Morgunblaðið - 04.03.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 4. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Magnús Ólafssonfæddist í Reykja-
vík 10. nóvember
1942. Hann andaðist
á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut hinn 23.
febrúar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Ingibjarg-
ar Sturludóttur, f. 21.
nóvember 1913, og
Ólafs Guðmundsson-
ar, f. 4. mars 1912, d.
17. júlí 1966. Systkini
Magnúsar eru 1) Jón
Arinbjörn, f. 29. des-
ember 1938, d. 25. ágúst 1965,
kvæntur Sigurlínu Stefánsdóttur,
f. 1939. Dætur þeirra eru Ásgerð-
ur Ingibjörg og Jóhanna Rósa. 2)
Jóhanna Svandís, f. 17. ágúst
1946, d. 13. febrúar 1996. 3) Sig-
ríður Pálína, f. 3. febrúar 1949,
gift Ingimar Halldórssyni, f. 1945.
Magnús kvæntist hinn 22. ágúst
1970 Herdísi Heiðdal kennara, f.
5. desember 1939 á Patreksfirði,
dóttur Önnu Sigríðar Jóhannes-
dóttur, f. 1903, d. 1993. Þau eign-
uðust tvö börn. Þau eru: 1) Ingi-
björg, eðlisfræðingur, f. 18. apríl
1974, gift Örvari Arnarsyni
læknanema, f. 14. febrúar 1976. 2)
Ólafur verkfræðingur, f. 30. júní
1975, kvæntur Írisi Baldursdóttur
verkfræðingi, f. 14. september
1976. Fóstursonur Magnúsar og
Herdísar var Vilberg Hauksson
verkstjóri, f. 4. október 1962, d. 6.
júní 2000. Sonur hans er Ingvar
Steinar, nemi, f. 22.
september 1985.
Magnús lauk stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1962,
fyrrihlutaprófi í
verkfræði frá Há-
skóla Íslands 1965
og M. Sc. prófi í
byggingarverkfræði
frá DTH í Kaup-
mannahöfn 1968.
Hann var verkfræð-
ingur hjá Vita- og
hafnamálastofnun
ríkisins 1968-1972,
deildarverkfræðingur þar 1971-
1972, verkfræðingur hjá verk-
fræðistofunni Hönnun hf. 1972-
1974 og aftur 1982-1984. Hann
var verkfræðingur Mosfells-
hrepps og byggingarfulltrúi 1974-
1981, en þá var starfinu skipt.
Hann var verkfræðingur hrepps-
ins 1981-1982, umdæmisverk-
fræðingur Reykjavíkur hjá Fast-
eignamati ríkisins 1984-1987,
forstjóri 1987-2000, fram-
kvæmdastjóri matssviðs 2000-
2002 og framkvæmdastjóri rann-
sókna- og eftirlitssviðs frá 2002 til
dánardags.
Magnús var félagi í Rotary
klúbbnum Reykjavík-Breiðholt
frá 1989, þar af ritari 2001–2002.
Hann sat í stjórn Félags forstöðu-
manna ríkisstofnana 1994-2000.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Okkur langar að minnast tengda-
föður okkar, Magnúsar Ólafssonar.
Það var á árunum ’97 til ’98 sem við
fórum að venja komu okkar í Álf-
heima 22. Ófá laugardagskvöldin sát-
um við saman við matarborðið hjá
Herdísi og Magnúsi með unnustu/a
okkar. Meðan við nutum frábærrar
matreiðslu Herdísar skemmti Magn-
ús okkur med sögum frá barnæsku
sinni eða ræddi við okkur um helsta
áhugamál hans, heimsstyrjöldina síð-
ari og sögu 20. aldar. Það kom manni
sífellt á óvart hversu vel hann var að
sér og minnugur á nöfn, dagsetning-
ar og atburðarás sögunnar.
Eftir að við vorum flutt til Dan-
merkur og Svíþjóðar voru Magnús
og Herdís dugleg að heimsækja okk-
ur. Þótt þröngt hafi verið í stúdenta-
íbúðum okkar þá fór alltaf vel um
okkur og við nutum skemmtilegra
samræðna og oft sem áður líflegra
frásagna Magnúsar.
Okkur er minnisstætt sumarið
2001 þegar við hittumst öll í Stokk-
hólmi og keyrðum norður í Dalina og
heimsóttum sænskan starfsfélaga
Magnúsar. Þar var glatt á hjalla, spil-
að og sungið af hjartans lyst á meðan
mýflugurnar réðust á okkur í sum-
arhitanum. Til þessarar ferðar var
leigð lítil rúta og kom þar fram ein-
stök ratvísi Magnúsar og leiðsögu-
mannshæfileikar.
Það var notalegt að vera í návist
Magnúsar. Hann var alltaf úrræða-
góður og tók hlutunum með jafnaðar-
geði. Gott var að leita til hans þegar
leysa þurfti ýmis viðfangsefni og fá
óhlutlæg svör við erfiðum spurning-
um. Æðruleysi Magnúsar kom skýrt
fram þegar við heyrðum í honum í
síðasta sinn í síma eftir að honum
hafði verið gerð grein fyrir hversu al-
varleg veikindi hans væru. Ekki
hvarflaði þó að okkur að kveðju-
stundin væri svona stutt undan.
Það má segja að síðasta samveru-
stund okkar allra hafi verið um sl. jól
og áramót í brúðkaupi Ingibjargar
og Örvars. Þá sást hversu vel Magn-
ús naut þess að vera með fjölskyldu
sinni.
Það er margs góðs að minnast, en
hér látum við staðar numið. Magnús
var einstakur maður og góður
tengdafaðir. Það er okkur mjög sárt
að missa hann svona skyndilega, án
nokkurs fyrirvara. Minning hans
mun lifa með okkur.
Hvíl í friði.
Íris og Örvar.
Elsku afi minn, nú ertu farinn í
ferðina sem við öll komum til með að
fara í þegar okkar tími kemur, en
þinn tími var alltof stuttur og það er
ekkert sem við getum gert til að
breyta því, því miður. Það er svo
margs að minnast, t.d. ferðarinnar
með þér og ömmu til Patró fyrir
mörgum árum og reddinganna þegar
ég keypti bílinn þá 16 ára og enn í æf-
ingaakstri. Öll skiptin þegar ég og
pabbi komum til ykkar ömmu Ingi-
bjargar og Óla var oft glatt á hjalla.
Nú eruð þið pabbi örugglega búnir að
hittast þarna uppi og pabbi tekið vel
á móti þér en hann lést 6. júní árið
2000.
Afi, þú varst mikill fróðleiksbrunn-
ur og gast miðlað nánast endalaust
úr þeim brunni. Elsku afi, við eigum
öll eftir að ylja okkur við góðar minn-
ingar um góðan mann. Góði guð,
gefðu okkur styrk á þessum erfiða
tíma. Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Dísu ömmu, Ingibjargar,
Örvars, Óla, Írisar og annarra að-
standenda.
Afa burt sem vikinn er
veitist jafnan ljúft að minnast.
Yndislegt að óska sér
að aftur mega sjást og finnast.
(J.M.G.)
Mamma, afi og amma á Akranesi
senda líka sínar innilegustu samúðar
kveðjur.
Kveðja.
Þinn
Ingvar Steinar
Vilbergsson.
Við viljum minnast Magnúsar
Ólafssonar sem lést snögglega eftir
skammvinn veikindi.
Aðeins eru tveir mánuðir síðan
fjölskyldur okkar sameinuðu krafta
sína við undirbúning að brúðkaupi
barna okkar. Athöfnin í kirkjunni og
veislan sem á eftir fylgdi tókust ein-
staklega vel. Þar ber mikið að þakka
þeim hjónum Magnúsi og Herdísi
sem báru hitann og þungann af öllum
undirbúningnum. Við minnumst
hversu stoltur Magnús var þegar
hann leiddi dóttur sína upp að alt-
arinu. Einnig minnumst við ræðunn-
ar hjá Magnúsi í brúðkaupinu,
hversu hreykinn hann var þegar
hann talaði um dóttur sína, son og
tengdabörn.
Þau hjón Magnús og Herdís voru
einstaklega góð heim að sækja.
Við nutum frábærra veitinga í mat
og drykk og gaman var að spjalla um
heima og geima. Magnús hafði frá
mörgu að segja og hafði m.a. ódrep-
andi áhuga á öllu sem tengdist
heimsstyrjöldinni síðari. Hann sagði
skemmtilega frá og hreif okkur iðu-
lega með í fróðlegri frásögn um
ákveðna atburði.
Þó að kynnin hafi ekki verið löng
þá eigum við margar góðar minning-
ar um samverustundir okkar. Fyrir
þær viljum við þakka.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Við sendum Herdísi og öðrum ást-
vinum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi góður Guð hjálpa ykk-
ur til að takast á við ykkar mikla
missi.
Guðrún og Örn.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Magnúsar (Magga) mágs míns og
vinar sem er látinn eftir mjög stutt
veikindi. Þar féll frá mætur maður
langt um aldur fram. Manni gengur
stundum illa að skilja tilgang lífsins
en honum hlýtur að vera ætlað annað
og meira hlutverk á æðri stöðum.
Maggi var grandvar og góður
maður sem aldrei talaði illa um nokk-
urn mann og ávallt var gott að eiga
hann að. Það má segja að hann hafi
verið fastur punktur í tilverunni. Ef
maður bað hann um greiða þá var
það ætíð auðsótt mál. Gaman var að
ræða við Magga um hin ýmsu mál því
hann var fróður maður og víðlesinn.
Alltaf var jafngott að koma í Álf-
heimana til Magga og Dísu. Þau voru
samrýnd hjón. Það má segja að þau
hafi oftast verið nefnd í sama orði.
Þar var heilbrigt og gott heimilislíf
með börnum þeirra; Ingibjörgu,
Ólafi og Vilberg fóstursyni.
Á neðri hæðinni áttu heimili móðir
mín og móðursystir í góðu atlæti síð-
ustu æviárin eftir að þær fluttu frá
Patreksfirði.
Á heimili Magga og Dísu má segja
að hafi verið miðstöð okkar systkin-
anna og fjölskyldna. Ógleymanlegar
eru allar áramótaveislurnar sem þar
voru haldnar til fjölda ára. Þar komu
saman ungir og aldnir úr fjölskyld-
unum og var þá ætíð glatt á hjalla.
Aldrei gat ég fullþakkað Magga
fyrir uppeldið á Vilberg syni mínum
sem þau hjón ólu upp frá unga aldri
en hann er látinn, varð bráðkvaddur
fyrir rúmum tveimur árum. Maggi
reyndist Villa ætíð sem besti faðir.
Einnig hafa þau hjón reynst Ingv-
ari Steinari syni hans mjög vel og lit-
ið til með honum eftir að hann missti
föður sinn.
Öldruð móðir Magga dvelur nú á
Hrafnistu, bið ég algóðan Guð að
styrkja hana í hennar miklu sorg.
Ég mun ætíð minnast þín, Maggi
minn. Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vor grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum
(Hallgr. J. Hallgr.)
Elsku Dísa systir, Ingibjörg, Örv-
ar, Óli, Íris, Sigríður, Ingimar og aðr-
ir ástvinir. Við hjónin vottum ykkur
okkar innilegustu samúð. Guð veri
með ykkur.
Haukur.
Minn elskulegi frændi, Magnús
Ólafsson, er látinn. Andlát hans bar
allt of brátt að og minnir okkur á
hverfulleika lífsins. Fyrir tveim vik-
um hringdi hann til mín um kvöld-
tíma til þess að segja mér að hann
væri á leið á sjúkrahús. Sagðist vera
búinn að vera hálfslappur um tíma og
að hann þyrfti að fara í aðgerð. Við
ræddum þetta fram og aftur, hann
sagðist vera alveg rólegur og ákveð-
inn að takast á við þetta, það væri svo
margt sem hægt væri að gera nú til
dags.
En það fór svo að baráttan var töp-
uð eiginlega áður en hún hófst. Er ég
fór að heimsækja hann á spítalann
eftir aðgerðina var hann mjög slapp-
ur en sló á létta strengi og hlakkaði
til að hitta krakkana sína sem bæði
búa erlendis og voru væntanleg heim
að sjúkrabeði hans. Það fór því miður
svo að hann náði ekki að hitta þau
eins og hann hafði svo innilega vonað.
Magnús átti miklu láni að fagna í
einkalífinu, kvæntur yndislegri konu,
henni Dísu, og óskabörnin þeirra,
Ingibjörg og Ólafur, eru bæði góðum
gáfum gædd, vönduð að allri gerð og
foreldrum sínum til sóma. Þau hafa
aflað sér góðrar menntunar og hafa
nú bæði lokið sínu námi. Fjölskylda
Magnúsar og Dísu, öldruð móðir og
ástkær systir og mágur hafa misst
mikið. Magnús var alla tíð mjög
ábyrgur og samviskusamur maður
sem bar hag ættingja sinna og fjöl-
skyldu mjög fyrir brjósti og fylgdist
með velferð sinna af áhuga og um-
hyggju og fór ég ekki varhluta af um-
hyggju hans. Frá því hann var lítill
drengur hafa verið mjög náin tengsl
okkar í milli og fannst mér alltaf ég
eiga dálítið í þeim systkinum öllum
enda hafa þau sýnt mér og minni fjöl-
skyldu mikla hlýju og ræktarsemi.
Ég minnist ófárra heimsókna þeirra
systkinanna til Ísafjarðar hér á árum
áður, en þau voru eins og farfuglarnir
á vorin í huga mér, tryggð þeirra við
mig og slóðir feðra sinna var slík.
Ólafur, faðir Magnúsar, var fóst-
urbróðir minn, og ólumst við upp sem
systkini. Ólafur var mun eldri en ég
og taldi sig bera ábyrgð á mér þegar
ég fyrst kom til Reykjavíkur til dval-
ar og átti ég að vissu leyti mitt annað
heimili hjá honum og Ingibjörgu
konu hans. Þau hjón voru ekki rík af
fjármunum en því ríkari af gestrisni
og góðu viðmóti, snyrtimennska og
reglusemi voru aðalsmerki heimilis-
ins. Við þessar aðstæður ólst Magnús
upp ásamt systkinum sínum og þess-
ir eiginleikar hafa fylgt fjölskyldunni
til þessa dags. Magnús var ekki gam-
all þegar hann vildi vita alla hluti,
stundum fannst manni nóg um en
þegar hann fékk ekki svör leitaði
hann í bækurnar. Sem drengur
dvaldi hann tvö sumur heima hjá
okkur á Ísafirði og það eru engar ýkj-
ur að hann var búinn að lesa allar
bækur á heimilinu og fékk einnig lán-
aðar bækur hjá nágrönnum okkar.
Engum duldist þá þegar að dreng-
urinn yrði menntamaður.
Með elju og dugnaði vann hann að
því að mennta sig og virkilega braust
til mennta af eigin rammleik og náði
markmiði sínu þegar hann útskrifað-
ist sem verkfræðingur í Kaupmanna-
höfn.
Þrátt fyrir að menntunardraumar
Magnúsar rættust þá var sorgin ekki
langt undan. Í ágúst 1965 fórst Jón
bróðir hans í hörmulegu sjóslysi við
Reykjanes og lét eftir sig konu og
tvær litlar stúlkur. Ólafur faðir hans
var þá farinn að heilsu og lést ári síð-
ar langt fyrir aldur fram. Þau systk-
inin bjuggu áfram með móður sinni
uns þau stofnuðu sín eigin heimili,
fyrst Magnús og síðan Sigríður en
Jóhanna og móðir hennar héldu
heimili saman áfram. Það var mikið
reiðarslag þegar Jóhanna greindist
með illkynja sjúkdóm aðeins 43 ára
gömul. Um tíma leit út fyrir að hún
ynni sigur í baráttu sinni við sjúk-
dóminn en því miður lauk baráttunni
með ósigri 13. febrúar 1996, en þá var
hún aðeins 49 ára gömul. Þetta var
enn eitt stóra áfallið sem þessi litla
fjölskylda varð fyrir en með hjálp eft-
irlifandi barna sinna og tengdabarna
var Ingibjörgu gert kleift að vera
heima eins lengi og hægt var en þar
kom að hún fluttist á Hrafnistu þar
sem hún dvelur nú. Enn eitt áfall
dundi á fjölskyldunni þegar Vilberg,
fóstursonur Dísu og Magnúsar, varð
bráðkvaddur í júní 2000, þá tæplega
fertugur. Maður spyr sig hvers
vegna en fær engin svör.
En sem betur fer voru gleðilegu
atburðirnir í lífi Magnúsar margir,
fjölskyldan var miðdepill lífs hans og
hann var hlýr og góður fjölskyldufað-
ir, bróðir og sonur og mér var hann
alltaf yndislega góður frændi.
Það var yndislegt að vera gestur í
brúðkaupi Ólafs og Írisar og aftur
var boðið til brúðkaups í desember sl.
er Ingibjörg og Örvar giftu sig. Allt
var gert til þess að þessar stundir
yrðu sem eftirminnilegastar.
Gleði og hamingja ríkti í fjölskyld-
unni. Nú er hljótt í Álfheimunum,
þegar heimilisfaðirinn er farinn. En
eftir lifir minning um góðan dreng.
Hann verður nú borinn til grafar á af-
mælisdegi föður síns.
Ég og börnin mín sendum allri
fjölskyldunni innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum ykkur guðsbless-
unar.
Sigríður Aðalsteinsdóttir.
Stoltur faðir leiðir dóttur sína inn
kirkjugólfið, lítið afabarn í leynum,
ógleymanleg stund fyrir réttum
tveim mánuðum. Föðurhlutverkinu
var að ljúka og nýr kafli framundan
en hann varði alltof stutt. Kallið er
komið og nú verðum við hjónin að
kveðja kæran vin til margra ára.
Þeir vinirnir Magnús og Kristinn
höfðu þekkst frá því að þeir voru
smádrengir. Þeir bjuggu í sama
hverfinu og fóru báðir í Laugarnes-
skólann. Síðan var flutt á Réttar-
holtsveginn í sömu raðhúsalengjuna
með aðeins eitt hús á milli. Eftir
landsprófið frá Vonarstrætinu var
haldið í MR og þar í stærðfræðideild-
ina. Magnús átti mjög gott með að
læra og stundaði námið vel og lauk
stúdentsprófi með hárri einkunn. Á
góðum stundum var gaman að heyra
þá félaga rifja upp menntaskólaárin.
Þá voru þeir farnir að sinna þeim
störfum sem þeir höfðu menntað sig
til og gátu því hlegið að reynslu sinni
af ströngum kennurum með grimma
einkunnagjöf. Ein sagan kom þó
mest á óvart en það var þegar Magn-
ús var rekinn út úr tíma. Það var ekki
hægt að ímynda sér að hann stæði
fyrir ólátum því að hann var sérstak-
lega dagfarsprúður maður enda var
ástæðan sú að frönskukennarinn
hafði látið hann skrifa nokkra stíla í
röð uppi á töflu. Magnús bæði kunni
efnið og skrifaði vel, en að lokum
fannst Magnúsi komið nóg, neitaði að
skrifa meira og var þá rekinn út.
Magnús tók fyrri hluta próf í verk-
fræði frá HÍ og síðan lokanám í
byggingaverkfræði frá Verkfræði-
háskólanum í Kaupmannahöfn. Þá
MAGNÚS
ÓLAFSSON
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Nýja Glæsibæ, sími 533 6129 • Smáratorgi, sími 544 4031
Hafnarfirði, sími 565 0480 • Reykjanesbæ, sími 421 1501
Heiðrum minningu látinna
Blómalagerinn • beint frá bóndanum