Morgunblaðið - 20.03.2004, Síða 58

MINNINGAR
58 LAUGARDAGUR 20. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jón Árnasonfæddist á Syðri-Á
í Ólafsfirði 27. júní
1928. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri að
kvöldi 10. mars síð-
astliðins. Foreldrar
hans voru Árni Jóns-
son útvegsbóndi á
Syðri-Á, f. þar 15.
febrúar 1888, d. 1.
september 1975, og
eiginkona hans Ólína
Hólmfríður Sigvalda-
dóttir, f. að Heiðar-
húsum á Þelamörk
21. nóvember 1897, d. 23. apríl
1983. Bræður Jóns eru Helgi Sig-
valdi, f. 25. febrúar 1935, d. 17.
október 1955 og Ingi Viðar, f. 21.
nóvember 1939.
Eiginkona Jóns er Ingibjörg
Guðmundsdóttir frá Berghyl í
Fljótum, f. 12. febrúar 1929. Þau
gengu í hjónaband 27. ágúst 1953.
Foreldrar hennar voru Guðmund-
ur Benediktsson, f. 19. júlí 1893, d.
7. október 1970 og Jóna Kristín
Guðmundsdóttir, f. 29. desember
1899, d. 18. desember 2003. Þau
voru bæði ættuð frá Minni-
Brekku í Fljótum.
Jón hefur búið á Syðri-Á alla
tíð. Hann stundaði
sjómennsku frá
unga aldri og sauð-
fjárbúskap á Syðri-Á
allt til æviloka. Hann
starfaði sem fjall-
skilastjóri fyrir
Ólafsfjörð í mörg ár.
Jón lærði snemma að
leika á harmoniku
og spilaði fyrir dansi
alla tíð, bæði einn og
með hljómsveitum.
Þá starfaði hann
með Harmoniku-
klúbbi Eyjafjarðar
og sótti landsmót Fé-
lags harmonikuunnenda. Jón æfði
sönghópa og lék undir með þeim.
Einnig lék hann oft undir með ein-
söngvurum. Árið 1984 gaf hann út
hljómplötu þar sem hann lék m.a.
eigin lög með aðstoð hljóðfæra-
leikara á Akureyri. Árið 2002 lék
hann inn á hljómdisk með félögum
sínum í hljómsveitinni South Riv-
er Band. Jón var hagmæltur og
orti mikið, bæði lausavísur og
kvæði. Á 75 ára afmæli sínu árið
2003 gaf hann út ljóðabókina
Fjallaþyrnar og fjörusprek.
Útför Jóns fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Bönd tryggðar og vináttu verða
ekki slitin án trega og saknaðar. Svo
sannarlega kveð ég Nonna frænda
frá Syðri-Á með söknuði.
Frá fyrstu tíð hefur heimilið á
Syðri-Á, æskuheimili móður minnar,
verið mér afar kært. Að koma
„heim“ á Syðri-Á var alltaf gaman.
Umvafin kærleika frá afa og ömmu,
frænkum og frændum – og þar var
tónlistin. Ég minnist Línu frænku
við orgelið, hvað ég smástelpan
undraðist hvernig hún gat lesið úr
þessum óreglulegu strikum og
punktum og hitt alltaf á rétta tóninn.
Minnist aðfangadagskvöldanna þeg-
ar Lína sat við orgelið og allir sungu
jólasálmana. Síðan var drukkið
súkkulaði úr fínu bollunum með
gylltu röndinni. Það voru alvöru jól.
Seinna kom nikkan hans Nonna.
Ungur að árum lærði hann á harm-
onikku og má segja að þá hafi byrjað
hans tónlistarferill sem var alla tíð
mikilvægur þáttur í lífi hans. Læt ég
aðra um að telja upp afrek hans á því
sviði. Ég minnist stundanna í stof-
unni hjá Öbbu og Nonna þegar tón-
arnir streymdu og lagið var tekið.
Þau eru ófá ljóðin og lögin sem
Nonni samdi. Í ljóði hans Eintali,
sem ég held mikið upp á, fjallar hann
um lífshlaup sitt í bundnu máli. Ég
læt hér fylgja síðasta erindi ljóðsins.
Líður senn að lífsins kveldi,
langt er siglt og komið haust,
og í sólar síðsta eldi
sett er skipið upp í naust.
Nú eru seglin björtu bundin,
brugðið stýri hjörum frá.
Bíð ég einn við ystu sundin
eftir fari – og nýjum sjá.
Ég veit að seglin björtu eru ekki
lengur bundin. Ferðin er hafin í heið-
ríkju á huldum leiðum.
Elsku frændi, hafðu þökk fyrir allt
sem þú gafst mér. Hljómar þínir ylja
mér um ókomin ár. Elsku Abba og
fjölskyldur, innilegar samúðarkveðj-
ur.
Sigríður Steingrímsdóttir.
Hvað ætli það sé sem kviknar í sál
barnsins og lifir svo lengi að verða
fullorðnum manni kærast af öllu?
Ætli það séu ekki minningar um gott
fólk. Góðar og fallegar minningar um
fólk, atburði og staði. Við systkinin
vorum svo lánsöm sem börn að kynn-
ast fólkinu á Kleifunum og fátt hefur
reynst okkur betra veganesti í lífinu
en einmitt það. Fólkið í þessu litla
samfélagi var umburðarlyndar,
skilningsríkar og góðar manneskjur
og hjá þeim var gott að vera. Það
kunni þá list að hlusta á börn, kunni
að segja sögur og skapa heim æv-
intýranna. Þegar við nú kveðjum Jón
Árnason á Syðri-Á hinstu kveðju
leita slíkar minningar á hugann.
Leiðin milli heimilis afa og ömmu í
Árgerði og Syðri-Ár var aldrei löng
og öll vorum við systkinin heima-
gangar hjá Nonna og Öbbu. Þar réð
mildin, gleðin og manngæskan.
Og söngvar hljóðna þegar nóttin leggst að
landi,
loftin glitra köld og djúp.
Við bakkann hníga bláir straumar,
blika út við sjónhring – draumar, eins og þá.
(Jón Örn Marinósson.)
Jón var gæddur ríkum hæfileikum
til skáldskapar og tónlistar, hæfileik-
um til að njóta og upplifa, hæfileik-
um til að ferðast um í veröld tilfinn-
inganna. Alls þessa nutum við á
góðum stundum. Af hógværð reis
hann upp í mannlífinu og miðlaði
samferðamönnum af snilli sinni. Að
leiðarlokum er aðeins hægt að
þakka. Minningin lifir um góðan
dreng. Elsku Abba, við sendum þér
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Soffía, Gísli, Hrefna og Ólafur.
Harmonikkan er þögnuð. Spilar-
inn hefur staðið upp, leikið sitt síð-
asta lag og kvatt. Það er skrýtin til-
finning að geta ekki átt von á því, að
hann birtist að nýju eins og hann er
vanur. En þegar ég hringdi í Ingi-
björgu, brosti hún í gegnum símann
og sagði, að það hefðu dáið svo marg-
ir gamlir Ólafsfirðingar upp á síð-
kastið, að hann hefði mátt til að tygja
sig. Það vantaði spilara þar efra til að
leika undir með dansinum. Mér þótti
þetta hlýleg kveðja og falleg og
henni lík.
Og við hana er í sjálfu sér ekki
miklu að bæta. Þegar ég frétti lát
Jóns tók ég fram Fjallaþyrna og
fjörusprek og las þá einu sinni enn.
Og eins og áður staldraði ég við
minningarljóðið um Braga Finnsson
frá Ytri-Á. Af því að það lýsir Jóni
vel. Kannske er dýptin hvergi meiri í
ljóðum hans, af því að hann slær á
svo marga strengi. Undirtónninn er
söknuður, en svo heyrum við líka
aðra og bjartari tóna, vináttu og
trygglyndi, sem voru svo sterkir eðl-
isþættir í skaphöfn Jóns. Þegar hann
hugsar til vinars síns verða þeir báð-
ir litlir drengir á ný, leiðast hönd í
hönd niður í fjöru og hlusta á öldu-
gjálfrið, sem glitrar í sólarreifum.
Og svo getur hann ekki stillt sig um
að slá á léttari strengi:
Einhvern tíma að mig ber
upp úr jarðar vosi
tekur þú á móti mér
meður hlýju brosi.
Jón átti líka aðrar perlur í ljóða-
skrínu sinni, sem skína jafn skært,
þótt litrófið sé annað. Litlu ferðavís-
urnar, sem hann kallar Á ferð um
Fljót, leyna á sér. Myndmálið er
skýrt:
Langir dagar, lognbjört nótt
léttir öllum sporið.
Hingað verður sælast sótt
sólskinið og vorið.
Kannske liggur beinast við að
skilja þessi orð bókstaflega sem
náttúrustemningu, óð til landsins.
En skáldinu er annað í hug. Það er
að lýsa tilfinningum sínum, ungs
manns til ungrar konu, sem býr
handan heiðarinnar, en vefst tunga
um tönn. Þess vegna sækir náttúru-
barnið líkinguna í náttúruna. Það
losar um tunguhaftið og þau Ingi-
björg nutu þess að eiga langt sumar
saman. En nú er hann farinn og sól-
skinið heldur áfram að skína þar sem
Ingibjörg er.
Með Jóni er góður drengur geng-
inn. Guð blessi minningu hans.
Halldór Blöndal.
„Við erum komin í sumarfrí. Ók-
um norður í Ólafsfjörð í dag og sitj-
um saman í ömmueldhúsi. Það er
notaleg tilfinning að koma á Syðri-Á,
eins og að koma heim. Þar er alltaf
tekið hlýlega á móti okkur, eitthvað
gott í pottunum hjá Öbbu og tónlist
ómar um húsið. Nonni frændi situr
með harmonikuna inni í stofu og fullt
af fólki í kringum hann að hlusta,
kætast og syngja með.“ Svona er
dæmigert minningabrot okkar
systkinanna. Það er alltaf gaman á
Syðri-Á.
Við upplifðum Nonna ekki eldast,
líklega eltumst við með honum.
Hann var sífellt á ferðinni, kvikur og
snaggaralegur, að sinna bústörfum
og veiðiskap. Dýrin hans aldrei langt
undan, kindurnar úti á túni og hund-
arnir við fætur hans. Þau hændust
að honum, jafnt stór sem smá. Er
ekki sagt að dýrin séu mannþekkj-
arar?
Nonni var vinur allra, ekki síst
þeirra sem minna mega sín, og hann
var málsvari dýra og barna. Hann
var hjartahlýr og einlægur; öll börn
hændust að honum enda var hann
óspar á tíma sinn í návist þeirra og
jafnan tilbúinn til að spjalla við þau,
segja sögur og miðla fróðleik. Við
sátum oft bergnumin í stofunni og
horfðum á hann spila á píanóið.
Hann gat líka spilað hvaða lag sem
var eftir eyranu og fús til að spila
undir ef við vildum syngja uppá-
haldslögin okkar.
Það var margt fleira sem okkur
þótti spennandi við þennan frænda
okkar. Einhver ævintýraljómi sem
tengdist sjóferðum, heyskap, göng-
um, vélsleðaferðum og öllum dýrun-
um. Og kannski fyrst og fremst það
JÓN
ÁRNASON
Innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför elskulegrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR TRYGGVADÓTTUR
frá Þursstöðum,
Borgarhreppi.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim er
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför
JÓNS JÓNASSONAR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Heilbrigðis-
stofnun Sauðárkróks.
Stefanía Kristín Jónsdóttir, Gylfi Eiríksson,
Ágústa Sigrún Jónsdóttir,
Þorbjörg Jónsdóttir, Gísli Jón Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
MÖGGU ÖLDU ÁRNADÓTTUR
frá Núpakoti.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalarheimilis-
ins Kirkjuhvols fyrir einstaka umönnun.
Þorvaldur Sigurjónsson,
Hafdís Þorvaldsdóttir, Matthías Jón Björnsson,
Guðlaug Þorvaldsdóttir, Árni Gunnarsson
og barnabörn.
Allt er hljótt og rökkur
rennur yfir
rétt sem þreyttar lokist
brár.
Dagurinn sem ekki lengur lifir
læðist burt með ysinn hélugrár.
Stíruaugum starir ljós og ljós,
streymir hverju hjarta kyrrð og friður.
Lokað hefur krónu lífsins rós,
lognið dregur rökkurtjöldin niður.
Þá kemur svefninn, sigrar hverja önd
signandi hendi, lífsins gleði og sorgir.
Sálirnar þreyttar líta draumalönd,
ljósgeislasindur reifa dimmar borgir.
Svefninn er gjöf frá Drottins
dýrðarveldi,
dagsins að græða vonbrigði og trega.
Ylur af kynslóða kærleikseldi,
hvarmana strýkur hljótt og yndislega.
Ævinnar braut er sífelld leit að ljósi
er ljóma gefur inn í sálar rann.
Rétt eins og fræ í kaldri moldu kjósi,
kveður hin sama þrá, við sérhvern
mann.
Kærleikur Guðs sem geislum ótal stráir
gefur oss öllum von og trausta trú.
Og víst er það ljós sem lífið alltaf þráir,
BERGLJÓT BJÖRG
ÓSKARSDÓTTIR
✝ Bergljót BjörgÓskarsdóttir
fæddist á Hnapp-
stöðum á Skaga-
strönd 18. desember
1924. Hún lést á
Sjúkrahúsi Blöndu-
óss 22. febrúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Hólaneskirkju 28.
febrúar.
ljósið sem Drottinn kveikir
fyrr og nú.
(Páll Janus Þórðarson.)
Elsku tengda-
mamma, þegar þú
hefur nú kvatt þennan
heim kemur upp í
hugann hve oft vill
verða stutt á milli
andláts hjóna sem átt
hafa langa ævi saman
hlið við hlið og sterkir
þræðir verið ofnir
saman á lífsins leið og
ekkert fær slitið þau
sterku bönd.
Þannig finnst mér það hafa ver-
ið með ykkur Gunnar tengda-
pabba, þið studduð hvort annað í
veikindum ykkar og þú stóðst
sterk við hlið hans í veikindum
hans á síðasta ári sem að lokum
leiddu hann til dauða. Í framhaldi
af því fóru þín veikindi að taka sig
upp aftur og við það fékk enginn
ráðið, en þú tókst því með ró og
æðruleysi og varst tilbúin að taka
því sem að höndum bæri í þeirri
vissu að þín biðu horfnir ástvinir.
Tengdaforeldrar mínir voru af
þeirri kynslóð sem lifði miklar
þjóðfélagsbreytingar og nægju-
semi og þrautseigja var þeim eðl-
islæg. Begga tengdamamma ólst
upp við vinnusemi, hagsýni og
nýtni og að spila vel úr því sem
hún hafði handa á milli hverju
sinni og það tókst henni alla tíð.
Hún vann við fiskvinnslu með
heimilisstörfum fram á fullorðins-
ár og sló ekki slöku við þótt árin
færðust yfir. Heima fyrir var hún
alltaf að, bakandi eða prjónandi
sokka og vettlinga og voru það
ófáir sem þáðu hjá henni sokka
eða vettlinga í gegnum tíðina.
Begga var kát og glaðvær að eðl-
isfari og hafði gaman af því að
taka á móti gestum og gangandi í
heimsókn og alltaf var bakkelsi á
borðum og smurt með, annað kom
ekki til greina. Krakkarnir okkar
kölluðu hana oft kleinuömmu því
hún var sérfræðingur í kleinu-
bakstri og var ekki lengi að hrista
fram úr erminni gómsætar nýbak-
aðar kleinur og vildi alltaf að við
tækjum með okkur í nesti kleinur
og annað góðgæti þegar við keyrð-
um vestur eftir heimsókn á Skaga-
strönd.
Tengdamamma var þannig gerð
að ef hún gat rétt einhverjum
hjálparhönd þá stóð ekki á því,
hún var líka mikill dýravinur og
stundum voru kisurnar hennar
orðnar nokkuð margar þegar hún
var farin að gefa kisum sem voru á
vergangi og hún aumkvaðist yfir.
Það verða mikil viðbrigði að
geta ekki lengur heimsótt þau
Beggu og Gunnar á Skagaströnd
eins og fjölskyldan hefur gert síð-
astliðin 30 ár og alltaf verið tekið
opnum örmum, enginn afi og
amma lengur í Kántrýbæ. Nú er
sá tími liðinn en minningin lifir um
heiðurshjónin Bergljótu Björgu
Óskarsdóttur og Gunnar Helga
Benónýsson sem kvöddu þennan
heim með svo stuttu millibili,
blessuð sé minning þeirra.
Elsku mamma, amma og
tengdamamma, hafðu þökk fyrir
allar góðu stundirnar og minning-
arnar sem verða okkur ætíð dýr-
mætt veganesti.
Lilja Rafney Magnúsdóttir
og fjölskylda Suðureyri.