Morgunblaðið - 26.04.2003, Side 65

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. APRÍL 2003 65
Gunnar Örn myndlistarmaður sýnir vor-og sumar-
stemmningsmyndir á veitingastaðnum Horninu.
Verið Velkomin
VORIÐ er loks komið hjá Sólveigu Arnarsdóttur
í Berlín. „Fyrir viku snjóaði hérna,“ segir þessi
rauðhærða leikkona, sem gat sér strax á unga
aldri gott orð á sviði og á skjánum. Hún lék aðal-
hlutverkið í Inguló eftir Ásdísi Thoroddsen (1991)
og var valin besta leikkonan á norrænu kvik-
myndahátíðinni í Rúðuborg í Frakklandi svo og á
kvikmyndahátíðum í San Remo á Ítalíu og Troia í
Portúgal og ólst upp í heimi leiklistar enda dóttir
hjónanna Arnars Jónssonar og Þórhildar Þor-
leifsdóttur.
Þetta vita flestir en færri vita að Sólveig hélt út
til náms við leiklistarskólann Ernst Busch í Berl-
ín, komst inn í 27 manna útvöldum hópi af um
3.000 umsækjendum. Hún hefur búið í níu ár í
Þýskalandi og leikið í 15 sjónvarpsmyndum og sjö
kvikmyndum síðan hún útskrifaðist árið 2000.
Hún hefur komið sér upp fjölskyldu í Berlín, á ís-
lenskan mann og með honum tvö börn.
„Það hefur verið mikið að gera að undanförnu.
Ég var að klára mynd í Hamborg og er að fara
aftur þangað til að leika í annarri mynd. Það
verður þá þriðja myndin í ár. Ég hef verið meira
og minna í tökum síðan í október,“ segir Sólveig
og undirstrikar hversu heppin hún sé.
Námið við Ernst Busch tekur fjögur ár en Sól-
veig hóf námið haustið 1996. Hún flutti til Berl-
ínar haustið 1994 og tók inntökupróf ári síðar en
inntökuprófin standa allan veturinn enda eins og
áður sagði margir um hituna í þessum virta skóla.
„Ég var bara svo mikill krakki þegar ég fór í inn-
tökupróf og vissi ekki að hann væri svona frægur
og þætti svona góður,“ segir Sólveig en hún er
eini útlendingurinn frá svæði utan þýskumælandi
landa sem hefur komist inn í skólann.
Ófrískur útlendingur í námi
Hún hóf námið ólétt og „byrjaði fyrsta daginn
minn sem ófrískur útlendingur“ en með dyggri
aðstoð mannsins hennar gekk þetta upp og er
Sólveig ánægð með veru sína í skólanum. „Ég
held að það hafi verið mín mesta lukka að komast
inn í þennan skóla. Þetta er afar virtur skóli, ekki
að ástæðulausu, kennslan er frábær og hefur
opnað ýmsa möguleika fyrir mér,“ segir hún.
Strax á þriðja ári komst Sólveig að hjá um-
boðsskrifstofu, sem er ein af þeim þremur
stærstu í Þýskalandi. „Hérna gengur ekkert
nema að hafa umboðsmann,“ segir hún og er
þakklát fyrir velgengnina.
Hún var farin að leika á þessum tíma bæði í
sjónvarpi og einni leikhúsuppfærslu, sem hún
segir dæmigert fyrir leiklistarnám skólans.
Fjórða og síðasta árið byrjaði á þriggja daga
kynningu á leiklistarnemunum við skólann.
„Þangað koma leikstjórar og leikhússtjórar til að
skoða,“ útskýrir hún en eftir það er boðið í prufur
og áheyrnarpróf ef allt gengur að óskum. Sólveig
fékk flest tilboð af stelpunum í bekknum en gat
ekki notfært sér þau því hún var orðin ólétt að
seinna barni sínu. Hún viðurkennir að það hafi
verið erfitt.
„Ég hélt að ég væri búin að missa af lestinni,“
segir hún. Svo var þó aldeilis ekki en strákurinn
var ekki nema tveggja vikna gamall þegar hún
fór í prufu fyrir aðalhlutverk í kvikmynd og fékk
það.
Sólveig útskýrir að leiklistarheimurinn í
Þýskalandi sé stór og möguleikarnir margir en að
sama skapi harður heimur. Hún segir að það taki
tíma og mikla vinnu að skapa sér nafn innan
þessa kvikmynda- og sjónvarpsheims en það
gengur vel hjá henni.
„Ég hef verið rosalega heppin og fengið fullt af
mjög góðum tækifærum,“ segir hún en síðustu
tvö ár hefur verið mikil lægð í framleiðslu sjón-
varpsefnis og kvikmynda í landinu. Þrátt fyrir
það hefur Sólveig haft nóg að gera. „Ég hef aldrei
þurft að segja já við hverju sem er.“
Langar að starfa í leikhúsi
Sólveig hefur áhuga á að fara að starfa í leik-
húsi en segir erfitt að samhæfa leikhússtörf og
kvikmyndaleik. „Ég hef fengið fjögur tilboð
hérna frá leikhúsum,“ segir hún og má nefna
Volksbühne og Schaubühne í Berlín og Burg-
theater í Vín. Hún hefur alltaf verið upptekin
þegar tilboðin bárust og því ekki getað nýtt sér
þau. „Það er erfitt að vera í hvoru tveggja. Ég
þekki líka marga sem eru að vinna í leikhúsi og
geta ekki tekið tilboðum frá sjónvarpi eða kvik-
myndum vegna sinnar vinnu,“ segir hún.
Sólveigu er farið að langa eftir níu ára dvöl í
Berlín að koma heim til Íslands og leika í leikhúsi
hérlendis. Maðurinn hennar er enn í námi en
stefnan er tekin samt sem áður á Frón innan tíð-
ar. „Heimþráin virðist ásækja alla Íslendinga.“
Ísland ekki lengur langt í burtu
Hún vonast til að geta starfað í leikhúsi á Ís-
landi en segir ekki óraunhæfa hugmynd að halda
jafnframt áfram sjónvarps- eða kvikmyndaleik í
Þýskalandi. Hún bendir m.a. á löng frí í leik-
húsum á Íslandi. „Þetta virðist ekki svo fjarlægur
draumur. Ísland er ekki lengur svo langt í burtu.
Það er möguleiki á að búa þar og vera í tökum
hérna og fljúga á milli,“ segir hún og segist
þekkja fjölmörg dæmi af svipuðum toga frá um-
boðsskrifstofu sinni.
Hún er ánægð með þá ákvörðun að hafa sest að
í Berlín og hefur liðið vel þar þótt fjölskyldan sé
farin að hugsa sér til hreyfings. „Annars vegar er
borgin rosalega spennandi og mikið að gerast,
ekki síst í listaheiminum og hér eru æðisgengin
leikhús. Á hinn bóginn er þetta líka stórborg og
getur verið grá og kuldaleg á veturna,“ segir Sól-
veig, sem hefur notfært sér menningarlífið og
ekki síst farið á fjölmargar leikhússýningar. „Það
er mikil menntun í því.“
Hún segist líka vilja flytja heim barnanna
vegna. „Níu ár í stórborg eru alveg nógu langur
tími, sérstaklega þegar maður er kominn með
börn. Það er líka mikið næturlíf í borginni, sem
hefur reyndar farið svolítið framhjá mér síðustu
ár,“ segir hún.
Langar að leika á eigin tungu
Sólveig ítrekar líka að hana langi til að leika á
sviði og hlakki mjög til að fara að leika aftur á
eigin tungumáli. „Mér fannst rosalega gaman að
leika í Strompleik. Þótt ég tali þýsku reiprenn-
andi er það ekki mitt móðurmál,“ segir hún en
Sólveig fékk góða dóma fyrir leik sinn í þessu
leikriti Halldórs Laxness, sem var frumsýnt í
Þjóðleikhúsinu fyrir um ári.
Hún segist þó alls ekki sjá eftir tíma sínum í
Þýsklandi og hefur unnið við mörg spennandi
verkefni. Sem dæmi má nefna myndina Sept-
ember eftir Max Färberböck þar sem hún var í
stóru hlutverki. „Hún verður líklegast frumsýnd
mjög bráðlega. Svo var ég að leika núna í febrúar
í Köln í alveg æðislegri mynd sem heitir Zwisch-
en Tag und Nacht (Á milli dags og nætur) eftir
Nicolai Rohde. Myndin var tekin sem sjónvarps-
mynd en stefnt er á að koma henni á bíómynda-
form. Þetta er frumraun ungs manns sem var að
klára kvikmyndaháskólann hér,“ segir hún og
bætir við að þetta sé eitt mest spennandi verkefni
sem hún hafi fengist við. Sólveig leikur aðalkven-
hlutverk myndarinnar en leikstjórinn ungi fékk
þýskar stjörnur í önnur helstu hlutverk.
Þar flaug einbýlishúsið
Sólveig hefur unnið mikið með kvikmyndahá-
skólanum í ýmsum tilraunaverkefnum. Hún segir
að það hafi verið mjög gefandi, þá andlega frekar
en fjárhagslega. „Þetta er oft mjög spennandi
vinna og skapandi. Þarna er ekki pressa á að öll-
um líki útkoman,“ segir hún. „Svo gerist það oft-
ar en ekki að svona verkefni vekja athygli og
enda á kvikmyndahátíðum,“ útskýrir hún. Þetta
er stefna sem ég hef fylgt og hefur sem betur fer
verið studd af umboðsskrifstofunni minni,“ segir
hún og bætir við að hún hafi neitað vel borguðu
hlutverki í sjónvarpsþáttaröð. „Maður þarf að
draga djúpt andann og hugsar – þar flaug ein-
býlishúsið. En ég held að það sé mikilvægt að
missa ekki sjónar á því af hverju maður er í þessu
starfi þrátt fyrir að það séu svona miklir peningar
í kvikmyndaheiminum. Þetta er oft erfiðari og
lengri leið en núna hef ég orð á mér fyrir að taka
þátt í metnaðarfullum og listrænum verkefnum.
Hitt getur verið svo skammvinn frægð, að verða
smástjarna í einhverri seríu. Maður þarf að vera
trúr sínu.“
Sólveigu Arnarsdóttur leikkonu gengur vel í Berlín
Sólveig hefur hug á því að flytja heim með fjöl-
skylduna innan tíðar. Henni hefur gengið vel í
Þýskalandi og leikið í fjölmörgum myndum.
Sólveig Arnarsdóttir og Baltasar Kormákur léku
saman í Regínu, litríkri dans- og söngvamynd
Maríu Sigurðardóttur, frá því á síðasta ári.
Að vera trúr sínu
Sólveig Arnarsdóttir hefur
búið í níu ár í Þýskalandi og
leikið í 15 sjónvarpsmynd-
um og sjö kvikmyndum síð-
an hún lauk námi árið 2000.
Inga Rún Sigurðardóttir
ræddi við hana um lífið í
Berlín.
ingarun@mbl.is
KVIKMYNDAGOÐSÖGNIN Charlton Hest-
on hefur ákveðið að láta af störfum sem for-
seti NRA – Landssamtaka skotvopnaeig-
enda í Bandaríkjunum. Heston, sem orðinn
er 78 ára gamall, mun um helgina ávarpa
samtökin í síðasta skiptið. Að sögn lætur
hann af störfum af heilsufarsástæðum en í
fyrra greindi hann frá því að hann væri
kominn með heilahrörnunarsjúkdóminn
Alzheimer. Heston hafði um árabil verið
ötull talsmaður skotvopnaeigenda í Banda-
ríkjunum þegar hann var fenginn til þess að leiða sam-
tökin árið 1998 en þá áttu þau mjög undir högg að sækja
og sættu gagnrýni Demókrataflokksins. Í forsetatíð
Hestons hefur samtökunum vaxið ásmegin og njóta þau
nú mikils stuðnings Repúblikanaflokksins, þrátt fyrir
mjög svo umdeildar aðgerðir, eins og að efna til hvatn-
ingarfunda í Colorado, í nágrenni Columbine-
menntaskólans, tveimur vikum eftir að tveir
ungir menn frömdu þar fjöldamorð árið 1999.
Þar talaði Heston máli skotvopnaeigenda,
stappaði í þá stálinu og bað þá um að láta
áróðurinn gegn skotvopnaeign ekki á sig fá.
Michael Moore réðst harkalega að fram-
ferði samtakanna og sérstaklega þætti Hest-
ons í heimildarmyndinni Í keilu fyrir Columb-
ine. Undir lok myndarinnar er afar umdeilt
viðtal sem Moore fékk óvænt að taka við Hest-
on, þar sem báðir þykja hafa komið illa út, Moore fyrir
að sauma svo grimmt að sjúkum manni og Heston fyrir
að svara ekki betur fyrir sig.
Nýverið stuðlaði NRA að því að ekki yrði hægt að
sækja skotvopnaframleiðendur til saka vegna morða og
áverka sem hljótast af völdum skotvopna.
Heston leggur riffilinn á hilluna
www.solidea.com