Morgunblaðið - 14.09.2002, Qupperneq 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðmundur M.Ólafsson fæddist
í Bolungarvík 26. júlí
1913. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 6. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ólafur Ólafsson, sjó-
maður í Bolungar-
vík, f. 1874, d 1961,
og kona hans Jó-
hanna Sigríður
Kristjánsdóttir hús-
móðir, f. 1875, d.
1934. Guðmundur
átti fimm bræður,
sem allir eru látnir. Þeir voru Al-
bert Svedenborg, f. 1899, Hafliði
Kristján, f. 1904, Ingólfur, f. 1908,
Guðmundur Ebenezer, f. 1910, og
Kjartan, f. 1917.
Hinn 24. desember 1942 kvænt-
ist Guðmundur Láru Veturliða-
dóttur, f. 26. mars 1921, d. 14.
febrúar 1991. Foreldrar hennar
voru Veturliði Guðbjartsson, sjó-
Lára Huld. 5) Sverrir, f. 16. desem-
ber 1947, bankastarfsmaður í
Reykjavík, maki Amalía Pálsdótt-
ir, deildarstjóri á leikskóla. Þeirra
börn eru: Guðrún, Lára, Páll,
Dagný og Ólafur. 6) Ólafur, f. 1.
nóvember 1952, tónlistarmaður og
kennari á Ísafirði, d. 26. septem-
ber 1986, maki Katrín Fjeldsted
Jónsdóttir skrifstofumaður. Dæt-
ur þeirra eru: Arna og Ragnhild-
ur. 7) Lára Kristín, f. 26. febrúar
1958, sjúkraliði á Akranesi, d. 5.
desember 1998, maki Frímann
Jónsson vélstjóri. Þeirra börn eru:
Jón, Fanney og Erna.
Guðmundur lærði matreiðslu
hjá Kristínu Dalsteð í Reykjavík
og vann við matreiðslustörf og
matvælaiðnað lengst af ævinni.
Guðmundur var matsveinn á
togaranum Arinbirni hersi þegar
árásin var gerð á hann fyrir jólin
1940. Guðmundur var lengi starfs-
maður hf. Djúpbátsins á Ísafirði,
sem matsveinn á ms. Fagranesi, en
síðustu starfsárin vann hann við
mötuneyti Menntaskólans á Ísa-
firði og síðan hjá kjötvinnslu Norð-
urtangans.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
maður og síðar verk-
stjóri á Ísafirði, og
kona hans Guðrún
Halldórsdóttir hús-
móðir. Guðmundur og
Lára eignuðust sjö
börn. Þau eru: 1) Jó-
hann, f. 9. júní 1942,
verkamaður á Ísa-
firði. Sonur hans er
Jón Ólafur. 2) Guðrún,
f. 24. desember 1943,
starfsmaður á þjón-
ustudeild aldraðra
Ísafirði, maki Hjalti
M. Hjaltason hafnar-
vörður. Þeirra börn
eru: Guðmundur, Árni, Málfríður
og Stella. 3) Sigurlína, f. 19. júlí
1945, læknaritari á Akranesi, maki
Kristófer Bjarnason skipstjóri.
Þeirra börn eru: Guðrún, Jóhanna,
Bjarni og Bylgja. 4) Salóme, f. 17.
september 1946, starfsmaður á
sjúkradagdeild í Reykjavík, maki
Guðjón Bergþórsson skipstjóri,
sem nú er látinn. Dóttir þeirra er
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar, angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
( H. Hálfd.)
Elsku pabbi. Þá er komið að
kveðjustund. Síðustu vikur voru þér
erfiðar, fram að því varstu heilsu-
hraustur.
Minningarnar streyma fram og
kemur margt upp í hugann. Það kom
sér vel hversu góður kokkur þú varst,
þegar þú þurftir að hugsa um þig
sjálfur eftir að mamma lést. Ég minn-
ist jólakökunnar góðu og rúgbrauðs-
ins, hversu oft við nutum góðs af því.
Gleðistundirnar voru margar þeg-
ar þið mamma sunguð saman og við
systkinin tókum undir.
Níu ára gömul fór ég í sveit inn í
Djúp. Farið var með djúpbátnum
Fagranesi, þar sem þú varst kokkur.
Þá var róið á árabát frá Fagranesinu
í land og þótti þér þetta hættuleg ferð
fyrir litlu stúlkuna þína og stóðst á
dekkinu og fylgdist vel með þar til
árabáturinn var kominn í land.
Oft beið ég í fjörunni þegar „farið
var á bátinn“, eins og það var kallað,
með mjólkina. Þá átti ég von á pakka í
brúsa kokksins, þegar hann kom til
baka, en þú keyptir mjólk af Kjartani
bónda, sem ég var í sveit hjá. Oftast
var í pakkanum eitthvert góðgæti.
Þið mamma vissuð að mig langaði
til að eignast gítar. Þá var til siðs að
læra að spila á gítar hjá Hjálpræð-
ishernum. Þegar ég var tíu ára rætt-
ist sú ósk. Þið keyptuð handa mér gít-
ar í Reykjavík.
Gítarinn hefur veitt mér ómælda
gleði gegnum árin. Þú varst börnum
mínum góður afi og áttu þau margar
gleðistundir hjá ykkur ömmu, við
leiki og spil.
Seinna bættust langafabörnin í
hópinn. Þá var glatt á hjalla í jólaboð-
unum, þegar við hittumst öll heima
hjá ykkur.
Þú varst fæddur og uppalinn í Bol-
ungarvík og var „Víkin“ þér alltaf
kær og minntist þú á góðar minning-
ar þaðan.
Það hefur verið þér þungbært þeg-
ar móðir þín fórst á sviplegan hátt, en
þið voruð samferða á m/b Tóta, sem
hvolfdi við Edinborgarbryggju á Ísa-
firði 1934, en þú bjargaðist naumlega.
En áföllin voru fleiri í lífi þínu, Óli
bróðir lést árið 1986, mamma 1991,
tengdasonur þinn Jonni 1994 og syst-
ir okkar Lára Kristín 1998. Þú stóðst
þig eins og hetja. Í dag gleðst ég yfir
því að hafa getað aðstoðað þig á erf-
iðum stundum.
Elsku pabbi, ég veit að þú hefur
fengið góða heimkomu, þau hafa öll
tekið á móti þér. Við Hjalti og börnin
þökkum fyrir allt og biðjum góðan
guð og englana að geyma þig.
Innilegar þakkir til lækna og
starfsfólks Fjórðungssjúkrahússins á
Ísafirði.
Blessuð von, í brjósti mínu
bú þú meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þínu
ljómann dýrðar bak við hel.
(H. Hálfd.)
Þín dóttir
Guðrún.
Mig langar til að minnast móður-
afa míns, Guðmundar M. Ólafssonar,
með nokkrum orðum.
Eftir veikindi undanfarnar vikur,
hefur hann nú kvatt þennan heim.
Við vissum að hverju stefndi, en
vissulega er alltaf sárt að kveðja þá
sem eru okkur kærir.
Mínar minningar um afa eru allar
góðar. Fyrsta heimsóknin mín til afa
og ömmu á Ísafirði, var þegar afi hélt
mér undir skírn á 55 ára afmælisdag-
inn sinn í Fjarðarstræti 7 og heim-
sóknirnar áttu eftir að verða miklu
fleiri.
Það var fastur liður hjá okkur að
fara vestur til afa og ömmu og alltaf
viss ævintýraljómi yfir þeim ferðum.
Þegar ég var krakki, fannst mér allt
svo spennandi og skemmtilegt fyrir
vestan.
Auðvitað hefur það fyrst of fremst
verið það ástúðlega og lifandi and-
rúmsloft sem ríkti á heimili afa og
ömmu, sem gerði þessar ferðir svo
sérstakar.
Þegar ég varð eldri, fór ég svo að
fara ein vestur með flugvél til þeirra
og eru þær ferðir mér ógleymanlegar
í dag. Að sama skapi var beðið með
eftirvæntingu, þegar von var á ömmu
og afa suður.
Afi var mjög fróður maður og hafði
einstaklega gott minni. Hann hafði
gaman af því, að segja frá liðnum tím-
um og atburðum. Frásagnargáfan
var svo mikil og lifandi, að hann gat
haldið manni hugföngnum með slík-
um sögum. Hann hafði líka ríka
kímnigáfu og sá oft spaugilegu hlið-
arnar á hlutunum.
Afi gaf sér tíma til að ræða við okk-
ur barnabörnin. Hann kenndi mér á
klukku, hann kenndi mér manngang-
inn og ýmislegt fleira.
Þegar amma lést fyrir 11 árum,
hélt afi áfram sitt heimili í Fjarðar-
stræti 6, þar sem þau höfðu búið frá
1975. Þar bjó hann einn með miklum
myndarskap, allt þar til hann lagðist
inn á sjúkrahúsið á Ísafirði nú í sum-
ar.
Ég vil þakka fyrir allt það sem afi
hefur verið mér í gegnum tíðina og
bið Guð að geyma minningu hans.
Lára Huld Guðjónsdóttir.
Mig langar að skrifa nokkur orð
um hann afa minn, Guðmund M.
Ólafsson eða Mumma afa, eins og við
kölluðum hann.
Mér finnst tómlegt eftir að afi dó
vegna þess að hann var svo stór þátt-
ur í mínu lífi, hvort sem var að kíkja í
heimsókn til hans, versla fyrir hann
eða ef hann vantaði eitthvað annað þá
fannst mér alveg sjálfsagt að snúast
fyrir hann.
Mig langar að minnast ferðanna
sem við systurnar fórum með Fagra-
nesinu þegar hann og amma voru
kokkar þar eða að kíkja til ömmu og
afa í mötuneyti Menntaskólans á Ísa-
firði þegar þau sáu um það og alltaf
var tekið vel á móti okkur.
Eftir að amma dó átti afi alltaf kon-
fekt eða eitthvert annað góðgæti til
að bjóða okkur þegar við litum inn og
hafði hann gaman af því þegar spjall-
að var um gömlu góðu dagana.
Þegar afi lá á sjúkrahúsinu langaði
hann að fara með okkur Magnúsi í
bíltúr til Bolungarvíkur á sínar æsku-
slóðir en því miður hafði hann ekki
heilsu í það.
Nú er afi komin til ömmu, Óla,
Láru Kristínar og Jonna. Magnús,
Hjalti Már, Ingibjörg Elín, Teitur og
ég biðjum að heilsa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku afi, Guð blessi þig.
Þín
Málfríður Hjaltadóttir (Didda).
Elsku Mummi afi minn. Þú hefur
kvatt í hinsta sinn. Það var á föstu-
dagsmorguninn sl. sem Didda systir
mín hringdi í mig og færði mér þá
sorgarfregn að þú hefðir kvatt okkur.
Ég fylltist um leið söknuði og vissi að
það hefði bara verið spurning um
tíma. En það var sárt að geta ekki
verið hjá þér og kvatt þig, elsku afi
minn. Ég er mjög þakklátur Guði fyr-
ir að leyfa mér að eyða þessum fáu
stundum sem ég átti með þér í sumar,
einnig þeim ófáu, er ég bjó á Ísafirði.
Það var alltaf gaman að koma í Fjarð-
arstræti 7 til þín og Láru ömmu, allt-
af glatt á hjalla. Síðan fluttuð þið ykk-
ur yfir í Fjarðarstræti 6. Alltaf var
jafngott að koma í heimsókn til ykk-
ar. Afi, þú varst mikill skákunnandi
og hafði ég mikið gaman af, er við
tveir sátum saman að tafli. Íslenska
glíman var einnig í miklu uppáhaldi
hjá þér og horfðum við stundum sam-
an á hana í sjónvarpinu. Öðru hverju
tókum við litla æfingu í glímu og var
það yfirleitt hælkrókurinn sem felldi
mig, enda hann í miklu uppáhaldi hjá
þér.
Elsku Mummi afi minn, þú varst
góður vinur og ég kveð þig með mikl-
um söknuði, þín verður sárt saknað.
Minningin um þig verður ávallt í
hjarta mínu. Bless, afi minn. Guð
geymi þig.
Þinn dóttursonur
Árni Brynjólfur Hjaltason.
Elsku afi, ég sakna þín mikið. Það
er skrítið að geta ekki farið að heim-
sækja þig og sagt þér fréttir af lífinu í
skólanum.
Alltaf hlustaðir þú á mig þegar ég
hafði eitthvað að segja, einnig laum-
aðir þú að mér góðgæti annað slagið
og það var annaðhvort brjóstsykur
eða konfekt sem þú áttir uppi í skáp.
Þú fylgdist með af áhuga þegar ég
var að keppa á skíðum og beiðst
spenntur eftir því hvernig mér hefði
gengið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku afi, Guð geymi þig.
Þín
Ingibjörg Elín.
GUÐMUNDUR
MARKÚS ÓLAFSSON
✝ Guðrún Stein-grímsdóttir,
Grashaga 22, Sel-
fossi, var fædd í
Vestmannaeyjum 6.
ágúst 1969. Hún lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 7. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Stein-
grímur Arnar, flug-
vallarstjóri á Vest-
mannaeyjaflugvelli,
f. 19. júlí 1930, d. 20.
maí 1980, sonur Jó-
hönnu Pétursdóttur
úr Fljótum í Skaga-
firði, og Eygló Einarsdóttir hús-
Guðbjörgu Sigurgeirsdóttur, og
Gunnar vélfræðingur í Reykjavík,
f. 6. júní 1960.
Árið 1996 hóf Guðrún sambúð
með Haraldi Snorrasyni skip-
stjóra, f. 12. jan. 1969. Dóttir
þeirra er Þuríður Eygló, f. 14. jan.
2002. Sonur Guðrúnar og Ómars
Eðvaldssonar er Gunnar Már, f.
26. maí 1990, og sonur hennar og
Ragnars Þórs Gunnarssonar er
Arnar Jóhann, f. 25. júlí 1993.
Eftir lát foreldra sinna var
Guðrún fyrst hjá Pétri bróður sín-
um í fimm ár og síðan til heimilis
hjá Gunnari bróður sínum í þrjú
ár.
Guðrún vann ýmis störf í Vest-
mannaeyjum, aðallega í fisk-
vinnslu, fram til 1992. Hún fluttist
með sambýlismanni sínum á Sel-
foss í ársbyrjun 2001.
Útför hennar fór fram frá Sel-
fosskirkju 13. júlí.
móðir, f. í Vest-
mannaeyjum 19. sept.
1927, d. 12. júní 1983,
dóttir Einars Ingvars-
sonar frá Hellnahóli
undir Eyjafjöllum og
Guðrúnar Eyjólfs-
dóttur, konu hans, frá
Syðstu-Grund í sömu
sveit. Bræður Guð-
rúnar eru Einar flug-
umferðarstjóri í Vest-
mannaeyjum, f. 22.
des 1951, kvæntur
Guðnýju Óskarsdótt-
ur, Pétur lögreglu-
maður í Vestmanna-
eyjum, f. 14. jan. 1957, kvæntur
Líf Guðrúnar var ekki alltaf
dans á rósum. Hún átti mjög góða
foreldra, en naut þeirra ekki lengi.
Fjölskyldan varð fyrir miklu áfalli
20. maí 1980 þegar Steingrímur
lést, 49 ára að aldri. Þá var Guðrún
aðeins tíu ára gömul. Og þremur
árum síðar, 12. júní 1983, lést
Eygló, móðir hennar, 55 ára. Þetta
gerðist skömmu eftir að Guðrún
fermdist. Eins og nærri má geta
var þetta mikið áfall fyrir systk-
inin, ekki hvað síst fyrir Guðrúnu
sem var svo ung að árum. Eftir lát
móður sinnar fór Guðrún til Péturs
bróður síns og bjó hjá honum í sex
ár en síðan var hún til heimilis hjá
Gunnari bróður sínum í þrjú ár.
Árið 1990 eignaðist Guðrún sitt
fyrsta barn, Gunnar Má, og þrem-
ur árum seinna eignaðist hún ann-
an dreng, Arnar Jóhann. Hún bjó
lengst af ein með drengjunum sín-
um og bjó þeim fallegt og snyrti-
legt heimili þar sem hún vildi hafa
allt í röð og reglu.
Um tvítugt fór Guðrún að finna
fyrir veikindum og árið 1992
greindist hún með MS-sjúkdóm.
Þetta var enn eitt áfallið fyrir hana
og fjölskylduna. En með hjálp
bræðra sinna, vina og ekki hvað
síst fyrir dugnað hennar sjálfrar
gekk þetta upp hjá henni. Hún
sýndi og sannaði, þrátt fyrir þessa
erfiðleika, að hún var hörkudugleg,
ósérhlífin og vissi að hverju hún
vildi stefna. Það var á þessu tíma-
bili sem við hjónin kynntumst Guð-
rúnu og strákunum hennar betur.
Þá fór ég að vinna við heimilishjálp
hjá henni í Vestmannaeyjum og
síðar vorum við stuðningsforeldrar
á árunum 1994-1997. Ég á góðar
minningar frá þessum árum þegar
ég var hjá Guðrúnu. Hún var alltaf
búin að hita kaffi þegar ég kom og
vildi að ég settist niður í smáspjall
áður en ég byrjaði að vinna. Það
var gaman að tala við hana, hún
var ákveðin og hafði ákveðnar
skoðanir á hlutunum, gat verið föst
fyrir ef því var að skipta. Hún var
líka góð við þá sem áttu í erf-
iðleikum og tryggur vinur vina
sinna. Á þessum árum þurfti hún á
heimilishjálp að halda vegna sjúk-
dómsins sem ágerðist með hverju
árinu. En með nýjum lyfjum fékk
hún nokkra bót á sjúkdómnum og
að hennar sögn hafði hann gengið
eitthvað til baka.
Árið 1996 kynntist Guðrún Har-
aldi Snorrasyni stýrimanni. Þá
hófst örugglega eitt af bestu tíma-
bilum í ævi hennar. Mér er minn-
isstætt þegar þau Halli og Guðrún
höfðu verið saman í nokkra mán-
uði, en þau höfðu kynnst á þjóðhá-
tíð, og hún kom í heimsókn til okk-
ar, að ég spurði hana hvernig
gengi í ástarmálunum? Hún ljóm-
aði öll og sagði að það gengi vel, og
bætti svo við að hún hefði bara
ekki trúað að til væru svona góðir
menn eins og Halli. Enda held ég
að hann hafi reynst bæði Guðrúnu
og strákunum mjög vel og verið
þeim bæði stoð og stytta í erf-
iðleikum þeirra. Þau bjuggu fyrst
saman í Vestmannaeyjum í íbúð
Guðrúnar en í janúar árið 2001
fluttust þau á Selfoss. Guðrún var
svolítinn tíma að aðlagast tilver-
unni á Selfossi, hefur eflaust sakn-
að vina og kunningja í Vestmanna-
eyjum, en þetta átti eftir að
breytast þegar Guðrún fór að
kynnast fólkinu þar, ekki hvað síst
tengdaforeldrum sínum, þeim
Snorra J. Ólafssyni og konu hans,
Þuríði Haraldsdóttur. Þau reynd-
ust henni og drengjunum ákaflega
vel. Halli og Guðrún keyptu sér
hús á Selfossi og bjuggu þar ásamt
strákunum og litlu dótturinni, Þur-
íði Eygló Haraldsdóttur, sem
fæddist 14. janúar sl. Því miður
naut hún móður sinnar ekki lengi.
Ekki flaug okkur hjónum í hug,
þegar við heimsóttum Guðrúnu,
Harald, strákana og litlu dótturina
á heimili þeirra í maí s.l., að þetta
væri í síðasta sinn sem við sæjum
Guðrúnu. Á þessum tíma voru hún
og Halli svo hress og ánægð með
lífið og tilveruna, framtíðin björt
og allt virtist ganga upp. En margt
fer öðruvísi en ætlað er.
Við teljum það mikla gæfu að
hafa kynnst og þekkt Guðrúnu. Við
vottum Haraldi, Gunnari Má,
Arnari Jóhanni, Þuríði Eygló litlu
og fjölskyldum þeirra innilega
samúð. Blessuð sé minning hennar.
Kolbrún Ósk Óskarsdóttir
og fjölskylda.
GUÐRÚN STEIN-
GRÍMSDÓTTIR