Morgunblaðið - 19.09.2002, Blaðsíða 39

gleymist seint. Ég naut þess ávallt
að vera í nærveru hennar. Hjálpfýsi,
nærgætni og hlýja einkenndu hana.
Mér er ennþá minnisstæður bíltúr-
inn sem hún fór með mig um gömlu
Reykjavík.
Helga, Svan og foreldrar hennar
voru gestir á heimili mínu í Dan-
mörku snemma sumars árið 2000 og
þá hitti ég Helgu í síðasta sinn áður
en ógæfan knúði dyra.
Helga mín, blessunarlega hefur
þú fundið frið eftir langa og erfiða
baráttu.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ég votta Svan og allri fjölskyld-
unni mína dýpstu samúð.
Ragnar.
„Helga mín er dáin“. Fallega góða
frænka mín er komin í faðm ömmu
og afa. Laus við raunir sínar. Nú líð-
ur henni vel. Þetta eru setningar
sem rúlla í höfðinu á mér. Þetta er
samt svo sárt og erfitt að sætta sig
við.
Helga var glæsileg kona með
framtíðardrauma. Hún var gift
Svani, ástinni sinni og var að ljúka
félagsráðgjöf í HÍ.
Helgu og Svan var gott heim að
sækja, heimilið svo smekklegt og fé-
lagsskapurinn enn betri.
Helga mín, þú skilur eftir þig svo
margar minningar sem ég geymi í
hjarta mínu.
Ég kveð kæra frænku með mikl-
um söknuði en hugga mig við það að
við eigum eftir að hittast síðar. Megi
guð blessa minningu Helgu Hall-
dórsdóttur.
Ég kveð þig vina klökkvaþungri lundu
þín kæra minning innst í sál mér býr –
þau ástabönd í æsku ljúft oss bundu
fær aldrei bugað heimsins stormagnýr.
Ég man þig æ og mun þér aldrei gleyma,
en minnast þín við sérhvert ævistig
og innst í sál mun ímynd þína geyma,
uns aftur loks ég fæ að hitta þig.
(Friðrik Halldórsson.)
Elsku Svan, Guðný, Halldór og
aðrir aðstandendur ég sendi ykkur
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Svava.
Kæra vinkona, það er erfitt að
kveðja en stundin er komin. Ég trúi
því að þú sért komin á betri stað og
nú líði þér vel, laus úr viðjum veik-
indanna. Fyrir framan mig liggur
mynd af þér sem birtist í blöðunum
fyrir mörgum árum, þú ert að aug-
lýsa fermingarfötin fyrir það árið,
ung og falleg. Þessa mynd hef ég
varðveitt öll þessi ár og er mér mik-
ils virði í dag. Þarna áttirðu allt lífið
framundan og ekki hvarflaði að okk-
ur að lífið ætti eftir að vera annað en
dans á rósum, en hlutskipti mann-
anna er misjafnt. Þú sýndir dug og
hetjulega baráttu í veikindum þínum
og hélst alltaf ótrauð áfram. En síð-
asta áfall var meira en mannlegt eðli
réð við og hefur þessi tími verið öll-
um erfiður.
Um leið og ég kveð þig, Helga
mín, hinstu kveðju og þakka þér öll
þau ár sem við áttum saman, allar
góðu stundirnar og minningarnar
sem ég mun alltaf eiga, bið ég góðan
guð að gæta þín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Svan, Guðný, Halldór, Lovísa, Al-
freð og fjölskylda, ég og fjölskylda
mín vottum ykkur samúð okkar og
megi guð styrkja ykkur í sorginni.
Magnea Harðardóttir,
Horsens, Danmörku.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Þetta fallega erindi kom mér í hug
þegar mér var tilkynnt andlát vin-
konu minnar Helgu Halldórsdóttur;
yndislegrar stúlku sem kvatt hefur
þennan heim eftir erfið og sársauka-
full veikindi.
Minningar streyma fram í hugann
þegar ég rifja upp mín fyrstu kynni
við Helgu mína og Svan mann henn-
ar. Það var fyrir allmörgum árum að
ég réð mig til starfa í afleysingar hjá
þeim hjónum í fyrirtæki þeirra sem
þá var sölubás með skófatnaði. Við
Helga bundumst strax sterkum vin-
áttuböndum og áttum margt sam-
eiginlegt, m.a. áttum við báðar ættir
að rekja til Keflavíkur.
Eftirminnilegar eru stundirnar
okkar er við sátum saman í eldhús-
inu í Neðstaleiti og Búlandi og eins
heima hjá þeim hjónum. Hún tók
mér fagnandi með alls kyns kræs-
ingum á borðum. Við spjölluðum
saman um heima og geima og nutum
þess að hlæja að ýmsu skondnu sem
gerst hafði í lífi okkar. Já, þetta voru
yndislegar stundir sem við áttum
saman. Eins bar á góma lífshlaup
hennar þar sem hún fór í gegnum
mörg áföll í lífinu allt frá barnsaldri
vegna heilsubrests. Í kjölfarið þurfti
hún að fara í marga uppskurði. Hún
lét þessi áhrif ekki buga sig heldur
hélt lífsgöngu sinnni ótrauð áfram
með óstöðvandi bjartsýni og vilja-
þreki. Hún sá alltaf ljósið og notaði
það til að komast í gegnum veikindi
sín frá barnsaldri. Byrði hennar var
mikil að bera en hún stóð sig sem
sannkölluð hetja, sem kenndi okkur
samferðafólkinu að meta það sem við
höfum og njóta þess í fyllsta mæli.
Helga var einstakur persónuleiki,
sem lýsti sér m.a. í trausti, heiðar-
leika, glaðværð og umhyggju. Nær-
vera hennar var afar góð. Það var
eins og kærleiksríkur ylur streymdi
frá henni og yfir framkomu hennar
hvíldi einhver þokki sem laðaði fólk
að henni. Útgeislun hennar og feg-
urð minntu á geisla sólarinnar. Í
vöggugjöf fékk hún góða vitsmuni
sem hún nýtti sér vel í lífinu. Hún
stundaði nám sitt af alúð og var
langt komin með háskólanám þegar
hún varð fyrir slysi fyrir nokkrum
árum. Afleiðingar slyssins voru
skelfilegar og varð ekki afturkvæmt
til heilsu eftir það. Aðdáunarvert var
að sjá hvernig maður hennar, fjöl-
skylda og tengdafjölskylda umvöfðu
hana kærleika og veittu henni allan
þann styrk sem mannlegur máttur
gat veitt.
Himneski faðir veit ástvinum
Helgu styrk og þrek til að takast á
við sorgina og söknuðinn, megi ljós
þitt skína í hjarta þeirra.
Elsku Helgu minni þakka ég sam-
fylgdina og bið Drottin Guð að taka
hana að sér, lýsa henni veginn og
veita henni styrk og blessun í ríki
sínu.
Eftirfarandi erindi vil ég gera að
mínu sem kveðjuorð til Helgu vin-
konu minnar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Sigurbjörg Norðfjörð.
Minningar frá æskuárunum leit-
uðu á hugann þegar mamma hringdi
og sagði mér að Helga væri dáin.
Heimsóknir í Breiðholtið, leikið fram
á kvöld við krakkaskarann í Dalsel-
inu og ekki var verra ef maður fékk
að gista. Sumarbústaðaárin í Mos-
fellssveitinni; búskapur og verslun í
kofanum sem Halldór smíðaði, kanó-
róður án þess að landfestar væru
leystar, „strokið“ að heiman með
nesti bundið í vasaklút á priki, fiðr-
ildaveiðar á lognkyrrum kvöldum og
sögustundir undir sæng þegar við
áttum að vera sofnuð. Við vorum
góðir vinir, áttum vel saman og ekki
kastaðist í kekki á milli okkar og án
efa hefðu samskiptin verið meiri og
samverustundirnar fleiri ef við hefð-
um átt heima nær hvert öðru.
Helstu kostir Helgu komu vel
fram þegar hún barðist við erfiðan
sjúkdóm, fyrst sem barn og aftur um
tvítugt. Baráttuþrekið, glaðlyndið og
jafnaðargeðið fleyttu henni langt í
viðureigninni auk þess sem hún naut
þess að eiga sterka foreldra og
systkini sem stóðu eins og klettar að
baki henni. Aldrei kom til greina að
sjúkdómurinn aftraði henni frá
venjulegu lífi. Hún eignaðist góðan
mann, fallegt heimili og tvær stjúp-
dætur sem dáðu hana. Hún stundaði
af kappi nám í uppeldisfræðum við
Háskólann, nám sem átti vel við
hana og framtíðin brosti við. Hörmu-
legt slys kom í veg fyrir að hlutirnir
færu eins og ætlað var. Nú er Helga
ekki lengur meðal okkar en eftir
stendur minningin um heilsteypta,
sterka persónu og umfram allt góða
manneskju. Ég er viss um að heim-
urinn væri betri ef fleiri gætu státað
af þeim mannkostum sem Helga
hafði til að bera. Ég bið almættið að
styrkja fólkið hennar í mikilli sorg.
Þeim mun dýpra sem sorgin
gefur sig í hjarta manns
þeim mun meiri gleði getur það rúmað.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það,
sem valdið hefur hryggð þinni,
gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Þorsteinn Magnússon.
Ég las lesendabréf í Morgun-
blaðinu í síðustu viku. Þar er spurt af
hverju minningagreinar séu alltaf
uppfullar af lýsingum á því hversu
góður og gallalaus einstaklingurinn
var. Þessi grein sat í mér og fékk
mig til að hugsa um hvernig minn-
ingargrein ég vildi skrifa um þig
Helga mín. Jú umfram allt sanna og
sannleikurinn er einfaldur. Ég veit
að þú varst örugglega ekki gallalaus
frekar en aðrir. En, Helga mín,
sannleikurinn er að ég kynntist bara
kostunum og hef aldrei heyrt neitt
um gallana. Ég gæti skrifað svo
margt og lýst öllum þínum góðu
kostum og mínum minningum en hef
ákveðið að eiga það fyrir mig.
Mig langar hinsvegar að kveðja
þig með þökkum. Við vorum uppeld-
is- og menntunarfræðisystur. Geng-
um í gegnum þrjú skemmtileg og
erfið námsár saman. Mig langar að
þakka þér, elsku stelpan mín, fyrir
alla þá hvatningu, stuðning og
skemmtun sem þú gafst mér á þess-
um árum.
Helga mín, ég mun alltaf muna þig
eins og þú varst í síðasta skiptið sem
ég hitti þig fyrir slysið. Þú geislaðir
af hamingju og varst svo sátt við lífið
Elsku Helga mín, ég veit að þér líður
vel í himnasælunni og ég kveð þig nú
með söknuði.
Sólrún Kristjánsdóttir.
Hæ, ég heiti Helga, viltu vera
memm? Þetta er brot úr fyrsta sam-
tali okkar Helgu. Ég tæplega fimm
ára gömul og hún að verða sex. Þetta
var upphaf að vináttu sem hélst og
geymist í hjarta mínu. Á þessum
tíma var ég að flytja í nýtt hverfi og
þekkti engan. Þess vegna var gott að
kynnast þessari góðu stelpu. Það var
margt brallað á þessum árum og við
krakkarnir í Dalselinu lékum okkur
mjög mikið saman og enginn þurfti
að vera einmana. Við Helga fórum
saman í Vindáshlíð sex sumur í röð
og eitt sumarið vorum við tvær vikur
í einu. Sumarbústaðurinn þeirra
Guðnýjar og Halldórs var líka topp-
urinn, að fá að fara þangað í dags-
ferð og jafnvel gista var æði. Við lék-
um okkur í dúkkuhúsinu og öllu því
sem sveitin hafði uppá að bjóða. En
æskuárin líða hratt en minningin lif-
ir og vermir hjartað.
Við Helga héldum alltaf sam-
bandi, hringdum hvor í aðra á af-
mælisdögum, sendum jólakort,
glöddumst með hvor annarri á gift-
ingardögunum okkar og þegar ég
flutti til Eyja héldum við sambandi,
heimsóttum hvor aðra og þær stund-
ir eru mér líka dýrmætar. Um
páskana 2000 hittumst við Helga í
Eyjum í síðasta sinn áður en hún
lenti í slysinu. Þá kvöddumst við með
þessum orðum „við sjáumst í júlí í
Reykjavík og förum saman á kaffi-
hús“. Ekkert varð úr þessari kaffi-
húsaferð en ég fékk tækifæri til að
heimsækja Helgu á spítalann í lok
júlí þetta sama ár. Og ég er þakklát
fyrir þær stundir sem ég fékk að
eiga með henni meðan hún var svona
mikið veik. Að fá að tala við hana,
strjúka hendur hennar og biðja með
henni. Ég þakka Guði fyrir að gefa
mér svo góða vinkonu sem Helga var
og ég hlakka til að sjá hana aftur á
himnum hjá Jesú.
Elsku Guðný, Halldór, Lovísa, Al-
freð, Helgi og Svan, ég samhryggist
ykkur innilega og bið Guð að styrkja
ykkur.
Þú skalt ekkert óttast
og engu kvíða í dag.
Til er hann sem huggar.
Já, hann sem bætir hag.
Veistu að þú átt vininn Jesú,
sem að veit um öll þín sár?
Og ef hjartað þitt er þjakað,
hann þerrar öll þín tár.
(Kristín Ósk Gestsd./Örn Bjarnas.)
Kveðja,
Guðbjörg.
Á vordögum ársins 1990 ríkti gleði
og hamingja í huga nýstúdenta frá
Verzlunarskóla Íslands. Strit fram-
haldsskólans var að baki og fram-
tíðin blasti við. Til að fagna áfang-
anum var haldið á vit ævintýranna í
útskriftarferð til Jamaíka. Ferðin
var skemmtileg og traustur vinskap-
ur skapaðist hjá mörgum. Við stelp-
urnar úr 6-U vorum samhentar og
ákveðnar í að halda góðri vináttu
áfram. Saumaklúbbur var stofnaður
um haustið og vináttan varð trygg-
ari. Okkur fannst við allar vera
vammlausar, vorum annaðhvort á
leið í háskólanám eða spennandi
framtíðarvinnu. Ein af okkur var
Helga Halldórs. Í Verzló var hún
fyrirmyndarnemandi sem leysti
hvert verkefni af samviskusemi og
natni.
Eftir stúdentspróf ákvað Helga að
ráða sig til starfa hjá Íslandsbanka
og gefa sér tíma til að hugsa um
hvaða nám yrði fyrir valinu. Helga
var ekki búin að vera lengi í vinnu í
bankanum þegar sjúkdómur sem
hún hafði fyrst glímt við tíu ára göm-
ul tók sig upp að nýju. Þá tók við erf-
iður tími aðgerða og spítalavistar.
Ekki síst á þessum erfiðu tímum
komu mannkostir Helgu vel í ljós.
Hún var ólýsanlega jákvæð og sterk
manneskja. Aldrei var hægt að finna
neinn uppgjafartón eða ósk um sam-
úð. Þessi mikli styrkur hennar hjálp-
aði henni mikið í gegnum erfiða
tíma.
Þegar Helga hafði náð sér eins vel
og kostur var eftir veikindin fórum
við stelpurnar úr saumó að frétta af
ungum manni sem sást oft á tíðum í
fylgd Helgu. Þarna var Svan kominn
sem reynist vera hennar mesta gæfa
og hamingja. Þau voru eins og sköp-
uð hvort fyrir annað, sem mátti
glöggt sjá með samheldni þeirra og
vináttu. Helga lét ekki veikindin
stoppa sig í að mennta sig frekar.
Hún hóf nám við félagsvísindadeild
Háskóla Íslands og útskrifaðist það-
an með gráðu í uppeldisfræðum árið
1999. Eftir það hóf Helga nám í fé-
lagsráðgjöf.
Hinn 2. júlí 2000 barði ógæfan enn
og aftur á dyr hjá vinkonu okkar.
Þann dag fór hún á hestbak með vin-
konu sinni en féll af baki og slasaðist
alvarlega. Hún beið á endanum
lægri hlut fyrir þeim meiðslum sem
hún þar hlaut. Það hefur verið erfitt
fyrir okkur hinar að horfa á hversu
mikið hefur verið lagt á þessa ynd-
islegu skólasystur okkar og aðstand-
endur hennar.
Helga var í eðli sínu hæglát og
glöð stúlka sem gott var að hafa í
kringum sig. Hún sýndi vinum sín-
um mikið trygglyndi og gladdist af
heilum hug yfir velferð annarra.
Helga var mjög myndarleg og
smekkleg og bar heimili þeirra Svan
þess merki á margan hátt. Á síðustu
tveimur árum hefur verið mjög tóm-
legt að hafa hana ekki í saumaklúbb
og heyra skemmtilegar frásagnir
hennar af daglegu lífi. Við munum
áfram sakna hennar mikið og halda
minningu hennar á lofti. Síðustu tvö
ár höfum við vinkonurnar fylgst með
miklum styrk og dugnaði Svan, for-
eldra Helgu, sem og Gulla og ann-
arra aðstandenda. Við sendum þeim
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Stelpurnar úr 6-U.
Leiðir okkar Helgu lágu fyrst
saman árið 1995 þegar við byrjuðum
saman í uppeldis- og menntunar-
fræði við Háskóla Íslands. Snemma í
náminu tókust með okkur mikil og
góð kynni.
Helga var einstök manneskja, það
var nánast sama hvað gekk á, hún
tók öllu með jafnaðargeði, skipti
aldrei skapi. Aldrei heyrði ég hana
hallmæla neinum og hún tók ætíð
upp hanskann fyrir þann sem minna
mátti sín. Í krefjandi námi og miklu
álagi sem því fylgdi var alltaf hægt
að reiða sig á að Helga héldi ró sinni
og yfirvegun, hún haggaðist ekki.
Helga rækti vini sína vel og hélt okk-
ur stelpunum í uppeldisfræðinni
saman og segja má að það hafi verið
fyrir hennar tilstuðlan að við erum
svona góðar vinkonur í dag.
Þegar við kláruðum uppeldisfræð-
ina hélt Helga áfram námi og lagði
stund á félagsráðgjöf. Á þeim tíma
sem Helga var að byrja í félagsráð-
gjöfinni eignaðist ég son minn. Þá
vantaði ekki að Helga liti inn til vin-
konu sinnar í Vesturbænum og fengi
að kíkja á litla ungann, halda á hon-
um og knúsa. Þessi umhyggja henn-
ar er kannski lýsandi fyrir hennar
manngerð, hún hugsaði alltaf vel um
vini sína og vildi að þeim liði vel. Í
þessum heimsóknum tók ég eftir því
hvað hún unni félagsráðgjafanáminu
og hefði notið sín vel á þeim starfs-
vettvangi.
Það fór heldur ekki fram hjá mér
hversu heitt hún Helga unni Svan
sínum og fjölskyldu, Gulli tengda-
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. SEPTEMBER 2002 39
við Nýbýlaveg, Kópavogi