Morgunblaðið - 17.07.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 2002 33
Elsku, elsku hjartans Kristín,
besta systir mín!
Í dag, 17. júlí, hefðir þú orðið 45
ára. Ég get ekki hringt í þig eða ver-
ið með þér svo ég verð að skrifa þér
til að geta óskað þér til hamingju
með daginn, elsku systir.
Jú, þannig er það að mér finnst
svo erfitt að hafa þig ekki lengur hér
hjá mér.
Þú varst ekki bara systir mín
heldur vorum við líka bestu vinkon-
ur.
Við gátum sagt hvor annarri allar
okkar innstu þrár og öll okkar
leyndarmál.
Ef eitthvað bjátaði á þá höfðum
við alltaf samband til að fá ráðlegg-
ingar hvor hjá annarri, hvort sem
það var um uppeldi, vini, fjölskyld-
una eða annað. Við deildum bæði
gleði og sorgum saman og áttum
KRISTÍN
BENEDIKTSDÓTTIR
✝ Kristín Bene-diktsdóttir fædd-
ist í Keflavík 17. júlí
1957. Hún lést á
sjúkrahúsi í Halm-
stad í Svíþjóð 14.
mars síðastliðinn.
Útför Kristínar var
gerð frá St. Nikolai-
kirkjunni 26. mars
og var hún jarðsett í
Halmstad. Minning-
arathöfn um Krist-
ínu fór fram í Dóm-
kirkjunni í
Reykjavík 9. apríl.
alltaf ráð hvor fyrir
aðra. Þótt það væri haf
á milli okkar höfðum
við meira samband en
við marga vini sem búa
jafnvel í næsta húsi. Á
þessum tæknitímum er
hægt að hringja fyrir-
hafnarlaust.
Já, það er svo sárt,
að þrátt fyrir alla
þessa tækni og þekk-
ingu þá standa vísinda-
menn ennþá oft ráð-
þrota, og svo var með
þinn sjúkdóm. Það var
bara einn lítill fæðing-
arblettur og hann var ekki ljótari en
svo að læknirinn sagði þér að koma
aftur um haustið, en þú hafðir farið
um vorið og látið athuga þetta. Það
voru ýmsar meðferðir reyndar en
ekkert vann á þínu meini. Alltaf
varstu svo jákvæð, þú ætlaðir að
sigra í þessari orrustu og reyndir
allt sem þér var ráðlagt því þú áttir
svo margt ógert í lífinu. Sjá börnin
þín eldast og verða amma, við ætl-
uðum að ferðast út um allan heim,
verða gamlar saman og margt
margt fleira.
Þú varst ein af þessum einstöku
manneskjum sem maður tók eftir.
Þú hafðir sterka útgeislun, svo fal-
legt bros og gast hrifið alla með þér.
Þú varst líka svo fjölhæf, mér fannst
þú geta næstum allt, syngja, dansa,
mála, sminka, sauma, leika, kenna
og miklu, miklu meira.
Ég man á spítalanum þegar þú,
ég og Beta vorum þrjár og sögðum
að ef allir í heiminum væru eins og
við, þá væri ekki til stríð eða illska í
veröldinni. Ekki vantaði sjálfsálitið
hjá okkur, en þannig var bara að
vera í kringum þig. Maður varð
betri manneskja og leið svo vel.
Mér finnst samt ennþá að sá sem
hefur æðsta valdið, almættið, hafi
verð ósangjarn, að taka þig frá okk-
ur svona snemma. Það er nóg af
misgóðu fólki allt í kringum okkur.
Stundum skilur maður ekki hvað
sanngirni er og hvað okkur er ætlað
að læra af þeirri reynslu sem á okk-
ur er lögð. Svo sitjum við eftir með
ótal spurningar og mörg ef.
En það eru tveir gimsteinar sem
þú gafst okkur til minningar um þig,
þau Liv og Hugo, yndislegir og góð-
ir krakkar sem ég er svo glöð að fá
að hafa í mínu lífi og geta miðlað til
þeirra okkar minningum.
Elsku systir, ég veit að núna ert
þú komin á betri stað og pabbi hefur
örugglega tekið á móti þér, faðmað
þig og huggað. Ég veit líka að núna
getur þú sungið og dansað, og fæt-
urnir eru ekki lengur lamaðir. Ég er
líka alveg viss um að það er mikil
sól, gleði og hamingja þar sem þú
ert núna, því þannig varst þú bara.
Ég hugsa nú að þú lítir stundum
hérna til okkar sem erum í þessum
heimi til að sjá hvernig okkur geng-
ur. Ég sakna þín, elsku systir mín,
og er að læra lifa án þín.
Þú ert alltaf í hjarta mínu ásamt
pabba og þegar söknuðurinn er
vestur þá skoða ég hjartað mitt því
þar eru minningarnar geymdar.
Ég elska þig, kæra systir. Megi
ljós þitt ávallt loga.
Inga Sigrún.
Þann 14. júní síðastliðinn hélt ég
til Vesturheims líkt og svo ótal-
margir Íslendingar hafa gert í nærri
eina og hálfa öld. Erindi mitt vest-
anhafs var að fara fyrir hópi manna í
þeim tilgangi að skoða ýmsa land-
námsstaði íslenskra vesturfara á 19.
öld.
Það var sérstakt að koma í Shaw-
ano County í Wisconsin og standa á
landnámsjörð Stephans G. og koma í
kirkju þess safnaðar sem séra Páll
Þorláksson þjónaði um hríð í sömu
sýslu. Og þegar við stóðum í húsi
Hjartar „Chester“ Thordarson eða
yfir gröf Káins eða virtum fyrir okk-
ur Sandy Bar og saga vesturfaranna
varð okkur svo ljóslifandi þá fannst
ÓLÖF
HÚNFJÖRÐ
✝ Ólöf Húnfjörðfæddist í Reykja-
vík 13. september ár-
ið 1928. Hún andað-
ist 27. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Vilhjálmur og Sig-
ríður Húnfjörð.
Systur Ólafar eru
Ásbjörg og Emelía.
Eftirlifandi eigin-
maður Ólafar er Sig-
urður Óskarsson.
Ólöf eignaðist þrjá
syni, Jón Ólaf, Svein
og Geir.
Ólöf var jarðsett í kyrrþey
föstudaginn 5. júlí.
okkur, vesturförum 21.
aldar, við eiga fátt
sameiginlegt með þess-
um landnámsmönnum.
Reyndar er uppruninn
sami og ættlandið, en
okkar örlög voru önn-
ur, við snerum heim til
Íslands fullviss um að
þar biðu okkar allir
vinir og vandamenn.
Einn hafði ég þó kvatt í
hinsta sinn.
Ég kom til Íslands
föstudaginn 5. júlí,
sama dag og Ólöf Hún-
fjörð var jarðsett en
meðan á vesturförinni stóð varð mér
oft hugsað til hennar vegna þess að
ég vissi hversu veik hún var. Ólöf
var móðir æskuvinar míns, Jóns
Ólafs, en með okkur tókst hin besta
vinátta í Mosfellssveit árið 1964. Við
höfum oft rifjað upp okkar fyrstu
kynni og þykir báðum jafn undar-
legt hversu sterkum vináttuböndum
við bundumst strax frá upphafi. Þau
hafa aldrei rofnað. Við vorum tán-
ingar og sóttum í lífið í Reykjavík
um helgar en um eina slíka gisti ég
heimili Ólafar á Framnesveginum.
Hún tók mér afskaplega vel þá og
reyndar allar götur síðan. Núna
hugsa ég að hún hafi alltaf vitað
hversu miklir vinir við Jón urðum og
hafði hún sama áhuga á að sú vin-
átta héldist og við. Hún tók þátt í
sigrum okkar jafnt sem ósigrum,
skildi skapbresti okkar, gleði og
sorgir. Ólöf var vel lesin og lét sig
menningu og listir miklu varða. Hún
hafði sínar skoðanir án þess að
neyða þeim upp á nokkurn mann.
Miklu heldur þótti henni gaman að
ræða ólík viðhorf í bróðerni og af
skynsemi.
Ég var að ljúka námi um 1970
þegar ég umgekkst Ólöfu hvað
mest. Ég var þá nánast daglegur
gestur í kjallaranum á Njálsgötu hjá
Jóni og þar sat hún oft og heyrði
okkur glíma við að leysa lífsgátuna
án þess nokkurn tíma að blanda sér í
þær umræður óbeðin. Miklu heldur
varpaði hún að okkur hugmyndum
lífsreyndrar konu sem hún taldi
geta komið okkur vel. Sitt mótlæti
bar hún jafnan ein. Það var ekki
hennar háttur að bera tilfinningar
sínar á torg fyrir aðra. Enginn held
ég hafi samt skilið þær betur en Jón.
Í gegnum árin kynntist ég inni-
legum tryggðar- og vináttuböndum
móður og sonar, hún var honum stoð
og stytta þegar á reyndi og á sama
hátt reyndist hann henni í blíðu og
stríðu. Mér þótti alltaf vænt um
hversu mjög hann lét sér annt um
móður sína. Hann hafði samt aldrei
um það mörg orð enda þurfti þess
ekki, það var svo augljóst. Eins fann
ég ætíð fyrir móðurástinni, stoltinu
af syninum, frumburðinum.
Elsku vinur minn, ég veit að miss-
ir þinn er mikill. Móðir þín var þér
svo ómetanleg kjölfesta, klettur sem
aldrei haggaðist sama hversu mikið
gaf á. Hún gaf þér gott veganesti
sem dugar þér til æviloka. Öðrum
aðstandendum Ólafar votta ég inni-
lega samúð.
Jónas Þór.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans,
systkini, maka og börn, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan út-
för hans fer fram. Ætlast er til að
þessar upplýsingar komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í greinunum
sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
Veiga var langamma mín, þó ég
hafi alltaf kallað hana bara ömmu.
Amma hafði alltaf stjórn á öllu. Ég
man eftir henni þegar hún bjó uppi í
Gröf, hún sat alltaf í eldhússtólnum
og lagði kapal eða spilaði rússa.
Enginn slapp frá ömmu nema að
spila rússa. Amma átti líka alltaf
brjóstsykurs dollu sem hún bauð
GUÐVEIG
JÓNSDÓTTIR
✝ Guðveig Jóns-dóttir fæddist á
Smiðjuvöllum á
Akranesi 17. mars
1908. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 4. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jón
Jónsson, f. 29. ágúst
1880, d. 29. apríl
1969, og Guðný
Guðjónsdóttir, f. 10.
apríl 1887, d. 20.
október 1982. Eig-
inmaður Guðveigar
var Eiríkur Tómas-
son Jónsson, f. 26. febrúar 1909,
d. 18. október 2001. Saman áttu
þau þrjú börn, þau Agnesi, f. 23.
mars 1932, Jón Jóns, f. 24. jan-
úar 1934, og Sigrúnu Vilhelm-
ínu, f. 2. júlí 1944. Uppeldisdótt-
ir þeirra er Kolbrún Ríkey, f. 26.
mars 1953.
Útför Guðveigar fór fram frá
Akraneskirkju 12. júlí.
okkur úr, við fengum
alltaf tvo mola. Húsið í
Gröf er mér mjög
minnisstætt, sérstak-
lega út af öllu brakinu
í gólfinu. Á hverjum
jólum síðan ég man
eftir mér höfðum við
komið með konfekt-
kassa til hennar á dval-
arheimilið, okkur var
alltaf boðið með. Þegar
við komum í heimsókn
vorum við pabbi eins
og englar í hennar
augum. Við vorum allt-
af svo myndarlegir og
pabbi var alltaf svo unglegur, það
sagði hún þegar við heimsóttum
hana. Ég hefði viljað fá fleiri tæki-
færi til að þakka henni fyrir allar af-
mælis- og jólagjafirnar, þakka henni
að hafa verið lifandi þegar ég
fermdist og þakka henni fyrir ferm-
ingargjöfina. Ekki má gleyma nafn-
inu mínu Elis Veigar, fornafn mitt
er nafn tengdasonar hennar sem dó
sama ár og ég fæddist, og miðnafn
mitt er nafn hennar ömmu, Guð-
veigar Jónsdóttur og er það mitt
stolt að bera þau nöfn.
Meðan kistulagningin var hugsaði
ég þessi orð og velti þeim fram og
aftur: „Meðan tárin niður um vang-
ann streyma, mun ég þér aldrei
gleyma.“
Elis Veigar Ingibergsson.



  

  





  
       

   

 
!

"#
 $"
 "
 "
  %

&% 
$
   '
 & 
    
#  (  
  $($   
!"#$%&!"$ 
        &!" ''$  (
) *
 " 
 
  " 
 " 

 

)
*
+,) 

- &."/
01 ! % 
  
      # 
 +, 
2  ) 0 ) 3$  04 5 '
+$$ ) 3$  ) 30'# 
+ #4 $ 
+ $) 35 '

00') 0
1 6'. (
) *
    

 
  

  


7 





8 ' $9
01 ! % 

 
#   $   "


 +,     %2(


  %$  !"
4. 
# &!" %$ 
& 2 %
%
4.!  

 :!  $ 
 ;6'$) % !  $ 

%<# $ 
<)  3(
) *
" 
 
  " 
 "   "
 *5=

-
;14 0  0 ! 
3 0 

 ;<
   - 
$  - "
  - 


&
 . / "#
"
"
"
- 


 
01 +211
&"0$ "
  "    "(
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.