Morgunblaðið - 21.12.2003, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2003 55
Öllum þeim fjölmörgu, sem heiðruðu minn-
ingu elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
ÞORLÁKS RUNÓLFSSONAR,
Langagerði 50,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 29. nóvember sl., þökk-
um við af alhug návist ykkar og samúð.
Kærleikur ykkar og hlýja var okkur mikils virði.
Guð gefi ykkur gleðileg jól og farsæld á nýju ári.
Magnea Ólöf Finnbogadóttir,
Runólfur Þorláksson, Anna Grímsdóttir,
Sigríður Þorláksdóttir, Guðjón M. Jónsson,
Finnbogi Þorláksson, Ingibjörg Sigursteinsdóttir,
Agnar Þorláksson, Kristín Rut Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
vegna fráfalls móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÁSTU SIGRÚNAR HANNESDÓTTUR,
Skálagerði 13.
Sérstakar þakkir til starfsfólks gigtardeildar
B7, Borgarspítalanum.
Margrét Erna Blomsterberg, Grétar Benediktsson,
Ingunn Jóna Óskarsdóttir, Jón Sigurðsson,
Anna Lísa Óskarsdóttir, Kristján Snorrason,
Júlíus Valdimar Óskarsson, Inga Hjálmarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Góður drengur og
vinur er fallinn frá og
það langt um aldur
fram. Okkur setur
hljóð og við hugsum um það hversu
sárt og erfitt lífið getur stundum
verið og við finnum svo vel fyrir
sársaukanum sem fylgir söknuðin-
um. Einu sinni enn erum við minnt
á hverfulleika lífsins á þennan
napra hátt.
Minningarnar hjálpa okkur til að
takast á við sorgina og sem betur
fer eigum við nóg af þeim um þenn-
an góða dreng. Það var nú þannig
með hann Þorvald að þú þurftir
ekki að hafa þekkt hann nema í
nokkur ár til þess að finnast sem þú
hefðir alltaf þekkt hann. Hann tók
þér þannig og lét þig finna að hon-
um stóð ekki á sama um þig. Hann
var svo opinn og hreinn og beinn að
ekki var annað hægt en að líða vel í
návist hans. Glaðværð Þorvaldar og
jákvæðni smituðu svo útfrá sér að
jafnvel þeir niðurdregnustu voru
farnir að brosa og mæra lífið eftir
smástund í nærveru hans. Hann
þurfti ekki að segja nema: „Nei,
blessuð! Mikið er gaman að sjá
ykkur.“ Þorvaldur var mjög ræðinn
og á hlaupum með TKS voru málin
gjarnan krufin. Það var nú reyndar
svo að þegar hann fékk orðið var
erfitt að taka það af honum. Það
vakti aðdáun hversu ötull og ákveð-
inn baráttumaður Þorvaldur var í
öllum þeim málum sem hann beitti
sér fyrir. Hann var afar virkur í
foreldrasamtökum skólanna á Nes-
inu og barðist áfram af ríkri rétt-
lætiskennd.
Við kveðjum Þorvald með mikl-
um söknuði. Við vottum Emmu og
sonunum okkar dýpstu samúð og
biðjum góðan Guð að styrkja þau
og blessa í sorg sinni.
Jóhann og Katla.
Þú tekur þéttingsfast og ákveðið
í hönd mína og segir „Sæll Haf-
steinn, Þorvaldur heiti ég Árna-
son“. Lundin léttist og sálin brosir
á móti brosi þínu.
Slíkt heyrir nú minningunni til en
þær eru fleiri og góðar minning-
arnar, sem koma til með að fylla
rýmið þitt.
Jákvæðni þín og hressleiki og oft
galsi smitaði allt og alla í kringum
þig. Þar á bak við varst þú. Það
þurfti oft að slá á puttana til að
komast að og að þér.
Þú leyfðir mér að koma innfyrir,
inn í anddyrið, þar sem ríkti gleði
og von, barátta og mikill mann-
kostur. Það voru forréttindi að fá
að kíkja innfyrir og bætti sjálfið.
Takk fyrir kæri félagi og takk
fyrir kveðjuna. Hún er gagnkvæm.
Emmu þinni og drengjunum þín-
um bið ég allra heilla við að takast
á við söknuðinn en minningarnar
um þig styrkja.
Far heil hetjan góða.
Hafsteinn.
Það er sárt að kveðja góðan fé-
laga í blóma lífsins.
Skólafélagann Þorvald, ótæmandi
uppsprettu léttleika og glaðværðar.
Fjölskyldumanninn Þorvald, um-
hyggjusaman og þolinmóðan.
Verkfræðinginn Þorvald, kapp-
saman og ósérhlífinn að störfum frá
Afríku til Austur-Grænlands.
Félagsmálamanninn Þorvald með
skoðanir á flestu og úthald til að
fylgja þeim eftir.
ÞORVALDUR
KOLBEINS
ÁRNASON
✝ Þorvaldur Kol-beins Árnason
fæddist á Fjölnisvegi
13 í Reykjavík 4. júlí
1958. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. des-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Seltjarnar-
neskirkju 17. desem-
ber.
Ferðafélagann Þor-
vald, óþreytandi allan
sólarhringinn.
Eftir standa bjartar
minningar og þakk-
læti fyrir aldarfjórð-
ungs skemmtilega og
gefandi samfylgd.
Biðjum Emmu,
strákunum og öðrum
ástvinum styrks á erf-
iðum tímum.
Hvíl í friði, kæri
vin.
Skólafélagar úr
HÍ og fjölskyldur.
Við félagar Þorvaldar K. Árna-
sonar í fótboltanum, eða Dodda
einsog hann var kallaður, kveðjum
með söknuði góðan og traustan vin.
Harmur er mikill yfir allt of bráðu
brottkalli kraftmikils félaga eftir
erfitt sjúkdómsstríð. Við minnumst
Dodda sérstakleg fyrir glaðværð og
vakandi áhuga á þjóðmálum. Eng-
inn okkar er lengur góður í fót-
bolta, ekki einu sinni efnilegur. Í
leik rífumst við mikið og erum flest-
ir geðvondir. Við erum hálffimm-
tugir karlar sem löngu ættu að vera
hættir öllu íþróttavafstri. Í einu er-
um við þó góðir, að setjast niður
saman eftir leik, skiptast á skoð-
unum, gantast og vera vinir. Og
einmitt í þessu var Doddi fremstur
okkar. Hann naut þess að ræða
þjóðmál og vei þeim er illa var les-
inn í hverju því máli er efst var á
baugi. Okkur fótboltafélögunum er
ofarlega í huga þakklæti fyrir góð
kynni og félagsskap Dodda. Við
sjáum nú á bak traustum vini og
samherja og verður skarð hans ekki
fyllt. Ekki verður framað flautað til
leiks án þess að hugur okkar hvarfli
til Þorvaldar Árnasonar.
Fyrir hönd knattspyrnufélaga
Dodda sendum við Emmu, sonun-
um Ágústi og Emil og Árna föður
hans okkar dýpstu samúð og biðj-
um Guð að styrkja þau í sorg ykk-
ar.
Halldór Hreinsson,
Runólfur Ólafsson og
Stefán Bjarnason.
Þegar við lásum um andlát Þor-
valdar Kolbeins Árnasonar, eða
Dodda eins og hann var alltaf kall-
aður í okkar hóp, áttum við erfitt
með að trúa því að svo ungur mað-
ur félli frá í blóma lífsins.
Það er ótrúlega stutt síðan að við
vorum hópur af ungum og hressum
skátum í Skátafélaginu Landnem-
um hér í Reykjavík. Nær daglega
hittumst við í skátaheimilinu sem
var á þeim tíma í Austurbæjarskól-
anum. Skátaheimilið, félagarnir og
skátastarfið var okkar líf. Við fór-
um í ótal útilegur, skátamót, skála-
ferðir og tókum virkan þátt í öllu
því er skátar taka sér fyrir hendur.
Yfir veturinn var Heiðin fastur lið-
ur í lífi okkar unglinganna í Land-
nemum. Um helgar var farið í
Þrymheima og dvalið í skálanum í
góðu yfirlæti.
Doddi var einn af okkur, alltaf
hress og í góðu skapi. Þegar við
horfum til baka sjáum við hann fyr-
ir okkur með rauðu og svörtu
Landnemahúfuna, í gönguskónum
og hvítu ullarsokkunum. Alltaf var
Doddi til í hvað eina sem stungið
var uppá, ósérhlífinn og góður fé-
lagi. Um tíma var hann foringi í
dróttskátasveitinni og það reyndist
honum létt að leiða kraftmikinn
unglingahóp í starfi og vafalaust
naut hann þá oft góðs af sinni léttu
lund.
Í skátahreyfingunni myndast
órjúfanleg bönd sem halda út allt
lífið. Þrátt fyrir að samverustund-
um fækki með árunum erum við og
verðum alltaf félagar. Það var alltaf
ljúft að hitta Dodda og spjalla um
gang mála í Landnemum, hann
hafði svo sannarlega áhuga á að
fylgjast með starfinu í sínu gamla
skátafélagi. Doddi tók þátt í starfi
eldri Landnema, bar út almanök
ásamt yngri og eldri Landnemum
og var aldrei það langt undan að
ekki væri hægt að leita til hans og
kalla hann til ef svo bar undir. Því
má með sanni segja að kjörorð
skáta „Eitt sinn skáti – ávallt skáti“
eigi sérstaklega vel við um Dodda.
Þessum stuttu minningarorðum
viljum við síðan ljúka með Skáta-
bæninni.
Guð minn, láttu gæsku þína
glæða kærleik minn og trú.
Lát mig alla ævi mína
í öllu breyta’ er vildir þú.
Gef ég verði sannur skáti,
sólskinsbarnið þitt á jörð,
svo að lokum þú mig látir
ljóma skært í þinni hjörð.
(H.T.)
Við sendum fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúð.
Gamlir félagar úr
Skátafélaginu Landnemum.
Nú í haust var liðinn aldarfjórð-
ungur frá því að við Þorvaldur hitt-
umst fyrst. Það var þegar við hóf-
um nám í byggingaverkfræði við
Háskóla Íslands haustið 1978. Síðan
þá hafa leiðir okkar legið saman og
vinátta vaxið með ári hverju. Síð-
astliðin 20 ár höfum við, nokkrir fé-
lagar úr Háskólanum, hist á hverju
sumri og um jól ásamt mökum og
börnum. Það er sárt að sjá á eftir
Þorvaldi, nú þegar við erum að
fagna 20 ára starfsafmæli okkar
sem verkfræðingar. Okkur Ingi-
björgu fannst sárt að þau hjón,
Þorvaldur og Emma, komust ekki
með hópnum til Veróna nú í haust
til að fagna þessum tímamótum eft-
ir að Þorvaldur hafði haft veg og
vanda að skipulagningu þeirrar
ferðar.
Það er sárt að missa vin eins og
Þorvald, vin sem tengist ánægju-
legu og skemmtilegu stundunum í
lífinu. Alltaf þegar við hittumst vor-
um við í fríi og að skemmta okkur
og alltaf var Þorvaldur þar manna
brattastur. Í þessum sumarferðum
nutum við með fjölskyldum okkar
lífsins og íslenskrar náttúru. Við
höfum siglt saman um Breiðafjörð-
inn og skálað þar í hvítvíni, við höf-
um veitt lundapysjur í Vestmanna-
eyjum, við höfum kveikt á kerti og
horft á það lifa heila nótt utandyra
undir hlíðum Mælifells í Skagafirði,
í júlí síðastliðnum gengum við á
Esjuna. Næstum hvert sumar í
tuttugu ár höfum við félagarnir
horft saman á sólina rísa í austri og
upplifað kyrrðina sem fellur yfir
rétt fyrir sólarupprás og síðan þá
stemmningu sem verður þegar
fyrstu sólargeislarnir lýsa upp svið-
ið og tónleikana sem þá fylgja í
kjölfarið og kveða við úr holti,
runna og móa.
Þessara stunda minnist ég nú
þegar ég kveð Þorvald og þessar
stundir mun ég geyma með mér og
varðveita og þakka fyrir að hafa
fengið að upplifa. Allt voru þetta
stundir gleði og ánægju.
Þó söknuður okkar Ingibjargar
sé mikill þá vitum við að miklu
meiri er missir fjölskyldunnar á
Skólabraut 2. Við biðjum góðan guð
styrkja og styðja Emmu og strák-
ana hennar tvo, þá Ágúst og Emil, í
þeirra djúpu sorg.
Friðrik Hansen Guðmundsson.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin verður
gerð og klukkan hvað. Ætlast
er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
Elsku Magnea. Horfin svona fljótt.
Við sem áttum svo margt eftir að tala
um, en enginn ræður sínum nætur-
stað. Ég kynntist Magneu ekki fyrr
en hún flutti í sveitina fyrir um 18 ár-
um ef ég man rétt. Um störf hennar
ætla ég ekki að fjölyrða, þar læt ég
verkin tala. Magnea var sérstaklega
hreinlynd, sagði skoðanir sínar um-
búðalaust um menn og málefni, en
MAGNEA
EINARSDÓTTIR
✝ Magnea Einars-dóttir, yfirleitt
kennd við Klöpp í
Sandgerði, fæddist í
Fagurhlíð í Sandgerði
4. nóvember 1932.
Hún lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akur-
eyri 26. nóvember og
var útför hennar gerð
í kyrrþey frá Garðs-
kirkju í Kelduhverfi 6.
desember.
þeir sem þekktu hana
best vissu hvaða mann
hún hafði að geyma.
Hún var ekki ein á báti
þar sem hún hafði
Braga, sinn mann, sér
við hlið. Mig langar að
setja smá minninga-
brot á blað, um það sem
við tókum þátt í saman.
Við fórum þrenn hjón
úr sveitinni út að borða
og í leikhús og höfðum
einkabílstjóra. Það var
ógleymanleg ferð. Í annað sinn fóru
kvenfélagskonur í sex daga skemmti-
ferð til Parísar, 1993 ef ég man rétt.
Fleira væri hægt að segja en hér læt
ég staðar numið. Allt skemmtilegt vil
ég þakka, vinkona, hvíl í friði.
Eftirlifandi manni þínum, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum votta
ég samúð.
Ásdís Einarsdóttir.
Gísli Helgason vinur
minn og nágranni til
margra ára hefur
kvatt okkur alltof
fljótt, eftir erfið veikindi. Nokkrum
dögum áður en hann fór sína síðustu
ferð frá Bolungarvík talaði ég við
hann í síma. Var hann þá glaður og
gerði að gamni sínu eins og hann
gerði oft áður. Ég fann þó að hann
vissi að hverju stefndi. Gísli var að-
eins tíu ára þegar fósturforeldrar
mínir ásamt börnum sínum Guð-
mundi, Birnu og mér fluttu í næsta
hús við hann.
Gísli var einstakur nágranni og
eftir að fósturmóðir mín var orðin ein
í sínu húsi, kom Gísli alltaf til hennar
og fylgdist vel með hvort allt væri í
lagi hjá henni, og fyrir það allt er
honum þakkað. Eins veit ég að hann
var góður nágranni og hjálplegur
GÍSLI HELGASON
✝ Gísli Helgasonfæddist í Bolung-
arvík 23. júlí 1938.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsi Ísa-
fjarðar 6. desember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hólskirkju 13. des-
ember .
ættingjum mínum, sem
seinna bjuggu í húsinu.
Þegar við komumst á
fullorðinsár átti ég
margar góðar stundir
með Gísla og frænda
mínum Pétri Guðna,
sem var mikill vinur
hans og fór ég oft með
þeim hinar ýmsu ferðir.
Gísli var lánsamur í
einkalífi sínu. Hann
eignaðist góða konu og
börn. Þau voru mjög
samtaka í öllu og bar
heimili þeirra vott um það.
Elsku Sirrý, Anna, Svandís, Hálf-
dán og aðrir aðstandendur, ég og
fjölskylda mín sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Minn-
ingin um Gísla mun alltaf lifa og mér
kemur hann í hug þegar ég heyri
góðs manns getið.
Úr stað og skorðum
allt stundlegt ber.
En yndisorðum
þó andar hér
sem forðum.
Allt stundlegt ber
úr stað og skorðum.
(Þorst. Vald.)
Kristín Sigurðardóttir.