Morgunblaðið - 28.06.2002, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 28.06.2002, Blaðsíða 36
MINNINGAR 36 FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Lárus GunnarArnórsson fædd- ist á Hrísum í Svarf- aðardal 25. mars 1919. Hann lést á krabbameinsdeild Landspítalans 8. júní síðastliðinn. Faðir hans var Arnór Björnsson, f. 1888, d. 1956, sonur Björns Arnþórssonar, bónda á Hrísum, og konu hans, Þórhild- ar Hansdóttur Bier- ing. Móðir hans var Þóra Sigurðardóttir, f. 1886, d. 1969, dóttir Sigurðar Sölvasonar bónda á Bjarnastöð- um í Kolbeinsdal og konu hans Margrétar Lárusdóttur. Foreldr- ar Lárusar fluttu frá Hrísum þegar hann var eins árs en hann ólst síðan að mestu upp að Ups- um í Svarfaðardal. Systkini Lár- usar voru sex og er aðeins eitt á lífi, Víkingur Heiðar, f. 1924. Hin voru Sigrún, f. 1913, d. 1969, Þórhallur, f. 1914, d. 1946, Björn, f. 1915, d. 1961, Júl- íana Þórhildur, f. 1917, fórst í flug- slysi í Héðinsfirði 1947, og Árni, f. 1921, d. 1941. Arnór og Þóra tóku einnig í fóstur Jakob Páls- son, f. 1933. Lárus kvæntist 27. júlí 1947 Ásthildi Sigur- gísladóttur, f. 1923. Dætur Lárusar og Ásthildar eru: a) Júlíana Þórhildur, f. 1947, maki Björn Þórleifsson, börn þeirra eru Þórhildur, f. 1983, og Sigríður Ásta, f. 1986. Sonur Júl- íönu er Lárus Arnór Guðmunds- son, f. 1976. b) Þóra, f. 1957. Maki var Erlingur Páll Ingvars- son. Þau skildu. Dætur þeirra eru Ásthildur, f. 1981, Ólöf Auð- ur, f. 1985, og Ragnheiður, f. 1989. Útför Lárusar verður gerð frá Fossvogskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. Tengdafaðir minn, Lárus Gunnar Arnórsson, er fallinn frá 83 ára að aldri. Svo sannarlega hefði ég viljað njóta samfylgdar hans lengur, en mikil blessun var að hann fékk að kveðja úr því sem komið var. Á til- tölulega stuttum tíma var þessi sterki maður felldur af sjúkdómi sem ekki varð ráðið við. Lárus fæddist á Hrísum í Svarf- aðardal en ólst upp að mestu á Ups- um við Dalvík. Foreldrar hans stunduðu þar búskap auk þess sem Arnór, faðir Lárusar, stundaði ýmis önnur störf, m.a. að bera út póst. Gamlir Svarfdælingar ljóma þegar þeir minnast Arnórs. „Það var alltaf hátíð þegar hann kom,“ sagði einn þeirra við mig. Sennilega hefur Lár- us erft eitthvað af þessum eiginleik- um, því margir hafa orðið til að fagna komu hans í gegnum tíðina. Upsakrakkarnir gengu í barnaskóla og unglingaskóla á Dalvík og af skrám skólans frá þeim tíma má sjá að þau hafa verið vel til náms fallin. En á tímum kreppu og fátæktar var ekki boðið upp á slíkt. Lárus fór til sjós 15 ára gamall og reri á ýms- um Dalvíkurbátum um nokkurra ára skeið. Launin notaði hann til að styðja við rekstur heimilisins á Upsum. Hann fjölyrti ekki um sjómennsku sína við mig, en nokkrar sögur um óveður og háska átti hann samt í pokahorninu. Honum var minnis- stæð ein sjóferð snemma á sjó- mannsferlinum, er báturinn lenti í mikilli brælu norður af Grímsey. Þá voru yngstu hásetarnir sendir inn í lúkar og hurðin negld aftur. Um tvítugt hélt Lárus til Reykja- víkur. Þá var Þórhallur bróðir hans búinn að stofna heildsölu þar og fékk Lárus til sín í starf. Þegar Þór- hallur féll frá árið 1946, aðeins 32 ára að aldri, sá Lárus um rekstur heildsölu hans skamma hríð. En þarna var Lárus búinn að finna sér starf sem hann kunni vel og hóf hann því rekstur eigin heildsölu upp úr því. Hann flutti inn og seldi margs konar varning gegnum tíð- ina, en barnaföt voru einn stærsti vöruflokkurinn. Þegar ég kynntist Lárusi fyrst var hann með aðsetur í eigin húsnæði í Þingholtsstrætinu. Þar litu margir inn og ekki allir í viðskiptaerindum. Ýmsir vildu hitta Lárus til að spjalla og njóta skemmtilegra samvista við hann. Var stundum glatt á hjalla í Þing- holtsstrætinu þegar ég leit þar inn. Á þessum tíma hafði heildsalan starfað í 30 ár og umsvifin verið ær- in, en Lárus vildi ekki þenja fyr- irtækið út og síður vera með fólk í vinnu. Hann vildi hafa reksturinn þannig að hann gæti sinnt honum einn. Um 1980 seldi hann því húsið í Þingholtunum, lét sér eftir það nægja bílskúrinn sinn sem lager og hafði skrifstofu í kjallaranum heima. Fáum árum eftir komuna til Reykjavíkur fann Lárus sér konu- efni, Ásthildi Sigurgísladóttur. Þau gengu í hjónaband 1947 og fæddist frumburðurinn Júlíana Þórhildur síðar það sama ár. Yngri dóttirin Þóra fæddist 10 árum síðar. Þau hjónin hófu búskap á Egilsgötunni, en áttu lengstum heimili í Blöndu- hlíð 35. Sambúð þeirra var mjög far- sæl, þótt þau væru ekki alltaf sam- mála um alla hluti stóðu þau einhuga saman að öllu sem skipti máli. Eftirtektarvert var að sjá þá miklu umhyggju og væntumþykju sem þau sýndu hvort öðru. Sást það glögglega í veikindum Lárusar. Ásta vakti þá yfir því að Lárus fengi alla bestu umönnun og Lárus var að huga að því að öllu yrði óhætt hjá Ástu þótt hann sjálfur félli frá. Um það leyti sem þau voru að hefja búskap var Lárus að byrja að reyna fyrir sér í útgerð. Síld hafði veiðst grimmt árin á undan og var freistandi að taka þátt í eltingar- leiknum við silfur hafsins. En svo brá við að síldin týndist gjörsam- lega og útgerðarferill Lárusar varð skammur. Það þótti hins vegar ein- kennandi fyrir mannkosti Lárusar að hann gerði upp allar skuldir við lánardrottna sína og sjómennina á bátnum þótt hann þyrfti að selja nánast allt sem hann átti til þess. Hann vildi ekki valda öðrum neinum skaða. Á æskuárum sínum lærði Lárus að tefla og varð snemma nokkuð öfl- ugur í skákinni. Hann var í keppnis- liði í skák á Dalvík sem unglingur og herjaði það lið á nágrannabyggð- ir. Lárus varð seinna félagi í litlum skákklúbbi sem tefldi til skiptis á heimilum félaganna. Þegar þau Lár- us og Ásta fluttu í Eirarhús fyrir rúmu ári var hann líka fljótur að finna sér andstæðinga í skák og sat hann gjarnan að tafli á kvöldin þar. Hann var einnig sleipur bridge- spilamaður og félagi í Krumma- klúbbnum um árabil. Þau hjónin spiluðu mikið saman og hin síðari ár mátti gjarnan sjá þeirra getið í bridge-þáttum Morgunblaðsins vegna frammistöðu á spilakvöldum eldri borgara. Á unglingsárum stundaði Lárus knattspyrnu og fleiri íþróttir og hann synti daglega þegar ég kynnt- ist honum. Þá var hann líka á kafi í golfíþróttinni. Bróðir hans, Víkingur Heiðar, sagðist hafa kynnt honum íþróttina, en bætti við að Lárus hefði tekið æf- ingar í íþróttinni strax mjög föstum tökum og því hefði fljótt orðið erfitt að keppa við hann. Lárus gekk í Golfklúbb Reykjavíkur og keypti sér þar skírteini ævifélaga. Hann var kominn yfir fertugt er hann hóf golfiðkun og sagði að hann hefði byrjað fyrr ef hann hefði vitað að þessi íþrótt væri svona heillandi. Safn hans af verðlaunagripum ber vott um að hann hafi verið meira en liðtækur í golfinu. Einum tvisvar sinnum átti hann sæti í sveit eldri kylfinga sem fór til keppni í Broadmoor í Colorado. Honum þótti bölvanlegt þegar heils- an leyfði honum ekki lengur að ganga um golfvöllinn. Þeir eru margir sem minnast Lárusar af golfvellinum. Það þótti ekki verra að vera með honum í hóp, hvort sem fram fór keppni eða leikið var til gamans. Það stafaði alltaf ró frá honum og kímnin var ætíð ofan á þótt keppnisskapið leyndi sér ekki. Mér verður minnisstætt hve þægilegt og skemmtilegt var að vera með og nálægt tengdaföður mínum. Hann virtist fremur af- skiptalítill, en í raun var hann mjög hugulsamur og bar hag fjölskyldu sinnar og afkomenda mjög fyrir brjósti. Allt til síðustu stundar var hann að hugsa um velferð síns fólks. Hann var sterkgreindur og hafði þekkingu og skilning á ótrúlegustu hlutum. Hann hafði einnig mikla kímni- gáfu, sagði skemmtilega frá og kom fljótt auga á skoplegar hliðar mála. Barnabörnin hændust öll mjög að afa sínum og var gaman að sjá hve róandi áhrif það hafði að setja þau á hné hans. Þegar hann raulaði og söng fyrir þau voru þau alsæl. Lár- us hefði getað orðið liðtækur félagi í kórum, hann hafði mjúka og fína barítonrödd. Hann lét þó ekki til leiðast að taka þátt í slíku femur en mörgu öðru klúbba- og félagastarfi sem honum bauðst að vera með í. En fjölskyldan og einkum ungviðið naut þess þegar hann hóf upp raust sína og söng „Rokkarnir eru þagn- aðir“. En eins og rokkarnir er nú rödd hans þögnuð. Okkar er að sakna og minnast. Blessuð veri minning Lárusar, vinar míns og tengdaföður. Björn Þórleifsson. Á vegferð lífsins er það mikil gæfa hverjum þeim sem fær að kynnast og njóta samvista við mann á borð við Lárus Arnórsson. Ef til vill segir það allt um hug minn til Lárusar hversu þakklátur ég er for- sjóninni fyrir að dætur mínar, afa- börnin hans, skyldu alast upp í ná- vist hans og njóta þar ástúðar og umhyggju. Það var stutt á milli húsa og alltaf opið fyrir litlar manneskjur hjá afa og ömmu. Lárus og Ásthild- ur, eiginkona hans, áttu fallegt heimili sem veitti hlýju, gestrisni og menningarlegan andblæ og þar var oft glatt á hjalla á góðum degi. Sem dæmi um minnisstæðar stundir má nefna þegar Víkingur, bróðir Lár- usar, og Stefanía, eiginkona hans, komu í heimsókn og Víkingur lék hvert lagið af öðru á píanóið svo söngurinn ómaði um stofurnar. Þá skar sig úr falleg og kraftmikil ten- órrödd Lárusar, sem var að vísu farin að ryðga dálítið þá, en bar þannig eiginleika að ég er viss um að einhvern tímann hefur þar farið efni í söngvara á stórum „scala“. Dætur þeirra Ástu og Lárusar, þær Júlíana Þórhildur og Þóra, teljast mikið barnalán og Lárus var bæði stoltur og góður faðir. Lárus var fremstur meðal jafn- ingja í svo mörgu sem hann tók sér fyrir hendur. Það segir sína sögu hversu mikillar virðingar hann naut meðal vina sinna og félaga, svo sem í golfi, bridsspilamennsku og skák- list, sem voru áhugamál hans og af- þreying frá stórkaupmennskunni. Lárus var einhvern veginn þeirr- ar náttúru að allir sem komust í kynni við hann snarféllu fyrir per- sónutöfrum hans og góðri nærveru. Ekki var hann þó jábróðir eins né neins og bjó yfir mikilli skapfestu þegar því var að skipta, en ávallt var hann hafinn yfir niðrandi tal til nokkurs manns. Þegar upp var staðið leitaði hann hins besta í fari annarra og lét þá heldur njóta vaf- ans. Það leyndi sér ekki í viðkynn- ingu og samskiptum við Lárus að þar fór afburðagreindur maður með drengskaparlund og höfðinglegt yf- irbragð. Að leiðarlokum naut Lárus þeirr- ar uppskeru lífsins að hafa sína nán- ustu þétta og trausta við hlið sér og tók því sem að höndum bar af mikilli reisn og karlmennsku. Elsku Ásta, Þóra og Júlla, ég sendi ykkur, barnabörnunum og öll- um öðrum aðstandendum mínar dýpstu samúðarkveðjur. Guð blessi minningu Lárusar Arnórssonar. Erlingur Páll Ingvarsson. Lárus Gunnar Arnórsson, afi minn, lést 8. júní sl. á krabbameins- deild Landspítalans. Ég þekkti afa minn aldrei sem ungan mann, sá hann aldrei hlaupa um á knattspyrnuvelli með dökkt hárið eða á vertíð á Siglufirði, en svoleiðis hefur nú víst sambandi afa og barnabarns ávallt verið háttað og breytist nú sennilega ekki á næst- unni. Í minningunni er afi minn feit- laginn, gráhærður, ákaflega geð- góður og sjarmerandi maður með rólegt fas og þægilega nærveru. Margar góðar stundir áttum við þegar ég var barn, sérstaklega man ég eftir ferðum með honum í sund- laugar Reykjavíkur þar sem við komum yfirleitt við í bakaríi á leið- inni heim til ömmu í Blönduhlíðina. Við afi spreyttum okkur oft við tafl og ég hafði svolítinn áhuga fram að unglingsárum en afi vann mig alltaf með yfirburðum en áskorunin var því meiri. En eitt sinnið þegar ég dró fram tafl og bað afa um að koma að tefla sagði hann mér að setja mennina upp en hann fór inn í ann- að herbergi. Svo kallaði hann til mín leikina innan úr herberginu án þess að koma nokkru sinni að líta á borð- ið og hann mátaði mig með yfir- burðum. Ég man ekki eftir að hafa nokkurn tímann teflt heila skák eft- ir þetta. Ég fór líka oft með afa í golf og dró vagninn fyrir hann og hafði gaman af þótt ekki hefði ég smitast af golfbakteríunni enn. En afi var aldrei að reyna að troða golf- inu upp á mig eða nokkru öðru held- ur lagði hann alltaf áherslu á að mestu máli skipti að maður hefði gaman af því sem maður tæki sér fyrir hendur. Afi hafði mikla ánægju af mat og drykk og var yfirleitt ánægður með lífið og tilveruna, hann var aldrei að flækja hlutina að óþörfu heldur kunni vel við að hafa þá einfalda og ávallt var stutt í brosið hjá honum, enda var sérlega gott að vera í kringum hann og ræða við hann um nánast hvað sem var. Mér er minnisstætt eitt samtal sem ég átti við hann á unglingsár- unum en þá sátum við fyrir framan sjónvarpið, amma hafði farið inn í rúm en afi stalst til að fá sér nokkra bjóra og sönglaði létt með tónlist- inni í myndinni. Svo spurði hann mig: „Jæja, nafni, hvernig líst þér nú á lífið og tilveruna?“ Hann átti nefnilega til að flækja málin þegar hann hafði fengið sér neðan í því þótt yfirleitt væru umræðuefnin borin fram með kímnum tón. Ég svaraði: „Nú, bara vel.“ „Jæja, hef- urðu reynt þig með stelpu?“ „Öhhh, jaa, já,“ svaraði ég skömmustulega. „Nú jæja,“ sagði afi með ánægjutón. Alveg magnaðar samræður. Oft röbbuðum við afi saman um fjármál enda höfðum við báðir áhuga á þeim og hann var ávallt með eitthvað á prjónunum í þeim málum og hann hvatti mig út í mín fyrstu hlutabréfakaup. Afi var hvers manns hugljúfi og geðprýði hans var jafnan honum til mikils sóma þótt hún keyrði jafnvel úr hófi fram á stundum. Eitt sinn tók hann maður tali niðri í bæ, heils- aði honum kumpánlega og byrjaði að spjalla en afi gat engan veginn munað nein deili á þessum viðmæl- anda sínum. Hann vildi þó ekki vera ókurteis og áttu þeir svo spjall sam- an í drjúga stund uns maðurinn spyr: „Jæja Gunni minn, hvernig er það, ertu ekki alltaf að keyra strætó?“ Þessir tveir þekktust þá ekki vitund en afi hafði ekki viljað brjóta upp samtalið með slíku tali. Má vera að þarna hafi kurteisin ver- ið óhófleg en það er þó betra að vera of kurteis en ókurteis. Afi hélt sínu þýða viðmóti og spaugseminni allt fram til hinstu stundar þrátt fyrir erfiða baráttu við banvænan sjúkdóm og því var gaman að heimsækja hann á sjúkra- húsið þótt líðan hans væri ekki góð. Spjallaði ég mikið við hann um heimsmeistarakeppnina sem mér þykir áhugaverð, ekki er ég viss um að afa hafi þótt það í jafnmiklum mæli en honum þótti bara gaman að ræða við fólk yfirleitt enda fann maður það ávallt í samræðum við hann að hann bar virðingu fyrir því sem maður hafði að segja og hann hlustaði. Ég á eftir að sakna hans nafna míns. Starfsfólki krabbameinsdeildar- innar vil ég þakka fyrir afar góða umönnun á afa þann tíma sem hann dvaldi hjá þeim. Lárus Arnór. „Rokkarnir eru þagnaðir og rökkrið orðið hljótt …“ Mjúk rödd afa berst neðan úr stóra maganum hans sem oft þjónar hlutverki kodda og ekki líður á löngu þar til við erum svifnar inn í draumalandið. Þessi minning um afa stendur okkur ljós- lifandi fyrir hugskotssjónum nú þegar hann sjálfur er sofnaður. Í hugum þeirra barna sem sofn- uðu út frá söng afa síns forðum var sá afi sem við áttum sjálfsagður og bara alveg eins og afar áttu að vera. En með árunum hefur okkur lærst að skilja að við vorum í rauninni ótrúlega heppnar. Við áttum afa sem gaf sér tíma til að fara með okkur í sund, óteljandi ísbíltúra og kenna okkur grundvallaratriði eins og mannganginn og að spila og stokka. Honum fannst líka sjálfsagt LÁRUS GUNNAR ARNÓRSSON Fyrst hitti ég Ómar á Skagaströnd þegar við vorum litlir drengir. Nokkrum árum síðar hitti ég hann í Grinda- vík. Hann var með æskuástinni, henni Birnu, sem síðar varð eigin- kona hans. Ómar byrjaði starfa um 1975 hjá Þorbirni í Grindavík. Hann fór í Vél- skólann og síðan í Stýrimannskól- ann. Fyrir sjö árum byrjaði Ómar sem yfirvélstjóri á Sturlu GK. Þar kynnt- ist ég honum betur og við urðum mjög góðir vinir. Hann var þægileg- ur að vinna með og mjög verklaginn. ÓMAR GÍSLI MÁSSON ✝ Ómar Gísli Más-son fæddist í Núpshlíð í Vestur- hópi 2. nóvember 1956. Hann andaðist á líknardeild Land- spítalans 16. júní síð- astliðinn og var útför hans gerð frá Grindavíkurkirkju 22. júní. Hann hafði mikla list- ræna hæfileika, málaði falleg málverk, var að skera út í tré og skraut- skrifa. Fyrir einu og hálfu ári veiktist hann og þá urðu tengsl okkar dýpri og þar kynntist ég baráttu manns með illvígan sjúkdóm, en hann hafði þá trú til dauðadags að hann gæti sigrað. Eftir að hann var orðinn mjög veikur tók hann sig til og lagði parket, hann hlóð grjótgarða og smíðaði sólpall. Hann hafði svo mikið að lifa fyrir. Yndislega fjölskyldu og væntanlegt barnabarn. Sjúkdómurinn sigraði að lokum. Mig langar fyrir hönd skipsfélaga að kveðja góðan dreng og vinnu- félaga. Birna, dætur og fjölskylda. Megi Guð styrkja ykkur í sorginni. Áhöfnin á Sturlu GK, Sigurbjörn L. Guðmundsson.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.