Morgunblaðið - 27.06.2002, Síða 40

MINNINGAR
40 FIMMTUDAGUR 27. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Valgerður Sigur-gísladóttir fædd-
ist á heimili foreldra
sinna, Túngötu 5 í
Keflavík, 13. apríl
1931. Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 21. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Stef-
anía Vilhjálmsdóttir,
f. 29. marz 1902, d.
19. janúar 1956, og
Guðmundur Sigur-
gísli Guðjónsson
skósmiður, f. 21 júlí
1893, d. 5. júlí 1933.
Systur Valgerðar eru Jóna
Magnea, f. 23. október 1926,
Guðbjörg, f. 4. október 1928, d.
30. desember 1935 (í jólatrés-
brunanum í Keflavík), og hálf-
systir samfeðra Ragnheiður Guð-
munda, f. 10. september 1918, d.
20. nóvember 1991. Eiginmaður
Valgerðar er Ketill Vilhjálmsson,
f. 14. ágúst 1929, en þau giftust
hinn 28. október 1950 í Nes-
kirkju í Reykjavík. Foreldrar
hans eru Ástríður Þórarinsdótt-
ir, f. 2. ágúst 1908, d. 7. desem-
ber 1983, og Vilhjálmur Magn-
ússon, f. 9. apríl 1904, d. 5. marz
1993. Börn Valgerðar og Ketils
eru: 1) Vilhjálmur, f. 13. apríl
1950, maki Sigrún Birna Ólafs-
dóttir f. 4. sept.1950, börn þeirra
eru sex og barnabörn fjögur. 2)
Magnús, f. 29. apríl 1951, maki
Auður Tryggvadótt-
ir, f. 25. ágúst 1953,
hann á tvo syni og
barnabörn eru þrjú.
3) Sigurgísli Stefán,
f. 30. ágúst 1954,
maki Halldóra Jó-
hannesdóttir, f. 23.
okt. 1953, þau eiga
fjóra syni og tvö
barnabörn. 4) Páll
Hilmar, f. 7. marz
1962, maki Ásdís
Björk Pálmadóttir,
f. 31. júlí 1963, þau
eiga þrjú börn. 5)
Valur, f. 6. desem-
ber 1963, maki Hjördís Hilmars-
dóttir, f. 17. janúar 1963, börn
þeirra eru þrjú
Valgerður ólst upp á heimili
foreldra sinna og systra, en faðir
hennar féll frá þegar hún var að-
eins tveggja ára. Hún gekk í
Barnaskólann í Keflavík og lauk
þaðan barna- og unglingaprófi.
Hún tók virkan þátt í skátastarfi
sem ung stúlka. Hún starfaði
lengstum sem húsmóðir með
fimm syni í uppeldi, jafnframt
því sem hún vann við fiskvinnslu,
bæði í Jökli og Keflavík hf. frá
1960-1973. Eftir það var hún
lengst af sem verzlunarstjóri í
tízkuvöruverzluninni Póseidon
þar til hún lét af störfum 1997.
Útför Valgerðar verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Eins þá kemur mín andlátstíð,
orðin lát mig þau heyra blíð:
Í dag, seg þú, skal sálin þín
sannlega koma í dýrð til mín.
(H.P.)
Minningarnar hrannast upp og í
huganum verð ég bara níu ára og
gríp fyrsta blik sem birtist. Við er-
um á leið suður í Hafnir, ég og
mamma.
Við ætlum í hjólreiðatúr tvö sam-
an, yngri bræðrum mínum tveimur
er komið fyrir hjá vandamönnum.
Veðursældin er einstök, sól, hiti og
nánast logn.
Við leggjum í hann, en áður var
búið að kaupa spur og kremkex, í
Eyjólfsbúð, þar sem steinolíukeim
bar að vitum. Reyndar var stoppað
á hjólreiðaverkstæðinu hjá Henning
til að pumpa í og ferðin hófst fyrir
alvöru. Það var sterk peningalykt
frá gúanóinu þegar við fórum yfir
kindahliðið sem þar var. Hafnargat-
an var malbikuð rétt inn fyrir Að-
alstöðina og við tók grófur malar-
vegur sem eftir var, nema þegar í
malbikaða flugvallarbrekkuna hjá
Fitjum var komið. Brekkan reynd-
ist okkur ekki erfið, við hjóluðum
sem leið lá næstum upp að flugvall-
arhliði beygðum þar til vinstri með
girðingunni og síðan áfram og til
hægri framhjá Ketilbrekkum. Þeg-
ar komið var fram hjá „stóra stein-
inum“ og í Ósabotna hvíldum við
okkur lítillega og snæddum nestið
undir mófuglasöng og kríugargi.
Áfram var haldið og komið að
Brautarhól í Höfnum til ömmu og
afa, eða tengdaforeldra móður
minnar. Þau áttu ekki von á okkur,
enda var enginn sími þar á bæ.
Fagnaðarfundir urðu með okkur og
amma gerði okkur það bezta sem
hún átti, flatkökur og kleinur. Afi
gat ekki leynt aðdáun sinni á fram-
taki og vilja mömmu. En amma
hafði mestar áhyggjur af því við
kæmumst ekki til baka.
Þessi ferð er minnisstæð fyrir
þann mikla sigur sem mér fannst
við vinna saman, framkvæma eitt-
hvað sem við höfðum ekki upplifað
áður með sama hætti. Eftir þetta
áræddum við bræður og frændur að
nýta okkur ferðamátann á hjólunum
til lengri vegalengda en við áður
gerðum. Mamma varð þarna eitt-
hvað meira, en bara mamma, hún
hjólaði þetta með mér og fyrir mig.
Þetta var nokkuð sem mér fannst ég
geta státað af. Hún hvatti mig til að
taka þátt í skátastarfi, sækja skáta-
mót og sofa í tjaldi.
Heima á bletti kenndi hún okkur
handtökin við að tjalda og fella
tjald.
Þá var gamla tjaldið hennar not-
að, sem hún átti sem skátastelpa,
með lausum botni og tréhælum. Allt
fyrir hvatningu hennar opnaðist svo
margt. Ég man líka eftir umhyggj-
unni og ástúðinni þegar slysin urðu,
brenndist á heitu vatni, varð fyrir
bíl, handleggsbrotnaði og eftir fallið
fram af Myllubakkanum ofan í fjör-
una.
En hún átti ekki bara mig, hún
átti okkur fimm stráka, á þrettán
árum, hvern og einn upp á sinn
máta. Hver átti sinn lit, sem hún
leitaði að út frá augum og klæddi
okkur samkvæmt því a.m.k. meðan
hún réð.
Annars var hún alltaf boðin og
búin að gera okkur til hæfis, hverj-
um og einum með sína sérvizku.
Húsmóðurstörf og uppeldi fimm
drengja var henni í lófa lagið og
leysti hún það verk á sinn sérstæða
hátt, stundum þvert á hefðbundnar
uppeldisvenjur. Boð og bönn voru
ekki hennar aðferð, en trú og traust
voru leiðarljósið. Hún notaði eigið
hyggjuvit og las hátternið.
Hver hefur sín einkenni, sinn hátt
á hlutunum eins og hún orðaði það.
Hér lýkur blikinu, en af ótal
mörgum slíkum er að taka.
Þegar móður minni var ljóst að
komið var að leiðarlokum tók hún
því með æðruleysi, það var henni
viss léttir að fá vitneskju um veik-
indin sem hrjáðu hana, þau voru
ekki ímyndun, hún var þakklát fyrir
að hafa átt góða ævi, átt góða að,
þótti vænt um strákana sína og hún
ætlaði að brosa fram í andlátið.
Á bjartasta degi ársins, með orð-
um sálmaskáldsins, í andlátstíð, við
orðin blíð, kvaddi móðir mín þessa
jarðvist í návist pabba og yngsta
sonarins. Í þetta sinn fór hún alein í
ferðina, sem bíður okkar allra og á
ekki afturkvæmt. Lífsgöngu hennar
hér á jarðríki er lokið og trú mín og
von er sú að hún gangi inn í dýrðina.
Hver væri annars tilgangurinn með
lífsandanum, ef ekki væri eitthvað
annað sem tæki við eftir baráttuna
við dauðann? En dauðinn birtist í
svo mörgum ólíkum myndum,
stundum kemur hann hægt og nán-
ast falinn eða svo hratt að augað eigi
festir. Þeir sem eftir lifa og horfa
upp á erfiða baráttu lífs við dauða,
velta fyrir sér tilgangi þessa stríðs.
Þeirri spurningu verður ekki
svarað hér og áfram hugleiðir mað-
ur tilvist sálarinnar og tilvistina í
Paradís.
Guð blessi elsku mömmu mína og
gefi pabba og okkur öllum hinum
styrk í sorginni.
Ó, Jesú, séu orðin þín
andláts síðasta huggun mín.
Sál minni verði þá sælan vís
með sjálfum þér í Paradís.
(H.P.)
Vilhjálmur Ketilsson.
Elsku mamma mín.
Ekki gerði ég mér það í hugar-
lund þegar við áttum góðar stundir
saman kvöldin fyrir 17. júní að
nokkrum dögum síðar værir þú far-
in frá okkur. Ég er ekki alveg búinn
að átta mig á því.
Þú varst ótrúleg kona, mamma.
Eftir veikindi í vetur tókstu erfiðum
tíðindum um sjúkdóm þinn af ótrú-
legu æðruleysi. Jákvæðið sem ein-
kenndi þig alla tíð var sem fyrr í fyr-
irrúmi. Þú þekktir ekki annað.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar maður rifjar upp góð-
ar stundir með þér, mamma. Sem
pjakkur var það mér dýrmæt
reynsla að vinna með þér í Póseidon
en þar varst þú svo sannarlega í ess-
inu þínu; innan um fólk og tuskurn-
ar léku í höndunum á þér. Það var
mér mikill lærdómur að sjá hvernig
þú komst fram við fólk, þar sem
annars staðar. Þú sagðir mér oft að
ég væri með svipaða lund og þú. Ég
var mjög stoltur af því. Ég var líka
stoltur ungur faðir fyrir fimmtán
árum þegar við Ásdís ákváðum að
skíra nýfædda dóttur okkar í höf-
uðið á þér. Hún hefur líka erft
margt gott frá þér og er stolt af
nafninu.
Nú í seinni tíð var gaman að geta
haldið upp á sjötugsafmælið þitt á
heimili okkar fyrir rétt rúmu ári.
Þar áttir þú góðan dag með fjöl-
skyldu þinni og vinum. Þú skemmtir
þér líka vel í fertugsafmæli mínu í
vetur og leist vel út.
Ég hef alla tíð kviðið því að missa
þig, mamma, því þú varst svo ein-
stök.
Minningin um þig verður að
nægja mér og hún yljar mér mikið
þegar ég hugsa um þig. Síðustu
stundirnar með þér voru afskaplega
dýrmætar því þá varst þú svo hress.
Þeim gleymi ég aldrei.
Guð geymi þig, elsku mamma,
þinn sonur
Páll.
Nú er hún Gerða amma mín dáin
og auðvitað sakna hennar allir. Nú
er hún farin á góðan stað og búin að
frelsast hjá Guði. Hún er komin í
ljósið og birtuna og á besta stað sem
til er í öllum heiminum. Hún var
orðin svo veik, hún amma.
Ég man svo vel eftir því þegar
amma mín var að passa mig og ég
bað hana um að fara í rauðan, voða
fallegan kjól fyrir mig og auðvitað
gerði amma það. Ég spurði hana
hvað hún hefði verið gömul þegar
hún var í þessum kjól og mig minnir
að hún hafi sagst hafa verið tvítug.
Hún skellti sér í kjólinn sem var
svolítið þröngur og ég stillti henni
upp og tók myndir af henni. Hún
var eins og módel þótt hún væri 67
ára.
Ég man líka eftir því þegar hún
las fyrir mig með sólgleraugunum.
Amma var að passa mig og systkini
mín og ætlaði að lesa fyrir mig en
gleraugun hennar voru brotin. Hún
sagði þá Kedda afa að fara heim og
ná í sólgleraugun sín. Afi gerði eins
og amma sagði honum og eftir smá-
stund kom hann með gleraugun.
Það gekk nú ekki alltof vel að lesa
með sólgleraugunum en amma
leysti það með því að hafa lampa við
hliðina á sér svo hún sæi stafina bet-
ur.
Stundum hlustuðum við á lagið
„Ég labbaði í bæinn,“ sem Vilhjálm-
ur Vilhjálmsson söng, en hann var
uppáhalds söngvarinn hennar
ömmu. Þá stóð ég á gólfinu og dans-
aði og amma sat í stólnum og dillaði
sér. Það var yndislegt. Hún vildi
líka alltaf leika við mig, fara í búð-
arleik, kubba og svo horfðum við oft
á spólu og lásum saman.
Hún amma brosti alltaf svo fal-
lega. Hún var besti, besti, besti vin-
ur minn og verður alltaf.
Vertu á vegum mínum,
voldugur Jesú minn,
með heilögum englum þínum,
hjá mér í hvert eitt sinn.
Hvort ég geng út eða inn,
svo þegar lífið linnir,
ég fel mig í umsjá þinni,
sál mín fer í faðminn þinn.
(H.P.)
Íris Valsdóttir.
Elsku besta amma mín. Nú ertu
farin, farin til Guðs. Eftir þessi erf-
iðu veikindi hefurðu loksins fundið
ró hjá Guði. Við systurnar föttum
ekki alveg að þú sért farin og komir
aldrei aftur. Þú varst alltaf svo góð,
yndisleg, ljúf og elskuleg við alla.
Aldrei heyrði maður þig reiðast.
Ég dáðist alltaf að þér fyrir þetta
og reyndi alltaf eins og ég gat að
líkjast þér. Þess vegna er ég stolt af
því að bera nafnið þitt. Ég er ánægð
að hafa pabba minn hjá mér á svona
stundum því hann minnir mig rosa-
lega á þig. Okkur systrunum hefur
alltaf fundist svo gott að koma í litla
sæta húsið ykkar afa. Ég man eitt
sinn þegar ég var spurð hvar uppá-
halds staðurinn minn væri þá sagði
ég að það væri hjá ömmu og afa, því
að þar væri svo kósý. Þar ríkir svo
mikil ró og friður. Fyrir stuttu sagði
ég Páli Orra, litla bróður mínum, að
þú værir farin til Guðs. Þá sagði
hann að hann vildi alls ekki hafa þig
þar, þú ættir að vera hjá honum og
Kedda afa. Hann sagði að þú værir
svo skemmtileg og að þú vildir alltaf
leika við hann. Svo spurði hann mig
stuttu seinna hvort við gætum ekki
bara farið til Guðs og náð í þig! Við
eigum öll svo erfitt með að sætta
okkur við að við sjáum þig aldrei
framar. Ég sé þig fyrir mér í himna-
ríki í lillabláum kjól, með þínar ljósu
krullur og þitt fallega bros. Þú ert
fallegasti engill Guðs á himnum.
Elsku Gerða amma, við systkinin
munum alltaf geyma minningu þína
í hjarta okkar. Við elskum þig og
megi Guð passa fallegasta engilinn
sinn, hana Gerðu ömmu okkar.
Fyrir hönd barnabarna þinna á
Bragavöllunum, Hildar og Páls
Orra, þín nafna
Valgerður.
Elsku amma, mér finnst það und-
arleg tilhugsun, að nú þegar þú fell-
ur frá, hef ég lifað næstum til jafn-
aldurs þér á þeim tíma er ég kom í
heiminn.
Þú varðst ung amma, en þú
varðst líka góð amma. Það varð oft
þitt hlutskipti að hugsa um mig
fyrstu ár ævi minnar og ég get með
sanni sagt að lengi hafir þú fætt mig
og klætt. Þeir eru margir sem alltaf
halda að ég sé einn af strákunum
þínum. Auðvitað var ég einn af
strákunum þínum, rétt eins og allir
hinir sonarsynirnir sem á eftir mér
fylgdu.
Það liðu fimmtán ár, og tíu son-
arsynir fæddust, þangað til loksins
kom stúlka í hópinn sem fyllti
sautján barnabörn. En ég man hvað
þú varst alltaf ánægð með okkur
strákana þegar fólk fáraðist yfir því
að aldrei kæmi stúlka í fjölskylduna.
Þú áttir heilt fótboltalið og það gátu
ekki margir státað af því. Þú vissir
að hamingjan var ekki mæld í pen-
ingum og lifðir samkvæmt því.
Ég man hvað það var alltaf gott
að koma til þín og vera hjá ykkur
afa á Tungötunni. Það voru eigin-
lega forréttindi. Þú varst með ein-
dæmum jafnlynd og ég minnist þess
aldrei að þú hafir skipt skapi við
okkur barnabörnin, þó oft hafi
gauragangurinn verið mikill. Þú
hafðir einstakt lag á börnum, sóttir í
VALGERÐUR
SIGURGÍSLADÓTTIR
Páll Arnar Guð-
mundsson vann hjá
Morgunblaðinu á ár-
unum 1975–79 og svo aftur frá
1996. Páll var traustur félagi og
góður fagmaður. Hann var einstak-
lega þægilegur í samskiptum við
alla og hvers manns hugljúfi. Á
dagblaði getur oft reynt á jafn-
aðargeð manna, þegar unnið er
undir miklu álagi og mikið gengur
á. Á slíkum stundum hafði Páll
Arnar lag á því að milda andrúms-
loftið og leysa verkefnin óaðfinn-
anlega. Kímni hans og létt lund var
mannbætandi.
Þegar Páll Arnar stóð frammi
fyrir því að þurfa að glíma við erf-
iðan sjúkdóm, tók hann því eins og
PÁLL ARNAR
GUÐMUNDSSON
✝ Páll Arnar Guð-mundsson prent-
smiður fæddist á
Barðastöðum í Stað-
arsveit á Snæfells-
nesi 3. ágúst 1950.
Hann andaðist á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi hinn
18. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hjallakirkju
26. júní.
hverju öðru erfiðu
verkefni sem honum
var falið. Hann mætti
því með æðruleysi og
bar mótlætið drengi-
lega. Þannig var hann
fjölskyldu sinni stoð
og stytta og vinum
sínum góð fyrirmynd
allt til síðustu stundar.
Páll Arnar tók þátt í
miklum tæknibreyt-
ingum á Morgun-
blaðinu. Á árunum
1975–79 varð gríðarleg
breyting á öllum
vinnubrögðum þegar
pappírsumbrot kom í stað blýum-
brots og svo tók Páll aftur þátt í
mikilli tæknibyltingu síðustu árin,
þegar tölvuumbrot ruddi sér til
rúms á Morgunblaðinu og útlits-
hönnun færðist yfir á tölvuskjáinn.
Páll Arnar hafði mikinn metnað til
að takast á við þessar breytingar
allar og tókst með samhentum hópi
að lyfta Grettistaki. Í þeim hópi
sakna menn vinar í stað.
Fyrir hönd samstarfsmanna á
Morgunblaðinu sendi ég fjölskyldu
Páls Arnars og ástvinum samúðar-
kveðjur.
Guðbrandur Magnússon.