Morgunblaðið - 12.06.2004, Blaðsíða 39

Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engill, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Guð geymi þig, elsku
langalangamma mín.
Þín
Dagmar Lilja.
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma Lauga. Við
þökkum af heilum hug allt
sem þú varst okkur og biðj-
um góðan Guð að geyma þig.
Ég kveð þig, hugann heillar minn-
ing blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð.
Lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóh.)
Hvíldu í friði
Aðalheiður, Magnús,
Sandra, Thelma
og Reynir.
upprifjun. Við minnumst þess að
hafa fengið að fara til Reykjavíkur
í gamla Land Rovernum. Amma
og afi sögðu okkur sögur á leiðinni
og amma söng á meðan bíllinn
„dólaði“ upp Kambana.
Hinn 2. júní sl. hefðu amma og
afi átt 70 ára brúðkaupsafmæli og
gott er að hugsa til þess að þau
hafi hist á ný og fengið að njóta
tímamótanna saman. Við systurn-
ar þökkum elsku ömmu Svövu og
elsku Ingvari afa fyrir góðar og
skemmtilegar minningar sem
sannarlega munu ylja okkur um
hjartarætur um ókomna tíð. Guð
blessi minningu ykkar.
Anna Hrund og Harpa
Rannveig Helgadætur.
Elskuleg amma mín er dáin. Í
huganum er falleg minning um
ömmu og afa. Þakklæti fyrir allt
sem þau gerðu fyrir mig. Amma
passaði mig frá þriggja mánaða
aldri þegar mamma og pabbi voru
að vinna. Þegar ég varð eins árs
gáfu afi og amma mér bangsa í af-
mælisgjöf. Amma bjó til burðar-
rúm, sæng og kodda fyrir bangsa
og mamma saumaði föt og náttföt
á hann.
Amma og afi voru mikið útivist-
arfólk og alveg frá því að mamma
mín var lítil ferðaðist hún um
landið með þeim og svo héldu
ferðalögin áfram eftir að ég fædd-
ist. Bangsi varð því mikill útilegu-
bangsi og var alltaf tekinn með.
Amma prjónaði alla tíð ullar-
peysur, vettlinga og sokka á mig
eftir því sem ég stækkaði. Þegar
ég var orðin fullorðin og fór með
börnin mín í ferðalög gaf hún
þeim líka hlýja sokka og vettlinga.
Þeir komu sér alltaf vel.
Það var svo gaman að leika með
tölurnar hennar ömmu. Stóru töl-
urnar voru fullorðna fólkið, en
þær litlu börnin. Flottustu tölurn-
ar í safninu hennar ömmu voru
tölurnar af bílstjórabúningnum
hans afa. Amma bjó til allt mögu-
legt handa mér úr pappa, hesta,
hundar, kindar og fólk. Hún var
góður teiknari og þegar hún var
búin að klippa pappann út var eins
og dýr og menn fengju líf. Hún
saumaði líka, prjónaði og heklaði
dúkkuföt.
Þegar afi hætti að vinna fórum
við á sumrin að Hlíðarenda, en þar
höfðu þau amma kynnst. Hann fór
þá á jeppanum og með aftaníkerr-
una fyrir búslóðina, potta, pönnur
og blómin hennar ömmu. Amma
var frábær kokkur og hún skildi
að ég var strákastelpa og þegar
við vorum í sveitinni leyfði hún
mér að vera úti með afa í staðinn
fyrir að hjálpa henni í eldhúsinu.
Hún hafði alltaf áhyggjur af að við
afi borðuðum ekki nóg.
Við afi vorum alltaf mjög góðir
vinir og töluðum mikið saman.
Hann sagði mér frá því þegar
hann var 13 ára og missti pabba
sinn og hvað lífið var þá erfitt. Við
spiluðum líka mikið á spil og hann
leyfði mér að vinna.
Amma var mjög ljóðelsk og
kunni kvæði sem hún fór með fyr-
ir mig eins og Gunnarshólma. Hún
var alin upp við það hjá sínum for-
eldrum að gestum sem komu að
Hlíðarenda var alltaf boðið upp á
kaffi eftir messu. Jafnvel þegar
hún var sjálf orðin gömul og
þreytt í fótunum, sá hún til þess
að gestir sem heimsóttu Hlíðar-
enda á sumrin færu aldrei þaðan
án þess að hafa fengið kaffisopa.
Og í þau skipti sem amma lá á
spítala fannst henni verst að geta
ekki boðið gestum uppá kaffi.
Þegar ég eignaðist mitt eigið
heimili saumaði amma á mig
svuntu með rósum og þau afi gáfu
mér fallega kökudiska, dúka og
fleira. Ég lærði af ömmu að halda
alltaf uppá afmæli fjölskyldunnar
og taka vel á móti gestum. Afi og
amma sögðust alltaf hlakka til
þess að koma í afmælin mín.
Ég er rík að hafa átt svona góða
ömmu og afa í öll þessi ár og fyrir
það þakka ég.
Blessuð sé minning þeirra.
Bryndís Bragadóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. JÚNÍ 2004 39
✝ Kristrún Sigur-laug Andrésdótt-
ir fæddist á Kol-
beinsá í Stranda-
sýslu 10. desember
1909. Hún andaðist
á heimili sínu, Há-
sæti 5c á Sauðár-
króki, þriðjudaginn
1. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Andrés Magn-
ússon, f. 31. mars
1872, d. 22. janúar
1943, bóndi Þrúðar-
dal, og Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 7.
september 1872, d. 14. janúar
1961. Systkini Sigurlaugar; Guð-
rún, f. 30. ágúst 1895, d. 8. júlí
1971, Guðmundur, f. 23. desem-
ber 1896, d. 21. desember 1967,
Sólveig Elínborg, f. 15. janúar
1906, d. 14. nóvember 1979,
Ólafía Elísabet, f. 13. nóvember
1912, og Guðbjörg, f. 26. mars
1917.
Sigurlaug giftist 2. júní 1948
Ólafi Ágústi Guðmundssyni, járn-
smið og bifreiðastjóra, f. 12.
ágúst 1900, d. 9. febrúar 1951.
Börn þeirra eru: 1) Arndís, f. 26.
september 1938, búsett í Kópa-
vogi, maki Þórður Bjarnason, f.
12. mars 1937. Börn þeirra eru
Vermundur Ágúst, f. 9. febrúar
árkróki. Sonur hennar er Úlfar
Ingi Haraldsson, f. 7. nóvember
1966, barnsfaðir Haraldur Tyrf-
ingsson, f. 10. maí 1943. 6) Þor-
björg Steingríms, f. 2. júní 1947,
búsett á Sauðárkróki, maki Reyn-
ir Öxndal Stefánsson, f. 4. ágúst
1941. Börn þeirra eru Aðalheiður,
f. 19. maí 1964, Stefán Öxndal, f.
15. janúar 1968, Ingibjörn Öxn-
dal, f. 20. október 1977.
Sigurlaug ólst upp hjá foreldr-
um sínum í Þrúðardal í Fells-
hreppi í Strandasýslu. 19 ára
flutti hún til Reykjavíkur og vann
þar ýmis störf. Þar kynntist hún
mannsefni sínu, Ólafi Ágústi Guð-
mundssyni. Þau fluttu til Siglu-
fjarðar árið 1938 og starfaði hún
við Hótel Hvanneyri. Árið 1943
fluttu þau í Kálfárdal í Göngu-
skörðum, hófu þar búskap og
byggðu þar upp. Árið 1951 missti
hún mann sinn en bjó áfram í
Kálfárdal ásamt börnum sínum.
Haustið 1962 bregður hún búi og
flytur til Sauðárkróks. Hún starf-
aði tvo vetur í Reykjaskóla í
Hrútafirði, flutti síðan upp frá því
til Sandgerðis og bjó þar hjá Elsu
dóttur sinni og fjölskyldu um
tíma. Flutti til Reykjavíkur til
Hönnu dóttur sinnar og bjuggu
þær sambúi á Óðinsgötu 21 og
síðar á Háteigsvegi 28. Hinn 1.
júní 1978 fluttist hún ásamt
Hönnu og syni hennar til Sauð-
árkróks að Smáragrund 6. Fljót-
lega eftir það flutti hún í íbúð
sem heitir nú Hásæti 5c, hét áður
Sauðá 3 Dvalarheimili. Þar bjó
hún til æviloka.
Útför Sigurlaugar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1964, Sigurlaug Guð-
rún, f. 2. janúar 1970,
Arnþór, f. 21. maí
1975, og Bjarni, f. 13.
apríl 1977. 2) Elsa
Ágústsdóttir, f. 21.
desember 1939, bú-
sett í Reykjanesbæ,
maki Guðmar Péturs-
son, f. 24. október
1941. Börn þeirra eru
Ágústa, f. 26. nóvem-
ber 1963, og Sigrún,
f. 27. júlí 1965. 3)
Andrés Viðar, f. 3.
janúar 1942, maki
Sigrún Aadnegaard,
f. 26. júní 1944. Börn Sigurlaug,
f. 17. ágúst 1965, barnsmóðir Erla
Sveinsdóttir. Börn Viðars og Sig-
rúnar: María Sigrún, f. 19. janúar
1968, d. 20. janúar 1968, Ólafur
Ágúst, f. 11. maí 1971, Óli Viðar,
f. 27. maí 1972, Ragnar Berg, f.
16. júní 1981, Halldóra, f. 9. des-
ember 1982. Dóttir Sigrúnar
Kristrún Snjólfsdóttir, f. 10. nóv-
ember 1966. 4) Gunnar Randver,
f. 7. júní 1943, búsettur á Sauð-
árkóki, maki Steinunn Helga
Hallsdóttir, f. 20. september 1945.
Börn þeirra eru Hallur Jónas, f.
12. apríl 1964, Aðalbjörg Anna, f.
19. júlí 1965, Sigurlaug Guðrún, f.
6. mars 1974. 5) Hallfríður
Hanna, f. 1946, búsett á Sauð-
Elsku mamma mín. Aldrei er
maður undir það búin þegar ástvin-
ur manns kveður þennan heim. Al-
veg sama þótt árin séu orðin 94, en
nú ertu komin til pabba. Allt fór
eins og þú vildir, að sofna í friði á
heimili þínu að Sauðá 3, en þar
bjóstu síðustu 25 árin og undir þér
vel.
Sagðir stundum við mig: „Það
þarf enginn að láta sér leiðast, bara
finna sér eitthvað að gera.“
Þú prjónaðir og saumaðir út
mörg listaverk, bæði púða og mynd-
ir, einnig lastu mikið, horfðir á sjón-
varpið Glæstar vonir og Leiðarljós,
svo ræddum við um þetta allt er ég
kom til þín að loknum vinnudegi
mínum. Við gjörþekktum þetta fólk.
Það eru forréttindi að hafa hug
og heilsu í lagi fram í andlátið, en
það fékkst þú, elsku mamma mín,
Guði sé lof.
Þótt lífshlaupi hennar mömmu sé
lokið skilur hún eftir sig óendanlega
mikið í hjörtum okkar allra. Það
hefur eflaust þurft dugnað og sjálf-
stæði til að búa í afdal og koma upp
stórum barnahóp. Þú varst kona
sem fórst þínar eigin leiðir alla tíð.
Bjartur og fagur röðull rís
þótt rökkvi í sálu minni
þá kemur fregnin köld sem ís,
þú kvaddir í hinsta sinni.
Það er svo margt sem þakka ber
þegar leiðir skilja.
Aldrei þú taldir eftir þér
annarra að gjöra vilja.
Nú átt þú á himnum eilíf jól,
ei mun þar skuggi leynast.
Minningin björt sem morgunsól
í mínum huga skal geymast.
(Ókunn. höf.)
Guð geymi þig, elsku mamma, og
takk fyrir allt.
Um leið þakkir til allra sem
studdu þig og glöddu.
Þín dóttir
Þorbjörg.
Bið ég Guð að gæta þín
á göngu um ljóssins heima bjarta.
Ég kveð þig, elsku móðir mín,
minning vekur þökk í hjarta.
(K. Run.)
Hanna.
Tengdamóðir mín Sigurlaug
Andrésdóttir andaðist á heimili sínu
að morgni þriðjudagsins 1. júní s.l.
Mig langar að minnast hennar með
fáeinum orðum. Tengdaforeldrar
mínir Sigurlaug og Ágúst Guð-
mundsson fluttu í Kálfárdal í
Gönguskörðum í Skagafirði árið
1943 ásamt þrem börnum sínum og
hófu þar búskap. Árið 1951 fellur
tengdafaðir minn frá eftir erfið
veikindi og var þá Sigurlaug orðin
ekkja 42 ára með sex börn, það
elsta 13 ára og yngsta fjögurra ára.
Það hefur þurft mikinn kjark og
dugnað fyrir hana að halda áfram
búskap upp í dalnum. Systkinin
voru harðdugleg og byrjuðu
snemma að hjálpa til við búskapinn.
Árið 1962 bregða þau búi, og flytja
til Sauðárkróks, þá voru eldri dæt-
urnar fluttar að heiman. Síðar fór
Sigurlaug suður til dætra sinna og
bjó hjá þeim um tíma. Flytur síðan
alkomin heim á Sauðárkrók 1978.
Síðustu árin bjó hún í Hásæti 5 á
Sauðárkróki, sem eru íbúðir fyrir
aldraða.
Hún var heilsugóð og vel ern,
fylgdist vel með fólkinu sínu. Vissi
afmælisdaga allra barnanna,
tengdabarna og ömmubarnanna.
Fylgdist vel með öllum fréttum í
blöðum og sjónvarpi. Las mikið, t.d.
nú í vetur las hún allt ritsafn Guð-
mundar Kambans og öll bindin af
Dalalífi Guðrúnar frá Lundi og
fleira. Hún var einstök snyrtimann-
eskja og allir hlutir í röð og reglu.
Heimili hennar hlýlegt og notalegt
með fallegu yfir bragði. Rólegt og
friðsælt. Og þannig kvaddi hún á
hljóðlátan og friðsælan hátt, opnaði
bæinn sinn að morgni, bjó um rúm-
ið sitt, hallaði sér útaf í sófann og
beið þess að heimahjúkrunin kæmi,
þannig skildi hún við.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdamóður minni fyrir liðnar
samverustundir, hve vel hún tók á
móti mér í fjölskylduna, og litlu
telpunni minni sem fylgdi mér.
Aldrei gat ég fundið að hún liti á
hana öðruvísi en sitt barnabarn og
börnin hennar sem sín ömmubörn.
Hvíl í friði og hjartans þakkir fyr-
ir allt.
Sigrún.
Þegar maður er barn finnst
manni að sumt muni aldrei breytast
og suma þurfi maður aldrei að
kveðja. Nú hefur amma Lauga sagt
skilið við hið jarðneska líf. Langri
lífsgöngu er lokið, eftir standa
minningar um góða konu sem var
okkur öllum svo mikils virði.
Hún bjó hjá okkur í Sandgerði í
tvö ár frá 1969 til 1971 og passaði
okkur á meðan mamma og pabbi
voru að vinna. Við vorum bara litlar
stelpur en munum þó vel eftir því
þegar amma og mamma héldu sam-
an upp á afmælin sín, amma varð
sextug og mamma þrítug. Margir
komu langt að, í vondu veðri og
gistu hjá okkur. Við gáfum ömmu
rauðan stól sem hún sat alltaf í og
prjónaði vettlinga og sokka á litla
fólkið sitt, þegar við horfðum saman
á sjónvarpið. Þá var ekkert sjón-
varp á fimmtudögum en við
skemmtum okkur vel yfir Lucy Ball
og fleiri góðum þáttum í kanasjón-
varpinu. Amma var mikil handa-
vinnukona og bar heimilið hennar
þess vitni, prýtt af fallegri handa-
vinnu og marga fallega muni gaf
hún okkur, bæði púða og myndir.
Áður en amma flutti á Sauðár-
krók bjó hún í nokkur ár hjá Hönnu
dóttur sinni og Úlfari syni hennar í
Reykjavík og heimsóttum við þau
oft. Eftir að hún flutti norður og
lengra varð á milli, fækkaði ferð-
unum en aldrei komum við norður
nema hitta ömmu Laugu. Alltaf var
gott að koma til hennar eftir langa
ferð, hún tók vel á móti okkur og
beið með eitthvað gott handa okkur.
Amma átti marga afkomendur og
fylgdist vel með hjá okkur öllum al-
veg til hinsta dags. Á kveðjustund
viljum við þakka henni alla hennar
umhyggju og allt sem hún var okk-
ur.
Líkt og jarðargróður er mannlíf mörkum
skapað,
þótt mörg sé gleðistundin, er hryggðin alltaf
nær,
en þótt hún knýi á dyrnar er ekki öllu tapað.
Um óteljandi minningar gullnum bjarma slær.
( Ingim. Ól.)
Guð blessi minningu ömmu okkar
Sigurlaugar Andrésdóttur, æsku-
minningarnar eru bjartari og feg-
urri hennar vegna.
Ágústa og Sigrún
Guðmarsdætur.
Minningin um móðurömmu mun
lifa í hjarta mínu. Hún gaf mér inn-
blástur með góðleika sínum, styrk
og vinnusemi í fortíð og nútíð, þrátt
fyrir að vera komin á háan aldur, 94
ára. Lífsferill hennar er hvatning og
jafnframt áminning til okkar sem
yngri erum um að íhuga þau góðu
lífsskilyrði sem við sjálf búum við.
Því hvað skapaði þessi góðu skilyrði
annað en þrotlaus vinnusemi og
dugnaður þess gamla fólks sem nú
er að kveðja þennan heim. Hún
amma mín Sigulaug var svo tví-
mælalaust í hópi þessa dugnaðar-
fólks og var aldrei að stærra sig af
eigin styrk og krafti – það var sjálf-
sagður hlutur að gera sitt besta.
Hún var ekki mikið fyrir að ræða
eða dvelja í fortíðinni heldur kaus
að tala um líðandi stund en stöku
sinnum kom tækifæri til að skyggn-
ast inn í gamla tíma þegar hún
hugsaði til fólks sem hún hafði
þekkt og talaði um með virðingu og
hlýju. Sjaldnar kom það fyrir að
hún talaði um sjálfa sig í æsku en
þegar hún gerði það þá endurspegl-
aði frásögnin hlýju og góðmennsku
hennar og jafnframt lítillæti og
gleði yfir hlutum sem létu ekki mik-
ið yfir sér. Ímynd hennar minnir
mig á orð skáldsins Eduards Mör-
ike er hann segir „ég má ekki til
þess hugsa hve margir menn fara á
mis, er þeir drepa á dreif og láta
hjá líða – að ekki sé minnst á skyld-
ur við Guð og menn – en ég á við
hreina ánægju, allt hið smáa sem
gleður og mætir okkur daglega við
hvert fótmál.“
Mér þótti ákaflega vænt um hana
ömmu mína og reyndi að heimsækja
hana eins oft og mér var kostur
þegar ég ferðaðist norður í Skaga-
fjörð. Stundum ræddum við mikið
saman en öðrum stundum minna en
ávallt var að finna góða nærveru og
hlýja strauma sem veittu styrk og
trú á lífsbaráttu mannsins. Það var
eins og að hafa 20. öld íslensku
þjóðarinnar sér fyrir hugskotssjón-
um. Hún var heilsuhraust, lifði og
sá um sig mest sjálf alveg fram í
andlátið en í því liggur mikil lífs-
gæfa og sigur að geta sofnað full-
komlega sátt á síðbúnu ævikvöldi.
Söknuðurinn er okkar sem eftir
lifum og ég mun sakna þessarar
öldruðu konu sem ávallt gaf mér
innblástur til að takast á við lífið og
gera mitt besta.
Ég kveð þig, elsku amma mín,
minningin um þig mun ávallt lifa í
hjarta mínu.
Guð gefi þér eilífan frið.
Úlfar Ingi Haraldsson.
KRISTRÚN
SIGURLAUG
ANDRÉSDÓTTIR
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina