Morgunblaðið - 11.03.2004, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. MARS 2004 51
þann sigur að fá girt af allstórt stykki
niður eftir bæjarhólnum. Þarna
gróðursetti hún tré og runna ásamt
blómum og matjurtum og kom upp
gróðurskýli. Þarna var hún nokkuð á
undan, því fæstir til sveita sinntu
slíku sem skyldi á þeim árum. Garð-
urinn var hennar yndisreitur og stolt.
Þar sagðist hún eiga marga ham-
ingjustundina, enda ljómaði Guðrún
þegar hún sýndi gestum garðinn.
Fjöldi sumarbarna og unglinga
dvaldi á Þursstöðum um árin. Guð-
rún var þeim sem besta móðir og öll-
um sem á heimilinu dvöldu. Þórður,
bróðir Helga, átti jafnan heima á
Þursstöðum og naut umhyggju og
góðvildar mágkonu sinnar. Auk
þriggja barna sinna ólu þau Guðrún
og Helgi upp stúlkuna Lilju Báru
Gruber sem eigið barn væri.
Eftir lát Helga árið 1983, lagði
Guðrún af hefðbundinn búskap á
jörðinni en átti þar alltaf heima. Hún
naut góðrar heilsu lengst af og var
fleyg og fær, ferðaðist nokkuð og ók
eigin bíl til hinsta dags.
Guðrún var skartkona, en allt var
hjá henni í hófi. Hún hafði gaman af
að vera vel til höfð og ókunnugir áttu
bágt með að trúa að árin hennar
væru orðin svo mörg sem var. Hún
var góðlynd og glaðsinna og hafði af-
ar gaman af að dansa. Fyrr á árum
klæddist hún gjarnan íslenska þjóð-
búningnum. Hún var sem drottning.
Ég veit engu að síður að hún hefur
tekið nóttinni feginshugar. Hún var
orðin þreytt eftir langan dag og
vinnusaman.
Og nóttin, sem lengi hefur safnað
óskum Guðrúnar á Þursstöðum, veit
hvert hún á að leiða hana. Hún leiðir
hana í unaðsfagra garða þar sem
blómin brosa á allar hendur.
Helgi Kristjánsson.
Nú er Guðrún farin. Ég hélt ein-
hvern veginn að hún yrði eilíf. Hún
sagði mér fyrir nokkrum árum að
hún væri orðin gömul. Ég trúði henni
ekki. Hafði aldrei séð svo lipra konu,
svo kraftmikla, svo lifandi. Hún var
alltaf að. Held að henni hafi liðið best
þegar hún hafði eitthvað fyrir stafni.
Hún var einnig mjög félagslynd.
Naut þess að fara á mannfagnaði.
Stundum hafði hún saumað sér kjól
og gleðin við saumaskapinn leyndi
sér aldrei, fögnuðurinn og tilhlökk-
unin smituðu út frá sér. Allt lék í
höndunum á henni. Ef ekkert var
framundan átti hún til að klæða sig
upp á og fara niður í Borgarnes. Þá
nægði að hitta nokkra kunningja í
Kaupfélaginu til að hún léki við hvern
sinn fingur. Oft var hún þó einmana
heima á Þursstöðum. Hún var dugleg
að leita félagsskapar. Síminn var inn-
an handar ef ekki var annan fé-
lagsskap að finna en ástvin í fjarska
eða vinkonu.
Alveg frá því ég kynntist Guðrúnu
undraði ég mig á hve sjálfstæð og
dugleg hún var. Hún var kona sem
vílaði ekkert fyrir sér. Ég held hún
hafi aldrei séð sjálf hve miklu hún
áorkaði. Hún var mikil tilfinninga-
vera og fylgdi hjartanu. Hún leit oft
yfir farinn veg og hafði gaman af því
að segja sögur. Ég sat tímum saman í
eldhúsinu hjá henni og hlustaði á sög-
ur af öllu sem á daga hennar hafði
drifið. Stundum hló hún og dillaði
sér, en fyrir kom að sagan var sárbit-
ur og þá var eins og ský drægi fyrir
sólu. Hún sagði stundum að ég ætti
að setjast niður og skrifa ævisögu
hennar.
Ef einhver tæki það verkefni að
sér þá væri frá nógu að segja. Fullt af
litríkum persónuleikum í fjölskyld-
unni, góðir dagar og erfiðir tímar –
allt sem litar heila mannsævi og gerir
hana í frásögur færandi. Umfram
annað held ég þó að Guðrúnar verði
einkum minnst fyrir hve góð amma
hún var. Hún hafði gott lag á börnum
og barnabörnin voru henni einstak-
lega kær. Hennar verður sárt sakn-
að.
Ég sendi Guðrúnu, Lilju Báru og
Guðfinni, Tótu, Helga og Guðrúnu,
Þórði Erni, Ingunni, Markúsi, Helga,
Guðrúnu Helgu, Þórði Helgasyni og
öðrum barnabörnum og barnabarna-
börnum mínar bestu kveðjur. Í huga
mínum þakka ég Guðrúnu fyrir það
sem hún hefur gefið mér og mínum.
Hvíl í friði.
Eva Ólafsdóttir.
✝ Íris Lilja Sigurð-ardóttir fæddist á
Freyjugötu 11 í
Reykjavík 2. maí
1949. Hún lést að
heimili sínu í Hafnar-
firði fimmtudaginn 4.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Olga Gísladóttir,
f. 25.7. 1923 og Sig-
urður Sigurðsson, f.
7.12. 1924, og bjuggu
þau lengst af í Heið-
argerði 90 í Reykja-
vík. Systur Írisar eru
Erla Fríður, f. 30.3.
1946, gift Ingvari Friðrikssyni og
Fríður, f. 21.8. 1953, gift Ara Guð-
mundssyni.
Íris giftist 2.8. 1969 Guðmundi
Kristinssyni, f. 29.8. 1944. Börn
þeirra eru: 1) Olga
Gunnarsdóttir, f.
23.5. 1968, maki Pét-
ur Smári Richar-
dsson og eiga þau
tvö börn. 2) Kristinn
Þór Guðmundsson, f.
9.7. 1972, maki
María Erla Erlings-
dóttir og eiga þau
tvö börn. 3) Erlend-
ur Guðlaugur Guð-
mundsson, f. 14.6.
1976, maki Hildur
Brynja Sigurðar-
dóttir.
Íris lauk námi í
hárgreiðslu og seinna prófi sem
aðstoðarmaður tannlæknis.
Útför Írisar verður gerð frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku systir.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Þegar ég hugsa
um þig þá dettur mér í hug hlát-
urmildi, gleði, grallaraskapur og
stríðni. Þér þótti svo gaman að
stríða, sem oftast varð til þess að
við hlógum eins og vitleysingar. Þú
gast alltaf komið mér til að hlæja.
Og margar skemmtilegar stundir
áttum við saman. Þú hefur ekki ein-
ungis verið mér sem góð systir,
heldur sem frábær vinkona sem ég
leit upp til og geri enn. Og þú leyfð-
ir mér að gramsa í dótinu þínu og
þú sagðir mér sögur. Þú varst alltaf
svo hress og glöð, hvar sem þú
varst, var hlátur og gleði. Einnig er
mér minnisstætt fyrstu búskaparár-
in þín, er ég bjó hjá þér. Ég hef allt-
af dáðst að þér hvað þú hafðir mik-
inn vilja, þegar þú vildir við það
hafa. Mér er sérstaklega minnis-
stætt hversu barngóð þú varst og
hafðir yndi af börnum. Sonum mín-
um þótti alltaf gaman að koma með
í heimsókn til þín, því þú hafðir svo
mikið af þér að gefa. En lífið lék
ekki alltaf við þig. Mér þótti sárt að
sjá veg þinn verða holóttan. Og ég
vildi óska þess að ég hefði getað
verið meira hjá þér. Ég veit þú skil-
ur mig.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Megi Guð vera með þér og fjöl-
skyldu þinni. Hafðu þökk fyrir allt.
Þín systir,
Fríður.
Elsku Íris mín. Hve sárt ég
sakna þín! Það var svo sárt að fá
fréttina um andlát þitt, en um leið
er ég þakklát fyrir að þú ert laus
frá þínum löngu og ströngu veik-
indum. Það var mér alltaf óskilj-
anlegt hversu dugleg og sterk þú
ávallt varst.
Ég þakka allar þær góðu og
skemmtilegu minningar sem ég á
um þig og þær hafa flögrað um
huga minn síðustu daga.
Sérstaklega þær mörgu góðu
stundir sem við áttum saman með
börnunum, þegar strákarnir okkar
voru á sjónum. Þeim stundum
gleymi ég aldrei.
Þú hafðir svo gott skap, létta
lund og dillandi hlátur sem var svo
gott að heyra. Þú áttir líka til slatta
af stríðni sem fór oft illa í mig þá
sérstaklega er við vorum ungar í
foreldrahúsum, en við erum líka oft
búnar að hlæja að því síðan.
Fyrir stuttu gafstu mér bókina
„Systur“ sem mér þykir svo vænt
um, í henni fann ég þessar línur
sem mér finnst eiga svo vel við okk-
ur.
Við fundum upp á ótalmörgu,
komumst upp með alls kyns stríðni
og hrekkjabrögð.
Við eigum saman sögu sem eng-
inn annar getur átt hlutdeild í, syst-
ir mín og ég.
Far þú í friði, þín systir,
Erla.
Hún Íris mágkona mín er látin,
fráfall hennar kom óvænt þótt hún
hafi átt við erfið veikindi að stríða
undanfarin ár, oft var hún mjög illa
haldin en hún hresstist oft ótrúlega
vel og tók gleði sína aftur.
Kynni okkar Írisar hófust þegar
ég kom inn í líf Erlu systur hennar
en þá var lífið skemmtilegt og mikið
um að vera, það var ávallt gaman að
vera í návist Írisar, hún var falleg
ung kona sem geislaði af gleði og
hafði smitandi hlátur sem naut sín
vel í góðum félagsskap. Íris giftist
Guðmundi, æskuvini mínum frá
Akranesi, samgangur var oft á tíð-
um mikill hjá okkur og börnin okk-
ar ólust upp saman og voru góðir
vinir.
Ég get því miður ekki verið við
útför Írisar vegna atvinnu minnar á
sjónum.
Um leið og ég kveð þig elsku Íris
mín bið ég góðan Guð að styrkja
Guðmund, Olgu, Kidda, Ella Gulla
og fjölskyldur þeirra í sorginni,
ennfremur foreldra og systur Ír-
isar. Blessuð sé minning Írisar Sig-
urðardóttur.
Ingvar Friðriksson.
Kæra frænka.
Þegar ég lít til baka og hugsa um
þær stundir sem við höfum átt sam-
an kemur fyrst og fremst upp í
huga mér þakklæti.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að alast upp í nánu sambandi
ykkar systra. Ég er þakklátur fyrir
þau skipti sem við Þórunn systir
vorum hjá þér, þegar mamma og
pabbi voru í útlöndum. Það voru
góðir tímar og það væri óskandi að
fleiri börn fengju að upplifa allt það
sem við gerðum saman með ykkur
mömmu, á meðan pabbi og Gummi
voru á sjónum.
Ég er þakklátur fyrir samveruna
í gegnum ferðalögin sem við áttum,
eins og ferðirnar í sumarbústaðina
á Laugarvatni og Múlafoss-ævintýr-
ið til Kaupmannahafnar verður
lengi í minnum haft.
Ég er þakklátur fyrir þær stund-
ir sem við áttum þegar þú skaust
húsaskjóli yfir mig um helgar, eftir
að við fluttum til Keflavíkur. Stund-
irnar sem við sátum og spjölluðum
tvö eða með þeim fjölmörgu vinum
krakkanna sem sóttu í þægilegt við-
mót þitt og andrúmsloftið á heim-
ilinu þínu, þar sem allir voru vel-
komnir.
En mest af öllu er ég þakklátur
fyrir þig. Frænkuna með léttu lund-
ina, þar sem svo stutt var í hlát-
urinn og sem alltaf var svo notalegt
að koma til.
Guð veri með þér,
Sigurður Ingvarsson.
Elsku Íris mín.
Mikið voru það erfiðar fréttir er
pabbi hringdi í mig og sagði mér að
þú værir látin. Þú hefur alltaf verið
mér svo góð og mér þykir svo vænt
um þig. Heimili þitt og Gumma hef-
ur ávallt verið opið mér og Sigga
bróður, og var alltaf svo gott að
koma til ykkar.
Ég fór strax að hugsa til minna
yngri ára er við vorum svo mikið
saman. Ég man eftir siglingunum,
er pabbi og Gummi sigldu saman og
við fórum öll með, það voru
skemmtilegir tímar. Og ekki má
gleyma er við komum til ykkar um
jólin og fengum að brjóta pipar-
kökuhúsið með ykkur.
Við áttum einnig oft góðar stund-
ir í eldhúsinu hjá ömmu og afa í
Heiðó. Mér þótti alltaf gaman að
skætingnum í ykkur systrunum og
að heyra sögurnar af ykkur er þið
voruð ungar dömur. Húmorinn þinn
var alveg frábær og alltaf svo stutt í
þinn dillandi hlátur.
Við höfum gengið í gegnum
margt saman í þessu lífi og alltaf
verið vinkonur og geta talað um
allt, þú hafðir alltaf tíma til að
hlusta á mig.
Mér hefur þótt sárt að sjá hve
veikindin hafa farið illa með þig
með árunum, en nú hefur þú fengið
frið og veit ég að þú ert á góðum
stað.
Ég elska þig og mun alltaf gera.
Hér er bænin sem við áttum sam-
eiginlega:
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Þórunn Sif.
Þær eru margar minningarnar
sem vöknuðu hjá okkur vinkonun-
um er við settumst niður til að
skrifa kveðjuorð til Írisar, móður
Olgu vinkonu okkar. Heimili henn-
ar, Miðvangur 129, var okkur alltaf
opið og eyddum við mörgum frá-
bærum stundum þar frá unglings-
aldri. Þar stofnuðum við félag sem
við kölluðum „Pottavinafélagið“ og
var Íris aðalforinginn eða mamma
félagsins. Þetta félag fæddist eitt
kvöldið þegar við vinkonurnar lág-
um í heitapottinum á Miðvanginum.
Ákveðið var að hittast reglulega og
fara í pottinn, borða góðan mat og
skemmta okkur. Enn hittist þessi
hópur reglulega.
Íris reyndist okkur góður félagi.
Heimili hennar var alltaf fallegt og
notalegt, staður sem okkur leið
mjög vel á. Hún var glæsileg kona,
alltaf vel tilhöfð og kenndi hún okk-
ur þá góðu lexíu að fara aldrei út
óvaralitaðar.
Síðustu árin átti Íris við ýmis
veikindi að stríða. Hefur þessi tími
vafalítið verið fjölskyldunni mjög
erfiður og ekki síst Olgu vinkonu
okkar sem stóð alltaf eins og klettur
við hlið móður sinnar.
Við sendum Olgu og fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð veri með ykkur.
Erla, Valdís, Ingibjörg,
Friðrikka og Hildur.
Elsku Íris.
„Kallið er komið, komin er nú
stundin“ og frá henni kaupir sig víst
enginn frí. Eftir standa margar
góðar minningar. Mér er sérstak-
lega minnisstætt þegar ég hitti þig
fyrst. Elli sagði mér að ég þyrfti nú
engu að kvíða né vera með ein-
hverja feimni þar sem þú værir nú
einu sinni „Drottningin í Norður-
bænum“. Það verður að viðurkenn-
ast að ég varð ekkert minna kvíðin
eða feimin yfir þeim titli. En það
reyndist svo vera algjör óþarfi. Þú
tókst afar hlýlega á móti mér með
hárið vel greitt, bleikan varalit og
bleikt naglalakk, glæsileg eins og
drottning.
Ég kynntist því fljótlega að þú
tókst öllu gríni vel og varst sjálf
mjög stríðin og ósjaldan stóðum við
nautin saman í gríninu. Þú vildir
alltaf hafa fínt í kringum þig, varst
afar vanaföst en jafnframt hafðirðu
mjög gaman af því að breyta, líkt og
þú værir að leyfa öllum húsgögn-
unum að prófa nýjan stað.
Elsku Íris, ég vil þakka fyrir þær
góðu stundir sem við áttum saman
og trúi því að þér líði nú betur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín
Hildur Brynja.
ÍRIS LILJA
SIGURÐARDÓTTIR
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn