Morgunblaðið - 26.04.2003, Side 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. APRÍL 2003 49
✝ Sesselja Sumar-rós Sigurðardótt-
ir fæddist í Víðinesi á
Kjalarnesi hinn 22.
apríl 1915. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands hinn 19. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
ríður Jónsdóttir, f. 4.
júlí 1883, d. 27. des-
ember 1970, og Sig-
urður Einarsson, f.
24. mars 1884, d. 10.
mars 1951, síðar
bændur í Seljatungu í
Gaulverjabæjar-
hreppi. Þau bjuggu í Seljatungu
frá 1919–1945. Systkini Sesselju
eru: Þorsteinn, látinn, Sigríður,
látin, Jón, Laufey, látin, Kristín
Magnea, Guðjón Helgi og E.
Gunnar.
Sesselja giftist 22. apríl 1948
Vigfúsi Einarssyni frá Helli í Ölf-
usi, f. 5. september
1924, d. 12. júní
2001. Börn þeirra
eru: 1) Einar Páll,
bílstjóri á Selfossi, f.
3. nóv. 1948. 2) Sig-
urður, framreiðslu-
maður í Reykjavík, f.
17. ágúst 1950,
kvæntist Hrönn
Sverrisdóttur, þau
slitu samvistir. Börn
þeirra eru Sesselja
Sumarrós, Jónína
Eirný, Árný Ösp og
Vigfús Snær. Sig-
urður er giftur Karli
Valdimarssyni. 3) Ingibjörg, skrif-
stofumaður í Reykjavík, f. 19. maí
1956, gift Ólafi Jónssyni, dóttir
þeirra er Halla. Barnabarnabörn-
in eru fjögur.
Útför Sesselju Sumarrósar
verður gerð frá Selfosskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 11.
Sesselja Sumarrós. Nafnið hennar
Sillu hafði mikla skírskotun í per-
sónuleika hennar. Sesseljunafnið
fékk hún frá móðurömmu sinni, mik-
illi dugnaðarkonu á Hvalfjarðar-
ströndinni, og Sumarrós var hún látin
heita þar sem hún fæddist á sumar-
daginn fyrsta. Sá dagur varð síðan í
huga okkar jafn tengdur Sillu og
sumarkomunni.
Hún var sem sumarrósin er hrekur
í burtu kulda og boðar nýja tíma í
náttúrunni. Sumarrósin sem brýst
undan viðjum vetrar af miklum dugn-
aði og elju en er um leið viðkvæm.
Sumarrósin er eitt fegurst blóma.
Hún Silla var í huga okkar sannkölluð
sumarrós og var gædd svo miklum
mannkostum að þeim verður ekki lýst
á prenti, slíkt þarf að upplifa.
Við bjuggum í bernsku í sama húsi
og þau hjón Silla og Fúsi og krakk-
arnir þeirra. Silla var föðursystir okk-
ar. Mikill samgangur var á milli austrí
og vestrí og flæði krakka á milli íbúða
stöðugt. Aldrei var amast við börnum
í hvorri íbúðinni sem var og öllum tek-
ið sem jafningjum. Sumarkrakkar
fengu líka allir sama viðmótið á hvoru
heimili sem var, virðingin var einung-
is borin fyrir persónulegum eiginleik-
um, ekki stétt eða stöðu foreldra.
Heimili sínu stjórnaði Silla með
miklum skörungsskap og hún var svo
dugleg og kjörkuð að af bar. Barns-
sálir okkar urðu fyrst varar við
hræðsluleysið þegar hún gekk
óhrædd og óhikað inn í kríuger um
varptímann og fáir fuglar voru í meira
uppáhaldi hjá henni.
Hún gekk alltaf til verka strax og
óhrædd.
Hún þekkti ekki leti og við spurð-
um hana stundum hvort hún væri
aldrei löt, hún bara hló svona aðeins
inni í sér því hún vissi ekki hvaða
merkingu orðið hafði. Hún var alltaf
að og þegar hún settist niður eftir
dagsverkin þá saumaði hún út eða
prjónaði. Féll aldrei verk úr hendi.
Eftir að þau hjón fluttu á Selfoss
var þeirra heimili alltaf opið okkur
systrum og á hvaða tíma sólarhrings
sem var. Aldrei skammaði hún okkur
þótt við værum að vekja þau upp um
miðjar nætur ef við vorum á böllum
og höfðum ekki far í sveitina.
Eitt sem einkenndi Sillu var gest-
risnin og oft höfum við brosað að því
að þegar við höfðum borðað hjá henni
og þakkað fyrir okkur, þá jafnan
þakkaði hún okkur ennfremur fyrir
að vilja borða hjá sér. Hún var af-
skaplega mikil tilfinningavera og
þessi duglega og afgerandi mann-
eskja viknaði mjög auðveldlega við
falleg orð, ljúfa tóna eða fagrar minn-
ingar svo eitthvað sé nefnt. En hún
sagði alltaf sína meiningu og stundum
hvessti í kringum hana en allir vissu
líka um afstöðu hennar.
Silla og Fúsi voru á undan sinni
samtíð í mörgu. Eftir að þau fluttu í
kaupstaðinn stunduðu þau líkams-
rækt á hverjum degi. Þau gengu og
gengu, þau víluðu ekki fyrir sér að
skreppa á Ingólfsfjall einn eftirmið-
dag og víst er að þau hafa lengt líf-
daga sína og aukið vellíðan með
þessu.
Vigfús Einarsson, eiginmaður
Sillu, lést fyrir tæpum tveimur árum.
Þau hjón voru einstaklega samrýnd
og við lát hans varð Silla ekki söm eft-
ir og lífskraftur hennar dvínaði hratt
frá þeim tíma.
Nú þegar tveir dagar eru liðnir af
sumri er Silla borin til moldar. Rósin
hennar hefur fellt blöðin og hún geng-
ið veginn sem allir ganga á sínum vitj-
unartíma. Við systur, makar okkar og
börn ásamt foreldrum okkar, þeim
Gunnari og Vilhelmínu, eigum henni
svo margt að þakka og lútum höfði í
virðingu og takmarkalausri væntum-
þykju fyrir þeirri konu sem mótaði líf
okkar svo mikið.
Samúðarkveðjur sendum við fjöl-
skyldunni.
Guðný, Sigrún, Margrét og
Laufey Gunnarsdætur.
Broslynd samhent hjón er minn-
ingin um Sesselju Sumarrós Sigurð-
ardóttur og Vigfús Einarsson eigin-
mann hennar. Þau hafa nú kvatt með
tæplega tveggja ára millibili. Mér er
ætíð minnisstætt úr æsku hve nafnið
Sumarrós er fallegt og í besta falli
viðeigandi. Hún enda fædd á sumar-
komu fyrir 88 árum. Það var síðan í
stíl reglusamrar föðursystur minnar
að kveðja líka á sama tíma.
Allir þekktu hana undir nafninu
Silla. Dugnaðarforkurinn í Smára-
túninu ættuð frá Seljatungu. Ég hef
fyrir því heimildir að ömmu Sigríði
hafi nú ekki litist meira en svo á ráða-
haginn hjá dóttur sinni Sesselju er
hún sem vinnukona í Laugardælum
fór að hitta ungan pilt, Vigfús Ein-
arsson frá Helli. Ekki endilega vegna
þess að Fúsi væri grínsamur gleði-
maður að upplagi. Hann var bara
heilum níu árum yngri. Amma Sigríð-
ur skipti fljótt um skoðun. Frá fyrsta
degi var parið og síðar hjónin sam-
hent, samrýnd, ólík að vissu leyti en
bættu hvort annað upp á skemmti-
legan máta. Fáir reyndust síðar Sig-
ríði í Seljatungu betur en Fúsi þegar
elli kerling sótti á.
Minningin lifir um starfsama
frænku er hélt vel á sínu sem búkona í
besta lagi. Sinnti búskap í Seljatungu
af elju og áhuga. Er þau hjón fluttu á
Selfoss settist Silla ekki í helgan
stein. Auk starfa við eldhús sjúkra-
hússins var eftir að aldursmörk sögðu
stans unnið m.a. hjá Höfn í sláturtíð-
inni, útkeyrslu með Fúsa í nágrennið
ásamt margs konar annarri vinnu.
Hún hélt þrótti og vinnusemi vel fram
á síðustu ár með stoðkerfið í góðu
lagi. Silla og Fúsi voru einstaklega
dugleg að hreyfa sig og sáust oft í
löngum göngutúrum á Selfossi og létu
veður og færð ekkert aftra sér.
Ég sé frænku mína fyrir hugskots-
sjónum, takandi laust um munninn og
hlæjandi að bröndurunum hjá elsk-
uðum eiginmanni, hinum grínsama og
reikningsglögga Fúsa. Svo er eflaust
nú hinum megin.
Góðum degi er lokið. Hér neðar í
Flóanum rammast formfagurt Ing-
ólfsfjallið inn í roðagylltan ramma
ásamt Skálafelli og Hellisheiði.
Sólin er hnigin.
Samúðarkveðjur frá Gaulverjabæ.
Valdimar Guðjónsson.
SESSELJA S.
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Guðmundur Sig-urbergsson fædd-
ist 15. apríl 1928.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Ljósheim-
um á Selfossi 14. apríl
síðastliðinn. Hann var
elstur fimm barna
hjónanna Sigurbergs
Jóhannssonar, bónda
á Grænhól og í Strýtu
í Ölfusi, síðar á Sel-
fossi og konu hans
Arnfríðar Einarsdótt-
ur ættaðri frá Þór-
oddsstöðum í Ölfusi.
Guðmundur kvæntist 26. apríl
1959, Sigríði Stefaníu Erlendsdótt-
ur, f. 9. okt. 1920, d. 28. mars 1989.
Börn þeirra eru: 1) Einar, búsettur
á Hjarðarhvoli í Hjaltastaða-
þinghá. Sambýliskona hans var
Hrafnhildur Björk Jónsdóttir.
Börn þeirra eru: Sigríður Stefanía,
Guðjón Ólafur og Erlendur Ágúst.
Sonur Hrafnhildar
og fóstursonur Ein-
ars er Óskar Eyfjörð
Elvarsson. 2) Sigur-
björg, búsett á Sel-
fossi. 3) Ólafía Erla
Guðmundsdóttir bú-
sett á Sauðárkróki.
4) Stefán Sigurður,
búsettur í Kópavogi.
Kona hans er Sól-
borg M. Kristjáns-
dóttir. Börn Sigríðar
og fósturbörn Guð-
mundar eru: Jensína
Jensdóttir búsett á
Eyrarbakka og Haraldur Bragi
Ólafsson búsettur á Hjarðarhvoli.
Guðmundur var bóndi í Götu í
Selvogi frá 1959 til 1995, en var
eftir það á hjúkrunarheimilinu
Ljósheimum á Selfossi.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Strandarkirkju í Selvogi í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Nú þegar Guðmundur bróðir okkar
er dáinn viljum við systkinin og fjöl-
skyldur okkar festa á blað nokkur
kveðjuorð.
Fæðingin var erfið þegar Guð-
mundur fæddist og var víst tvísýnt
um bæði móður og barn. Þrátt fyrir
erfiða byrjun lífsins varð Guðmundur
af Guðs náð þéttbyggður og mjög
sterkur. Eitt sinn þegar Guðmundur
var ungur maður var hann á ferðalagi
upp í Húsafelli og þar svipti hann
kvíahellunni á Húsafelli upp á bringu
sér, eins og ekkert væri, meðan
venjulegir og fílhraustir karlmenn
gátu ekki lyft henni frá jörðu.
Guðmundur var víða í vinnu, ýmist í
vinnumennsku, eða byggingarvinnu
og var eftirsóttur vegna dugnaðar og
krafta. Eftir að Guðmundur fór að
búa í Götu kom vel í ljós hve laginn
hann var við skepnuhirðingu. En þar
sem búið var lítið vann hann oft í fisk-
vinnu í Þorlákshöfn með bústörfun-
um.
Fyrir um það bil tuttugu árum fór
heilsu Guðmundar að hraka og þegar
Einar sonur hans, sem þá hafði tekið
við búinu, flutti austur á land fór Guð-
mundur á Hjúkrunarheimilið á Ljós-
heimum á Selfossi. Viljum við flytja
starfsfólki þar alúðarþakkir fyrir
umönnun Guðmundar öll þessi ár.
Veikindin urðu löng og erfið, hjart-
að var sterkt og hélt honum lifandi
lengur en menn áttu von á, en að lok-
um hafði krabbameinið vinninginn,
eftir að hafa tært þennan þétta og
sterka líkama upp. Við biðjum Guð að
blessa og geyma þig kæri bróðir. Hvíl
þú í friði.
Magnea og Jóhann Þór.
GUÐMUNDUR
SIGURBERGSSON
✝ Þuríður GuðrúnTómasdóttir
fæddist í Helludal í
Biskupstungum 20.
júlí 1909. Hún lést á
Vist- og hjúkrunar-
heimilinu Kumbara-
vogi 14. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Steinunn
Magnúsdóttir, f. í
Stekkholti 18. nóvem-
ber 1875, og Tómas
Guðmundsson, f. 20.
október 1869, bóndi í
Helludal í 30 ár og
síðan á Efri-Gegnis-
hólum í Gaulverjabæjarhreppi. Al-
systkini Guðrúnar, sem öll voru
fædd í Helludal, voru: Guðmundur,
f. 9. júní 1900, Magnús, f. 7. apríl
1902, drukknaði í Grindavík 7.
mars 1933, og Anna, f. 10. október
1903. Þau eru öll látin. Uppeldis-
bróðir Guðrúnar er Óskar Bjarna-
son, búsettur í Reykjavík.
Árið 1936 fluttist Guðrún að
Sandgerði á Stokks-
eyri til sambýlis-
manns síns Gísla
Guðnasonar, f. 6. jan-
úar 1909, d. 5. júní
1984. Börn þeirra
eru a) Magnús, f. 30.
maí 1937, kona hans
er Alda Einarsdóttir
og eru synir þeirra
Gísli Rúnar og Einar
Freyr og b) Vilborg,
f. 10. janúar 1939,
dóttir hennar er
Guðný Rúna Bjark-
arsdóttir. Fyrir átti
Gísli soninn Garðar,
f. 18. nóvember 1934, kona hans er
Margrét Bjarnadóttir og er dóttir
þeirra Kristín Þóra.
Afkomendur Guðrúnar og Gísla
eru nú 13.
Auk húsmóðurstarfa var bú-
skapur helsta ævistarf Guðrúnar.
Útför Þuríðar Guðrúnar verður
gerð frá Stokkseyrarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku móðir mín.
Ég vil með þessum orðum mínum
þakka þér allar stundirnar sem við
höfum átt saman. Alltaf var gott að
leita til þín. Við Guðný Rúna mín
nutum þess að fá að vera hjá þér og
eigum þér margt að þakka. Þú varst
yndisleg móðir, amma og lang-
amma. Ég þakka þér fyrir allt.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Vertu sæl. Þín dóttir
Vilborg Gísladóttir.
Elsku Rúna amma.
Þakka þér allar yndislegu stund-
irnar í Sandgerði, þar sem ég ólst
upp hjá þér, afa og mömmu.
Minningarnar streyma fram:
Vor á Stokkseyri, sólin gyllir haf-
flötinn.
Sauðburðurinn stendur sem
hæst, kindurnar komnar út á tún
með lömbin. Lítil, ljóshærð hnáta
hoppar í kringum ömmu og afa, fær
að gefa heimalningnum pela með
ömmu.
Amma í eldhúsinu að töfra fram
eitthvað ljúffengt og segir lítilli
ömmustelpu sögur frá liðnum tím-
um.
Amma lambaljósa, amma hafði
einstakt lag á dýrum og blés jafnvel
lífi í lömbin. Ófáir voru bændurnir
sem leituðu til hennar eftir aðstoð
við erfiðan sauðburð. Ekki taldi hún
eftir sér að koma og skipti þá engu
hvort nótt var eða dagur, svo hjálp-
fús og óeigingjörn var hún.
Stokkseyrarfjara, ég og amma
með Skjónu. Fyrstu drög eru lögð
að tamningu hryssunnar. Sú er ekki
á að gefa sig og prjónar eins og besti
hestur úr villta vestrinu, en amma
kann á þessu tökin, enda alvön
hestakona. Þennan dag vissi ég að
hestakona vildi ég verða eins og
amma. Seinna varð svo Skjóna reið-
hesturinn minn.
Ég orðin eldri, farin að búa og
ófrísk að tvíburunum mínum. Ömmu
leist nú aldeilis vel á það, enda mikil
barnakona.
Seinna bættist þriðji glókollurinn
í hópinn og öll urðu þau sólargeisl-
arnir hennar langömmu.
Elsku amma mín. Þetta eru að-
eins lítil brot af öllum minningum
mínum um þig. Þú varst alltaf svo
hjartahlý og góð við mig, Stefán og
börnin okkar. Við söknum þín mikið.
Nú vantar svo mikið í ömmubæ,
engin langamma til að knúsa og
hlæja með. Þú varst alltaf svo kát og
glöð, svo ung í anda og við svo mikið
góðar vinkonur.
En þökk sé móður minni, sem
annaðist þig af svo mikilli ástúð, að
þú gast verið svo lengi heima á þínu
eigin heimili.
Nú síðustu árin varstu næstum
orðin blind, þá lýsti ég mörgu fyrir
þér, en þú varst oft svo döpur yfir að
geta ekki séð allt það fallega, sem
fyrir augu bar.
Elsku amma mér finnst sárt að
sjá á eftir þér, en minningarnar um
þig eru sem demantar greyptir í
hjata mitt.
Ég mun geyma þær svo lengi sem
ég lifi.
Vertu sæl amma mín. Guð blessi
þig.
Þín
Guðný Rúna.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku langamma.
Við erum mjög þakklát fyrir
stundirnar með þér og söknum þín
mikið.
Guð geymi þig.
Litlu sólargeislarnir þínir,
Guðrún Ósk, Gísli Vilberg
og Atli Freyr, Stokkseyri.
ÞURÍÐUR GUÐRÚN
TÓMASDÓTTIR
Okkar ástkæra eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ESTHER OLSEN,
Holtsgötu 6,
Sandgerði,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja fimmtu-
daginn 17. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja fyrir góða
umönnun og hlýju.
Baldur Árnason, börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.