Morgunblaðið - 01.07.2003, Blaðsíða 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. JÚLÍ 2003 29
✝ Ingunn ElísabetKarlsdóttir
Bernburg fæddist
22. september 1916.
Hún lést 23. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Karl
Friðriksson, brúar-
smiður og vega-
vinnustjóri, og Guð-
rún Sigurðardóttir.
Þau bjuggu á
Hvammstanga í
Húnaþingi vestra.
Ingunn Elísabet fékk
nafn sitt frá ömmu
sinni sem var frá
Ytri-Kárastöðum en Friðrik var
frá Bakkakoti í Víðidal. Ingunn
Elísabet sem jafnan var kölluð
Inga átti 8 systkini. Elst er Eva
sem býr á Syðri-Brekku í Þingi í
Austur-Húnavatnssýslu. Næstur í
systkinaröðinni var Sigurður sem
er látinn, þá Friðrik sem er einn-
ig látinn. Þá koma Kristín, Bald-
ur og Ólafur sem öll búa í
Reykjavík. Inga átti tvo hálf-
bræður, þá Sigurð
Svein og Jón Vídal-
ín. Þau voru sam-
feðra.
Ingunn Elísabet
giftist Paul Otto
Bernburg, verslun-
ar- og hljómlistar-
manni, f. 8. október
1913, d. 11. septem-
ber 1993. Þau eign-
uðust tvo syni: 1)
Gunnar Bernburg,
sem býr í Reykjavík
og á þrjú börn, þau
eru: Páll Ottó, f.
1964, hann á tvær
dætur, Ingunni, f. 1983, og Karen
Ósk, f. 1998; Jón Gunnar, f. 1973,
hann á einn son, Jóel, f. 2001; og
Inga Birna, f. 1979; 2) Kristján
Bernburg, sem býr í Belgíu og á
þrjár dætur, þær eru: Lisbeth
Poulina, f. 1987, Elien Ingunn
Fransine, f. 1989, og Anna
Gunna, f. 1991.
Útför Ingunnar Elísabetar var
gerð í kyrrþey 30. júní.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Úr 23. Davíðssálmi.)
Mér er ljúft að skrifa nokkrar
línur að Ingu frænku minni geng-
inni.
Ingunn Elísabet Karlsdóttir
fæddist í V.-Húnavatnssýslu 22.
september 1916. Foreldrar hennar
voru Karl Friðriksson brúarsmiður
og Guðrún Sigurðardóttir kona
hans.
Ung fór Inga að vinna fyrir sér
eins og venja var þá og var skóla-
gangan stutt. Minntust þær hún og
móðir mín (Kidda) oft sumranna
sem þær voru í Borgarfirði, Inga á
Bárustöðum en mamma á Hvann-
eyri, þá hittust þær oft miðja vega
og grétu fögrum tárum af heimþrá
og söknuði eftir mömmu sinni.
Seinna flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur og eftir skilnað for-
eldranna urðu þær systur „vinnu-
konur“ í Reykjavík og sögðust báð-
ar hafa lært mikið í matargerð og
öðrum heimilisstörfum á þessum
árum. Inga varð „barnapía“ hjá
náfrænda sínum Sigurbirni Þor-
kelssyni í Vísi og konu hans, Unni,
en þau reyndust fjölskyldunni ætíð
vel.
Ung að árum kynntist Inga
Polla sínum, yndislegum dreng
sem öllum þótti vænt um. Þau
giftu sig 1938, Polli var hljómlist-
armaður þeirra fyrstu búskaparár
og síðar framkvæmdastjóri Hljóð-
færaverslunar Poul Bernburg.
Inga var glæsileg kona, dökk yfir-
litum og naut þess að klæða sig
fallega og hafa fallegt í kringum
sig.
Þau hjón eignuðust tvo drengi,
Gunnar, f. 1942, og Kristján
(Kidda), f. 1948.
Mikill samgangur var á milli
heimila foreldra minna og Polla og
Ingu.
Þær systur sáust nær daglega á
bernskuárum mínum þegar ekki
var venja að konur ynnu utan
heimilis, Inga átti þá heima í
Stigahlíð og við í Mávahlíð. Ef
önnur fjölskyldan fór til útlanda
voru börnin hjá hinni. Polli lét allt
eftir mér en Inga frænka reyndi
eitthvað að spyrna við fótum og ala
stelpuna upp.
Eftir þessi ár hef ég alltaf litið á
Kidda sem bróður minn.
Amma mín, sem bjó heima hjá
okkur, fékk heilablóðfall 1957 og lá
á hinum ýmsu sjúkrahúsum næstu
15 ár, lengst af á Sólheimum við
Tjarnargötu og á Heilsuverndar-
stöðinni í Reykjavík. Þær systur
skipulögðu heimsóknir til hennar
og sáu til þess að hún fengi heim-
sóknir á hverjum degi, oft var það
þannig að þær fóru til skiptis sitt-
hvorn daginn og var það þannig í
öll þessi ár.
Inga var mjög gjafmild kona og
þoldi illa nísku í nokkurri mynd.
Eitt dæmi um gjafmildi hennar var
er ég var á Spáni með vinkonum
mínum (árið 1973), þá kom Inga að
þar sem við vorum að borða á fín-
um veitingastað og vorkenndi ungu
hjúkrunarnemunum og sagði: „Ég
býð“ og borgaði reikninginn. Vin-
konur mínar hafa oft talað um
þetta síðan og spurt til hennar.
Inga og Polli ferðuðust víða og
eftir að Polli dó fór Inga oft í heim-
sókn til Kidda og fjölskyldu hans í
Belgíu og hafði mjög gaman af.
Ekki má gleyma að minnast á
bridsáhuga þeirra systra, sem
byrjaði um 1960. Þegar hæst stóð
var oft spilað fimm sinnum í viku,
bæði í heimaspilamennsku og
keppnum. Inga stóð oft uppi sem
sigurvegari á þessum mótum.
Síðustu árin bjó Inga í íbúð við
Skúlagötu og fékk aðstoð m.a. frá
heimahjúkrun Heilsugæslustöðvar
Miðbæjar og síðan frá Miðstöð
heimahjúkrunar HR. Er þeim
þakkað hér fyrir elskulegheit og
góða umönnun.
Ég trúi því að Inga frænka sé
búin að hitta Polla sinn eins og hún
hlakkaði mikið til.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Kristín.
Ingunn Elísabet Karlsdóttir
Bernburg eða Inga frænka eins og
ég kallaði hana er látin á 87. ald-
ursári. Inga var systir Friðriks
föður míns og kom hún oft á heim-
ili foreldra minna enda bjuggu þau
systkinin í Hlíðunum í Reykjavík
eftir að þau fóru að búa.
Inga var glæsileg kona, ávallt
vel til höfð, með þykkt og dökkt
hár, ákveðin og reffileg. Hún var
bjartsýn, kvartaði aldrei og var
alltaf tilbúin að gefa öðrum hlut-
deild í tíma sínum. Hún var mikið
fyrir gleðskap og vildi hafa líf og
fjör í kringum sig. Voru þær syst-
ur Inga og Kidda einstaklega hlát-
urmildar og þekktust langar leiðir
af hlátri sínum. Mig langar að
minnast hennar Ingu frænku með
nokkrum orðum.
Mér er minnisstæð eftirfarandi
saga um Ingu sem ég heyrði alloft
með ýmsum tilbrigðum í gegnum
árin. Á ungum aldri var systkina-
hópnum dreift við skilnað foreldr-
anna. Var það þeim öllum mjög
erfitt og markaði djúp spor í líf
þeirra allra. Ingu var komið í sveit
á Melstað í Miðfirði. Föður mínum
var komið fyrir á Víðidalstungu í
Víðidal. Þegar Inga var innan við
fermingu fékk hún eitt sinn leyfi til
að heimsækja bróður sinn. Hún
arkaði fótgangandi af stað, en frá
Melstað að Víðidalstungu er um 22
km leið. Þegar hún kom að Víði-
dalstungu hitti hún bróður sinn út
við garð. Hann varð feiminn að sjá
hana og það eina sem hann gat
stunið upp var hvort hún vildi sjá
kindurnar. Húsfreyjan gaf henni
síðan mat en stutt varð heimsóknin
því hún varð að vera komin til
baka fyrir náttmyrkur. Í hvert
skipti sem ég fer þessa leið á bíl í
dag verður mér hugsað til þess-
arar ferðar og ég get ekki annað
en dáðst að dugnaðinum hennar
Ingu.
Inga hafði mjög gaman af að
ferðast og fór margar ferðir til
Spánar á yngri árum. Hún naut sín
vel í þessum ferðum. Í hvert skipti
sem hún fór til Spánar var hún vön
að segja við föður minn að ef hún
dæi þarna úti þá væri það skylda
hans að sjá til þess að hún kæmist
heim í íslenska jörð. En stundum
spilast spilin öðruvísi en við ætlum
því faðir minn dó 14 árum á undan
henni. Á seinni árum fór Inga aðal-
lega til Belgíu þar sem yngri sonur
hennar býr.
Inga hafði alla tíð mjög gaman
af að spila og þá sérstaklega brids
og hlaut hún marga bikara fyrir
þessa íþrótt. Hún gat rakið hvert
spilið á fætur öðru mörgum dögum
eftir að hún hafði spilað þau. Þó að
faðir minn hafi einnig spilað brids
þá hafði hann enga þolinmæði til
að kenna mér þessa íþrótt. Ég leit-
aði því til Ingu frænku til að fá
hana til að kenna mér kúnstina.
Hún var auðvitað boðin og búin til
þess að taka að sér kennsluhlut-
verkið og hef ég notið kennslu
hennar ætíð síðan. Lengi spilaði
Inga með Bridgefélagi kvenna og
þar áttum við góðar stundir sam-
an, þó aldrei sem samherjar. Spila-
félagi minn og ég munum ávallt
minnast Ingu þegar við opnum á
lélegum spilum og segjum þrjá í
lit, en Inga hafði við eitt slíkt tæki-
færi sagt okkur að makker ætti
aldrei að breyta um lit eftir slíka
opnun. „Annaðhvort hækkar
makker litinn eða segir pass,“
sagði hún. Þetta hefur reynst okk-
ur happadrjúgt.
Elsku Inga, hafðu þökk fyrir allt
og ég veit að vel verður tekið á
móti þér hinum megin. Ég vona að
þar séu spilaðar góðar slemmur að
þínu skapi.
Sigríður Petra Friðriksdóttir.
INGUNN
BERNBURG
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BIRGIR BALDURSSON,
lést á Amtssjúkrahúsinu í Hróarskeldu föstudaginn 27. júní 2003.
Marie Schødt Mortensen,
Ragnar Auðunn Birgisson, María Vigíds Sverrisdóttir,
Kristján Hólmar Birgisson, Gyða Sigurbjörg Karlsdóttir
og barnabörn.
JÓHANNES GEIR JÓNSSON
listmálari,
lést á Landspítalanum að morgni sunnudagsins
29. júní.
Geir Reginn Jóhannesson
og systkini hins látna.
Elskuleg móðir okkar,
INGUNN K. BERNBURG,
Skúlagötu 40b,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti mánu-
daginn 23. júní sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Gunnar Bernburg,
Kristján Bernburg
og fjölskyldur.
Elskulega eiginkona, móðir okkar, dóttir, stjúpdóttir og systir,
SIGRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR
prófessor,
andaðist á heimili sínu í Þrándheimi laugardaginn 28. júní.
Útförin fer fram frá Tilfredshet-kapellu fimmtudaginn 3. júlí.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á SOS-barnaþorp.
Jón Steinar Guðmundsson,
Guðmundur Steinar Jónsson,
Magnús Ari Jónsson,
Jóhanna M. Guðjónsdóttir, Guðmundur Ingimundarson,
Elsa Guðmundsdóttir,
Guðjón Ingi Guðmundsson.
Ástkær móðir okkar,
KRISTÍN EMMA FINNBOGADÓTTIR
frá Þorsteinsstöðum,
Hveramörk 17a,
Hveragerði,
lést á Landspítala Hringbraut sunnudaginn 29. júní.
Börn hinnar látnu.
Okkar ástkæri,
EINAR MÁR GUÐVARÐARSON,
Ljósaklifi,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
fimmtudaginn 3. júlí kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir. Þeim, sem vilja
minnast hans, er bent á nýstofnaðan minning-
arsjóð, reikningur nr. 140-05-73103 í Landsbankanum í Hafnarfirði.
Matthías Már, Susanne,
Jóna, Hildur Ýr, Erla og Garðar.