mati
Gígju, einnig þegar kemur að því að ferðast því í
tengslum við vinnuna hefur hún farið vítt og breitt
um heiminn. „Ef okkur vantar myndskreytingu þá
einfaldlega tölum við við þann sem er bestur, hvort
sem hann býr í Japan, á Ítalíu eða í London.“ Hún
segir frá því að hún þurfti í eitt sinn að dvelja í viku í
London til að vinna með ljósmyndara við mynda-
tökur á grænmeti, ávöxtum og hráefni en mynd-
irnar voru notaðar til að myndskreyta röð af um-
búðum fyrir pottrétti sem Mills framleiddi. Þessi
sami ljósmyndari hefur meðal annars tekið mynd-
irnar sem skreyta matreiðslubækur fáklædda
kokksins Jamie Olivers. „Þú getur ímyndað þér
hvað þetta er spennandi!“ segir hún upprifin.
Það fer ekki framhjá manni af ákafanum að Gígja
er í draumavinnunni sinni. Hún staðfestir þetta og
bætir því við að fólkið sem hún vinni með sé ynd-
islegt. „Þetta er allt fólk sem vinnur á mjög fagleg-
an hátt en er með endalausan húmor. Ekkert okkar
væri hérna og myndi lifa þetta álag af sem er hérna
nema fyrir það að við hlæjum og fíflumst. Auk þess
passa allir upp á mann og að öllum hérna líði vel
Umbúðir sem selja
sig sjálfar
Gígja Gunnarsdóttir: Snuðrar í innkaupakörfum ókunnugs fólks.
Morgunblaðið/Bergþóra Njála
Eftir Bergþóru Njálu
Guðmundsdóttur
ben@mbl.is