Morgunblaðið - 28.05.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 28. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Arnfríður Ísaks-dóttir hár-
greiðslumeistari
fæddist á Bjargi á
Seltjarnarnesi 8. júlí
1930. Hún lést á
heimili sínu á Sel-
tjarnarnesi að
morgni 21. maí. For-
eldrar hennar voru
Ísak Kjartan Vil-
hjálmsson, f. 14.11.
1894, d. 26.10. 1954,
og Helga Sigríður
Runólfsdóttir, f.
13.8. 1904, d. 29.7.
1938. Þau bjuggu á
Bjargi á Seltjarnarnesi. Systkini
Arnfríður eru Björg, f. 31.5. 1928,
Sigrún, f. 3.10. 1932, d. 6.6. 1978,
Helga Valgerður, f. 13.8. 1934, og
Runólfur Helgi, f. 18.1. 1937.
Arnfríður giftist 17.11. 1951 eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Óskari
Ólasyni málarameistara, f. á Eski-
firði 13.4. 1923. Foreldrar hans
eru Óli Þorleifsson, f. 27.11. 1892,
d. 6.10. 1931, og Jóhanna Lára
Guðjónsdóttir, f. 3.10. 1900, d.
17.4. 1960. Arnfríður og Óskar
eignuðust fjögur börn, þau eru: 1)
Óli Þorleifur, f. 28.3. 1952, maki
Jónína Sigurjónsdóttir, f. 1960.
Börn þeirra eru Sigrún Ósk, f.
1978, Óskar Örn, f. 1983, og Vil-
hjálmur Snær, f. 1996. 2) Björg, f.
13.1. 1956, maki Sigurður Rúnar
Jakobsson, f. 1952. Börn þeirra
Arnfríður ásamt dætrum sínum
Permu á Hallveigarstíg 1 í Reykja-
vík og Permu áEiðistorgi á Sel-
tjarnarnesi. Arnfríður var í for-
svari fyrir hárgreiðslunema á
Iðnskólaárum sínum. Hún var síð-
ar formaður Félags hárgreiðslu-
sveina. Arnfríður var ritari Hár-
greiðslumeistarafélags Íslands
árin 1962–65 og sinnti formennsku
í sama félagi árin 1968–72 og aftur
1976–80. Hún sinnti einnig fjölda
annarra trúnaðarstarfa fyrir fé-
lagið. Arnfríður var formaður
Sambands hárgreiðslu- og hár-
skerameistara árin 1970–79,
1980–82 og 1984–86, varaformað-
ur 1979–80 og 1982–84. Arnfríður
var fyrst Íslendinga til þess að fá
réttindi sem alþjóðlegur fagdóm-
ari í hárgreiðslu og vann starf
brautryðjanda við að koma á al-
þjóðlegu samstarfi innan fagsins.
Hún var fyrsta konan sem sat í
framkvæmdastjórn Landssam-
bands iðnaðarmanna, en þar átti
hún sæti árin 1975–92. Þar sinnti
hún ýmsum trúnaðarstörfum og
sat í fræðslunefnd og prófnefnd-
um. Hún var yfirprófdómari
sveinsprófa í hárgreiðslufaginu í
rúman hálfan annan áratug. Arn-
fríður sat í sambandsstjórn Vinnu-
veitendasambands Íslands árin
1977–82.
Arnfríður Ísaksdóttir hlaut
heiðursfélaganafnbót Hár-
greiðslumeistarafélags Íslands 29.
nóvember 1995 og var einnig
sæmd æðsta heiðursmerki Lands-
sambands iðnaðarmanna.
Útför Arnfríðar fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
eru Jakob Jóhannes, f.
1979, og Óskar, f.
1981. 3) Lára, f. 19.10.
1960, maki Ólafur Þór
Jóelsson. Barn þeirra
er Friðrik Þór, f. 2001.
Lára á þrjú börn með
Gísla Kristjáni Birgis-
syni, f. 1961, frá fyrra
hjónabandi. Þau eru
Erla, f. 1984, Arnór, f.
1986, og Kristján
Helgi, f. 1996. 4) Helgi
Rúnar, f. 31.7. 1967,
maki Ásdís Ósk Er-
lingsdóttir, f. 1967.
Börn þeirra eru Eva
Sif, f. 1988, Sandra Björg, f. 1990,
og Ísak Óli, f. 1998.
Arnfríður og Óskar bjuggu
lengst af í Garðsenda í Reykjavík
en fluttu á Bakkavör á Seltjarn-
arnesi árið 1988 og hafa búið þar
síðan.
Arnfríður lauk prófi frá Landa-
kotsskóla. Nam hún hárgreiðslu
við Iðnskólann í Reykjavík og lauk
þaðan sveinsprófi 1948. Arnfríður
starfaði allan sinn starfsaldur við
hárgreiðslufagið, á sínum yngri
árum starfaði hún eitt ár á hár-
greiðslustofu í Kaupmannahöfn.
Arnfríður eða Fríða, eins og hún
var jafnan kölluð, stofnaði hár-
greiðslustofuna Permu 1957,
starfrækt um árabil í Garðsenda
21. Fyrirtækið óx og dafnaði undir
stjórn Arnfríðar. Um tíma rak
Hvernig kveður maður mömmu
sína? Hvernig kveður maður mann-
eskjuna sem ól mann og nærði bæði
andlega og líkamlega? Slíka mann-
eskju kveður maður aldrei, hún er og
verður alltaf hluti af manni sjálfum.
En, elsku mamma, hluti af þér er
horfinn á braut þó sá hluti af þér sem
við geymum í hjarta okkar sé ávallt í
heiðurssæti.
Fyrir skömmu stóð ég sjálfur
frammi fyrir þeirri spurningu:
Hvernig viltu að fjölskyldan minnist
þín þegar þú fellur frá? Nú minnist ég
mömmu og hugsa hvernig skyldi hún
hafa svarað þessari spurningu ung að
árum? Ef svarið hefði verið: Ég vil að
mín verði minnst sem konu sem var
sterk og ljúf, jákvæð og ákveðin; konu
sem ól upp sterka og heilbrigða fjöl-
skyldu; konu sem lét drauma sína
rætast; konu sem gaf manni sínum og
afkomendum þeirra hjarta sitt; sem
brautryðjanda, frumkvöðuls og bar-
áttukonu; konu sem gladdist yfir sigr-
um annarra og deildi sorgum þeirra.
Já, ef svarið hefði verið eitthvað á
þessa leið þá get ég sagt að mömmu
hafi tekist vel upp.
Mamma var aldrei feimin við að
segja skoðun sína hvernig svo sem
henni kynni að vera tekið. Maður ósk-
aði þess stundum að hverfa niður úr
gólfinu þegar maður fór í verslunar-
leiðangur með mömmu ef þjónusta
eða vöruúrval var ekki alveg eins og
hún taldi að það ætti að vera. En mað-
ur var líka fljótur að kalla mömmu til
ef manni fannst maður vera beittur
óréttlæti og þá var ekki að spyrja að
leikslokum, hörðustu jaxlar kinkuðu
kolli og sátu og stóðu eins og Fríðu
þóknaðist.
Flest berjumst við við að halda
jafnvægi milli starfs og einkalífs og ég
spyr mig stundum hvernig mamma
hafi farið að því að reka fyrirtæki með
fjölda fólks í vinnu þar sem hún stóð
sjálf vaktina sex daga vikunnar, eld-
aði mat handa sex manna fjölskyldu,
þvoði þvottinn, sat í stjórnum, nefnd-
um og félagasamtökum ásamt því að
gefa okkur fjölskyldunni af sjálfri sér.
Þvílík orka sem ein manneskja bjó yf-
ir. Mamma sameinaði vinnuna og
stærsta áhugamál sitt og kenndi
manni óbeint á sama tíma að huga að
því sem manni finnst skemmtilegast í
lífinu og þá fylgir árangurinn í kjöl-
farið.
Á sínum seinni árum þegar gigt-
arsjúkdómur fór að hafa áhrif á heilsu
hennar dró hún sig út úr hárgreiðslu-
störfum og félagsstarfi og fór að sinna
fjölskyldunni af enn meiri krafti. Þær
eru ófáar gleðistundirnar í lífi barna-
barnanna þegar þau sátu og spiluðu
við ömmu og afa; nú verður afi að axla
þá ábyrgð einn. Síðasta vikan í lífi
mömmu var ekki ólík lífi hennar í
hnotskurn, hún var á fullu í fram-
kvæmdum og ekkert gefið eftir.
Kuldinn er slæmur fyrir gigtveikt
fólk eins og mömmu og unnu hún og
pabbi hörðum höndum að því að koma
upp miðstöðvarkerfi í sumarbústað
fjölskyldunnar. Því miður auðnaðist
mömmu ekki að njóta afraksturs
þessarar vinnu hennar og pabba en
við hin sem eftir sitjum fáum að njóta,
rétt eins og við höfum alltaf fengið að
njóta alls þess sem hún hefur áorkað í
lífinu.
Elsku mamma, nú mega þeir sem
hvíla á himnum fara að hugsa sinn
gang því ef það er einhver lognmolla
þarna uppi verður þú fljót að bæta úr
því. Megi Guð taka jafn vel á móti þér
og þú tókst alltaf á móti okkur.
Helgi Rúnar.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
,,Jæja, best að fara að drífa sig.“
Það má segja að þetta hafi verið ein-
kunnarorð Fríðu, því hún fann sér og
Óskari alltaf einhver verkefni eftir að
hún var hætt vinnu og þurfti þá að
drífa í þeim. ,,Jæja“ var eitt af fyrstu
orðum ömmubarna hennar sem hún
sinnti svo vel.
Elsku Fríða, Guð hefur greinilega
haft ærin verkefni handa þér fyrst þú
þurftir að drífa þig svona frá okkur án
nokkurs fyrirvara. Það er svo sann-
arlega tómlegt hér hjá okkur sem eft-
ir erum; það er stórt skarð höggvið í
fjölskylduna. Ég er þakklát fyrir öll
þau 20 ár sem ég hef átt með þér. Þú
kenndir mér margt og alltaf var gott
að leita ráða hjá þér, þú hafðir svör
við öllu. Ég er þakklát fyrir alla þá
hjálp sem þú hefur veitt okkur í gegn-
um árin, hún hefur verið ómetanleg.
Eva, Sandra og Ísak sjá á eftir ynd-
islegri ömmu sem alltaf var til í að
spila, ömmu sem bjó til bestu kjöt-
bollurnar, ömmu sem alltaf gat redd-
að öllu, ömmu sem var alltaf til í að
passa, ömmu sem fann alltaf verkefni
svo þeim leiddist ekki.
Nú þegar ég finn nýtt líf dafna
innra með mér þar sem sparkað er af
miklum krafti hugsa ég með trega til
þess að sú litla dama fái aldrei að
njóta samverustunda með Fríðu
ömmu. Kannski er bara pláss fyrir
eina Arnfríði?
Hafðu engar áhyggjur af Óskari,
þó að við getum aldrei veitt honum þá
athygli og hlýju sem þér einni var lag-
ið. Við munum gera okkar besta til að
honum líði eins vel og hægt er.
Við burtför þína er sorgin sár,
af söknuði hjörtun blæða.
En horft skal í gegnum tregatár
í tilbeiðslu á Drottin hæða
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín tengdadóttir,
Ásdís.
Á Seltjarnarnesi þar sem kröftugir
vindar leika ósjaldan um, blakti ekki
hár á höfði þann morgun er mamma
lést. Dagur rann upp í sinni fegurstu
mynd, við sjóndeildarhringinn blasti
við Keilir, dökkan bar hann við
heiðbláan himin.
Sviplegt dauðsfall hrífur hugann úr
hversdagsleikanum, hversdagsleik-
anum sem kann að vera leiðigjarn en
allir sakna er hann hverfur fyrir sorg
og missi.
Þakklæti er mér í hug fyrir styrk
og stuðning er mamma veitti mér,
alltaf er ég á þurfti að halda. Sálar-
styrkur hennar blés mér afl í brjóst,
það var sem ekkert gæti lamað þrek-
ið. Ég skynjaði stolt hennar yfir því
þegar vel gekk hjá okkur öllum.
Einnig skynjaði ég harminn er ekki
var meðbyr í seglin. Þá var ekki volað
né vílað heldur góð ráð gefin, hvatn-
ing mömmu var ómetanleg. Þetta
hugarfar hefur fært okkur öll þangað
sem við erum komin og ættum við að
huga eins að komandi kynslóðum.
Horfin er lifandi ásjóna hennar er
við elskum, eftir lifir minning um
mikla konu.
Við slíka kveðjustund er mér þakk-
læti í hug fyrir þá fjölskyldu er ól mig,
móður, föður og systkin best. Geym
mömmu, Drottinn Guð minn, hún
kenndi mér að þekkja þig. Gef öllum
hennar vinum, ættingjum, systkin-
um, börnum, barnabörnum og ást-
kærum föður mínum líkn í sorginni.
Lára.
Arnfríður eða Fríða eins og við
kölluðum hana kvaddi okkur mjög
snöggt, svo að söknuður og tómleiki
er mikill.
Fríða sýndi sonum okkar Jakobi og
Óskari ómælda hlýju og hjálpsemi, og
ég veit að hún skipaði stóran sess í
hjörtum þeirra. Það var nákvæmlega
sama hvað kom upp, alltaf var hægt
að að leita til Fríðu um ráð.
„Eigum við ekki að spyrja mömmu
þína um þetta?“ hef ég margsagt í
gegnum tíðina, og ætíð fengum við
góð svör og hvatningu.
Já, hjálpsamari og og bjartsýnni
manneskju hef ég aldrei kynnst.
Minningar hrannast upp í hugan-
um og allar eru þær góðar og ljúfar.
Eitt sinn passaði hún kisuna okkar,
Blíðu, meðan við fórum til útlanda. Er
við komum heim hafði kisan spikfitn-
að. Fríða hafði að mestu alið hana á
silungi og rjóma, ekkert minna skyldi
til. Þetta segir meira en margt annað
um góðmennsku hennar.
Kæri Óskar, sorg þín er mikil. Þið
sem voruð svo samrýnd í öllu og gerð-
uð allt saman. Ég vona að fátækleg
orð mín séu huggun harmi gegn.
Elsku Fríða, þú munt alltaf lifa í
hjarta mínu.
Þinn tengdasonur
Sigurður.
Þitt bros og blíðlyndi lifir
og bjarma á sporin slær
það vermir kvöldgönguveginn
þú varst okkur stjarna skær.
Þitt hús var sem helgur staður
hvar hamingjan vonir ól
þín ástúð til okkar streymir
sem ylur frá bjartri sól.
(F.Á.)
Á þessum björtu vordögum var
eins og skyndilega dimmdi er við
fréttum af láti Fríðu, okkar kæru
frænku.
Margar af okkar fyrstu bernsku-
minningum eru tengdar fjölskyldunni
á Bjargi, en Ísak faðir Fríðu var móð-
urbróðir okkar. Sigríður móðir okkar
bjó hjá þeim þar til hún gifti sig og að-
stoðaði hún bróður sinn eftir að Helga
kona hans lést frá fimm ungum börn-
um. Systkinin á Bjargi litu því á Siggu
frænku sem aðra móður og voru alla
tíð mjög náin henni.
Fríða var glæsileg kona, hávaxin
og tíguleg og fallega brosið hennar og
glampinn í augunum gleymist ekki.
Fríða lærði ung hárgreiðslu og eft-
ir sveinspróf hélt hún til Kaupmanna-
hafnar og vann þar við iðn sína í 1 ár.
Ekki gleymdi hún okkur litlu frænk-
um sínum á Íslandi og sendi okkur
jólapakka sem í var meðal annars
jólaskraut, sem enn í minningunni er
það fallegasta sem við höfum séð, en
áður var allt jólaskraut heimatilbúið.
Stuttu eftir að Fríða kom heim gift-
ist hún eftirlifandi eiginmanni sínum,
Óskari Ólasyni, málarameistara, og
eignuðust þau fjögur börn, Óla,
Björgu, Láru og Helga Rúnar. Þau
byrjuðu sinn búskap við lítil efni, en
með dugnaði, bjartsýni og þraut-
seigju efnuðust þau og farnaðist vel.
Þau byggðu fyrst lítið hús í Blesu-
gróf, þá við Garðsenda en síðan glæsi-
legt hús við Bakkavör á Seltjarnar-
nesi. – Sumarbústaðurinn í Þrastar-
skógi var þeim sælureitur, þar höfðu
þau gróðursett mikið af trjám og nutu
þar hvíldar og samvista við börnin sín
og fjölskyldur þeirra.
Oft undruðumst við systur hversu
miklu Fríða gat áorkað. Hún var með
stórt heimili. atvinnurekstur og sinnti
miklum félagsstörfum, en hafði alltaf
tíma til að rækta fjölskylduböndin.
Þessu öllu hefði hún ekki komið í verk
ef Óskar eiginmaður hennar hefði
ekki stutt hana með ráðum og dáð.
Börnin þeirra Fríðu og Óskars
hafa fengið í arf allt hið besta, vinnu-
semi, dugnað og heiðarleika og hafa
komið sér vel. Við óskum þeim vel-
farnaðar.
Á þessari stundu er okkur systrum
efst í huga þakklæti fyrir að hafa átt
Fríðu frænku öll þessi ár.
Við sendum Óskari og fjölskyldu
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
einnig systkinum Fríðu og fjölskyld-
um þeirra. Guð styrki ykkur öll.
Björg Sveinbjörnsdóttir
Dranitzke, Sigurlaug
Sveinbjörnsdóttir.
Það var alltaf svo gaman að koma
til ömmu og afa. Það fyrsta sem
amma sagði var: „Ertu komin, Erla
mín, viltu fá þér eitthvað?“
Manni leið alltaf svo þægilega í
kringum hana ömmu, hún gerði allt til
þess að manni liði vel og það var henni
kappsmál að allir fengju nóg að borða
og liði sem best hjá henni.
Ég man hvað ég hlakkaði alltaf til
þegar ég gat hringt í ömmu og sagt
henni hvernig mér hafði gengið í skól-
anum. Hún samgladdist manni svo
innilega þegar manni gekk vel. Sama
dag og hún amma dó frá okkur fékk
ég afhentar einkunnir mínar og ég
vildi að amma vissi að ég náði öllum
prófunum mínum.
Þegar amma hló hló hún með öllum
kroppnum og hláturinn var svo smit-
andi að það var ekki hægt að sleppa
því að hlæja. Amma var líka afar
brosmild og hlý kona, hún brosti með
öllu andlitinu og það geislaði alltaf af
henni glæsileikinn.
Ég minnist þess þegar ég sat í
borðstofunni hjá ömmu og afa fyrir
stuttu síðan og var að virða þau fyrir
mér. Ég hugsaði með mér að svona
vildi ég verða þegar ég væri orðin
gömul. Amma sat með rúllur í hárinu
og var að leysa krossgátu, talaði í sím-
ann og skipulagði málin og skipti sér
svo af því sem fór okkar afa á milli.
Hún hafði ótrulega orku og hún dreif
alla með sér sem voru í kringum
hana.
Það er erfitt að sjá eftir henni
ömmu, hún var merkiskona og allir
sem þekktu ömmu dáðu hana og báru
virðingu fyrir henni.
Elsku afi minn, ég veit að ömmu
líður vel hjá Guði og að hún mun
passa uppá fjölskylduna eins og hún
hefur alltaf gert.
Erla Gísladóttir.
Þú lætur manninn hverfa aftur til
duftsins og segir: Hverfið mannanna
börn, því að þúsund ár eru í þínum
augum sem dagurinn í gær. Þannig
stendur í Davíðssálmum og segir okk-
ur að lífið sé ekkert án dauðans.
Elsku systir okkar hún Fríða er
dáin, mjög snögglega. Það grunaði
engan að dauðinn væri á næstu grös-
um. Margs er að minnast. Við systk-
inin vorum alin upp á Seltjarnarnesi,
því faðir okkar var bóndi þar. Þá var
Nesið allt annað, aðeins nokkur býli
og hús, þetta var eins og sveit í þá
daga. Fjölmennt var alla tíð heima og
mikið að gera við ýmis störf. Við vor-
um ung að aldri þegar móðir okkar
dó. Pabbi giftist aftur árið 1940 Jó-
hönnu Björnsdóttur, f. 28. nóvember
1906, góðri konu. Var mikið á hana
lagt að taka að sér fimm börn á aldr-
inum 3-12 ára. Enda heimilið um-
svifamikið og mannmargt og gekk
þar oft á ýmsu. Hún lét okkur börnin
skipta um skóla og fórum við öll í
Landakotsskóla. Fríða fór síðan í Iðn-
skólann og lærði hárgreiðslu og vann
hún við það fag allan sinn starfsaldur.
Óskar og Fríða voru góðir vinir
okkar enda við systkinin samrýnd.
Síðast er að minnast ferðar til Portú-
gals síðasta haust, sem við fórum
systurnar og eiginmenn.
Elsku Óskar, börn, tengdabörn og
barnabörn, megi Guð styrkja ykkur.
Hvíl í friði.
Valgerður, Pétur,
Björg og Runólfur.
Fríða frænka hefur alltaf verið
bjargið í Bjargsættinni. Það verður
höfuðlaus her sem eftir situr. Við
systkinin eigum móðursystur okkar
meira að þakka en orð geta tjáð. Allt-
af var hún til staðar þegar mikið lá
við, miðlaði af styrk sínum og gerði
það sem þurfti þegar aðrir misstu
mátt. Minningarnar eru óteljandi og
ljúfar, þær tengjast Garðsendanum,
Skeiðarvoginum, hárgreiðslustof-
unni, jólunum, sumarbústaðnum í
Þrastaskógi, hlátri þeirra systra og
væntumþykju.
Við viljum þakka Fríðu frænku fyr-
ir alla hennar umhyggju og ómetan-
lega hjálp í gegnum árin. Elsku Ósk-
ari, frændsystkinum okkar og
fjölskyldum sendum við hugheilar
samúðarkveðjur.
Rúnubörn
(Ísak, Nanna, Ragna).
Mig langar til að minnast elsku-
legrar vinkonu minnar Fríðu eins og
hún var oftast nefnd. Við hittumst
fyrst á fundi hárgreiðslumeistara fyr-
ir allmörgum árum. Auðvitað vissi ég
hver hún var. Hafði starfað mikið fyr-
ir Hárgreiðslumeistarafélagið, var
hugmyndarík og hæfileikar hennar
nutu sín vel þar. Til hennar leituðu
margir og fóru ekki bónleiðir til búðar
því kunnáttu sinni miðlaði hún af
miklum krafti til allra sem óskuðu eft-
ARNFRÍÐUR
ÍSAKSDÓTTIR