Morgunblaðið - 28.02.2004, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristinn GesturKristjánsson,
Diddi í Bárðarbúð,
fæddist 17. júlí 1924 í
Bárðarbúð á Helln-
um. Hann lést á
hartadeild Landspít-
alans 4. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Kristján
Sigurjón Brandsson,
útvegsbóndi í Bárð-
arbúð á Hellnum, og
Kristjana Þorvarðar-
dóttir húsfreyja, frá
Bjarnabúð á Arnar-
stapa. Systkini Krist-
ins voru Sigurbjörg Fjóla Farrell,
búsett í Bandaríkjunum, Leifur
Kristjánsson, búsettur í Vogum á
Vatnsleysuströnd, d. 2000, og
Kristín Lilja Kristjánsdóttir, bú-
sett á Ökrum á Hellnum, d. 1988.
Fóstursonur Kristins er Ólafur
Magnússon, verslunarmaður í
Borgarnesi. Diddi ólst upp í Bárð-
arbúð, við sjóróðra og búskap, en
hóf snemma afskipti af félags- og
framfaramálum í sinni sveit,
Breiðavíkurhreppi. Hann starfaði
meðal annars í Málfundafélagi
Breiðavíkurhrepps, var ritstjóri
sveitarblaðsins Neista, formaður
Ungmennafélagsins Trausta, auk
þátttöku í leikfélaginu, kórstarfi,
íþróttastarfi og
margskonar baráttu-
málum sveitarinnar;
vegamálum, hafnar-
málum, vatnsveit-
umálum, svo lengi
mætti telja. Hann
var síðasti kennar-
inn sem starfaði við
skólahverfi Breiða-
víkurhrepps. Diddi
stofnsetti verslun á
Hellnum og síðar
fiskverkun. Verslun-
arstörfum hélt hann
áfram, eftir að hann
flutti frá Hellnum
inn á Hellissand, hóf þar einnig
störf að sveitarstjórnarmálum og
varð sveitarstjóri, en gerðist síðan
kennari við grunnskóla Hellis-
sands. Líkt og í sínu gamla sveitar-
félagi tók Diddi þátt í félagslífi og
leikstarfi á Hellissandi af fullum
áhuga. Diddi var meðlimur Frí-
múrarareglunnar á Íslandi, hann
stundaði alla tíð ritstörf; leikrita-
skrif og ljóðagerð, og gaf út ljóða-
bókina „Úr höll birtunnar“, 1996,
og heimildaritið „Veröld stríð og
vikurnám undir Jökli“, 2000.
Kristinn Gestur Kristjánsson
verður jarðsunginn frá Hellna-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Hann var mér allt í senn faðir, móð-
ir, systir, bróðir – fjölskylda. Á ellefta
ári strauk ég til hans, þar sem hann
bjó með foreldrum sínum. Hann var
fimmtán árum eldri og lenti óumbeðið
í þeirri aðstöðu að sjá um dreng sem
fannst hann hvergi annars staðar
geta átt heima.
Ég var barn og fannst að enginn
vildi hafa mig, enginn tæki málstað
minn eða héldi með mér, nema Diddi.
Sem vonlegt var leist foreldrum hans
ekki sérlega vel á að bæta barni á
heimilið en það var mín gæfa að þau
gáfust fljótlega upp á að koma mér
burt – til þeirra fáu sem hugsanlega
höfðu eitthvað með krakkann að gera.
Síðan er liðin meir en hálf öld.
Lengst af bjuggum við Diddi undir
sama þaki en vorum í daglegu síma-
sambandi aðra daga.
Það er auðvitað sérkennilegt að
hafa átt fjölskyldu þar sem einn mað-
ur gegnir öllum hlutverkunum en það
gerði Diddi af þeirri óeigingiri, um-
hyggju og hlýju sem fáum mönnum
er gefin. Samfylgd hans varð mér
ómetanleg. Að leiðarlokum er þarf-
laust að orðlengja um of. Söknuður og
djúpstætt þakklæti – þessi fáu orð
lýsa hugsunum mínum og tilfinning-
um á þessum tímamótum.
Ólafur Magnússon.
Hellnarinn Diddi í Bárðarbúð, kær
vinur og mikið valmenni, hefur kvatt
þetta jarðlíf. Hann var sannkallaður
Jöklari, en þó fyrst og fremst Helln-
ari. Plássið undir Jökli á Hellisvöllum
var honum unaðsreitur. Þar er Jök-
ullinn fallegastur á að líta og náttúran
stórbrotin hvert sem litið er og sagan
drýpur af hverju strái. Þá sögu þekkti
Diddi í Bárðarbúð manna best og vildi
að henni yrði gert hátt undir höfði.
Kristinn Gestur Kristjánsson, eða
Diddi í Bárðarbúð, eins og hann var
jafnan nefndur, fæddist í Bárðarbúð á
Hellnum, sem kennd er við frægustu
persónu sem sögur fara af á utan-
verðu Snæfellsnesi, Bárð Snæfellsás.
Bárðarsaga var Didda enda hugleikin
og í kennsluritgerð sem hann skrifaði
við Kennaraháskóla Íslands árið
1982, tengdi hann hana landnámi Íra
á utanverðu Snæfellsnesi og vitna
ýmsar minjar um búsetu Íra á þess-
um slóðum, Írski brunnur o.fl.
Faðir Didda, Kristján Brandsson,
útvegsbóndi í Bárðarbúð, gerði fyrst
út opinn bát frá Hellnum, en eignaðist
síðan vélbátinn Sæbjörgu SH 64 og
byggði sér fiskhús í Hellnafjöru, sem
fyrir nokkrum árum var endurbyggt
á skemmtilegan hátt af afkomendum
hans og hýsir nú vinsælt kaffihús,
Fjöruhúsið, sem æ fleiri Íslendingar
eru nú að kynnast. Á unglingsárum
var Diddi háseti á útvegi föður síns og
sextán ára gamall gerðist hann vetr-
armaður hjá séra Kjartani Kjartans-
syni, sem þá hafði nýlega hætt prests-
skap á Staðastað í Staðarsveit og flutt
að Gíslabæ á Hellnum. Þar kynntist
hann þessum sérstæða uppfinninga-
manni sem Laxness fann fyrirmynd í
við persónusköpun á Jóni prímus í
Kristnihaldinu undir Jökli.
Diddi í Bárðarbúð sá ekki hlutverk
sitt sem ungur maður fólgið í því að
ganga inn í hefðbundin störf sinnar
sveitar til margra alda. Hans hug-
sjónir voru að nýi tíminn héldi innreið
sína að Hellnum og að byggja upp ný
atvinnutækifæri á staðnum og láta
þannig gott af sér leiða. Þannig lýsti
hann þessari lífssýn sinni: „Ég hafði á
yngri árum sett mér allt önnur mark-
mið en að fást við hin hefðbundnu
störf genginna kynslóða við hinar
frumstæðustu aðstæður, sjá aldrei ár-
angur erfiðis síns. Þykjast vera sáttur
við sjálfan sig og umhverfi sitt en
finna sig þó grotna niður í viðjum van-
ans með falskt og frosið bros á vörum.
Við hvern á maður skyldum að sinna
ef ekki fyrst og fremst við sjálfan sig
og sína nánustu? Ég finn ekkert
drengilegt við það að bregðast svo
sjálfum sér að vansi og volæði hljótist
af. Það er kannski nægilegt að fá
huggulega grafskrift: „Hann var trúr
og dyggur sinni samtíð og brást aldrei
hinni þegnlegu skyldu gagnvart sveit
sinni, varðveitti arf forfeðranna, fet-
aði í fótspor þeirra fram að sínum
lokadegi.““ Diddi hélt ávallt á lofti arfi
forfeðra sinna, en hann vildi gera sína
heimabyggð byggilega til framtíðar.
Fyrsta sjálfstæða framkvæmd hans á
Hellnum var að stofnsetja verslun.
Árið 1946 fékk hann verslunarleyfi
hjá sýslumanninum í Stykkishólmi og
opnaði verslun í herbergi í Bárðar-
búðarhúsinu, þá fyrstu og einu sem
þar hefur verið starfrækt. „Verslun
Kristins Kristjánssonar“ var síðan
rekin meðan kaupmaðurinn bjó á
staðnum, eða allt til ársins 1967, en í
nokkur ár þar á eftir var hún opin
sem sumarverslun.
Hellnar voru um aldir ein mesta
verstöðin undir Jökli og þar varð þétt-
býlismyndun á öldum áður, hver
þurrabúðin við aðra. Þegar Diddi var
að alast upp var sjósókn með svipuðu
sniði og tíðkast hafði um langt skeið.
Afkoma batnaði þó verulega með til-
komu vélbátanna og bættra hafnar-
skilyrða. Sjómennirnir háðu harða
baráttu við Ægi og þegar í land var
komið beið þeirra aðgerð og frágang-
ur afla eftir allt erfiðið. Þetta fannst
Didda ekki nútímavinnubrögð og árið
1949 hóf hann fiskverkun á Hellnum
og vildi þannig létta undir með sjó-
mönnum. Hann keypti fiskinn af þeim
á bryggjunni sem þá var nýmæli og
mæltist vel fyrir. Auk þess að stunda
saltverkun fór hann einnig út í skreið-
arverkun. Allt var þetta byggt á
bjartsýninni einni saman og trúnni á
að Hellnarar stæðu saman og í þeim
efnum hafði Diddi yfir engu að
kvarta. Fyrstu árin hafði Diddi að-
stöðu í steinhúsi í Hellnafjöru, sem nú
er því miður horfið. Aukin umsvif
urðu til þess að að hann byggði 200
fermetra fiskverkunarhús á Bjargs-
flöt árið 1960. Vatnsleysi, erfiðar sam-
göngur o.fl. gerði reksturinn erfiðan,
en með þrautseigju náði hann rekstr-
inum í jafnvægi og framtíðin virtist
björt, en þegar skreiðarmarkaðurinn
hrundi var séð fyrir endann á þessum
kafla í lífi Didda. Með betri sam-
göngum var einnig kippt grundvelli
undan verslunarrekstri á Hellnum.
Atvinnurekstri Didda var því lokið ár-
ið 1968. Auk atvinnurekstrar á Helln-
um í rúm tuttugu ár tók hann þátt í
ýmsum félagsstörfum síns sveitarfé-
lags. Ungur að árum varð hann rit-
stjóri Neista, blaðs Málfundafélags
Breiðuvíkurhrepps. Hann sat í
hreppsnefnd Breiðuvíkurhrepps frá
1954 til 1968, er hann flutti úr hreppn-
um. Var formaður skólanefndar
hreppsins og var síðasti kennarinn við
skólann í félagsheimilinu Snæfelli á
Arnarstapa 1962–1965, er skólahald
var lagt niður í hreppnum og flutt í
heimavistarskóla í Laugagerði í Eyja-
hreppi. Diddi var skáld og rithöfund-
ur. Hann orti ljóð og kom ljóðabók
hans, „Höll birtunnar“, út árið 1996.
Einnig skrifaði hann sögur og leik-
þætti, og voru sumir þeirra settir upp
fyrir vestan. Síðustu misserin vann
hann við leikritun í Bárðarbúð.
Fræðimaður góður var hann að upp-
lagi og beindist það aðallega að hans
heimasveit og mannlífinu undir Jökli.
Árið 2000 gaf hann út bókina „Veröld
stríð og vikurnám undir Jökli“, sem
er skemmtileg blanda endurminninga
og sögulegra þátta úr Breiðuvíkur-
hreppi og varðveitist þar mikill fróð-
leikur sem hann hefur bjargað frá
glatkistunni.
Það var að vonum mikið fagnaðar-
efni fyrir Didda að skáld og listamenn
sóttu mjög á hans slóðir og tókust góð
kynni með honum og mörgum góðum
listamönnum. Gestabækur hans vitna
um að þeir hafa gjarnan viljað ganga
á hans fund þegar þeir heimsóttu
Hellnar. Kjarval var honum hugstæð-
ur og tókst með þeim góð vinátta, en
meistarinn dvaldist oft langdvölum
undir Jökli við að mála. Þar urðu til
mörg meistaraverk og má þar til
dæmis nefna myndina „Gaman er að
lifa“, af Hellnastrákunum í fjörunni.
Eitt sinn fluttu þeir feðgar, Kristján
og Diddi, mikið safn málverka ofan á
fiskikös á bátnum Sæbjörgu frá Drit-
vík til Hellna. Stilltu þeir málverkun-
um síðan upp fyrir ofan Ásgríms-
brunn í Hellnafjöru. Kjarval fór í
fiskhús Kristjáns til að hafa fataskipti
og kom síðan út í sínu fínasta pússi og
opnaði málverkasýningu fyrir Helln-
ara. Bauð þeim feðgum eitt málverk
sem greiðslu fyrir flutninginn, en
þeim fannst þeir ekki hafa unnið fyrir
slíkri greiðslu, og seldust öll málverk-
in upp á nokkrum mínútum þegar
sýning á þeim var opnuð í Lista-
mannaskálanum veturinn eftir.
Skömmu síðar fengu Hellnarar síma
og þá fannst meistaranum símastaur-
arnir vera búnir að eyðileggja fyrir
sér landið.
Þegar Halldór Laxness var að
skrifa bókina Kristnihald undir Jökli
gerðist hann tíður gestur í Verslun
Kristins Kristjánssonar og var þar
jafnan boðið kók og prins póló. Spurði
skáldið ýmissa spurninga um prest-
inn á Staðastað og ýmsa mannlífs-
hætti þar undir Jökli. Þegar Kristni-
haldið kom út skildi Diddi hvaðan
þjóðarréttir og Jón prímus voru ætt-
aðir. Fjölmargar sögur sagði Diddi af
eftirminnilegum kynnum af skáldum
og listamönnum sem heimsóttu
Hellna, en mestu unaðsstundir hans
voru að leysa lífsgátuna með Gunnari
Dal, sem um skeið bjó á Arnarstapa.
Mikil vinátta tókst með Didda og
Ólafi Benediktssyni, verslunarstjóra
og kennara á Arnarfelli á Arnastapa.
Ólafur hafði alið upp dótturson sinn,
Ólaf Magnússon, sem síðar varð úti-
bússtjóri Kaupfélags Borgfirðinga á
Hellissandi og síðar verslunarmaður
félagsins í Borgarnesi. Einn góðviðr-
isdag árið 1951, þegar Óli var ellefu
ára gamall og afi hans látinn, bankaði
hann uppá hjá Didda í Bárðarbúð og
kvaðst vilja vera. Uppfrá þeirri
stundu átti Diddi fósturson og Óli föð-
ur.
Þegar hnignun varð í atvinnulífi
Hellna fluttist Diddi árið 1968 norð-
anvert við Jökulinn, á Hellissand. Þar
tók hann að sér annasamt starf húv-
arðar félagsheimilisins Rastar, varð
síðan sveitarstjóri og kennari við
grunnskólann frá 1975 til 1995, er
hann fluttist í Dalsel 15 í Reykjavík.
Bárðarbúð á Hellnum var alltaf sá
staður þar sem Didda leið best. Þegar
farfuglarnir fóru að hugsa sér til
hreyfings var hugur Didda kominn í
Bárðarbúð. Þar dvaldist hann ævin-
lega sumarlangt þegar aðstæður
leyfðu. Hann átti þar sínar unaðs-
stundir og jafnan var gestkvæmt þar
um sumartímann. Hin síðari ár er
heilsu hans tók að hraka, hafði hann
öryggi af nágranna sínum og systur-
dóttur, Ólínu á Ökrum, og einnig gat
hann stólað mjög á hana Sveinu, sem
varð eiginlega hans einkahjúkrunar-
fræðingur á staðnum, og lét sér ein-
staklega annt um alla hans velferð.
Jafnan galt fóstursonurinn Óli upp-
eldið ríkulega og var ávallt til reiðu
þega á þurfti að halda. Um hverja
helgi var hann mættur til elda-
mennsku, viðhalds húsakynna eða
annarra snúninga sem þurfti við og
svo til þess félagsskapar sem Didda
var kærastur. Að koma á heimili
þeirra í Bárðarbúð var ávallt tilhlökk-
unarefni og aðdáunarvert var að upp-
lifa hvað þeir þekktu þarfir hvor ann-
ars án málalenginga. Það er mín von
og vissa að Óla takist að halda áfram
uppi menningarbrag Bárðarbúðar.
Það var mér sérstök ánægja síðast-
liðið vor þegar farfuglarnir fóru að
setjast að undir Jökli að Diddi hringdi
í mig og tjáði mér að hann færi ekki
vestur fyrr en ég væri búinn að fagna
fimmtugsafmæli mínu þann 6. júní
síðastliðinn. Þar mætti minn góði fé-
lagi og flutti mér dýra drápu svo víða
vöknuðu hvarmar. Þar komu fram
væntingar hans um að Hellnar mættu
aftur fá sína fyrri reisn. Hans heit-
ustu óskir voru að á Hellnum mætti
rísa upp blómleg byggð, sem hann
sjálfur forðum daga hafði lagt allt sitt
í að byggja upp. Þegar farfuglarnir
héldu til síns heima síðastliðið haust
ákvað Diddi að dvelja áfram um stund
í Bárðarbúð. Ákveðið hafði verið að
vígja Menningarmiðstöðina á Helln-
um þann 25. október 2003 og vildi
hann ekki missa af þeirri stund, enda
varð sú stund honum mjög dýrmæt.
Hann hafði hitt spákonu sem kom til
Hellna og hún hafði sagt honum að
hann færi fljótt að vinna að uppsetn-
ingu sögulegra þátta um byggðina
undir Jökli og við það var hugur hans
bundinn síðustu misserin. Hann sá
fyrir að tími hans styttist og síðustu
stundirnar vildi hann nýta á þeim stað
sem gáfu honum bestu stundirnar.
Það hefur verið mér mjög mikil-
vægt að fá að kynnast þessum ein-
staka manni. Hann reyndist mér síð-
ustu árin nánast sem faðir, slík voru
hollráð hans og umhyggja. Fjölskylda
mín hefur þegar sett Didda á þann
stall sem eitt það besta sem henni hef-
ur verið gefið.
Didda í Bárðarbúð mun ávallt
verða minnst sem einstaks manns.
Hvíl í friði minn kæri.
Þorsteinn Jónsson.
Kristinn Gestur Kristjánsson, eða
Diddi í Bárðarbúð, eins og minn gamli
vinur og frændi var jafnan kallaður,
hefur lokið jarðvist sinni. Að því hlaut
að koma að maðurinn með ljáinn hefði
betur, en gamli Jöklarinn barðist
hetjulegri baráttu við erfið og lang-
varandi veikindi og síðasta herbragð-
ið reyndist vel – að flytjast á ný vestur
á ástsælar heimaslóðir. Ég var svo
lánsamur að hitta hann í síðasta sinn
rétt fyrir jólin, sem hann hélt á heimili
sínu í Bárðarbúð. Diddi var ótrúlega
hress og kátur, sagðist ganga í end-
urnýjun lífdaganna þar vestra með
góðra manna hjálp. Ekki síst uppeld-
issonar síns, eða öllu frekar bróður,
Ólafs Magnússonar, og hjúkrunar-
konu sem búsett er á Hellnum.
Með Didda er gengin sú kynslóð
Hellnara sem maður ólst upp með í
bernsku og var viðloðandi plássið sitt
til hinstu stundar. Hann er einnig sú
persóna sem er manni minnisstæðust
frá þeim vorbjörtu dögum undir Jökli.
Hann var víðsýnn, hrífandi persónu-
leiki, ávallt í góðu skapi með þennan
létta og smitandi hlátur sem ein-
kenndi þau systkinin, hann og Krist-
ínu á Ökrum. Menn voru almennt
ekkert yfirmáta bjartsýnir, minnir
mig, en Diddi var alltaf jákvæður og
hvatti unga menn til góðra verka. Það
viðhorf reyndist haldgott veganesti
sem nýttist vel á lífsleiðinni.
Diddi var þeirrar gerðar sem er
hverju byggðarlagi lífsspursmál til að
þreyja þorrann og góuna. Í verald-
legum skilningi sem framkvæmda-
maður sem rak verslun og fiskverkun
í áratugi. Þegar litið er til baka, blasir
við hvílík lyftistöng þessi athafnasemi
var afskekktu, fornfrægu fiskiplássi
þar sem sjórinn hefur löngum verið
eftirsótt og lífsnauðsynlegt búsílag. Í
því sem öðru var Óli honum jafnan hin
kampakáta, harðduglega hjálpar-
hella. Ekki var hlutur Didda síðri á
andlega og félagslega sviðinu því
bæði var hann gæddur góðum lista-
mannsgáfum og frá unglingsárum líf-
ið og sálin í öllu félags- og menningar-
lífi í Breiðuvíkurhrepp. Sjálfsagt
hefðu þær nýst afbragðs vel í fjöl-
menni, hvað sem því líður var hann
heimahögunum ómissandi lífsakkeri.
Það var sama hvað stóð til, alls staðar
var Diddi innsti koppur í búri eða til
hans leitað eftir ráðum og hvatningu.
Hann var lengi formaður Ungmenna-
félagsins Trausta og fulltrúi þess, og
stóð sem slíkur fyrir fjölda skemmt-
ana, stórra sem smárra, gerði lífið lit-
ríkara og skemmtilegra á útkjálkan-
um á meðan hans naut við. Samdi
sögur, leikrit, ljóð og jafnvel söng-
leiki. Breytti innansveitarskemmtun-
um í eftirminnilegar gleðistundir því
bæði var hann upplesari, leikari og
leikstjóri af guðs náð og ótrúlega
naskur á að finna góð leikaraefni og
skemmtikrafta í fámenninu. Jólatrés-
skemmtanirnar í litla samkomuhús-
inu á Stapa eru ógleymanlegar. Jóla-
tréð var skreytt með nýreyttu,
ilmandi krækiberjalyngi sem bland-
aðist angan af eplum og appelsínum –
úr Diddabúð að sjálfsögðu. Þetta er
hin eina, óviðjafnanlega jólalykt. Og
hver skyldi hafa farið með hlutverk
jólasveinsins annar en Kaupmaður-
inn? Diddi var drifkraftur Málfunda-
félagsins og ritstýrði blaði þess,
Neista, af miklum dugnaði á meðan
það kom út, hátt á annan áratug, um
og eftir miðja síðustu öld. Efninu
smalaði hugsjónamaðurinn saman,
pikkaði á ritvél, fjölritaði og dreifði
um hreppinn og til áskrifenda.
Þau gleymast ekki, öll tunglskins-
björtu vetrarkvöldin fyrir hálfri öld
þegar Diddi birtist á fund föður míns
með níðþunga ritvélina í fanginu og
stofan í Skjaldartröð ilmaði af kalki-
pappírnum og áslátturinn hljómaði
taktfast undir fjörugum samræðum
þeirra frændanna. Andinn tókst á
flug langt út yfir stofuveggina, snævi-
þakið Hellnaplássið, dimmbláan sjó
og hvítan jökul. Maður varð að hafa
sig allan við að týnast ekki úr lestinni.
Didda var falin barnakennsla í
Breiðuvíkurhrepp á öndverðum sjö-
unda áratugnum, fyrst í afleysingum,
síðar sem farkennari sveitarinnar og
hvarf alfarið til þeirra starfa er hann
flutti á Sand. Diddi gegndi fjölda
trúnaðarstafa fyrir sveitunga sína, sat
um árabil í hreppsnefnd og sýslu-
nefnd. Gaf út ljóðabók og minninga-
bókina Veröld stríð og vikurnám und-
ir Jökli, og var með annað bindi
hennar í vinnslu, enda mikill áhuga-
maður um sögu héraðsins og reyndi
jafnan að hafa það sem sannara
reyndist. Hann var fréttaritari Morg-
unblaðsins og Ríkisútvarpsins og
skrifaði ævintýri sem flutt voru í ljós-
vakamiðlum.Diddi unni kirkjunni
sinni á Hellnum, sat í safnaðarnefnd
og var í áratugi í kirkjukórnum.
Stórt skarð er hoggið í raðir gömlu
Hellnaranna, litríkur og ógleyman-
legur persónuleiki kvaddur. Við
Skjaldartraðarsystkinin sendum
kærum frænda hinstu kveðjur og
þökkum ómetanlegar samverustund-
ir. Okkar hlýjustu samúðarkveðjur til
þín, Óli minn, og annarra ástvina og
frænda. Guð blessi minningu góðs
drengs.
Sæbjörn Valdimarsson.
Diddi kennari, eins og við höfum
alltaf kallað hann, er látinn og send-
um við aðstandendum hans okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Við
KRISTINN GESTUR
KRISTJÁNSSON