Morgunblaðið - 14.09.2002, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 2002 51
✝ Annie Wintherhalter SchweitzHelgason fæddist í Kaup-
mannahöfn 13. janúar 1929. Hún
andaðist á Landspítalanum 1. sept-
ember síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru Anker W. Schweitz og
Ellen Margrete Schweitz (f. Han-
sen), fædd í Skodsborg á Sjálandi,
sem er við Eyrarsund. Ellen rak
verslun í Skodsborg árum saman.
Ellen og Anker slitu samvistir. An-
nie átti eina systur, Inger, sem býr
á Íslandi, gift Ágústi Gíslasyni.
hún nám á hárgreiðslustofu Olgu
Hansen í Skodsborg og að loknu
námi vann hún á hárgreiðslu- og
rakarastofu Pauls Pedersen í Ved-
bæk, sem er næsti bær við Skods-
borg. Annie kom til Íslands að
heimsækja systur sína 1951 og hef-
ur verið hér síðan. Annie starf-
rækti hárgreiðslustofu á heimili
sínu alla tíð þangað til síðustu árin,
er heilsu hennar tók að hraka.
Útför Annie fór fram í kyrrþey
að ósk hennar.
Annie giftist 1955 Þorsteini R.
Helgasyni, f. 5. apríl 1925 í Borg-
arnesi. Þeirra börn eru: 1) Helgi,
kvæntur Mariu B. Wendel, þeirra
börn eru Friðrik og Christian. 2)
Jakob, kvæntur Erlu Ruth Harð-
ardóttur, þeirra börn eru Elvar,
Ívar, Alex og Ísold. 3) Þorsteinn,
kvæntur Tove Elíasson, þeirra
barn er Jakob. Fyrir átti Þorsteinn
Lindu Björk.
Annie sótti skóla í Nærum, u.þ.b.
sjö km frá Skodsborg. 15 ára hóf
Mér er efst í huga þegar ég kveð
hana vinkonu mína, Annie Schweitz
Helgason, þakklæti en einnig sökn-
uður. Þakklæti fyrir vináttu sem
aldrei bar skugga á og söknuður yfir
því að eiga ekki eftir að heyra rödd
hennar í símanum segja „hallo elsk-
ling, hvernig hefur þú það?“ eða
gamla góða ávarpið: „er det fruen i
huset?“
Annie var fædd og uppalin í Dan-
mörku en fluttist ung stúlka til Ís-
lands og þar voru örlög hennar ráðin
þegar hún hitti ungan og glæsilegan
mann, Þorstein R. Helgason. Þau
voru glæsilegt par. Margt hefur á
daga þeirri drifið en ástin og um-
hyggjan fyrir hvort öðru og fjöl-
skyldunni hafa alla tíð verið rauði
þráðurinn í lífi þeirra. Þrjá syni eign-
uðust þau, Helga, Jakob og Þorstein,
síðan komu tengdadæturnar og
barnabörnin sem Annie elskaði um-
fram allt annað. Hún var heldur eng-
in venjuleg amma. Hún var líka vin-
ur þeirra.
Ég kynntist Annie í gegnum
Karlakórinn Fóstbræður og þó að-
allega 14 Fóstbræður, sem Magnús
Ingimarsson, eiginmaður minn,
stjórnaði og útsetti fyrir og Þor-
steinn R. Helgason var forystumað-
ur þeirra. Þorsteinn og Magnús
höfðu kynnst haustið 1963 þegar 14
Fóstbræður litu dagsins ljós. En vin-
átta okkar fjögurra hófst fyrir alvöru
þegar við urðum nágrannar á Hjarð-
arhaga „på nitten og enogtyve“ eins
og Annie sagði. Það var fyrir hennar
tilstilli að við Magnús fundum íbúð-
ina „på nr. enogtyve“.
Margt var brallað á þessum árum,
samvera með stórum hópi 14 Fóst-
bræðra og þeirra mökum. Leikhús-
ferðir, matarboð, sumarbústaðaferð-
ir og margt fleira. En árin 17 á
Hjarðarhaganum eru samt efst í
huga. Þar kynntust fjölskyldurnar,
þar var hið daglega líf.
Við hátíðlega athöfn á nr. 21
kynntum við meira að segja kettina
okkar, þau Jósefínu og Napólen,
kölluð Fine og Polli, hvorn fyrir öðr-
um. Ekki tókst sú vinátta þeirra í
millum sem við vonuðumst til. En við
létum það ekki spilla fyrir okkur.
Ákváðum að grilla, prufukeyra nýtt
kolagrill sem við Magnús vorum búin
að festa kaup á. Í gestabókinni frá
þessu kvöldi stendur „Takk for mad
og rög!“ Næsti kvöldverður var hjá
Annie og Steina. Annie taldi það
öruggara að sinni! Við létum hins
vegar grillið eiga sig eftir þetta og
héldum okkur við eldhúsið nágrönn-
unum á nr. 19 til mikils léttis.
Boðin á nr. 19 voru ógleymanleg
öllum sem þau sátu. Ekkert til spar-
að í mat og drykk og þau bæði höfð-
ingjar og yndislega skemmtileg heim
að sækja. Annie og Steini héldu inn á
milli „frukostboð på dansk måde“.
Þau voru stórkostlega skemmtileg.
Hófust með pomp og pragt kl. 13 á
laugardegi, en ég ætla ekki að tíunda
hér sérstaklega hvenær þeim lauk.
Annie var hárgreiðslukona alla
sína starfsævi og þekkt sem slík, sér-
staklega í Vesturbænum þar sem
hún greiddi eldri konum. Fyrir utan
að taka kúnna heim, þá hafði hún að-
stöðu í Safnaðarheimili Neskirkju og
fyrir kom að hún fór út á Grund til
aðstoðar þar. Einnig fór hún í heima-
hús ef sú sem greiða þurfti átti erfitt
með að fara úr húsi.
Fyrr á árum, þegar félagar í
Karlakórnum Fóstbræðrum fóru að
safna fyrir sínu eigin húsnæði, var
Annie, ásamt öðrum Fóstbræðra-
konum, fremst meðal jafningja í því
að styðja við bakið á þeim í fjáröflun
til húsnæðisins. Þá sögu alla ætla ég
að aðrir, mér kunnugri þeim málum,
segi í hennar minningu.
En fyrst og fremst var Annie hús-
móðir, eiginkona og móðir, enda
elskuðu þeir hana allir út af lífinu
karlmennirnir hennar fjórir á heim-
ilinu. Hún var líka besta vinkona
þeirra.
Annie var stórbrotinn persónu-
leiki. Það gustaði af henni. Afskap-
lega hreinskilin og heiðarleg. Sagði
sína meiningu vafningalaust. Kom til
dyranna eins og hún var klædd.
Skammaðist þegar það átti við, en lá
ekki á hóli þegar henni fannst
ástæða til þess. Ein sú alhressileg-
asta manneskja sem ég hef kynnst.
Hláturmild og skemmtileg. Hún var
með stórt hjarta. Það fór ekki fram
hjá neinum sem virkilega þekktu
hana. Ég á henni óskaplega mikið að
þakka í gegnum öll okkar ár. Hún
var sannkallað tryggðatröll og fáir
mér óskyldir hafa reynst mér og
okkur Magnúsi jafn vel og hún og
þau hjón bæði. Ómetanlegur var
stuðningur þeirra við okkur hjónin í
veikindum Magnúsar og við mig eftir
lát hans.
Annie barðist hetjulegri baráttu
við illvígan sjúkdóm og varðveitti
fram á síðustu stundu húmorinn og
tókst að kæta hjúkrunarfólkið sem
annaðist hana sem og fleiri.
Elsku Þorsteinn minn, Helgi og
María, Jakob og Erla, Þorsteinn og
Tove og börnin ykkar öll. Þið eigið
dýrmætar minningar um yndislega
eiginkonu, móður, tengdamóður og
ömmu. Guð gefi ykkur öllum styrk
og Drottinn Guð veiti henni náð sína
og blessun. Það var yndislegt að
finna ástina sem þið öll báruð til
hennar og var svo sannarlega end-
urgoldin. Mér persónulega er það
mikils virði að hafa verið í nánu sam-
bandi við hana og haft tækifæri til
þess að þakka henni fyrir allt sem
hún var mér. Annie á eina systur hér
á landi, Inger, og votta ég henni og
hennar fjölskyldu innilega samúð.
Vinkona okkar beggja, Rebekka
Kristjánsdóttir (Bíbí) sem dvelst er-
lendis þessar vikurnar, kveður kæra
vinkonu með trega og þakklæti fyrir
tryggðina og vináttuna í gegnum öll
árin þeirra sem skipta tugum. Hún
sendir Þorsteini og fjölskyldunni
allri innilegar samúðarkveðjur.
Ég kveð Annie mína með orðunum
sem hún sjálf kvaddi með: „Bless
elskling“. Guð gefi þér góða heim-
komu, ég veit að það hefur verið tek-
ið vel á móti þér.
Ingibjörg Björnsdóttir.
ANNIE WINTHERHALTER
SCHWEITZ HELGASON
Kveðja frá
Karlakór
Akureyrar – Geysi
Og því varð allt svo hljótt við helfregn
þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðm.)
Skarð er fyrir skildi. Félagi okk-
ar Áskell Egilsson, Keli, er látinn.
Komið er að kveðjustund, langri og
strangri baráttu við illvígan sjúk-
dóm er lokið. Margs er að minnast
um sameiginleg áhugamál, sömu
markmið og áralangt samstarf.
Fátt er mikilvægara í áhuga-
mannafélagsskap eins og karlakór
en að hafa á að skipa félögum, sem
taka þátt í starfinu af lífi og sál, eru
kröfuharðir, sanngjarnir og glað-
sinna, en öllu þessu hafði Keli á að
skipa í ríkum mæli og verður starf
hans fyrir kórinn seint fullþakkað.
Keli gekk ungur til liðs við Karla-
kórinn Geysi og síðar Karlakór Ak-
ureyrar – Geysi og hafði sungið í
karlakór vel á fjórða áratug er hann
ÁSKELL HANNES-
SON EGILSSON
✝ Áskell Hannes-son Egilsson
fæddist á Grenivík
við Eyjafjörð 28.
ágúst 1938. Hann
lést á Akureyri 1.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Glerár-
kirkju á Akureyri 9.
september.
lést. Hann var einn af
virkustu félögunum og
áhugi hans og elja í
starfinu var alla tíð
óbilandi. Hefur hann
skilað kórnum ómældu
og óeigingjörnu starfi
gegnum árin. Hann
var söngmaður góður,
sat í stjórn og sinnti
starfi gjaldkeri um
hríð, og lagði ásamt
öðrum fram mikla
vinnu við nýbyggingu
félagsheimilis kórsins
sem og önnur störf.
Hann var alla tíð boð-
inn og búinn til þess að vinna verk í
þágu kórsins og til hans var gott að
leita. Hann var manna duglegastur
við að fá inn nýja félaga og leiddi þá
fyrstu skrefin.
Keli átti jafnan drjúgan þátt í
vekja kátínu og gleði hjá okkur fé-
lögunum, enda ætíð hrókur alls
fagnaðar þar sem hann fór. Eru
þær ófáar stökurnar og tækifær-
isvísurnar sem hann hefur kastað
fram auk annarra gamanmála. Síð-
asta stóra verkefni Kela var þátt-
taka hans í sýningum kórsins á
revíunni, „Allra meina bót“ þar sem
góður húmor hans fékk notið sín og
túlkun hans var ógleymanleg. Hann
setti sterkan svip á starfið og var
einn af máttarstólpum kórsins. Um
hann átti svo sannarlega við: „glað-
ur og reifur skyli gumna hver, unz
sinn bíður bana“ (Úr Hávamálum).
Góður félagi og vinur er genginn.
Að leiðarlokum kveðjum við fé-
lagarnir í Karlakór Akureyrar –
Geysi með virðingu og þökk fyrir
samveruna og samstarfið á liðnum
árum. Eiginkonu Áskels, Svölu,
börnum þeirra og ástvinum öllum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Halldóra Gísladóttir
frá Sleggjulæk er fallin
frá í hárri elli. Kynni
mín af Dóru, eins og
hún var kölluð af kunn-
ingjum, hófust um 1934 þegar hún
kom til starfa á heimili foreldra minna
við Laufásveg í Reykjavík. Hún var
HALLDÓRA SIGRÍÐ-
UR GÍSLADÓTTIR
✝ Halldóra Sigríð-ur Gísladóttir
fæddist 27. október
1910 í Bolungarvík.
Hún andaðist á Dval-
arheimili aldraðra í
Borgarnesi 30. ágúst
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Reykholtskirkju
9. september.
þá kát, ung stúlka, er
varð fljótt sem einn af
meðlimum fjölskyld-
unnar og mikill gleði-
gjafi á heimilinu. Eink-
um eru mér
minnisstæðar þær
stundir sem dvalist var í
veiðihúsinu við Norð-
urá. Þar undi Dóra sér
við sumarstörf og tók
einnig þátt í leik og
ýmsu uppátæki okkar
systkinanna. Eftir-
minnileg eru ferðalög á
hestum um nágrennið
þar sem Dóra sat ein-
hvern gæðinginn af nágrannabæjun-
um og lét gamminn geisa. Þarna var
Dóra oft bæði félagi og forsvarsmað-
ur okkar. Voru þar á sumrin margar
gleðistundir, en einnig alvörutímar.
Örlögin höguðu því þannig að Dóra
átti eftir að tengjast ævilangt þessum
slóðum Borgarfjarðar sem hún raun-
verulega kynntist þarna af tilviljun
við sumarveru okkar í sveitinni.
Hún fluttist að Sleggjulæk eftir
dvölina hjá fjölskyldu minni. Þar
gerðist hún síðar húsmóðirin á bæn-
um, stóð fyrir góðu búi ásamt manni
sínum Sigurði Sveinssyni, og þar ól
hún upp sín fjögur mannvænlegu
börn.
Vinskapur hefur alltaf haldist milli
fjölskyldna okkar og hefur Friðrik
systursonur minn haldið mikilli
tryggð við heimilið á Sleggjulæk allt
frá því að hann var þar sem unglingur
í sumardvöl undir handleiðslu Dóru.
Mér er afar kær minningin um
Dóru og ég vil fyrir hönd fjölskyld-
unnar þakka fólkinu á Sleggjulæk
fyrir einstaka tryggð sem það hefur
sýnt okkur í gegnum árin.
Sturla Friðriksson.
Við fráfall Þórðar
afa hafa minningarnar
streymt fram í hug-
ann. Ég naut þeirrar
gæfu í æsku að dvelja löngum á
heimili afa og ömmu í Skeiðavogi, í
minningunni var aldrei öðruvísi en
fullt hús af fólki hvort sem var
hvunndags eða á stórhátíðum, afa-
börnin að leik og fullorðna fólkið í
ÞÓRÐUR
ÞÓRÐARSON
✝ Þórður Þórðar-son múrara-
meistari fæddist í
Gerðum í Garði 16.
október 1917. Hann
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi 2. septem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Bústaðakirkju
10. september.
hrókasamræðum. Ótal
ferðir fór ég með afa
og ömmu upp í sum-
arbústað í Öndverðar-
nesi þar sem dvalið
var í góðu yfirlæti og
þegar farið var norður
í land í sveitina til
Fanneyjar frænku
finnst mér eins og ég
hafi alltaf setið í með
afa og ömmu.
Í bernsku man ég
það að ég bar alltaf
mikla virðingu fyrir
afa og þegar ég eltist
og fór að vinna hjá
honum fékk ég að kynnast kostum
hans enn betur. Afi var duglegur og
einkar fylginn sér og keyrði hvert
verk áfram af festu og ákveðni en
án alls asa, hann var maður orða
sinna hvort sem var í vinnunni eða
gagnvart fjölskyldunni.
Afi var höfuð fjölskyldunnar og
til hans var gott að leita. Hann bar
umhyggju fyrir sínu fólki og ann-
aðist hann aldraða móður sína af
stakri natni og seinna Jónu systur
sína á sama hátt.
Stór harmur er kveðinn að ömmu
Gyðu, eftir meira en 60 ár saman
skilja leiðir en huggun harmi gegn
er að vita að afi bíður örugglega
hinumegin til að taka á móti sinni.
Elsku amma, ég, Sólveig og
börnin vottum þér djúpa samúð. Afi
fór sáttur eftir gifturíka ævi með
þér. Megi minningin um elskulegan
eiginmann verða stoð í sorginni.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Takk fyrir allt, afi minn, ég
gleymi þér aldrei.
Þinn
Þórður (Dói).
MORGUNBLAÐIÐ tekur af-
mælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Greinunum er veitt viðtaka á
ritstjórn blaðsins í Kringlunni
1, Reykjavík, og á skrifstofu
blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur
unnt að senda greinarnar í sím-
bréfi (569 1115) og í tölvupósti
(minning@mbl.is). Nauðsyn-
legt er, að símanúmer höfund-
ar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Við birtingu afmælisgreina
gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er 70
ára og eldra. Hins vegar eru
birtar afmælisfréttir ásamt
mynd í Dagbók um fólk sem er
50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð
og kemur í veg fyrir tvíverkn-
að. Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII-skráa sem í
daglegu tali eru nefndar DOS-
textaskrár. Þá eru ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting af-
mælis- og
minning-
argreina