Morgunblaðið - 14.09.2002, Síða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sturlaug Re-bekka Rut Jó-
hannesdóttir Anu-
foro fæddist í
Stykkishólmi 30.
september 1956. Hún
lést á Landspítalan-
um 2. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jóhann-
es Guðjónsson versl-
unarmaður, f. 11.11.
1896, d. 8.2. 1994, og
Guðlaug Ósk Guð-
mundsdóttir húsmóð-
ir, f. 24.2. 1913, d.
15.11. 1996. Rebekka
var yngst fimm barna þeirra hjóna
en áður átti Jóhannes dótturina Ás-
dísi sem nú er látin. Elst alsystkina
var Hólmfríður, lést á 3. ári, síðan
Guðmundur Sigurður Sturla, lést á
17. ári, þá Sigurborg Þóra, búsett í
Englandi, og loks Karvel Hólm, bú-
settur í Stykkishólmi. Rebekka ólst
ritari hjá norska sendiráðinu.
Rebekka og Godson eiga þrjú
börn: Obinna Sturla Chijioke, nemi
í Menntaskólanum í Hamrahlíð, f. í
Lagos 4. ágúst 1980, Adaku Ósk
Ukachi, læknanemi við Háskóla Ís-
lands, f. í Lagos 17. júní 1982, og
yngstur er Onyemauchechukwu
Óðinn Chukwuemeka, nemi í
Menntaskólanum í Hamrahlíð, f. í
Lagos 28. júní 1986.
Í ágúst 1999 fluttist Rebekka
heim til Íslands með fjölskyldu sína
og settist að á æskuheimili sínu í
Stykkishólmi og bjó þar í eitt ár og
starfaði sem sjúkraliði við St.
Franciskusspítalanum í Stykkis-
hólmi. Í ágúst 2000 flutti fjölskyld-
an til Reykjavíkur þar sem þau
keyptu sér íbúð og Rebekka hóf
störf sem sjúkraliði á Droplaugar-
stöðum.
Rebekka verður jarðsungin frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
upp í foreldrahúsum í
Stykkishólmi. Hún
lauk landsprófi frá
Barna- og unglinga-
skólanum í Stykkis-
hólmi 1973 og stundaði
nám við Menntaskól-
ann við Tjörnina 1973–
1974. Haustið 1974
réðist hún sem heimil-
ishjálp á heimili í Eng-
landi. Hún hóf þar nám
í hjúkrun og útskrifað-
ist sem hjúkrunar-
kona. Í Englandi
kynntist hún eftirlif-
andi manni sínum,
Godson Uwawukonye Onyemauc-
hechukwu Anuforo, en hann var þá
við nám í endurskoðun og við-
skiptafræðum. Þau giftust 1. nóv-
ember 1978 í Englandi og fluttust
svo fljótlega til Nígeríu og þar
starfaði hún við hjúkrun. Síðustu 5
árin sem hún bjó í Nígeríu var hún
Bekka, eins og hún var ávallt köll-
uð í Nígeríu, kom inn í Anuforo-fjöl-
skylduna af heilum hug og hreinu
hjarta. Hún kom til Nígeríu á tíma
þegar ég var að búa mig undir að yf-
irgefa landið og halda til Bandaríkj-
anna. Hún hvatti mig óspart til þess
að stunda læknanám og jafnvel áður
en hún giftist Godson bróður mínum
var sú hvatning ómetanleg. Án tillits
til litarhafts gekk Bekka af heilum
hug inn í Anuforo-fjölskylduna og
var fullkomlega viðurkennd sem ein
af fjölskyldunni. Það gleður mig að
hún var Anuforo til dauðadags og að
ekkert fái því breytt. Hún náði aldrei
að hitta foreldra mína en nú veit ég
að foreldrar mínir, Nathaniel og
Mabel Ukachi Anuforo, munu bjóða
hana hjartanlega velkomna til sín.
Bekka var afskaplega dugleg og
naut virðingar og vinsemdar allra
sem til hennar þekktu. Tengsl henn-
ar og tryggð við Anuforo-fjölskyld-
una höfðu áhrif á marga útlendinga í
Nígeríu. Ég þori að fullyrða að gift-
ing hennar og bróður míns hafi haft
áhrif og verið fyrirmynd öðrum hvít-
um konum sem voru ástfangnar af
nígerískum mönnum. Bróðir minn
elskaði hana af öllu hjarta. Margir
nígerískir menn tóku sér hjónaband
þeirra til fyrirmyndar og var mikið
rætt um það í Lagos.
Bekka vann á mörgum sjúkrahús-
um í Lagos og átti þátt í að bjarga
fjölda mannslífa í Nígeríu. Hennar
verður sárt saknað af öllum en þó
mest af gömlu konunum í Amatta-
þorpinu. Um hver jól heimsótti hún
þorpið þar sem loftslagið var svo gott
að stundum vildi hún helst ekki snúa
til baka til Lagos. Gömlu konunum
þótti óskaplega vænt um hana.
Allir meðlimir Anuforo-fjölskyld-
unnar í Bandaríkjunum munu sakna
Rebekku. Enginn getur komið í
hennar stað. Við munum ætíð biðja
fyrir sál hennar. Ferð hennar nú er
ferð sem við þurfum öll að fara ein-
hvern tímann. Bekka hóf ekki þessa
ferð og hún mun heldur ekki ljúka
henni ein.
Hvíl í friði, Bekka, og megi Guð
vera með þér.
John Anuforo, New York.
Ég trúi því vart að ég sé að skrifa
þessi kveðjuorð til elskulegrar mág-
konu minnar heitinnar, Rebekku
Anuforo. Getur þetta verið satt? Hér
í dag, horfin á morgun. Hennar tími
var ekki kominn. Nei, ekki kominn.
Faðir hennar lifði til níræðisaldurs
og móðir hennar varð 86 ára gömul.
Hvers vegna nú? Hvers vegna? En
hver er ég lítilmáttug að draga í efa
vilja Guðs. Guð minn, þú ert skapari
alls sem er, þess sjáanlega sem og
þess ósýnilega, dauða jafnt sem lífs,
og þú einn veist best. Megi vilji þinn,
faðir, vera gjörður í lífi okkar, í Jesú
nafni, amen. En ég mun sakna Re-
bekku svo sárt.
Bekka, eins og við kölluðum hana
svo hlýlega, gekk inn í fjölskyldu
okkar með opnum og víðsýnum huga
sem snerti okkur öll, unga sem aldna,
og gerði okkur hliðholl henni frá upp-
hafi. Hún varð órjúfanlegur hluti
Anuforo-fjölskyldunnar í Ikeduru-
héraðinu, Imo-fylki, Nígeríu. Jafnvel
þótt hún væri hvít á hörund aðlag-
aðist hún einkar fljótt nígerísku sam-
félagi, sérstaklega vina- og fjöl-
skylduhópi eiginmanns síns. Hún var
virkur meðlimur í fjölda kvennasam-
taka í Nígeríu. Bekka var ung og fal-
leg, umhyggjusöm, ástrík, skynsöm,
skilningsrík, umburðarlynd, þolin-
móð og friðelskandi. Hún var trú og
trygg manni sínum og fjölskyldu til
dauðadags. Við bjuggum með henni í
Nígeríu í 21 ár án þess að nokkurn
skugga bæri á. Það segir allt um það
hve indæl Rebekka var. Bekka var
hin fullkomna afríska kona í hvítri
húð. Hún var hógvær og jarðbundin.
Bekka gat eldað nær alla afríska
rétti sem maður gat hugsað sér:
okro-, cocoyam-, melónu- og draw-
súpu, til að nefna bara nokkra dýr-
indisrétti hennar. Hún ræktaði land
eins og allar afrískar konur. Þegar
hún uppskar kassavarætur bjó hún
ætíð til „kassava-foo-foo“ fyrir fjöl-
skyldumeðlimina auk þess sem hún
bjó til lostætis „yam-foo-foo“. Hún
var framúrskarandi kokkur. Ég mun
sakna dýrindis sunnudagsmáltíða
hennar og evrópskra rétta hennar
einnig, eins og t.d. eplabökunnar og
ostakökunnar. Ég get ekki ímyndað
mér hvernig sunnudagar og jólin
verða án Bekku. Við munum öll
sakna hláturs hennar, kímnigáfu og
góðvildar. Góður Guð, sendu þinn
heilaga anda til að hugga okkur öll,
sérstaklega eftirlifandi eiginmann
Godson Anuforo og börn þeirra Ob-
inna, Ada og Onyema. Gef okkur öll-
um hugrekki og styrk til að geta af-
borið þennan missi.
Bekka var meira en mágkona mín.
Hún var alltaf tilbúin til að hlusta á
vandamál mín og gefa mér góð ráð.
Hún var skynsöm og rökrétt í nálgun
sinni á viðfangsefnum og hafði svör
við hverri spurningu og lausn á
hverjum vanda. Ég mun sakna þessa
sárt í lífi mínu héreftir að geta ekki
leitað til hennar. Eins og öll okkar
gat Bekka misst stjórn á skapi sínu,
en þegar það gerðist lét hún aldrei
reiði sína líta ljós næsta dags. Hún
var alltaf snögg til að biðjast forláts
ef hún móðgaði eða særði einhvern.
En góðvild hennar náði ekki bara til
okkar í Anuforo-fjölskyldunni. Ljúf-
mennska Bekku náði til allra þeirra
sem í kringum hana voru, eins og t.d.
til samstarfsmanna hennar í norska
sendiráðinu í Nígeríu, þar sem hún
gerði fjölmörgu fólki greiða og hjálp-
aði mörgum að fá vinnu. Samskipti
hennar við samstarfsfélaga voru ein-
stök. Jafnvel þótt Bekka vinni þar
ekki lengur sýna allir starfsmenn
sendiráðsins samstundis greiðvikni
og hjálpsemi þegar fólk er kynnt sem
skyldmenni hennar. Það eru slík spor
sem Bekka skilur eftir sig hér á jörð-
inni: spor ástar og samhljóms. Góðir
eiginleikar hennar eru of margir til
að telja upp. Ég bið þess einfaldlega
að Guð líti á Rebekku á himnum eins
og við fjölskyldumeðlimir hennar
gerðum hér á jörðu, og taki henni
fagnandi í konungsdæmi sínu.
Eiginmaður minn og ég höfðum
hlakkað til að bjóðu Bekku og fjöl-
skyldunni til New York í sumar, og
við höfðum vonast til að heimsækja
þau á Íslandi næsta sumar. En
krabbamein tók völdin og heilsa
Bekku versnaði stöðugt. Draumar
okkar gátu ekki ræst.
Adieu Bekka! Adieu vinkona mín!
Adieu mágkona! Megi blíð og við-
kvæm sála þín njóta hvíldar hjá
Drottni, amen. Augu mín eru full af
tárum, ég get ekki skrifað meir. Guð
veri með þér þar til við hittumst á ný
og þurfum aldrei aftur að kveðjast.
Þín mágkona,
Gift Nkechi Ndukwu,
New York.
Í dag kveðjum við hinstu kveðju
okkar ástkæru frænku, sem lést
langt um aldur fram. Elsku Rebekka,
við þökkum þér samfylgdina.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Hjartans samúðarkveðjur sendum
við Godson, Obinna, Ósk, Óðni, Sig-
urborgu, Karvel, Guffí, Kjartani og
öðrum aðstandendum.
Guð blessi ykkur og styrki í sorg
ykkar.
Vilborg og Ingibjörg.
Andlát Rebekku Anuforo, eigin-
konu forseta okkar, Hr. Godson, var
mikið áfall fyrir okkur í Félagi Níg-
eríumanna á Íslandi.
Hún fæddist 30. september 1956 í
heimabæ sínum, Stykkishólmi. Hún
giftist eiginmanni sínum í nóvember
1978. Ásamt þremur börnum sínum
fluttu þau hjónin til Nígeríu eftir að
hún lauk hjúkrunarfræði í London.
Fjölskyldan flutti að lokum til Ís-
lands 1999.
Frú Anuforo var mjög virt af afr-
ísku fólki á Íslandi, hún var ein af
stofnendum Félags Nígeríumanna á
Íslandi. Hugmyndir hennar og góður
styrkur hennar til þess að sjá Níger-
íumenn á Íslandi undir einu þaki varð
til þess að stofnað var Félag Níger-
íumanna á Íslandi, sem mun halda
hennar skoðunum og markmiðum.
Frú Anuforo var móðir okkar allra
og hafði sýnt okkur gott fordæmi af
afrískum siðum fram á síðasta dag
sinn á þessari jörð.
Hún hélt fyrir okkur Nígeríu-
menn, og aðra gesti, veislu á síðasta
þjóðhátíðardegi okkar og vorum við í
sameiningu að ákveða og hlakka til
að halda ennþá flottari veislu á næsta
þjóðhátíðardegi okkar, þangað til
kaldur veruleikinn tók hana frá okk-
ur.
Það er okkur þó huggun að þú sért
með Drottni í dýrð hans og þú munt
alltaf eiga stað í hjarta okkar.
Við biðjum fyrir því að Drottinn al-
máttugur veiti fjölskyldu hennar von
og styrk til að lifa við þennan óbæt-
anlega missi.
Megir þú hvíla í fullkomnum friði,
okkar kæra Rebekka!
Félag Nígeríumanna á Íslandi.
Það er erfitt að horfa á eftir
samferðafólki gegnum lífið tekið
burtu í blóma lífsins frá eiginmanni
og börnum og maður sér ekki til-
ganginn.
Rebekku hef ég þekkt frá því að ég
var smástrákur og minnist ég heim-
sókna með foreldrum mínum til
hennar og fjölskyldu í Hólminn og
eins er hún kom með Laugu frænku á
Grettisgötuna.
Ég kynntist henni fyrst fyrir al-
vöru þegar hún kom í bæinn til að
fara í menntaskóla og leigði sér her-
bergi úti í bæ, en kom alltaf í heim-
sókn um helgar í Hjaltabakkann. Þá
var iðulega glatt á hjalla því Rebekka
hafði ætíð í farteskinu nýjar hljóm-
plötur sem við hlustuðum heilmikið á
og hún var líka óþreytandi að spila
við okkur, litlu frændurna.
Eftir þennan tíma í menntaskól-
anum lágu leiðir okkar ekki oft sam-
an, enda bjó hún lengi erlendis, bæði
í Englandi og lengst af í Nígeríu, en í
þau fáu skipti sem hún kom til Ís-
lands með fjölskyldu sína hittumst
við alltaf á heimili móður minnar.
Rebekka var ekki stórorð kona og
hafði góða nærveru svo gott var að
umgangast hana.
Eftir að hún flutti heim með fjöl-
skylduna voru samverustundirnar
ekki margar en ánægjulegar.Við
Anna Sigga þökkum Rebekku sam-
fylgdina og sendum fjölskyldu henn-
ar okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og biðjum algóðan Guð að leiða
ykkur og hugga í ykkar miklu sorg.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Geir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég bið algóðan Guð að styrkja fjöl-
skyldu hennar og ættingja á þessari
sorgar- og saknaðarstund.
Þín vinkona
Sigríður Haraldsdóttir.
STURLAUG REBEKKA RUT
JÓHANNESDÓTTIR ANUFORO
Ég var lítil stelpa í
heimsókn hjá ömmu og
afa á Sólvallagötunni,
eins og svo oft á þeim
árum, þegar einhver
þreif upp útidyrahurðina, skundaði
inn á bað og stillti sér upp fyrir
framan spegilinn. Hver var nú þetta
eiginlega? Stuttu seinna barst ómur
af söng út um skráargatið, og tón-
arnir flóðu út um allt hús. Falleg
söngröddin renndi gegnum óperu-
aríur, hverja á fætur annarri. Ó,
þetta er bara hann Maggi frændi, að
æfa sig fyrir frumsýningu. Hann fór
með aðalhlutverkið í flestum óperu-
uppfærslum á þessum tíma og hon-
✝ Magnús Jónssonóperusöngvari
fæddist í Reykjavík
31. maí 1928. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
mánudaginn 26.
ágúst síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Bústaða-
kirkju 6. september.
um fannst gott að
renna yfir aríurnar í
friði á æskuheimilinu
rétt fyrir frumsýningu.
Tenórinn þandi rödd-
ina og tónarnir fylltu
út í öll skot í húsinu,
íbúunum til mestu
ánægju. Á þessum ár-
um voru ferðirnar í
Gamla bíó ófáar með
mömmu, ömmu og afa
til að sjá og hlusta á
Magga frænda og það
var alltaf jafn gaman.
Það var ekki amalegt
fyrir litla stelpu að eiga
svona frænda.
Magnús eignaðist tvö börn, Svaf-
ar og Sigrúnu (Boggu), með Guð-
rúnu eiginkonu sinni. Við Bogga
höfum alltaf verið mjög nánar og er-
um bestu vinkonur. Ég var því oft á
heimili þeirra í æsku og minning-
arnar eru margar. Eitt sinn var ég
með Boggu og Svafari í ævintýra-
ferð á fleka á tjörninni úti á Sel-
tjarnarnesi. Áður en við vissum af
var flekinn kominn út á miðja tjörn
og litlu frænkurnar voru skelfingu
lostnar. Þá voru nú góð ráð dýr.
Birtist ekki Maggi frændi á bakk-
anum á hárréttu augnabliki. Óð út í
miðja tjörn og bar okkur í land í
fanginu og ævintýrinu lauk vel.
Mörgum árum seinna þegar ég
gifti mig báðum við að sjálfsögðu
Magga að syngja og það gerði hann
fyrir okkur með glæsibrag. Brúð-
hjónin og kirkjugestir fengu gæsa-
húð af hrifningu þegar fallegur og
kraftmikill söngurinn fyllti kirkjuna.
Nýlega leiddi Magnús sína eigin
dóttur inn kirkjugólfið og ég veit að
fyrir Boggu frænku mína er það
ómetanlegt að hafa haft sinn elsku
pabba hjá sér á þeirri stundu svo
stuttu áður en yfir lauk og mikið
held ég nú að Maggi frændi hafi ver-
ið ánægður og stoltur.
Magnús var alveg yndislegur
maður, ákveðnar manneskjur gera
heiminn betri og hann var sannar-
lega í þeim flokki. Elsku Guðrún,
Bogga og Svafar, hugurinn er hjá
ykkur núna þegar við kveðjum
Magga. Á þessari stundu eru minn-
ingarnar sárar en brátt munu þær
tilfinningar víkja fyrir hjartahlýj-
andi endurminningum. Elsku Maggi
það var frábært að þekkja þig, við
munum sakna þín.
Agnes Garðarsdóttir,
frænka í Seattle.
MAGNÚS
JÓNSSON