Morgunblaðið - 10.10.2002, Qupperneq 48

MINNINGAR
48 FIMMTUDAGUR 10. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Adda SigríðurArnþórsdóttir
fæddist á Reyðar-
firði 24. nóvember
1956. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 3. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Arn-
þór Þórólfsson, f. 14.
apríl 1927, d. 12.
des. 1999, og Sigríð-
ur Eiríksdóttir, f. 26.
febrúar 1931. Systk-
ini Öddu eru Eirík-
ur, f. 19. júlí 1949,
Kjartan, f. 6. júní
1952, Erna, f. 15. mars 1954,
Harpa, f. 10. maí 1958, og Agnar,
f. 12. janúar 1967.
Hinn 23. desember 1979 giftist
Adda Sigríður Stefáni Rúnari
Garðarssyni stýrimanni frá
Hornafirði, f. 20. júní 1954. For-
eldrar hans eru Guðfinna
Bjarnadóttir, f. 23. des. 1922, d.
21. febrúar 1997, og Garðar Sig-
jónsson, f. 18. október 1916. Börn
Öddu og Rúnars eru Hilmar Þór,
f. 18. júní 1981, Guðfinna, f. 16.
nóvember 1983, og
Kjartan Már, f. 10.
febrúar 1989.
Adda Sigríður
ólst upp á Reyðar-
firði, lauk þaðan
grunnskólaprófi og
fór síðan einn vetur
í Héraðsskólann á
Laugarvatni. Eftir
það lá leið hennar
til Englands sem
„au pair“ í tvo vetur
og síðan starfaði
hún við hótelstörf í
Noregi í eitt ár. Eft-
ir það fór hún á síld-
arvertíð á Höfn þar sem hún
kynntist mannsefni sínu. Adda og
Rúnar hófu búskap sinn á Höfn í
Hornafirði og bjuggu þar í fjög-
ur ár. Eftir það bjuggu þau í
Reykjavík þar sem Adda var
heimavinnandi húsmóðir meðan
börnin voru yngri. Síðustu árin
starfaði Adda við ýmis verslunar-
og þjónustustörf.
Útför Öddu Sigríðar verður
gerð frá Grafarvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Enn á ný erum við minnt á það
með óþyrmilegum hætti að lífið er
hverfult.
Ástkær systir mín er á brott köll-
uð úr þessum heimi eftir mikla bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm. Þá baráttu
háði hún eins og hennar var von og
vísa með æðruleysi og hetjuskap.
Á stund sem þessari leita ósjálf-
rátt á hugann ótalmargar og ljúfar
minningar. Mig langar að rifja upp
löngu liðinn atburð er Adda bjó á
Höfn. Til marks um ósérhlífni,
dugnað og kraft Öddu skal sagt frá
því að fyrir rúmum 20 árum öttum
við félagarnir í Val á Reyðarfirði
kappi við Sindra frá Höfn. Þannig
háttaði til að við þurftum að spila við
þá tvo leiki. Eftir þann fyrri voru
búningarnir allnokkuð skítugir og
þurftu þvottar með. Þá voru góð ráð
dýr. Ég sagði við strákana: „Ekkert
mál, hún Adda reddar þessu.“ Ég
veit ekki hvað nágrannakonur henn-
ar hafa haldið er þær sáu daginn
eftir um 20 íþróttabúninga hang-
andi úti á snúru.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Rúnar, Hilmar Þór, Guð-
finna og Kjartan Már. Við Deddý og
dætur okkar biðjum Guð að vernda
ykkur og styrkja á þessum erfiða
tíma.
Kjartan Þór.
Í örfáum orðum langar mig að
minnast systur minnar, Öddu Sig-
ríðar Arnþórsdóttur.
Þegar maður sest niður og lætur
hugann reika um liðin ár rifjast
margt upp. Mér er alltaf minnis-
stætt þegar ég kom fyrst til Horna-
fjarðar í keppnisferð, en þar bjugg-
uð þið Rúnar í nokkur ár. Þú varst
náttúrlega mætt á völlinn til að
hvetja litla bróður. Þegar líða tók á
leikinn voru strákarnir farnir að
spyrja mig hver þetta væri sem
heyrðist svo hátt í á hliðarlínunni.
Sagði ég stoltur að þetta væri systir
mín. En þegar ég skoraði og þú
hljópst inn á völlinn vildi ég helst
hverfa. Eftir leikinn benti ég þér á
að þú þyrftir ekkert að koma á
morgun. En auðvitað varstu mætt.
Þetta litla atvik lýsir þér svo vel,
alltaf tilbúin að hvetja og styðja litla
bróður þinn.
Síðan löngu seinna þegar leið mín
lá til Reykjavíkur til náms, varst þú
tilbúin að taka mig inn á ykkar ynd-
islega heimili í Dísarási 16. Ég leigði
herbergi í nágrenni við ykkur, en
var í fæði hjá þér og Rúnari allan
veturinn. Þar var nú margt brallað
og ófáar ferðirnar í bæinn sem við
fórum að kaupa á mig og aðra. Alltaf
varstu tilbúin að bjóða fram aðstoð
þína sem lýsir því best þegar litli
bróðir var orðinn stór og átti 30 ára
afmæli. Einhver vandræði voru á
mér, ég ætlaði ekki að halda neina
veislu, sagðist ekki hafa neitt hús-
næði. Enn og aftur varstu tilbúin að
bjóða fram aðstoð þína. Þið hjónin
lánuðuð mér húsnæðið ykkar og
hélduð mér ógleyma afmælisveislu.
En nú er mín kæra systir horfin
úr þessu jarðlífi. Eftir standa fjöl-
skylda og vinir í sárum og djúpum
söknuði.
Elsku Rúnar mágur, Hilmar Þór,
Guðfinna, Kjartan og mamma, sem
og aðrir ástvinir, megi góður Guð
styrkja ykkur og varðveita á þessari
miklu sorgarstund.
Agnar.
Árið 1978 kynnti Rúnar bróðir
minn fjölskylduna fyrir unnustu
sinni, Öddu Sigríði Arnþórsdóttur,
sem hafði komið frá Reyðarfirði til
Hornafjarðar á síldarvertíð. Síldar-
vertíðin varð trúlega lengri en hún
hafði búist við, þau hófu búskap á
Höfn og giftu síg í Bjarnaneskirkju
hinn 23. desember 1979.
Árið 1982 fluttu Adda og Rúnar
til Reykjavíkur, fyrst í Kóngsbakk-
ann og síðan í Dísarásinn. Fjöl-
skyldan í Dísarásnum hefur alltaf
verið samheldin, þau bjuggu sér fal-
legt heimili, voru mjög samrýnd og
þau var alltaf gott heim að sækja.
Þegar ég kom suður til náms 1984
dvaldi ég hjá Öddu og Rúnari um
helgar. Mér var tekið sem einum af
fjölskyldunni, naut húsaskjóls og
matar og mér unglingnum þótti það
alveg sjálfsagt mál þar sem Rúnar
var bróðir minn en þegar ég vitk-
aðist með árunum þá gerði ég mér
grein fyrir því að þetta var ekki al-
veg eins sjálfsagt og mér hafði fund-
ist en þetta lýsir Öddu vel. Hún var
hjartahlý og góð manneskja og
einnig góður vinur. Hún var hrein-
skilin, hrósaði mér og skammaði
mig líka þegar ég átti það skilið.
Á Öddu verður ekki minnst án
þess að geta þess hversu góð hún
hefur verið föður mínum eftir að
mamma dó. Þar kom fram einstakt
hjartalag hennar og hlýja sem lýsti
sér í óeigingirni og ósérhlífni. Þær
voru ófáar stundirnar sem hún hafði
fyrir pabba á hans erfiðu tímum.
Í febrúar síðastliðnum greindist
mágkona mín með mjög erfiðan
sjúkdóm. Barátta hennar var erfið.
Vegurinn frá sjúkdómsgreiningu að
andláti hefur einkennst af dugnaði
og hugrekki sem ekki verður í orð-
um lýst. Þú varst hetja.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Rúnar bróðir minn, Hilmar
Þór, Guðfinna og Kjartan Már.
Missir ykkar er mikill. Ég bið góðan
Guð um að veita ykkur styrk á þess-
ari stundu. Guð blessi ykkur.
Steinar og fjölskylda.
Kynni okkar Öddu hófust haustið
1996 þegar Steinar kynnti mig fyrir
henni og Rúnari bróður sínum. Ég
gleymi aldrei þessum fyrstu kynn-
um enda léttleikinn og notalegheitin
á heimili þeirra, eins og alltaf, alls-
ráðandi. Adda lagði alltaf mest upp
úr því að börnunum sínum liði sem
best og velferð þeirra var henni
mikilvægust, fjölskyldan og heimilið
var henni allt og bar vott um smekk-
vísi og hlýju.
Alltaf var hægt að leita til Öddu,
alveg sama hvað var, hún var ráða-
góð og réttsýn og hugsaði alltaf um
aðra fyrst og sig síðast. Jafnvel und-
ir það síðasta, þegar hún var orðin
þróttlítil og mikið veik, hringdi hún í
mig seint um kvöld og spurði hvort
mér liði ekki vel, ég hefði verið svo
þreytuleg fyrr um daginn. Adda var
viðstödd brúðkaup okkar Steinars
28. sept. sl., það er okkur óendan-
lega mikilvægt, og kom í heimsókn
til okkar tveimur dögum seinna til
að skoða myndirnar og gjafirnar,
hún ætlaði sér það og gerði það.
Adda var glæsileg kona, minning
hennar lifir. Ég þakka samfylgdina,
Adda mín. Guð veri með þér.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Rúnar, Hilmar, Guðfinna
og Kjartan, megi Guð vera ykkur
nærri í sárri sorg.
Ólafía I. Þorvaldsdóttir.
Þegar mamma sagði okkur í febr-
úar að Adda Sigga frænka væri al-
varlega veik vonuðum við alltaf að
henni myndi batna. Því miður
versnaði henni stöðugt og hún fór
frá okkur alltof snemma. Við eigum
margar góðar minningar um Öddu
Siggu, bæði í pössun hjá henni þeg-
ar við vorum yngri og líka frá
sumarbústaðadvöl í Hraunborgum
og fleiri og fleiri.
Við kveðjum hana með þessu
versi:
Ó, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu’ í Drottins skaut.
Ó, það slys því hnossi’ að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg í Drottins skaut.
(M. Joch.)
Elsku Rúnar, Hilmar Þór, Guð-
finna, Kjartan Már, amma Sigga og
aðrir ættingjar. Guð gefi ykkur
styrk. Megi góðu minningarnar um
Öddu Siggu frænku gera sorgina
léttbærari.
Sigríður, Lilja og Eiríkur.
Föstudaginn 4. október barst mér
sú harmafregn til Ameríku að Adda
Sigga væri látin. Fréttin olli mér
djúpri sorg og söknuði og minning-
arnar um glaðværa, hughrausta og
yndislega vinkonu streymdu fram í
hugann.
Við Adda kynntumst í London
veturinn 1973 þar sem við höfðum
báðar ráðið okkur sem barnapíur
hjá íslenskum læknafjölskyldum í
framhaldsnámi. Við urðum vinkon-
ur við fyrstu kynni og allan þann
tíma sem við bjuggum í London vor-
um við óaðskiljanlegar.
Fyrir tvær ungar stelpur frá
Reyðarfirði og Stykkishólmi var það
ævintýri að búa í London og við nut-
um þess sem heimsborgin hafði upp
á að bjóða.
Þegar dvölinni í London lauk fór
Adda aftur heim til Reyðarfjarðar
og ég til Stykkishólms. Við sökn-
uðum þess þegar heim var komið að
geta ekki hist, en í stað þess var
skrifast á og talað saman í síma.
Að nokkrum mánuðum liðnum fór
ég í heimsókn til Öddu austur á
Reyðarfjörð og niðurstaðan af
þeirri heimsókn varð sú að ég réð
mig í vinnu hjá Marinó í kaupfélag-
inu, þar sem Adda vann líka, og bjó
hjá foreldrum hennar, sem tóku
mér eins og dóttur sinni.
Þegar dvölinni á Reyðarfirði lauk
fórum við vinkonurnar hvor í sína
áttina, en vorum ávallt í góðu sam-
bandi og þegar við vorum báðar
fluttar á Reykjavíkursvæðið, giftar
og komnar með börn, nutum við
þess að hittast og ræða um heims-
borgirnar London og Reyðarfjörð.
Frá því um páskana í vor vissi ég
að Adda var alvarlega veik, en bú-
andi hvor í sínu landinu gátum við-
minna hist en við hefðum viljað. Síð-
ast töluðum við saman í síma í lok
september og ákváðum þá að tala
saman aftur þann 8. október, en ör-
lögin höguðu því svo að í stað þess
að hringja sit ég nú og skrifa þetta
bréf.
Elsku Rúnar, Kjartan, Guðfinna,
Hilmar og fjölskylda. Við Benedikt,
Thelma og Benni sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja ykkur öll.
Elsku besta Adda mín, ég sakna
þín
Sif.
Tilgangsleysi, tómleiki, reiði,
ósanngirni, sorg, þetta eru þær til-
finningar sem hellast yfir mann
þegar vinkona og félagi er kvödd
langt fyrir aldur fram. Hins vegar
er ljóst að hæstur höfuðsmaður
ræður för og ekkert um annað að
ræða en ylja sér við minningar um
góða vinkonu.
Ég var kynntur fyrir Öddu vorið
1984. Hún var mannblendin, hress
og áhugasöm um líf og líðan ann-
arra. Ekki ætla ég að rekja ættir
hennar hér, það munu aðrir gera,
fyrst og fremst vil ég þakka henni
ljúfar og eftirminnilegar samveru-
stundir og trygga vináttu í minn
garð og barnanna minna.
Nú hefur hinn mikli dómari úr-
skurðað að samfylgdinni skuli lokið
– að sinni – og við hneigjum höfuð
okkar í virðingu og þökk. Ég bið
Guð að blessa minningu góðs vinar,
Öddu. Rúnari og börnum, móður
Öddu og öðrum ættingjum votta ég
mína dýpstu samúð.
Jóhann Sigurdórsson og börn.
Elsku Adda, nú kveð ég þig í síð-
asta sinn. Við kynntumst á Horna-
firði árið 1978, þú bjóst þar, nýbúin
að kynnast honum Rúnari, ég að
vinna þar í sumarfríi frá skólanum.
Ég man hvað svipurinn varð hlýr
þegar þú talaðir um Rúnar þegar
hann var að koma í land af sjónum.
Þú áttir yndislegan mann sem er
sannur vinur, yndislegur eiginmað-
ur, sannur og ósérhlífinn. Við urðum
strax góðar vinkonur, sem engan
skugga hefur borið á síðan, nokkurn
veginn samstiga í barneignum. Oft
var farið í bæjarferðir með börnin í
vagni eða kerru og komið við á kaffi-
húsi til að spjalla. Ég á erfitt með að
hugsa mér það að geta ekki heyrt í
þér eins og ég hef gert nánast á
hverjum degi síðustu tuttugu og
þrjú árin. Þú hafðir svo gott hjarta.
Þú hefur reynst mér frábær vin-
kona og alltaf verið reiðubúin að
hjálpa þegar á hefur þurft að halda.
Mér hefur þótt mjög erfitt að
standa hjá og geta ekki aðstoðað
þig. Þú hefur verið börnum þínum
góður uppalandi og fyrirmynd sem
þau eiga eftir að búa að alla ævi.
Elsku Adda, minning þín lifir.
Elsku Rúnar, Hilmar Þór, Guð-
finna, Kjartan Már og aðrir að-
standendur, megi guð styrkja ykkur
á þessari sorgarstundu.
Margrét Þórisdóttir og börn.
Með sorg og söknuð í hjarta
kveðjum við vinkonu okkar Öddu
Siggu. Vegir lífsins eru flóknari en
maður getur skilið, Adda í blóma
lífsins kölluð burt frá manni og
börnum. En nú er þjáningu hennar
lokið eftir hetjulega baráttu. Við
viljum þakka þér með þessum fá-
tæklegu orðum fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfum átt sam-
an, alla hjálpsemina og hugulsemina
í gegnum árin. Elsku Adda Sigga,
guð geymi þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
Þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð
(Þórunn Sig.)
Elsku Rúnar, Hilmar, Guðfinna,
Kjartan og aðrir ástvinir, missir
ykkar er mikill. Góður guð veiti
ykkur styrk í hinni miklu sorg.
Kæru vinir, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð. Guð veri með
ykkur.
Guðbjörg og Sævar.
ADDA SIGRÍÐUR
ARNÞÓRSDÓTTIR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
 Fleiri minningargreinar
um Öddu Sigríði Arnþórsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.