Morgunblaðið - 10.10.2002, Síða 46

MINNINGAR
46 FIMMTUDAGUR 10. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ásgeir Áskelssonvélstjóri fæddist í
Hrísey 26. desember
1920. Hann andaðist
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 1.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Lovísa Jóns-
dóttir, f. 3. ágúst
1890, d. 24. júlí 1985,
og Áskell Þorkelsson
útgerðarmaður í
Hrísey, f. 7. nóvem-
ber 1883, d. 5. ágúst
1961. Systkini Ás-
geirs eru Sigríður,
látin; Jón Þórir, látinn; Agnar, bú-
settur í Keflavík; Zophonías, bú-
settur í Reykjavík, og Gyða, búsett
í Reykjavík.
Hinn 20. september 1947 kvænt-
ist Ásgeir eftirlifandi konu sinni,
Jóhönnu Margréti Bogadóttur, f. á
Akureyri 14. október 1923. For-
eldrar Jóhönnu voru hjónin Elín
Friðriksdóttir og Bogi Daníelsson,
búsett á Akureyri. Börn Ásgeirs
og Jóhönnu eru: 1) Lovísa sjúkra-
liði á Akureyri, f. 5. marz 1950.
Maki Guðmundur Jónsson vél-
fræðingur. Synir þeirra eru: Jón
Einar vélfræðingur, f. 15. ágúst
1973, og Birgir Örn
laganemi, f. 16. júlí
1975. Dóttir Lovísu
er Jóhanna Margrét
Ingvarsdóttir hjúkr-
unarnemi, f. 9. febr-
úar 1969. Maki henn-
ar er Kristinn
Bjarkason sjómaður
og synir þeirra eru
Ásgeir Jóhann, f. 6.
júlí 1992, og Daníel
Ingi, f. 27. maí 1997.
2) Bogi læknir í
Lundi í Svíþjóð, f. 24.
febrúar 1954. Maki
Margrét Einarsdótt-
ir læknir. Börn þeirra eru Elín
Arna nemi, f. 29. apríl 1982, og
Einar Kári nemi, f. 30. mars 1985.
Ásgeir byrjaði ungur að stunda
sjóinn, fyrst á bátum föður síns,
síðar á togurum Útgerðarfélags
Akureyringa og skipum Guð-
mundar Jörundssonar. Einnig var
hann mörg ár á flóabátnum
Drangi. Ásgeir öðlaðist vélstjórn-
arréttindi og lauk skipstjórnar-
prófi frá Sjómannaskóla Íslands í
Reykjavík.
Útför Ásgeirs verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast föður míns, Ásgeirs Ás-
kelssonar, sem í dag verður til mold-
ar borinn frá Akureyrarkirkju. Faðir
minn fæddist í Hrísey árið 1920, einn
af þeim sex börnum hjónanna Lovísu
Jónsdóttur og Áskels Þorkelssonar
sem komust til fullorðinsára. Ólst
hann upp við fremur kröpp kjör, svo
sem algengt var á þeim tíma, og fór
snemma að vinna fyrir sér, meðal
annars við beitingar og snúninga
kringum útgerð föður síns. Margar
minningar átti hann frá þessum ár-
um. Meðal annars sagði hann mér frá
skólagöngu sinni, sem ekki var
þrautalaus í upphafi. Átti hann erfitt
með lestur og eftir lýsingum hans var
þar um lesblindu að ræða, þótt ekki
hafi það verið nefnt því nafni á þeim
tíma. Eldri kona í Hrísey hafði séð í
hvaða vandræðum hann var og hvað í
honum bjó og með sameiginlegu
átaki þeirra náði hann svo góðum
tökum á lestrinum. Varð þetta hon-
um hvatning til frekari dáða og öðl-
aðist hann brátt meiri menntun en al-
gengt var í sjávarþorpum á þeim
tíma. Er þetta talandi dæmi um þá
lífsspeki sem einkenndi ævi hans alla
og sem hann ætíð reyndi að miðla
okkur börnum sínum af; að erfiðleik-
arnir eru til þess að sigrast á þeim.
Eftir barnaskólann í Hrísey hélt
hann ungur að heiman í Héraðsskól-
ann á Laugum og síðan lá leið hans á
vélstjórnarnámskeið og í Sjómanna-
skólann í Reykjavík og þaðan lauk
hann skipstjórnarprófi árið 1946.
Sama árið kynntist hann eftirlifandi
konu sinni, Jóhönnu Bogadóttur,
sem hann kvæntist haustið 1947, og
hófu þau búskap í Bogahúsinu á Ak-
ureyri. Í Bogahúsinu bjuggu þá einn-
ig tvö systkini Jóhönnu með sínar
fjölskyldur, svo og móðir þeirra
systkina, hver fjölskylda í sinni íbúð.
Þarna í húsinu fæddumst svo við
Lovísa systir mín og ólumst þar upp
fram til 1964. Það var einstaklega
gott að alast upp í Bogahúsi. Þótt
ekki væru fjölskyldurnar þar barn-
margar voru þær þó þrjár og auk
þess bjó hún móðuramma okkar í
húsinu og var ætíð gott til hennar að
leita. Samband okkar systkina við
föðurfólkið var einnig gott og oft var
siglt með Flóabátnum Drangi út í
Hrísey að heimsækja afa og ömmu.
Ekki spillti fyrir að faðir okkar vann
lengi á Drangi og þótti mér mikið
gaman að fá að vera með honum um
borð, standa í brúnni og fá að stýra
þessu, sem mér þótti þá, stóra skipi.
Upp úr 1960 fengu foreldrar mínir
úthlutað lóð í Álfabyggð 5 og hófust
handa við að byggja það hús sem þau
hafa búið í síðan. Var ótrúlega spenn-
andi að fylgjast með húsateikningum
og síðar byggingarframkvæmdum.
Faðir minn vann mikinn hluta verks-
ins sjálfur með dyggri aðstoð eldri
smiðs hér í bæ. Reyndi ég að vera
með eins mikið og ég gat og á ég
margar mínar beztu minningar frá
samverunni með föður mínum við
húsbyggingarnar. Þótt ég væri ekki
hár í loftinu þóttist ég samt geta
hjálpað til og var aldrei látinn finna
annað en hjálp mín væri hin þarfasta.
Dundaði ég meðal annars löngum við
að naglhreinsa spýtur og skafa móta-
timbur. Með því að fylgjast með
framkvæmdunum tókst mér að læra
til ýmissa verka og sjaldan hefi ég
verið stoltari á ævinni en þegar faðir
minn lofaði dugnað minn og færði
mér litla vasabók sem hann sagði
mér að skrifa í þá tíma sem ég ynni að
byggingunni. Var ég alveg að rifna úr
monti og þóttist aldeilis vera orðinn
maður með mönnum.
Eftir að ég lauk menntaskólanámi
á Akureyri fluttist ég til Reykjavíkur
til náms og síðar til Svíþjóðar til
náms og starfa. Hafa þau orðið ófá
ferðalögin milli Lundar og Akureyr-
ar og fyrstu árin voru foreldrar mínir
einnig dugleg að sækja okkur heim.
Er mér einkum minnisstæð síðasta
heimsókn föður míns til okkar í
Lundi vorið 1995. Var hann þá nokk-
uð illa farinn af Parkinson-sjúkdómi
og fór lítt á mannamót. En hann vildi
ekki fyrir nokkurn mun missa af
doktorsvörn minni og tilheyrandi
veizluhöldum og dreif sig með móður
minni til Svíaríkis. Lét hann sig hafa
það að sitja lengi dags undir fyrir-
lestrum og ræðuhöldum og lauk
kvöldinu með að dansa eins og her-
foringi við móður mína. Þegar ég
minntist á við hann að lítt hefði borið
á einkennum Parkinson-sjúkdómsins
sagði hann mér að hann hefði laum-
azt til að taka tvöfaldan skammt lyfja
sinna síðustu vikurnar fyrir ferðalag-
ið til að vera eins hreyfanlegur og
unnt var. Svo ákveðinn var hann í að
geta haldið daginn hátíðlegan með
mér og fjölskyldu minni og ekki láta
sjúkdóminn aftra sér.
Fátt veitti föður mínum meiri gleði
og ánægju en að hafa börn, barna-
börn og langafabörn í kringum sig.
Naut hann þess mjög að hafa börn og
barnabörn systur minnar í næsta ná-
grenni við sig. Þótt hann aldrei
reyndi annars að hafa áhrif á ákvarð-
anir mínar í lífinu lét hann samt oft í
ljós þá ósk sína að ég flyttist aftur til
Íslands með fjölskyldu mína, svo
hann gæti haft meira samband við
mín börn einnig. Nú varð það ekki
svo, en við reyndum í staðinn að nýta
þeim mun betur þann tíma sem okk-
ur gafst saman.
Nýlega uppgötvaðist sá sjúkdóm-
ur sem að lokum bar föður minn of-
urliði. Sjúkrahúsvistin varð ekki löng
og var hann umvafinn umhyggju ást-
vina sinna þar til yfir lauk. Vil ég nota
þetta tækifæri til að þakka læknum
og öllu starfsfólki lyfjadeildar FSA
fyrir þá einstöku umönnun er hann
hlaut síðustu vikurnar og þá vinsemd
og hlýju sem okkur aðstandendum
var sýnd.
Elsku pabbi minn. Ég og fjöl-
skylda mín kveðjum þig með sárum
söknuði, en minningarnar góðu eru
okkur huggun í sorginni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þinn sonur
Bogi.
Elskulegur faðir minn er látinn
eftir stutta sjúkrahúslegu. Þótt hann
hafi ekki verið heilsuhraustur síðustu
árin kom þetta samt á óvart. Og var
það okkur fjölskyldunni dýrmætt að
geta verið hjá honum síðustu dagana
á spítalanum. Enda þótti honum svo
vænt um okkur öll og vildi allt fyrir
okkur gera. Hann var sjómaður fyrri
hluta starfsævi sinnar. Þá sigldi hann
oft til Englands og kom með alls kon-
ar hluti með sér sem fengust ekki hér
á landi í þá daga. Hann gaf mér t.d.
dúkkur, dúkkuvagn, hjól með hjálp-
ardekkjum og margt fleira.
Hann var lengi stýrimaður á póst-
bátnum Drangi og muna margir eftir
honum þaðan. Þær voru ófáar ferð-
irnar sem við Bogi bróðir minn fórum
með Drangi til Hríseyjar að heim-
sækja afa og ömmu sem bjuggu í
Kelahúsinu niðri í fjörunni þar sem
pabbi hafði alist upp og leikið sér og
kynnst sjómannslífinu. Eftir að hann
hætti á sjónum keyptu þau mamma
sér bíl og ferðuðust mikið um landið
þvert og endilangt og upp á hálendið.
Einnig fóru þau margar ferðir til Sví-
þjóðar til bróður míns og fjölskyldu
hans. Hann saknaði þess að geta ekki
verið nær þeim. Hins vegar voru syn-
ir mínir heppnir að alast upp í ná-
grenni við afa sinn og ömmu og Jó-
hanna dóttir mín ólst að mestu leyti
upp hjá þeim.
Elsku pabbi minn ég ætla ekki að
rekja æviferil þinn hér meir, við
geymum góðu minningarnar um þig
með okkur. Hvíl þú í friði og þakka
þér fyrir allt.
Þín dóttir
Lovísa.
Elsku tengdapabbi og afi. Við vilj-
um kveðja þig með þessum ljóðlínum.
En þegar hinzt er allur dagur úti
og uppgerð skil,
og hvað sem kaupið veröld kann að virða,
sem vann ég til:
í slíkri ró ég kysi mér að kveða
eins klökkan brag
og rétta heimi að síðustu sáttahendi
um sólarlag.
(Stephan G. Stephansson.)
Guð blessi þig.
Margrét, Elín Arna
og Einar Kári.
Elsku besti afi minn. Það hefur
verið skrítið að koma til ömmu í Álfa-
byggðina, ég á alltaf von á að þú kom-
ir brosandi á móti mér inn í eldhús,
og spyrjir: „Hvar eru strákarnir?“.
Það er svo margs að minnast, við átt-
um svo margar góðar stundir saman
ég, þú og amma. Þú leyfðir mér alltaf
að gera svo margt með þér og það var
alveg sama þó þú kæmir þreyttur
heim úr vinnunni alltaf varstu til í að
fara í búðarleik með mér, svo þegar
allt var búið í búðinni velti ég mér í
fangið á þér og sagði að nú væri búð-
arkonan bara eftir, þá hlógum við
mikið. Eins þegar það varð raf-
magnslaust þá gengum við um húsið
með vasaljós og þú sannfærðir mig
um að það væru engir draugar í Álfa-
byggðinni, bara við og amma. Líka
þegar þú varst að vinna á Nótastöð-
inni þá vorum við oft saman inni í
herbergi, þú að gera við netin og ég
að vinda í nálarnar fyrir þig, en það
besta var þegar ég lá í fanginu þínu á
kvöldin og við horfðum á sjónvarpið
saman.
Elsku afi, ég verð ævinlega þakk-
lát fyrir að hafa fengið að alast upp
hjá þér og ömmu, þið hafið alltaf ver-
ið svo yndislega góð og alltaf til stað-
ar þegar ég hef þurft á ykkur að
halda. Við skulum hugsa um ömmu
fyrir þig.
Ég kveð þig með miklum söknuði,
afi minn.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guð blessi þig elsku afi minn og
takk fyrir allt.
Þín
Jóhanna Margrét.
Elsku langafi okkar. Við, strák-
arnir þínir, sendum þér þessa bæn:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Bless elsku langafi, við skulum
hugsa vel um ömmu og hjálpa henni.
Þínir langafasynir
Ásgeir og Daníel.
ÁSGEIR
ÁSKELSSON
✝ Hallfríður K. H.Stefánsdóttir
fæddist á Hrísum í
Fróðárhreppi 26.
febrúar 1930. Hún
lést á Landspítala
við Hringbraut 1.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Stefán Ólafur
Bachman Jónsson, f.
16.1. 1891, d. 20.2.
1964, og Kristín El-
ínborg Sigurðar-
dóttir, f. 9.10. 1894,
d. 29.8. 1966. Þau
eignuðust 11 börn.
Þau eru: Sigrún, f. 1917, Karl
Bachmann, f. 1918, d. 1973, Lúð-
vík Vilhelm, 1920, d. 1940, Unnur,
Hallfríður og Helgi eignuðust
þrjá syni. Þeir eru: 1) Guðlaugur
Sessilíus, f. 1951, eiginkona hans
Margrét Ásta Gunnarsdóttir, f.
1954, börn þeirra Helgi Gunnar, f.
1976, Ástrós, f. 1977, barn hennar
Ásta Rún, f. 1996, Símon Sessilíus,
f. 1980, og Daði Þór, f. 1982. 2)
Lúðvík Kristinn, f. 1959, eigin-
kona hans Lovísa Björg Einars-
dóttir, f. 1960, börn þeirra Einar
Vilhelm, f. 1980, og Helga Hrönn,
f. 1984. 3) Stefán Erlingur, f.
1965, eiginkona hans Kristín Erla
Harðardóttir, f. 1966, börn þeirra
Andri Björn, f. 1993 og Hannes
Kristinn, f. 1995.
Hallfríður og Helgi bjuggu í
Reykjavík, lengst af í Bólstaðar-
hlíð 42. Hallfríður bjó síðustu árin
á Sogavegi 180, Reykjavík. Hún
starfaði sem ökukennari frá árinu
1976 til dánardags.
Útför Hallfríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
f. 1922, Sigurður
Kristján, f. 1923, d.
1977, Ingveldur, f.
1925, d. 2002, Jón, f.
1926, Laufey Sigríð-
ur, f. 1928, Hallfríður,
sem hér er minnst,
Reimar, f. 1932, Erla
Auður, f. 1937. Upp-
eldisbróðir þeirra og
sonur Karls Bach-
manns er Hjörtur
Hafsteinn, f. 1942.
Hinn 22. september
1951 giftist Hallfríður
manni sínum Helga
K. Sessilíussyni, f. 5.5.
1931, d. 3.5. 1983. Foreldrar hans
voru Sessilíus Sæmundsson og
Guðlaug Gísladóttir, Reykjavík.
Hallfríði kynntumst við fyrst tíu
ára gamlar, þá skólasystur yngsta
sonar hennar Stefáns. Síðan eru lið-
in 25 ár og hefur sá vinskapur hald-
ist síðan. Hallfríður var einstaklega
góð og hlý kona.
Hún starfaði sem ökukennari og
með óendanlegri þolinmæði kenndi
hún okkur og leiðbeindi er við stig-
um okkar fyrstu skref í umferðinni.
Okkur langar með eftirfarandi er-
indum úr ljóði Davíðs Stefánssonar
að kveðja Hallfríði:
Hví syngjum við ennþá sálminn um
blómið eina,
ef samferðamaður er kvaddur við
nyrztu höf?
Hví fer um þá hrollur, sem heyra mold
og steina
hrynja í opna gröf?
Vor leit að gleði er líkust reikulu fálmi,
vor rödd er aðeins snark í brennandi
hálmi,
unz skynjum við blómið og skapadóminn
í skáldsins eilífa sálmi.
En þegar við heyrðum sálminn um
blómið sunginn,
var sál vor nauðug til æðri skilnings
kvödd.
Vor himinn, sem áður var hulinn og
blikuþrunginn,
varð heiður við skáldsins rödd.
Úr hafi sáum við stíga röðul rauðan
og reifa þann svörð, er hugðum við
blóma snauðan.
Í ljóðsins háttum söng heilagur máttur
hjartað í sátt við dauðann.
Með geislandi orðum var draumur í
vitund vakinn
um visna blómið, sem hvarf í mold og leir,
en leyndardómur hins lifandi kjarna rak
til lands, þar sem enginn deyr.
Á sömu stund fór móðurmoldin að anga,
og morgunsólin gyllti hvern hlíðarvanga.
Um auðmjúk blómin lék upprisuljóminn
og eilífð um fjöll og dranga.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Stebbi, Kristín, Andri
Björn, Hannes Kristinn, Lúlli, Gulli
og fjölskyldur, sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Bless-
uð sé minning um góða konu.
Hrefna, Candy og fjölskyldur.
Elsku amma. Þegar við kvödd-
umst á sunnudagskvöldinu hvarflaði
ekki að mér eitt augnablik að þetta
yrði okkar síðasta kveðjustund.
Þegar ég settist niður til að skrifa
þessar línur fylltist hugurinn af
yndislegum minningum um þig og
þær stundir sem við áttum saman.
Árið sem ég bjó hjá þér, Hol-
landsferðin, gamlárskvöldin og öku-
tímarnir vekja allir góðar og
skemmtilegar minningar sem aldrei
munu gleymast.
Erfitt er að koma öllum þessum
minningum frá sér á blað enda held
ég að þær séu best geymdar í hjört-
um okkar beggja.
Ég vil enda þetta á því að þakka
þér fyrir að vera eins góð amma og
þú varst. Hvíl í friði.
Helga Hrönn Lúðvíksdóttir.
Elsku Fríða amma. Núna ert þú
farin frá okkur. Þú varst alltaf glöð,
kát og skemmtileg og við áttum svo
margar góðar stundir saman. Við
fundum okkur alltaf eitthvað til
dundurs, þú kenndir okkur að tefla
og fórst með okkur í húsdýragarð-
inn þar sem þú sagðir okkur frá dýr-
unum. Stundum sátum við bara og
spjölluðum saman um allt sem við
vildum. Þú gafst þér alltaf svo góðan
tíma fyrir okkur.
Takk fyrir að vera svona góð
amma, við kveðjum þig með sökn-
uði. Þínir ömmustrákar
Andri Björn
og Hannes Kristinn.
HALLFRÍÐUR
STEFÁNSDÓTTIR