Morgunblaðið - 01.07.2003, Blaðsíða 30

MINNINGAR
30 ÞRIÐJUDAGUR 1. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristín SigríðurSigurpálsdóttir
fæddist á Rein í
Hegranesi í Skaga-
firði 25. mars 1922.
Hún lést á Landspít-
alanum 17. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Sigur-
páll Sigurðsson og
Ingibjörg Jónsdótt-
ir, sem bjuggu á
Steindyrum í Svarf-
aðardal.
Kristín giftist
Grétari Sigurðssyni
og átti með honum
tvo syni, þeir eru: Guðmundur
Aldan Grétarsson, kvæntur
Mörtu Jónsdóttur og eiga þau
tvær dætur og fjög-
ur barnabörn, og
Ingi Már Aldan
Grétarsson, kvænt-
ur Huldu Hjalta-
dóttur og eiga þau
þrjú börn og eitt
barnabarn. Fyrir
átti Kristín son,
Steinar Kjartans-
son, kvæntur Mary
Ann Samúelsdóttur
og eiga þau þrjá
syni og tvö barna-
börn.
Útför Kristínar
verður gerð frá
Lágafellskirkju í Mosfellsbæ í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Það var mikið reiðarslag þegar
okkar elskulega vinkona Kristín
Sigurpálsdóttir var skyndilega
kölluð burtu úr þessu lífi. Jafnvel
þó að maður hefði átt að vera því
viðbúinn að svona gæti farið, því
hún var búin að fá alvarlegt hjarta-
áfall fyrir rúmu ári. Raunin er
samt sú að maður er aldrei búinn
undir svo snögg umskipti.
Kristín var alin upp frá frum-
bernsku á Steindyrum í Svarfaðar-
dal. Hún var atorkusöm og vinnu-
söm alla tíð, enda var hún strax á
barnsaldri lánuð til snúninga eins
og það var kallað á þeim tíma og
frá fermingaraldri var hún oft í
erfiðum vistum og þurfti að vinna
mikið. Ung flutti hún til Reykja-
víkur, eignaðist fjölskyldu og
heimili og bjó þar alla tíð síðan.
Kristín vann alltaf mikið, hlífði
sér aldrei og það var hennar að-
alsmerki – hún dró aldrei af sér.
Ef hún var þreytt eða lasin þá
skýrði hún það gjarnan með því að
segja að hún væri eitthvað löt. En
það var hún aldrei. Því til staðfest-
ingar má nefna að Kristín starfaði
utan heimilis allt fram undir átt-
rætt sem ekki er algengt nú til
dags. Lengi starfaði hún á barna-
heimilum í borginni en síðari ár
vann hún bæði á Hrafnistu og
Grund.
Kristín var brosmild og kát
kona. Hún passaði alltaf upp á út-
litið sitt, hafði ánægju af að vera í
fallegum fötum og bar sig vel. Hún
hafði yndi af því að dansa og má
segja að hún hafi dansað til síðasta
dags því hún var kát og glöð með
dansfélögum sínum aðeins tveim
kvöldum fyrir andlát sitt.
Saumaklúbburinn okkar varð til
árið 1950. Í upphafi vorum við sex,
allar Svarfdælingar, erum við ein-
ungis fjórar eftir. Eins og vera ber
í saumaklúbbum þá höfum við átt
góðar stundir saman alla tíð. Mikið
hlegið og haft gaman. Þar hefur
Kristín verið hrókur alls fagnaðar,
gjarnan sagt sögur og sett svip
sinn á hópinn okkar.
Kristín unni átthögum sínum
ákaflega mikið. Hún talaði oft um
þann draum sinn að geta átt lítið
hús í dalnum sínum kæra þar sem
hún gæti átt athvarf. Sá draumur
varð ekki að veruleika en þess í
stað hefur hún örugglega fengið
gott skjól í himnadalnum.
Við þökkum henni samfylgdina,
minnumst dillandi hláturs hennar
og hressileika en söknum vinar í
stað. Guðs blessun fylgi minningu
Kristínar Sigurpálsdóttur.
Sonum Kristínar og fjölskyldum
þeirra vottum við innilega samúð.
Saumaklúbburinn.
KRISTÍN SIGRÍÐUR
SIGURPÁLSDÓTTIR
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
✝ Hjálmar SteinþórBjörnsson fædd-
ist á Mosvöllum í Ön-
undarfirði, 14. októ-
ber 1959. Hann lést
af slysförum í fjall-
göngu í Skutulsfirði
21. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Petólína Sigmunds-
dóttir, f. í Hælavík í
Sléttuhreppi, 16.
september 1922 og
Björn Hjálmarsson, f.
á Mosvöllum í Ön-
undarfirði 31. júlí
1900, d. á Ísafirði, 21.
ágúst 1974. Foreldrar Hjálmars
bjuggu á Mosvöllum í Önundar-
firði til ársins 1967, en fluttu þá til
Ísafjarðar. Alsystir Hjálmars er
Guðbjörg Jóhanna Björnsdóttir, f.
19. október 1956, hálfsystir sam-
feðra er Gróa Björnsdóttir, f. 27.
desember 1926, og hálfsystkini
sammæðra eru Tryggvi Guð-
mundsson, f. 28. júlí 1945, Björg-
vin Guðmundsson, f. 12. desember
1949, og Erna Sigurveig Guð-
mundsdóttir, f. 27. júlí 1953.
Hjálmar kvæntist 13. maí 1989
Friðgerði A. Þorsteinsdóttur, f. 6.
desember 1958. Foreldrar Frið-
gerðar eru Þor-
steinn Jóakimsson, f.
19. febrúar 1920,
lengst af bifreiða-
stjóri, og Bríet Theó-
dórsdóttir, f. 21.
ágúst 1927, d. 22.
febrúar 2002. Börn
Hjálmars og Frið-
gerðar eru: 1) Hanna
Rósa, f. 27. janúar
1983, og Björn Jó-
hannes, f. 6. janúar
1989. Hjálmar og
Friðgerður slitu
samvistum árið
2002, en Hjálmar hóf
nokkru síðar sambúð með Rán
Höskuldsdóttur, f. 8. maí 1960.
Rán á einn son, Hermann Andra-
son, f. 27. mars 1989.
Hjálmar ólst upp á Mosvöllum í
Önundarfirði til ársins 1967 og
síðan á Ísafirði þar sem hann
stofnaði síðar eigið heimili og átti
heima til dauðadags. Hann lauk
sveinsprófi í rafvirkjun árið 1985
og vann meginhluta síns starfsfer-
ils hjá Orkubúi Vestfjarða, lengst
af sem verkstjóri.
Útför Hjálmars fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Þegar ég hníg í faðminn þinn hinn fríða
og fast að þínum ástarríka barmi
þrýstir þú mér með yndislegum armi
og augað tindrar djúpá og himinblíða
þá er sem sætt ég sofni og í draumi
í sölum engla himinsælu njóti
ég líð í burtu’ úr lífsins ölduróti
algleymis borinn undurdjúpum straumi.
Þá óska ég – en orð ég má ei segja –,
að aldrei mættu slíkar stundir þrjóta,
því himinsælu’ í hjarta mér ég finn.
Ég óska þess, að aldrei þyrfti’ að deyja,
Um eilífð mætta ’ég slíkrar sælu njóta.
Mitt himnaríki, það er faðmur þinn.
(Kristján Jónsson.)
Ástin mín, hafðu hjartans þökk
fyrir allt, ástina, traustið og virð-
inguna sem þú sýndir mér. Þakka
þér fyrir þann fjársjóð sem þú skilur
eftir þig, fallegu ástarljóðin sem þú
ortir til mín, allar minningarnar um
okkar yndislegu samveru. Ljóðið að
ofan sendi ég þér stuttu eftir okkar
kynni, þannig leið mér þá og ætíð
síðan því aldrei bar nokkurn skugga
á okkar samveru. Hjálmar Steinþór,
ég elska þig. Hvíl í friði, þín
Rán.
Elsku bróðir.
Það er ótrúlegt hvað nokkrar sek-
úndur – nokkur augnablik geta skipt
miklu máli í lífi manns. Í huga mér
nú eru ákveðin augnablik minnis-
stæðust. Augnablikin sem ég hélt
fast í litlafingur þinn þegar ég
kvaddi þig síðast þegar ég kom hing-
að vestur um síðustu mánaðamót. Þá
hafði ég átt notalega stund með ykk-
ur Rán í Tangagötunni á Ísafirði. Þú
sagðir mér frá því að þú værir farinn
að stunda fjallgöngu sem þjálfun.
Þar skipta augnablikin – sekúndurn-
ar sköpum. Það virðist hafa sannast
þennan fallega júnídag þegar þú
hrapaðir. Og augnablikin sem það
tekur að heyra setninguna: „Erna
mín, hann Steinþór bróðir þinn er
dáinn,“ breyttu lífi mínu. Ég hitti þig
ekki aftur, þú kemur ekki í fimm-
tugsafmælið mitt í næsta mánuði
eins og þú ætlaðir. En þú verður með
okkur ástvinum þínum á annan hátt.
Við munum hversu ljúfur þú varst og
raungóður. Við munum sjá þig í
börnunum ykkar Fríðu, þeim Hönnu
Rósu og Bjössa. Við munum segja
sögur af þér, fá tár í augun og brosa.
Við gleymum ekki þeim mikla stuðn-
ingi og hlýju sem fólk hefur sýnt
okkur í þessari erfiðu viku sem liðin
er. Við munum líka eftir regnbog-
anum, sem birtist yfir slysstaðnum á
Jónsmessunótt, það var sérstök upp-
lifun. Ég tengi hann við þig. Kannski
sendi Guð okkur þennan regnboga.
Mamma okkar, Rán og Hermann,
sonur hennar, Hanna Rósa, Bjössi,
Fríða og við systkini þín og fjöl-
skyldur okkar munum styrkja hvert
annað og komast í gegnum þetta
saman. Hvíldu í friði, kæri bróðir.
Erna.
Hjálmar eða Steinþór, eins og
hann var jafnan kallaður innan fjöl-
skyldunnar, var yngstur okkar
systkinanna og hlaut því bæði kosti
og galla þeirrar stöðu í fjölskyldunni,
stundum með óhóflegu eftirlæti, en
þurfti þess á milli að þola skens og
stríðni eldri systkina. Á barnsárum
hans áttum við heima á Mosvöllum í
Önundarfirði þar sem hann ólst upp
á sveitaheimili með hefðbundnum
fjár- og kúabúskap í faðmi ósnort-
innar vestfirskrar náttúru. Tæplega
8 ára gamall flutti hann svo til Ísa-
fjarðar með foreldrum sínum. Við
eldri bræður hans komum á þessum
árum mest sem gestir á heimilið,
enda í námi í öðrum landsfjórðungi á
vetrum og í vinnu á sumrum. Og áð-
ur en við vissum af var litli bróðir
orðinn að ungum og myndarlegum
manni sem gnæfði yfir okkur eldri
bræðurna.
Það kom fljótt í ljós að Hjálmar
hafði meðfædda einstaka íþrótta-
hæfileika. Það var sama hvort hann
reyndi fyrir sér í fótbolta, á skíðum
eða í borðtennis, allar íþróttir lágu
létt fyrir honum. Á þessum árum
lagði hann hins vegar ekki þá
áherslu á iðkun einstakra íþrótta-
greina að hann yrði í neinni þeirra
afreksmaður. Síðar á ævinni hóf
hann að leika veggtennis (skvass) við
erfiðar aðstæður hér vestra, en með
þeim árangri að hann var kominn í
hóp hinna bestu á landinu og lék m.a.
með landsliði Íslands í þessari grein
á erlendri grund. Eftir að hann hafði
stofnað fjölskyldu beindist skíða-
áhugi hans fyrst og fremst að því að
kenna börnum sínum skíðaíþróttina,
en á síðari árum fór hann aftur að
stunda skíði sjálfur í hinum stórkost-
legu skíðabrekkum á Seljalandsdal.
Þegar hann lagði veggtennisiðkun á
hilluna hóf hann að leika badminton
með hinum útvöldu í þeirri grein,
sem reyndar eru flestir farnir að
reskjast. Í öllum þessum íþrótta-
greinum eignaðist Hjálmar traustan
vinahóp. Hann fór t.d. með landsliðs-
félaga sína í veggtennis norður á
Hornstrandir í göngutúr sem þeim
hefur orðið ógleymanlegur. Með
okkur skíðafélaögum sínum úr efri
lyftunni á Seljalandsdal og fleiri góð-
um mönnum hóf hann með óþreyt-
andi elju endurbyggingu lyftumann-
virkja eftir snjóflóð, en eftir margra
mánaða þrotlausa vinnu máttum við
sjá nær fullgerða lyftu sópast burt í
öðru snjóflóði.
Hjálmar hefur alla tíð verið ná-
tengdur íslenskri náttúru, ekki síst
hinum vestfirsku fjöllum. Hann var
aðeins 14 ára gamall þegar faðir
hans lést. Fráfall föður hans tók eðli-
lega mjög á hann og Björgvin bróðir
okkar brá á það ráð að fara með hann
í fjallgöngu upp á Gleiðahjalla ofan
við bæinn. Þar sátu þeir drjúga
stund og nutu hins fagra útsýnis.
Þegar þeir komu niður aftur leið
Hjálmari mun betur og ætíð síðan
hafa ósnortnir fjallasalir Vestfjarða
veitt honum unað og lífsfyllingu.
Í vinnu sinni hjá Orkubúi Vest-
fjarða var Hjálmar í sveit afburða-
manna sem takast þurftu á við nátt-
úruöflin þegar rafmagnslínur
slitnuðu niður í vetrarveðrum uppi á
hinum bröttu vestfirsku fjöllum. Þar
var hann fremstur meðal jafningja
og naut ótakmarkaðs trausts félaga
sinna við erfiðustu aðstæður. Hann
gekk ódeigur að hverju verki þó að
oft væri bersýnilegt að þau væru lífs-
hættuleg og var sá sem tók af skarið
þegar taka þurfti tvísýnar og erfiðar
ákvarðanir.
Fyrir allmörgum árum óskaði
Hjálmar bróðir eftir því að fá að
koma með okkur eggjatökumönnum
norður í Hornbjarg, en þangað sækj-
um við svartfuglsegg á hverju vori.
Það var auðvitað auðsótt mál, en mér
var hugsað til þess að nóg væri að ég
sjálfur stundaði þessa íþrótt þótt
ekki bættist bróðir minn við, en móð-
ir okkar hafði misst föður okkar eldri
barnanna í bjargsigi í Hornbjargi
1954. Ég sá hins vegar strax að
Hjálmar var fæddur bjargmaður. Í
fyrsta sinn sem hann kom upp í
Hornbjarg gekk hann óhikað þræð-
ingana við Harðviðrisgjá eins og
ekkert væri auðveldara, þótt þeir
séu víða svo tæpir að treysta þurfi
fótfestu á litlum bergnibbum á ystu
brún, en þaðan er lóðrétt standberg
130 metra niður í fjöru. Þarna er
ekki komið við neinum öryggislínum
og því ekki fyrir hugdeiga að fara
þarna um í fyrsta sinn. Alla tíð síðan
höfum við bræðurnir farið til eggja á
vorin í Hornbjarg og tilhlökkunin
var alltaf auðsæ í fasi Hjálmars þeg-
ar vorið nálgaðist og farið var að
styttast í fyrstu bjargferðina. Mér er
enn í fersku minni þegar hann sat
uppi á nefi í miðju Hornbjargi í
blíðuveðri í vor og sagði: „Er hægt
að hafa það betra? Þetta er toppur-
inn á tilverunni.“ Þannig var Hjálm-
ar, lífsþorstinn óhaminn og leyfði
engar málamiðlanir eða vettlingatök
í glímunni við óblíð náttúruöfl.
En enginn ræður sínum nætur-
stað. Í blíðskaparveðri, þegar sól
reis hæst á okkar stutta sumri,
ákvað Hjálmar eitt sinn sem oftar að
skreppa sér til hressingar í göngu-
ferð upp á Erni, fjallið beint á móti
Eyrinni á Ísafirði. Fjallið er bratt
með hamraveggjum efst, en átti ekki
að vera færum fjallgöngumanni sem
honum erfiður farartálmi. En þarna
tóku örlögin í taumana, eitthvað sem
aldrei verður skýrt hefur orðið til
þess að Hjálmar hrapaði um 2–300
metra niður hamragil og lést sam-
stundis. Eins og hendi væri veifað
var hann horfinn á braut og við átt-
um ekkert eftir nema minninguna
um okkar ljúfa dreng. Öll eigum við
ættingjarnir þung spor fram undan,
en þyngst er byrðin hjá aldraðri
móður hans, fyrrverandi eiginkonu,
tveimur börnum þeirra og unnustu
hans, sem deilt hefur með honum
gleði og sorgum síðasta ár.
Öll munum við sameinast um að
geyma með okkur minninguna um
Hjálmar Steinþór Björnsson þar
sem hann situr hamingjusamur á há-
brún í gullroða íslenskrar sumar-
nætur.
Þinn bróðir,
Tryggvi.
Þegar ég heyrði systur mína fyrst
tala um Hjálmar, manninn sem
skyndilega kom inn í líf hennar með
ljóðið að vopni, heyrði eftir-
væntinguna í rödd hennar, spenn-
inginn og svo loks er ég sá þau síðar
saman, hvernig þau horfðu hvort á
annað, sá stjörnurnar sem blikuðu
og neistana sem flugu, hvernig þau
flissuðu eins og unglingar og struku
berjalyng úr hárinu í tjaldútilegunni
í fyrrasumar, hversu geislandi
ánægð og spennt þau voru á leið til
Kanaríeyja um jólin, hugsaði ég:
Þarna er hún lifandi komin, hamingj-
an.
Öllum þeim sem stóðu að þeim
mæta manni votta ég mína dýpstu
samúð.
Kolbrá.
Kveðja frá
skólasystkinum frá Ísafirði
Í vor voru liðin þrjátíu ár frá því að
séra Sigurður Kristjánsson fermdi
árgang 1959 í Ísafjarðarkirkju og
Hnífsdalskapellu. Af því tilefni voru
endurfundir á Ísafirði seinnihluta
maímánaðar.
Þar áttum við ógleymanlega daga
í faðmi fjalla blárra. Eins og gengur
eiga ekki allir heimangengt. Einn úr
okkar hópi sendi bréf til eins úr und-
irbúningsnefndinni og útskýrði fjar-
veru sína þessum orðum: „Þannig er
nú mál með vexti að fugl einn svartur
og hvítur á lit hefur þá náttúru að
byrja varp á sama tíma og þú áætlar
veisluhöld mikil. Ekki er að efast um
þá gleði sem þinni áætlan fylgir og
veit ég að merkar drápur verða
samdar á síðkvöldum þar. En eigi
get ég skorast undan kalli náttúru
minnar þar sem blóð fyglinganna
rennur mér í æðum og hinir sterku
fjötrar bjargsins bresta ekki svo
glatt. Er ég stend á syllubrún og
garg bjargfuglsins sker í eyrun er
minn heimur fullkominn og alsælu
líkast, því verð ég að tilkynna þér
þau tíðindi að ekki verður af minni
þátttöku. Mannskepnan er svo illa
hönnuð að geta ekki verið á tveimur
stöðum í einu. Ég óska ykkur allrar
gæfu í þessu teiti og vona að allir
komi heilir heim.“ Þetta skrifaði
Hjálmar Steinþór Björnsson sem við
HJÁLMAR
STEINÞÓR
BJÖRNSSON