Morgunblaðið - 04.10.2002, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 04.10.2002, Blaðsíða 39
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. OKTÓBER 2002 39 ✝ Erna Bergsveins-dóttir fæddist í Reykjavík 18. júní 1932. Hún lést á líkn- ardeild Landspítal- ans í Kópavogi mið- vikudaginn 25. september síðastlið- inn. Foreldrar henn- ar voru Valgerður Jónsdóttir, f. 11. jan. 1912, d. 8. okt. 1993, og Bergsveinn Sig- urður Bergsveins- son, f. 7. okt. 1906, d. 11. des. 1947, frá Aratungu í Stein- grímsfirði. Valgerður var dóttir Jóns Þórarinssonar búfræðings frá Sigluvík við Eyjafjörð og konu hans, Helgu Kristjánsdóttur frá Végeirsstöðum í Fnjóskadal. Fað- ir Bergsveins var Bergsveinn bóndi Sveinsson Kristjánssonar í Sunndal og konu hans, Bjargar Ólafsdóttur frá Hellu í Bjarnar- firði. Móðir Bergsveins var Sig- ríður Guðrún Friðriksdóttir Jó- hannessonar frá Drangavík og konu hans, Guðbjargar Björns- dóttur. Systkini Ernu eru: 1) Unn- ur, f. 7. maí 1938, maki 1: Þórólfur G. Ingólfsson, látinn, maki 2: Æv- ar Þorgeirsson, þau slitu samvist- um. 2) Helga Lísbet, f. 7. nóv. 1941, gift Elíasi Kristjánssyni. 3) Bragi, f. 5. sept. 1946, kvæntur Þor- björgu Jenný Ólafs- dóttur. Erna giftist í maí 1954 Guðjóni Jónssyni verslunar- manni í Hafnarfirði, f. 25. mars 1930. Foreldrar hans voru hjónin Guðlaug Daníelsdóttir frá Stóra-Bóli í A- Skaftafellssýslu, f. 16. mars 1891, d. 2. jan. 1984, og Jón Pálmi Jónason frá Hliði á Álftanesi, f. 19. okt. 1892, d. 10. sept. 1988. Erna og Guðjón eiga þrjú börn: 1) Ómar, f. 16. sept. 1954, kvæntur Þóru Eiríksdóttur. Börn þeirra eru Særún, Erna og Guðjón Valur. 2) Gerður, sjúkraliði, f. 12. maí 1958, sambýlismaður Guðmundur Emil Sigurðsson, sonur Gerðar er Bergsveinn Norðdahl. 3) Guðlaug Linda, hjúkrunarfræðingur, f. 13. ágúst 1967. Erna ólst upp í Reykjavík og lauk miðskólaprófi á Reykjum í Hrútafirði. Hún vann ýmis verslunarstörf gegnum árin en lengst af sem bókavörður í Bókasafni Hafnarfjarðar. Útför Ernu verður gerð frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Elsku mamma mín. Þú stendur hjarta mínu næst. Með þessum orð- um kveð ég þig með sorg og trega í hjarta mínu. Þú varst alveg einstök. Ertu horfin? Ertu dáin? Er nú lokuð glaða bráin? Angurs horfi ég út í bláinn, autt er rúm og stofan þín, elskulega mamma mín. Gesturinn með grimma ljáinn glöggt hefur unnið verkin sín. Ég hef þinni leiðsögn lotið, líka þinnar ástar notið, finn, hvað allt er beiskt og brotið, burt er víkur aðstoð þín elsku góða mamma mín. Allt sem gott ég hefi hlotið, hefir eflt við ráðin þín. Þó skal ekki víla og vola, veröld þótt oss brjóti í mola. Starfa, hjálpa, þjóna, þola, það var alltaf hugsun þín, elsku góða mamma mín. Og úr rústum kaldra kola kveikirðu skærust blysin þín. Flýg ég heim úr fjarlægðinni, fylgi þér í hinsta sinni, krýp með þökk að kistu þinni, kyssi í anda sporin þín, elsku góða mamma mín, Okkur seinna í eilífðinni eilíft ljós frá guði skín. (Árni Helgason.) Hafðu þökk fyrir allt og allt. Friður guðs þig blessi. Þín dóttir Linda. Í dag, þegar ég kveð mína kæru tengdamóðir Ernu Bergsveinsdóttir í hinsta sinn, vil ég þakka henni fyrir þær stundir sem við áttum saman. Þótt árin hafi ekki verið mörg, þá geymi ég það dýrmætasta í hjarta mínu.Þau voru ekki nema um fimm, árin sem ég fékk að kynnast henni. En ég get sagt, að það sem lýsir henni best, er það hve heiðarleg, dug- leg og umfram allt samviskusöm hún var. Þegar ég kynntist henni og hennar fjölskyldu vann hún sem bókavörður í Bókasafni Hafnarfjarð- ar. Þar fannst henni gott að starfa, en hún var mikill bókaunnandi, víðlesin og fróð. Hún hafði því frá mörgu að segja, vegna þekkingar sinnar, og var oft gaman að heyra hana segja frá. Fyrir um tveimur árum síðan þeg- ar Erna sá að langri starfsævi væri að ljúka og hún sá fram á fleiri stund- ir með börnum sínum og barnabörn- um, þurfti hún að fara í erfiða hjarta- aðgerð. Eftir þá aðgerð greindist hún með illkynja sjúkdóm. Hún háði mikla og harða baráttu við þennan ill- skeytta sjúkdóm. Um tíma leit út fyr- ir að hún væri að yfirstíga sjúkdóm- inn, því henni leið vel og gat farið allra sinna ferða. En þessi sjúkdómur hafði ekki sagt sitt síðasta og braust fram illskeyttari en áður, og Erna varð þá að lúta í lægra haldi fyrir honum. Erna átti góða fjölskyldu sem annaðist hana mjög vel í hennar erfiðu veikindum þegar hún var heima og eins allt fram til síðustu stundar. Á kveðjustund er margs að minn- ast. Hún hafði gaman af að ferðast og fórum við í margar ferðir saman. Síð- asta ferðalag okkar var í ágúst sl. á sunnanvert Snæfellsnes. Hún hafði sérstaka ánægju af að skoða fallega staði, enda var hún sjálf mjög listræn kona. Að lokum bið ég Guð að blessa minningu þína og þakka þér fyrir samfylgdina. Guðmundur E. Sigurðsson. Við komum alltaf að ömmu bros- andi út að eyrum og hún gætti sko alltaf að því að við borðuðum nóg og mikið, helst of mikið. Amma leyfði okkur alltaf að sulla með kryddin hennar og við settum vatn út í og allt mögulegt þangað til að það kom ógeðsleg fýla en aldrei sagði hún okk- ur að hætta, hún hló bara með okkur. Við gátum talað við ömmu um allt milli himins og jarðar. Hún var alltaf að prakkarast í okkur með grallara- prikinu sínu og potaði því í okkur og við skellihlógum öll saman. Við mun- um þegar hún sagði okkur að hún hefði fengið að prófa hlaupahjól og farið á því um allt húsið og aldrei skemmt sér jafn vel. Við viljum ekki meina að hún sé al- veg farin frá okkur heldur er hún stærsti, flottasti og besti engillinn okkar og fylgist alltaf með okkur hvert sem við förum eða hvað sem við gerum, amma verður alltaf hjá okk- ur. Erna og Guðjón Valur. Amma þú varst svo góð, alltaf til staðar þegar ég þarfnaðist þín. Þegar mér leið illa kom ég til þín og þú hlustaðir á mig og huggaðir mig. Þú passaðir alltaf upp á það að við vær- um ekki svöng og að okkur vantaði ekkert. Ég býst við því að þú hafir fæðst svona, með þörf fyrir að vera góð við alla og passa upp á að allt sé full- komið. Alltaf, alltaf svo lengi sem ég lifi skal ég muna hvað þú varst fullkomin amma, góður vinur og hvað mér leið alltaf vel með þér. Ég elska þig amma. Særún. Mín hinsta kveðja til ástkærrar systur minnar: Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla og fölva haustsins sló á sumarskaut þú hafðir gengið götu þína alla og gæfu notið hér á lífsins braut. Það syrti að og söknuðurinn svíður, hann svíður þó að dulin séu tár en ævin okkar eins og lækur líður til lífsins bak við jarðnesk æviár. Og tregablandin hinsta kveðjan hljómar svo hrygg við erum þvi við söknum þín í hugum okkar stjarna lífs þíns ljómar sem ljós á vegi í brjóstum okkar skín. Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi og leiði þig hin kærleiksríka hönd í nýjum heimi æ þér vörður vísi sem vitar inn í himnesk sólarlönd. Þér sendum bænir upp í hærri heima og hjartans þakkir öll við færum þér við sálu þína biðjum Guð að geyma þín göfga minning okkur heilög er. (G.E.V.) Hafðu kæra þökk fyrir allt og allt, þín systir Lísbet. Erna frænka var móðursystir mín og minnist ég hennar sem góðrar, blíðrar og óeigingjarnrar konu. Erna var ekki bara móðir barna sinna heldur mikill vinur þeirra og er mér óhætt að segja að hún var alltaf til taks fyrir þau enda voru þau stolt hennar. Fórnfús var hún öllum af sín- um eindæma mannkostum. Þær voru nú ekki fáar ferðirnar sem hún sendi Gauja sinn að sækja okkur mæðgurnar í sunnudagsmat en þá bjuggu þau á Arnarhrauni 8. Stundum heyrði ég mömmu spyrja Ernu hvort hún gæti fengið hann Gauja lánaðan ef karlmannsverk þurfti að vinna í íbúðinni okkar. Kom þá Gaui oftast að vörmu spori með töskuna fulla af alls konar út- lendu góðgæti sem Erna hafði sent hann með. Mér fannst Erna alltaf svo rausn- arleg og góð að lána okkur hann Gauja sinn. Einu sinni langaði mig svo í lítið systkini að mér fannst það svo sjálfsagt að hún lánaði okkur hann bara í smástund þar sem á okk- ar heimili var enginn karlmaður. Þetta hefur síðan verið mikið að- hlátursefni í fjölskylduboðum í gegn- um tíðina. Eftir að amma fór að reskjast tók Erna að sér eins og henni var einni lagið að halda jólaboðin með kalkúni og tilheyrandi í Þrúðvangi 13. Þetta eru þau skemmtilegustu og notaleg- ustu jólaboð sem ég man eftir. Fjölskyldurnar stækkuðu og í staðinn fyrir jólaboð urðu 17. júníboð en þá var Erna alltaf með heitt á könnunni og alls konar góðgæti í til- efni afmælis síns. Þessari hefð tókst henni að við- halda og hittumst við öll síðastliðinn 17. júní þegar Erna varð sjötug. Ég tel mig vera mjög lánsama að hafa átt svo góða frænku að og fá að vera með henni síðustu andartökin ásamt nánustu ættingjum. Það veitir mér frið og ró að vita af Ernu minni hvíla í friði eftir hetju- lega baráttu við illkynja krabbamein. Elsku Gaui, Ómar, Þóra, Gerður, Emil, Linda og aðrir ættingjar megi Guð styrkja ykkur á erfiðum tímum. Guðný Ævarsdóttir. Þegar sumri hallaði og haustið kom í allri sinni litadýrð var Erna Bergsveinsdóttir, móðursystir mín, kölluð burt úr þessum heimi eftir erf- iða baráttu við krabbamein. Ég hef þá trú að hún hafi öðlast frið í öðrum heimi þar sem sumarið varir að eilífu. Erna hafði marga kosti til að bera og var þekkt fyrir að brosa með aug- unum þrátt fyrir það mótlæti sem líf- ið bauð henni. Kímnin var aldrei langt undan og gerði hún óspart góð- látlegt grín að sjálfri sér eða sam- ferðamönnum sínum. Hún var mikill náttúruunnandi og sýndi það með elju og ræktarsemi í garðinum sín- um. Ræktarsemin náði einnig til fjöl- skyldu og vina þar sem af Ernu staf- aði hjartahlýja og manngæska. Ég held að dýrin hafi skynjað þetta líka þar sem þau soguðust að henni hvort heldur þau voru af eðalkyni eða flökkuætt. Í Ernu bjó listakona og hafði hún glöggt auga fyrir litum og formum. Hún hafði einnig mjög gam- an af að ferðast, jafnt innanlands sem utan, og lagði oft mikið á sig til þess að komast þangað sem hugurinn girntist. Ernu frænku dáði ég í æsku og reyndi mikið að líkjast en skildi síðar að það er ekki auðvelt að öðlast slíka fegurð sem í henni bjó. Hún var ör- lagavaldur í lífi mínu þegar hún kynnti föður minn og móður. Erna hafði mikla ábyrgðartilfinningu gagnvart samborgunum sínum, ekki síst mér, systurdótturinni sem missti föður sinn sex mánaða og þurfti að lifa aðskilin frá berklasjúkri móður um tíma vegna smithættu. Þá kom Erna með sína líknandi hjálparhönd og veitti okkur mæðgunum skjól á heimili sínu, þá og ætíð síðan. Kæra frænka, margar góðar minn- ingar á ég um þig og allt sem þú gafst mér. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Elsku Gauji, Ómar, Gerður, Linda og aðrir ástvinir, ég og fjölskylda mín vottum okkar dýpstu samúð og biðj- um Guð að styrkja ykkur í sorginni. Dagný Þórólfsdóttir. Hjartkær móðursystir mín er dáin eftir langa og stranga baráttu, það er huggun harmi gegn að þrautaganga þessarar mætu konu er um garð gengin. Það eru í huga mér margar góðar og fallegar minningar um sam- skipti okkar frænknanna. Hún var mér alltaf svo góð og ég elskaði það þegar ég var barn að fá að gista heima hjá þeim hjónunum og þá sér- staklega þegar ég fékk að fara í bað- kerið hjá þeim sem er með gullslegn- um örmum, því þá var hægt að láta hugann reika og þykjast vera prins- essa sem reyndist ekki mjög erfitt þar sem allir á heimilinu kepptust við að láta manni finnast maður vera ein slík. Í raun og veru áttum við Erna frænka ekkert ósagt hvor við aðra þar sem við ræddum mikið og lengi saman í byrjun september. Í þeirri heimsókn minni til hennar kom ber- lega í ljós væntumþykja hennar til mín og mín til hennar. Þess vegna ætla ég að láta hér staðar numið og votta allri fjölskyldu hennar alla mína samúð og þakka þeim öllum og þá sérstaklega henni sjálfri allt það sem þau hafa gert fyrir mig þau ár sem ég hef lifað. Þau hafa óneitan- lega markað sín spor í sálu mína og hjarta þar sem margar góðar og fagrar minningar hafa tekið sér ból- festu og munu lifa með mér til ævi- loka. Elsku hjartans Erna mín, ég þakka þér af alhug fyrir allt sem þú skilur eftir þig hér á jörðu og vegna þín er ég örugglega pínulítið betri manneskja í dag en ég var í gær. Ég óska þér guðs blessunar og við mun- um hittast á ný á staðnum þar sem alltaf er dagur og líkamlegar þrautir eru ekki til. Þín systurdóttir, Þórunn Ýr Elíasdóttir. Þrjátíu og fimm ára vinátta er rof- in og það sest að mér mikill sökn- uður. Ég loka augunum og minning- arnar þjóta í gegnum hugann. Tvær Ernur sátu saman og hömpuðu ham- ingjusamar nýfæddum dætrum sín- um, Lindu og Sólveigu. Það er eins og það hafi gerst í gær. Erna var gædd þeim eiginleikum að geta lifað lífinu lifandi, alltaf glað- sinna og gefandi og allt lék í hönd- unum á henni. Eitt af áhugamálum hennar var að ferðast, hún vildi fræð- ast og skoða heiminn. Hún naut þess ríkulega að ferðast innanlands sem utan. Hún var ávallt búin að lesa sér til um hvern þann áfangastað sem haldið var til, enda sagði hún oft: „Maður sér nú ekki mikið ef maður ferðast með lokuð augun“. Ég varðveiti dýrmætar minningar um ferð okkar um Suðurland eftir að Erna mín var orðin veik. Það var glampandi sól og logn þennan dag er við ókum um sveitirnar. Andlit henn- ar ljómaði af gleði þegar hún benti á og nafngreindi hina ýmsu staði sem hún þekkti og rifjaði upp gamlar minningar og eins það sem hún hafði lesið. Svo kom listamaðurinn upp í henni inn á milli þegar hún sagði: „Siddý sérðu litina og birtuna, hef- urðu nokkurn tímann séð svona fal- lega liti, mikið er landið okkar fal- legt“. Með Ernu er gengin góð kona sem skilur eftir sig stórt skarð sem aldrei verður fyllt. Ég þakka alla vináttuna og skemmtilegu samverustundirnar. Það var dýrmætt að fá að vera vin- kona þín. Nú ertu komin á bjartan stað. Ég og fjölskylda mín kveðjum þig með söknuði og sendum ástvinum innilegar samúðarkveðjur. Erna. S. Kristinsdóttir. Glettnislegt bros og dillandi hlátur dökkhærðrar konu heyrist ekki oftar á gamla bókasafninu okkar í Mjó- sundi 12. Enda er bókasafnið flutt á nýjan og betri stað á Strandgötu 1 og Erna flogin frá okkur og komin á æðra tilverustig. Kannski gerist það á svipaðan hátt og þegar hún í sum- arfríi forðum daga stökk úr flugvél í fallhlíf. Erna var nefnilega svolítil ævin- týrakona og prakkari í sér og virtist ekkert láta aftra sér ef svo bar við. Við hin látum ótal ævintýri fram hjá okkur fara vegna þess að við þorum ekki, en Ernu skorti ekki þor. Það margsýndi hún okkur í veikindum sínum. Lífið fór ekki um hana mjúk- um höndum þar sem veikindi voru annars vegar en hún lét það ekki á sig fá, gafst aldrei upp, áfram var haldið með glettni í augum og bros á vör. Nú er höggvið skarð í hópinn okk- ar og við starfsfélagar Ernu munum sakna hennar. Síðustu tvö árin hefur nær daglega mátt heyra „hefur ein- hver frétt af Ernu? hvernig hefur Erna það?“ Erna starfaði á Bókasafni Hafnar- fjarðar í um tuttugu ár, hún var góð- ur bókavörður og ljúfur og glaðlynd- ur samstarfsmaður. Iðulega var haft á orði að það þyrfti nú að klóna Ernu því þrátt fyrir veikindi sín var hún alltaf boðin og búin að taka aukavakt- ir ef einhver veiktist eða þurfti á fríi að halda. Kökuuppskriftirnar hennar eru á heimilum okkar flestra þar sem henni lánaðist svo oft að koma með ljúffengar kökur í vinnuna. Mjög oft voru hrósyrði höfð um þegar Erna var annars vegar og hrósyrði sem þessi hljómuðu oft í okkar eyru: „Ég kom á bókasafnið um daginn og þessi dökkhærða afgreiddi mig, hún hefur svo ljúfa framkomu, það er svo gott að biðja hana um aðstoð,“ og var þar átt við Ernu. Erna lét af störfum sl. haust vegna veikinda sinna. Hún var að vísu búin að segja að hún ætlaði ekki að flytja með okkur og vinna á nýja safninu, heldur koma sem gestur og njóta þannig nýja safnsins. Því miður miss- um við af skemmtilegum frásögum hennar úr sumarfríum, dillandi hlátri, brosandi augum og prakkara- svipnum. Okkur lánaðist samt sem áður að hafa hana með okkur þegar við kvöddum gamla safnið og við opnun nýja safnsins í vor sem leið vorum við svo heppin að henni leið vel þá stund- ina og treysti sér til að koma og vera viðstödd opnunina. Eins gátum við kvatt hana sem starfsfélaga á form- legan og yndislegan hátt í sumar- byrjun. Það var sama sagan þá, Erna var hress og orðin fallega brún eins og ávallt á sumrin, dragfín og bros- andi og allir skemmtu sér vel. Erna gat séð ljósu hliðarnar á svo mörgu. Þegar Erna grenntist í veik- indum sínum nefndi hún að nú kæmi sér vel að hún hefði ekki verið grönn, því nú væri hún mátuleg. Þegar hún missti fallega, dökka hárið sitt sagði hún að sig hefði nú alltaf langað til að vera ljóshærð og viti menn, þegar hárið óx aftur eftir meðferðina var það fallega grátt: Hún var orðin ljós- hærð. Við starfsfélagar Ernu á Bóka- safni Hafnarfjarðar sendum ástvin- um hennar samúðarkveðjur og erum þakklát fyrir að hafa fengið að starfa með henni. Starfsmenn Bókasafns Hafnarfjarðar. ERNA BERGSVEINSDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.