Morgunblaðið - 21.12.2002, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 21. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Styrkur, umhyggja
og hjartahlýja voru
kostir sem prýddu mína
kæru tengdamóður,
Jenný Lúðvíksdóttur. Ég var tvítug,
hún sextug, þegar við kynntumst
fyrst. Ég giftist einkasyninum og
varð sem ein af dætrunum, umvafin
hlýju og ástúð frá fyrstu kynnum.
Hún studdi mig fyrstu skrefin í nýju
hlutverki mínu sem húsfreyja og
móðir, kenndi mér matargerð og gaf
mér góð ráð. Hún gagnrýndi mig
aldrei, öll þessi ár, en hvatti mig
óspart og fylgdist með af áhuga því
sem ég tók mér fyrir hendur.
Við gengum saman gegnum þung-
bæra lífsreynslu er einkasonur henn-
ar, eiginmaður minn, lést langt um
aldur fram. Hún sýndi mikinn styrk,
sem gaf mér aukinn styrk og stuðn-
ing.
Nú er þessi merka og hlýja kona
horfin úr þessu lífi. Synir mínir og ég
geymum margar dýrmætar minning-
ar liðinna samverustunda, sérstak-
lega aðfangadagskvöldanna, sem við
áttum saman með henni í 30 ár.
Við þökkum fyrir að hafa notið
samvista við hana öll þessi ár en
þökkum einnig að hún fékk hvíldina
eftir 96 ára lífsgöngu.
Blessuð sé minning Jennýjar Lúð-
víksdóttur.
Lára Kjartansdóttir, Hrannar
og Kjartan Hrannarssynir.
Við fráfall ástvinar hristist manns
eigin veröld, jafnvel þótt fráfallið hafi
verið fyrirséð og aðdragandi nokkur.
Dauðsfall er eitthvað svo endanlegt,
þá er búið að setja punktinn og ekki
hægt að breyta neinu.
Minningarnar streyma fram og
samverustundirnar líða hjá eins og á
tjaldi. Ég minnist ömmu sem hæg-
lætisömmu minnar þar sem um-
hyggja fyrir okkur var í fyrirrúmi.
Hún var mér alltaf hlý og notaleg og
aldrei man ég eftir styggðaryrði um
nokkurn mann úr hennar munni.
Amma var líka „kleinuamma“ mín.
Alltaf þegar eitthvað var um að vera
á heimilinu var amma mætt og
stjórnaði þar á sinn rólynda hátt.
Kleinugerð, sláturgerð, laufa-
brauðsgerð – allar þessar athafnir
eru í minningunni tengdar ömmu
JENNÝ ÞURÍÐUR
LÚÐVÍKSDÓTTIR
✝ Jenný ÞuríðurLúðvíksdóttir
fæddist að Hlíð á
Húsavík 8. desember
1906. Hún lést á
hjúkrunardeild
Hrafnistu í Hafnar-
firði 13. desember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
20. desember.
órjúfandi böndum. Það
var hún sem útbjó deig-
ið, smakkaði slátrið og
stjórnaði bakstrinum.
Það hefur örugglega
reynt á þolrifin að vera
með okkur krakkana
ofan í öllu en alltaf
fengum við tilsögn við
hæfi, hvernig ætti að
snúa kleinunum, sauma
keppina eða skera
laufabrauðið. Eftir því
sem geta okkar jókst
fengum við að gera
meira og var hún óspör
á hrósið og hvatninguna
við það.
Ég minnist líka margra notalegra
heimsókna til ömmu, fyrst á Grett-
isgötuna, síðar í Bólstaðarhlíðina og
loks á Hrafnistu í Hafnarfirði. Þegar
ég kom þangað sem unglingur og síð-
ar sem fullorðin voru alltaf dregnar
fram góðgerðir þannig að ekki fór á
milli mála að heimsóknin var kær-
komin. Eftir hressingu og spjall
hvatti amma mig alltaf til að hvíla mig
nú í smástund og enduðu flestar
heimsóknir á höllun í sófanum í stof-
unni á meðan hún sat og prjónaði eða
stússaðist eitthvað í rólegheitum.
Hvergi annars staðar datt mér í hug
að leggja mig á þessum árum, en hjá
ömmu passaði það einhvern veginn.
Hún var eins og rósemdin sjálf í dag-
lega streðinu. Hjá ömmu var aldrei
stress; þar var hvíld, þar var hægt að
safna orku til að halda af stað, endur-
nærður, út í hversdaginn aftur.
Við dánarbeð ömmu minnar sat ég
fyrir rúmri viku og hugsaði hvort hún
væri ánægð með líf sitt. Ég hef heyrt
þá sögu að margir óski þess á dán-
arbeði sínum að hafa eytt meiri tíma
með fjölskyldunni í stað þess að vera
alltaf í vinnunni. Amma átti stóra fjöl-
skyldu sem hún sinnti vel og var fjöl-
skyldan alltaf í efsta sæti í lífi hennar.
Ég vildi óska þess ef ég næ eins háum
aldri og þú, elsku amma mín, að
barnabörnum mínum (væntanlegum
vonandi!) þyki eftirsóknarvert að
koma í heimsókn til mín en geri það
ekki bara af skyldurækni. Að ég geti
gefið þeim og öðrum í kringum mig
ró og frið en um leið orku til að takast
á við lífið. Ég væri ánægð með þann
árangur á mínum dánarbeði.
Hvíl í friði. Minning þín lifir.
Ragnheiður Ýr Grétarsdóttir.
Elsku Jenný langamma. Við erum
sorgmædd af því að þú ert dáin og við
skiljum það ekki alveg en við vitum
að þú ert hjá Guði og englunum þar
sem þér líður vel. Sofðu rótt, elsku
langamma.
Þín barnabarnabörn
Gríma Katrín, Dagur Adam
og Mirra Kristín.
Stríðsmaður er lát-
inn, hann faðir minn.
Ég fór með honum
fyrst á sjó þegar ég
var 12 ára.Við sigldum hafið um
Indónesíu í leit að áður óþekktum
fiskislóðum. Netinu var kastað, og
ég stóð upp í togbátnum, tilbúinn til
þess að stinga mér út í. Ég taldi alla
uggana umhverfis vera höfrunga.
Pabbi var á því augnabliki staddur í
um 100 metra fjarlægð. Samt skynj-
aði hann hættuna og öskraði og
bendlaði frá stjórnsíðu. Hann
bjargaði lífi mínu á þeirri stundu,
því öðruvísi hefði ég orðið hákörlum
að bráð.
„Lífið er barátta,“ sagði hann
seinna.
Á vegum Sameinuðu þjóðanna,
frá árunum 1969 – 1977, rannsakaði
hann höfin frá Indónesíu til Pak-
istan. Helstu heimahafnir hans á
BJÖRN A.
BJARNASON
✝ Björn AlbertBjarnason fædd-
ist í Neskaupstað 21.
ágúst 1929. Hann
andaðist á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi að morgni
8. desember síðast-
liðins og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 17. des-
ember.
þessum tíma voru
Djakarta, Singapore,
Karachi, og Bahrain.
Hann eignaðist vini
meðal þjóðkunnra
manna þessara landa,
en talaði ekki mikið
um það. Frekar kaus
hann að miðla af
reynslu sinni með hóg-
værð og æðruleysi.
Þú mátt vita, að bar-
áttan heldur áfram,
pabbi.
Nú ertu kominn á
betri og göfugri mið,
faðir minn, fengsæll
sem fyrr. Guð blessi þig.
Þinn sonur,
Axel.
Bassi minn, þá hefur þú fengið
lausn frá erfiðum veikindum. Eiga
nú margir um sárt að binda, því þú
varst stoð og stytta, vinur og félagi
svo margra. Þú máttir ekkert aumt
sjá, alltaf tilbúinn að rétta hjálp-
arhönd og hlífðir sjálfum þér
hvergi. Ávallt með sama jákvæða
viðhorfið til allra hluta, hvernig sem
viðraði í ólgusjó lífsins.
Minningar fylla hugann: Ég man
eftir því sem smástrákur að við
heimsóttum ykkur í Keflavík, spil-
uðum fótbolta á fullu, alltaf varstu
áhugasamur um íþróttir og keppn-
ismaður mikill. Í boðum hjá Ingu
frænku á Mímisveginum, við Axel,
bara smápattar, lögðum í langan
könnunarleiðangur um Skólavörðu-
holtið. Þú fórst á stúfana til að finna
okkur. Þegar þú fannst okkur feng-
um við færi á að sanna að við röt-
uðum aftur heim til Ingu frænku,
engar skammir, aðeins nokkur vel
valin orð. Tveimur áratugum síðar,
eða svo, erum við aftur saman hjá
Ingu í Laugarásnum, veisla fyrir sál
og líkama, vísur ortar, sungið, farið
með ljóð, Einar Ben í hávegum. Þú
kunnir þá list, betur en flestir, að
skapa góðar minningar. Nýlega, yf-
ir kaffibolla og krónuköku hjá móð-
ur minni, rifjuðust upp sögur af
Austfjörðum í gamla daga, sögur af
fólkinu okkar. Ættrækni þín og
frændsemi var mikil.
Ég er því feginn að börnin mín
fengu tækifæri til að kynnast þér,
eftir að við fluttum heim, sjómann-
inum, skipstjóranum, frændanum
sem lét sér svo annt um velferð
þeirra. Ég mun alltaf minnast lífs-
gleði þinnar, glettni og jákvæðs lífs-
viðhorfs. Haf þökk fyrir allt og allt
góði frændi.
Hljóð og tóm er hjartans borg.
Heimsins svipur breyttur er.
Andi minn, hann á ei sorg.
Alltaf lifir þú hjá mér.
(Einar Ben.)
Ég votta Helgu Axelsdóttur, eft-
irlifandi konu Bassa, börnum þeirra
og barnabörnum mína dýpstu sam-
úð.
Bjarni Gautason.
Það er erfiðara en
orð fá lýst að setjast
niður og skrifa örfá
orð um unga og glæsi-
lega manneskju sem
alltaf lifði svo heilbrigðu lífi og
ennþá erfiðara að skilja það hvers
vegna hún er nú horfin frá okkur
og það mun taka langan tíma að
átta sig á því.
Ég ætla hér að minnast Öddu
Tryggvadóttur sem lést um aldur
fram 20. nóvember síðastliðinn, en
ég var svo gæfusamur að kynnast
henni nokkuð vel en hún var nefni-
lega gift frænda mínum og vini,
Alla frá Ásgarði. Fyrstu kynni mín
af Öddu voru þegar ég 14 ára gam-
all sat í eldhúsinu hjá ömmu í Ás-
garði á sunnudagsmorgni og við
biðum spennt eftir því að Alli kæmi
fram með stúlkuna sem við vissum
að var hjá honum. Eitthvað var
feimnin að stríða henni Öddu þenn-
an morguninn svo ég gafst upp á að
bíða. En upp frá þessu fór hún að
verða fastagestur hjá honum Alla
og þar sem ég bjó í næsta húsi
hlaut að koma að því að ég hitti
hana. Ekki voru kynnin mikil í
byrjun en ég man það að mér
fannst Alli frændi vera mjög hepp-
inn að hafa náð sér í svona fallega
stúlku. Það var ekki fyrr en þau
fóru að búa saman að ég fór að
kynnast henni Öddu betur, fyrst
þegar þau bjuggu fyrir sunnan en
þar kom ég nokkrum sinnum til
þeirra, og þá sá ég að þetta var
ekki bara falleg stúlka heldur var
hún sérstaklega hress og skemmti-
leg og með eindæmum gestrisin.
Eftir að þau höfðu lokið námi
fluttu þau svo auðvitað austur aftur
og þá varð ég tíður gestur á heimili
þeirra, bæði sem vinur en einnig
sem samstarfsmaður en þar voru
oft haldnir óformlegir stjórnar-
fundir í U.M.F. Einherja en við Alli
erum þar stjórnarmenn. Adda tók
ADDA
TRYGGVADÓTTIR
✝ Adda Tryggva-dóttir fæddist á
Akureyri 19. mars
1961, hún lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans í Fossvogi 20.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Vopnafjarðarkirkju
29. nóvember.
alltaf virkan þátt í því
starfi og studdi Alla í
því eins og öllu öðru
sem hann tók sér fyrir
hendur, oftar en ekki
var það hún sem
hvatti okkur áfram
þegar við vorum orðn-
ir vonlitlir í einhverju
verkefninu og fannst
allt ómögulegt. En þá
sagði hún: „Iss, þetta
er ekkert mál fyrir
ykkur, það er bara að
skella sér í þetta.“
Alltaf var hún tilbúin
að vinna fyrir Ein-
herja bæði á meðan hún var sjálf
þátttakandi í fótboltanum og eins
líka þegar hún var hætt, ég held
t.d. að það hljóti að vera einstakt að
þó að þau væru að fara í sólar-
landaferð og yrðu ekki heima á 17.
júní þá bakaði hún alltaf tertur fyr-
ir kaffisölu Einherja og hafði tert-
urnar tilbúnar í frysti annaðhvort
heima hjá sér eða hjá mömmu
sinni.
Eftir að ég var sjálfur kominn
með fjölskyldu fækkaði heimsókn-
unum til þeirra eins og gengur og
gerist en þær voru samt alltaf jafn-
ánægjulegar. „Hvað má bjóða ykk-
ur?“ var yfirleitt það fyrsta sem við
vorum spurð að og svo töfraði hún
fram einhverjar krásir með kaffinu.
14. júlí 1994 eignuðumst við
Jenný dreng og fyrir einstaka til-
viljun þá eignuðust Alli og Adda
dreng þann sama dag og var það
mjög gaman fyrir báðar fjölskyld-
urnar, drengirnir Kristófer og
Bjartur hafa alla tíð verið góðir vin-
ir og mikið leikið sér saman. 1996
eignuðust Alli og Adda annan
dreng, Heiðar „litla“ eins og við
köllum hann. Adda var einstaklega
barngóð og leyfði strákunum oft að
njóta sín. Ég held að ég gleymi því
aldrei þegar ég kom eitt sinn til
þeirra að sækja Kristófer að þá
tóku þeir allir á móti mér á nær-
buxunum og voru greinilega ný-
komnir úr sturtu en þá höfðu þeir
tekið sig til og skellt sér í drullupoll
sem var á bílastæðinu. Í pollinum
höfðu þeir legið og skemmt sér
konunglega og það besta var að
Adda hafði ekki bannað þeim þetta
heldur tekið þetta allt upp á mynd-
band.
Öryggi barna var mjög ofarlega í
huga Öddu og var hún mjög dugleg
að minna börnin og foreldra þeirra
á að fara nú varlega og nota alltaf
réttu öryggistækin. Þegar veikindi
komu upp í minni fjölskyldu þá var
gott að eiga Öddu að, alltaf var hún
tilbúin með góð ráð eða þá að
skreppa inn á stöð og redda því
sem vantaði. Ef einhver gleðskapur
stóð til var Adda oftast fremst í
flokki með að skipuleggja, hvort
sem það var í vinahópnum eða fjöl-
skyldunni og þá komu leikhæfileik-
ar hennar sér vel, en hún var marg-
oft búin að sýna það og sanna að
hún var stórgóður leikari og þá
leikhæfileika hefur elsti sonur
hennar, Tryggvi, erft frá henni.
Ég get ekki annað en verið þakk-
látur fyrir það að hafa fengið að
kynnast henni Öddu. Megi allir þeir
sem til þess hafa kraft styðja Alla
og strákana, Heiðu og Tryggva,
systkini Öddu og alla þá sem um
sárt eiga að binda, til þess að sjá
aftur til sólar í lífinu.
Missir skilur eftir tómarúm en
þú verður að varast að helgreipar
sorgar læsi sig um hug þinn og
hjarta. Sæktu kjark í lífið sjálft.
Það virðist óhugsandi þegar áföllin
dynja yfir en nýtt ánægjuefni bíður
þess að fylla tómið.
Einar Björn Kristbergsson.
Útför þessarar ungu konu fór
fram nýskeð frá dvalarheimili og
Vopnafjarðarkirkju. Það er þyngra
en tárum taki að sjá á eftir fólki í
blóma lífsins ofan í jökulkalt djúp
grafarinnar, skilin frá eiginmanni,
börnum, starfi og framtíðarráði. En
ekki tjáir að deila við dómarann þá
hel í fangi minn hollvin ber, þá
sakna ég einhvers af sjálfum mér,
svo kvað skáldið.
Ég hafði mikið saman við hana
að sælda, því hún sinnti mér í heilt
ár eftir mikla aðgerð. Það var eng-
inn aktarskrift í verkum Öddu, allt-
af sama ljúflyndið og þolinmæðin
ásamt brosi velviljans á andliti og
hlýjum höndum. Skömmu áður en
hún lagði upp í hina hinstu för kom
hún inn í herbergið mitt hálfrokkið,
eins og æviferill minn er orðinn
enda aldinn að árum, og mælti:
„Hér situr þú og ornar þér við
gamlar minningar.“
Að hugsa ekki í árum eða öldum
og alheimta ei daglaun að kvöldum,
því svo lengist mannsævin mest.
Milli lífs og hels, ljóss og myrk-
urs fálmar allt dauðlegt að dyrum
guðs.
Vertu sæl um tíma og eilífð.
Stefán Ásbjarnarson.
Ég kveð þig, hugann
heillar minning blíð.
Hjartans þakkir fyrir
liðna tíð.
MAGNÚSÍNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Magnúsína Guð-mundsdóttir var
fædd á Brekku á
Ingjaldssandi 20.
september árið
1916. Hún lést á
Sjúkrahúsi Ísafjarð-
ar 11. þessa mánað-
ar og var útför
hennar gerð frá Ísa-
fjarðarkirkju 20.
desember.
Lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði Drottinn þig við hönd.
Elsku amma, þakka
þér fyrir góðar æsku-
minningar sem ég á frá
þeim tíma er ég dvaldist
hjá þér og afa á sumrin á
Flateyri.
Hvíl í friði.
Elsku mamma,
Gummi afi, og aðrir að-
standendur, ég votta
ykkur mína samúð.
Guð veri með ykkur yf-
ir hátíðarnar.
Ásdís.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn ein-
stakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.