Morgunblaðið - 20.03.2004, Qupperneq 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 20. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ásta SylvíaBjörnsdóttir
fæddist á Sauðár-
króki 7. janúar 1971.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á Sauð-
árkróki miðvikudag-
inn 3. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Oddný Finnboga-
dóttir bókasafns-
fræðingur f. 11. nóv-
ember 1948, og og
Björn Friðrik
Björnsson fram-
haldsskólakennari,
f. 4. febrúar 1941. Systur Ástu
Sylvíu eru Emma Sigríður skóg-
fræðingur, f. 18. október 1968,
gift Iain D. Richardson, kerfis-
verkfræðingi og Alma Emilía
Björnsdóttir hjúkrunarfræðing-
ur, f. 4. júní 1978. Börn Emmu og
Iains eru Alexander Douglas,
Andrew Björn og Fiona Sylvía
og dóttir Ölmu Emilíu er Sylvía
Eir.
Ásta Sylvía giftist unnusta sín-
um, Kristjáni Erni Jóhannessyni
geislafræðingi, 13.
desember 2003.
Ásta Sylvía ólst
upp á Sauðárkróki
og var þar við nám
og störf til ársins
1993. Árið 1989-
1990 var hún AFS-
skiptinemi í Taí-
landi, en að loknu
stúdentsprófi frá
Fjölbrautaskóla
Norðurlands vestra
á Sauðárkróki 1993
hóf hún nám í
Tækniháskóla Ís-
lands og lauk BSc. í
geislafræði í janúar 1997. Að
námi loknu starfaði hún á rönt-
gendeild Landspítala-Háskóla-
sjúkrahúss við Hringbraut til
ársins 1999 er hún varð að hætta
vegna veikinda. Ásta Sylvía
starfaði í nefndum á vegum Fé-
lags geislafræðinga og var félagi
í Skagfirsku söngsveitinni í
Reykjavík meðan heilsa leyfði.
Útför Ástu Sylvíu verður gerð
frá Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku Ásta. Það er svo sárt að
þurfa að kveðja þig þegar framtíðin
ætti að vera í faðmi þér, en huggun
harmi gegn er að nú hefur þú fengið
hvíld frá þrautum þínum.
Þú varst dýrmæt gjöf, alltaf mikið
sólskinsbarn, glaðleg og félagslynd,
lífleg og hugmyndarík. Þú lýstir upp
tilveru okkar og líf þitt var fullt af æv-
intýrum og fyrirheitum. Ársdvöl þín í
Taílandi þroskaði þig mikið og auðg-
aði því hugur þinn var opinn og frjór.
Víðsýni og fordómaleysi einkenndu
þig og þú lærðir að taka ekki öllu sem
sjálfgefnu og þakka það sem var. Líf
þitt var innihaldsríkt og þú áttir mörg
áhugamál, hestamennsku, ljósmynd-
un, íþróttir og söng. Þú varst hrif-
næm og hreifst aðra með þér enda
vinmörg og trygg þínum vinum.
Þú kynntist Kristjáni á námsárun-
um og að námi loknu fóruð þið að búa
í eigin íbúð í Eskihlíðinni. Þú ljómaðir
af hamingju, brúðkaup á dagskrá og
von á barni. Engan gat grunað hvað
undir lá og gjörbylti lífi þínu og okkar
allra í ágúst 1999. Fársjúk greindist
þú með brjóstakrabbamein, engin
von um lækningu og meðgangan gat
ekki orðið lengri. Höggið var gríðar-
legt en þú reist upp sterkari en
nokkru sinni fyrr. Skaplyndi þitt, já-
kvæðni og brosið bjarta voru þitt
sterkasta vopn gegn þessum þung-
bæru örlögum. Barist skyldi með
hetjulund, lífsgleði og lífsvilja á með-
an stætt væri. Með ótrúlegum dugn-
aði og seiglu fórst þú í gegnum lyfja-
meðferðir, geislameðferðir og tvo
uppskurði en í haust var ljóst að fátt
var til ráða. Þú varst öllum þeim sem
vildu styðja þig þakklát og kunnir vel
þá list að gefa og þiggja.
Þrátt fyrir bakslög og vonbrigði
hélstu alltaf reisn þinni, veittir okkur
gleði, uppörvun og styrk allt til loka.
Þú talaðir um það sem framundan var
af ótrúlegri yfirvegun og bentir á í
haust að við værum búin að fá lengri
tíma en búist var við í upphafi, tíma
sem við öll reyndum að nýta sem best.
Þú trúðir að tekið yrði vel á móti þér
og hafðir meiri áhyggjur af okkur
sem eftir yrðum.Þannig varst þú,
hugsandi um aðra allt til loka, en dýr-
mætar minningar um þig munu
styrkja okkur.
Þú tókst á við þá sorg að geta ekki
eignast eigið barn með því að veita
allri þinni móðurást til systrabarna
þinna. Þú elskaðir þau af öllu hjarta
og lagðir mikla rækt við þau. Alex-
ander og Andrew áttu margar ynd-
isstundir með þér þar sem þú last fyr-
ir þá og lékst við þá og litlu Sylvíurnar
sem fæddust í sumar voru þér mikill
gleðigjafi. Þú ljómaðir þegar þú hélst
þeim í faðmi þínum og hjá þér fundu
þær ást og vellíðan. Þau hafa öll misst
mikið að fá ekki leiðsögn þína í lífinu.
Nú þegar þú hefur kvatt og við sitj-
um eftir í nístandi sorginni og tóminu
rifjast upp orð Kahlil Gibran „Þegar
þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess sem var gleði þín“.
Elsku Ásta, við þökkum þér allt sem
þú varst okkur og við biðjum Guð að
blessa þig. Hvíl í friði.
Mamma og pabbi.
Elsku Ásta mín, Eftir samfellda
baráttu í 4½ ár er síðustu orrustunni
lokið og þú færð loksins hvíld eftir
langt og strangt stríð.
Þegar ég lít til baka yfir þetta tíma-
bil, þar sem meðferðir og aukaverk-
anir stjórnuðu lífi okkar, virðist allt í
einu ekki svo langt síðan við vorum að
slá okkur upp saman eftir jólaprófin
fyrir rúmum 9 árum, bekkjarsystrum
þínum til mikillar skemmtunar.
Og allt þar til í ágúst 1999 virtist
allt ætla að ganga eins og best verður
á kosið, við kláruðum námið okkar,
vorum komin í vinnu og eigið hús-
næði, barn á leiðinni og gifting áætluð
sumarið eftir. En þá var tilverunni
kippt undan fótum okkar. Þú greind-
ist með illvígan sjúkdóm, meðgöng-
una varð að stöðva og í stað ham-
ingjuríks fjölskyldulífs upphófst
baráttan við Krabba kóng, eins og þú
kallaðir sjúkdóminn gjarnan.
En í gegnum allt þetta ferli, sama
hverju gekk á, sýndir þú ótrúlegan
styrk, reisn og æðruleysi. Oftar en
ekki hafðir þú meiri áhyggjur af okk-
ur sem næst þér stóðum en af sjálfri
þér, sem þó þurftir að ganga í gegn-
um allar meðferðirnar.
Vissulega voru margar góðar
stundir sem við áttum á þessari leið.
Ferðalög til Amsterdam, Glasgow,
Vestfjarðaferðin með fjölskyldunni,
fjöldi samverustunda tvö saman eða í
góðra vina hópi og að sjálfsögðu brúð-
kaupsdagurinn okkar 13. desember
sl., sama dag og Pavarotti gifti sig,
eru meðal þeirra fjölmörgu stunda
sem ég á til að ylja mér við á þessum
erfiðu tímum.
En eftir stendur hjá mér þakklæti
fyrir þann tíma sem þú varst hluti af
lífi mínu, því þó ekki væri það nærri
eins lengi og ég hefði óskað, þá voru
það forréttindi að fá þó þessi rúmu 9
ár.
Þó ár og fjarlægð skilji okkur að
og engin geti komið í þinn stað
mun samt minningin þín lifa
á meðan lifi ég,
á meðan lifi ég.
Og ég þakka vil
þá dýru gjöf
að lífið leit til mín
og leiddi mig til þín.
(Friðrik Erlingsson.)
Ég elska þig Ásta Sylvía og mun
varðveita minningu þína þar til við
hittumst aftur.
Hvíl í friði ástin mín.
Þinn,
Kristján Örn.
Það duldist engum þegar Kristján
Örn frændi minn kynnti okkur fyrir
unnustu sinni Ástu Sylvíu að þar fór
samstætt par. Bæði voru á sama aldri
og í sama námi en það var einmitt þar
sem þau kynntust. Af þeim geislaði
hamingja og gleði. Þau útskrifuðust
síðan sem geislafræðingar á svipuð-
um tíma og hófu störf við fag sitt.
Ásta reyndist við nánari kynni afar
viðfelldin og í reynd hvers manns
hugljúfi. Hún átti auðvelt með að
kynnast fólki og þar sem fjölskyldan
hittist varð hún oft miðpunktur sem
hélt uppi fjörugum samræðum um
menn og málefni.
Það var sumarið 1999 sem fjöl-
skyldan kom einu sinni sem oftar
saman. Tilefnið var 4 ára afmæli Em-
ilíu Rúnar dóttur Önnu Margrétar og
Brands í Galtalindinni. Af Ástu og
Kristjáni geislaði hamingjan á þess-
um sólríka júlídegi. Við vissum ekki
þá hve fljótt drægi ský fyrir sólu hjá
þeim og reyndar okkur öllum.
Það kom sem reiðarslag þegar við
fréttum aðeins mánuði seinna að Ásta
hefði greinst með krabbamein og bar-
áttan framundan yrði hörð ef takast
ætti að vinna bug á vágestinum. Þá
baráttu tók Ásta upp af einstöku hug-
rekki og var rækilega studd af Krist-
jáni sínum sem stóð alla tíð sem klett-
ur við hlið hennar í þessari erfiðu
baráttu. Það er aðdáunarvert hve þau
sýndu mikið æðruleysi og samstöðu á
þessum tíma.
Þegar fjölskyldan kom saman og
Ásta hafði heilsu til að vera með var
ekki bilbug á henni að finna. Hún varð
alltaf miðpunktur samræðna og gleði.
Sérstaklega er mér minnisstætt hve
vel hún bar sig þegar fjölskyldan kom
saman eins og venjan er í laufa-
brauðsgerð á Rauðalæknum fyrir jól-
in í hitteðfyrra. Hennar var því sárt
saknað um síðustu jól en þá leyfðu
kraftar hennar ekki að vera með.
Það er sagt að þeir sem guðirnir
elska deyi ungir. Það er huggun
harmi gegn að vita að góður guð al-
faðir tekur á móti Ástu en eigi að síð-
ur er söknuður vina og ástvina mikill.
Megi góður guð styrkja okkur á þess-
ari kveðjustund.
Kæri Kristján Örn, ég og fjöl-
skylda mín vottum þér, foreldrum
Ástu, systrum, Þóru systur minni og
öðrum ástvinum okkar dýpstu samúð.
Kristjana Emilía Kristjánsdóttir
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
Elsku Ásta.
Nú hefur þú fengið hvíld og náð frá
þeim þrautum sem lagðar voru á þig
síðustu árin.
Þú tókst á þínum örlögum á alveg
einstakan hátt, þú sást alltaf jákvæðu
hliðarnar og reyndir að gera gott úr
hlutunum. Þú varst alltaf þakklát fyr-
ir það sem aðrir gerðu fyrir þig, þú
kunnir bæði að þiggja og veita. Þú
hafðir þann eiginleika að vera alltaf
hugsa um aðra, hafðir alltaf áhuga á
því sem var að gerast hjá öðrum,
sama hversu léttvægt það var miðað
við það sem þú sjálf varst að ganga í
gegnum.
Frá fyrstu tíð varstu sólargeisli
sem skein skært, þú varst glaðleg og
brosmild og margir löðuðust að þér.
Þú varst metnaðarfull, þú lagðir mik-
inn metnað í það sem þú tókst þér fyr-
ir hendur bæði hvað varðaði störf og
áhugamál. Þú hafðir mikla ánægju af
félagslífi og þú eignaðist marga vini,
en þú áttir alltaf líka tíma fyrir okkur.
Þú varst alltaf tilbúin að bralla ein-
hver prakkarastrik þegar færi gafst
og kringum þig ríkti oft gleði og kát-
ína. Auðvitað körpuðum við stundum
þegar við vorum yngri en oftast var
gott samkomuleg á milli okkar og eft-
ir því sem við urðum eldri áttum við
margar mjög góðar stundir saman.
Þú vildir vera besta frænka þegar
við fórum að eignast börn og það
varstu svo sannarlega þrátt fyrir mik-
il veikindi. Þú elskaðir börnin okkar
eins og þau væru þín eigin börn. Þeg-
ar Lala (Andrew) verður næst á ferð-
inni mun hann ekki fá að sitja með Pó
(Ástu) við að horfa á Stubbastund og
tvær litlar nöfnur þínar fá ekki að
senda þér fleiri bros eða sitja í fang-
inu hjá þér. Tveir litlir strákar fá ekki
að fara með þig í bæjarferðir til að
sýna þér hvað þeim þykir spennandi
eða fara með bækur og dót upp í rúm
til þín fyrir spjall og Lokasögur.
Samband okkar systranna var náið
og við áttum svo ótal margar góðar
stundir saman í gegnum árin og það
erum við svo sannarlega þakklátar
fyrir. Missir okkar er mikill og við
sitjum eftir í tóminu.
Við kveðjum þig nú með sorg í
hjarta, megi Guð vera með þér. Elsku
mamma, pabbi og Kristján, megi Guð
gefa ykkur styrk.
Alma og Emma.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Í dag fylgjum við til hinstu hvílu
vinkonu okkar Ástu Sylvíu Björns-
dóttur.
Ástu kynntumst við hjónin 1994
þegar hún og Kristján fóru að vera
saman. Við fyrstu kynni fundum við
að Ásta var ákaflega þroskuð og vel
gefin og við nánari kynni kom í ljós
hvað hún var vel að sér á mörgum
sviðum. Hún kom manni endalaust á
óvart. Hún söng, talaði tælensku,
vann að kjaramálum fyrir sitt félag og
einnig sáum við hana á leiksviði, í að-
alhlutverki, á árshátíð Landspítalans.
Í byrjun sumars 1999 var margt
skemmtilegt á döfinni hjá Ástu og
Kristjáni. Stórar stundir framundan
og mikil hamingja. Það var gríðarlegt
áfall þegar Ásta veiktist síðsumars og
mikið baráttuskeið hófst. Það var í
senn sárt og lærdómsríkt að fylgjast
með baráttu hennar. Hún kom svo
miklu í verk með lífsviljann að vopni,
umvafin stuðningi og kærleika fjöl-
skyldunnar.
Oft höfum við spurt okkur hvernig
Ásta gat sýnt svo mikið hugrekki, svo
mikið æðruleysi og þessa jákvæðni.
Jafnoft er þeirri spurningu ósvarað.
Aðdáun okkar á Ástu Sylvíu og henn-
ar nánustu er mikil og djúpstæð.
Ásta hafði ríka samkennd með
náunganum og fylgdist t.d. vel með
heilsufarinu þegar yngsta dóttirin var
á leiðinni í heiminn. Hún kom m.a.
færandi hendi með krem og blóm, þó
var hún svo veik sjálf. Þetta bar stór-
mennsku hennar vitni. Ásta var trún-
aðarvinur og guðmóðir yngstu dóttur
okkar. Við teljum okkur vita að um-
hyggja hennar fyrir okkur breytist
ekki þrátt fyrir ný heimkynni.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Ástu Sylvíu Björns-
dóttur, hennar er sárt saknað.
Kristján, Oddný, Björn, Emma og
Alma. Við biðjum góðan Guð að
hjálpa ykkur á þessum erfiðu tímum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Björg og Orri.
Kveðja frá starfsfólki
röntgendeildar Landspítala
við Hringbraut
Í dag er til grafar borin Ásta Sylvía
Björnsdóttir geislafræðingur.
Enn einu sinni erum við harkalega
minnt á að dvölin okkar hér er ekki
löng og á margan hátt tilviljunar-
kennd.
Ásta Sylvía kom fyrst til okkar á
röntgendeild Landspítalans við
Hringbraut sem nemi í geislafræði og
valdi síðar röntgendeildina sem
starfsvettvang.
Ásta var lífsglöð ung kona sem
bauð af sér góðan þokka. Hún var
góður samstarfsmaður og hafði mik-
inn metnað fyrir starfi sínu og starfs-
vettvangi. Hún var hlý persóna, um-
vafin fjölskyldukærleika og stolt af
sínum uppruna á Sauðárkróki og
minntist oft á fjölskylduna sem hún
dvaldi hjá í eitt ár sem skiptinemi. Við
fylgdumst með þegar hún og Kristján
voru að rugla saman reytum og síðar
að stofna sitt heimili í Eskihlíðinni full
af framtíðardraumum og bjartsýni.
Ásta veiktist skyndilega á miðjum
vinnudegi á verslunarmannahelgi fyr-
ir tæpum fimm árum. Fyrstu rann-
sóknir bentu til alvarlegra veikinda
og þetta var síðasti vinnudagur Ástu.
Fyrir unga konu í Ástu sporum var
þetta mikið áfall. Veikindin kostuðu
strax fórnir og hafa verið löng og hörð
en Ásta hefur sýnt okkur alla sína
sterkustu eiginleika, ótrúlegan styrk,
baráttugleði og skapgerðarfestu, sem
við samstarfsfólk hennar dáðum hana
fyrir. Hver samverustund gat verið
okkur eins og að kveðja í hinsta sinn
en Ásta Sylvía hélt sínu striki.
Í dag erum við hljóð og minnumst
hennar með virðingu.
Við sendum Kristjáni, foreldrum
Ástu, og systkinum hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ólafur Kjartansson.
Starfsfélagi okkar Ásta Sylvía
Björnsdóttir geislafræðingur lést á
Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks hinn
3. mars síðastliðinn. Hún greindist
með krabbamein í byrjun ágúst árið
1999. Frá þeim tíma höfum við fylgst
með hetjulegri baráttu hennar og
dáðst að stuðningi Kristjáns eigin-
manns hennar, ættingja og vina.
Ásta Sylvía þráði lífið og barðist
fyrir því. Hún var sterk, dugleg og
ákveðin í að sigra í þessari baráttu.
Kjarkurinn var óbilandi og alltaf var
stutt í brosið.
Kæri Kristján, ættingjar og vinir.
Við sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og viljum með þess-
um ljóðlínum þakka Ástu Sylvíu fyrir
samfylgdina.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Geislafræðingar á röntgen-
deild LSH við Hringbraut.
Elsku Ásta mín.
Mig langaði til að kveðja þig með
nokkrum orðum þar sem ég hef ekki
möguleika á því að fylgja þér.
Ég er glöð yfir því að við gátum
hist, við röntgenstelpurnar, áður en
þú fórst í jólafrí norður til foreldra
þinna og ég dáðist af því hversu já-
kvæð og glöð þú varst þrátt fyrir
veikindi þín. Þú ert hörkutól og sýnir
okkur hinum með þínum styrk að
smávægilegir hlutir sem eru truflandi
í hversdagsleikanum eru ekkert til að
hafa áhyggjur af, bara hlutir sem við
leysum frá degi til dags.
Ég er í raun glöð yfir að baráttu
þinni er lokið eftir langan og strangan
sjúkdómsferil, þó að það sé sárt að sjá
þig fara, og að þú fáir að hvílast og
njóta þín á þeim góða stað þar sem þú
ert núna. Þú hefur sett mark þitt í líf
mitt og þær stundir sem við höfum
haft saman bæði í gegnum geisla-
fræðinganámið og þær fáu en góðu
stundir eftir það.
Ég veit að við munum öll sakna þín
alveg óskaplega mikið og ég mun
aldrei gleyma þér.
Megi guð gefa elsku Kristjáni, for-
eldrum, systrum og þeirra fjölskyld-
um styrk í sorginni.
Hvíl í friði.
Eva Sigurðardóttir,
Sönderborg, Danmörku.
Þá hefur Ásta loksins fengið hvíld-
ina eftir langa og mjög erfiða sjúk-
dómsbaráttu sl. ár.
Það var sama hvað hún gekk í
gegnum í sínum veikindum, alltaf var
hún jákvæð og baráttuviljinn ólýsan-
legur. Ásta talaði mjög opinskátt um
veikindi sín, það gerði henni gott. En
mikið hef ég oft hugsað hversu lífið
ÁSTA SYLVÍA
BJÖRNSDÓTTIR