Morgunblaðið - 25.09.2003, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 25. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÉG VARÐ fyrir fremur leiðinlegum
atburði fyrr í þessum mánuði. Í mig
var hringt og fögur kvennmannsrödd
kynnti sig og sagðist vera frá Kaup-
þingi. Hún spurði mig til nafns, hvort
ég hefði náð 19 ára aldri og hvort ég
væri að vinna með skólanum. Ég
svaraði því játandi og hún spurði mig
hvort ég vissi ég ætti rétt á rúmum
fimm þúsund krónum fyrir hverjar
hundrað þúsund sem ég þénaði. Ég
sagðist nú ekki kannast við það en
hún sagði mér að þetta gæti ég fengið
hefði ég bara skjal frá þeim sem að
fylgdi skattkortinu mínu. Ég er nú
ekki sérstaklega fróður um þessi mál,
hef þar að auki dvalist erlendis síð-
astliðið ár og taldi þetta vera e-r auka
réttindi sem nýlega hefðu verið leidd
í lög, miðað við þær upplýsingar sem
ég fékk. Þetta skjal er að sjálfsögðu
samningur um aukalífeyrissparnað
en ekkert var minnst á það. Mér var
sagt að hitta mann á þeirra vegum
fyrir utan skólann minn næsta dag
því hann myndi færa mér þetta
„skjal“. Daginn eftir hitti ég hann í
eyðu í skólanum. Hann var mjög
stuttorður en brýndi það fyrir mér að
þetta yrði að fylgja skattkortinu
mínu, það væri það mikilvægasta.
Síðan rétti hann mér pappír og bað
mig að kvitta fyrir móttöku. Ég hef
oft áður skrifað undir móttökukvitt-
anir í vinnunni og sá því ekki ástæðu
til þess að skoða það skjal sérstak-
lega vel. Eftir undirritun veifaði hann
framan í mig bæklingum sem sýndu
raunávöxtun til lengri tíma með til-
heyrandi súlu- og skífuritum. Ég
hugsaði með sjálfum mér að hann
vildi nota tækifærið til að selja mér
e-ð en hann var í raun að utskýra líf-
eyrissparnaðinn sem ég hafði nú þeg-
ar skrifað undir, óafvitandi. Í öllum
þessum samskiptum mínum við þetta
fólk heyrði ég aldrei orð eins og
„samningur“ og „lífeyrissparnaður“
og ekkert í raun útskýrt og ég gjör-
samlega afvegaleiddur.
Ég varð ekki lítið reiður þegar ég
fann svo afritið tveimur dögum síðar
og gerði mér grein fyrir að þarna
hefði ég verið blekktur til að skrifa
undir samning. Í ljós kom að þarna
var fólk á vegum Alþjóðafjárfesting-
armiðlunarinnar, fyrirtækis sem sér
um sölu á lífeyrissparnaði fyrir Kaup-
þing, á ferð. Ég hafði samband við
Kaupþing og sagði þeim hvernig und-
irverktaki þeirra hagaði sér og bað þá
vinsamlegast um að ógilda samning-
inn. Þeir þökkuðu mér fyrir að láta
sig vita og kváðust ætla að ganga í
þetta mál. Mér finnst með ólíkindum
að svona vinnubrögð séu stunduð og
enn ótrúlegara að sölumenn áður-
nefnds fyrirtækis skuli halda að þeir
komist upp með svona blekkingar.
Kannast þetta fólk ekki við hugtök
eins og „viðskiptasiðferði“? Svona
hátterni er gjörsamlega siðlaust og
ég velti því fyrir mér hvort þetta sé
ekki ólöglegt. Ég vil hvetja Kaupþing
til að endurskoða alvarlega samstarf
sitt við þetta fyrirtæki. Ég bið fólk
um að vera á varðbergi gagnvart
óprúttnum sölumönnum og skrifa
ekki undir neitt án þess að kanna
málin vel.
BJÖRN RÚNAR EGILSSON,
Fagrahvammi 5,
220 Hafnarfirði.
Óheiðarleg
vinnubrögð
Frá Birni Rúnari Egilssyni
HINN skotglaði kattabani þeirra Ís-
firðinga kom kaupstaðnum heldur
betur í umfjöllun fjölmiðla. Einn af
íbúum bæjarins, Höskuldur Guð-
mundsson, hafði gerst sekur um þá
stóru synd að vera kattavinur og
gefa soltnum köttum, sem aðrir íbú-
ar höfðu vanhirt og þeir komist því á
vergang. Að sögn kattabanans hafði
hann aldrei stigið fæti inn á lóð
Höskuldar en var samt búinn að
drepa á lóðinni 25 ketti og kjallari
Höskuldar enn fullur af köttum.
Sumir segja að kettir Höskuldar séu
svo ilmsterkir að kaupstaðurinn angi
allur og íbúar þekkist á lyktinni hvar
sem þeir séu. Mér varð hugsað til
okkar Reykvíkinga sem vöðum í
hunda- og kattaskít á öllum göngu-
stígum, garðarnir kvikir af köttum
og fuglar uppétnir.
Þar sem stórskyttan sagðist aldrei
hafa inn á lóð Höskuldar stigið,
spurðist ég fyrir um það hvort hræin
lægju enn á lóðinni og einnig hvort
kattafjöldinn í kjallaranum hafi verið
kannaður. Svarið var: „Engin katta-
hræ sjáanleg á lóðinni og engir kettir
fundust í kjallara.“
Enginn þeirra hafði lifað af skot-
hríðina.
Skotmaðurinn hafði ekki áhyggjur
af því þó kúla færi inn um kjallara-
hurð Höskuldar og mun ekki hafa
kannað hvort hann væri í húsinu.
Hann sagði bara ósköp látlaust:
„Kúlan hrökk bara af steini í hurð-
ina.“
Kúlan hefði alveg eins getað tekið
aðra stefnu og farið í vegfaranda á
götunni.
Ég er að velta því fyrir mér hvern-
ig tekið hefði verið á þessu máli, ef
Höskuldur hefði verið að veiða ketti
á lóð bæjarstjórans og skotið inn um
hurðina hjá honum.
GUÐVARÐUR JÓNSSON,
Hamrabergi 5,
200 Kópavogi.
Ísfirðingar þekkj-
ast á lyktinni
Frá Guðvarði Jónssyni