Morgunblaðið - 28.06.2002, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2002 37
að leyfa okkur að sniglast í kringum
sig þegar hann var að sinna sínum
eigin málum, hvort sem hann var að
vinna á skrifstofunni, uppi í rúmi að
leggja sig eða í golfi með vinum sín-
um. Þetta er til marks um þolin-
mæði hans og barngæsku enda sótt-
um við mikið í návist hans, eins og
reyndar fleiri.
Þegar við eltumst fengum við
ennþá að deila áhugamálum okkar
með honum og hann var alltaf boð-
inn og búinn að hjálpa okkur með
hvað sem var. Afi var alltaf rólegur
og yfirvegaður á hverju sem gekk,
hvort sem hann lenti í miðri rallý-
keppni eða maður klessti bílinn
hans. Það eina sem virtist fara í
taugarnar á honum var að tapa í
spilum en það gerði hann nú sjaldan
því í minningunni var afi alltaf
heppinn. Ef hann dró fyrir mann
miða á tombólu hlaut maður alltaf
vinning, hann virtist vera áskrifandi
að möndlunni í jólagrautnum og við
minnumst þess varla að hafa unnið
hann í spilum. Ef svo ólíklega vildi
til að eitthvað pirraði hann tókst
hann á við það með því að blístra og
raula og róaði þar með alla í kring-
um sig um leið.
Afi birtist okkur systrunum aldr-
ei sem gamalmenni enda tók hann
alltaf virkan þátt í leikjum okkar.
Hann skellti sér í rennibrautina í
Laugardalnum (og stíflaði hana við
mikla kátínu barnabarnanna sem
biðu hans í lauginni) og atti hjúkk-
unum í kapp á hlaupahjólinu á Eir
þar sem hann þeysti um gangana.
Hann kunni að njóta lífsins og
skemmta sér allt til hins síðasta og
vildi maður gjarnan taka sér lífs-
gleði hans og jafnlyndi til fyrir-
myndar.
Það sem stendur samt mest upp
úr í minningunni um afa er hlýleg
návist hans. Meira að segja þegar
hann lá helsjúkur uppi á spítala vor-
um það ekkert síður við sem nutum
heimsóknanna en hann. Hann hafði
ótrúlegt lag á því að láta manni líða
vel og notalega og það var eins og
allt daglega amstrið og stressið
gleymdist þegar maður sat hjá afa
og las fyrir hann, söng eða grínaðist
með spítalamatinn. Þessar vikur á
spítalanum urðu okkur dýrmætur
tími þar sem við fengum tækifæri til
að kynnast afa á nýjan hátt og end-
urgjalda að einhverju leyti allt sem
hann hafði gert fyrir okkur.
Við erum ólýsanlega þakklátar
fyrir að hafa fengið að vera svona
stór þáttur í lífi afa og fyrir allar
þær stundir sem okkur voru gefnar
með honum. Þótt við vildum fá að
njóta hans áfram og að hann tæki
þátt í lífi okkar lengur vitum við að
hann mun alltaf lifa í minningum
okkar. Þau fræ sem hann sáði í
hjarta okkar munu halda áfram að
bera ávöxt og þannig hættir hann
aldrei að vera þátttakandi í lífi okk-
ar.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Þínar afastelpur,
Ásthildur, Ólöf Auður
og Ragnheiður.
Nú er hann afi okkar farinn frá
okkur og erum við vissar um að allir
sem þekktu hann geta verið sam-
mála okkur um að missirinn er mik-
ill. Afi var nefnilega svo góður og
skemmtilegur maður. Allir elskuðu
hann, jafnt ungir sem aldnir. Golf-
félagarnir kepptust um að fá að
vera með honum í holli á mótum.
Svo er til saga af litlum strák sem
afi tók oft með sér í sund.
Einu sinni að lokinni sundferð
sagði strákurinn við mömmu sína að
þegar hann færi til himna vildi hann
vera í sama skáp og afi.
Við fjölskyldan munum alltaf
minnast þeirrar glaðværðar og jafn-
lyndis sem einkenndi afa. Hann var
alltaf svo góður við okkur barna-
börnin, fór með okkur í ísbíltúra og í
óteljandi sundferðir. Einu sinni
lagði hann það meira að segja á sig
að fara í rennibrautina með okkur
þó að sú buna hafi nú ekki endað vel
þar sem afi skilaði sér ekki niður
fyrr en seint og síðar meir og þá
með 20 krakkagríslinga á eftir sér.
Svo var líka bara svo gott að sitja í
kjöltu hans og hlusta á raul hans en
það var eitt af einkennum hans. Við
systurnar erum svo sannarlega
sammála einum frænda okkar um
það, að afi hafi verið með fallegustu
mönnum, jafnt að innan sem utan.
Þórhildur og Sigríður Ásta.
Allt hér í heimi hefur sinn tíma og
nú er tími Lárusar föðurbróður
okkar liðinn. Tími er afstætt hugtak
sem við getum teygt og togað í allar
áttir, lifað frá einum tímapunkti til
annars eða lifað í einum punkti, þ.e.
í núinu. Lárus hafði þann hæfileika
að lifa á stund og stað. Hann var
maður augnabliksins og hafði þar af
leiðandi einstaklega góða nærveru.
Áreynslulaus röddin, mildur hlátur-
inn og hlýlegt bros sem lýsti til
augnanna, ásamt traustri og þéttri
líkamsbyggingu og sterklegum en
jafnframt mildum andlitsdráttum
gerðu það að verkum að manni leið
vel í návist hans. Fordómaleysi og
jákvæði í garð náungans var honum
í blóð borin.
Lárus umgekkst alla sem jafn-
ingja, jafn börn sem fullorðna. Tíu
ára gamall fékk Arnór þá virðing-
arstöðu að vera kylfuberi Lárusar á
Íslandsmóti í Grafarholti. Þeir fé-
lagar hrepptu annað sætið og lengi
vel hélt sá stutti að þessi góði ár-
angur hefði ekki síst verið sér að
þakka því Lárus leitaði á svo sann-
færandi hátt ráða hjá kylfusveinin-
um um það hvernig leik skyldi hag-
að. Þessi eiginleiki Lárusar að
virkja aðra með sér naut sín einnig í
skákinni. Margar harðar orrustur
voru háðar á taflborðinu hjá Lárusi
frænda. Þrátt fyrir yfirburði á
skáksviðinu hagaði hann tafl-
mennsku sinni þannig að skákirnar
urðu tvísýnar og þó að mótherjinn
biði gjarnan lægri hlut, bar hann
höfuðið hátt vegna uppörvandi til-
svara Lárusar: „mikið asskoti var
þetta góður leikur hjá þér“ eða „nú
komstu mér í klemmu“.
Undir rólegu og yfirlætislausu yf-
irborði bjó skörp greind og mikill
metnaður. Þetta kom fram í öllu því
sem hann tók sér fyrir hendur,
hvort heldur var í leik eða starfi, og
þá naut keppnismaðurinn Lárus sín
til fulls. Þótt Lárus keppti jafnan til
sigurs og næði oft glæsilegum ár-
angri hvort heldur var í skák, golfi
eða brids, þá var markmið hans ekki
að valta yfir andstæðinginn, heldur
að takast á við sjálfan sig.
Lárus var heilsteyptur maður
sem flíkaði ekki tilfinningum sínum
né blandaði öðrum í sín mál. Hann
hvorki stærði sig af afrekum sínum
né vorkenndi sér þegar á móti blés.
Það sem hann tók sér fyrir hendur
gerði hann í botn en þegar kom að
því að hætta gerði hann það án eft-
irsjár. Stórreykingamaðurinn Lár-
us varð einn dag bindindismaður,
golfunnandinn Lárus gaf upp þá
iðju þegar veikindi buðu svo, og
ekki hafði hann mörg orð um það.
Lárus var mikill gleðinnar maður,
naut þess að borða góðan mat,
skemmta sér í góðra vina hópi og
tók þá gjarnan lagið enda hafði
hann afbragðs söngrödd. Ekki var
Ásta eftirbátur hans á því sviði en
hún var órjúfanlegur hluti af Lárusi
og sjaldnast var á annað þeirra
minnst að hitt væri ekki nefnt á eft-
ir, „Ásta og Lárus“. Ásta bjó þeim
fallegt heimili í Blönduhlíðinni sem
alltaf var gaman að sækja heim. Í
huga okkar var Lárus tímalaus
maður. Hann hefði getað verið uppi
hvar og hvenær sem er: Landnáms-
maður, indíánahöfðingi, heimsborg-
ari eða Svarfdælingur. Í raun var
hann allt þetta og tímaleysið birtist
í sterkasta og aðdáunarverðasta
skapgerðarþætti Lárusar, æðru-
leysinu. Þegar Lárus veiktist og lá
banaleguna lét hann vera að heyja
dauðastríð en nálgaðist endalok lífs-
ins af fullkomnu æðruleysi, samdi
frið við máttarvöldin og leið út af
með reisn höfðingjans. Skildi fjöl-
skyldu sína, ættingja og vini eftir
djúpt snortna af aðdáun, stolti og
væntumþykju til þessa stórbrotna
manns.
Við systkinin þökkum Lárusi
frænda okkar fyrir samfylgdina um
leið og við vottum Ástu, Júllu, Þóru
og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Svana, Gísli, Þóra,
Arnór, Ragnheiður
og Þórhallur.
✝ Jóhannes Har-aldsson fæddist á
Þorleifsstöðum í
Svarfaðardal 13.
ágúst 1916. Hann lést
á Hlíð, heimili aldr-
aðra á Akureyri, 17.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Haraldur Stefánsson
og Anna Jóhannes-
dóttir. Jóhannes
kvæntist árið 1942
eftirlifandi konu
sinni Steinunni Pét-
ursdóttir, f. 31. des.
1923. Börn þeirra
eru: 1) Kristinn, lektor við Gauta-
borgarháskóla, f. 18.4. 1943, maki
Tuula, fædd Lyyjynen, börn Jó-
hannes Geir, f. 1979, unnusta hans
Hanna Jansdotter, og Kristján
Örn, f. 1981, unnusta hans Mette
Lehman. 2) Pétur, fulltrúi við Al-
þýðuleikhúsið í Gautaborg, f. 28.4.
1947, maki Berit, fædd Olsson,
börn David, f. 1971, og Anna, f.
1973. Börn Davids og konu hans
Jessicu, f. Larsson, eru Lukas og
Gustav. Unnusti Önnu er Björn
Johansson. 3) Sigurjóna, leik-
skólakennari á Ak-
ureyri, f. 1.11. 1951.
4) Anna, leikskóla-
sérkennari á Akur-
eyri, f. 10.4. 1959,
maki Ágúst Haf-
steinsson arkitekt,
börn Steinunn
Guðný, f. 1988, Jó-
hanna Hildur, f.
1991 og Hafsteinn
Gauti, f. 1995.
Jóhannes var
bóndi í Laugahlíð í
Svarfaðardal um all-
langt skeið og starf-
aði síðan sem skrif-
stofumaður á Dalvík. Hann átti
sæti í hreppsnefnd Svarfaðardals-
hrepps og síðar í hreppsnefnd
Dalvíkurhrepps og var fréttarit-
ari Ríkisútvarpsins til margra
ára. Hann var mikill félagsmála-
maður; vann m.a. að uppbyggingu
tónlistarskóla á Dalvík og skáta-
hreyfingar á sama stað. Hann var
einnig einn af frumkvöðlum hita-
veituframkvæmda á Dalvík.
Útför Jóhannesar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jæja, nú er afi á Dalvík dáinn.
Hann gekk áfram undir því nafni hjá
okkur þó svo að hann væri fluttur til
Akureyrar. Hann var orðinn las-
burða þegar hann flutti og gat ekki
tekið sama þátt í alls konar uppá-
tækjum nú seinni ár eins og fyrr. Þó
passaði hann alltaf upp á að eitthvert
góðgæti væri til handa okkur þegar
við komum í heimsókn á Mýrarveg-
inn, þá oftast ís eða skrúfur og alltaf
hýrnaði yfir svip hans þegar við kom-
um í heimsókn „hjartans ljósin hans“
eins og hann sagði.
Þegar ég hugsa um afa á Dalvík
rifjast upp óendanlegur fjöldi góðra
minninga um veruna á Smáravegi
hjá ömmu og afa, um kvöldin þegar
ég háttaði mig í gamlan bol af afa og
svo burstuðum við tennurnar, þvoð-
um okkur, lögðumst svo í holuna
þeirra ömmu og hann las sögu og svo
fékk ég að sofa á milli hjá afa og
ömmu, þar var svo hlýtt og gott og
svo öruggt.
Minning um allt drullumallið
„baksturinn“ og „eldamennskuna“
með gamla bollastellið og hrærivél-
ina sem mamma átti og ég fékk að
bústanga með. Afi sýndi þessu mik-
inn áhuga, smakkaði alltaf og hældi í
hvert sinn, hvernig svo sem blandan
varð. Mér er sérlega minnisstætt eitt
skiptið þar sem við frændsystkinin
Kristján Örn og ég mölluðum dýr-
indis súpu úr fíflum og vatni, bárum
þetta fram með ristuðum brauðmol-
um yfir kertaljósi undir eftirliti afa.
Honum fannst þetta að sjálfsögðu
mikið lostæti og hrósaði okkur mikið
fyrir framtakssemina.
Minningar um ferðirnar í Kaup-
félagið þar sem alltaf var bætt við
innkaupalistann, það var svo auðvelt
að plata afa til að kaupa harðfisk, ís,
skrúfur eða hvað það sem litla stelpu
langar í í það skiptið.
Laugardagarnir voru alveg sér-
stakir en þeir byrjuðu alltaf á að
horfa saman á morgunsjónvarpið og
síðan var grjónagrauturinn hennar
ömmu í matinn, en eftir það fór afi í
stakkinn sinn og við leiddumst af
stað í sjoppuna að kaupa bland í
poka.
Minningar um að sitja í sólinni með
afa á pallinum sem var uppáhalds-
staðurinn hans og tala um allt milli
himinns og jarðar, jafnvel fá að sulla í
litlu plastsundlauginni á góðum degi,
eða mála grindverkið með vatni. Það
var allt mögulegt hægt að gera með
afa og allt var svo skemmtilegt.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast afa svona vel.
Hann kenndi mér kurteisi og virð-
ingu fyrir öllu og aga. Hann kom mér
í skilning um hve menntun skiptir
miklu máli enda var alltaf jafn gaman
að sýna honum, hreykin, fallegu ein-
kunnaspjöldin sín. Hann kenndi mér
að sjá björtu hliðarnar á lífinu og
meta allt hið góða. Ég mun alltaf
minnast hans sem skemmtilegs afa
sem alltaf hafði tíma til að leika og
gera skemmtilega hluti, miðla af
fróðleik um allt mögulegt, kenna mér
fallegt mál og margt fleira. Takk fyr-
ir allar góðu stundirnar afi.
Þín dótturdóttir,
Steinunn Guðný.
Elsku afi. Við þökkum þér allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an. Stundirnar þegar þú last fyrir
okkur einhverjar af gömlu bókunum
sem til voru í Smáravegi, alla bíl-
túrana og berjaferðirnar og svo
margt sem of langt væri að telja upp.
Við munum áfram heyra rödd þína
þegar við hlustum á söguspólurnar
sem þú varst búinn að lesa inn á fyrir
okkur. Takk fyrir allt.
Kveðjur
Jóhanna Hildur og
Hafsteinn Gauti.
Fallinn er frá elskulegur mágur og
vinur. Hægt væri að skrifa heila bók
af minningum frá öllum árunum og
stundunum sem við höfum átt með
Jóhannesi og fjölskyldunni hans í
gegnum árin.
Með örfáum orðum viljum við
þakka margt. Öll sumrin í Svarfaðar-
dal þar sem við Árni dvöldum oft og
áttum yndislegan tíma, strákarnir
léku sér og tóku þátt í sveitastörf-
unum. Tímann sem við áttum saman
á Smáraveginum á Dalvík þar sem
fjölskylda okkar naut gestrisni Jó-
hannesar og Steinunnar. Þar dvöld-
um við oft í góðu yfirlæti. Sumarið
sem Árni fór með ykkur Steinunni til
Svíþjóðar til að heimsækja strákana.
Sú ferð er oft rifjuð upp, hún var
stórkostleg. Síðasta sumarið sem þið
bjugguð á Smáraveginum. Við kom-
um til að dvelja hjá ykkur á Dalvík í
nokkra daga og geta kvatt staðinn
áður en þið flyttuð til Akureyrar.
Tímann á Mýrarveginum þar sem þið
höfðuð komið ykkur fyrir í nýrri og
fallegri íbúð. Síðasta sumar er við
dvöldum á Akureyri og drukkum af-
mæliskaffið hans Árna á Mýrarveg-
inum. Miklu fleiri stundir væri hægt
að rifja upp því þær eru óteljandi.
Elsku Jóhannes, nú er þinni lífs-
göngu lokið. Það hefur verið vel tekið
á móti þér á nýjum stað. Hafðu þökk
fyrir allt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku Steinunn systir og frænka,
við færum þér, börnunum þínum,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð gefi ykk-
ur styrk í sorginni.
Friðbjörg, Árni og Sigurjóna.
Fyrstu minningarnar um Jóhann-
es, móðurbróður okkar, eru þær þeg-
ar við fjölskyldan fórum í okkar ár-
legu sumarferðir norður á Dalvík. Þá
var lagt af stað eldsnemma að
morgni úr Reykjavík og eftir heilan
dag í rykinu á þjóðveginum var ynd-
islegt að sjá Jóhannes og Steinunni
standa á tröppunum á Smáravegin-
um og taka á móti okkur. Þegar við
hugsum til baka er engu líkara en að
þau hafi beðið með sömu eftirvænt-
ingu eftir okkur því Jóhannes lagðist
á gólfið og ærslaðist við okkur systk-
inin og losaði okkur við alla ferða-
þreytu á svipstundu. Steinunn reiddi
fram kvöldkaffi og svo var farið að
sofa í uppábúnum rúmum, allir
þreyttir en glaðir.
Að morgni fór Jóhannes hljóðlega
af stað í vinnuna til að vekja ekki
næturgestina og við systkinin biðum
svo spennt við stofugluggann eftir að
hann kæmi aftur heim úr vinnunni
því hann var svo skemmtilegur. Í
okkar augum var allt norðan Öxna-
dalsheiðarinnar „Jóhannesarland“.
Svona var Jóhannes alla tíð og áhugi
hans á okkur og því sem við tókum
okkur fyrir hendur var alltaf sá sami.
Frá Jóhannesi streymdi ávallt
gleði, kæti og væntumþykja. Öll börn
löðuðust að honum og þó hann væri
orðinn gamall var natni hans við
börnin sú sama, börnin okkar tala
jafn hlýtt til „Jóhannesarlands“ og
við systkinin gerum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Það er svo sannarlega sárt að
horfa á eftir Jóhannesi frænda, en
huggunin er sú að við vitum að hon-
um líður betur nú.
Elsku Steinunn, við vottum þér og
fjölskyldu þinni okkar dýpstu samúð.
Minning Jóhannesar lifir hjá okk-
ur öllum, hann var alveg einstakur
frændi.
Haraldur, Sólveig, Harpa
og fjölskyldur.
JÓHANNES
HARALDSSON
Elsku systir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og
bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
MARÍA
ÁRNADÓTTIR
✝ Þorstína MaríaÁrnadóttir fædd-
ist í Holti í Vestur-
Aðalvík 3. des. 1922.
Hún andaðist á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 16. júní síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Flat-
eyrarkirkju 22. júní.
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda
viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að
minnast,
svo margt sem um hug minn
fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hinsta kveðja, þín systir,
Margrét.