Morgunblaðið - 12.06.2004, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 LAUGARDAGUR 12. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Kársnesbraut 98 • Kópavogi • 564 4566 • www.solsteinar.is
SÓLSTEINAR erum fluttir á KÁRSNESBRAUT 98
✝ Ingibjörg SvavaHelgadóttir
fæddist á Hlíðar-
enda í Fljótshlíð 31.
desember 1912. Hún
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Lundi á Hellu 31.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristín Eyjólfs-
dóttir, f. 7.2. 1884 á
Hofi í Öræfum, d.
8.4. 1942, húsfreyja
á Hlíðarenda, og
Helgi Erlendsson,
bóndi á Hlíðarenda,
f. 7.1. 1892, d. 4.7. 1967. Systkini
Ingibjargar Svövu voru: Margrét
Jóna, f. 14.8. 1911, d. 4.9. 1911;
Ísleifur, f. 26.8. 1914, d. 8.9. 1914;
Guðjón, f. 22.3. 1916, d. 4.11.
2002, síðast bóndi á Rauðaskrið-
um, fyrri kona Sigríður Björns-
dóttir, f. 18.3. 1920, d. 15.7. 1964,
maður hennar er Ólafur Oddgeirs-
son bifreiðastjóri og eiga þau eitt
barn og tvö barnabörn. 2)Helgi, f.
26.11. 1938, landpóstur á Hvols-
velli, kvæntur Báru Sólmundsdótt-
ur læknaritara og eiga þau sjö
börn og 13 barnabörn. 3) Kristín, f.
17.2. 1945, d. 8.11. 1987, fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík, gift
Braga Hannibalssyni skrifvéla-
virkja og eiga þau þrjú börn og tvö
barnabörn.
Ingibjörg Svava vann við bústörf
og gestamóttöku hjá foreldrum sín-
um á Hlíðarenda þar til hún giftist
og flutti til Reykjavíkur þar sem
þau Ingvar stofnuðu heimili sitt, en
hann var þá bifreiðarstjóri hjá BSR
og Hreyfli. Árið 1948 breyttu þau
til og keyptu nýbýlið Rauðaskriður
og bjuggu þar í 14 ár. Þau fluttu
síðan aftur til Reykjavíkur og
bjuggu þar þar til að Ingvar lést
27. des. 1998. Síðustu árin dvaldi
Ingibjörg Svava fyrst á dvalar-
heimilinu á Kirkjuhvoli og síðan á
hjúkrunarheimilinu á Lundi þar til
hún lést.
Útför Ingibjargar Svövu fer fram
frá Hlíðarendakirkju í Fljótshlíð í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
seinni kona Þóra
Ágústsdóttir hús-
freyju; og Gunnar, f.
10.4. 1925, fv. starfs-
mannastjóri Reykja-
víkurborgar, kvæntur
Sigríði Pálmadóttur
húsfreyju og búa þau
í Reykjavík.
Hinn 2. júní 1934
giftist Ingibjörg
Svava Ingvari Þórð-
arsyni, f. 4.10. 1907 í
Reykjavík, d. 27.12.
1998. Foreldrar hans
voru Guðrún Ingunn
Sigurðardóttir, hús-
móðir í Reykjavík, f. 29.11. 1879,
d. 20.9. 1949, og Þórður Þórð-
arson, f. 21.1. 1874, d. 18.10.
1920, verkstjóri í Reykjavík. Bæði
voru þau ættuð frá Eyrarbakka.
Börn Ingibjargar Svövu og Ingv-
ars eru: 1) Dóra, f. 30.10. 1936,
fv. bankaútibússtjóri í Reykjavík,
Kær tengdamóðir mín er látin í
hárri elli eftir langt og erfitt veik-
indastríð.
Það er margs að minnast eftir
meira en 40 ára samveru og margt
að þakka.
Þakka fyrir að taka á móti mér í
fjölskyldu þína sem einni af dætr-
um þínum, gæta barnanna minna
þegar systkini bættist í hópinn og
fyrir að kenna þeim að meta landið
sitt og náttúruna. Þakka fyrir þinn
óbilandi kjark og glaðlyndi. Þú
brostir alltaf eins og sólin þegar
við komum í heimsókn, hvort sem
var á Hlíðarenda eða til ykkar í
Reykjavík, og við fundum okkur
alltaf velkomin hvernig sem á stóð.
Þú varst óvenju heilsteypt kona
sem tókst svari þeirra sem minna
máttu sín og orð þín stóðu sem
stafur á bók. Skepnur áttu í þér
traustan vin og þá einkum hestar
sem þér þótti sérstaklega vænt
um. Ef þú værir ung í dag sé ég
þig fyrir mér í hlutverki dýralækn-
is sem skynjar tilfinningar og líðan
þessara mállausu vina þinna. Þú
elskaðir fjölskyldu þína og for-
eldra framar öllu og fórnaðir hús-
mæðraskólavist sem þú áttir kost
á til að geta hjálpað móður þinni í
hennar erfiða starfi á mjög svo
gestkvæmu heimili. Eftir að þú
hafðir stofnað heimili og eignast
börn komstu heim á sumrum til að
hjálpa til við heyskap og bústörf.
Fyrir þetta allt ber að þakka.
Þú sagðist hafa verið hamingju-
samt barn. Ólst upp hjá kærum
foreldrum sem höfðu orðið fyrir
þeirri þungu raun að missa tvö
ung börn sín. Varst látin heita
Ingibjörg eftir föðursystur sem dó
skyndilega í blóma lífsins og taldir
að þú hefðir notið þess hjá föð-
ursystkinum sem bjuggu á Hlíð-
arenda þegar þú varst barn. Af
frásögn þinni af æsku- og ung-
lingsárum og heimilisbrag á Hlíð-
arenda skynjar maður að þar hafi
gleði og hamingja verið ríkjandi og
kærleikur milli bæjanna í hverfinu.
Það voru allir eins og ein fjöl-
skylda, Nikufólkið og Hallskots-
fólkið ásamt fólkinu á Hlíðarenda.
Það er gott að fara út í lífið með
slíkt viðhorf sem veganesti.
Svo funduð þið Ingvar hvort
annað. Fallegra samband held ég
að sé vandfundið. Virðingin hvort
fyrir öðru og hjálpsemin og hvern-
ig þið töluðuð hvort til annars bar
því fagurt vitni. Á 60 ára brúð-
kaupsafmælinu 2. júní fyrir tíu ár-
um buðuð þið börnum ykkar og
tengdabörnum í kvöldkaffi á Þing-
völlum. Þá talaði hann til þín og
okkar og rakti samband ykkar og
þakkaði öll árin. Sú stund verður
okkur ógleymanleg. Þessar stundir
ber að þakka og taka til eftir-
breytni. Þið voruð einstök saman.
Þið áttuð saman erfið ár á Rauðu-
skriðum þar sem lífið var strit frá
morgni til kvölds við erfiðar að-
stæður. Verst var þó að þurfa að
senda börnin frá sér í skóla. Samt
voru þetta góð ár sem þið sögðust
ekki hafa viljað missa af. Samband
ykkar við börnin var sterkt og allir
hjálpuðust að og gleðin ríkti. Þið
eignuðust gott bú og fallegt og
hraust búfé sem hlúð var að af
fremsta megni. Eftir að þið fluttuð
aftur til Reykjavíkur gátuð þið
farið að ferðast um landið sem þið
elskuðuð og fóruð þið oft í tvær til
þrjár vikur í tjaldferðir í sum-
arfríum á jeppanum ykkar. Þú
varst kjarkmikil, glaðvær og sterk
kona sem tók því sem að höndum
bar með jafnaðargeði. Við minn-
umst þess þegar þið voruð stödd í
Öræfum í aftakaveðri og vatna-
vöxtum og brýr tók af nokkrum
ám og þið voruð föst á milli vatna.
Þú varst vön vatnavöxtum frá ár-
unum á Hlíðarenda og fórst fljót-
lega að spá í vöðin. Ekki sátt við
að komast ekki leiðar þinnar. Þeg-
ar fór aðeins að sjatna í ánum
valdir þú leiðina yfir og Ingvar ók
jeppanum eftir þinni fyrirsögn.
Áður en langt var liðið voruð þið
komin heilu og höldnu yfir. Oft
fórum við með ykkur, börn og
barnabörn og jafnvel fleiri saman.
Þessar stundir fylgja okkur í
minningunni, en samband ykkar
við börnin ykkar var óvenjusterkt
og kærleiksríkt og það náði einnig
til okkar tengdabarna og barna-
barnanna. Alltaf var talað við
börnin sem jafningja og þeim leið-
beint á jákvæðan hátt.
Við minnumst samverunnar á
Hlíðarenda með þakklæti, hey-
skaparins og fagurra sumardaga
og kvölda þegar sólin gyllti jökul-
inn og fuglasöngur hljómaði í eyr-
um og gróðurangan fyllti vitin. Þú
elskaðir þennan fagra stað þar
sem sagan talar til okkar og þar
vildir þú helst vera. Ég þakka allt
viðmót ykkar og vináttu gegnum
árin, alla hlýju sokkana og vett-
lingana sem þú prjónaðir á alla
stórfjölskylduna á meðan þú hafðir
krafta til og bjartsýnina, glað-
værðina og dugnaðinn sem verður
okkur öllum leiðarljós í framtíð-
inni. Þú kvartaðir aldrei í veik-
indum þínum, aldrei var neitt að
hjá þér. Tókst ævinlega á móti
okkur með þínu fallega brosi. Ég
trúi og veit að tengdafaðir minn
elskulegur hefur fagnað þér á 70
ára brúðkaupsafmæli ykkar.
Starfsfólki á hjúkrunarheimilinu
Lundi og dvalarheimilinu Kirkju-
hvoli eru færðar alúðarþakkir fjöl-
skyldunnar fyrir frábæra umönn-
un og umhyggju á erfiðum tíma í
lífi Ingibjargar Svövu.
Að endingu lítið ljóð sem fannst
í fórum þínum sem gæti verið
kveðja þín til okkar:
Líttu fram en ekki aftur.
Örugg von sé lífs þíns kraftur,
von sem byggð á bjargi er.
Líttu upp en ekki niður.
Eilíf gleði, Drottins friður,
búi æ í brjósti þér.
(B.G.)
Hjartans þakkir fyrir allt.
Þín tengdadóttir
Bára.
Að leiðarlokum, er ég minnist
systur minnar Svövu, koma upp í
huga mínum margar hugljúfar
minningar allt frá barnæsku.
Svava var þrettán árum eldri en
ég og kom það í hlut hennar ásamt
móður okkar að gæta stráksins og
hafa ofan af fyrir honum á barns-
aldri. Man ég vel ennþá hve hún
var mér góð og vildi gera mér allt
til hæfis, en ég var ábyggilega
nokkuð frakkur og vildi gera ým-
islegt, sem ekki var við hæfi
barna.
Á þessum tíma var mjög gest-
kvæmt á Hlíðarenda, því þjóðveg-
urinn úr Reykjavík endaði þar.
Markarfljót og Þverá óbrúuð
vatnsföll. Helgi faðir okkar flutti
fólk á hestum sem leið átti til
Eyjafjalla og Skaftafellssýslna yfir
vötnin að Seljalandi, þar sem bílar
tóku við undir forystu Brands
Stefánssonar.
Þá kom og margt fólk í
skemmtiferðir í Fljótshlíðina, sér-
staklega um helgar. Þá lá leið þess
á sögustaðinn Hlíðarenda. Kom
það þá oft í hlut Svövu að sýna
fólki skálastæði Gunnars Há-
mundarsonar og haug hans, þar
sem talið er að hann sé grafinn.
Heimtaði ég þá oft að fá að vera
með þótt stuttur væri og endaði sú
ferð mín oft með því að Svava
systir mín varð að taka mig á há-
hest, þar sem ég gafst upp á göng-
unni til haugsins, sem er nokkuð
langt frá Hlíðarendabænum. Slík
byrði hefur ábyggilega ekki létt
Svövu minni gönguna. En hvað
var það sem hún gerði ekki fyrir
litla bróður sinn?
Eins man ég vel eftir að fara
átti að tína ber sunnan Þverár, en
þar var berjaland gott. Eins og
vant var langaði mig með, en afi
sagði að ég væri alltof ungur og
mundi bara tefja fyrir. Þá sagði
Svava systir: „Ef hann fær ekki að
fara með þá fer ég ekki heldur. Og
afi svaraði: „Þá verður sá stutti að
koma með, því þú ert svo dugleg
við tínsluna, Svava mín.“
Þegar ég var ungur sendi Svava
systir mér þessar vísur sem sýna
vel þann hug sem hún bar til litla
bróður síns:
Guð þig í örmum beri
í gegnum lífsins þraut,
og lánið hann þér ljái
á þinni æfibraut.
Hann blessi litla barnið
og engla láti hann
vernda frá öllu grandi
og verða góðan mann.
Eftir að Svava giftist Ingvari
Þórðarsyni höfðu þau mikið sam-
band við fólkið sitt á Hlíðarenda.
Minnist ég þess, hvað þau voru
góð við mig og gáfu mér fallegar
gjafir sem glöddu litla strákinn.
Eftir fermingu langaði mig að
halda áfram námi og fara í fram-
haldsskóla. Buðust þá Svava og
Ingvar til þess að taka mig á
heimili sitt í Reykjavík og sköpuðu
mér þannig möguleika á að ganga
þar í skóla, sem mig langaði mest
af öllu.
Um það leyti misstum við móð-
ur okkar. Má með sanni segja að
Svava systir hafi gengið mér að
nokkru í móðurstað. Hjá þeim var
ég svo á fimmta ár eða þangað til
við Sirrí stofnuðum okkar eigið
heimili. Allar minningar mínar frá
þeim tíma sem ég var hjá þeim
eru ljúfar í huga mér og reyndust
þau í raun og veru eins og góðir
foreldrar.
Samband okkar rofnaði aldrei.
Er þau fóru að búa á Rauðu-
skriðum reyndum við Sirrí að
heimsækja þau eins oft og við gát-
um og alltaf voru móttökurnar
jafn elskulegar. Og eins er þau
fluttu aftur til Reykjavíkur.
Við Sirrí og fjölskylda þökkum
Svövu samleiðina á liðnum árum
og biðjum Guð ljóss og kærleika
að umvefja hana með náð sinni,
um leið og við biðjum Hann að
vera með börnum hennar og
tengdabörnum og barnabörnum í
sorg þeirra og sárum missi.
Gunnar Helgason.
Elsku amma. Mig langar í örfá-
um orðum að minnast þess ynd-
islega tíma sem við áttum saman.
Við systkinin urðum þess heiðurs
aðnjótandi að fá að njóta samveru
við ykkur afa bæði með heimsókn-
um til Reykjavíkur á ykkar hlý-
lega og hamingjuríka heimili, en
einnig í sveitinni á Hlíðarenda.
Það má segja að sumarið hafi
komið hjá okkur systkinum á Sól-
heimum þegar þið afi komuð aust-
ur í sveit. Það var alltaf mikil há-
tíð í huga okkar þegar jeppinn
ykkar birtist, drekkhlaðinn af dóti
sem nota átti yfir sumarið. Sam-
veran sem við nutum öll þegar
stóð yfir heyskapartími á Hlíð-
arenda er ógleymanleg. Foreldrar
mínir stjórnuðu heyskapnum, afi
keyrði um túnin á jeppanum sín-
um með heyvagninn aftaní og þú,
elsku amma, varst inni í bæ og
sást um að hafa til mat og kaffi
fyrir okkur og fylgdist með af
áhuga út um gluggann á gamla
húsinu þínu eða tókst þér hrífu í
hönd og slóst í hópinn. Ófáir blóm-
vendir voru tíndir handa þér,
vatnasóleyjar og gulir fíflar og
alltaf ljómaðir þú yfir hverjum
blómvendinum sem þér var færð-
ur. Í lok sumars höfðuð þið afi
töðugjöld fyrir okkur, þar sem
farið var yfir verk sumarsins og
rifjað upp allt það góða. Allir
fengu jafnmikið hrós fyrir vel unn-
in störf.
Þið afi höfðuð gaman af því að
ferðast og fórum við saman í
margar ferðir um landið.
Skemmtilegustu ferðirnar voru
þegar stórfjölskyldan fór saman
upp á hálendið. Þetta voru ynd-
islegar ferðir þar sem þú og afi
sváfuð í vegavinnutjaldinu eins og
við krakkarnir kölluðum það. Þeg-
ar við kíktum inn í tjaldið mátti
sjá þig þar sitjandi í miðju tjald-
inu, brosandi út að eyrum með
óteljandi pinkla allt í kringum þig.
Ósjaldan lagði ilm af nýbökuðum
pönnukökum eða klöttum frá
tjaldinu þínu.
Elsku amma, nú er komið að
leiðarlokum. Ég þakka þér ynd-
islega tíma sem voru mér og
systkinum mínum dýrmætir og
minningarnar ómetanlegar. Ég
votta foreldrum mínum, Helga og
Báru, Dóru og Óla og öðrum að-
standendum samúð og bið ykkur
öllum Guðs blessunar.
Hrafnhildur Helgadóttir.
Margt kemur upp í hugann þeg-
ar við minnumst ömmu Svövu. Og
margt tengist það heimahögum
hennar, Hlíðarenda í Fljótshlíð.
Það var alltaf einhver sérstök
stemning í loftinu þegar þau afi
komu austur á vorin til sumar-
dvalar á Hlíðarenda. Þá var Land
Roverinn fullur af alls kyns pökk-
um og pinklum og með ólíkindum
hvernig allt komst fyrir. En mikið
var nú gott að fá ömmu og afa í
nágrennið.
Við systurnar minnumst sér-
staklega þeirra sumarkvölda þar
sem þreyttur mannskapur sat í
kvöldkaffi inni í bæ eftir að hafa
verið í heyskap allan daginn.
Óskaplega var notalegt að sitja í
sófanum í hlýjunni og „dorma“ yf-
ir samræðum fullorðna fólksins.
Amma sagði okkur oft sögur af
því þegar hún var ung stúlka, frá
störfum sínum og leikjum. Gest-
gjafahlutverkið var henni í blóð
borið því sannarlega var gest-
kvæmt fyrr á árum á Hlíðarenda.
Það þurfti að sækja hestana sem
notaðir voru til að ferja fólk yfir
Markarfljót, en langafi Helgi Er-
lendsson var sérlega kunnur fyrir
þann starfa. Nú, svo þurfti auðvit-
að að hafa til mat og kaffi handa
gestum og ferðafólki og þvo
þvotta, en mikið var um nætur-
gesti. Einnig þurfti að vinda og
þurrka blautan fatnað af ferða-
löngum og færa þeim þurr og hlý
föt. Stundum sagði amma okkur
frá gestunum; sögunum sem sagð-
ar voru og söngvunum og yfirleitt
því sem aðhafst var eftir erfið
ferðalög.
Amma var alltaf svo kát og létt í
skapi. Oft hló hún með okkur og
grínaðist mikið og yfirleitt var
glettnin í augum hennar.
Í seinni tíð þegar við systurnar
fórum að leysa pabba af í póst-
keyrslu var iðulega komið við á
Hlíðarenda á meðan amma og afi
dvöldu þar enn á sumrin. Þá beið
amma með matarbita og spurði
frétta. Einnig spurði hún oft kímin
hvort við værum ekki með mörg
ástarbréf þann daginn.
Amma var mikill dýravinur og
náttúrubarn. Þeim afa þótti gam-
an að ferðast um landið og voru
dugleg við það. Margar ævintýra-
legar fjölskylduferðir voru farnar
til fjalla. Því miður munum við
systurnar lítið eftir þeim ferðum
sökum ungs aldurs, en njótum
sannarlega frásagnar foreldra
okkar og eldri systkina sem iðu-
lega fá glampa í augun við þessa
INGIBJÖRG SVAVA
HELGADÓTTIR