Morgunblaðið - 10.01.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Það var fyrir fimm
árum að ég kynntist
frænku minni Önnu
Ingunni og manninum
hennar Ara. Það má
segja að það hafi verið hamingja við
fyrstu kynni hjá mér, því ekki var
annað hægt en að laðast að og þykja
vænt um þetta yndislega fólk. Anna
missti hann Ara sinn árið 1999 og
ANNA INGUNN
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Anna IngunnBjörnsdóttir
fæddist á Malarlandi
í Kálfshamarsvík 2.
júlí 1913. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 28. des-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Langholts-
kirkju 9. janúar.
var missir hennar mik-
ill, annarri eins um-
hyggju og ást milli
hjóna hafði ég ekki áð-
ur kynnst.
Fimm ár eru ekki
langur tími, en þetta er
sá tími sem guð úthlut-
aði mér til að kynnast
Önnu, ég reyndi að
nýta tímann vel með
henni, en nú við leið-
arlok hefði ég viljað
eiga með henni fleiri
samverustundir, ég er
þó þakklát fyrir þær
stundir sem hann gaf
okkur.
Anna var einstök kona, mikil
dama og alltaf vel til höfð, hún var
ákveðin, og hafði sterkar skoðanir,
ég dáðist þó alveg sérstaklega að
minni hennar sem var ótrúlega gott
þó hún væri orðin 89 ára. Ég er
henni líka afskaplega þakklát fyrir
sögurnar sem hún sagði mér af
Boga afa og Sigrúnu ömmu minni á
Akranesi sem létust bæði þegar ég
var kornung, þessar sögur gerðu
það að verkum að í dag á ég ljóslif-
andi minningar um þau og fleiri
ættingja mína sem ég aldrei kynnt-
ist.
Eitt af því síðasta sem Anna sagði
við mig áður en hún kvaddi var að
allir ættu sína sögu, það er sann-
arlega rétt hjá henni og mín saga
hefur svo sannarlega auðgast eftir
að ég kynntist henni.
Nú hefur hún farið til fundar við
hann Ara sinn og fundið hamingj-
una í guðsríki, laus frá þreyttum lík-
ama.
Ættingjum og vinum Önnu sendi
ég samúðarkveðjur.
„Að lifa með mönnum sem hafa
þroskað það besta með sjálfum sér,
það er mesta hamingjan.“(Konfútse)
Þórey Dögg Jónsdóttir
og fjölsk.
Látið minninguna lifa um ókomna tíð á gardur.is!
upplýsingar í síma 585 2700 eða hjá útfararstjórum.
gardur.is
Innilegustu þakkir færum við öllum þeim er
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
JENNÝJAR ÞURÍÐAR LÚÐVÍKSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunardeildar
4B á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Þóra Hallgrímsdóttir, Árni Þór Árnason,
Þórunn Haraldsdóttir, C. Frank Faddis,
Ingibjörg Haraldsdóttir, Grétar H. Óskarsson,
Lára Kjartansdóttir,
Edda Björnsdóttir, Halldór Jón Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við fráfall og
útför,
JAKOBS NÍELS HALLDÓRSSONAR,
Kringlumýri 31,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til KA og St. Gerorgs félaga
fyrir mikla aðstoð. Einnig til kórfélaga.
Birna Gunnarsdóttir,
Sigurbjörg Níelsdóttir,
Gunnar Níelsson, Ragnhildur Jósefsdóttir
og barnabörn.
Kynni okkar Jóns
Benediktssonar hófust
fyrir 60 árum er hann,
ungur að árum, keypti
stórbýlið Hafnir á
Skaga og fluttist þang-
að árið 1942. Jón var al-
inn upp hjá foreldrum sínum á Að-
albóli við rúman efnahag og gott
atlæti og ætla ég hann hafa haft mik-
ið sjálfræði um vinnubrögð á ung-
lings- og ungdómsárum. Mun það
hafa verið hans mesta yndi og
dægradvöl á þessu æviskeiði að fara
með hross og sinna þeim. Á þessum
ungdómsárum ól hann upp rauðan
hest sem honum var mikið yndi að
sitja, enda skepnan mikið metfé og
gersemi.
Á unglingsárum sótti Jón íþrótta-
skóla Sigurðar Greipssonar í Hauka-
dal og taldi að þar hefði sér hlotnast
ómetanlegt veganesti í lífsbaráttuna.
Búfræðinámi við Bændaskólann á
JÓN GUÐMUNDUR
BENEDIKTSSON
✝ Jón G. Bene-diktsson fæddist
á Aðalbóli í Miðfirði
23. maí 1921. Hann
lést á LSH í Fossvogi
30. des. síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hallgríms-
kirkju 9. janúar.
Hvanneyri lauk Jón á
tveimur vetrum.
Veruleg umskipti
urðu það Jóni að flytj-
ast framan úr Mið-
fjarðardölum út á
Skaga. Ýmsir þættir
búrekstrar voru aðrir
hér en hann átti að
venjast af heimaslóð-
um, einkum nýting
hlunninda, svo sem sel-
veiða, dúntekju og
rekaviðar og olli þetta
honum einhverjum erf-
iðleikum í upphafi, en
innan skamms hafði
hann tileinkað sér þau vinnubrögð
sem við áttu og varð til dæmis einkar
fljótur að flá sel og skola selskinn.
Þegar Jón hafði áttað sig á eiginleik-
um jarðarinnar og lært að nýta sér
þá til fullnustu gekk hagur hans
fljótt fram, enda urðu nú þau þátta-
skil í tilveru hans, sem ég held að
hafi skipt mestu máli fyrir gæfu hans
og farsæld í lífinu, að til hans réðst
sú góða kona Elínborg Björnsdóttir
er síðar varð eiginkona hans. Elín-
borg var að eðlisfari mikil búsýslu-
kona og góð húsmóðir, stjórnsöm og
ráðdeildarsöm, og nú fóru í hönd
tímar mikillar ánægju og athafna í
lífi þeirra hjóna við uppeldi barna,
uppbyggingu húsa og ýmislegar
jarðabætur. Lít ég svo á að í þeim
efnum hafi Jón náð því markmiði
sem hann setti sér. Á þessum tíma
tók Jón einnig talsvert þátt í fé-
lagsmálum og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum. Hann var um skeið
hreppsnefndaroddviti og sat í
hreppsnefnd Skagahrepps og í
sýslunefnd Austur-Húnavatnssýslu í
um tvo áratugi.
Með Jóni fannst mér koma inn í
okkar fámenna samfélag ný og fram-
sæknari sjónarmið í flestum efnum
en áður höfðu ríkt.
Seint á sjöunda áratug nýliðinnar
aldar létu þau hjón Jón og Elínborg
bú sitt í hendur Benedikt syni sínum
og fluttu til Reykjavíkur. Búskapur
Benedikts stóð einungis fá ár í Höfn-
um og er honum lauk var búfénaði
fargað. Frá þeim tíma nytjaði Jón
sjálfur hlunnindi jarðarinnar. Einnig
kom hann sér upp hrossum, en gras-
nyt og peningshús hafa lengst af ver-
ið nýtt af öðrum.
Fljótlega eftir að Jón flutti suður
gerðist hann starfsmaður Sambands
íslenskra samvinnufélaga og var það
uns starfsaldri lauk. Aðalstarf hans
var að sjá um hreinsun á æðardúni
og mat á honum.
Vorið 1973 urðu þær breytingar á
högum Jóns að hann gekk að eiga
Kömmu, seinni eiginkonu sína. Hún
var sérstök myndar- og rausnarkona
og var hjónaband þeirra Jóns far-
sælt og gott og gaf báðum mikið. Þau
Jón og Kamma höfðu jafnan þann
hátt á að flytja sig búferlum úr
Reykjavík norður að Höfnum um
það leyti sem æðarfuglinn fór að
vitja varpstöðvanna og dvöldu hér
sumarlangt. Reyndist Kamma ótrú-
lega fljót að laga sig að þeim breyt-
ingum sem langdvalir þeirra hér
norður á Skaga ollu á högum hennar.
Beið ég komu þeirra hjóna jafnan
með nokkurri eftirvæntingu og kom
margt til. Þeim fylgdi aukið mannlíf,
glaðværð og gestrisni og koma
þeirra boðaði að gróandinn og góð-
viðri sumarsins hlutu að vera á
næsta leiti.
Er Jón tók að eldast styttist sá
tími sem hann dvaldi í Höfnum ár
hvert og hin seinni ár nýtti hann ekki
önnur hlunnindi en æðarvarpið. Tvö
síðustu árin sem hann lifði var hann í
sambúð með Sigurlaugu Magnús-
dóttur og mun samvera þeirra hafa
auðveldað báðum lífsbaráttuna.
Á þessum tímamótum rifjast upp í
huga mér löng og góð kynni við Jón í
Höfnum. Með honum var gott að
dvelja; skaphöfnin glöð og hlý og
mikla og ósvikna glaðværð átti hann
til að glæða góðar stundir. Hann var
söngvinn og átti það til að kasta fram
hnyttnum stökum. En þótt gott sé að
minnast þess hve skemmtilegur
maður Jón í Höfnum var þá er hann
mér þó minnisstæðari á erfiðleika-
stundum lífs síns. Þá einkenndi
æðruleysi og festa allt hans tal og
framgöngu. Hann leit ætíð fram á
veginn, dvaldi ekki við hið liðna og
tókst á við áföll lífsins af manndómi.
Ég votta aðstandendum Jóns
Benediktssonar samúð mína við and-
lát hans. Hvíli hann í friði.
Sveinn Sveinsson á Tjörn.
Alltaf á þriðjudögum