Morgunblaðið - 28.02.2004, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 2004 51
kynntumst honum þegar við fluttum
að Gufuskálum haustið 1984 – hann
var þá kennari við barnaskólann á
Hellissandi – og höfum haldið vinskap
síðan, þó búseta hafi breytzt.
Diddi kennari mun alltaf verða
okkur minnisstæður. Hann setti mik-
inn svip á allt félagslíf í sinni heima-
sveit, undir Jökli, á meðan krafta
hans naut við. Hann var kennari við
barnaskólann á Hellissandi. Hann var
meðlimur í Frímúrarareglunni, var
ein aðaldriffjöðrin í Lionsklúbbi Hell-
issands og hvatti menn þar óspart til
dáða. Víst er að margur maðurinn
hélt sína fyrstu ræðu fyrir hans
áeggjan. Hann stóð, ásamt öðrum, að
útgáfu héraðsfréttablaðs á sínum
tíma. Hann var félagi í ungmenna-
félaginu Aftureldingu á Hellissandi
og samdi um árabil skemmtiatriði, í
revíustíl, sem flutt voru á þorrablót-
um þess. Hann samdi leikrit, sem
leikfélag Hellissands setti á svið.
Hann var kvæðaskáld og gaf út ljóða-
bókina Úr höll birtunnar.
Þannig minnumst við Didda kenn-
ara og það er víst að lengi mætti upp
telja störf hans. En hann var fyrst og
fremst gefandi, hvetjandi og hlý per-
sóna, sem við munum sakna.
Stefán Þór Sigurðsson,
Lilja Guðmundsdóttir,
Aðalheiður Stefánsdóttir,
Margrét Stefánsdóttir.
Vegna mistaka birtist greinin að of-
an með minningargreinum um Krist-
inn Guðmundsson og eru hlutaðeig-
andi beðnir afsökunar á mistökunum.
Við vorum á leið til Reykjavíkur,
stödd í Borgarnesi, þegar síminn
hringdi og okkur var tilkynnt um and-
lát Kristins, eða Didda eins og hann
var alltaf kallaður. Eitt af því sem við
höfðum ætlað að gera í Reykjavík var
að fara í heimsókn til hans, þar sem
við vissum að heilsu hans hafði hrakað
verulega síðustu daga. Við sátum um
stund þögul og ótal minningar sóttu á
hugann. Svo sagði Gulli: „Og hann
sem átti svo mikið ógert.“ Kannski
voru þessi viðbrögð hans lýsandi fyrir
þá athafnasemi sem einkenndi Didda.
Við þekktum hann bara sem stórhuga
athafnamann, allt frá því hann rak
tískuvöruverslun á Hellissandi þar
sem hann verslaði með vörur frá Kar-
nabæ og fram á síðasta dag þar sem
hann skildi eftir sig ófullgerðan brag
fyrir þorrablótið í sveitinni. Hinn dríf-
andi kraftur hans og áhugi á fram-
förum kom alls staðar fram, hvort
sem það var í starfi hans sem kennari,
dansleikjahaldari, rithöfundur og
skáld eða áhugamaður um uppbygg-
ingu á Hellnum fyrr og nú.
Okkur rekur ennþá minni til pláss-
fundar sem haldinn var á Hellnum
fyrir nokkrum árum síðan. Á þeim
fundi stakk Diddi upp á því að farið
yrði fram á það við Vegagerðina að
lagt yrði bundið slitlag á veginn niður
að Hellnum og hann tengdur veginum
niður að Arnarstapa sem nýlega hafði
verið lagður bundnu slitlagi. Þetta var
nú aðeins of mikil bjartsýni í gamla
manninum að okkar mati. En íbúarn-
ir sameinuðust um að fara fram á
þessa framkvæmd, og viti menn. Nú
aka allir á bundna slitlaginu sem fyrst
varð til í frjóum huga Didda.
Þrátt fyrir mikið heilsuleysi hin síð-
ari ár var Diddi alltaf að vinna að ein-
hverjum verkefnum og kom sífellt á
óvart með því hversu stórtækur hann
var. Í fyrra lét hann til dæmis reisa á
eigin kostnað minnisvarða við kirkj-
una á Hellnum. Var hann til minn-
ingar um ellefu einstaklinga, sem
voru honum alls óskyldir, en höfðu
farist í sjóslysum og ekki fengið leg í
vígðri mold. Í lok athafnar við kirkj-
una á Hellnum bauð hann svo öllum
upp á kaffiveitingar.
Örlögin haga því svo að við getum
ekki fylgt þér til grafar, elsku Diddi,
þar sem við verðum erlendis. Við
kveðjum þig því á okkar eigin hátt,
meðal annars með þessari minningar-
grein og þökkum fyrir einlæga vin-
áttu þína og fyrir það hversu vel þú
tókst á móti okkur þegar við fluttum
til Hellna fyrir níu árum síðan. Það
var okkur mikils virði.
Fóstursyni þínum, Ólafi Magnús-
syni, og öðrum ættingjum vottum við
samúð okkar.
Guðrún og Guðlaugur
Bergmann.
Á uppvaxtarárum okkar undir
Jökli þótti það alveg sjálfsagður hlut-
ur að Diddi í Bárðarbúð væri formað-
ur ungmennafélagsins Trausta í
Breiðuvíkurhreppi. Alveg sama hvað
félagið og Diddi yrðu gömul.
Til þess hafði hann að bera starfs-
gleði og vilja til að koma góðu til leið-
ar. Hann var félagsvera með ríka
ábyrgðartilfinningu og sterka þörf
fyrir að rækja hana.
Hagur sveitarinnar var honum
jafnan efst í huga, og honum auðn-
aðist að reisa henni, sveitungum sín-
um og umbrotatímum ævi sinnar at-
hyglisverðan minnisvarða með bók
sinni „Veröld stríð og vikurnám undir
Jökli“ sem kom út árið 2000. Þar eru
atvinnumál sveitarinnar efst á baugi.
Kristinn lagði sjálfur hönd á plóginn í
þeim efnum, rak m.a. fiskverkun og
verslun, búð sem Halldór Laxness
gerði ódauðlega í Kristnihaldi undir
Jökli.
Þótt sumum kunni að finnast gildi
þessarar bókar nokkuð staðbundið
hygg ég að hún hafi að geyma fróðleik
um og innsýn í heim sem mun orðinn
meirihluta núlifandi Íslendinga furðu
fjarlægur, og að þessi aldarfarslýsing
Kristins eigi eftir að verða metin að
verðleikum.
Kristinn mun hafa haldið áfram rit-
störfum af einbeitni og alúð, en því
miður entist hvorki heilsa né aldur til
að ljúka öðru en áðurnefndri bók.
Reisulegt landslag, forn og fræg
sagnaminni, harðskeyttur en gjöfull
Ægir og margslungin mannleg örlög
voru umgerðin um ævi Kristins Krist-
jánssonar í Bárðarbúð og samferða-
fólks hans á lífsleiðinni.
Hafi hann þakkir fyrir að festa
þann veruleika á blöð handa okkur
sem eftir lifum.
Systkinin frá Gröf í Breiðuvík.
Diddi var frábær karl. Alveg sér-
staklega. Með huga óvenju opinn. Það
var nú ekki hver sem er sem hefði lát-
ið landstúf af hendi undir afdrep fyrir
útlenskan listamann, ábyggilega ein-
hvern furðufugl. En Diddi var til í
slaginn og pabbi kom sér fyrir á bakk-
anum í Hleinaplássi. Þeim kom strax
vel saman, enda Diddi listamaður
einnig og þeir bara nokkuð líkir – svo-
litlir furðufuglar báðir tveir. Krakk-
arnir þekktu þá ekki almennilega í
sundur lengi vel, afa Dieter og afa
Gítar.
Við Rothararnir skutum rótum í
góðu Bárðarbúðarlandi. Gegnum tíð-
ina höfum við reynt að bruna vestur
eins oft og hægt var. Ef við höfðum
heppnina með okkur var Diddi á
staðnum og reikna mátti með
skemmtilegri stund í Bárðarbúð eða á
Bakka, yfir kaffibolla eða sígarettu,
hljóðfæri eða glasi af misgóðu víni.
Diddi var nú eiginlega bara dálítið
eins og jökullinn, stundum var hann
og stundum ekki. Engin leið að segja
til um það fyrirfram. En hvort sem
hann var eða ekki, þá fann maður fyr-
ir honum. Eins og hann gæti allt eins
verið inni hjá sér í Bárðarbúðinni þótt
hann væri í reynd fyrir sunnan.
Og þannig verður það sjálfsagt allt-
af; að maður finni fyrir Didda í
Hleinaplássinu þó að hann sé farinn
töluvert lengra en suður til Reykja-
víkur.
Með þökk og virðingu.
Vera Roth,
Björn Roth,
Karl Roth.
Ég kynntist Didda á Hellissandi
þar sem við kenndum saman í tvö ár
við barnaskóla staðarins. Sumir
sögðu að hann kenndi með gamla lag-
inu en ég gat ekki séð betur en að
hann væri bæði góður félagi og kenn-
ari. Diddi sýndi fljótt á sér fleiri hlið-
ar. Hann var mikill húmoristi og sá
spaugilegu hliðarnar á mannlífinu í
þorpinu. Hann var um árabil revíu-
höfundur staðarins og sett á svið
frumsamda leik- og gamanþætti.
Diddi var gjarna kallaður til þegar
halda átti með pomp og prakt árshá-
tíð ungmennafélagsins. Allt fórst hon-
um það vel úr hendi. Það sem heillaði
mig mest í fari Didda var þekking
hans á byggðarlögunum undir Jökli
og virðing hans fyrir fólkinu og sögu
þess. Við hjónin nutum oft leiðsagnar
Didda um sögustaði. Hann leiddi okk-
ur ,,malarfólkið“ inn í land Bárðar
Snæfellsáss og um leyndardóma
Snæfellsjökuls. Diddi kom okkur til
að mynda í kynni við álfana við Laug-
arvatn hjá Hellnum og frásögn hans
var ætíð með listrænum brag. Það
verður ógleymanlegt hvernig Diddi
gat fært áheyrendum söguna með
nýjum og ferskum hætti. Stundum
gengu skoðanir Didda þvert á hefð-
bundna söguskoðun. Diddi hafði sínar
hugmyndir um hvað orðið hefði um
Helgu fögru, og ég heyrði Didda tala
um Írskrabrunn og líklega staðsetn-
ingu hans löngu áður en hann fannst.
Minnisstæð er frásögn Didda af því
er hann og félagar hans voru eitt sinn
á leið upp í vikurnámið í jöklinum.
Það gerðist þá að skyndilega voru
þeir staddir í miklu logandi báli. Þeim
félögum var mjög brugðið, þar til þeir
áttuðu sig á því að þeir brunnu ekki,
enda var eldurinn kaldur eða hræv-
arlogi og hvarf jafn skyndilega og
hann hafði birst.
Ég bjó einungis tvö ár á Hellis-
sandi, en staðurinn heillaði mig og
sjaldan hefur ár liðið án þess að við
hjónin kæmum á Snæfellsnes. Hafa
þá jafnan orðið fagnaðarfundir með
okkur Didda. Héldum við ávallt góð-
um kunningsskap. Og ekki hvað síst
eftir að hann fór á eftirlaun og flutti í
draumareit sinn í Bárðarbúð. Enda
þótt við værum ekki á sömu torfunni
hversdags voru fundir okkar góðir og
ánægjulegir. Við deildum heimi ljóðs,
ljóss og fegurðar.
Diddi hafði lengi haft ljóðabók í
smíðum og bað hann mig um að lesa
handrit að bókinni og búa textann til
prentunar. Það var skemmtilegt verk.
Lesendur bókarinnar, Úr höll birt-
unnar, munu geta staðfest að Diddi
var og verður Nesskáldið staðfasta.
Það kæmi ekki á óvart að einhver
ljóða Didda ættu í vændum fram-
haldslíf með þeim sem ljóðum unna.
Diddi hélt andlegri reisn til dauða-
dags. Minningin um góðan dreng
mun lifa með mér og og mínum og
sjálfsagt öllum þeim sem kynntust
Didda í Bárðarbúð. Það er við hæfi að
enda þessi minningarorð á ljóði er
Diddi orti um Hellna, draumareitinn
sinn.
Helgra vætta heimur
mín hlýja ættarbyggð.
Þér sýna æska og elli
ævilanga tryggð.
Ég stend á þinni ströndu
og stari djásnin á.
Hér bylgjur hafa brotnað
með boðskap sænum frá.
Á hafið gjöfult glampar
með gull í sínum rann.
Það björg í búið færir
við blessum skaparann.
Ég hlusta á þína hljóma
frá hamrabúans sal
og fagrar fuglaraddir
fram úr sumardal.
Birgir Svan Símonarson,
Stefanía Erlingsdóttir
og börn.
Við Diddi kynntumst fyrir rúmum
níu árum þegar ég kom inn í fjöl-
skyldu Þórðar, mannsins míns, og
urðum fljótlega góðir vinir. Minnis-
stæðar eru ferðir sem við fórum til
Didda í Bárðarbúð. Kristleifi og Kol-
beini fannst mjög gaman að koma í
sveitina til Didda og kíkja aðeins í
kuðungafjöruna og hlaupa um. Með-
an við Þórður unnum á Búðum var
samgangurinn mikill þar sem stutt
var á milli og þegar suður kom hitt-
umst við reglulega. Diddi kom með
okkur Þórði og sonum okkar til sólar-
landa vorið 2000 og var það góð ferð.
Hann var menntaður kennari og
kenndi á Hellissandi til margra ára.
Hann orti ljóð og skrifaði leikrit og
bækur um sín hugðarefni. Diddi hefur
átt við heilsubrest að stríða hin síðari
ár en þessi síðasti vetur var með besta
móti og hann léttur og leið vel. Krist-
leifi og Kolbeini finnst skrítið að Diddi
sé dáinn og eru búnir að teikna mynd-
ir af honum svo hann sé hjá okkur
áfram. Þeim fannst líka einkennilegt
að geta ekki bara hringt í hann til
Guðs. Minningarnar um góðan vin
eru margar og yljum við okkur við
þær.
Guð blessi minningu Didda.
Drífa.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa, langafa og langalangafa,
SVEINS PÉTURSSONAR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Rebekka Guðmundsdóttir,
Pétur Sveinsson, Bjarney Friðriksdóttir,
Ástríður Sveinsdóttir, Hlöðver Magnússon,
Brandur Sveinsson, Khanngoen Hoisang,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Hjartkær eiginkona mín, dóttir okkar, móðir,
systir, mágkona og amma,
EDDA LOFTSDÓTTIR,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans við
Hringbraut fimmtudaginn 26. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ingvar Ólafsson,
Margrét Guðmundsdóttir, Loftur Gunnarsson,
Snorri Loftsson, Sólveig Stefánsdóttir,
Júlíus Þór Loftsson, Ragnhildur Oddný Loftsdóttir.
Móðir okkar,
JÓNÍNA KRISTÍN SIGMUNDSDÓTTIR
frá Miðvík,
lést á heimili sínu, Grenimel 4, Reykjavík,
11. febrúar síðastliðinn.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk Jónínu.
Ragnheiður, Björg
og aðrir aðstandendur.
Elskuleg systir, mágkona og frænka,
GUÐRÚN JÓHANNESDÓTTIR,
Sólheimum 16,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 21. febrúar sl., verður
jarðsungin frá Fossvogskapellu þriðjudaginn
2. mars kl. 13.30.
Hulda Fuller,
Páll Pétursson, Sigurlaug Björnsdóttir,
Anna Jóna Ragnarsdóttir
og fjölskyldur.
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
ÞURÍÐUR BILLICH,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 24. febrúar.
Hún verður jarðsungin frá Dómkirkjunni mið-
vikudaginn 3. mars kl. 15.00.
Sigurborg E. Billich, Oddi Erlingsson,
Karl Erlingur Oddason, Kjartan Oddason,
Móðir okkar,
JÓNASÍNA BJARNADÓTTIR
fyrrum húsfreyja
í Grafardal,
lést á dvalarheimilinu Höfða Akranesi fimmtudaginn 26. febrúar.
Útför auglýst síðar.
Kristján Þorsteinsson, Guðríður Sveinsdóttir,
Böðvar Þorsteinsson, Ásrún Jóhannesdóttir,
Bjarni Þorsteinsson,
Sigríður Þorsteinsdóttir, Örn Hauksson,
barnabörn og barnabarnabörn.