Morgunblaðið - 04.12.2002, Síða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. DESEMBER 2002 33
✝ Steinar Friðjóns-son fæddist í
Reykjavík 2. nóvem-
ber 1932. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi hinn
26. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Friðjón
Steinsson kaupmað-
ur í Reykjavík, f.
11.6. 1904, d. 1.6.
1941, og Guðrún
Hjörleifsdóttir hús-
móðir, f. á Eyrar-
bakka 28.6. 1908, d.
20.6. 1986. Steinar
var þriðji í röð sjö systkina. Systkini
Steinars eru Valgarður, f. 22.5.
1930, Margrét Erla, f. 3.5. 1931,
Guðrún Hildur, f. 6.7. 1934, Friðjón
Gunnar, f. 11.6. 1937, Elísa Hjördís,
f. 18.9. 1938, d. 8.9. 1941, og Friðdís
Jóna, f. 1.12. 1940. Steinar kvæntist
hinn 31.3. 1956 eftirlifandi eigin-
konu sinni Áslaugu Dóru Aðal-
dóttur, f. 29.1. 1952. Sonur þeirra
er Daníel Steinar, f. 23.2. 1992.
Börn Jadwigu frá fyrra hjónabandi
eru Dariusz, f. 19.12.1977, og Ju-
styna, f. 14.1. 1982. 3) Ólafur, f. 5.4.
1966, kvæntur Regínu Ingu Stein-
grímsdóttur, f. 29.7. 1967. Börn
þeirra eru: Helgi Steinar, f. 12.2.
1988, Lilja Björg, f. 16.2. 1990, og
Íris Lind, f. 26.5. 1995. Sonur Ás-
laugar er Aðalsteinn Rúnar Emils-
son, f. 19.4. 1951. Kona hans er Ás-
laug Ragnars, f. 23.4. 1943. Börn
Aðalsteins og Edithar Vivian Han-
sen fyrri konu hans eru Jóhann
Erpur, f. 31.3. 1975 og Hulda Stein-
unn, f. 21.10. 1979.
Steinar var menntaður sem bif-
reiðasmiður frá Iðnskólanum í
Reykjavík og starfaði sem bifreiða-
smiður í Reykjavík alla tíð. Með iðn-
náminu starfaði hann í Bílasmiðj-
unni og árið 1956 stofnaði hann
ásamt fimm félögum sínum Bíla-
skálann hf. við Kleppsveg en þeir
félagar byggðu síðar upp starfsem-
ina á Suðurlandsbraut 6 í Reykjavík
en fyrirtækið hætti rekstri í lok árs
1992.
Útför Steinars verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
steinsdóttur, f. 28.6.
1934. Hún er dóttir Að-
alsteins Halldórssonar
frá Litlu-Skógum, f.
16.6. 1907, d. 30. 8.
1989, og Steinunnar
Þórarinsdóttur frá
Jórvík í Hjaltastaða-
þinghá, f. 14. 3. 1905,
d. 2. 8. 1980. Börn
Steinars og Áslaugar
eru: 1) Hrafnhildur
Linda, f. 6.7. 1956,
kvænt Karli Hinriki
Jósafatssyni, f. 7.11.
1955. Börn þeirra eru:
Hlynur Bjarki, f. 31.10.
1977, í sambúð með Rögnu Heið-
rúnu Jónsdóttur, f. 1.1. 1981, sonur
hennar er Anton Breki Bjarnþórs-
son, f. 22.7. 1999, Áslaug Dögg, f.
17.8.1983, og Berglind Anna, f.
25.4. 1991. 2) Friðjón Gunnar, f.
27.6. 1957. Fyrri kona hans var
Regina Laskowska, d. 1990. Friðjón
er kvæntur Jadwigu Margréti Jóns-
Enginn kemur í stað föður míns.
Nú er hann farinn og finn ég fyrir
miklum missi. Það var óskaplega
sárt að fylgjast með honum í veik-
indum sínum og geta svo lítið gert
til að hjálpa. Snemma í sumar eftir
að hann var búinn að vera í miklum
garðverkum og mokstri sagðist
hann allt í einu vera orðinn latur.
Hafði legið í sófanum heilan dag.
Þetta var ekki leti, heldur lungna-
bólga og greindist hann síðan með
þann sjúkdóm sem dró hann til
dauða á aðeins fimm mánuðum.
Fyrir 13 árum barðist pabbi við erf-
iðan sjúkdóm sem hann sigraðist á,
en var öryrki eftir það. Þessi harð-
duglegi, sterki og vinnusami maður
lét það ekki buga sig og var ótrú-
legt hvað hann gat gert þrátt fyrir
sína fötlun. Hann kvartaði ekki.
Pabbi var ekki margmáll en blíður
og góður. Lét verkin tala og studdi
okkur börnin sín á allan þann hátt
sem hann gat. Ekkert var of gott
fyrir okkur. Hann bar mikla um-
hyggju fyrir okkur og okkar afkom-
endum. Einnig þeim sem ekki voru
honum blóðtengd. Þau voru hans
afabörn og langafabörn. Hans
helsta ósk þegar sjúkdómurinn
herti tak sitt á honum var að geta
fylgst lengur með barnabörnunum.
Það má eiginlega segja að pabbi
væri of duglegur. Hann fór kannski
stundum fram úr sjálfum sér. Sagð-
ist þó aldrei vera þreyttur. Hafði
alltaf verkefni í takinu. Vildi vita að
verkin biðu sín. Pabbi var einstak-
lega vandvirkur og verklaginn. Allt
sem hann kom að var vel gert og
fúsk var honum ekki að skapi.
Fjölskyldan þakkar barnabörn-
unum í fjölskyldunni sem búa er-
lendis og komast ekki í útför pabba
fyrir þá væntumþykju sem þau
sýndu föður mínum í veikindunum
með því að hringja í hann. Það er
gott að vita að þau ætli að koma og
vera hjá mömmu um jólin.
Fjölskyldan sendir einnig öllu
starfsfólki líknardeildar Landspítal-
ans í Kópavogi og deildar 11E á
Landspítalanum innilegar þakkir
fyrir einstaka umönnun og yndis-
lega hlýju, sem reyndist okkur
ómetanleg á erfiðum stundum.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð ástkæran föður minn.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hrafnhildur Steinarsdóttir.
Pabbi fór ekki varhluta af erf-
iðleikum lífsins. Vinnu kynntist
hann snemma. Hann missti föður
sinn aðeins átta ára gamall úr
lungnabólgu árið 1941, en þá var
engin lækning við þeim sjúkdómi,
pensilínið enn ekki uppfundið og
fólk dó úr sjúkdómnum. Móðir hans
varð þá ekkja aðeins 32 ára gömul
og sjö barna móðir. Yngsta barnið
var þá aðeins 6 mánaða og elsta 11
ára. Þremum mánuðum seinna
missti pabbi næstyngstu systur
sína, þegar hún varð fyrir herbíl og
lést hún strax af völdum slyssins.
Nú varð pabbi að hjálpa móður
sinni við hin ýmsu heimilisstörf eins
og að fara með þvottinn í þvotta-
laugarnar og ýmislegt annað. Var
því í miklu að snúast á erfiðu heim-
ili ekkju með stóran barnahóp og
urðu því elstu systkinin að taka þátt
í heimilisstarfinu. Um fermingu fer
pabbi svo að vinna fyrir sér og sinni
fjölskyldu og gerði það æ síðan,
ásamt því að stunda nám við Iðn-
skólann. Það gat hann gert, vegna
þess að á þeim tímum var Iðnskól-
inn kvöldskóli. Hann nam bifreiða-
smíði og var í verknámi í Bílasmiðj-
unni hf.
Eftir að pabbi gifti sig hóf hann
búskap í Bólstaðarhlíð þar sem for-
eldrar okkar bjuggu í kjallaraíbúð
hjá foreldrum mömmu, Aðalsteini
Halldórssyni, deildarstjóra í Toll-
gæslunni í Reykjavík og Steinunni
Þórarinsdóttur. Íbúðin var lítil, en
fjölskyldan stækkaði fljótt og fædd-
umst við elstu systkinin tvö með
tæplega árs millibili. Seinna var
keypt fokheld íbúð í blokk í Safa-
mýrinni. Pabbi standsetti íbúðina
og liðu ekki mörg ár þar til ráðist
var í byggingu á raðhúsi í Fossvogi.
Þar var pabbi á kafi í bygging-
arvinnu eftir harðan vinnudag og
fljótlega reis þar hið fallegasta
heimili. Seinna keypti hann svo lóð í
Grafarvogi og reisti þar einbýlishús.
Reyndar má segja að það væri
sama að hverju pabbi kom, allt gat
hann lagfært, hvort sem um var að
ræða bilaða eða beyglaða bíla, lek-
andi krana eða skakkar hurðir. Allt
var lagfært og alltaf var vandað til
vinnunnar og urðu sumir hlutir
betri en nýir, eftir að pabbi hafði
strokið þeim.
Alltaf var hann tilbúinn að hjálpa
öðrum og leituðu margir til hans og
sumir þurftu ekki einu sinni að
biðja hann um hjálp. Hann mætti í
vinnugallanum með verkfærin og
hugvitið með sér og gekk til verka.
Meira að segja flaug hann á milli
landa með vinnugallann í ferðatösk-
unni, einungis til að hjálpa ættingj-
um í öðru landi við að lagfæra hús
eða bílskrjóð. Hjálpsemina, blíða
skapið og hjartahlýjuna skorti hann
ekki. Vinna var hans líf, hvort sem
það var við að gera við bifreiðar,
koma sér upp húsnæði eða hjálpa
öðrum við slíkt eða annað. Nú er
hann farinn, því miður, fyrstur af
systkinunum sem komust á legg.
Rétt rúmlega sjötugur, sem þykir
kannski ekki hár aldur í dag.
Grimmur sjúkdómur náði heljartaki
á honum og er engin lækning enn
fundin við þeim hrottalega sjúk-
dómi, því miður. Samt kvartaði
hann ekki, ekki einu sinni á sjúkra-
beði, ef hann var spurður um verki.
Hann sagðist hafa það gott, þrátt
fyrir verkina, neitaði að gefast upp
fyrir sjúkdómnum, varð þó að lúta
fyrir honum í lokin, en gafst ekki
upp fyrr en á síðasta degi lífs síns.
Farinn er góður faðir, allra besti
pabbi í heimi og drengur góður.
Friðjón G. Steinarsson.
Í dag er borinn til hinstu hvílu
tengdafaðir minn, Steinar Friðjóns-
son. Ég mun ætíð minnast hans fyr-
ir dugnaðinn sem einkenndi hann
alla ævi, hjálpsemina sem var hon-
um í blóð borin og hjartahlýjuna
sem hann sýndi öllum. Allt sem
hann tók sér fyrir hendur vann
hann af mikilli yfirvegun, rósemi og
vandvirkni. Hann vann mikið alla
sína ævi, en var jafnframt því alltaf
tilbúinn að hjálpa öðrum. Mikilvæg-
asti eiginleiki hans var þó rósemin,
aldrei sá ég hann reiðast nokkrum
manni eða tala illa um nokkra sálu.
Ef honum mislíkaði eitthvað voru
viðbrögðin helst þau að honum
sárnaði. Öll hans samskipti við ann-
að fólk einkenndust af heiðarleika
og virðingu. Hann var gull af manni
og góður drengur. Hans verður sárt
saknað.
Karl Jósafatsson.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum þig, elsku afi.
Þú varst alltaf svo umhyggjusam-
ur og tilbúinn að veita öllum hjálp-
arhönd.
Við erum heppin að hafa átt þig
að, svo hlýjan og góðan sem þú
varst.
Notalegt var að kíkja til ykkar
ömmu, þar voru alltaf opnar dyr og
um tíma okkar annað heimili. Mikið
var dundað í skúrnum og hjá þér
lærðum við mikið af þeim góðu
kostum sem þú bjóst yfir. Það var
alltaf eitthvað um að vera í kringum
þig og þú áttir auðvelt með að koma
öllum til að hlæja. Við minnumst
þess t.d. eitt aðfangadagskvöld þeg-
ar þú fékkst möndluna og sagðir
engum frá því. Heldur beiðst þú
með það þangað til allir stóðu á
blístri og búnir að gefast upp á leit-
inni.
Þú bjóst yfir miklum styrk og at-
hafnasemi. Varla er hægt að minn-
ast þín öðruvísi en með verkfæri í
hendi á kafi í bílaviðgerðum. Öll
verk voru kláruð á undraskömmum
tíma en þó af svo mikilli vandvirkni
að það vakti aðdáun annarra.
Síðustu mánuðirnir voru þér erf-
iðir en aldrei léstu það á þig fá og
barðist, allt fram til lokadags.
Elsku afi, það verður tómlegt án
þín yfir hátíðarnar en þú verður
ávallt til staðar í hjarta okkar.
Hlynur Bjarki og
Áslaug Dögg.
Elsku afi minn. Þú varst alltaf
traustur og góður vinur og studdir
okkur öll ef við þurftum á stuðningi
á að halda. Þú gafst mér alltaf pen-
ingana fyrir flöskurnar sem þú
fórst með í endurvinnsluna og ég
mátti eyða þeim í það sem ég vildi.
Þú hlóst og hlóst yfir ömurlegu
bröndurunum mínum sem enginn
annar hló að. Þú naust þess að lifa
og gera allt gott fyrir alla aðra; ef
ástandið var slæmt gerðir þú alltaf
það besta úr því. Þegar ég borðaði
hjá þér og ömmu vildir þú alltaf að
ég fengi mér banana eða skyr og
heilt tonn af nammi með sjónvarp-
inu. Það var nógu mikið pláss fyrir
alla í hjarta þínu, ég hef aldrei skil-
ið hvernig þú fórst að því að elska
alla og gefa væntumþykju eins og
þú gerðir. Ég dýrkaði það að vera
með ykkur ömmu og fara í búðir
eða til Þingvalla. Ég man alltaf eftir
því þegar þú fórst með mig í göngu-
túra niður að sjó, rétt hjá ykkur
ömmu. Þú reyndir í mörg ár að
kenna mér að fleyta kerlingar, en
nú er ég tólf ára og kann það ekki
ennþá. Það var svo æðislegt að sjá
hvað þú varst alltaf glaður þegar
það var eitthvað búið að vinna í hús-
inu, garðinum eða bílunum sem þú
dundaðir við alla daga. Kaffitíminn
hjá þér varð alltaf að vera á slaginu
hálf fjögur annars leið þér hrein-
lega illa.
Það muna allir eftir því hvað þú
varst blíður, góður og traustur vin-
ur. Þú varst besti vinur okkar allra
og við munum sakna þín.
Lilja Björg Ólafsdóttir.
„Taktu sorg mína, góði Guð.“
Þannig biðja margir stórir sem
smáir því genginn er ljúfur maður
sem syrgður er af öllum er honum
kynntust. Nú hefur Steinar lokið
sinni veru hér, eftir löng og erfið
veikindi umvafin sinni góðu fjöl-
skyldu. Bóbó, eins og hann var allt-
af kallaður, gekk sinn veg stilltur
og blíður alltaf vinnandi og hjálp-
samur svo af bar. Mínir foreldrar
nutu góðs af nærveru hans sem var
boðinn og búinn til hvers sem var
ekki bara meðan þau bjuggu í ná-
býli heldur alla tíð. Það síðasta sem
hann gerði fyrir móður mína
(tengdamóður hans) var að uppfylla
ósk hennar að fara heim af spít-
alanum smástund. Hann bar hana í
bílinn sinn, síðan upp tröppurnar
heima, hún bað um að fá að setjast í
símastólinn áður en hún færir í
rúmið. Þá hringdi hún í mig norður
í land til að óska mér til hamingju
með afmælisdaginn. Það var okkur
báðum mikils virði. Hálfum mánuði
seinna var hún öll. Ekki var hann
síðri við föðursystur mína sem bjó
ein, hann og Áslaug voru henni
mikils virði og létu yngri drenginn
sinn bera nafn hennar. Að koma til
þeirra í heimsókn var hátíð. Það var
vart hægt að hugsa sér fallegra
heimili enda bæði sérlega smekkleg
og vandvirk í höndum. Við erum bú-
in að sitja margar glæsiveislur hjá
þeim og nú síðast 2. nóvember er
Bóbó varð sjötugur. Þar var fjöl-
skyldan og nokkrir vinnufélagar
hans. Þá var hann orðin mikið veik-
ur og stundaglasið að renna út. Í
vissu um að margir stóðu hinum
megin við línuna og tóku fagnandi á
móti þér, þökkum við af alhug sam-
fylgdina í tæp fimmtíu ár og hvað
þú varst góður við strákana okkar
Snorra.
Elsku systir, börn, barnabörn og
tengdabörn, Guð gefi ykkur styrk í
raun.
Erla.
Nú þegar ég kveð Steinar vin
minn og samstarfsfélaga til margra
ára rifjast upp minningar liðins
tíma.
Fyrst lágu leiðir okkar saman
þegar hann ungur að árum hóf sitt
iðnnám í Bílasmiðjunni hf. Það kom
fljótt í ljós að þar var kominn mikill
efnispiltur. Hann var fljótur að til-
einka sér allt sem tilheyrði faginu
og var að auki einstaklega vinnu-
samur og prúður og góður félagi.
Við vorum sex sem stofnuðum Bíla-
skálann hf. árið 1957 og var Steinar
langyngstur okkar.
Bílaskálann hf. rákum við svo
saman ásamt félögum okkar í þrjá-
tíu og sex ár og gekk það samstarf
alla tíð eins og best varð á kosið.
Lengst af vorum við starfandi á
Suðurlandsbraut 6. Það voru 18
starfsmenn í Bílaskálanum þegar
mest var og þar af nokkrir nemar.
Þar sem Steinar var ákaflega greið-
vikinn og hjálpsamur kom það mik-
ið í hans hlut að sinna þeim sem
þurftu á aðstoð að halda.
Okkur félögunum fannst oft sem
vinnusemi Steinars væru engin tak-
mörk sett. Fyrir utan vinnu sína á
verkstæðinu vann hann flest kvöld
við að gera upp bíla. Auk þessa
stóðu þau hjónin þrívegis í hús-
byggingum og vann Steinar að þeim
meira og minna í frítíma sínum. En
hvort sem hann var að vinna fyrir
verkstæðið eða í öðru var aldrei
slegið af gæðakröfunum því hans
aðalsmerki var vandvirknin. Það
þarf því ekki að undra, miðað við
hvað Steinar var mikill athafnamað-
ur, að það varð honum mikið áfall
er hann árið 1989 greindist með
sjúkdóm sem skerti svo starfsorku
hans að hann varð að hætta störfum
í Bílaskálanum hf. Hann lagði þó
ekki árar í bát heldur fór að vinna í
bílskúrnum sínum við að gera við
bíla fyrir vini og vandamenn.
Nú í sumar greindist Steinar hins
vegar með annan og alvarlegri sjúk-
dóm. Það lýsir Steinari vel að það
síðasta sem hann sagði við mig þeg-
ar ég heimsótti hann á spítalann, en
þá var þegar séð hvert stefndi í
veikindum hans, að nú þyrfti hann
að fara að komast heim til að klára
sólpallinn sem hann var byrjaður á.
Ég og eiginkona mín kveðjum
Steinar Friðjónsson með söknuði og
vottum fjölskyldu hans einlæga
samúð á skilnaðarstundu.
Eysteinn Guðmundsson
STEINAR
FRIÐJÓNSSON
Ég kveð þig með tárin í augum
besti afi heims.
Takk fyrir öll árin sem liðu, hvíl þú
í englanna friði.
Berglind Anna Karlsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Elsku pabbi.
Þegar við kvödd-
umst á biðstöðinni við
Smáralind í síðustu
viku eftir kvikmynda-
sýninguna sem þú bauðst mér á,
hvarflaði ekki að mér að ég ætti aldr-
ei eftir að sjá þig aftur. Ég lagði af
stað heim í öruggri vissu um að við
hittumst að nýju. Ég skynja núna að
þú hafðir ekki af mér augun á meðan
þú beiðst eftir vagninum, því þegar
ég leit við ofan af hæðinni veifaðirðu
til mín. Það var það síðasta sem ég sá
KÁRI ÞÓRIR
KÁRASON
✝ Kári Þórir Kára-son fæddist í
Reykjavík 8. október
1971. Hann lést á
Landspítala – Há-
skólasjúkrahúsi
Fossvogi 24. nóvem-
ber og var útför hans
gerð frá Garðakirkju
á Garðaholti 3. des-
ember.
af þér í þessum heimi.
Ef ég aðeins hefði snúið
við á hlaupunum, þá
hefði ég getað sagt þér
það sem fráfall þitt hef-
ur nú leitt mér vægð-
arlaust fyrir sjónir:
hvað þú varst mér óum-
ræðilega mikils virði.
Ef ég aðeins gæti end-
urheimt kveðjustund-
ina, þá myndi ég þakka
þér hvíldarlaust fyrir
allar dýrmætu stund-
irnar sem þú helgaðir
mér og Sigursteini
bróður. Það er svo sárt
að eiga þess ekki kost framar að
njóta samvista við þig og þiggja
áfram þá gnótt af föðurást sem þú
bjóst yfir.
Hvíldu í friði, elsku pabbi minn.
Minningu þína varðveitum við.
Þínir að eilífu,
Alexander Máni og
Sigursteinn Snær.