Morgunblaðið - 10.01.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2003 35
til afa og að þér líður vel. Elsku
amma mín, þú munt alltaf vera fyr-
irmynd okkar. Það er okkur mikils
virði að hafa kynnst konu eins og þér.
Þú verður alltaf hjá okkur í hjarta
okkar.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Þín sonarbörn á Markarveginum.
Áslaug Íris, Tómas,
Kristín og Alexander.
Með Áslaugu Siggeirsdóttur er
genginn einn besti og traustasti vinur
fjölskyldu minnar í hartnær hálfa öld.
Þó að þessi góða og merka kona
fengi vissulega að lifa langan dag,
breytir það engu um það að skarðið
sem hún skilur eftir sig er stórt og að
hennar er sárt saknað. Á það jafnt við
um hennar stóru og samheldnu fjöl-
skyldu og okkur hin, sem áttum því
láni að fagna að eignast dýrmæta vin-
áttu hennar.
Fyrir mig sem þetta ritar er það
erfið og einhvern veginn óraunveru-
leg tilhugsun að Áslaug skuli ekki
vera lengur hluti af tilverunni, eins og
hún hefur verið frá því að ég man eft-
ir mér. Að heyra ekki lengur hlát-
urinn hennar óma um íbúðina í
Skaftahlíðinni, þangað sem leiðin lá
svo oft í gegnum tíðina, og að fá ekki
lengur hlutdeild í hennar skarpa
innsæi og skeleggu skoðunum á mál-
efnum líðandi stundar. Eða þá að
fræðast af henni um liðna tíð, ættir og
oft og tíðum baksvið atburða í nútím-
anum, en Áslaug var afar fróð kona
þó að hún flíkaði því ekki frekar en
öðrum mannkostum. Þó að hún væri
alvörugefin þar sem við átti, hafði Ás-
laug svo létta og leikandi lund, að hún
átti heima í hvaða aldurshópi sem var
og tilhugsunin um kynslóðabil var
víðs fjarri þar sem hún var. Hún hafði
einstakan hæfileika til að setja sig inn
í hugarheim og aðstæður þeirra sem
hún bar fyrir brjósti, sem átti ekkert
skylt við afskiptasemi heldur skarpa
hugsun, umhyggju, velvild og vænt-
umþykju. Þannig held ég að við
systkinin höfum strax í æsku farið að
líta á hana sem sérstakan vin okkar,
frekar en eingöngu vin foreldra okk-
ar, sem þau Friðjón þó vissulega
voru. Samskipti foreldra minna, Sig-
urðar Bjarnasonar og Ólafar Páls-
dóttur myndhöggvara við Áslaugu og
hennar ágæta mann til 63 ára, Frið-
jón Sigurðsson, hófust fyrir alvöru
þegar Friðjón var skipaður skrif-
stofustjóri Alþingis, starf sem hann
gegndi til loka sinnar starfsævi.
Faðir minn var þá forseti neðri
deildar Alþingis og samskipti þeirra
Friðjóns því mikil á þeim vinnustað,
enda mikilvægt að þeir aðilar sem
gegna þessum ólíku stjórnunarstörf-
um löggjafarsamkundu þjóðarinnar
eigi með sér góða samvinnu. Leiðir
þeirra Friðjóns og Sigurðar lágu
einnig saman í nánu samstarfi í Norð-
urlandaráði nánast frá upphafi, þar
sem faðir minn var einn að stofnend-
um Norðurlandaráðs og sat þar oft á
forsetastóli og Friðjón gegndi árum
saman starfi aðalritara ráðsins. Það
hafa því verið ófá ferðalögin, fund-
irnir og langar vinnunætur sem þess-
ir tveir menn þreyðu saman á sínum
löngu ferlum, annar sem stjórnmála-
maður, hinn sem embættismaður.
Aldrei veit ég til þess að skugga hafi
borið á þá gagnkvæmu vinsemd og
virðingu sem þróaðist milli þeirra
Friðjóns og Sigurðar föður míns á
þessum mörgu árum og söknuðu for-
eldrar mínir vinar í stað þegar Frið-
jón lést árið 1997. Sjálf man ég allra
best eftir Friðjóni við stóra skrif-
borðið í stofunni að heimili þeirra Ás-
laugar í Skaftahlíð 14, að tefla við lít-
inn snáða. Ekki alltaf sama litla
snáðann, því þeir uxu úr grasi hver á
fætur öðrum, fremstir í flokki syn-
irnir fimm, allir miklir mannkosta-
menn. En alltaf tók Friðjón fram tafl-
ið með sínu hægláta og hlýja fasi og
tókst að draga óstýrilátustu smá-
drengi inn í heillandi heim skáklist-
arinnar. Þótt ólík væru hef ég sjaldan
kynnst samstilltari hjónum en Ás-
laugu og Friðjóni og er ekki ofsagt að
öllum hafi þau komið til nokkurs
þroska sem þeim kynntust.
Móðir mín segir mér að fundum
hennar og Áslaugar hafi fyrst borið
saman í anddyri Alþingis við afhjúp-
un á málverki Gunnlaugs Blöndals af
þjóðfundinum um miðjan sjötta ára-
tuginn. Það hefur fylgt sögunni að
það hafi verið eins og Áslaug hafi þá
þegar verið búin að ákveða að þær
yrðu vinkonur og þykir mér það í
raun nokkuð lýsandi fyrir þær báðar,
þar sem Áslaug vissi alltaf hvað hún
vildi og móðir mín hefur oftast borið
gæfu til að laða að sér eðalfólk að vin-
um, sem við systkinin höfum oftar en
ekki notið góðs af samneyti við. Það
gekk svo sannarlega eftir í þessu til-
viki.
Vinátta Áslaugar og mömmu hefur
verið falleg, fölskvalaus og ekki síst
skemmtileg öll þessi ár, en síðustu
árin sem Áslaug lifði leið varla svo
dagur að þær töluðu ekki saman.
Þegar ég heimsótti Áslaugu síðast á
líknardeildina aðeins fáum dögum
fyrir andlátið, var hún sjálfri sér lík
þó að mjög væri af henni dregið. Við
ræddum stöðuna í stjórnmálunum
þessa dagana, hún spurði frétta af
mínu fólki og velti fyrir sér lausnum á
ýmsum praktískum málum sem voru
efst á baugi hjá hverjum og einum.
Allt var það fram sett af þeirri
greindarlegu elskusemi, sem henni
var eiginleg og eins og alltaf áður fór
ég ríkari af hennar fundi í þetta
hinsta sinn.
Ég votta sonum Áslaugar, tengda-
dætrum og barnabörnum mína
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning þessarar
ógleymanlegu konu.
Hildur Helga Sigurðardóttir.
Hljóðlega en markvisst sinnti Ás-
laug Siggeirsdóttir, húsmóðir og eig-
inkona, störfum sínum. Þau voru ekki
áberandi frekar en hjá svo mörgum
húsmæðrum en þau voru afar þýð-
ingarmikil. Eiginmaður hennar,
Friðjón Sigurðsson, sem látinn er,
gegndi um áratugaskeið umfangs-
miklu ábyrgðarstarfi skrifstofustjóra
Alþingis, frábærlega vel og af mikilli
samviskusemi.
Áslaug tók mikinn þátt í störfum
Friðjóns, fylgdist afar vel með og dró
þar ekkert af sér. Auk þess að gæta
bús og sjá um uppeldi fimm sona
þeirra veitti hún þá ráðgjöf sem hann
sóttist eftir og mat mikils. Vegna
starfa Friðjóns erlendis sem fulltrúi
alþingismanna var Áslaug oft nær-
stödd og ævinlega hinn ráðholli lífs-
förunautur. Áslaug var ekki aðeins
mikils metin af samstarfsmönnum
Friðjóns á Alþingi heldur og þeim
fjölmörgu sem hann víða erlendis átti
samstarf við sem fulltrúi alþingis-
manna.
Vegna starfa minna á Alþingi
kynntist ég Friðjóni Sigurðssyni
mjög vel og gerði mér fljótt grein fyr-
ir frábærum starfshæfileikum hans
sem ég fékk notið. Þegar fram liðu
stundir kynntist ég Áslaugu en það
leiddi til vináttu minnar og konu
minnar við þau hjón og gagnkvæms
trausts sem við mátum mikils.
Áslaug var hæfileikarík og velgerð
kona, afar fróð og skemmtileg og
vissi gjarnan hvert skyldi halda. Okk-
ur var vel ljóst hve samhent þau hjón
voru og hve áhrif Áslaugar voru
sterk, hverjir sem erfiðleikarnir voru
sem að steðjuðu.
Við Sigrún kveðjum nú Áslaugu
Siggeirsdóttur með virðingu og
þakklæti. Við minnumst eiginmanns
hennar Friðjóns Sigurðssonar og
sonar þeirra Ásgeirs Bergs sem lát-
inn er og biðjum þeim öllum Guðs
blessunar á landi lifenda. Fjölskyldu
þeirra sendum við samúðarkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen.
Þegar ég hafði spurnir af alvarleg-
um veikindum Áslaugar vinkonu
minnar í upphafi jólaföstu kom mér
ósjálfrátt í hug að aldrei aftur myndi
hún koma mér til að hlæja. Við höfð-
um jafnan fundið okkur stund til að
gleðjast á þessum árstíma en nú varð
hann myrkari en endranær vegna
dauðastríðsins sem hún háði og
kveðjustundar sem framundan var.
Þegar sú stund er komin og ég leiði
hugann að hlýjum kynnum, finn ég
lifna gömul bros og glettni í augum.
Þannig vil ég líka minnast Áslaugar,
skemmilegustu konunnar sem ég hef
mætt á lífsleiðinni.
Fundum okkar bar saman fyrir
rúmum þrjátíu árum og var engu lík-
ara en við hefðum alltaf þekkst. Þótt
árin mörkuðu okkur kynslóðabil, og
aðstæður okkar væru gerólíkar náðu
tveir hugir þeim samhljómi að við
gátum þegar í stað rabbað um hvað-
eina milli himins og jarðar. Þegar við
hittumst á mannamótum, einkum á
vegum Norðurlandaráðs þar sem
eiginmenn okkar störfuðu saman,
dróst ég að henni eins og segull að
stáli og naut góðs af visku hennar og
kímnigáfu. Þrátt fyrir höfðinglegt yf-
irbragð og mikla sjálfsmenntun var
hún í eðli sínu náttúrubarn sem gat í
skjótri svipan greint kjarna frá hismi.
Kennisetningar og kreddur voru
henni aldrei fjötur um fót og allur
uppskafningsháttur eitur í hennar
beinum. En sjaldan heyrði ég hana
hallmæla öðrum þótt hún brygði fyrir
sig góðlátlegu gríni sem einhvern
veginn varð fyndnara en flest sem
fyrir eyru bar.
Áslaug kom mér stöðugt á óvart
með yfirgripsmiklum fróðleik en ekki
síður skarplegum athugasemdum
sem sett hefðu hálærða menn í
vanda. Hún saknaði þess að aðeins
átt kost á stuttri skólagöngu en var
stolt af lífsstarfi sínu, uppeldi son-
anna en einku, því að hafa verið eig-
inmanni sínum, Friðjóni Sigurðssyni,
ómetanleg stoð fram til hinstu stund-
ar. Ég minnist hversu glöð hún varð
þegar hún heyrði eftirfarandi orð
sem Friðjón hafði látið falla: ,,Það er
ekkert sem hún Ása getur ekki klár-
að.“ Að sjálfsögðu vissi ég fæst um
það sem Áslaug kláraði því að henni
var ekki tamt að flíka eigin verkum.
Hitt er ljóst að hún hefur skilað
drjúgu dagsverki og ófáir nutu góðs
af rausn hennar og hjartalagi. Seint
gleymist með hvílíkri reisn hún bar
elli og sjúkleika og hugurinn var sí-
frjór. Nú í haust varð henni tíðrætt
um kærleiksboðskap Krists og taldi
hann merkustu gjöf sem færð hefði
verið okkur mönnunum. Og sá kær-
leikur, sem hún tendraði með sonum
sínum, yljaði henni í snörpu sjúk-
dómsstríði.
Ævinlega verður bjart og hlýtt yfir
minningu Áslaugar Siggeirsdóttur.
Guðrún Egilson.
Látin er í Reykjavík heiðurskona,
Áslaug Siggeirsdóttir, 85 ára gömul.
Hún átti við vanheilsu að búa síðustu
missiri, svo sem vænta má hjá fólki á
svo háum aldri, og veikindi hennar
svo stríð undanfarnar vikur að líkn er
nú þegar þrautum linnir. En sálar-
kraftar hennar voru næstum óbilaðir
fram á síðustu dægur.
Áslaug var tengd starfi Alþingis í
nær hálfa öld með sérstökum hætti.
Maður hennar, Friðjón Sigurðsson,
var starfsmaður Alþingis í 40 ár,
fyrst sem fulltrúi en síðar skrifstofu-
stjóri í 28 ár, 1956-1984. Bróðir henn-
ar, Ólafur Siggeirsson, gegndi
ábyrgðarstörfum á skrifstofu Alþing-
is, var innanþingsskrifari, eins og það
hét, um árabil, og síðan yfirmaður
ræðuritunar þegar segulbönd komu í
stað hraðritunar haustið 1952. Synir
þeirra Áslaugar og Friðjóns voru á
yngri árum lausamenn hjá þinginu,
harðduglegir bæði við prófarkalestur
og annað sem þeir fengust við. Bróð-
ursonur Áslaugar, Jón, sem hún hélt
alltaf sérstökum tengslum við, hefur
skrifað þingræður í rúm 44 ár með af-
köstum sem enginn getur jafnað.
Það segir sig sjálft að eiginkona
skrifstofustjóra tekur drjúgan þátt í
ýmsu starfi Alþingis utan venjulegs
skrifstofutíma. Þannig var það líka
með Áslaugu. Hún var mikill vinur
starfsfólks, tók þátt í samkomum
þess og létti undir með eiginmanni
sínum á mörgum sviðum, ekki síst í
sambandi við erlend samskipti sem
mjög uxu að umfangi í tíð Friðjóns og
hvíldu mjög á honum. Veislur, gjafir,
ferðalög og annað stúss tók Áslaug
gjarnan að sér, taldi sitt skylduverk,
og fékk aldrei einn eyri fyrir. Hún
var að þessu leyti, eins og svo mörgu
öðru, af gamla skólanum.
Áslaug var hjartahlý kona, um-
hyggjusöm og góðviljuð, og þess nut-
um við mörg sem kynntumst henni í
störfum á skrifstofu Alþingis. Hún lét
sér annt um okkur og þar get ég úr
flokki talað. Við leiðarlok ber að
þakka hlýju og ótrúlega vinsemd sem
hún sýndi okkur óvandabundnum.
Sonum Áslaugar, tengdadætrum,
bróðursyni og öðrum aðstandendum
sendi ég samúðarkveðjur og bið þeim
blessunar.
Helgi Bernódusson.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN ÁRMANNSDÓTTIR,
Sílalæk,
Aðaldal,
verður jarðsungin frá Neskirkju laugardaginn
11. janúar kl. 14.
Vilhjálmur Jónasson, Sigrún Baldursdóttir,
Andrés Sverrir Jónasson, Guðlaug Þóra Bragadóttir,
Halldór Jónasson, Elínborg Rósa Hólmgeirsdóttir,
Elín Jónasdóttir, Emil Ragnarsson,
Hálfdánía Árdís Jónasdóttir, Rafn Hugi Arnbjörnsson,
Guðmundur Karl Jónasson,
Þröstur Jónasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNHEIÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Miðtúni 84,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans Landakoti
sunnudaginn 5. janúar.
Útför hennar verður gerð frá Laugarneskirkju í
Reykjavík þriðjudaginn 14. janúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélagið.
Brynjólfur Guðmundsson, Guðbjörg Torfadóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir, Gústav Hannesson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar og tengdamóður,
KARENAR ÓLAFÍU SIGURÐARDÓTTUR
frá Þorláksstöðum, Kjós,
Kópavogsbraut 1a,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki hjúkrunar-
heimilis Sunnuhlíðar, Kópavogi.
Einar Ólafsson,
Ólafur Einar Ólafsson, Sólveig Grímsdóttir,
Signý Ósk Ólafsdóttir,
Siggeir Ólafsson, Ester Haraldsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir, Róbert Gunnar Geirsson.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og út-
för ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
EGGERTS A. SIGURÐSSONAR
Miðgarði 10,
Keflavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki gjör-
gæsludeildar Landspítalans við Hringbraut.
Elísabet Lúðvíksdóttir,
Guðrún Eggertsdóttir, Kristján Guðmundsson,
Lúðvík J. Eggertsson, Agnes D. Friðriksdóttir,
Jenný Olga Eggertsdóttir, Gunnar Þór Þórmarsson,
Helga Ágústa Eggertsdóttir, Bragi Páll Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Innilegar þakkir til allra þeirra fjölmörgu sem
vottuðu okkur samúð og sýndu okkur hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
HARALDAR SVEINSSONAR,
Hlíðargötu 39,
Sandgerði.
Innilegar þakkir til Friðbjörns Sigurðssonar læknis og starfsfólks krabba-
meinsdeildar Landspítala háskólasjúkrahúss.
Hjartans þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Heilsugæslu Suðurnesja fyrir
frábæra umönnun og hlýhug.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurbjörg Guðmundsdóttir og fjölskylda.