Morgunblaðið - 12.02.2003, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. FEBRÚAR 2003 33
✝ Sigurður Al-bertsson fæddist
20. júní 1915. Hann
lést á hjúkrunar-
deild Sjúkrahúss
Akraness 31. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Petrína Jónsdóttir
og Albert Gunn-
laugsson og fóstur-
foreldrar hans Guð-
rún Gísladóttir og
Þorsteinn Þorsteins-
son, sem bjuggu í
Brúsholti í Flókadal
í Borgarfirði og hjá þeim ólst
Sigurður upp og gerðist bóndi
þar eftir þeirra dag.
Eiginkona Sigurð-
ar er Aðalbjörg
Skarphéðinsdóttir, f.
1928. Börn þeirra
eru Ásdís bóndi í
Brúsholti, f. 1956, og
Gunnar Þorsteinn
rafverktaki í Kópa-
vogi, f. 1960, synir
hans og Hildar Hebu
Theodórsdóttur eru
Theodór og Ingi
Steinn.
Síðustu æviárin
dvaldist Sigurður á
Sjúkrahúsi Akra-
ness.
Útför Sigurðar var gerð frá
Reykholtskirkju 8. febrúar.
Hann Siggi í Brúsholti, en þannig
nefndum við, vinir hans og sveitung-
ar, hann okkar á milli, er látinn. Sig-
urður hét hann Albertsson og var
bóndi í Brúsholti í Flókadal í Borg-
arfirði.
Foreldrar Sigurðar voru Petrína
Jónsdóttir og Albert Gunnlaugsson,
sem voru þá bæði vinnuhjú og fengu
ekki að hafa drenginn hjá sér og var
honum komið í fóstur ársgömlum.
Fósturforeldrar hans voru Guðrún
Gísladóttir og Þorsteinn Þorsteins-
son, sem bjuggu í Brúsholti, og hjá
þeim ólst hann upp og gerðist bóndi
þar eftir þeirra dag. Þar bjó hann til
æviloka, en síðustu æviárin varð hann
að dveljast á sjúkrahúsi á Akranesi,
þar sem hann naut bestu hjúkrunar
og umhyggju starfsfólksins og leið því
eftir atvikum vel. Aldrei mun hann
samt hafa fellt sig við að fara frá
Brúsholti, sem var hans heimili alla
tíð.
Við Steðjabræður, Ívar og Kristinn
Björnssynir, eignuðumst Sigga í
Brúsholti fljótt að leikfélaga. Nokk-
urra ára aldursmunur skipti þá engu
máli, flest börn ólust upp í svipuðu
umhverfi og andrúmslofti, kynslóða-
bilið ekki komið til sögu. Miðlungs
bæjarleið er á milli Steðja og Brús-
holts og samskipti nokkur milli full-
orðna fólksins eins og þá tíðkaðist
milli góðra granna, þá var farið á
tveim eða fjórum jafnfljótum og eng-
inn taldi eftir sér sporin, síst af öllum
hann Siggi í Brúsholti. Fáa vissi ég
jafnviljuga og fljóta til verka og snún-
inga eins og hann. Þannig var hann
strax í æsku og það breyttist ekki á
meðan heilsa og kraftar entust, gilti
það jafnt hvort sem hann vann fyrir
sjálfan sig eða aðra.
Hugsun og löngun drengja, sem ól-
ust upp í sveit á þeim tíma, snérust
um það, að verða stórir og sterkir og
gerast bændur í sveit eins og feður
þeirra. Af þessu mótuðust bernsku-
leikir þeirra, leikföngin voru þá kind-
arbein, sem táknuðu bústofninn, legg-
irnir voru hestar, kjálkarnir voru kýr
og hornin voru sauðfé, einnig völur
(völubein) ef leikurinn fór fram innan-
húss. Bæði í Brúsholti og Steðja stóðu
bæirnir við lág, grýtt holt, Brúsholtið
og Steðjann. Í brúnum holtunum fyrir
ofan túnin reistum við okkur bæi,
hlaðna úr grjóti. Þar gekk búféð á beit
á grastóm milli klappa og kletta. Grip-
unum fjölgaði árleg, búin stækkuðu,
því að við vildum ekki vera neinir kot-
bændur. Hér var því nóg að starfa
eins og í alvörubúskap, koma skepn-
um í hagann á beit og aftur í hús að
kvöldi. Sjálfsagt var að skreppa í út-
reiðartúra, þegar vel viðraði. Þá var
hlaupið eftir götuslóðum eða göngu-
stígum og sauðaleggnum (hestinum)
haldið í greipinni milli vísifingurs og
löngutangar. Hraðinn réðst af reið-
veginum eins og eðlilegt var og fák-
arnir voru misviljugir. En bernskuár-
in liðu fljótt og alvara lífsins tók við.
Okkar bræðranna beið annars konar
ævistarf en þessir bernskudraumar
bentu til, en Siggi, vinur okkar og
leikbróðir, reyndist trúr sínum æsku-
draumum og gerðist sveitabóndi og
helgaði sig störfum með hesta, kýr og
kindur. Siggi var nefnilega mikill og
sannur dýravinur og umgengnin við
búfénaðinn var hans líf og yndi. Hest-
arnir veittu honum þó mesta ánægju.
Hann ól þá upp og tamdi þá sjálfur.
Varð þá oft gæðingur úr göldnum
fola. Ég man best eftir honum Mósa
hans, sem var upp á sitt besta síðustu
árin, sem ég átti heima í Steðja. Það
var á þeim árum, þegar margir bænd-
ur voru að kaupa sér landbúnaðar-
jeppa og aka þeim um vegi og veg-
leysur. Siggi eignaðist aldrei slíkan
farkost, en fékk sér heldur traktor
(Farmal) til notkunar við bústörfin.
Hann átti þá hann Mósa og það
nægði, sbr. vísuna:
Hann Sigurður bóndi í Brúsholti’ er seggur
svo brosandi kátur og laus við allt stolt,
á mósótta jeppanum leið sína leggur
í lykkjunum og bugðum um mýrar og holt
og þó að hann fari’ ekki brautina beint
hann berst yfir jörðina’ og það ekki seint.
Hér koma svo fram tvö einkenni
mannsins, Sigurðar í Brúsholti: Í
fyrsta lagi, hvílíkur hestamaður hann
var og í öðru lagi, hann var brosandi
kátur. Það var hans eðlisfar. Hlátur
hans var hjartanlegur og sannur, bar
vitni um lífsgleði og gott skap. Aldrei
heyri ég hann hlæja á kostnað ann-
arra eða niðurlægja nokkurn mann. Í
samskiptum sínum við annað fólk var
hann fyrst og fremst hinn góði og
glaði félagi, alltaf tilbúinn að rétta
hjálparhönd, ef þess þurfti.
Sveitin okkar, Reykholtsdals-
hreppur, átti ásamt Hálsasveit afrétt
á Arnarvatnsheiði. Göngurnar þar
voru langsóttar og erfiðar yfirferðar.
Við Siggi vorum þar meðal gangna-
manna nokkur haust. Það leyndi sér
ekki, að fjallkóngarnir þar, hvort sem
það var í fyrstu, annarri eða þriðju
leit, báru mest traust til Sigga í Brús-
holti þegar á reyndi. Hann var jafnan
sendur í lengstu og vandasömustu
gönguna, svo sem á mörkum afréttar,
þar sem flýtis, góðrar erftirtektar og
samviskusemi var mest þörf.
Vinátta okkar Sigga stóð ekki bara
þann tíma, sem við vorum nágrannar
og leikbræður. Hún hefur haldist,
þótt vík yrði á milli vina og fundir
strjálir og stuttir. Það kemur alltaf að
skilnaðarstund hér á jörð og þá er
bara eftir að kveðja og þakka fyrir
samfylgdina. Kristin trú gefur jarð-
arbúum að vísu von um annað líf og
endurfundi í betri heimi.
Einhvers staðar í helgum fræðum
munu þau orð standa, að „sá sem er
trúr yfir litlu, verði settur yfir mikið“.
Við trúum þessum orðum og efumst
því ekki um framtíð Sigga í Brúsholti í
öðrum heimi. Ég votta samúð mína
eiginkonu Sigurðar, Aðalbjörgu
Skarphéðinsdóttur, börnum þeirra,
Ásdísi og Gunnari, svo og öllum vin-
um hans og vandamönnum sem nú sjá
honum á bak og sakna hans.
Ívar Björnsson frá Steðja.
SIGURÐUR
ALBERTSSON
✝ GuðmundurTómas Gíslason
fæddist í Reykjavík
11. janúar 1946.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 31. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ólafur Gísli Guð-
mundsson og Ingi-
björg Jónsdóttir.
Systkini Guðmundar
eru Jón Halldór,
Brandur, Atli, Ás-
mundur og Guðrún.
Guðmundur
kvæntist Jóhönnu Vigfúsdóttur
9. nóvember 1967, foreldrar
hennar voru Vigfús Þorsteins-
son og Þórunn Jónsdóttir. Börn
Guðmundar og Jóhönnu eru: 1)
Rannveig Þyri, gift Sigurði Óla
Guðnasyni, börn
þeirra eru Rakel
Hekla og Breki
Örn. 2) Bryndís
Dúa, sambýlismað-
ur René Carelse
Rasmussen og son-
ur þeirra er Emil
Máni. 3) Katrín
Dröfn, unnusti
hennar er Ásgrím-
ur Fannar Ásgríms-
son.
Guðmundur lærði
garðyrkju í Garð-
yrkjuskóla ríkisins
og útskrifaðist það-
an sem skrúðgarðyrkjumeistari.
Hann stofnaði fyrirtækið Gar-
ðaprýði 1970 og rak það til
dauðadags.
Útför Guðmundar var gerð í
kyrrþey að ósk hins látna.
Genginn er kær vinur, Guðmundur
Tómas Gíslason garðyrkjumeistari,
langt fyrir aldur fram. Minningarnar
rifjast upp hver af annarri. Guð-
mundur var einn af þessum mönnum
sem bar með sér hressilegan blæ þar
sem hann fór. Hann kom viðmælanda
í betra skap og vakti kátínu og geisl-
andi hlýju í kringum sig.
Ég man til dæmis glöggt þegar
hann kom við hjá mér síðastliðið vor.
Hann var þá að ganga frá lóðinni við
nýbyggingu Melaskólans og notaði
kaffitímann til að heilsa upp á gamla
konu í nágrenninu. Það var honum líkt
og sannarlega hressandi. Hann sagði
mér frá starfi sínu og taldi mikinn
ávinning að því að fegra umhverfi
barnanna, koma fyrir trjáreitum og
brjóta þannig upp steinlagða fleti sem
eru annars svo dæmigerðir fyrir borg-
ir. Ég hef oft átt þarna leið um síðan
og dáðst að þessu verki sem er hluti af
þeirri fegrun borgarinnar sem fram
hefur farið á undanförnum árum.
Það liðna, það sem var og vann,
er vorum tíma yfir;
því aldur deyðir engan mann,
sem á það verk sem lifir. –
Já, blessum öll hin hljóðu heit,
sem heill vors lands voru’ unnin,
hvern kraft, sem studdi stað og sveit
og steina lagði’ í grunninn.
(Einar Benediktsson.)
Starf Guðmundar átti sannarlega
vel við hann því að hann hafði næmt
auga fyrir gróðri og fögru umhverfi.
Hann stofnaði og rak með konu sinni
og fjölskyldu eigið fyrirtæki sem
hann kallaði Garðaprýði og bar sann-
arlega nafn með rentu.
Kynni okkar Guðmundar ná
nokkra áratugi aftur í tímann allt til
þess er hann var að kynnast Jóhönnu
bróðurdóttur Vilhjálms heitins,
mannsins míns. Góð kynni tókust
einnig með Guðmundi, Vilhjálmi,
Þorsteini syni okkar og Jóhanni Þóri
tengdasyni okkar sem nú er látinn.
Fyrrnefnd hlýja og glettni Guðmund-
ar átti drjúgan þátt í þeim kynnum og
mér er ljúft að þakka þau í nafni allr-
ar fjölskyldunnar.
Síðustu samfundum okkar Guð-
mundar í haust gleymi ég ekki. Hann
var þá orðinn helsjúkur af illvígum
sjúkdómi. Ég dáðist að andlegu þreki
hans og raunsæi þegar hann sagði
mér frá gangi mála. Hann horfðist
einarðlega í augu við það að hann ætti
ekki langt eftir og hann var að búa í
haginn fyrir konu sína og börn eftir
mætti.
Fjölskylda mín öll sendir Jóhönnu,
dætrum þeirra og barnabörnum inni-
legar samúðarkveðjur. Góður dreng-
ur er genginn en hann lifir í minning-
unni og í verkum sínum og
afkomendum. Við þökkum öll hress-
andi og yljandi samfylgd.
Kristín María Gísladóttir.
Þorrinn er rétt genginn í garð. Ný-
fallinn snjór liggur yfir allri Reykja-
vík rétt eins og hvít slæða. Undurfag-
urt og hreint. Þennan vetrardag
kvaddi vinur okkar Guðmundur Tóm-
as okkar heim. Baráttunni er lokið.
Stutt en erfitt stríð.
Guðmundur Tómas sem langaði
svo sannarlega að lifa. Einstök lífs-
gleði einkenndi þennan mann. Hann
kunni þá list að draga jákvæðar hlið-
ar fram yfir þær neikvæðu. Rétt eins
og hann þefaði uppi það skemmtileg-
asta í lífinu hverju sinni.
Guðmundi Tómasi kynntumst við
fyrir um 30 árum er hann gekk í JC
Reykjavík. Þar naut hann sín vel
meðal góðra vina. Tók virkan þátt í
félagsstarfinu og var hrókur alls
fagnaðar. Hann var einn af þessum
eftirminnilegu félögum í JC hreyfing-
unni á Íslandi. Hláturmildur,
skemmtilegur, glæsilegur, duglegur
og einlægur. Auk þess var hann sann-
ur vinur vina sinna. Hann var vinsæll
og sópaði að sér vinum og kunningj-
um. Einn af þessum sem var „ómiss-
andi“ á góðri stund.
Guðmundur átti sérstaklega auð-
velt með að finna sér verkefni eða
áhugamál sem létti honum lund. Verk-
efni sem „krydduðu tilveruna“. Ef
hann sá jákvæðan punkt í einhverju,
var hann tilbúinn að taka þátt í því.
Við minnumst vinar okkar með
sérstöku þakklæti. Þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast honum og
hans fjölskyldu. Fjölskyldunni sem
var honum allt.
Þegar hugsað er til baka er ótrú-
legt hvað Guðmundur náði að áorka.
Hann gaf sig allan í það sem hann
gerði hverju sinni. Þó gaf hann sér
ávallt tíma til að fylgjast með vinum
og kunningjum þrátt fyrir annríki.
Óvæntar heimsóknir hans báru þess
vitni. Sannur vinur vina sinna.
Í sumar verða rétt 20 ár frá því
hann heimsótti okkur hjónin í sum-
arbústað okkar á sérstökum tíma-
mótum. Þar færði hann undirritaðri
40 tré sem skyldi gróðursetja í landi
okkar hjóna. Þessi 40 tré lifa og munu
ávallt hér eftir sem fyrr minna okkur
á þann góða dreng sem við eignuð-
umst sem vin.
Við JC vinir Guðmundar sendum
Jóhönnu og börnum okkar dýpstu
samúðarkveðjur um leið og við minn-
umst okkar kæra JC vinar, Guð-
mundar Tómasar.
Blessuð sé minning hans.
Þórhildur Gunnarsdóttir
og Magnús Jónsson.
Kveðja frá félagi
skrúðgarðyrkjumeistara
Engum er ljóst hvaðan lagt var af stað
né hver lestinni miklu ræður.
Vér sláumst í förina fyrir það
jafnt fúsir sem nauðugir bræður.
Og hægt hún fer en hún færist um set
þessi fylgd yfir veginn auðan.
Kynslóð af kynslóð og fet fyrir fet
og ferðinni er heitið í dauðann.
(Tómas Guðmundsson.)
Glaðvær, jákvæður, spaugsamur,
fróðleiksfús, ráðagóður og framsýnn
foringi eru þau orð sem koma upp í
hugann þegar sest er niður og skrifuð
nokkur fátækleg minningarorð
vegna andláts Guðmundar Tómasar
Gíslasonar skrúðgarðyrkjumeistara.
Félag skrúðgarðyrkjumeistara er
lítið og fámennt félag manna sem
hafa valið sér það hlutskipti í lífinu að
vinna að því að fegra og bæta um-
hverfi sitt og samborgara sinna. Guð-
mundur Tómas kom inn í þetta félag
og starfaði fyrir það á sama hátt og
hann fór um í lífinu. Af eldmóði og
krafti hreif hann félagsmenn með sér
í því að leita allra leiða til þess að gera
betur og beita nýjustu tækni til þess
að létta störfin. Félag skrúðgarð-
yrkjumeistara hefur átt því láni að
fagna að hafa notið ráða og leiðsagn-
ar Guðmundar um langt árabil og
fyrir það er þakkað af alhug.
Minning Guðmundar Tómasar
mun lifa í félaginu okkar og við sem á
eftir komum munum heiðra hana
best með því að halda merkinu á lofti,
vinna skrúðgarðyrkjunni allt til heilla
og gera betur í dag enn í gær. Fjöl-
skyldu Guðmundar sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur með
þeirri ósk að allt það góða í lífinu
megi umvefja þau og hugga. Minning
um glaðværan, stórhuga, hjartahlýj-
an og ráðagóðan mann mun lifa
áfram með okkur sem áttum því láni
að fagna að fá að vera honum sam-
ferða á lífsins leið.
Félag skrúðgarðyrkjumeistara,
Steinþór Einarsson.
GUÐMUNDUR
TÓMAS GÍSLASON
Ég kom til starfa í
hagdeild Fram-
kvæmdabanka Íslands
á miðju ári 1955, að af-
loknu háskólanámi árið
áður, og var eftirvænt-
ingin og spennan mikil,
því þetta var einstakt tækifæri fyrir
nýgræðing þar sem þörf fyrir fag-
menntað fólk á sviði efnahagsmála
virtist þá lítil. Önnur sjónarmið en
fagleg máttu sín oftar meir á þessum
tíma. Hjá Torfa Ásgeirssyni naut ég
TORFI
ÁSGEIRSSON
✝ Torfi Ásgeirssonhagfræðingur
fæddist í Reykjavík
11. marz 1908. Hann
andaðist í Reykjavík
31. janúar síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Neskirkju
11. febrúar.
faglegrar reynslu hans
og ráðgjafar og áhuga á
að nýta nýja starfs-
manninn vel til átaka á
sviði hagrænnar áætl-
anagerðar. Þessar mót-
tökur voru hvetjandi
enda ekki vanþörf á
eins og ástandi upplýs-
inga um einstaka
grunnþætti hagkerfis-
ins var háttað. Um
þetta leyti voru aðeins
þrír sérfræðingar, auk
Torfa, starfandi í hag-
deildinni.
Torfi var ekki ein-
ungis hagfræðingur, því hann hafði
um tíma numið verkfræði, en var í
raun sannkallaður fjölfræðingur.
Áhugamál hans voru fjölbreytt og
þekkingin svo víðtæk, að oft kom
hún okkur á óvart, en Torfi hafði náð
tökum á að hraðlesa fræðibækur,
jafnt smáar sem doðranta, á ör-
skömmum tíma og halda öllum aðal-
atriðum eftir, sér í minni. Á þennan
hátt gerðist hann margra manna
þekkingarmaki sem ekki veitti af til
afkasta á fámennum vinnustað sem
ætlaður var til stórra verka undir yf-
irstjórn dr. Benjamíns H. J. Eiríks-
sonar bankastjóra. Nú eru liðin rúm
fjögur ár síðan við Torfi áttum sam-
leið heim til dr. Benjamíns til að bera
saman bækur okkar og ræða um
samstarfsárin í Framkvæmdabank-
anum og dvöldum hjá honum einn
eftirminnilegan dagspart.
Eftirsjá er að mannkostamanni
sem Torfa, þótt öll þreytum við sömu
örlagagöngu fyrr eða seinna. Ég er
þakklátur fyrir það fræðilega upp-
eldi sem ég fékk hjá honum og hefi
búið að í lífinu, en ekki síður þá vin-
semd sem hann sýndi mér alla tíð og
virtist eiginleg framkoma gagnvart
öllu samstarfsfólki. Við Kristbjörg
vottum Veru og afkomendum þeirra
Torfa samúð okkar og vonum að þau
megi áfram gæfu njóta í framtíðinni.
Helgi Ólafsson.