Morgunblaðið - 18.08.2002, Qupperneq 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 18. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristinn Ásgeirs-son fæddist að
Baulhúsum við Arn-
arfjörð 5. apríl 1922.
Hann lést 31. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ásgeir
Matthíasson og Guð-
björg Oktavía Krist-
jánsdóttir. Kristinn
átti átta systkini og
eru þrjú þeirra á lífi.
Hinn 10. ágúst
1947 kvæntist Krist-
inn Guðrúnu Re-
bekku Jakobsdóttur
frá Kvíum í Jökulfjörðum. Börn
þeirra eru sjö: 1) Ásgeir Matthías,
f. 12. desember 1947, maki Guð-
jóna Kristjánsdóttir. 2) Guðbjörg
Kristín, f. 20. febrúar 1949. 3) Jak-
ob, f. 9. febrúar
1950. 4) Jóna Elín, f.
19. desember 1954,
maki Guðbjartur Á.
Ólafsson. 5) Guð-
mundur, f. 4. apríl
1959, maki Guðbjörg
Benjamínsdóttir. 6)
Kristján Hörður, f.
25. september 1960,
maki Valdís Valdi-
marsdóttir. 7) Helga,
f. 3. febrúar 1962,
maki Þórarinn Viðar
Hjaltason. Barna-
börn og barnabarna-
börn Kristins og Guðrúnar eru 25.
Útför Kristins fór fram í kyrr-
þey, að ósk hins látna, frá Foss-
vogskapellu mánudaginn 12.
ágúst.
Hvenær er andlát er tímabært og
hvenær ekki er erfitt að svara, en í
mínum huga varst þú farinn að þrá að
fá hvíld frá þessu jarðneska lífi. Það
eitt er víst í þessu lífi að dauðinn kem-
ur og hann aðskilur okkur um stund,
en skilnaðurinn varir eitt augnablik í
eilífðinni, því öll göngum við sömu
leið.
Það sem af er þessu ári var búið að
vera mjög erfitt fyrir pabba og það
sem hann þurfti að ganga í gegnum
síðustu vikur og mánuði er eitthvað
sem enginn óskar sér eða á skilið. Síð-
ustu dagana fyrir andlátið naut hann
þó mjög góðrar umönnunar á Land-
spítala í Fossvogi þar sem hann and-
aðist.
Þegar ég læt hugann reika og horfi
til baka, þá flæða fram ótal minningar
sem ekki verða festar á blað. Við vor-
um nokkuð nánir á okkar hátt, enda
var það hann sem kenndi mér hin
ýmsu handverk sem mér hafa komið
að ómetanlegu gagni á göngunni í
gegnum lífið. Eitt lærði ég nokkuð
fljótt og það var að fara mínar eigin
leiðir og að muna að maður ætti að
geta gert flesta hluti sjálfur án að-
stoðar frá öðrum. Þessi vestfirska
staðfesta okkar (sem sumir kalla
þrjósku) gekk stundum nokkuð langt
og gat stundum orðið okkur báðum
nokkuð erfið og dýru verði keypt.
Vinna og aftur vinna var það sem
lífið þitt snerist um. Þegar pabbi
réðst í að kaupa vélsmiðju var það
ekki gert til að græða peninga heldur
til að hafa vinnu og geta hjálpað öðr-
um. Rekstur Smiðjunnar h.f. krafðist
þess að skrifaðir væru reikningar og
þeir rukkaðir en það var ekki hans
sterka hlið að rukka fyrir vinnu sem
hann vann og stundum gat orðið
nokkuð erfitt að fá greitt og sumir
voru bara rukkaðir einu sinni og ef
reikningurinn var ekki greiddur þá
var hann afskrifaður um næstu ára-
mót. Báðir synir mínir, þeir Kristinn
og Matthías Geir, fengu að dvelja
nokkur sumur hjá afa og ömmu á
Bíldudal og þar lærðu þeir að vinna
undir handleiðslu afa síns og ömmu.
Fyrir sumardvöl þeirra og umhyggju
fyrir þeim og við okkur Jónu fæ ég
seint fullþakkað.
Geymi þinn anda. Guð sem öllu ræður
gefi þér frið í sínu dýrðar ríki
í honum sjálfum allir verða bræður
andinn er frjáls, þó héðan burtu víki.
Þar sem um eilífð, aldrei falla tárin
ástvinir finnast, jarðlífs gróa sárin.
(N.S.)
Þinn sonur
Ásgeir M.
Það er svolítið sérkennilegt til þess
að hugsa, að afa mínum og ömmu
kynntist ég bara á sumrin, svo að það
hvílir ákaflega ljúfur blær yfir þeim
minningum. Oftast sól á Bíldudal en
það kom fyrir að rigndi. Ég kynntist
því ekki þeim hörðu vetrum sem svo
oft verða fyrir vestan. Bernskuminn-
ingin verður fyrir vikið nokkuð eins-
leit, en einstaklega sólrík og ánægju-
leg. Samband mitt við þau varð því
sérstakt. Þannig eru minningar mín-
ar tengdar afa ávallt í tengslum við
sumardvöl mína á Bíldudal. Ég hef
líklega verið níu ára þegar ég fyrst
fór að fara einn vestur. Þegar styttist
í skólaslitin og prófunum, sem í þá
daga voru í byrjun maí, lauk, var haf-
ist handa við að pakka niður. Sumarið
var greinilega á næsta leiti og heim-
sókn til ömmu og afa á Bíldudal var
yfirvofandi. Dagarnir taldir niður.
Fyrir utan það að fara í heimsókn
sumarlangt var upphafið ávallt mjög
spennandi, það að fara fljúgandi vest-
ur. Mesti spenningurinn í þeim hluta
ferðarinnar var að komast í flug með
litlu vélunum, því það þýddi einfald-
lega meiri möguleika á að sitja nær
flugmanninum eða jafnvel í aðstoðar-
flugmannssætinu.
Úti á flugvelli beið afi tilbúinn að
taka á móti nafna sínum. Ólíkt skóla-
félögum mínum sem fóru í sveit fór ég
á Bíldudal, það var ekki sveit. Afi
hafði brugðið sér frá Smiðjunni eitt
augnablik til að bruna út á völl, ók til
ömmu og síðan var hann rokinn.
Áður en ég hafði aldur til að fara að
vinna í frystihúsinu kynntist ég
vinnumynstri afa míns. Fyrstur á
fætur upp úr klukkan sex, kominn í
Smiðjuna sjö, síðan kom tíukaffið
með hafragraut og rúgbrauð með
kæfu sem amma hafði klárt. Hádeg-
ismaturinn með tilheyrandi blundi,
þögn á meðan afi lagði sig. Síðan kom
fjögurkaffið og loks kvöldmaturinn.
Eftir matinn sátu þau afi og amma
hvort í sínum stól. Iðulega náði afi
ekki að klára að horfa á veðurfrétt-
irnar í lok fréttatímans en nýtt um-
hverfishljóð var komið í stofuna. Afi
sofnaður með tilheyrandi ,,léttum
hrotum“. Og amma dottaði í sínum
stól. Á sunnudögum var eldað læri
eða hryggur í hádeginu og hlustað á
messuna í útvarpinu. Og síðan einn
bíltúr eftir hádegi, ýmist út í fjörð eða
upp á fjall. Andrúmsloftið var gjör-
ólíkt því sem maður átti að venjast úr
höfuðborginni. Á staðnum þekktu all-
ir alla, umræður snerust um afla-
brögð og fiskvinnslu.
Afi átti skektu sem við frændsystk-
inin notuðum mikið, ekki dugði að róa
alltaf bara yfir voginn þannig að á
endanum lét afi undan þrýstingi
barnanna og fékk sér utanborðsmót-
or og fór reglulega með okkur í sigl-
ingu út á lygnan fjörðinn. Síðar
breyttist þetta og rétt eins og ung-
lingur sem fær lánaðan fjölskyldubíl-
inn, fengum við sjálf lánaða skektuna.
Og allir í björgunarvesti. Þessi sjálf-
stæða sjósókn mín vakti ekki mikla
kátínu foreldra minna fyrir sunnan,
en afi hafði fulla trú á þessum uppá-
tækjum og treysti mér fullkomlega.
Þegar síðan Bílddælingar fengu tog-
ara í plássið, sem okkur krökkunum
þótti vera á við stærstu skemmti-
ferðaskip, varð það mikið sport að fá
að fara með togaranum einn túr.
Þannig fengu krakkarnir að fara sem
farþegar í viku til tíu daga á sjó. Ég
var þá tíu ára. Hvatti afi mig til að
sækja um að komast túr með togar-
anum og kynnast sjómannslífinu sem
hann þekkti sjálfur mjög vel. Það
tókst og eftir símtal frá Sigga skip-
stjóra bauðst mér að fara slíka ferð
sem farþegi og áhorfandi. Upphófust
nú miklar bollaleggingar og skipu-
lagning með afa og ömmu um það
hvernig að þessu skyldi staðið. Hvað
ætti að taka með, hvort hætta væri á
sjóveiki og hvernig veðrið skyldi nú
vera. Afi sagði að ég yrði að hringja
suður og ræða við móður mína um
þetta og fá leyfi. Ég hringdi og óskaði
eftir leyfi móður minnar til að fara á
sjó enda vissi ég að hún yrði að gefa
leyfi fyrir ferðinni. Afi vissi líka að
móðir mín var jú ekkert alltof hrifin
af þessum bátsferðum á skektunni.
Mamma sagði að það væri svo sem í
lagi en með því skilyrði að ég yrði
ávallt í björgunarvesti. Samþykkti ég
þetta og lagði á. Afa þótti þessi af-
staða móður minnar í meira lagi
skondin og hló mikið. Ég fór þennan
túr án vestisins og móður minni brá
víst nokkuð þegar hún hafði áttað sig
á því að haffærisskírteini drengsins
var ekki fyrir bátsferð á skektunni
hans afa, heldur tíu daga sjóferð á
togara þeirra Bílddælinga Sölva
Bjarnasyni. Seinna átti ég eftir að
verða háseti á togaranum og var
stundum rifjuð upp sagan um björg-
unarvestið yfir kaffibolla í eldhúsinu
hjá afa og ömmu.
Það eru vinnulúnar hendur og lík-
ami sem lagst hafa nú til hinstu hvílu.
Afi var afar ósáttur við það hvernig
fyrir honum var komið. Hann var
skýr í kollinum, en líkaminn var orð-
inn hrumur og slappur. Honum
fannst hann ekki eiga aftur snúið í
Hveragerði til ömmu, þaðan sem
hann hafði verið fluttur vegna veik-
inda til Reykjavíkur. Hann kvaddi
mig með þeim orðum nú rétt fyrir lok
júlí þegar ég var á leið í tíu daga frí
erlendis að líklega yrði hann ekki hér
þegar ég kæmi til baka. Sú varð raun-
in. Það eru þó minningarnar um afa
sem ylja okkur – þegar hann lék á als
oddi í Smiðjunni á Bíldudal, bíltúrar í
Selárdal og bátsferðirnar. Minninga-
brot sem aldrei hverfa. Við fjölskyld-
an í Sólheimum sendum ömmu í
Hveragerði okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og óskum þess að Guð og
góðar vættir styðji hana og vaki yfir
afa á Bíldual.
Kristinn Ásgeirsson.
KRISTINN
ÁSGEIRSSON









  
 !" #
$%
     

  

  

   !

"
  ##"
& ''
(

)' *'(






 
 

 



  
   
  

  
   !!
"
      # 
$         % 

! !" #$!% !
 & ' % &#

" #$!%#
! ! !
  % # % &#

& #(# )##
! ! !
& #(#  #% 
#!% % &#
 ! $$* #!+

 



 

 



   

           
    
     !"" #
$!%     &  #' 
!  !"" #
$!%  ()# !"" # *++#"   & 
,## ()# !"" #
&#- #' & .

 
 

 
  


  



 


 




 

  

  


  


 
 
  



  


 




 



 


 




  
     
 
  







  
 
  


 



 
     
! "
  

  
 



  #  $  
%$$

 & '  
  !"#$%  
%
 &##'
( )%#$%  
!(*
 &#$%   *  +" 
 ##'
 !"
 &##' *,! -' $%  
. . '*. . . )
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar