Morgunblaðið - 11.03.2004, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 FIMMTUDAGUR 11. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Rögnvaldur bar það
alla tíð utan á sér að
vera píanóleikari – allt
frá barnsaldri. Krullað
hár, alltaf ofan í augum,
langir fingur sem hann hafði alltaf á
undan sér, hendur sem spönnuðu 10–
12 nótur þar sem aðrir þóttust góðir
með átta. Nef eins og Chopin. Talaði
með handapati og var alltaf að segja
brandara. Ég kynntist honum þegar
hann trúlofaðist vinkonu minni Helgu
Egilson en hafði dáðst lengi að honum
fyrir afburða spilamennsku í Tónlist-
arskólanum.
Við áttum dálítið svipaðan náms-
feril. Eftir próf í Tónlistarskólanum
lögðum við á djúpið til framhalds-
náms. Hann til Parísar en ég til Berl-
ínar. Þeirri dvöl lauk 1939 þegar
heimsstyrjöldin síðari skall á, þá
snerum við bæði heim. Hann kvænt-
ist bekkjarsystur minni úr MR,
Helgu Egilson. Það varð hans stóra
gæfa. Síðan fóru þau til New York.
Ég giftist Lárusi Fjeldsted en við
höfðum verið trúlofuð í tvö ár. Það var
mín stóra gæfa. Svo fórum við líka til
New York. Þar urðu fagnaðarfundir.
Síðan hefst eitt allsherjar „píanó-
box“ eins og við kölluðum það. Rögn-
valdur æfði sig alla daga af ótrúlegum
krafti og dugnaði. Það kom stundum
bobb í bátinn hjá honum vegna hand-
armeins, en eftir að hann komst til
Gorodnitzky var honum borgið.
RÖGNVALDUR K.
SIGURJÓNSSON
✝ RögnvaldurKristján Sigur-
jónsson fæddist á
Eskifirði 15. október
1918. Hann lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 28. febrúar síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 9. mars.
Þegar til stóð að hann
héldi tónleika í National
Gallery í Washington
keyrðum við öll þangað
í bíl, Helga og Rögn-
valdur og við Lárus. Við
komum við á veit-
ingakrá á leiðinni og
Rögnvaldur símaði til
Thors Thors sendiherra
í Washington. Hann
fékk þær fréttir að
Roosevelt hafi látist
þennan dag og að senni-
lega yrðu engar
skemmtanir leyfðar í
viku í opinberum bygg-
ingum. Komið þið bara samt, sagði
Thor. Við þangað og varð nú virkilega
glatt á hjalla. Tónleikarnir frestuðust
og við snerum aftur til New York.
Þegar loksins kom að tónleikunum
flaug ég til Washington og var það í
fyrsta sinn sem ég settist upp í flug-
vél. Fengum slæmt veður svo vélin
hentist til skiptis til vinstri eða hægri
og á leiðinni sprungu í mér báðar
hljóðhimnur. Ég man vel eftir kons-
ertinum. Rögnvaldur spilaði h moll
sónötu Franz Liszt, Chopin mazurka
og Nocturne í F dúr og svo sitt mikla
glansnúmer Diabolique og Gavotte
eftir Prokofieff. Síðast Schumann
Toccötuna með sínum æðisgengnu
gripum yfir 10 nótur í báðum hönd-
um, sem var auðvitað barnaleikur fyr-
ir hans löngu fingur. Þessa toccötu
glímdi ég sjálf við í nokkur ár og lék
síðan á tónleikum hér heima. „Af
hverju ert þú alltaf að spila mín lög?“
Ég verð bara að spila sumt sem þú
spilar, því þú spilar allt!
Rögnvaldur fékk rosalega fínar
móttökur í Washington og konsertinn
var glæsilegur.
Það var ekki mikið um að vera á Ís-
landi þegar heim kom. En mikil
gróska var í tónlistinni og Sinfóníu-
hljómsveitin komin á laggirnar. Ég
las það í viðtali að Rögnvaldur hefði
spilað 14 eða 15 sinnum einleik með
hljómsveitinni og haldið fjölda tón-
leika bæði hér heima, á Norðurlönd-
unum og í Sovétríkjunum.
11. september 2001 var Helga kona
hans borin til grafar. Þá hrundi hans
heimur en samt bar hann sig vel.
Löngu lífi er lokið þar sem fegurð og
tónlist hafa ríkt. Ég mun alltaf muna
hann með allt hárið í augunum, gler-
augun að detta fram á Chopin-nefið
og með fingurna á undan sér.
Herra hljómsveitarstjóri alheims-
ins! Má ég biðja um sorgarmars
Chopin.
Jórunn Viðar.
Kveðja frá Félagi
íslenskra tónlistarmanna
Hinn 3. mars árið 1940 komu 12
tónlistarmenn saman í Reykjavík og
stofnuðu Félag íslenskra tónlistar-
manna.
Þetta var fólk sem hafði þá þegar
lagt á sig langt tónlistarnám og vildi
auka veg og virðingu tónlistarinnar.
Rögnvaldur Sigurjónsson píanó-
leikari var einn þeirra og kveður nú
síðastur þeirra 12 frumkvöðla sem
lögðu sinn mikilvæga skerf fram til
listar og menningar landsins.
Rögnvaldur var dyggur félagsmað-
ur alla tíð og gegndi margvíslegum
trúnaðarstörfum. Hann var lengi
fulltrúi félagsins í stjórn Bandalags
íslenskra listamanna, stjórnarmaður
og formaður félagsins árin 1977–1982.
Hann var kjörinn heiðursfélagi árið
1980.
Hann bar hag félagsins alla tíð fyr-
ir brjósti og minnisstæð er koma hans
á aðalfund fyrir nokkrum árum þar
sem hann kvaddi sér hljóðs, gladdist
yfir starfinu og hvatti til dáða af sinni
alkunnu lífsgleði. Við minnumst hans
í mikilli virðingu og þökk fyrir störf
hans og ómetanlegt framlag til tón-
listarlífs á Íslandi.
Blessuð sé minning hans.
Margrét Bóasdóttir.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum.)
Kæri vinur, þökkum þér samfylgd-
ina gegnum öll árin og allar skemmti-
legu samverustundirnar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Við, fjölskyldan í Melseli, sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur til
allra aðstandenda.
Ásta, Hinrik, Jón Óskar, Ninna,
Bjarki Már og Hinrik Örn.
Ég kveð kennarann minn og kæran
vin með þakklæti fyrir hans ljúfu
handleiðslu og skemmtilega fé-
lagsskap á undanförnum árum.
Rögnvaldur kenndi mér í Nýja Tón-
listarskólanum, eftir að Ragnar
Björnsson lést, allt þar til ég braut-
skráðist fyrir fjórum árum.
Þegar ég fór í framhaldsnám til
Sviss héldum við Rögnvaldur sam-
bandi, bæði bréfleiðis og eins hitt-
umst við þegar ég kom heim í frí. Við
höfðum þann háttinn á, þegar ég var á
landinu, að ég spilaði fyrir hann og
svo fórum við á einhvern veitingastað
á eftir, fengum okkur að borða og
ræddum saman um alla heima og
geima. Það var tilhlökkunarefni að fá
frá honum bréf, alltaf hafði hann frá
einhverju skemmtilegu að segja auk
þess sem hann talaði af einlægni og
tæpitungulaust um hlutina. Ég minn-
ist þess hvað hann talaði fallega um
Helgu og hve hann saknaði hennar
þegar hún lést.
Þessar stundir eru mér ómetanleg-
ar. Þótt ekki hefði það átt að koma
mér á óvart að maður á hans aldri félli
frá, þá var mér sannarlega brugðið
þegar mér barst fréttin og það fyrsta
sem ég sagði var: „Og ég sem var að
skrifa honum bréf!“
Þótt hann fái ekki bréfið frá mér og
samverustundirnar verði ekki fleiri,
þá halda tengslin við Rögnvald áfram
um aldur og ævi. Hann verður alltaf í
huga mér þegar ég spila og æfi ný
verk, horfir yfir öxlina á mér, kíminn
á svip og stappar í mig stálinu.
Það eru forréttindi að hafa kynnst
slíkum manni og fyrir það er ég þakk-
lát.
Ættingjum og vinum öllum votta
ég samúð.
Elísabet Þórðardóttir.
Fyrir rúmlega tveimur áratugum
fór ég í minn fyrsta píanótíma hjá
Rögnvaldi Sigurjónssyni í Nýja tón-
listarskólanum í Reykjavík. Ég var
ungur að árum, feiminn nokkuð, en
líkaði strax vel við hinn geðuga og
jafnframt fræga píanista. Næstu ár
liðu hratt; í hverri viku var mætt í
tíma og við tókumst á við hvert stigs-
prófið á fætur öðru. Að lokum, 13 ár-
um síðar, var stefnan sett á burtfar-
arpróf. Þótt skólavist lyki hélst náin
vinátta okkar um alla tíð. Það er
skemmst frá því að segja að ég lít með
stolti en jafnframt djúpu þakklæti til
baka er ég minnist þessara ára.
Rögnvaldur var í eðli sínu sérstak-
lega viðfelldinn, alúðlegur og
skemmtilegur maður. Líf hans var
eftir því fjölbreytt, uppfullt af ævin-
týrum, sigrum sem áföllum. Snemma
á ævi hans voru þáttaskil mörkuð er
hann hitti Helgu Egilson, sem síðar
varð eiginkona hans og sem ætíð stóð
við hlið hans sem klettur. Rögnvaldur
syrgði mjög Helgu, sem dó fyrir
tveimur árum. Minnist ég þess að í
nýlegri heimsókn til hans barst talið
sem oftar að Helgu og nefndi ég þá
sem oft áður hve heppinn hann hefði
verið að hafa hitt Helgu svo ungur,
ástina í lífi sínu, og lifa með henni
meir en 60 ár í farsælu hjónabandi.
Slíkt væri einstakt og aðdáunarvert.
Eiginleikar Helgu, sem birtust í lífs-
gleði hennar, gæðum og heilindum,
höfðu án efa afgerandi áhrif á frábært
samspil þeirra hjóna.
Ég verð ævinlega þakklátur fyrir
kynni mín af Rögnvaldi og Helgu. Ég
minnist heimsókna, ferðalaga,
kennslustunda, tónleika, kvöldverða,
umræðna um lífið og tilveruna.
Tveimur dögum fyrir andlát Rögn-
valdar hittumst við á heimili hans og
spilaði ég fyrir hann, að ég nú veit, í
síðasta sinn. Ég met það sem hina
dýrmætustu gjöf að hafa fengið að
hitta Rögnvald þennan dag og hljóta
hrós frá mínum gamla meistara. Að fá
að minnast slíks fundar sem hinstu
minningu um einstakan mann og
listamann er meira virði en orð fá lýst.
Blessuð sé minning Rögnvaldar
Sigurjónssonar.
Ólafur Reynir Guðmundsson.
Rögnvaldur píanókennarinn minn
er nú fallinn frá og mig langar að
minnast hans með örfáum orðum.
Fyrstu kynni mín af Rögnvaldi voru
fyrir rúmum tveimur árum. Allt frá
fyrsta tíma fannst mér gott að um-
gangast Rögnvald, tala við hann og
læra af honum. Rögnvaldur var ætíð
brennandi af áhuga við kennsluna og
sýndi mikinn eldmóð, sem gerði það
að verkum að ekki var hægt annað en
að hafa gaman af því að læra undir
handleiðslu hans. Áhugi minn á tón-
list jókst til muna eftir að ég hóf pí-
anónám undir stjórn Rögnvaldar,
enda tókst honum á sinn einstaka hátt
að gera tónlist og allt sem henni teng-
ist ótrúlega spennandi og áhugavert.
Hann sagði meðal annars sögur af
hinum ýmsu tónskáldum ásamt því
leyfa manni að hlusta á upptökur frá
sjálfum sér og öðrum píanóleikurum.
Allt frá upphafi bar ég mikla virð-
ingu fyrir Rögnvaldi enda ekki annað
hægt þar sem um virðulegan, lífs-
reyndan og umfram allt bráð-
skemmtilegan mann var að ræða.
Okkur Rögnvaldi kom vel saman frá
fyrstu kynnum, það var alltaf gaman
að koma til hans í tíma eða heimsækja
hann í Álfheimana og alltaf var maður
að læra eitthvað nýtt af honum. Ég
komst meir og meir að því að þarna
var um mjög merkilegan mann að
ræða, mann sem hafði ferðast um all-
an heim og haldið fjölda tónleika, spil-
að inn á tugi platna og upplifað marga
merkilega atburði. Hann sagði mér
sögur af því þegar hann var ungur að
halda tónleika víðsvegar um heiminn
og fræddi mig um marga skemmti-
lega hluti. Frásagnargáfa Rögnvald-
ar og húmor er eitthvað sem ein-
kenndi hann, alltaf gat hann sagt
hlutina á svo skemmtilegan hátt og
húmorinn var iðulega til staðar. Það
leið varla sá tími sem maður gat ekki
hlegið að einhverju sem hann sagði
frá.
Að hafa kynnst Rögnvaldi og haft
hann fyrir kennara í þennan tíma er
mér ómetanlegt og fyrir það er ég
þakklát. Því sem ég hef lært af Rögn-
valdi um tónlistina, lífið og tilveruna
mun ég búa að alla mína ævi.
Ég votta sonum Rögnvaldar,
tengdadætrum, barnabörnum og öðr-
um aðstandendum hans mína dýpstu
samúð.
Elsku Rögnvaldur, megi guð vaka
yfir þér.
Hvíl í friði.
Þorbjörg Inga Þorsteinsdóttir.
Ég sá Rögnvald Sigurjónsson fyrst
daginn sem hann varð fertugur. Hann
var að loka dyrunum á húsinu þar
sem hann átti heima í Eskihlíð 14. Ég
hafði flutt í húsið nokkrum dögum áð-
ur. Ég vissi að þessi sérkennilegi
maður með þykku gleraugun var
frægur píanóleikari. Ég vissi líka að
hann átti tvo syni. Geir var á aldur við
mig og varð besti vinur minn árum
saman. Þór var nokkru eldri en ég og
varð líka náinn vinur minn og læri-
meistari um margt. Ég var á þeim
aldri þegar það rennur mjög óvænt
upp fyrir ungum drengjum að lífið
snýst um annað og meira en fótbolta
og þrístökk en þrístökkið var alveg
þangað til langmesta stökk lífsins fyr-
ir mér eins flestum íslenskum drengj-
um á þessum árum. En vegna kynna
af þessari fjölskyldu tók hugarheimur
minn nú gríðarlegt langstökk inn í
heillandi heim sem ég hafði enga hug-
mynd um áður. Þessi nýja veröld var
heimur listarinnar. Hann var í hverj-
um krók og kima á heimili fjölskyld-
unnar og ekki síst í þessu heljarmikla
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN JÓNASSON,
verður jarðsunginn frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 13. mars kl. 11.00.
Stefanía Kristín Jónsdóttir, Gylfi Eiríksson,
Ágústa Sigrún Jónsdóttir,
Þorbjörg Jónsdóttir, Gísli Jón Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
sambýlismanns míns og föður okkar,
SIGURJÓNS AUÐUNSSONAR,
sem lést föstudaginn 20. febrúar.
Jóhanna Einarsdóttir,
Gylfi Sigurjónsson,
Aðalsteinn Sigurjónsson,
Ingibjörg Sigurjónsdóttir.
JÓHANNA THORARENSEN
frá Kambi á Ströndum,
síðast til heimilis
á dvalarheimilinu Sæborg
á Skagaströnd,
lést á Heilbrigðisstofnuninni Blönduósi laugar-
daginn 6. mars síðasliðinn.
Jarðarförin fer fram frá Hólaneskirkju laugar-
daginn 13. mars kl. 14.00.
Stefán Þór Árnason,
fóstursystkini,
skyldfólk og vinir.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Ekki er tekið við
handskrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi.
Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta
virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöf-
undar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin verður
gerð og klukkan hvað. Ætlast
er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum. Þar sem pláss
er takmarkað getur þurft að
fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins til-
tekna frests.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina