Morgunblaðið - 06.05.2003, Blaðsíða 29

LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. MAÍ 2003 29
S
áfram Ísland
Vilt flú leggja Sjálfstæ›isflokknum li›?
Glæsibær
Opi› 15.00 - 21.00
Sími 553 1256
Austurstræti 20 (Hressó)
Opi› 12.00 - 21.00
Sími 551 0919
Mjóddin
Álfabakka 14a
Opi› 16.00 - 21.00
Sími 557 2576
Hjar›arhagi 47
Opi› 15.00 - 21.00
Sími 551 1306
Grafarvogur
Hverafold 1-3
Opi› 17.00 - 22.00
Sími 557 2631
Árbær
Hraunbær 102b
Opi› 16.00 - 21.00
Sími 567 4011
Miklabraut 68
v/Lönguhlí›
Opi› 16.00 - 21.00
Sími 561 1500
Saman vinnum vi› sigur!
Sjálfstæ›isflokkurinn í Reykjavík óskar eftir sjálfbo›ali›um til margvíslegra starfa
daginn fyrir kjördag og á kjördag. Allir sem eru rei›ubúnir a› hjálpa til
eru hvattir til a› hafa samband vi› kosningaskrifstofurnar.
xd.is
Allir sem eru rei›ubúnir a› hjálpa til eru hvattir til a› hafa samband vi› hverfaskrifstofurnar
e›a skrifstofu Sjálfstæ›isflokksins í síma 515 1700.
lauk frekar snöggt og ósannfærandi.
Daninn Jeppe Just Christensen (f.
1978 í Rípum) átti, þrátt fyrir rætur í
rokki, afstraktasta verk kvöldsins.
Alltjent gat varla nokkurs staðar að
heyra aukatekinn hefðbundinn hljóð-
færatón í „DEE-MOVEMENT“
(smíðaár óuppgefið) er mótaðist
mestmegnis af krassandi skrapi og
skafhljóðum svo leiddi helzt hugann
að ryðguðum skruðningum úr bíl-
flakspressu. Þrátt fyrir það mátti
furðu gegna hvað verkið hélt manni
lengi við efnið, og má vera að hæfi-
lega „loftandi“ stuttar alþagnir og
samtaka túttí-högg á stangli hafi
gert sitt til þess. Að ógleymdum hug-
vitssamlega unnum andstæðum í
styrk og áferð sem sannkölluð lífróð-
urstúlkun MV ginnti iðulega hlust-
andann til að eigna vandvirkri úr-
vinnslu tónskáldsins.
Líkt og félagi hans Mika Pelo hafði
síðasti kompónisti kvöldsins,
Benjamin Staern (f. 1978) frá Málm-
ey, áður átt tónverk hér á landi,
nefnilega á UNM-hátíðinni s.l. sept-
ember. En hafi hann þá komið
hressilega á óvart, kom hann ekki
síður á óvart nú – a.m.k. þeim er
mundu eftir hinu kinnroðalaust hefð-
bundna Hollywood-breiðtjaldsverki
hans „The Threat of War“ fyrir sin-
fóníuhljómsveit – því í „Muramaris“
(samið sumarið 2000) gufuðu öll
klassísku efnistökin upp sem dögg
fyrir sólu. Var m.ö.o. horfið „aftur“ til
framtíðar.
Þrátt fyrir háafstrakt tónmál
mátti skynja nákvæm og markviss
vinnubrögð undir streymandi flæði
þessa samt sem áður svipsterka
verks, er spannaði mikla og plastíska
breidd í þétt skaraðri raddfærslu.
Enda bar framvindan vott um tals-
vert þroskaðra skynbragð á módern-
ískum úrvinnslukostum en gengur
og gerist meðal ungra tónsmiða.
Úr kórsöng í einsöng
Marta Hrafnsdóttir þreytti form-
lega frumraun sína hér á landi sem
einsöngvari á tónleikum í Langholts-
kirkju á sunnudagskvöld. Hún var
félagi í Kór Langholtskirkju frá
1993, lauk prófi sem tónmenntakenn-
ari og í söng frá Tónlistarskólanum í
Reykjavík 1997, stundaði söngnám
næstu þrjú ár í Kgl. tónlistarskólan-
um í Brüssel og lauk meistaraprófi
frá Opera Studio van Vlanderen í
Gent í fyrra.
Viðfangsefni sunnudagskvöldsins
voru innan vébanda ljóðasöngs og
óperu. Þau hófust í ljóðrænni end-
anum með tveim fallegum lögum eft-
ir Fauré, Les roses d’Ispahan og
Clair de lune. Dekkri hliðin á Schu-
bert birtist með Der Tod und das
Mädchen, og síðan komu tvö lög eftir
alt-unnandann Brahms, Mainacht og
hið átakameira Von ewige Liebe er
sungið var með töluverðum tilþrif-
um. Þarnæst var lítið en ljúft lag eftir
Jónas Ingimundarson er nefndist
Vor í holtinu (Valgerður Benedikts-
dóttir). Næst komu Lauffall eftir
Hjálmar H. Ragnarsson og uppáhald
mezzo/alt-söngkvenna meðal ís-
lenzkra gullaldarlaga, Betlikerlingin
eftir Sigvalda Kaldalóns er þrungið
var viðeigandi tilfinningu. Líkt og
undangengnu lögin flutt við þjálan
píanóstuðning Kristins Ö. Kristins-
sonar.
Næstu þrjú atriði voru hjúpuð óm-
þýðum orgelundirleik Jóns Stefáns-
sonar. Hið hraða ítalska parlandó
Orlandos í Sorge l’irrato úr óperu
Vivaldis, Orlando furioso, var tekið
með lipurri tungufimi, og söngur
Mörtu var sérlega hljómmikill í
„Largo Händels“ (Ombra mai fu úr
Serse að loknu inngangssönglesi). Í
síðasta atriðinu með orgeli var
bryddað upp á hröðum og krefjandi
kólóratúr í Fammi combattere eftir
sama höfund, og heppnaðist það með
mestu ágætum.
Dró nú að kröfumestu atriðum
kvöldsins. Fyrst Deh per questo, ar-
íu Sestos úr síðustu opera seria Moz-
arts, La clemenza di Tito er útheimt-
ir m.a. stórstíg tíundarstökk, og
opinberaðist þar vítt söngsvið Mörtu
með bæði klingjandi hæð og safarík-
um botni. Ekki var síður vandmeð-
farin aría Dorabellu úr Così fan
tutte, Ah scostati, þó að tækist ekki
alveg eins vel. Hér (sem raunar víð-
ar) einkum sakir fulleinhæfrar radd-
beitingar er markaðist af öru og
fremur tilbreytingarsnauðu bifi
(víbratói). Hins vegar gekk lokanúm-
erið, Habaneran fræga úr Carmen –
einkum eftir fyrsta vessið þar sem
krómatíkin var svolítið óskýr – upp
með stundum allt að því Callöskum
glæsibrag.
Það var engum blöðum um það að
fletta að í Mörtu býr hið efnilegasta
hljóðfæri með óvenjumikla fyllingu á
stóru sviði sem gæti átt eftir að ná
langt með aukinni reynslu og fjölgun
blæbrigða. Að svo miklu leyti sem
heyrt varð aftan úr kirkjuskipi virtist
textaframburður einnig allgóður, þó
að þurrari akústík skæri betur úr um
það. Hvað inntakstúlkun varðar færi
þó vafalítið ljóðasöngnum betur að
huga enn meir að dýpt og andstæð-
um en þurfa þykir í krafteinblínandi
heimi óperunnar.
Daníel Bjarnason
Morgunblaðið/Jim SmartMarta Hrafnsdóttir og Jón Stefánsson.
Ríkarður Ö. Pálsson