Morgunblaðið - 15.11.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2002 47
innilegar samúðarkveðjur til Valdís-
ar, barna þeirra Jóns og fjölskyldna
þeirra. Minningin um góðan fjöl-
skylduföður og sannan dreng mun
vaka í hjarta þeirra um ókomin ár.
Magnús Stefánsson.
Jón Ólafsson stóð traustum fótum í
nútíðinni þar sem hann naut útivistar,
lengri og skemmri ferðalaga innan-
lands og utan, tileinkaði sér tækni og
hugsunarhátt nútímamannsins og
fylgdist vel með þjóðmálum. Hann
var gagnrýninn á umhverfi sitt, menn
og málefni en jafnframt á sjálfan sig
bæði til orðs og æðis. Gagnrýni hans á
umhverfið var þó ævinlega studd góð-
um rökum og sleggjudómar voru
víðsfjarri skaplyndi hans. Jón velti
fyrir sér framtíðinni, möguleikum
lands og lýðs, tók afstöðu til erfiðra
álitamála og var trúr sinni sannfær-
ingu. En fortíðin átti einnig hug hans.
Hann safnaði gömlum munum og
velti fyrir sér notagildi þeirra og til-
urð. Hann var stálminnugur og hafði
gaman af að segja frá. Hann kvað fast
að orðum sínum og valdi þau af gaum-
gæfni þess manns sem lætur sér annt
um velferð íslenskrar tungu. Í frá-
sögnum sínum af liðnum atburðum
hafði hann lag á að halda athygli
áheyrandans og stutt var þá oft í
glettnina þegar það hentaði að blanda
henni inn í.
Jón var mikill fjölskyldufaðir, sem
lét sér annt um sína nánustu. Hann
hafði mikið uppáhald á afa- og lang-
afabörnum og blandaði gjarnan geði
við þau þegar samverustundir gáfust.
Þau sakna nú vinar í stað. Nánast
tengdist Jón þó nafna sínum og dótt-
ursyni, Jóni Matthíasi því þau mæðg-
in voru til heimilis í Hátúni 17 öll upp-
vaxtarár drengsins.
Jón bar aldurinn vel. Þegar hann
lést, 79 ára að aldri, leit hann út fyrir
að vera tíu árum yngri. Samband
hans og fjölskyldu hans við æsku-
heimili Valdísar á Skorrastað var af-
skaplega tryggt og ræktarlegt. Jóns
Ólafssonar og reglulegra heimsókna
hans verður því sárt saknað af for-
eldrum mínum og fjölskyldu, sem og
öðru tengdafólki í Norðfirði.
Þórður Júlíusson.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er ver.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
(Vilhj. Vilhj.)
Elsku afi minn, það er undarlegt að
hugsa til þess að þú sért horfinn á
braut. Söknuðurinn er svo mikill. Afi,
sem var alltaf með útrétta hjálpar-
hönd, tilbúinn að hjálpa hverjum sem
er, hvenær sem er. Mér eru minn-
isstæðar allar stundirnar sem við átt-
um þegar við vorum að horfa saman á
sjónvarpið og ég skreið upp í fangið á
þér og ósjaldan sofnaði ég þar. Líka
stundirnar úti í bílskúr, þar var nú
alltaf nóg að gera og oftar en ekki
varst þú þar að bauka eitthvað. Ég
man þegar ég og Gunnar vinur minn
vorum með þér í bílskúrnum og þú
tókst upp stóra hamarinn og sagðir
við okkur að með þessum hamri hefð-
ir þú smíðað fjallið Hólmatind og vá,
þá var ég sko montinn af afa mínum.
Ekki gleymi ég þegar þú fórst að
kenna mér að skjóta úr byssum og
þegar ég var að fara að skjóta úr
gömlu löngu haglabyssunni og var
búinn að miða svo lengi en loks þegar
ég tók í gikkinn sprakk skotið ekki.
Svo eru allar rjúpnaferðirnar okkar
sem ekki gáfu nú alltaf vel af sér, ég
man samt hvað ég var stoltur þegar
ég veiddi fleiri rjúpur en þú einn dag-
inn. Aldrei mun ég gleyma stundun-
um við jólaborðið með þig á hægri
hönd, alltaf að reyna að borða fleiri
rjúpur en þú, afi minn.
Þetta eiga eftir að að verða mjög
skrítin jól, aðeins önnur jólin frá því
að ég fæddist sem við erum ekki sam-
an á jólunum. Ég mun alltaf geyma
minninguna um þig í hjarta mínu.
Takk fyrir allar góðu stundirnar og
allt saman, elsku afi minn, ég mun
ætíð elska þig.
Jón Matthías.
Það er bæði auðvelt og erfitt að
skrifa nokkrar línur í minningu hans
afa. Auðvelt, af því minningarnar eru
margar og góðar, en erfitt að velja úr
og hafna. Ég er svo heppinn að hafa
átt afa á Eskifirði. Ekki bara það,
heldur hitt að hafa átt mikil samskipti
og miklar samvistir við hann, bæði
sem ungur drengur og aftur talsvert
á síðari árum. Þetta eru ómetanlegar
minningar. Afi var fínn kall. Hann var
hress og skemmtilegur, þótt hann
væri mjög jarðtengdur. Hann hafði
skoðanir á hlutunum og stóð nokkuð
fast á sínum skoðunum. Afi var stór
og stæðilegur maður, yfir tveir metr-
ar á hæð og kraftalegur, enda mikill
íþróttamaður á sínum yngri árum.
Það var ekki ónýtt fyrir lítinn pjakk
að eiga svona afa, sem þar að auki var
lögga. Þær voru ófáar ferðirnar í
löggubílunum með afa og stundum
var stolist til að kveikja á sírenum
uppi í Oddskarði eða á Hólmahálsin-
um, þegar engin umferð var. Það var
mikið ævintýri fyrir lítinn pjakk.
Afi var laghentur og mörg hand-
arverkin liggja eftir hann. Í því sem
öðru naut ég þess að fá tilsögn og tals-
verða aðstoð, m.a. þegar ég var að
koma fyrsta bílnum mínum á götuna.
Nú síðustu mánuði hefur verið erf-
itt að fylgjast með afa í veikindum
sínum, en ekki var mikið kvartað,
enda ekki hans siður. Þegar ég fékk
fréttir af því að afi hefði verið lagður
inn á spítala, beið ég alltaf eftir að fá
fréttir um að hann væri búinn að ná
sér. Hann hlaut að hressast. Á þess-
um tímamótum þökkum við fyrir
þann tíma sem við áttum saman. Fyr-
ir börnin okkar Eddu er það ómet-
anlegt að eiga minningar um langafa
á Eskifirði og verða þá stundirnar
fyrir austan sumarið 2000 og allar
samverustundirnar á þessu ári mikils
virði í minningunni. Hildur Sigrún á
vonandi eftir að muna eftir langafa og
Guðjón Andri á vonandi eftir að eiga
lengi minningar um afa sinn sem var
svo langur að hann var kallaður
langafi á Eskifirði.
Jón Ármann.
Ég hafði aldrei hugsað út í þetta.
Mér fannst þú vera ódauðlegur og
hélt að þú yrðir alltaf til staðar. Alltaf
svo stór og sterkur.
„Þar kemur heimasætan,“ varstu
vanur að segja þegar ég gekk inn um
dyrnar á Jóruselinu. Svo stríddirðu
hundinum og kallaðir hann „Tíkó“
milli þess sem þú varst að laga eitt-
hvað. Handlaginn varstu. Þú gast
gert við allt, leyst alla hnúta. Sama
hversu fastir og flóknir þeir voru, þú
fannst alltaf leið, og það sama má
segja um flest sem þú tókst þér fyrir
hendur. Einhvern tímann gerðirðu
við uppáhaldsskóinn minn. Takk fyrir
það og allt annað sem þú og amma
hafið gert fyrir mig og gefið mér.
Ég var ekki tilbúin að missa þig, ég
var allt of sein. Ég vildi að ég gæti séð
þig einu sinni enn. Strokið þér um
vangann, kysst þig á ennið, haldið í
höndina á þér og sagt þér hvað mér
þykir vænt um þig.
Afi minn. Risastór og sterkur.
Þannig mun ég alltaf muna eftir þér.
Jónína Herdís Ólafsdóttir.
Elsku afi, mér þótti ofboðslega
vænt um þig. Ég sakna þín rosalega
mikið. Þú varst svo mikill grall-
araspói. Ég mun aldrei gleyma þér,
elsku afi minn.
Þín
Ylfa.
Afi var góður maður. Hann var
mikill grallari og mjög barngóður. Ég
og vinkona mín skrökvuðum einu
sinni að honum og sögðumst hafa ver-
ið að stökkva fram af mjög lágum
vegg þegar við vorum að stökkva
fram af vegg sem var þrisvar sinnum
hærri og stærri en hinn veggurinn.
Vinkona mín, Unnur, tognaði í fæt-
inum og fann mjög mikið til. Ég sé
mjög eftir því að hafa ekki sagt hon-
um sannleikann en er fegin að segja
hann núna. Það er rosalega skrýtið að
hann sé farinn til Guðs. Ég segi til
dæmis alltaf: ,,Hvenær förum við til
afa og ömmu?“ í staðinn fyrir að
segja: ,,Hvenær förum við til ömmu?“
Það er erfitt að kveðja en ég mun
alltaf minnast hans sem frábærs
manns og frábærs afa. Ég mun aldrei
gleyma þér, afi.
Þín
Urður Dís.
Mér brá við þegar ég frétti það
gegnum síma að afi minn lægi þungt
haldinn á spítala. Þar sem ég er bú-
settur í öðru landi mátti ég una við
það að hugsa hlýlega til hans og vona
það besta. Morguninn eftir hringdi
síminn aftur, afi var allur.
Ég vissi að meinið var til staðar en í
ljósi þess að hann hafði fengið nokkra
bót gegnum læknismeðferð þá kom
þetta mér samt í opna skjöldu.
Hugurinn fer á flug þegar fyrstu
öldur tilfinninga tekur að lægja.
Fjarlægðin hefur alltaf verið
breyta í sambandi mínu við afa; hann
og amma búsett á Austurlandi en ég á
Norðurlandi og síðar Suðurlandi. En
það kom þannig séð ekki að sök, þau
hafa alla tíð fylgst með og vakað yfir
mér.
Fyrst um sinn voru það þau sem
komu og heimsóttu mig en seinna var
það ég sem lagði land undir fót. Á
Eskifirði væsti aldrei um mann og
þar opnuðust ýmsir undraheimar.
Heilmikið af bókum að lesa og eins
var ævintýralegt að gramsa í dótinu
hans afa, eða draslinu eins og sumir
hefðu kannski kallað það. Úr því sem
fólk safnar í kringum má lesa heil-
mikið um það og skrifstofan hans var
troðin af allskonar minningum.
Ég hef ætíð verið sakaður um sér-
visku. Í gegnum afa sannfærðist ég
um að hún er ekki endilega neikvæð-
ur hlutur. Þegar ég varð eldri og kom
austur að vinna og vera hjá þeim þá
kynntist ég betur sérkennilegri, kald-
hæðinni kímnigáfu hans. Hann hafði
afskaplega skemmtilega sýn á hlut-
ina, var fróður um margt og gott að
leita til hans. Manneskja mótast af
mörgu, meðal annars fólkinu sem hún
kynnist. Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Jóni Ólafssyni og
betri maður fyrir vikið.
Hvíldu í friði, afi minn.
Kristján Már.
Frændi minn, Jón Ólafsson, fyrr-
verandi lögregluþjónn á Eskifirði, er
látinn.
Vil ég minnast hans með fáeinum
fátæklegum þakkarorðum.
Við frændur ólumst upp við Ham-
arsfjörðinn á fyrrihluta 20. aldar.
Foreldrar hans voru Ólafur Þórlinds-
son og Þóra Stefánsdóttir, sem
bjuggu á Hamri í Hamarsfirði nærri
hálfa öld. Þótt 5–6 kílómetrar að-
skildu bæina var samgangur mikill.
Á Hamri dvaldi ég vikum saman
við nám. Þar voru löngum farkenn-
arar, ágætir fræðarar.
Þá var oft glatt á hjalla, ekki síst á
kvöldin, þegar gengið var í ýmsa úti-
leiki, en himintungl og norðurljós
lýstu upp kalt vetrarlandið. Í þessum
útileikjum var Jón frændi minn oft at-
kvæðamikill foringi.
Upp úr fermingu héldu elstu bræð-
urnir á Hamri, Jón og Steinar, á Eiða-
skóla. Á Eiðum kom í ljós að Jón var
góður námsmaður og mikið íþrótta-
mannsefni, enda vel gerður til líkama
og sálar.
Eftir námsárin á Eiðum tók hann
virkan þátt í félags- og íþróttastarfi
austanlands og víðar.
Vann hann mörg ágæt afrek og tók
þátt í keppnisferðum, bæði innan
lands og utan. Keppti hann m.a. á
landsmótum UMFÍ. Á landsmóti á
Laugum 1946 var hann stigahæstur
keppenda í frjálsum íþróttum og í
framhaldi af því valinn í hóp þeirra
frjálsíþróttamanna sem kepptu á
Evrópumeistaramótinu í Ósló 1946.
Keppti Jón þar í kringlukasti.
Eflaust hefði Jón náð langt, ef
hann hefði haldið áfram á þessari
braut. En störfin kölluðu að, bæði bú-
störfin heima á Hamri og síðar störf
við kennslu í handmenntum og íþrótt-
um. Einnig starfaði hann við lög-
gæslu norðanlands og austan. Lög-
gæsla varð hans ævistarf.
Eftirlifandi kona Jóns er Valdís
Ármann. Lengst af áttu þau heima á
Eskifirði.
Við fráfall Jóns Ólafssonar hafa
fjölskylda hans og vinir mikils misst,
en minningin lifir um góðan dreng.
Við hjónin vottum Valdísi, börnum og
öðrum ættingjum innilega samúð
okkar um leið og við þökkum góða
samfundi á liðnum árum.
Ingimar Sveinsson,
Djúpavogi.
Við Jón áttum samleið nokkur spor
á lífsleiðinni. Fyrst man ég eftir þess-
um stóra og myndarlega manni sem
kom í heimsóknir í Sigurðarhúsið á
Eskifirði þar sem ég var daglegur
gestur í uppvextinum. Það vakti at-
hygli okkar krakkanna þegar Jón
kom á Willys-jeppanum með upp-
hækkaða þakinu og okkur fannst
hann varla rúmast við stýrið.
Nokkrum árum síðar fluttist Jón
ásamt fjölskyldu sinni til Eskifjarðar
og varð þar yfirlögregluþjónn og
kennari um tíma. Jón var, eftir því
sem ég skynjaði sem unglingur og
ungur maður á Eskifirði, milt og gott
yfirvald sem lögregluþjónn á stað þar
sem allir þekktu alla.
Það var svo í kringum 1970 að ég
átti sæti í stjórn Ungmenna- og
íþróttasambans Austurlands undir
styrkri stjórn Jóns sem var formaður
UÍA í mörg ár. Það var mér heilmikill
skóli að starfa með svo reyndum og
hæfum félagsmálamanni eins og Jón
var þótt ég entist ekki nema fá ár í
þessu starfi. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar við vorum að und-
irbúa Atlavíkurhátíðir á þessum ár-
um, en þar var Jón í forystu í skipu-
lagningu, bæði hvað varðaði
undirbúnig okkar UÍA-fólks og eins
allrar löggæslu á hátíðunum. Allt
fórst þeim Jóni og Birni Ágústssyni,
sem var hægri hönd Jóns innan UÍA,
þetta afar vel úr hendi og hátíðirnar
heppnuðust í alla staði mjög vel.
Síðast hitti ég þau hjón Jón og Val-
dísi í afmælisfagnaði á Skorrastað hjá
þeim Lalla og Jóu fyrir rúmu ári og
var Jón þá vel hress í bragði og átti ég
ekki von á að það yrði okkar síðasti
fundur en svona er lífið, enginn veit
ævina fyrr en öll er.
Ég kveð Jón Ólafsson með hlýhug
og virðingu og þakka honum traust
sem hann sýndi mér í samskiptum
okkar og sendi Valdísi og börnum
þeirra og öðrum vandamönnum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hjörvar O. Jensson.
 Fleiri minningargreinar um Jón
Ólafsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
FANNEY EINARSDÓTTIR LONG
kjólameistari,
Miðleiti 5,
áður Brekkugerði 10,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Skjóli miðviku-
daginn 13. nóvember.
Siguroddur Magnússon,
Magnús G. Siguroddsson, Guðrún R. Þorvaldsdóttir,
Einar Long Siguroddsson, Sólveig Helga Jónasdóttir,
Pétur R. Siguroddsson, Guðný M. Magnúsdóttir,
Sólrún Ó. Siguroddsdóttir, Halldór Jónasson,
Bogi Þór Siguroddsson, Linda Ólafsdóttir,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
Elsku maðurinn minn, pabbi, tengdapabbi og
afi okkar,
ÓSKAR BJÖRGVINSSON
ljósmyndari,
Vestmannaeyjum,
lést þriðjudaginn 12. nóvember.
Útförin fer fram frá Landakirkju laugardaginn
16. nóvember kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Minningarsjóð hjá MND-félag-
inu á Íslandi.
Steina Fríðsteinsdóttir,
Þráinn, Kristín,
Arnar, Anna Sif,
Snorri, Anna
og sonadætur.
Elskulegur faðir okkar,
ARNGRÍMUR GUÐJÓNSSON,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sólvangi,
Hafnarfirði, miðvikudaginn 13. nóvember.
Þórir Arngrímsson,
Ebba Freyja Arngrímsdóttir,
Arngrímur Arngrímsson.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐJÓN HELGASON,
frá Hlíðarenda,
fyrrverandi bóndi á Rauðaskriðum,
Fljótshlíð,
verður jarðsunginn frá Hlíðarendakirkju laugar-
daginn 16. nóvember kl. 14.00.
Þóra Ágústsdóttir,
börn hins látna, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.