Morgunblaðið - 19.09.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FIMMTUDAGUR 19. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
pabbi gleymdist heldur aldrei. Mér
fannst ég þekkja hann vel eftir að
Helga hafði sagt mér ótalmargar
sögur af því hvað þau voru að bralla
saman.
Góðar minningar eru dýrmætar
og þakkarvert er að hafa átt góða
vinkonu og námsfélaga. Ég mun allt-
af minnast Helgu sem þeirrar góðu
vinkonu sem hún var.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ég bið góðan Guð að geyma Helgu
mína og votta fjölskyldu hennar
dýpstu samúð.
Lísbet Ósk Karlsdóttir.
Með sorg í hjarta kveðjum við
Helgu Halldórsdóttur. Björt, hlý og
yndisleg stúlka er minningin um
hana sem undirrituð hefur, frá
fyrstu kynnum. Mikil er samkennd
okkar, sem höfum fylgst með bar-
áttu hennar síðastliðin rúm tvö ár.
Okkar kæru vinir Guðný og Halldór
sjá á eftir elstu dóttur sinni, sem var
yndisleg. Sem barn var hún eins og
hugur manns, alltaf glöð og gefandi,
sannarleg guðsgjöf. Mæðgurnar
Guðný, Helga og Lovísa voru ein-
staklega samrýndar og miklar vin-
konur. Hver samverustund þeirra
var þeim dýrmæt, einnig hélt Helga
mikið upp á bróður sinn Alfreð.
Þegar Helga var tíu ára fór hún að
finna fyrir heilsubresti. Þessi vel
gefna og duglega stúlka lét ekkert á
sig fá, lífið var dásamlegt. Tvítug fór
hún í mikla höfuðaðgerð, og sýndi
mikinn styrk eftir það. Hún var
kjarkmikil ung kona, sem hellti sér
út í lífið af mikilli elju og hélt áfram í
námi bjartsýn á framtíðina. Hún
kynntist ástinni og þeirri hamingju
sem fylgdi góðu hjónabandi og eign-
aðist tvær yndislegar stjúpdætur.
Hún naut alls þess besta sem lífið
hafði upp á að bjóða með sinni sam-
rýndu og ástkæru fjölskyldu.
Þá kom reiðarslagið, slys, og áfall-
ið var mikið. Af hverju hún Helga,
þessi engill, sem var í blóma lífsins?
Við erum svo lítil og magnlaus þegar
áföllin koma. Fáum aldrei skilið til
fulls hver tilgangur lífsins er. En nú
þegar björt ljós loga yfir minningu
elsku Helgu, sem nú er laus úr viðj-
um þjáninganna, frjáls og umvafin
kærleika guðs, sem engill, þá er
huggun okkar sem syrgjum orðin úr
23. Davíðssálmi, 4. versi:
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Nú tekur lífið við í annarri mynd
hjá hennar ástvinum. Guð hefur ver-
ið með þeim, því þeirra styrkur var
mikill, þolinmóð og yfirveguð að
ganga með sorginni í rúm tvö ár.
Elsku Guðný og Halldór, guð
styrki ykkur í sorginni. Megi lífið
fara um ykkur mildum höndum í trú
von og kærleika. Þess biðja ykkar
vinir í „Hvalagrúppunni“.
Súsanna Kristinsdóttir.
Mig langar að minnast hennar
Helgu vinkonu minnar með nokkr-
um orðum. Okkar fyrstu kynni voru í
Versló þegar við vorum 18 ára gaml-
ar og höfum við haldið vinskap síðan
þá. Helga var vinur vina sinna og tók
þátt í lífi þeirra og samgladdist af
heilum hug þegar vel gekk. Hún var
ráðagóð og traust, hrein og bein,
sagði skoðun sína beint út og það var
alltaf vit í því sem hún sagði.
Þegar Helga var tvítug tók sig
upp að nýju alvarlegur sjúkdómur
og við tóku erfiðar skurðaðgerðir.
Hún stóð sig eins og hetja, var sterk
og lét erfiðleikana ekki buga sig.
Hún ræddi um sjúkdóminn og afleið-
ingar hans á yfirvegaðan hátt og var
ekki að velta sér upp úr hlutunum.
Helga var ein besta manneskja
sem ég hef kynnst og er mér mikill
heiður að hafa þekkt hana og átt vin-
áttu hennar. Hún gaf mikið af sér og
finnst eflaust mörgum að þeir hafi
átt svolítinn hlut í henni. Hún fór í
nám sem hæfði lífsstíl hennar, upp-
eldisfræði, þar sem lokaritgerð
hennar fjallaði um langveik börn
með sjaldgæfa alvarlega sjúkdóma
og hún var einnig búin með eitt ár í
félagsráðgjöf. Reynsla hennar og
menntun hefði orðið mörgum ómet-
anleg hjálp.
Helga var mjög barngóð og börn
hrifust af henni á móti. Á mínu heim-
ili var hún alltaf kölluð Helga
frænka. Þegar strákarnir mínir upp-
götvuðu það að hún var ekki frænka
þeirra í raun var ekkert hlustað á
það og var hún því ávallt frænka í
þeirra augum.
Svan kom inn í líf Helgu árið 1993
og var strax ljóst hve vel þau áttu
saman. Hún tók vel á móti dætrum
hans, Öldu og Tinnu, og voru þær
mikilvægar í lífi hennar strax frá
byrjun.
Það var fallegt að sjá hvað fjöl-
skyldan stóð vel saman og annaðist
Helgu vel í hinum alvarlegu veikind-
um síðustu tvö árin.
Við sendum Svan, Guðnýju, Hall-
dóri, Gulla og öðrum aðstandendum
Helgu innilegar samúðarkveðjur.
Menn halda stundum skammt á leikinn
liðið,
er lífið dregur tjaldið fyrir sviðið
og skilur milli skars og kveiks.
En stór og fögur stjörnuaugu skína,
er stormsins svanir hvíla vængi sína
til hærra flugs, til fegra leiks.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Ásta Eyjólfsdóttir
og fjölskylda.
Allt gott vill maður hafa aðeins
lengur. Ég vildi hafa Helgu lengur.
Hress og kát, skynsöm og skipu-
lögð, óhemjudugleg og hugrökk.
Sakna langra símtala.
Sakna þín.
Sigríður Óladóttir.
Haustið var 1995, byggingin var
Lögberg, stofa 101 var þéttsetin.
Það var þá sem við lögðum saman af
stað í ferðalag í gegnum landslag
lífsins. Ferðalag sem var kannski
stærsta óvissuferðin okkar, ferðin í
leit að þekkingu sem seinna tók
óvænta stefnu. Margir duttu úr
hópnum fyrstu vikurnar og misserin.
Völdu sér nýja áfangastaði, ný
markmið. Eftir var kjarni sem
þrammaði áfram í gegnum landslag
lífsins þar sem skin og skúrir, með-
og mótvindar skiptust á. Eða það
héldum við. Seinna komumst við að
því að á þessum tíma var alltaf sól og
blíða miðað við það sem átti eftir að
koma. Eftir því sem fleiri duttu úr
hópnum þéttist kjarninn sem ætlaði
sér að ná sameiginlegu markmiði;
BA-prófi í uppeldis- og menntunar-
fræði. Það var hins vegar svo miklu
meira sem gerði okkur að þeim hóp
sem við seinna urðum. Við áttum
lögheimili út um allan bæ og langt
upp til sveita, sameiginlegt aðsetur
áttum við hins vegar í Odda. Þar sát-
um við dögum saman og stúderuðum
fræðin. Og líf okkar allra. Það voru
nefnilega ekki bara fræðin sem
gerðu okkur að þeim fagmönnum
sem við erum í dag. Sá reynsluheim-
ur sem við deildum hver með annarri
úr lífi okkar varð okkur ekki síðri
viskubrunnur. Þar gátum við tengt
reynslu okkar við fræðin – og fræðin
urðu okkar. Reynsluheimur okkar
sem þarna vorum saman komnar var
býsna stór miðað við höfðatölu. Það
var ekki fyrr en seinna sem ég gerði
mér almennilega grein fyrir hvað ég
lærði í raun og veru mikið – af okkur.
Elsku hjartans Helga mín. Síð-
ustu rúm tvö ár hafa verið ólýsanleg.
Spurningarnar sem hafa vaknað eru
margar, fátt hefur verið um svör og
orðin vantar. Í örvæntingu reyni ég
að leita leiða til að skilja, en ég veit
ekki hvar ég á að leita. Ég finn engar
vörður, þokan sem hefur legið yfir er
allt of dimm. Hugur minn dregur
mig aftur og aftur til baka að minn-
ingunum sem við eigum saman,
minningunum sem lifa, minningun-
um sem ylja. Og ég man ... og ég man
... og ég man ... Og ég finn að ég er
farin að brosa. Prófatarnirnar, kúrs-
arnir, verkefnin, glósurnar, Paideia,
óvissuferðirnar, vísindaferðirnar,
partýin, árshátíðirnar, saumaklúbb-
urinn, sumarbústaðaferðin, mynd-
irnar í Mogganum. Ég man og ég
brosi meira. Ég man þær óteljandi
stundir þegar við stelpurnar sátum
og töluðum um lífið og tilveruna. Og
allt hitt sem stelpur tala um. Ég sé
þig fyrir mér tala um Svan. Um
bangsann þinn, hann Svan, sem þú
saknaðir svo mikið á aðfangadag að
þú ætlaðir aldrei aftur að vera án
hans þann dag. Um samband ykkar
Gulla sem var fallegra en fallegasta
bók sem ég hef lesið. Um ást þína á
litlu prinsessunum þínum, Öldu og
Tinnu. Ég sé þig fyrir mér, Helga
mín, tala af æðruleysi um áralöng
veikindi þín. Um mömmu þína sem
leiddi þig dag og nótt. Og um vonir
þínar og þrár.
Ég finn hvað ég er rík, svo óend-
anlega rík að hafa fengið að eiga
soldið í þér og svo óendanlega þakk-
lát fyrir að þú skulir hafa verið í
stofu 101 í Lögbergi haustið 1995.
Ég leita í hjarta mínu að orðum til að
setja í setningu en ég finn bara eitt
orð, elsku Helga mín. Ég hvísla það
og vona að það fari að birta til. Takk.
Ingibjörg Valgeirsdóttir.
Ég minnist þess ennþá vel hvern-
ig vinskapur okkar hófst. Ég hringdi
í nýju stelpuna í bekknum og spurði:
„Viltu koma í bíó?“ Hún var til í það
og eftir þessa bíóferð urðum við
fljótlega óaðskiljanlegar vinkonur.
Leiðir okkar hafa oft legið í mismun-
andi áttir en þrátt fyrir heimshorna-
flakk slitnuðu vinaböndin aldrei.
Þau eru mörg atvikin sem koma
upp í hugann nú þegar Helga er far-
in: Hoppa uppi í rúmi við popplag
sem var vinsælt. – Smíða grindverk í
unglingavinnunni sem riðaði til falls
þegar flokksstjórinn kannaði styrk-
leika. – Bera saman út Moggann. –
Sumarvinna í Danmörku þar sem við
bjuggum saman og höguðum okkur
eins og gömul hjón. – Könnunarleið-
angur um Borgarspítalann þar sem
þú sýndir mér alla króka og kima. –
Trúnaðarspjall yfir kaffibolla í Þjóð-
arbókhlöðunni. – Útilega um versl-
unarmannahelgi með fjölskyldum
okkar – og margt fleira sem ekki
verður upp talið hér.
Ekki alls fyrir löngu birtist grein í
Morgunblaðinu um vinkonur sem
hittust aftur á tilteknum stað fimm-
tíu árum eftir að hafa ákveðið að
hittast þar. Við töluðum um að gera
þetta líka, en af því verður víst ekki.
En akkúrat þannig vinur var Helga,
hún hefði mætt eftir fimmtíu ár ef
hún hefði mögulega getað. Hún var
vinur fyrir lífstíð.
Helga var barngóð með eindæm-
um. Hún sýndi börnum mínum alltaf
mikinn áhuga og tók þátt í barna-
stússi mínu, þrátt fyrir að eiga engin
börn sjálf. Hún tók Kjartan minn í
helgarpössun þegar hann var bara 6
mánaða og eitt er víst að ekki hefur
væst um hann hjá Helgu og Svan.
Lengi eftir að hún lenti í slysinu var
barnið enn að tala um Helgu. Hún
átti greinilega sess í hjarta hans.
Ég gat alltaf treyst á Helgu. Ef ég
var í vandræðum kom hún til aðstoð-
ar og ef mig vantaði ráð þá var
Helga til staðar. Hún fylgdist vel
með öllu sem á gekk í lífi mínu og
þekkti mig það vel að hún sagði fyrir
um mannsefnið löngu áður en ég átt-
aði mig sjálf. Oft hittumst við til að
ræða mál sem okkur lágu á hjarta og
mér er sérstaklega minnisstæður
slíkur fundur vorið 2000, í Þjóðar-
bókhlöðunni. Það var margt sem
okkur lá á hjarta í það skiptið og
mikið rætt og ráðgert. Þetta var í
síðasta sinn sem við ræddum svona
saman. Mér mun aldrei líða úr minni
sú hræðilega stund þegar Svan
hringdi í mig og sagði mér frá slys-
inu. Ég lifði lengi í trúnni um að
Helga myndi ná sér til fulls. Mér
fannst að það bara gæti ekki verið að
svona góð manneskja, traustur vinur
og sterkur persónuleiki myndi ekki
ná sér. En það eru víst ekki mann-
kostirnir sem ráða, né heldur óskir
vinkonunnar. Það er svo margt sem
hún átti eftir að gera og svo mikið
sem hún átti til að gefa. Aðstand-
endur hennar og vinir hafa allir
misst mikið og ég votta ykkur öllum
dýpstu samúð mína.
Hulda.
Mig langar til að minnast Helgu
vinkonu minnar með nokkrum orð-
um. Við Helga kynntumst í Versl-
unarskóla Íslands. Það var þó ekki
fyrr en þegar hún flutti í Gautlandið
1992 að við kynntumst betur og urð-
um góðar vinkonur.
Ótal minningar koma upp í hug-
ann þegar ég hugsa um Helgu. Til
dæmis þegar við fórum saman til
Dublin í verslunarferð. Helga var
skipulögð og hafði góða stjórn á öllu.
Á kvöldin fórum við, að frumkvæði
Helgu, yfir eyðslu dagsins og könn-
uðum hversu miklu væri hægt að
eyða daginn eftir. Þegar við komum
heim vissum við nákvæmlega uppá
krónu hversu miklu við höfðum eytt.
Við giftum okkur með nokkurra
mánaða millibili. Þá voru brúðar-
kjólaleigur heimsóttar, brúðarkjólar
bornir saman og rætt um allt sem
tengdist brúðkaupum. Sumarbú-
staðaferðir með mökum okkar og
spilakvöld þar sem spilað var fram
eftir nóttu og mikið hlegið. Göngu-
ferðir og heimsóknir. Þegar ég var í
barneignarfríi var Helga að vinna í
nágrenni við heimili mitt og kom oft
til mín í hádeginu og eftir vinnu. Ég
man alltaf eftir því hvað heimsóknir
hennar voru mér mikils virði þegar
ég var annars ein heima með ung-
barn allan daginn.
Helga ákvað að fara í háskólanám
haustið 1996 er hún hóf nám í upp-
eldisfræði við Háskóla Íslands. Þeg-
ar hún hafði lokið því námi ákvað
hún að læra félagsráðgjöf. Hún
kunni vel við sig í náminu og hafði
áhuga á því sem hún var að læra.
Hún bað mig stundum að lesa yfir
fyrir sig ritgerðir og verkefni sem
voru öll vel og samviskusamlega
unnin. Áhugaverðast fannst mér að
lesa lokaritgerðina hennar þar sem
hún skrifaði um fjölskyldur barna
með sjaldgæfa alvarlega sjúkdóma.
Ég veit það að Helgu hefði gengið
vel ef hún hefði haft tækifæri til að
vinna við það sem hún hafði lært.
Hún hafði svo miklu að miðla, svo
mikið að gefa, enda gengið í gegnum
veikindi sjálf sem auðvelduðu henni
að setja sig í spor þeirra sem þurfa á
aðstoð félagsráðgjafa að halda.
Helga var alveg einstök. Að öðr-
um ólöstuðum var hún ein besta
manneskja sem ég hef nokkru sinni
kynnst. Hún var sannur vinur vina
sinna sem samgladdist þegar vel
gekk og var reiðubúin að hlusta og
gefa ráð þegar eitthvað bjátaði á.
Helga var mjög myndarleg og hún
hafði búið sér og Svan yndislegt
heimili sem gott var heim að sækja.
Þau Svan voru mjög samhent hjón
og áttu vel saman. Helga var mikil
fjölskyldumanneskja og hafði mikið
og gott samband við fjölskyldu sína.
Móðir hennar og systir voru henni
mjög nánar. Þá þótti henni mjög
vænt um dætur Svans, þær Öldu og
Tinnu. Svan, foreldrar Helgu,
tengdafaðir og fjölskylda hafa staðið
eins og klettar við hlið hennar eftir
að hún slasaðist í júlímánuði 2000.
Elsku Svan, Guðný, Halldór, Guð-
laugur og fjölskyldur. Megi guð gefa
ykkur styrk í sorginni. Hvíl í friði
elsku vinkona, þín verður ætíð sakn-
að.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Sigurlaug.
Í dag kveðjum við góða vinkonu,
hana Helgu. Það eru margar minn-
ingar sem koma upp í hugann. Þær
veita okkur huggun en jafnframt
mikinn söknuð. Kynni okkar af
Helgu hófust fyrst haustið 1995 þeg-
ar tvær okkar hófu nám í uppeldis-
og menntunarfræði við Háskóla Ís-
lands. Fljótlega myndaðist sterkur
kjarni nemenda sem átti eftir að
fylgjast að í náminu. Það var ómet-
anlegt að fá að kynnast Helgu og
eiga þessi námsár saman. Hún var
góður námsmaður og naut þess að
vera í skólanum. Þjóðarbókhlaðan
og Oddi urðu fljótt okkar annað
heimili. Oftar en ekki sátum við og
töluðum um lífið og tilveruna. Helga
sagði okkur fljótlega frá sínum sjúk-
dómi sem hún hafði greinst með þeg-
ar hún barn. Þrátt fyrir það var
Helga alltaf jákvæð og lét sjúkdóm-
inn ekki aftra sér í að njóta lífsins.
Helga tók alltaf virkan þátt í fé-
lagslífi skólans. Hún var sérstaklega
skipulögð og lét ekkert fram hjá sér
fara. Á fyrstu árshátíð okkar mætti
hún í kennslustund í árshátíðar-
kjólnum með uppsett hárið, tilbúin
að mæta á árshátíðina sem hefjast
átti strax að kennslu lokinni. Þetta
var lýsandi fyrir Helgu að sinna öllu
vel og af mikilli jákvæðni. Helga
kynnti okkur fljótlega fyrir tilvon-
andi eiginmanni sínum honum Svan.
Í september 1996 gengu þau í hjóna-
band og var gaman að sjá hve ein-
lægt þeirra samband var.
Helga útskrifaðist með BA-próf í
uppeldis-og menntunarfræði vorið
1999. Hún helgaði lokaverkefni sitt
HELGA
HALLDÓRSDÓTTIR