Morgunblaðið - 10.01.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2003 33
fyrir að vera svo góð amma sem þú
varst. Við munum sjást aftur. Sofðu
rótt elsku amma.
Þínar
Helga Björk og Guðrún Harpa.
Ein fyrsta minning mín um ömmu
er þegar við vorum að labba út í Nátt-
haga hönd í hönd og hún var alveg
steinhissa á hvað litla trítlan komst
hratt yfir og var skrefstór. Önnur
þegar hún fór með mig fram í dal til
að sýna mér svansungana, jú við
sáum ungana en þurftum reyndar að
hverfa frá í miklum flýti vegna þess
að svanamamma var ekki hrifin.
Flestar mínar minningar um ömmu
eru tengdar Reykjarfirði þar sem hún
bjó lengst af. Hjá henni dvöldum við
flest sumur í góðu yfirlæti. Borðuðum
hafragraut með súru slátri á morgn-
ana áður en við héldum út á vit æv-
intýranna yfir daginn. Ævintýrin
voru af ýmsum toga bæði við leik og
störf. Við lékum okkur við að veiða
seiði í ánni, klifum fjöll, teiknuðum
hús í fjörunni. Á vorin hjálpuðum við
til við sauðburðinn, á sumrin við hey-
skap og á haustin berjamór og slát-
urtíð. Haustverkin áttu ekki eins við
mig. Að fara í berjamó var svo sem í
lagi ef allt mátti fara í munninn en
leiðindi að þurfa að hafa með stærstu
majonesfötuna hennar ömmu. Að
horfa á eftir litlu lömbunum í slátrun
var ekki fyrir litla sál og eitt sinn
gladdi amma mig alveg ofboðslega
þegar hún leyfði lítilli grárri gimbur
að lifa sem ég var mikið búin að gráta
yfir, já, svona var hún amma mín,
vildi allt fyrir alla gera.
Að fá að alast upp við svona frelsi í
óspilltri náttúrunni, læra að meta lífið
við leik og störf og vera samvistum
við ömmu mína var ómetanlegt vega-
nesti.
Elsku amma, á aðfangadagsmorg-
un þegar við borðuðum saman hafra-
graut með súru slátri þá datt mér
ekki í hug að það yrði í síðasta skiptið.
Það er erfitt að hugsa til þess að við
eigum ekkert meira eftir að hittast í
þessu lífi. Ég veit að þú ert meðal ást-
vina núna og það er mér huggun í
sorginni. Takk fyrir allt saman, elsku
amma mín, og sjáumst seinna.
Þín
Guðfinna Magney Sævarsdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hún amma hefur nú kvatt þennan
heim.
Það er erfitt að kveðja svona góða
konu, sem okkur þótti svo vænt um.
Það var líka erfitt að horfa á hana
ömmu sem alltaf var svo hraust verða
svona veik. En núna líður henni miklu
betur.
Amma var okkur alltaf góð og heim
til hennar vorum við alltaf velkomin,
reyndar voru allir velkomnir til henn-
ar ömmu og oft tókum við vinahópinn
með okkur í Reykjarfjörð. Amma var
mjög gestrisin kona, ef gesti bar að
garði bauð hún þeim iðulega kaffi og
oftast voru bakaðar pönnukökur með.
Okkur fannst alltaf gaman að koma
í Reykjarfjörðinn og það gaf okkur
mjög mikið að fá að vera í svona mikl-
um tengslum við náttúruna og dýrin.
Við systkinin og frændsystkin vorum
nú gjörn á að rífast um hver fengi að
gefa heimalingunum og kálfunum, þá
sá hún amma um að skipst væri á og
allt yrði jafnt.
Hjá ömmu fann maður alltaf fyrir
væntumþykju og hlýju. Amma mundi
alltaf eftir því þegar að við áttum af-
mæli og alltaf gaf hún okkur afmæl-
iskort sem hlýjaði okkur um hjarta-
rætur.
Amma var líka mjög gjafmild kona,
hún gaf okkur öllum kindur sem eign-
uðust síðan lömb og mikið var nú
gaman að geta stært sig af því. Í okk-
ar augum var hún amma hetja, að búa
í Reykjarfirði ein með Dísu, snjó-
þunga vetur og samgöngur lélegar og
ekki áttu þær farartæki nema hálf
ónýta traktora sem þær hvorugar
keyrðu. Það var einnig sama hvernig
veður var, hún fór alltaf út í fjárhús að
gefa. Amma flutti svo til Hólmavíkur í
næsta hús við okkur. Þá gat maður
alltaf skroppið yfir og hún amma
bauð okkur líka oft að koma í kaffi og
ef við systkinin vorum ein heima þá
hringdi amma í okkur og vildi ólm
gefa okkur að borða. Þegar amma
kom frá Bandaríkjunum gleymdi hún
engum, allir fengu gjöf frá útlöndum.
Þannig var hún alltaf gjafmild og góð
og passaði upp á að allir fengju jafn
mikið og engum væri mismunað.
Elsku amma, takk fyrir allt saman.
Allar góðu stundirnar og allt sem þú
hefur gefið okkur í gegnum tíðina,
sérstaklega að fá að kynnast sveit-
inni. Reykjarfjörður er staður sem
okkur mun alltaf þykja vænt um og
við munum heimsækja oft í framtíð-
inni.
Hún Eyrún litla skilur ekki af-
hverju læknarnir gátu ekki læknað
þig en eitt hafði hún á hreinu, að hún
amma Finna væri fallegasti engillinn
á himnum.
Hjartkæra amma
far í friði
föðurlandið himneskt á
þúsundfaldar þakkir hljóttu,
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin var,
inn í landið unaðsbjarta
englar drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Elsku amma. Þín er sárt saknað og
við munum ávalt minnast þín. Og þeg-
ar við segjum börnum okkar sögur
getum við sagt sögur af henni ömmu
sem var hetja, hjartahlý og góð.
Það eru forréttindi að hafa átt þig
fyrir ömmu.
Við elskum þig.
Kristjana, Steinunn
Magney, Ágúst Einar
og Hólmfríður Ýr.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
(Jón frá Ljárskógum.)
Þetta ljóð kom upp í hugann þegar
ég settist niður til að skrifa kveðjuorð
um Finnu systur mína frá Reykjar-
firði. Það er ekki ofsögum sagt að ævi
Finnu var enginn dans á rósum. Að-
eins 32 ára að aldri missti hún fyrri
mann sinn, Pál, frá þremur ungum
börnum þeirra. Þau höfðu rétt hafið
búskap í Reykjarfirði og tók því við
hörð lífsbarátta hennar við að ala ein
önn fyrir börnum sínum. Seinna hóf
hún sambúð með Ágústi og eignaðist
með honum eina dóttur. Hann lést ár-
ið 1995 eftir langvarandi veikindi.
Fljótlega eftir að Finna og Páll hófu
búskap í Reykjarfirði fluttist til
þeirra Bjarnveig Björnsdóttir (Veiga)
sem lést á tíræðisaldri árið 1971.
Einnig bjuggu í Reykjarfirði feðginin
Magnús Árnason og Kristín (Dísa)
dóttir hans. Magnús lést í hárri elli
árið 1978 en Dísa bjó hjá Finnu eftir
það.
Finna fann gleði og hamingju í fjór-
um velgerðum börnum sínum, góðum
tengdabörnum og barnabörnum. Þau
voru alltaf boðin og búin að veita
henni alla þá aðstoð sem hún þurfti.
Oft var mannmargt í Reykjarfirði
og þá sérstaklega á sumrin. Þá þurfti
Finna að taka til hendinni því ekkert
var keypt tilbúið á þeim árum. Vinnu-
semi var henni í blóð borin og sleppti
hún aldrei verki úr hendi. Hún var
bókhneigð og mikil handavinnumann-
eskja og báru heimili hennar vitni um
hvoru tveggja.
Finna var ákaflega hörð af sér.
Dugnaður, ósérhlífni og umburðar-
lyndi einkenndu hana. Hún var létt í
lund og skemmtileg heim að sækja
enda gestrisnin alltaf í fyrirrúmi. Hún
var mjög félagslynd og ættrækin auk
þess sem ættfræðin átti hug hennar
allan.
Þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm sem
hrjáði hana síðustu 13 árin lét hún
engan bilbug á sér finna. Hún var allt-
af jafn jákvæð og bjartsýn sama hvað
á bjátaði og mættu margir taka sér
hana til fyrirmyndar hvað það varðar.
Eftir að þær Dísa hættu búskap
breyttist líf Finnu mikið. Við tóku
ferðalög innanlands sem erlendis sem
hún hafði mikla unun af.
Ég sendi öllum vinum Finnu sem
léttu henni erfiðar stundir í haust
hlýjar kveðjur. Ég vil þakka öllum
þeim sem rétt hafa henni hjálparhönd
í gegnum tíðina. Síðast en ekki síst vil
ég þakka Dísu minni allan þann
stuðning sem hún sýndi henni. En
hún gerði Finnu kleift að dvelja svo
lengi í Reykjarfirði sem raun ber
vitni, á staðnum sem hún elskaði.
Ég hef henni mikið að þakka það
sem hún var mér og mínum dætrum
og kveð ég Finnu systur með söknuði
og sorg í hjarta, blessuð sé minning
hennar.
Þóra.
Hún Finna frænka er dáin. Hún
fékk kallið á fyrsta degi nýs árs. Þær
eru ófáar minningarnar sem þyrlast
upp á tíma sem þessum. Allar stund-
irnar sem við áttum í Reykjarfirði,
allir kaffibollarnir sem við drukkum
með henni á leið okkar út í Naustvík.
Allar næturnar sem við eyddum hjá
henni eftir að norðanrigningin hafði
flæmt okkur frá Naustvíkinni. Alltaf
var Finna boðin og búin að auðvelda
dvöl okkar þar. Finna var alltaf til
staðar fyrir okkur. Það viljum við
þakka henni af heilum hug. Við viljum
þakka henni það sem hún var okkur
og mömmu.
Það verður ekki samt að koma í
Reykjarfjörðinn og áður. Þótt Finna
sé farin vitum við að hún mun standa
áfram á tröppunum við bæinn og
veifa okkur á leið okkar út í Naustvík.
Þannig er Finna, minning hennar
mun lifa sterkt og við munum gera
okkar til að halda minningu hennar á
lofti.
Við kveðjum ástkæra frænku okk-
ar með djúpum söknuði, megi hún
hvíla í friði. Blessuð sé minning Finnu
í Reykjarfirði.
Sandra, Steinunn og Arna.
Lokið er erfiðu sjúkdómsstríði
Guðfinnu Guðmundsdóttur en hún
hafði síðustu misserin háð baráttu við
illvígan sjúkdóm. Því stríði lauk á
fyrsta degi nýbyrjaðs árs. Hún fædd-
ist og ólst upp í Naustvík við Reykj-
arfjörð en fluttist síðar í Reykjarfjörð
og bjó þar í samtals 43 ár. Svo löng
búskaparsaga á erfiðri og afskekktri
jörð hlýtur að teljast einstök. Ekki
síst í ljósi þess að snemma varð hún
ekkja með ung börn og stóð frammi
fyrir því að hætta búskap eða þrauka
áfram. Guðfinna var mikil kjarnakona
og kjarkmikil og gafst ekki upp. Hún
hélt áfram búskap og Reykjafjörður-
inn varð hennar starfsumhverfi mest
allt hennar líf. Þangað var gott að
koma og mörg og misjöfn erindin.
Hún var fróð og minnug og hafði
sterka réttlætiskennd. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á málunum og var
ekkert að hvika frá þeim. Einangr-
unin á veturna virtist ekki fá mikið á
hana: ,,Vinnan dreifir huganum“
sagði hún. Guðfinna las mikið og
skrifaði hjá sér minnispunkta og frá-
sagnir af atburðum og því sem fyrir
augu bar. Þetta hafði hún gert frá því
að hún var ung. Einnig klippti hún út
úr blöðum myndir og greinar sem
vöktu áhuga hennar og átti þannig
nokkurt safn af blaðaúrklippum. Það
kom því enginn að tómum kofanum
hjá henni þegar rætt var um liðinn
tíma.
Guðfinna var viljasterk kona og tók
því með ótrúlegu æðruleysi þegar
hún á sl. hausti greindist með ólækn-
andi sjúkdóm. Það var merkilegt að
heyra hvernig hún ræddi þessa stöðu
af yfirvegun og hvernig hún hugðist
verja þeim tíma sem eftir væri. Ég sá
hana síðast nokkrum dögum fyrir jól.
Það lá í loftinu hvert stefndi en hún
bar höfuðið hátt og bauð í kaffi og
veitingar að venju og spjallaði um
daginn og veginn. Ég hugsaði með
mér þegar ég fór ,,Það er mikil reisn
yfir þessari konu.“ Ég og fjölskylda
mín sendum Dísu og öllum öðrum að-
standendum samúðarkveðjur.
Valgeir Benediktsson.
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
ÓLÍNA AUSTFJÖRÐ,
Bakkahlíð 39,
Akureyri,
lést á heimili sínu laugardaginn 4. janúar.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 13. janúar kl. 13.30.
Erla Austförð,
Jóhanna Austfjörð,
ömmubörnin öll og fjölskyldur.
Elskuleg frænka mín og systir okkar,
LOVÍSA GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR
frá Hlíðarenda, Ísafirði,
Frakkastíg 23,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 9. janúar.
Þorgerður Arnórsdóttir,
Guðbjörg Jónsdóttir,
Sigríður Jónsdóttir,
Margrét Jónsdóttir,
Ásta Jónsdóttir
og aðstandendur.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma
og langalangamma,
HÓLMFRÍÐUR HILDIMUNDARDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Stykkishólmi,
lést á St. Franskiskuspítalanum í Stykkishólmi
miðvikudaginn 8. janúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Kristinn B. Gestsson, Ingveldur Sigurðardóttir,
Ingibjörg Gestsdóttir, Gísli Birgir Jónsson,
Þórhildur Halldórsdóttir,
Jónas Gestsson, Elín S. Ólafsdóttir,
Ólafía S. Gestsdóttir, Þórður Á. Þórðarson,
Hulda Gestsdóttir,
Brynja Gestsdóttir,
Ævar Gestsson, Alma Diego,
Júlíana K. Gestsdóttir, Hermann Bragason,
Hrafnhildur Gestsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SVAVA ÞORGERÐUR
ÞÓRHALLSDÓTTIR JOHANSEN,
Sóltúni 2,
áður Kirkjusandi 1,
Reykjavík,
lést aðfaranótt miðvikudagsins 8. janúar.
Rolf Johansen, Kristín Johansen,
Bertha Ingibjörg Johansen, Hörður Sigurjónsson,
Kitty Johansen, Gunnar Ingimundarson,
Hulda Gerður Johansen, Steindór I. Ólafsson,
Þórhallur Dan Johansen, Anna Lilja Gunnarsdóttir,
Thulin Johansen, Sjöfn Har,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar, tengdafaðir, bróðir og afi,
GUÐMUNDUR JÚNÍ PROPPÉ,
Æsufelli 2,
Reykjavík,
er látinn.
Útför hans verður gerð frá Fossvogskirkju
mánudaginn 13. janúar kl. 13.30.
Guðrún Finnborg Guðmundsdóttir, Eyþór Benediktsson,
Kjartan Óskar Guðmundsson, Rebekka Gylfadóttir,
Eva Rós Guðmundsdóttir, Jens Jensson,
Íris Dögg Guðmundsdóttir, Unnsteinn Ingólfsson,
Elísabet Proppé,
Anton Proppé
og barnabörn.