Morgunblaðið - 11.03.2004, Blaðsíða 53

píanói sem hljómaði um allt húsið
þegar á það var leikið. Þannig gerðist
nú það að ég fór að leggja eyrun við
stórkostlegum og taktföstum hljóma-
höggum sem heyrðust alveg inn í mitt
herbergi nokkrum hæðum fyrir neð-
an íbúðina þar sem Rögnvaldur og
þau áttu heima. Þetta var upphafið á
Wandererfantasíu Schuberts. Það
var fyrsta klassíska músíkin sem ég
heyrði á ævinni. Og viti menn! Kom
ekki út fyrir nokkrum árum á geisla-
diski leikur Rögnvalds á þessu verki
og var upptakan einmitt gerð eftir
þessar sömu æfingar og ég heyrði á
hverjum morgni í marga mánuði. Og
lái mér hver sem vill að mér finnst
vænst um þessa túlkun Rögnvalds á
Wanderarfantasíunni af öllum túlk-
unum sem ég þekki. Kannski er það
bara tilviljun en staðreynd er það eigi
að síður að Schubert er mér nú kær-
astur tónskálda. En ég segi hér þessa
litlu sögu til að minna á það að mann-
lífið er mikill örlagavefur; eitthvað
sem einn maður aðhefst getur haft
óútreiknanleg áhrif á aðra menn. Það
er nú eitt af því sem gerir lífið svona
æsispennandi. Sem sagt: Með þess-
um geisladiski get ég hvenær sem er
rifjað upp þá örlagaríku „tilviljun“
hvernig ég uppgötvaði mesta og oft
eina gleðigjafann sem ég þekki í líf-
inu: tónlistina. Og ég er sammála
Schopenhauer um það að einungis
tónlistin geti opnað glufur inn í æðri
heima og hafið manninn upp yfir tak-
markanir sínar og þjáningar. Það má
því ekki minna vera en ég þakki kær-
lega fyrir mig nú þegar komið er að
ævilokum hjá Rögnvaldi.
Og það er reyndar dálítið fleira.
Það er varla ofmælt að heimili Rögn-
valds og Helgu hafi verið mitt annað
heimili í heilan áratug þegar ég var
barn og unglingur og eftir það hafði
ég lengi mikil kynni. Þarna opnuðust
mér ekki aðeins dyrnar að list og
menningu heldur líka að samkennd
og skilningi sem skiptir enn meira
máli en öll heimsins dýra list. Þetta
voru erfið unglingsár og stundum
fannst mér hvergi skjól að finna nema
hjá þessari fjölskyldu. Þar lögðust all-
ir á eitt með uppörvun og vingjarn-
leik, ekki síst Helga og Rögnvaldur
sjálfur en andi hans ríkti yfir öllu í
stóru og smáu. En nú er þetta orðin
liðin tíð. Og þó. Vináttan við Geir og
Þór hefur haldist öll þessi ár þó að oft
hafi verið vík milli vina. Ég votta þeim
og fjölskyldum þeirra innilega samúð.
Sigurður Þór Guðjónsson.
Það gustaði af Rögnvaldi Sigur-
jónssyni, aldursforseta í starfsliði
Nýja tónlistarskólans. Eldmóður
hans hafði mikil áhrif á unga nem-
endur, upprennandi píanóleikara sem
vildu læra hjá honum og engum öðr-
um. Hann kenndi við skólann nánast
frá stofnun hans og vann frábært
starf allt til dauðadags. Rögnvaldur
var fordómalaus og síungur hvort
sem um var að ræða tónlist eða dag-
leg málefni. Hann treysti nemendum
sínum til að glíma við krefjandi verk-
efni, frá hinum ýmsu tímabilum tón-
listarsögunnar, og miðlaði þeim ríku-
lega af reynslu listamannsins og
heimsborgarans. Rögnvaldur var
óvenju hreinskilinn maður og lét
skoðanir sínar í ljósi tæpitungulaust
en var þó ávallt nærgætinn. Hann gat
leiðbeint okkur hinum en hlustaði
ávallt á það sem aðrir höfðu fram að
færa. Hann var lífsglaður samkvæm-
ismaður. Stundum sátum við hjá hon-
um langt fram á nætur og töluðum
saman – ekkert endilega um gömlu
góðu dagana eða um gömlu meistar-
ana sem voru honum kærir.
Á árshátíð tónlistarskólanna á höf-
uðborgarsvæðinu, 20. febrúar sl.,
dansaði hann tango við Sigrúnu
skólastjórann okkar við undirleik
Rússíbananna og gaf unga fólkinu
ekkert eftir. Hann kenndi við skólann
27. febrúar og 28. febrúar hafði hann
kvatt þennan heim. Með Rögnvaldi er
genginn einn merkasti tónlistarmað-
ur þjóðarinnar, mikill höfðingi og
sannur félagi. Það var mikil gæfa að
fá að kynnast Rögnvaldi Sigurjóns-
syni og Helgu konu hans sem lést fyr-
ir rúmum tveimur árum.
Við þökkum samfylgdina.
Samkennarar við
Nýja tónlistarskólann.
Nú er Rögnvaldur horfinn af stóra
sviðinu, einn litríkasti listamaður
sinnar kynslóðar hefur kvatt fyrir-
varalaust. Líklega hefur almættið
verið orðið úrkula vonar um að Rögn-
valdur yrði nokkurn tíma gamall
maður. Við sjáum á eftir píanósnill-
ingnum sem var í fararbroddi kyn-
slóðar er gjörbreytti tónlistarlands-
laginu á Íslandi. Með honum er
genginn stórbrotinn eldhugi sem
réðst til atlögu við mörg helstu stór-
virki píanóbókmenntanna og sýndi
okkur að þetta var líka hægt á Ís-
landi. Flugeldasýningunni er lokið í
bili.
Það er fátæklegra um að litast að
þeim Helgu og Rögnvaldi gengnum
en það eru líka forréttindi að hafa átt
þau að vinum, þessar leiftrandi
skemmtilegu og næmu manneskjur
sem þau voru. Að vera samvistum við
þau var eins og að ferðast á fyrsta far-
rými, svo frjó var lífsnautn þeirra og
húmorísk sýnin á tilveruna ómót-
stæðileg. Og þau voru örlát á vináttu
sína. Þegar Víkingur fór að venja
komur sínar á tónleikapallinn voru
stuðningur þeirra og hvatningarorð
ómetanleg.
Í haust hafði staðið til að Rögnvald-
ur kæmi „í snarl“ á Kjartansgötuna
en eitthvað þótti honum dragast á
langinn með heimboðið. Og eitt kvöld-
ið hringdi síminn: „Sæl Svana, þetta
er Rögnvaldur, þið eruð alltaf að tala
um að kalla í mig heim en gerið svo
ekkert í því, ég held að það sé bara
sniðugra að þið komið til mín í Álf-
heimana“. Og þar sátum við í dýrð-
legri veislu seint í september með
Rögnvaldi og fjölskyldu hans. Rögn-
valdur bauð Víkingi inn í músíkher-
bergið þar sem farið var vítt og breitt
um píanóheima alla, yngri maðurinn
hafði margs að spyrja og sagði á eftir:
„Það er ekki til það verk sem hann
hefur ekki spilað á tónleikum, þetta er
ótrúlegt.“
Þegar leið að heimferð settist
Rögnvaldur við flygilinn og lék fyrir
okkur lítið lag, hárómantíska ballöðu
sem hann hafði samið sautján ára
gamall. Óþolinmóður tíminn buktaði
sig og beygði fyrir listamanninum og
dró sig í hlé á meðan hendingarnar
sem á sínum tíma báru í sér fyrirheit
um ævintýrin miklu með Helgu og pí-
anóinu hljómuðu í stofunni. Nú minn-
umst við þeirra með söknuði og vott-
um sonum þeirra og fjölskyldum
okkar dýpstu samúð.
Svana, Ólafur og börn.
Á sjötta áratugnum gengur lítil
stúlka inn í Þrúðvang við Laufásveg-
inn þar sem þá var Tónlistarskólinn í
Reykjavík. Hún er að fara í inntöku-
próf á píanó. Í innsta herberginu á
fyrstu hæð sitja nokkrir kennarar og
hlusta á prófið og skólastjórinn Árni
Kristjánsson spyr ljúflega nokkurra
spurninga. Stúlkan fær skólavist og
kennarinn hennar heitir Rögnvaldur
Sigurjónsson. Í þrettán ár eiga þau
eftir að hittast reglulega nemandinn
og kennarinn að undanskildu einu ári
þegar hann er fjarverandi vegna dval-
ar erlendis. Í öll þessi ári leiðbeinir
hann nemandanum af þolinmæði og
alúð, minnir stundum á að hún megi
nú aðeins æfa meira eða gleðst yfir
framförum sem hafa orðið. Hann
styður nemanda sinn til lokaprófs og
hún lýkur píanókennaraprófi frá skól-
anum. Alltaf með traustri leiðsögn
kennarans í þeim stóru verkefnum
sem þá voru komin til meðferðar.
Þegar ég minnist nú míns kæra
kennara í gegnum öll þessi ár er mér
efst í huga sú ljúfmennska sem hann
ávallt sýndi. Hann kryddaði kennsl-
una með skemmtilegum sögum og
brá aldrei skapi hvernig sem honum
líkaði frammistaðan. Það var ekki síð-
ur eftirminnilegt og ánægjulegt að
kynnast Helgu Egilson eiginkonu
Rögnvaldar. Hún var mikil handa-
vinnukona og heimili þeirra yndislega
hlýlegt.
Árið 2001 urðum við Rögnvaldur
fyrir þeirri þungu reynslu að missa
bæði maka okkar. Ekki hafði kenn-
arinn gleymt nemanda sínum. Hann
hafði oft samband og vildi vita hvern-
ig gengi. Hlýjan ávallt í fyrirrúmi.
Ég votta sonum hans og fjölskyldu
mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Rögnvaldar.
Sigríður Sveinsdóttir,
fyrrv. formaður Félags
tónlistarskólakennara.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. MARS 2004 53
Matreiðslumeistar-
inn Tryggvi Jónsson,
heiðursfélagi í Félagi
matreiðslumanna, er
fallinn frá.
Eftir að Tryggvi lauk
sveinsprófi 1950 fór hann fljótlega að
vinna að félagsmálum og var kosinn í
stjórn FM 1957 og var stjórnarmaður
þar, að árinu 1960 undanskildu til
1972, þar af sem formaður félagsins á
árunum 1968 til 1972.
Hann var í fararbroddi við stofnun
Lífeyrissjóðs matreiðslumanna 1968
og var formaður stjórnar sjóðsins frá
stofnun og þar til hann var samein-
aður Lífeyrissjóði framreiðslumanna
og Lífeyrissjóði rafiðnaðarmanna í
TRYGGVI
JÓNSSON
✝ Tryggvi Jónssonfæddist í Brekku,
Aðaldal í S-Þingeyj-
arsýslu 10. mars
1924. Hann lést í Sól-
túni í Reykjavík 2.
mars síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Árbæjarkirkju
10. mars.
Lífeyrissjóðinn Lífiðn
árið 1996.
Tryggvi kom að
kennslu matsveina á
fiskiskipum hjá Hótel-
og veitingaskólanum
bæði í Sjómannaskólan-
um og á Hótel Esju í um
þrjá áratugi. Þá var
hann fulltrúi félagsins í
skólanefnd Hótel- og
veitingaskóla Íslands
um tíma.
Leiðir okkar Tryggva
lágu fyrst saman þegar
ég fór í matsveinanám
seint á sjöunda áratugn-
um og hann var þar kennari. Síðar
tengdumst við inn í sömu fjölskyldu
gegnum konurnar okkar. Þegar
stofnun Matvæla- og veitingasam-
bands Íslands var á dagskrá 1995
óskaði Tryggvi okkur góðs gengis og
sagði mér fá því að þetta hefði verið
reynt um 1969 en því miður ekki
gengið. Ég minnist Tryggva sem
fundarstjóra á flestum aðal- og fé-
lagsfundum FM sem ég sótti fram til
ársins 1990. Hann hafði mikið traust
á meðal félagsmanna og ekki minnist
maður þess að um hann eða hans
störf í þágu félagsins hafi verið deilt.
Fyrir hönd Félags matreiðslu-
manna og MATVÍS vil ég þakka
Tryggva fyrir öll hans góðu störf í
þágu félagsins og votta aðstandend-
um hans mína dýpstu samúð. Guð
blessi minningu þína.
Níels S. Olgeirsson.
Móðurbróðir minn, Tryggvi Jóns-
son, hefur kvatt þessa jarðvist, en
hann er fjórði af níu börnum Mar-
grétar og Jóns í Brekku í Aðaldal
sem kveður. Það er sárt og erfitt að
lifa þegar makinn hefur kvatt, eig-
inkona og vinur í hálfa öld, líf Ásu og
Tryggva var samofið, samtvinnað og
því ætti ekki að koma á óvart, þótt
hann fagnaði nú för á hennar fund.
Það gerum við líka, þótt trega-
blandnar tilfinningar bærist í brjóst-
um fjölskyldu og vina.
Ása og Tryggvi voru vinir mínir,
vinabönd rofna ekki þótt veikindi og
síðan önnur tilvera taki við. Minning-
arnar halda áfram að lifa, verða hluti
af daglegu lífi, hugurinn leitar til
góðra stunda, stundum með söknuði,
en fyrst og fremst með gleði og þakk-
læti fyrir vináttu og elsku sem lifir
með minningunni.
María Elínborg Ingvadóttir.
Ástkær móðir mín, dóttir, systir og amma,
FRANZISCA GUNNARSDÓTTIR,
Laufrima 41,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn
12. mars kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir,
en þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
Kattavinafélag Íslands.
Gunnar Björn Gunnarsson,
Signý Sveinsdóttir,
Gunnar Gunnarsson,
Katrín Gunnarsdóttir,
Róbert Dagur Gunnarsson og
Andrea Sif Gunnarsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andát og útför móður okkar, ömmu
og langömmu,
ÁRNÝJAR KOLBEINSDÓTTUR,
Víðihvammi 2,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks gjörgæsludeildar
Landspítalans Fossvogi.
Guð blessi ykkur öll.
Rósa Björk Ásgeirsdóttir,
Ingvar Ásgeirsson,
ömmubörn og langömmubarn.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför vinkonu minnar, móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
UNU KRISTÍNAR GEORGSDÓTTUR,
Baugsstöðum,
Stokkseyrarhreppi.
Guðmundur Eggertsson,
Páll Siggeirsson,
Svanborg Siggeirsdóttir, Pétur Ágústsson,
Elín Siggeirsdóttir, Konráð Ásgrímsson,
Þórarinn Siggeirsson, Ólafía Guðmundsdóttir,
Guðný Siggeirsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Ástkær faðir okkar, stjúpfaðir, tengdafaðir, afi,
langafi og bróðir,
HLYNUR JÚLÍUSSON,
Þórðarsveig 5,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 12. mars kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Júlíus Hlynsson, Hulda Gunnarsdóttir,
Helga Hlynsdóttir, Hlynur Grétarsson,
Sævar Arnarson, Ingibjörg Gestsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og systkini.
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug við
andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
bróður okkar, mágs og frænda,
GÍSLA ÁSMUNDSSONAR,
Álandi 13,
Reykjavík.
Alfa Hjálmarsdóttir,
Áslaug Ásmundsdóttir, Stefán O. Magnússon,
Ingveldur Ásmundsdóttir,
Garðar Viborg,
Kristín Jónsdóttir
og systkinabörn hins látna.