Morgunblaðið - 15.11.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2002 45
Í dag hefði elskuleg
móðir mín orðið 65 ára
gömul. Af því tilefni
langar mig að minnast
hennar örfáum orðum.
Minningarnar um móð-
ur mína eru allt um
kring og yfir öllu. Ég minnist hennar
hlýja útbreidda faðms, ég minnist
fagurlega fléttaðrar fíflakórónu á
höfði mér á sólríkum degi í sumarbú-
staðnum, ég minnist huggunarorða
þegar ský dró fyrir sólu í hjarta lítillar
telpu, ég minnist hvatningarorða
hennar á brattri braut skólagöngunn-
ar heima og erlendis og ég minnist
lofsyrða hennar hvort sem þau áttu
við fagleg störf mín eða hversdagsleg
verkin heima fyrir.
Móðir mín var einstök kona. Hún
var óvenju vel skipulögð, bar hag fjöl-
skyldu sinnar og vina mjög fyrir
brjósti og mér finnst aðdáunarvert
hvað hún sinnti samferðamönnunum
af mikilli alúð. Þegar ég undraðist hve
mörgum hún náði að sýna sóma
kvaðst hún vera að leggja í guðs-
kistuna. Sú hirsla hlýtur fyrir löngu
að hafa verið orðin sneisafull. Móðir
mín virtist alltaf hafa tíma fyrir aðra
jafnvel þótt hún hafi rekið eigin tann-
lækastofu, kennt við tannlæknadeild
Háskóla Íslands og verið húsmóðir á
afar gestkvæmu heimili. Síðast en
ekki síst var hún vakin og sofin yfir
sjúklingum sínum sem margir voru
skjólstæðingar hennar áratugum
saman. Allir hafa þessir samferða-
menn móður minnar mikils misst.
Tækni í tannlækningum fleygði fram
eftir að móðir mín útskrifaðist frá Há-
skóla Íslands 1964 og hafði hún mikla
löngun til að auka við þekkingu sína í
HALLA
SIGURJÓNS
✝ Halla Sigurjónstannlæknir
fæddist í Reykjavík
15. nóvember 1937.
Hún lést á heimili
sínu 31. mars 2002
og fór útför hennar
fram 8. apríl síðast-
liðinn.
þágu skjólstæðinga
sinna. Í byrjun níunda
áratugarins ákvað hún
að láta drauminn rætast
og fór í framhaldsnám
til Bandaríkjanna. Þar
lauk hún á mettíma
mastersgráðu í tannfyll-
ingu og forvörnum. Hún
var mjög ötul að miðla
sérþekkingu sinni til
tannlækna og tann-
læknanema. Ég dáðist
að hve vel hún fylgdist
með í fagi sínu, sótti
þing og ráðstefnur er-
lendis og tók virkan þátt
í tannlæknaþingum sem haldin voru
hér heima. Hennar var sárt saknað
síðustu helgi þegar ársþing Tann-
læknafélags Íslands var haldið. Sjálf
saknaði ég hennar mest allra, sem var
þeirrar gæfu aðnjótandi að geta æv-
inlega rætt við hana um fagleg mál-
efni og þegið af hafsjó þekkingar
hennar og reynslu. Þegar sá nöturlegi
veruleiki blasti við að ekki myndi tak-
ast að ráða við sjúkdóminn er lagði
hana að velli, þrátt fyrir mátt lækna-
vísindanna, tók hún örlögunum með
ótrúlegri stillingu og æðruleysi. Ég
sat oft með nýfædda dóttur mína við
rúmstokkinn hjá henni, síðasta mán-
uðinn sem hún lifði, og við ræddum
um heima og geima. Þar mættust
andstæðurnar, lífið og dauðinn. Í
fangi mér hvíldi hvítvoðungurinn og
dauðvona móðir mín í rúminu. Þessi
tími er í minningunni ósegjanlega erf-
iður en jafnframt yndislega kær.
Við móðir mín vorum ekki einungis
mæðgur, við vorum líka kollegar,
samkennarar við Háskóla Íslands,
rákum saman tannlæknastofu og síð-
ast en ekki síst vorum við miklir vinir.
Þeir sem hafa átt mikið missa mikið
og tómarúmið sem móðir mín skilur
eftir sig í hjarta mínu er af þeirri
stærðargráðu sem ómælanleg er.
Með stolti og trega kveð ég ein-
staka konu, félaga og kæra móður
mína.
Elín Sigurgeirsdóttir.
✝ Ingibjörg Eiríks-dóttir fæddist í
Reykjavík 14. sept-
ember 1925. Hún lést
á Landspítalanum
íFossvogi 5. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Eiríkur Ketill Jóns-
son málarameistari,
f. 1. febrúar 1900, d.
20. ágúst 1985, og
Jenný Friðriksdóttir
Welding húsmóðir, f.
9. júní 1906, d. 6.
september 1971.
Systkini Ingibjargar
eru: Helga, f. 1926, Jón, f. 1927,
Halldór, f. 1929, d. 1933, Eiríkur
Halldór, f. 1932, d. 1998, Magða-
lena, f. 1934, Jenný María, f. 1941,
d. 1990, Valgerður, f. 1943, d.
2001, og Svala (hálfsystir), f. 1924.
Ingibjörg giftist 3. nóvember
1945 Georg Felix Gíslasyni af-
greiðslumanni, f. í Frakklandi 29.
september 1921, d. 8. desember
1994. Foreldrar hans voru Frank
Gazeley, lögregluforingi hjá Scot-
land Yard í Lundúnum og kona
hans Ann Marie, húsmóðir, ættuð
frá Frakklandi. Ingibjörg og
Georg eignuðust þrjú börn, þau
eru: 1) Anna María,
f. 13. mars 1947, d.
11. desember 1996,
gift Óla Pétri Olsen,
f. 16. júlí 1943. Börn
þeirra eru: Jenný
Björk og Gísli Ottó.
Fyrir átti Anna
María soninn Georg
Kristjánsson, f. 24.
febrúar 1965,
kvæntur Dórótheu
Huld Gunnarsdótt-
ur. Georg ólst upp
hjá ömmu sinni og
afa, þeim Ingibjörgu
og Georg. 2) Ingi-
bergur Jón, f. 18. apríl 1954,
kvæntur Sigríði Kr. Gunnarsdótt-
ur, f. 20. mars 1953. Börn þeirra
eru Lilja Björg, Gunnar og Anna
María. 3) Eiríkur Oddur, f. 22.
september 1956, kvæntur Ragn-
hildi Björk Sveinsdóttur, f. 24.
febrúar 1957. Barn þeirra er
Trausti. Fyrir átti Ragnhildur
dæturnar Þorgerði Huldu Reyn-
isdóttur og Hugrúnu Ösp Reynis-
dóttur. Barnabarnabörn þeirra
Ingibjargar og Georgs eru sex.
Útför Ingibjargar verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Við bjuggum í Gnoðarvoginum, í
fjölskylduhúsinu, Bíbí, mamma og
amma, allar heimavinnandi húsmæð-
ur, alltaf til staðar fyrir okkur börn-
in. Í veikindum mömmu og síðar er
hún lést var Bíbí frænka mér sem
önnur móðir og Nonna mínum amma
Bíbí.
Bíbí frænka mín var hjartahrein
kona og aldrei heyrði ég hana segja
styggðaryrði um nokkurn mann.
Mörg dauðsföllin hafa orðið á
fáum árum í fjölskyldunni okkar og
eins og í hinum tilfellunum hrúguð-
ust minningarnar upp þegar ég lagð-
ist á koddann kvöldið sem Bíbí
frænka lést.
Í eyrum mér ómuðu barnalögin
sem hún söng fyrir krakkana, „Stíg-
ur hún við stokkinn, „Kanínan á
krækiberjamó“ Guttavísur“ og
margar fleiri sem ég lærði af henni.
Og að sjálfsögðu ómuðu Elvis-lög-
in, Mills-bræður, Platters o.fl. Í huga
mér.
Bíbíar pönnukökur, þær allra
þynnstu voru svo góðar og fyrsta
pönnukakan var kölluð „Íslandið“
Eitt sinn þegar ég var að reyna að
búa til Bíbíar pönnsur og var búin að
hræra allt saman og að mér fannst
setja helling af mjólk, fer ég niður til
Bíbíar frænku með skálina að leita
álits. Hún tók skálina og sagði:
„Þetta er fínt, og svo seturðu mjólk.“
Ég reyndi líka að búa til rjómatertu-
botna eins og Bíbí, þeir voru svo
þykkir og flottir. Það var sama
hversu lengi ég þeytti, ef ég lagði þá
báða saman náðu þeir kannski
þykktinni á einum hjá henni. Núna
kaupi ég þá bara úti í búð.
Á sumrin í bernsku var „alltaf sól“
og þá var svo gaman úti í garði, það
var verið að dunda í garðinum og við
krakkarnir að leika okkur. Bíbí á
neðstu svölunum dekkaði svalahand-
riðið með kexi, kökum, pönnsum,
kaffi og djúsi handa öllum.
Ég hef oft hugsað fyrir jólin um
stundirnar sem barn þegar ég og
Goggi „litli“ sátum og horfðum út um
svefnherbergisgluggann hjá Bíbí í
rökkrinu og töldum vöruflutninga-
bílana sem voru að fara með mat upp
í fjöllin til jólasveinanna.
Hún hjálpaði mér með handavinn-
una í skólanum, kenndi mér klukku-
prjón og að prjóna eftir lopapeysu-
mynstri. Bíbí var alltaf að prjóna eða
hekla eitthvað fallegt á börnin stór
og smá í ættinni.
Seinna fórum við að búa til jólatré
úr keramikinu saman, sem ég veit að
margir í fjölskyldunni eiga eftir hana
og minna á hana um jólin. Við feng-
um okkur sitt sérrístaupið hvor eða
sinn bjórinn hvor og hlustuðum á
Mills og Platters.
Það var enginn í fjölskyldunni
jafnminnugur á afmælisdaga og fjöl-
skyldutengslin og hún Bíbí mín og ef
hún fór eitthvað í burtu var alltaf
best að koma heim og sjá Esjuna.
Það var líka yndislegt að sjá hvað
hún hafði gott herbergi á Skjóli, með
Esjuna sína beint út um gluggann.
Ég kveð þig, Bíbí mín, með laus-
legri þýðingu af laglínu eins laganna
sem voru í uppáhaldi hjá þér og
minnir mig alltaf á þig.
„Við hittumst aftur, veit ekki hvar,
veit ekki hvenær, en ég veit við hitt-
umst aftur einn sólbjartan dag.“
Þín frænka
Sigurdís.
Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður.
Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn er ekki raupsamur,
hreykir sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin,
hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.
Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni,
en samgleðst sannleikanum.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu,
vonar allt, umber allt.
(1. Korintubréf, kafli 13, 1-7.)
Mér eru þessi orð efst í huga er ég
minnist elskulegrar tengdamóður
minnar sem var mér svo kær. Kær-
leikurinn var leiðarljós hennar í líf-
inu. Allt viðmót hennar og hugsanir
einkenndust af kærleik sem hún átti
svo auðvelt með að sýna og tjá sig
um. Nærvera hennar var einstak-
lega góð. Bíbí fór ekki varhluta af
erfiðleikum í lífinu. Hún missti
einkadóttur sína, sem lést langt um
aldur fram og eiginmaður hennar
fatlaðist mikið á besta aldri. Í þess-
um erfiðleikum sýndi Bíbí mikið
æðruleysi og þrautseigju. Hún ann-
aðist eiginmann sinn af stakri um-
hyggju og hlýju og kom styrkur
hennar vel í ljós við þessi áföll. Bíbí
var hlédræg kona og lítillát og vildi
aldrei láta mikið á sér bera. Eftir að
hún stofnaði fjölskyldu var hún
heimavinnandi húsmóðir og helgaði
fjölskyldunni starfskrafta sína.
Barnabörnin sóttu mikið í hlýjan
faðm ömmu sinnar og afa sem voru
ávallt reiðubúin að passa þau og
styðja í hvívetna. Bíbí auðgaði
hjartalag þeirra sem umgengust
hana með ljúfmennsku sinni og hún
auðsýndi svo mikið þakklæti fyrir
allt sem fyrir hana var gert. Ég verð
ævinlega þakklát fyrir hversu opn-
um örmum þau Bíbí og Georg tóku
mér, Hugrúnu og Gerðu í líf sitt.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Ragnhildur B. Sveinsdóttir.
Elsku frænka mín er dáin.
Þegar ég hugsa til baka er margs
að minnast frá því að ég var að alast
upp á Gnoðó. Þá voruð þið Elsa og
Jenný amma alltaf heima þegar við
krakkarnir komum heim úr skóla
eða leik, eða karlarnir úr vinnunni.
Þá voruð þið til staðar, öryggið.
Þú kenndir okkur margt, en fyrst
og fremst heiðarleika. Vísurnar, lög-
in, frásagnirnar frá stríðsárunum,
þegar þið Goggi kynntust, þegar þið
fluttuð til Englands og hve þú sakn-
aðir fjallahringsins og fjölskyldunn-
ar.
Þú varst svo mikið fyrir fjölskyld-
una, litlu börnin vildu sitja í kjöltu
þinni og réttu fram lófann og báðu
um „Randi Randi Garden“. Einu
sinni kanika, eða Kisa mín, þetta
muna allir vel.
Til ykkar Gogga var alltaf gott að
koma, alltaf passað uppá að maður
færi saddur frá ykkur. Við áttum
margar góðar stundir saman, ég gat
alltaf leitað til þín og sagt allt við þig,
þú hlustaðir og það fór ekki lengra.
Við sátum oft inni í innri stofunni,
hlustuðum á Elvis, Platters og raul-
uðum oft með „Only You“ Þú hafðir
svo gaman af að hlusta á tónlist og
prjóna. Sokkanna er sárt saknað,
góðu þunnu pönnukakanna, „fish
and chips“. En maður reynir að
muna hvernig þú gerðir þetta. Það
var skrítið þegar þú fórst á Skjól, ég
saknaði þín svo mikið, ég var nú ekki
með því að þú færir þangað, en þegar
ég sá hve þér leið vel sætti ég mig við
það. Ég gæti skrifað mikið meira, en
ég þakka þér fyrir hvað þú varst góð
við okkur Jenný.
Þakka þér umhyggjuna.
Þakka þér heiðarleikann.
Elsku Bíbí mín, ég veit að vel
verður tekið á móti þér. Blessuð sé
minning þín.
Þín frænka
Unnur.
Elsku frænka mín, þakka þér fyrir
allar yndislegu stundirnar sem við
áttum saman. Þegar ég loka augun-
um er ég aftur orðin þrettán ára,
„þykjustu“ veik í skólanum svo ég
geti farið niður til þín þegar mamma
og Dóri frændi fara í vinnuna. Við
sitjum saman í innri stofunni hjá þér
og prjónum og hlustum á Elvis, það
er dimmt og kalt úti því að jólin eru
að koma. En svo leggjum við frá okk-
ur prjónana og njótum þess að sitja
saman í hlýjunni og láta jólaljósin
lýsa upp stofuna. Þú segir mér sögur
frá stríðsárunum og sögur úr húsinu
okkar. Sögur sem ég gleymi aldrei.
Elsku Bíbí frænka, ég veit að þú
ert á góðum stað og að þau eru mörg
kunnugleg andlitin á englunum sem
taka á móti þér.
Og loks þegar móðirin lögð er í mold.
Þá lýtur þú höfði og tár falla á fold.
Þú veist hver var skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf.
Það var Íslenska konan sem ól þig og
gaf þér sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Ég kveð þig að sinni,
Jenný.
INGIBJÖRG
EIRÍKSDÓTTIR
Mín ganga var víst oft um grýtta leið
en ég þig hitti og nú er gatan greið.
En ég vil ekki útmá öll mín spor
því eftir vetur kemur alltaf vor
og lífsins þrautir kenna okkur það
að skrifa eitthvað gott á næsta blað.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir.)
Þín tengdadóttir
Margrét.
Elsku pabbi. Ég held að ég sé
ekki enn búin að gera mér grein
fyrir því að þú ert ekki enn á meðal
okkar.
Ég veit að það á eftir að taka mig
einhvern tíma að átta mig á því að
þú sért ekki enn á spítalanum.
Mér finnst eins og ég sé á leiðinni
til þín eftir hádegi, til þess að aka
með mömmu til þín svo við getum
eytt deginum með þér.
Svona voru hlutirnir nánast ann-
an hvern dag, en hina dagana
keyrði Bjarnlaug systir mömmu,
svo kom Jói bróðir og naut kvölds-
ins með okkur og keyrði svo
mömmu heim.
Í níu vikur var þetta svona hjá
okkur, þannig að það er ekkert
skrýtið að mér finnist eins og ég
eigi eftir að hitta þig í dag.
Innst í hjartanu veit ég að þú ert
farinn, elsku pabbi minn, ég veit að
þú veist það.
Þú kannski hjálpar mér hinum
megin frá að skilja það að þú þurftir
að fara. Hjálpar mér að muna allar
góðu stundirnar okkar, alveg frá
því að ég var lítil og þangað til að þú
fórst. Ég veit ég gleymi því aldrei
hversu sterkur þú varst í gegnum
veikindin eða sjúkdóminn „okkar“
eins og þú sagðir svo oft. Það var
ekki nóg með það hvað þú varst
sterkur heldur styrktir þú okkur
öll. Þú sagðir svo oft við okkur: „Við
verðum að reyna að vera sterk,
elskurnar mínar, og taka einn dag í
einu.“
Þetta sagðir þú alveg fram að síð-
asta degi.
Ég held að ég finni að þú ert enn
að gefa mér styrk, elsku pabbi
minn.
Ég veit ekki hvernig ég get þakk-
að guði fyrir það yndislega hlutverk
sem hann gaf mér í þessu lífi, að fá
að vera dóttir þín.
Ég verð honum ævinlega þakk-
lát, því betri pabba er ekki hægt að
hugsa sér, þú veist það, pabbi, ég
get enn fundið lyktina þína sem ég
fann þegar ég svaf á milli ykkar
mömmu. Það er kannski ekki skrýt-
ið því að ég svaf á milli ykkar nán-
ast fram undir fermingu og minn-
ingin er yndisleg.
Ég veit vel að við geymum minn-
ingarnar bæði tvö og þær getur
enginn tekið frá okkur.
Ó, elsku pabbi, ég á eftir að sakna
þín svo mikið. Ég vona bara að þú
hafir verið stoltur af litlu skottunni
þinni.
Elsku pabbi, viltu hjálpa mér að
fara rétta leið í lífinu, svo að þú get-
ir haldið áfram að vera stoltur af
mér.
Ég veit að nú líður þér vel, en þú
átt líka eftir að sakna okkar.
Þá kemur þú bara til okkar og
vonandi finnum við þá fyrir þér, á
einhvern hátt, pabbi minn.
Svo skal ég lofa þér, pabbi minn,
að passa mömmu fyrir þig og gefa
henni hlýju og styrk, eins og þú
gafst henni.
Þú varst ekki bara besti pabbi
sem hægt var að hugsa sér, heldur
líka besti afi. Það fann ég svo vel
eftir að ég eignaðist hann Vilberg
Atla minn. Ég ætla að vona að Guð
gefi það að Vilberg Atli muni eftir
því hversu góður afi þú varst hon-
um og að hann muni eftir þér,
hversu mikið gæðablóð þú varst.
Elsku pabbi, gleymdu aldrei
góðu stundunum okkar, ég ætla að
geyma allar góðu minningnarnar og
segja Vilberg Atla frá þér, elsku
pabbi.
Gleymdu heldur aldrei, að ég
elska þig, pabbi minn.
Guð geymi þig, pabbi.
Litla skottan þín,
Guðrún María.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku pabbi. Harmur minn er svo
mikill að mig skortir orð.
Þín
Bjarnlaug.