Morgunblaðið - 17.06.2004, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 17. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Einar Svein-bjarnarson,
bóndi á Ysta-Skála,
fæddist að Ysta-
Skála undir Eyjafjöll-
um 11. nóvember
1928. Hann lést á
Hjúkrunar– og dval-
arheimilinu Lundi á
Hellu 11. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Sig-
ríður Anna Einars-
dóttir húsmóðir, f.
29.6. 1885 í Varma-
hlíð undir Eyjafjöllum, d. 20.11.
1943, og Sveinbjörn Jónsson, f.
14.1. 1882 í Vesturholtum undir
Eyjafjöllum, kennari, organisti og
bóndi að Ysta-Skála, d. 13.7. 1971.
Þau eignuðust 12 börn og var Einar
1993, og konu hans Þorbjargar
Guðlaugsdóttur húsmóður, f. 7.5.
1909, d. 23.8. 1985. Vigdís lést langt
fyrir aldur fram 25.5. 1983, 48 ára
að aldri. Börn Einars og Vigdísar
eru: 1) Páll Vilhjálmur, f. 28.11.
1958. Kona hans er Áslaug Sigurð-
ardóttir. Dóttir Páls og Guðlaugar
Haraldsdóttur er Elva Dögg. 2) Sig-
ríður Anna, f. 19.9. 1960, maki Ólaf-
ur Hjálmarsson. Börn þeirra eru
Vigdís og Bjarni Sveinbjörn, f.
22.11. 1962, d. 27.6. 1977. 3) Guð-
laugur Sigurður, f. 20.1. 1964,
kvæntur Anniku Rosén og börn
þeirra eru Siv Emma Sissela, Svein-
björn, Viggó og Þorbjörg Sara. 4)
Sigurjón Eyþór, f. 9.4. 1965. Kona
hans er Elín Sigríður Hallgríms-
dóttir, börn þeirra Íris og Einar
Vignir. Dóttir Elínar og stjúpdóttir
Sigurjóns er Hrafnhildur.
Útför Einars verður gerð frá
Ásólfsskálakirkju undir Vestur-
Eyjafjöllum á morgun, föstudaginn
18. júní, og hefst athöfnin klukkan
15.
yngstur þeirra. Eftirlif-
andi systkini eru þrjú.
Systkini Einars eru. Sig-
ríður, f. 28.10. 1908, d.
6.5. 1986; Þórný, f. 2.9.
1909, d. 4.3. 1995; Ey-
þór, f. 8.10. 1911, d. 23.9.
1929; Guðbjörg, f. 26.4.
1913, d. 10.12. 1959; Jón
Þorberg, f. 12.9. 1915, d.
26.8. 1995; Sveinbjörn, f.
9.12. 1916, d. 22.11.
1996; Sigurjón, f. 24.11.
1918, d. 9.4. 1965; Þóra
Torfheiður, f. 29.6. 1921,
d. 10.2. 1987; Ásta, f. 5.8. 1923;
Garðar, f. 14.5. 1925; Svava, f. 19.7.
1926. Einar kvæntist Vigdísi Páls-
dóttur, f. 15.12. 1934. Hún var dótt-
ir Páls Wium málarameistara í
Reykjavík, f. 15.5. 1911, d. 20.2.
Þegar ég var lítill var það árviss
viðburður að fjölskyldan færi í heim-
sókn undir Fjöllin. Er ég hugsa um
Einar frænda, sem nú er látinn, kem-
ur upp í hugann atvik úr einni slíkri
ferð. Það hafði verið rigning á leiðinni
austur en undir Eyjafjöllum var
þurrkur. Einar var í heyskap með
vinnufólkinu þegar við komum að
Skála, og gekk talsvert á. Þegar hann
fékk að vita að rigning væri í aðsigi
var heldur betur slegið í, og þar með
Fergusynina, þannig að þegar skúrin
kom var búið að taka saman. Eða það
minnir mig a.m.k. þó það skipti ekki
öllu máli, heldur hitt hvað mér þótti
mikið til koma um frískleika frænda
míns í þetta skiptið eins og svo oft síð-
an. Og þá á ég ekki bara við um lík-
amlegt atgervi glímukappans, heldur
ekki síður um þann hressleika sem
hann bar ætíð með sér. Og það jafnvel
eftir að hann hafði orðið fyrir því á
miðjum aldri að missa ungan son og
eiginkonu sviplega með ekki löngu
millibili. Sjálfsagt hefur hann þá
bognað en hann brotnaði ekki.
Já, Einar var mikill og hagsýnn
bóndi. Og í mínum huga, einkum hér
áður fyrr, eini alvöru stórbóndinn. Að
minnsta kosti þótti mér lítið koma til
ýmissa sem svo voru nefndir þegar ég
bar þá saman við hann. Og ekki spillti
að Einar tók virkan þátt í félagsmál-
um, eins og eðlilegt var, maður sem
var hrókur alls fagnaðar þar sem
hann kom. Og svo var hann skemmti-
lega pólitískur, studdi Sjálfstæðis-
flokkinn af fullu afli og dró þá ekki af
sér. Ég heyrði hann ósjaldan flytja
þrumandi ræður í þessum tilgangi.
Einar gat flutt skínandi ræður ef sá
gállinn var á honum og síðast heyrði
ég hann flytja eina slíka öllum að
óvörum í fermingarveislu frænda
míns ekki alls fyrir löngu. Nokkuð
sem enginn átti von á þar sem Einar
var þá heldur farinn að heilsu.
Ég tók eftir því í gamla daga að
kallarnir undir Eyjafjöllum töluðu um
gósenland þegar þeim þótti mikið til
koma um tiltekna spildu eða jörð.
Þetta kannaðist ég ekki við ofan úr
Hrepp, enda er gósenland sjálfssagt
bara til undir Eyjafjöllum. Og nú þeg-
ar Einar frændi hefur flutt sig um set
þá trúi ég því að hann sé sestur að í
Gósenlandinu og stundi þar búskap
eins og honum er einum lagið. Mér
finnst hins vegar að Eyjafjöllin séu
ekki alveg söm og áður.
Ég votta fjölskyldunni allri samúð
mína. Blessuð sé minning Einars á
Skála.
Sveinbjörn Sveinbjörnsson.
Það var sumarið 1958, í byrjun
sláttar, að ég hitti Einar á Skála í
fyrsta sinn. Hann var þá nýkvæntur
mágkonu minni Vigdísi Pálsdóttur
Wíum. Upp frá því var það til margra
ára fastur liður, að fara austur á Skála
á hverju sumri. Það verður seint full-
þakkað að fá tækifæri að taka þátt í
því starfi sem fram fer hjá bóndanum
og hans fólki. En Einar var ekki bara
bóndi. Hann tók einnig virkan þátt í
félagsstarfinu, og hann þótti glímu-
maður góður. Varðandi þátttöku Ein-
ars í félagsmálum er mér minnis-
stætt, er ég fór með honum á fund,
sem haldinn var að Heimalandi, en
fundarefni var nýtt félagsheimili. Á
þessum fundi voru fundarmenn
hvattir til þess, að gefa vilyrði fyrir
ákveðnum fjölda vinnustunda. Þótt
ég muni ekki þann fjölda vinnustunda
sem Einar kvittaði fyrir, man ég það
vel, að mér fannst það vera svo mikið,
að ég spurði sjálfan mig: Hvað með
búskapinn? En Einar átti hauk í horni
sem var eiginkonan. Sagt hefur verið
bóndi er bústólpi, bú er landstólpi.
Þetta gengur eftir þegar á heimilinu
er móðir sem er sá stólpi sem hverju
heimili er lífsnauðsyn. Mín ágæta
mágkona hafði það að leiðarljósi að sá
fræi kurteisinnar og vináttunnar um-
hverfis sig og samferðamenn sína.
Allt hefur sinn tíma, og hver tími
hefur sinn tilgang. Lífið heldur áfram
og við tökumst á við verkefni dagsins.
Og á Skála voru næg verkefni, sem
ánægjulegt var að fást við. Við Einar
náðum vel saman, báðir áhugamenn
um íþróttir og í pólitíkinni komst ekki
hnífur á milli okkar. Á Skála lifði ég á
ný sveitastörf, sem ég hafði kynnst er
ég sem stráklingur var sendur til
dvalar á sveitaheimili.
Einar og Vigdís eignuðust fimm
börn á árunum 1958 til 1965. Þar að
auki voru á heimilinu, um lengri eða
skemmri tíma, börn, sem þurftu á
húsaskjóli að halda af ýmsum ástæð-
um. Ég undrast enn það þrek, sem
elskuleg mágkona mín bjó yfir á þess-
um árum.
En lífíð býður ekki bara upp á gleði
og ánægju. Sorgin er hin hliðin á
gleðinni. 27. júní 1977 huldi dökkur
hrammur dauðans sólina yfir Ysta-
Skála. Með sviplegum hætti féll frá
þriðja barn þeirra Einars og Vigdísar,
Sveinbjörn, fæddur 1962. Og rétt
tæpum sex árum síðar er það sjálf
húsmóðirin, þá á 49. aldursári, sem
kveður. Dóttirin, Sigríður Anna, kom
þá til aðstoðar föður sínum og bræðr-
um.
Og enn er komið að kveðjustund.
Nú er það bóndinn, Einar Sveinbjarn-
arson sem kveður. Stund hánætur-
innar er runnin upp og verkfærin úr
hendi fallin. Hinn hæsti höfuðsmiður
gefi honum pláss á sínum grænu
grundum þar sem hann má næðis
njóta. Kannski er sláttur að hefjast
þar eins og á Skála?
Ég lýk þessu með því að rifja upp
samtal er ég átti við mágkonu mína
fyrir löngu og ég áttaði mig ekki á, þá.
Leið okkar gegnum lífið er með ýmsu
móti. En við eigum að hlusta, hlusta á
þá rödd sem hefur vald til að flytja
okkur áreiðanlegan boðskap.
Kæru vinir og frændsystkin. Við
Lilla vottum ykkur okkar dýpstu
samúð, sem og tengdabörnum og
barnabörnum. Einnig systkinum Ein-
ars og öðrum ættingjum.
Ragnar S. Magnússon.
Nú þegar ég kveð hinstu kveðju
kæran frænda minn Einar á Skála, er
margs að minnast frá þeim tíma er ég
dvaldi svo oft hjá þér í bernsku minni.
Ein af mínum fyrstu minningum er af
skemmtilegu atviki frá því ég var að-
eins fjögurra ára gömul og var þá í
pössun hjá ykkur Vigdísi. Ég hafði
labbað af stað heim í Hvamm og var
komin út að brú þegar þú komst á
fullri ferð á eftir mér og spurðir:
,,Hvert ertu að fara, væna mín?“
Eftir að við fluttum til Reykjavíkur
EINAR
SVEINBJARNARSON
hlakkaði ég alltaf svo til þess að fara í
sveitina til þín og fannst mér vikan oft
svo lengi að líða, skemmtilegast var
þegar ég fékk að vera í fleiri daga. Þú
kenndir mér svo margt um náttúruna
og margt annað sem máli skiptir í líf-
inu. Mér eru minnisstæðar leikfimi-
æfingarnar sem þú gerðir alltaf á
morgnana enda varstu svo léttur á
fæti.
Gestrisni og hlýhugur þinn var ein-
stakur og voru allir sem komu heim í
hlað boðnir velkomnir og glatt var á
hjalla. Þú varst alltaf svo jákvæður og
sagðir svo spaugilega og skemmtilega
frá öllu. Þrátt fyrir ýmsar uppákomur
og prakkarastrik var viðmót þitt alltaf
hlýtt og öllu tekið með mikilli rósemd.
Þegar ég hugsa til baka finnst mér
ég hafa verið svo lánsöm að hafa átt
þennan dýrmæta tíma með þér og
minningarnar um yndislegan frænda
munu ávallt lifa í hjarta mínu.
Elsku Palli, Anna, Gulli, Sigurjón
og fjölskyldur, megi guð styrkja ykk-
ur.
Hrefna Hugadóttir.
Einar Sveinbjarnarson bóndi á
Ysta -Skála var hamhleypa og gekk
ótrauður að hverju verki. Hann stóð
fyrir mikilli uppbyggingu á Ysta-
Skála með endurnýjun húsa og jarð-
arbótum. Þegar ég kynntist honum
fyrst var hann með mikið af fé og
reisti stórt fjárhús vestan Írár. Gam-
an var að vera með Einari í heyskap
eða á heiði því það gustaði alltaf í
kringum hann og hann hafði unun af
búskapnum og landinu. Alltaf var
stutt í gamansemina og léttleika hjá
honum og hugurinn var mikill. Á
Skála var jafnan gestkvæmt og urðu
þar oft fjörugar umræður um ýmis
þjóðmál og málin voru krufin til
mergjar yfir kaffibolla. Það var Ein-
ari mikið áfall er kona hans, Vigdís
Pálsdóttir, féll frá í blóma lífsins og
hefur það líklega haft meiri áhrif á
hann en við gerðum okkur grein fyrir.
Einar bar harm sinn í hljóði. Það eru
ógleymanlegar stundir þegar við fór-
um á fjall í góðu veðri. Einar þekkti
landið eins og lófann á sér og sagði frá
kennileitum og örnefnum. Féð rann
niður brekkurnar og safnaðist niðri á
sléttum túnum þar sem það var rekið
í girðingar og yfir öllu gnæfði Eyja-
fjallajökull. Einar var alltaf að, verk-
efnin virtust óþrjótandi og hann rétt
gaf sér tíma til að kveikja í pípunni og
svo var hann stokkinn úr bílnum. Síð-
ustu árin hafði heilsu Einars hrakað
mjög og hann átti orðið erfiðara með
að taka þátt í samræðum og átti erfitt
með að ganga. Hann naut góðrar að-
hlynningar á Dvalarheimilinu Lundi
og gat farið um helgar að Ysta-Skála
þar sem Guðlaugur sonur hans hefur
tekið við búi og rekur með sömu reisn
og Einar. Áfram var þó stutt í glað-
værðina og gamansemina hjá Einari,
hann fylgdist vel með búskapnum og
spurði gjarnan um aflabrögð í Eyjum.
Við sem þekktum Einar munum
minnast hans sem góðs félaga og fyrir
kraftinn og atorkusemina sem ein-
kenndi hann.
Ólafur Hjálmarsson.
 Fleiri minningargreinar um
Einar Sveinbjarnarson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og bróðir,
EINAR EIRÍKSSON
bóndi,
Miklholtshelli,
Hraungerðishreppi,
lést á Landspítala háskólasjúkrahúsi mánu-
daginn 14. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Guðrún Guðmundsdóttir,
Jónína Einarsdóttir, Gísli Hauksson,
Eiríkur Einarsson, Eva Einarsson,
Guðmundur Einarsson,
Már Einarsson, Ingibjörg Ágústsdóttir,
Margrét Einarsdóttir, Sigurður Þ. Ástráðsson,
Gunnar Einarsson, Christine Devolder,
Bjarni Einarsson, Kolbrún I. Hoffritz,
Bjarni Eiríksson
og afabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KLARA GEORGSDÓTTIR,
Klapparstíg 11,
Reykjavík,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
aðfaranótt mánudagsins 7. júní.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Jarðsett var í Gufuneskirkjugarði.
Jón Edward Wellings, Jóhanna K. Jóhannesdóttir,
Anna Gígja Sigurjónsdóttir Galito,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær bróðir okkar, mágur og frændi,
KRISTINN JÓNSSON
frá Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Grund föstudaginn
4. júní. Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
Sigurjón V. Jónsson, Hanne Kristiansen,
Helga K. Jónsdóttir, Lárus Ágústsson,
Ása Jónsdóttir, Örlygur Ingólfsson,
Amalía Jónsdóttir, Baldur Sigurðsson,
Jón Þorleifur Jónsson, Dagbjört Matthíasdóttir
og fjölskyldur.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
INGIBJÖRG ÁRNADÓTTIR,
Espigerði 2,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi þriðjudaginn
15. júní.
Árni Þórarinsson, Valgerður Þ. Jónsdóttir,
Steinunn Þórarinsdóttir, Jón Ársæll Þórðarson,
Pétur Hrafn Árnason,
Þórarinn Ingi Jónsson,
Þórður Ingi Jónsson.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN BJÖRN SAMÚELSSON,
Eyjabakka 22,
lést á gjörgæsludeild Landspítala Hringbraut
miðvikudaginn 16. júní.
Bergþór Kristjánsson, Valdís Gestsdóttir,
Björn Kristjánsson, Sigríður Lindbergsdóttir,
Kristján Lindberg Björnsson, Anna Karen Björnsdóttir.