Morgunblaðið - 19.09.2002, Side 41

málefnum sem stóðu henni næst.
Það fjallaði um börn sem greinst
hafa með sjaldgæfan sjúkdóm og
foreldra þeirra. Það kom okkur ekki
á óvart að Helga fékk eina hæstu
einkunn sem um getur fyrir loka-
verkefni í félagsvísindadeild. Eftir
útskrift hóf Helga störf hjá Miðgarði
í Grafarvogi. Þar vann hún með fjöl-
skyldum og naut sín vel í því starfi. Í
því sambandi var Helgu mjög hug-
leikið að vinna með börnum. Hún
ræddi oft við okkur að hana langaði
að vinna á barnadeildum spítalanna.
Hún hafði farið í starfskynningu
þangað og heillaðist mjög af því mik-
ilvæga og krefjandi starfi sem þar
fer fram. Haustið 1999 byrjuðum við
allar í félagsráðgjöf við Háskóla Ís-
lands. Þar tók við skemmtilegt og
krefjandi nám. Helga var áhugasöm,
drífandi og greinilegt var að námið
átti einstaklega vel við hana. Mikil
hópavinna einkenndi námið og hitt-
umst við mikið í tengslum við það.
Einnig mynduðum við leshóp og
hittumst oft á heimili þeirra Helgu
og Svans. Þar lærðum við saman og
ýmis málefni voru rædd ítarlega. Fé-
lagslífið var ofarlega hjá Helgu og
vorum við saman í skemmtinefnd fé-
lagsráðgjafanema. Við brölluðum
ýmislegt þennan vetur. Sérstaklega
minnumst við árshátíðar og undir-
búnings hennar. Þar nutum við ein-
stakra hæfileika Helgu í að gera
hlutina skemmtilega á sinn jákvæða
hátt.
Vinskapur okkar var náinn og töl-
uðum við oft um okkur sem ,,órjúf-
anlega heild“. Það var því mikið áfall
þegar við hófum lokaárið í félagsráð-
gjöf án Helgu. Söknuðurinn var mik-
ill en vonin um að hún næði bata var
sterk. Tímabil tómarúms tók við og
erfitt var að sætta sig við að Helga
var ekki með okkur. Nú stöndum við
frammi fyrir því að Helga okkar hef-
ur kvatt eftir langa og erfiða bar-
áttu. Nú hefur verið höggvið stórt
skarð í hóp okkar. En við trúum því
að það sé tilgangur með að Helga
hafi kvatt okkur svona ung.
Elsku Helga, takk fyrir allar þær
góðu stundir sem við höfum átt sam-
an. Í okkar huga verðum við ávallt
,,órjúfanleg heild“.
Elsku Svan, Alda, Tinna, Guðný,
Halldór, Guðlaugur, Helgi, Alfreð,
Lovísa og fjölskylda. Missir ykkar er
mikill. Megi Guð gefa ykkur styrk í
sorginni.
Anný, Elín og Auður.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég bið algóðan Guð að styrkja
fjölskyldu Helgu á þessari sorgar-
stund
Sigr. Stella Viktorsdóttir.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Sendum aðstandendum öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minning um góða súlku lifir í hjört-
um okkar allra.
Guðjóna, Elsa, Hanna,
Jóna og Katrín.
Kær vinnufélagi okkar, Helga
Halldórsdóttir, er borin til grafar í
dag langt um aldur fram, 32 ára.
Hún vann við ýmis störf í Miðgarði
samhliða félagsráðgjafarnámi. Hún
var heilsteypt manneskja og bar
mikla virðingu fyrir fólki. Helga var
skemmtilegur vinnufélagi og hlátur-
mild. Á þessari stundu koma fram í
hugann góðar minningar og þá sér-
staklega síðasta samverustundin
sem við áttum með Helgu og Svan,
þar sem gleðin og hamingjan ljómaði
af þeim.
Hennar er sárt saknað, bæði af
vinnufélögum og þjónustuþegum
Miðgarðs.
Er þú fórst um veginn
sungu í trjánum
sólskríkjur og þrestir.
Er þú fórst um veginn
var sumar og angan
í grænum lundi.
Nú er langt orðið síðan
og litlir fuglar
hafa flogið út í bláinn.
Blöð hafa fölnað
fallið af trjánum
fokið í vindinn.
Dimm nótt og dapurleg
drúpir nú yfir
blaðlausum greinum skógarins.
(Sigríður Einars frá Munaðarnesi.)
Við vottum Svan, eiginmanni
Helgu, og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Vinnufélagar í Miðgarði.
Kvöldið er 30. júní árið 2000.
Helga og starfsfélagar mínir í Mið-
garði hafa gert þennan dag, fertugs-
afmæli mitt, ógleymanlegan með
uppátækjum sínum og sprelli. Ég
faðma Helgu þegar hún fer og horfi
á eftir henni og Svan leiðast út í
bjarta sumarnóttina. Ástfangin og
full af lífsgleði og krafti. Þetta er
myndin sem ég geymi af Helgu.
Síðar þessa sömu helgi fer Helga
á hestbak með vinkonum sínum og
lendir í hörmulegu slysi sem hún
náði sér aldrei eftir. Dagar og vikur
liðu án þess að Helga kæmist til
sjálfrar sín og smám saman varð
okkur ljóst, vinnufélögunum, hversu
langur vegur væri frá því að þessi
bjarta og jákvæða stúlka myndi ná
heilsu á ný. Það var þungbært að
hugsa til eiginmanns hennar og for-
eldra sem veittu henni allan þann
stuðning sem í mannlegu valdi er í
þeirri von að Helga kæmi til baka.
Helgu sá ég fyrst þegar Miðgarð-
ur og hverfisnefnd Grafarvogs stóðu
fyrir kynningu á þjónustu borgar-
innar fyrir nýja íbúa í Borga- og Vík-
urhverfum í Grafarvogi. Helga var á
fundinum sem íbúi í Borgahverfi og
kom að máli við mig eftir kynn-
inguna. Hún spurði hvort hún mætti
koma og kynna sér starfsemina í
Miðgarði betur. Á þessum tíma var
Helga nemi í félagsráðgjöf við Há-
skóla Íslands. Það varð úr að hún
kom í heimsókn og fékk í kjölfarið
vinnu í Miðgarði með náminu. Fyrst
vann hún við almenna heimaþjón-
ustu og reyndist mjög vel, alltaf
tilbúin að ganga í öll störf. Síðan
fengum við hana sem sérstakan
stuðningsaðila við börn inni á heim-
ilum þar sem erfiðleikar voru og
reyndist Helga framúrskarandi í því
viðkvæma og vandasama verkefni.
Sumarið 2000 var hún þess utan
fengin til þess að vinna á skrifstof-
unni við að leysa af umsjónarmenn í
heimaþjónustu og liðveislu. Þetta
sumar var félagslífið í Miðgarði í
miklum blóma og tók Helga fullan
þátt í því, þennan stutta tíma sem við
fengum að hafa hana hjá okkur. Hin
árlega óvissuferð þar sem Helga
skartaði einum skrautlegasta hatti
sem sést hefur á landinu og söng og
sveiflaði sér með miklum tilþrifum í
karaoke-keppninni. Minningin um
Helgu kvöldið góða í Logafoldinni
þar sem við mættum með uppá-
haldsplöturnar okkar. Þar var spilað
allt frá Clydermann yfir í Ramm-
stein. Þessi minningabrot munu lifa
með okkur öllum.
Ég votta eiginmanni Helgu, Svan,
mína dýpstu samúð sem og foreldr-
um, systkinum og öðrum aðstand-
endum. Ást ykkar og umhyggja
snerti okkur öll sem fylgdumst með
úr fjarlægð. Blessuð sé minning
Helgu Halldórsdóttur.
Regína Ásvaldsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. SEPTEMBER 2002 41
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Það er komið að kveðjustund.
Farin er frá okkur kær kona.
Eiginkona, móðir, amma,
langamma, frænka og vinur.
Níutíu ár að baki. Löng leið.
Undir lokin orðin þreytt. Fyrst
þegar ég sá Lóu var ég ellefu ára,
hún bauð mér í mat. Sonur hennar,
hann Jón, var búinn að eignast
kærustu sem átti þrjú börn, tvo
unglingsstráka, fjórtán og fimmtán
ára, og ellefu ára stelpu, og það
var ég.
Þannig varð ég þess aðnjótandi
að hitta Lóu áður en mamma hitti
hana.
Kannski var ég óafvitandi send
til að brjóta ísinn. Að minnsta
kosti fannst mér þetta frábær ferð,
fékk meira að segja að fara með
Akraborginni til Reykjavíkur. Mér
fannst mamma hans Jóns svo fín
og glæsileg, að vera að elda fisk-
bollur í svona fínum kjól.
Eins og hún væri að fara í
veislu, og það var ekki sunnudag-
ur. Svo þegar tíminn leið varð mér
það ljóst að allir dagar hjá Lóu
voru sunnudagar. Alltaf í svo fal-
legum kjólum, svo fín og sæt. Ég
er viss um að í eðli sínu var hún
svolítil drottning, það var alltaf
eitthvert konunglegt yfirbragð yfir
henni. Börnin mín kölluðu hana
ömmu Lóu og þótti vænt um hana
á allan hátt. Elsa litla á eftir að
borða kleinurnar sem amma sendi
henni fyrir nokkrum dögum,
kannski að þær verði borðaðar í
dag, um leið og við kveðjum hana í
hinsta sinn.
Ég kvaddi Lóu í síðasta sinn
þegar hún bauð okkur Emil Herði
í mat hinn 18. ágúst síðastliðinn.
Þá hélt hún upp á 90 ára afmælið
sitt, heima hjá Kollu dóttur sinni.
Þá var hún orðin mjög veik og af
henni dregið, en það skyldi haldin
veisla og það fín veisla. Ég kvaddi
hana eins og ég heilsaði henni. Í
bæði skiptin bauð hún mér í mat.
Og í seinna skiptið, eða 28 árum
seinna, orðin veik og þreytt. Samt
bar hún höfuðið hátt, tignarleg og
stórglæsileg.
Búin að kaupa fallegan kjól með
öllu tilheyrandi. Fyrir afmælið sitt
bauð hún mér að koma til sín því
hún vildi sýna mér afmælisfötin
sín. Var svo dugleg, vissi hvað var
framundan. Hún var ákveðin í að
kveðja okkur með glæsibrag. Hún
á alla mína virðingu. Og Halli
hennar virðulegur við hlið hennar.
Það var hreinn unaður að sjá og
ÓLAFÍA
THORLACIUS
✝ Ólafía Thorlac-ius fæddist á
Brimnesi í Vest-
mannaeyjum 18.
ágúst 1912. Hún lést
á heimili sínu 9. sept-
ember síðastliðinn.
Eftirlifandi eigin-
maður hennar er
Haraldur Thorlac-
ius, f. 9. júní 1909.
Útför Ólafíu var
gerð 18. september, í
kyrrþey, að ósk
hinnar látnu.
fylgjast með þessum
hjónum. Hvílíkur
kærleikur og gagn-
kvæm virðing. Þau
elskuðu hvort annað
svo heitt að það var
unun að fylgjast með
þeim. Halli stendur
eftir einn og horfir á
eftir yndislegri,
tryggri konu sinni
fara. Núna er hún
komin í hina dýrðlegu
sælu og líður vel. Búin
að hitta skapara sinn,
umvafin hlýju og
birtu.
Hún þarf ekki að líða meira. Það
var komið nóg. Stundaglasið orðið
tómt. Ég veit að hún vissi hvað
myndi taka við. Og það gefur þeim
sem eftir sitja styrk í sorginni.
Guð gefi Halla allan þann styrk
sem hann þarf á að halda.
Jón, Kolla, Þórir og fjölskyldur
ykkar. Megi guð vera með ykkur.
Því svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf son sinn eingetinn, til þess að hver
sem á hann trúir glatist ekki, heldur
hafi eilíft líf.
(Jóh 3:16.)
Kveðja.
Jóhanna Sigrún Jónsdóttir
(Hanna Rúna).
Fallega rósin okkar hefur lagt
saman blöðin sín, en opnar aftur
krónu sína á móti eilífðarljósinu á
æðra tilverustigi. Þar sem áður
gengnir ástvinir og nánir ættingar
breiða út faðminn og bjóða hana
velkomna. Elskuleg tengdamamma
mín, Lóa eins og hún var ávallt
kölluð, hefur lokið jarðvist sinni. Í
janúar síðastliðnum tjáði læknir
henni að sá sjúkdómur sem hana
hrjáði, væri óviðráðanlegur og
ekkert hægt að gera.
Og var henni sagt að hún myndi
kannski lifa í 4–6 mán. Hún þráði
að ná 90 ára afmæli sínu hinn 18.
ágúst síðasliðinn. Og auðvitað náði
hún því þessi góða kona.
Þarna fannst mér tengda-
mamma vera eins og þegar ég
kynntist henni eða fyrir um það bil
30 árum. Alltaf jafnákveðin og
hafði sitt í gegn. Við eigum svo ótal
margar minningar með þeim,
henni og tengdapabba. Þessum
minningum er ekki hægt að
gleyma. Lóa var mikil pjattrófa
lagði mikið upp úr að vera glæsi-
lega til fara.
Hún elskaði liti skæra, og lit-
skrúðug blóm, og bar heimili henn-
ar þess merki að þarna bjó smekk-
manneskja fram í fingurgóma.
Þegar ég kynntist syni hennar var
ég fráskilin og átti þrjú börn.
Einnig bjó móðir mín á heimilinu.
Ég get ímyndað mér að þetta hafi
þeim ekki fundist ákjósanlegasti
kosturinn. En þau sýndu mikinn
skilning og kærleika, og tóku þess-
ari stórfjölskyldu mjög vel. Mín
barnabörn hafa aldrei litið á Lóu
og Halla öðruvísi en ömmu og afa.
Hún var orðin 90 ára og átti góða
ævi. Fyrir um það bil 70 árum hitt-
ir þú eftirlifandi eiginmann þinn,
Harald Thorlacíus, eða Halla eins
og hann er alltaf kallaður. Þau
voru ung og ásfangin og framtíðin
blasti við þeim. Halli stundaði sjó-
inn og hún var heimavinnandi hús-
móðir með áhyggjur af honum, því
þetta var á stríðsárunum. Árin liðu
og þau eignuðust þrjú börn, Þau
eru: Þórir búsettur í Noregi ásamt
konu sinni Þóreyju, Kolbrún býr í
Reykjavík gift Karli Lúðvík sem
nú er látinn, og yngstur er eig-
inmaður minn Þorleifur Jón.
Barnabörnin og barnabarnabörnin
eru orðin mörg. Lóa var sérstak-
lega félagslynd og skemmtileg
kona, húmorinn ekki langt undan.
Hafði skemmtilegan frásagnar-
hæfileika, og átti það til að skreyta
sögurnar svona rétt til að gera
hlutina meira spennandi. Ákveðin,
stjórnsöm og vissi nákvæmlega
hvað sneri í rétta átt. Ef henni lík-
aði ekki eitthvað þá lét hún í sér
heyra. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa fylgt henni síðasta spölin. Við
vorum hjá henni, Jón, Kolla og
Halli. Við sátum við rúmið hennar
þegar hún dró andann í síðasta
sinn. Það var kveikt á kertum í
herberginu, og þegar þau voru að
deyja út þá lauk hennar lífi. Mér
fannst þetta mjög táknrænt, því jú
hún elskaði ljósið og birtuna.
Síðan í janúar þá hafa þau Lóa
og Halli alltaf á kvöldin beðið sam-
an bæn sem var þeim svo hug-
leikin. Mig langar að endingu í
þessari grein að skrifa hana hér á
blaðið, en hún er svona: Kæri Jes-
ús! Ég játa að þú ert frelsari minn.
Ég gef þér hjarta mitt. Vilt þú
hreinsa mig af allri synd. Þvoðu
mig í blóði þínu, gefðu mér líf í
þér. Fylltu mig af heilögum anda.
Ég þrái að lifa með þér dag frá
degi. Ég þakka þér að ég er nú þitt
barn. Í Jesú nafni, amen.
Elsku Halli, missir þinn er mest-
ur. Ég bið Guð að vera með þér, og
gefa þér allan þann styrk sem þú
þarft á að halda. Söknuðurinn er
mikill. Guð blessi ykkur Þórir,
Kolla, Jón og fjölskyldur.
Elsku Lóa, takk fyrir allt sem
þú hefur verið mér og minni fjöl-
skyldu.
Sérstaklega langar mig að
þakka heimahlynningu krabba-
meinssjúkra.
Þar er valið fólk í hverju rúmi.
Og án þeirra hefði Lóa ekki getað
kvatt þetta líf heima hjá sér, en
það var henni mjög mikið í mun.
Mætti Guð blessa ykkur ríkulega.
Kveðja,
Elsa Jóhanna Gísladóttir.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.



      

 





    
    
  !
"#$  # #  # %   &
 
#$  '(  !))(
%
$     
 
!" !#
$# %&'# %!#